Psyche
alle pijlers
Hoe verder na verlies partner?
zondag 4 oktober 2009 om 16:49
Dag allemaal,
Ik post normaal onder een andere nick maar ik zou dit graag gescheiden willen houden van mijn andere posts hier op het forum.
De titel zegt het waarschijnlijk al, ik ben vorige week mijn partner verloren door een onoplettende autobestuurder.
De afgelopen week is op de een of andere manier volledig aan me voorbij gegaan maar nu na de begrafenis lijkt het besef meer en meer te komen...hij komt nooit meer terug.
Hier zit ik dan in een veel te groot huis met heel veel spullen waar ik niet van weet ik er mee aan moet vangen.
Het verdriet is zo alles overheersend momenteel, kan alleen nog maar huilen en schreeuwen.
Ik weet dat niemand me hierbij kan helpen, en dat ik hier zelf doorheen moet komen maar die pijn maakt me zo lam. Kom ik hier ooit overheen?
Ik post normaal onder een andere nick maar ik zou dit graag gescheiden willen houden van mijn andere posts hier op het forum.
De titel zegt het waarschijnlijk al, ik ben vorige week mijn partner verloren door een onoplettende autobestuurder.
De afgelopen week is op de een of andere manier volledig aan me voorbij gegaan maar nu na de begrafenis lijkt het besef meer en meer te komen...hij komt nooit meer terug.
Hier zit ik dan in een veel te groot huis met heel veel spullen waar ik niet van weet ik er mee aan moet vangen.
Het verdriet is zo alles overheersend momenteel, kan alleen nog maar huilen en schreeuwen.
Ik weet dat niemand me hierbij kan helpen, en dat ik hier zelf doorheen moet komen maar die pijn maakt me zo lam. Kom ik hier ooit overheen?
zondag 4 oktober 2009 om 18:06
Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen dat je zou kunnen helpen. Dit is nou zo'n bericht waarvan ik denk 'als ik íets zou kunnen doen, wat dan ook, dan zou ik het graag doen'. Dus, mocht er ooit iets zijn, mocht er iets zijn waar je behoefte aan hebt, laat het hier weten, msischien dat dat in al je ellende toch een lichtpuntje kan zijn.
Ik denk dat het verder vooral iets is van moment tot moment leven, laat het over je heen komen, zolang het kan en de mensen om je heen ook nog veel tijd en verdriet voor je hebben.
Sterkte Pandora!
Ik denk dat het verder vooral iets is van moment tot moment leven, laat het over je heen komen, zolang het kan en de mensen om je heen ook nog veel tijd en verdriet voor je hebben.
Sterkte Pandora!
zondag 4 oktober 2009 om 18:13
Beste Pandora,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je partner , ben zelf 10 maanden geleden mijn man verloren dus kan een beetje indenken hoe je je nu voelt. Zo kort geleden en zo onverwachts.
Heb zelf de eerste weken in een soort roes geleefd en kreeg medicijnen om rustig te blijven .Voelde me de eerste weken erg wanhopig en verwachtte ook steeds dat hij weer thuis zou komen . Nu tien maanden verder ben ik nog steeds erg verdrietig en mis ik hem meer dan ooit.
Neem de tijd om te rouwen , huil , schreeuw als je wilt .
Praat veel met mensen om je heen .
Nu na tien maanden ben ik nog steeds bezig om mijn leven weer op de rails te krijgen wat met vallen en opstaan gebeurd.
Dat rouwen valt niet mee , kost veel energie .
Ik hoop dat je veel mensen om je heen hebt die je een beetje kunnen steunen , maar je zal ook merken dat sommige mensen je gaan ontlopen en het eng vinden om met je te
praten.
Verder heb ik de eerste weken steun gehad van mijn huisarts en na enkele maanden steun gezocht bij maatschappelijk werk om mijn leven weer een beetje op een rijtje te krijgen en volgende week ga ik aan groeps rouwverwerking beginnen.
Zover ben jij nog niet ,eerst moet je de schok nog verwerken en al je verdriet eruit gooien.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
liefs en een dikke knuffel
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je partner , ben zelf 10 maanden geleden mijn man verloren dus kan een beetje indenken hoe je je nu voelt. Zo kort geleden en zo onverwachts.
