Psyche
alle pijlers
Hoe vertel ik dat het helemaal niet zo goed met me gaat?
vrijdag 27 januari 2017 om 16:47
Het gaat al ongeveer een jaar op mentaal gebied niet zo goed met me. In oktober 2015 ben ik na enkele maanden studievertraging dan toch afgestudeerd aan mijn HBO opleiding, maar ik had geen flauw idee wat de volgende stap moest zijn: wilde ik gaan werken of toch verder studeren of nog iets totaal anders. Helemaal in twijfel heb ik maar besloten om meer te werken bij mijn bijbaantje om wat geld te verdienen en me bezig te houden. Ondertussen verschillende sollicitatiebrieven verstuurd maar dit leidde tot niks. In die tijd werd ik wel heel goed gesteund door mijn beste vriend, met wie ik tegelijkertijd al 2,5 jaar intiem was (laten we hem B. noemen). We waren een soort van best friends with benefits, maar ook wel iets meer dan dat, alleen geen relatie want dat wilde hij niet (ik wel en dat wist hij ook). We deden eigenlijk alles samen aangezien we exact dezelfde interesses hadden. Toen in januari viel die band met hem helemaal uit elkaar aangezien hij iemand had ontmoet en een relatie met haar wilde en hij had bedacht dat het voor zijn vriendin niet leuk zou zijn als hij nog contact met me had. Dus dat was dat. Vijf jaar vriendschap naar de klote. Dat was een hele moeilijke periode voor me en terwijl ik mezelf probeerde terug aan elkaar te lijmen moest ik ook nog bedenken wat ik nu eigenlijk wilde doen met mijn leven, én dat terwijl ik bijna fulltime werkte. Weinig tijd en aandacht voor mezelf, waardoor ik steeds dieper in de put raakte. In het begin dacht ik nog dat het enkel liefdesverdriet was, maar na enkele maanden is daar niet meer van te spreken. Ik had weinig dingen waar ik nog naar uitkeek, bekeek alles van de negatieve kant en had 0 motivatie of energie. Toch probeerde ik er het beste van te maken (ook onder druk van ouders "je moet iets doen, je kunt niet je hele leven dit blijven doen") en ik bezocht open dagen van universiteiten; niet omdat ik nu direct zo veel zin had om nog te gaan studeren, maar ik bedacht me dat ik nog heel lang moet werken. Uiteindelijk besloten om uit NL te vertrekken naar een Universiteit in België te gaan, dus in september mocht ik de hele boel verhuizen.
Ik zit hier nu ongeveer vijf maanden en het lijkt alsof ik geen slechtere beslissing had kunnen maken. Het is alles wat ik er niet van verwacht had: de opleiding valt tegen, ik krijg met de dag een grotere hekel aan de stad, voel me er totaal niet thuis en ben behoorlijk eenzaam en tot overmaat van ramp zit B. op dezelfde universiteit. Ik heb zelfs een boel lessen gemist en tentamens niet gemaakt omdat ik liever in bed blijf liggen. Het gevoel van niets hebben om naar uit te kijken wordt telkens groter en mijn motivatie en energie zijn op het diepste dieptepunt. Daarom ga ik ook ieder weekend of vrije dag die ik heb terug naar mijn ouders. Zij weten echter van niets, omdat ik de schijn probeer op te houden. Ze weten niet hoe enorm ongelukkig ik hier voel omdat ik het gevoel heb dat ik ze teleurstel als ik zeg dat ik wil stoppen en terug wil gaan naar Nederland. Ze hebben heel veel tijd gestoken in mijn verhuizing naar België en hebben ook een boel dingen betaald. Ik zou me er om deze reden enorm schuldig over voelen als ik ga stoppen, maar aan de andere kant wil ik niets liever want ik ben zo ongelukkig hier.
Echter weet ik niet wat het is wat ik dan wél wil. Ik zit ongelofelijk vast, maar ik weet niet hoe ik er tegen íémand over moet beginnen.