Heb zelf de eerste weken in een soort roes geleefd en kreeg medicijnen om rustig te blijven .Voelde me de eerste weken erg wanhopig en verwachtte ook steeds dat hij weer thuis zou komen . Nu tien maanden verder ben ik nog steeds erg verdrietig en mis ik hem meer dan ooit.
Neem de tijd om te rouwen , huil , schreeuw als je wilt .
Praat veel met mensen om je heen .
Nu na tien maanden ben ik nog steeds bezig om mijn leven weer op de rails te krijgen wat met vallen en opstaan gebeurd.
Dat rouwen valt niet mee , kost veel energie .
Ik hoop dat je veel mensen om je heen hebt die je een beetje kunnen steunen , maar je zal ook merken dat sommige mensen je gaan ontlopen en het eng vinden om met je te
praten.
Verder heb ik de eerste weken steun gehad van mijn huisarts en na enkele maanden steun gezocht bij maatschappelijk werk om mijn leven weer een beetje op een rijtje te krijgen en volgende week ga ik aan groeps rouwverwerking beginnen.
Zover ben jij nog niet ,eerst moet je de schok nog verwerken en al je verdriet eruit gooien.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
liefs en een dikke knuffel
zondag 4 oktober 2009 om 18:22
Voor mij is het nu bijna zes jaar geleden toen mijn man dood ging. Zomaar... Geen ongeluk, maar een hartstilstand. Zomaar...
De eerste weken kwam ik wel door. Ja, ik huilde, ja, ik had pijn. Maar pas na een paar weken, toen iedereen vroeg of het weer wat beter ging, ging het alleen maar slechter. Het besef dat hij er niet meer was, nooit meer zou binnen wandelen, kwam druppelend binnen. Beetje bij beetje. Ik zat op de bank en dacht soms "What the fuck is mij overkomen, mij!"
Soms, met flitsen aan intense herinneringen, kroop ik jankend over de vloer, omdat ik het niet kon handelen.
Nu, bijna zes jaar later, ben ik behoorlijk over zijn dood heen. Niet helemaal, soms overvalt het gevoel me nog wel eens. Gemis.
Lieve Pandora, ik heb veel aan www.jjpv.nl gehad (zoals mamalief ook al tipte) en ik heb veel van me afgeschreven. Veel gehuild en geschreeuwd. Ik ben verdrietig, verloren, boos, machteloos kwaad geweest. Alle fases heb ik doorlopen. Ik heb ook veel boeken gelezen. Over en van lotgenoten...
Veel sterkte lieverd
De eerste weken kwam ik wel door. Ja, ik huilde, ja, ik had pijn. Maar pas na een paar weken, toen iedereen vroeg of het weer wat beter ging, ging het alleen maar slechter. Het besef dat hij er niet meer was, nooit meer zou binnen wandelen, kwam druppelend binnen. Beetje bij beetje. Ik zat op de bank en dacht soms "What the fuck is mij overkomen, mij!"
Soms, met flitsen aan intense herinneringen, kroop ik jankend over de vloer, omdat ik het niet kon handelen.
Nu, bijna zes jaar later, ben ik behoorlijk over zijn dood heen. Niet helemaal, soms overvalt het gevoel me nog wel eens. Gemis.
Lieve Pandora, ik heb veel aan www.jjpv.nl gehad (zoals mamalief ook al tipte) en ik heb veel van me afgeschreven. Veel gehuild en geschreeuwd. Ik ben verdrietig, verloren, boos, machteloos kwaad geweest. Alle fases heb ik doorlopen. Ik heb ook veel boeken gelezen. Over en van lotgenoten...
Veel sterkte lieverd
zondag 4 oktober 2009 om 18:50
Pandora, heel erg gecondoleerd met je verlies. Een dikke virtuele
Het is heel normaal dat je zegt dat zo'n ingrijpende gebeurtenis aan je voorbij gaat in het eerste begin. Je bent nog in shock, ook al realiseer je je wel dat het is gebeurd. Je zit in de overlevingsmodus, zo ook je geheugen. Alles trekt als een waas aan je voorbij.
Ik herken het, heb zelf aan den lijve ondervonden hoe het is om je partner te verliezen op zo'n jonge leeftijd (tenminste als ik aanneem dat 75 jouw geboortejaar is).
Hoe je verder gaat? Dat is nu nog niet aan de orde, daarvoor is het nog te vers, te kort. Je gaat verder, nu even op de automatische piloot. Sommige dingen zul je je herinneren over een tijdje, sommige dingen niet, je geheugen blokkeert en fragmenteert stukjes die later binnen gaan komen.
Bij tijd en wijle ben je lief, houd je je groot, zegt dat het naar omstandigheden best gaat, andere momenten kun je iemand wel aanvallen bij de vraag hoe het met je is. Dan is het antwoord simpelweg k*t. Soms zul je onredelijk zijn, boos, allemaal heel normaal.
Kortom, er is geen standaardfase voor te bedenken. Het is snoeihard vallen en opstaan, opnieuw je leven inrichten zonder je partner. En dat doet ongelooflijk zeer. Ik wind er geen doekjes om.
Het is het nooit meer, dat de grond onder je voeten wegmaait, je onzeker maakt, je je weg alleen gaat/moet zoeken.
Blijf praten en van je afschrijven.
Het is heel normaal dat je zegt dat zo'n ingrijpende gebeurtenis aan je voorbij gaat in het eerste begin. Je bent nog in shock, ook al realiseer je je wel dat het is gebeurd. Je zit in de overlevingsmodus, zo ook je geheugen. Alles trekt als een waas aan je voorbij.
Ik herken het, heb zelf aan den lijve ondervonden hoe het is om je partner te verliezen op zo'n jonge leeftijd (tenminste als ik aanneem dat 75 jouw geboortejaar is).
Hoe je verder gaat? Dat is nu nog niet aan de orde, daarvoor is het nog te vers, te kort. Je gaat verder, nu even op de automatische piloot. Sommige dingen zul je je herinneren over een tijdje, sommige dingen niet, je geheugen blokkeert en fragmenteert stukjes die later binnen gaan komen.
Bij tijd en wijle ben je lief, houd je je groot, zegt dat het naar omstandigheden best gaat, andere momenten kun je iemand wel aanvallen bij de vraag hoe het met je is. Dan is het antwoord simpelweg k*t. Soms zul je onredelijk zijn, boos, allemaal heel normaal.
Kortom, er is geen standaardfase voor te bedenken. Het is snoeihard vallen en opstaan, opnieuw je leven inrichten zonder je partner. En dat doet ongelooflijk zeer. Ik wind er geen doekjes om.
Het is het nooit meer, dat de grond onder je voeten wegmaait, je onzeker maakt, je je weg alleen gaat/moet zoeken.
Blijf praten en van je afschrijven.
zondag 4 oktober 2009 om 20:16
Wat een verdriet zeg, onvoorstelbaar groot...
Mijn collega (56 jaar) is op 1 augustus haar partner verloren na een kortdurende ziekte. Ik werk iedere dag alleen met haar samen en praat dus ook veel met haar over haar verlies. Ze vertelt er veel over: over het verdriet, het gemis en haar vlucht uit huis. Ze kan niet alleen thuis zitten en dus werkt ze iedere dag, gaat ze met vriendinnen op pad en legt ze veel familiebezoekjes af, alles om maar niet alleen in huis te hoeven zijn. Ze slaapt niet meer 's nachts en ze kan zich niet concentreren. Vooral autorijden is soms gevaarlijk, dan heeft ze een black-out en ze heeft al twee keer bijna een ongeluk gehad. Als ze op plekken komt waar ze met haar man ook is geweest is ze weer helemaal van slag en verdrietig...
Ik wil je niet ontmoedigen met deze post, ik wil je slechts laten weten dat àls je iets hierin herkent, dat het dus heel normaal is dat je dit soort gevoelens hebt of krijgt.