Ik zit hier nu ongeveer vijf maanden en het lijkt alsof ik geen slechtere beslissing had kunnen maken. Het is alles wat ik er niet van verwacht had: de opleiding valt tegen, ik krijg met de dag een grotere hekel aan de stad, voel me er totaal niet thuis en ben behoorlijk eenzaam en tot overmaat van ramp zit B. op dezelfde universiteit. Ik heb zelfs een boel lessen gemist en tentamens niet gemaakt omdat ik liever in bed blijf liggen. Het gevoel van niets hebben om naar uit te kijken wordt telkens groter en mijn motivatie en energie zijn op het diepste dieptepunt. Daarom ga ik ook ieder weekend of vrije dag die ik heb terug naar mijn ouders. Zij weten echter van niets, omdat ik de schijn probeer op te houden. Ze weten niet hoe enorm ongelukkig ik hier voel omdat ik het gevoel heb dat ik ze teleurstel als ik zeg dat ik wil stoppen en terug wil gaan naar Nederland. Ze hebben heel veel tijd gestoken in mijn verhuizing naar België en hebben ook een boel dingen betaald. Ik zou me er om deze reden enorm schuldig over voelen als ik ga stoppen, maar aan de andere kant wil ik niets liever want ik ben zo ongelukkig hier.
Echter weet ik niet wat het is wat ik dan wél wil. Ik zit ongelofelijk vast, maar ik weet niet hoe ik er tegen íémand over moet beginnen.
vrijdag 27 januari 2017 om 16:59
Maak een afspraak met de studentpsycholoog. Het klinkt niet goed en ik herken jouw verhaal van jaren terug toen ik zelf studeerde. Dus ga alsjeblieft aan de bel trekken, want de kans dat dit vanzelf overwaait is niet zo groot.
En verder wat Cerulli zegt, als je het moeilijk te verwoorden vindt, kun je mensen je op laten lezen.
En verder wat Cerulli zegt, als je het moeilijk te verwoorden vindt, kun je mensen je op laten lezen.
vrijdag 27 januari 2017 om 17:06
Ik zou het toch maar aan je ouders vertellen, het klinkt niet of je hier zomaar zelf uit gaat komen. Dan worden de weekends thuis ook fijner, omdat je dan echt kunt ontspannen, vertellen hoe het gaat en jezelf zijn. Dat gaat je vast meer energie geven.
Misschien hebben je ouders best iets door, maar wachten ze tot je er zelf over begint. En in het algemeen willen ouders vooral dat hun kind gelukkig is. Een opleiding die niet loopt is jammer maar zou wat mij betreft niet direct maken dat ik teleurgesteld ben in mijn kind.
Misschien hebben je ouders best iets door, maar wachten ze tot je er zelf over begint. En in het algemeen willen ouders vooral dat hun kind gelukkig is. Een opleiding die niet loopt is jammer maar zou wat mij betreft niet direct maken dat ik teleurgesteld ben in mijn kind.
vrijdag 27 januari 2017 om 17:08
Als het goed is horen je ouders het liefst hoe je je echt voelt. Je bent het ze niet verschuldigd om het allemaal fantastisch te vinden alleen maar omdat ze je zo geholpen hebben. Ze helpen je omdat ze van je houden en graag willen dat je iets met je leven doet waar je gelukkig van wordt lijkt me. Dat is nu duidelijk niet zo. Ik zou het er juist wel met ze over hebben, zij kennen je goed. En er is waarschijnlijk hulp te vinden op je universiteit, kijk eens wat er is aan begeleiding.
Wat rot dat je je zo voelt, en wat een klotesituatie met die vriend van je. Ik begrijp dat dat er in heeft gehakt.
Wat rot dat je je zo voelt, en wat een klotesituatie met die vriend van je. Ik begrijp dat dat er in heeft gehakt.
vrijdag 27 januari 2017 om 17:16
Als je mijn kind zou zijn zou ik niets liever willen dan dat jij zegt wat je voelt!
Zoveel liever dan dat je maar door ploeterd.
Ja jammer van verhuizen, jammer van het geld. Jammer... Maar niet meer dan jammer!
Hoe is de band met hun? Je gaat graag naar ze toe dus neem aan dat jij je best prettig voelt thuis.
Vertel het! Het hoeft geen perfecte presentatie te zijn! Het mag in onlogische volgorde...Met emotie. Met woorden als ik weet het niet pap en mam.