Héél veel sterkte gewenst
Mijn collega (56 jaar) is op 1 augustus haar partner verloren na een kortdurende ziekte. Ik werk iedere dag alleen met haar samen en praat dus ook veel met haar over haar verlies. Ze vertelt er veel over: over het verdriet, het gemis en haar vlucht uit huis. Ze kan niet alleen thuis zitten en dus werkt ze iedere dag, gaat ze met vriendinnen op pad en legt ze veel familiebezoekjes af, alles om maar niet alleen in huis te hoeven zijn. Ze slaapt niet meer 's nachts en ze kan zich niet concentreren. Vooral autorijden is soms gevaarlijk, dan heeft ze een black-out en ze heeft al twee keer bijna een ongeluk gehad. Als ze op plekken komt waar ze met haar man ook is geweest is ze weer helemaal van slag en verdrietig...
Ik wil je niet ontmoedigen met deze post, ik wil je slechts laten weten dat àls je iets hierin herkent, dat het dus heel normaal is dat je dit soort gevoelens hebt of krijgt.
Héél veel sterkte gewenst
maandag 12 oktober 2009 om 16:55
Pandora,
In 95, nee geen tikfout, ben ik mijn toenmalige partner verloren.
Net wat iedereen hier schrijft, de eerste tijd zijn er mensen om je heen om jou op te vangen. Na een tijd denken/verwachten de mensen dat je de draad weer moet oppakken. En laten ze je meer met rust.
Verschillende stadia ga je doorlopen:
welke stadia jij doorloopt is afhankelijk van persoon. Laat je niks wijsmaken door (goedbedoeld) adviezen, volg vooral je eigen gevoel. Wat voelt voor jou goed?! Wil je een dag onder het dekbed doorbrengen, vooral doen? Wil je huilen, schreeuwen, gooien of weet ik veel wat? Volg je eigen gevoel.
Ik kan nu voor mezelf zeggen, na jaren heb ik het een plek gegeven, mijn huidige partner weet van hem af en weet ook dat ik nog steeds in mijn oor een oorbel draag wat mijn overleden vriend droeg op zijn overlijden. Het heeft mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Het is zwaar, maar als je het zelf niet aan kan, schroom dan niet om hulp in te schakelen voor een stuk rouwverwerking.
Succes en sterkte voor de aankomende tijd en ook daarna!
In 95, nee geen tikfout, ben ik mijn toenmalige partner verloren.
Net wat iedereen hier schrijft, de eerste tijd zijn er mensen om je heen om jou op te vangen. Na een tijd denken/verwachten de mensen dat je de draad weer moet oppakken. En laten ze je meer met rust.
Verschillende stadia ga je doorlopen:
welke stadia jij doorloopt is afhankelijk van persoon. Laat je niks wijsmaken door (goedbedoeld) adviezen, volg vooral je eigen gevoel. Wat voelt voor jou goed?! Wil je een dag onder het dekbed doorbrengen, vooral doen? Wil je huilen, schreeuwen, gooien of weet ik veel wat? Volg je eigen gevoel.
Ik kan nu voor mezelf zeggen, na jaren heb ik het een plek gegeven, mijn huidige partner weet van hem af en weet ook dat ik nog steeds in mijn oor een oorbel draag wat mijn overleden vriend droeg op zijn overlijden. Het heeft mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Het is zwaar, maar als je het zelf niet aan kan, schroom dan niet om hulp in te schakelen voor een stuk rouwverwerking.
Succes en sterkte voor de aankomende tijd en ook daarna!
zaterdag 17 oktober 2009 om 17:31
Hoi Pandora,
Net als een andere forumster al als tip gaf... www.jjpv.nl (staat voor jong je partner verloren)
Zelf ben ik iets meer dan 5 jaar geleden mijn partner verloren en ik heb zeker de eerste maanden heel veel gehad aan deze site.
Heb er zelfs een vriendin voor het leven aan over gehouden.
Verder sluit ik mij aan bij Maris71 . Laat niemand je vertellen wat je zou moeten voelen... alles wat je voelt is terecht.
Heel veel sterkte. Knuf
Net als een andere forumster al als tip gaf... www.jjpv.nl (staat voor jong je partner verloren)
Zelf ben ik iets meer dan 5 jaar geleden mijn partner verloren en ik heb zeker de eerste maanden heel veel gehad aan deze site.
Heb er zelfs een vriendin voor het leven aan over gehouden.
Verder sluit ik mij aan bij Maris71 . Laat niemand je vertellen wat je zou moeten voelen... alles wat je voelt is terecht.
Heel veel sterkte. Knuf