En ga dan samen kijken hoe je hulp kunt krijgen. Wat heb je nodig?
Dikke knuffel
Zoveel liever dan dat je maar door ploeterd.
Ja jammer van verhuizen, jammer van het geld. Jammer... Maar niet meer dan jammer!
Hoe is de band met hun? Je gaat graag naar ze toe dus neem aan dat jij je best prettig voelt thuis.
Vertel het! Het hoeft geen perfecte presentatie te zijn! Het mag in onlogische volgorde...Met emotie. Met woorden als ik weet het niet pap en mam.
En ga dan samen kijken hoe je hulp kunt krijgen. Wat heb je nodig?
Dikke knuffel
vrijdag 27 januari 2017 om 17:29
vrijdag 27 januari 2017 om 17:30
zorg dat je hulp krijgt. Een decaan, een praktijkassistent bij de huisarts of gewoon iemand waar jij je fijn bij voelt. Maak het bij die persoon bespreekbaar door je 'gewoon' open te stellen. Als jij je open durft te stellen, dan zul je zien en merken dat mensen je graag helpen bij het maken van juiste keuzes en je leven weer 'op de rit' zetten.
vrijdag 27 januari 2017 om 17:31
Goh meis, klote dat je niet lekker in je vel zit. Je verhaal is heel helder.
Ik zou toch maar met je ouders proberen te praten. En als je het moeilijk vind om je kwetsbaar op te stellen naar hen dan kan je ook 'zakelijk' vertellen dat de studie en de stad je 100% tegenvalt.. dat je er serieus over nadenkt om te stoppen. Misschien loopt die mededeling nog uit op een goed gesprek (of een huilbui) waar het er allemaal uitkomt.. Ik ken je ouders natuurlijk helemaal niet maar die klinken toch als redelijke mensen die gewoon het beste voor je willen. Natuurlijk willen ze een goede opleiding/baan voor hun dochter maar t belangrijkste is dat t goed met je gaat. En daarnaast je hebt dus al een hbo opleiding he! Het is echt heel normaal dat je nog geen passende baan bij je opleiding hebt gevonden hoor! Ik weet niet wat je hebt gestudeerd? Maar wellicht een niveau lager en wel in de richting iets zoeken. Het belangrijkste is dat je iets doet wat je leuk vind!
Een psycholoog zoeken is altijd een goed plan dus zou dat ook zeker doen! Heb je verder vriendinnen waar je goed mee kunt praten?
Je verhaal klinkt bekend in de oren.
Een vriendin van mij zat niet lekker in haar vel, ook door een lange relatie die stukliep en ze was ook niet happy in haar baan. Ze ging reizen en ze kwam 3 maanden later herboren en zelfverzekerd terug. Ze vond het de beste beslissing ooit waarin ze veel heeft geleerd over zichzelf. Echt backpacken waarop je op jezelf aangewezen bent aan de andere kant van de wereld weetjewel. Geen idee of dat een optie voor je is? En daarnaast is het natuurlijk ook niet de echte oplossing, maar toch wilde ik het even zeggen aangezien ik die vriendin dus echt zo heb zien opknappen na die reis.
Sterkte !
Ik zou toch maar met je ouders proberen te praten. En als je het moeilijk vind om je kwetsbaar op te stellen naar hen dan kan je ook 'zakelijk' vertellen dat de studie en de stad je 100% tegenvalt.. dat je er serieus over nadenkt om te stoppen. Misschien loopt die mededeling nog uit op een goed gesprek (of een huilbui) waar het er allemaal uitkomt.. Ik ken je ouders natuurlijk helemaal niet maar die klinken toch als redelijke mensen die gewoon het beste voor je willen. Natuurlijk willen ze een goede opleiding/baan voor hun dochter maar t belangrijkste is dat t goed met je gaat. En daarnaast je hebt dus al een hbo opleiding he! Het is echt heel normaal dat je nog geen passende baan bij je opleiding hebt gevonden hoor! Ik weet niet wat je hebt gestudeerd? Maar wellicht een niveau lager en wel in de richting iets zoeken. Het belangrijkste is dat je iets doet wat je leuk vind!
Een psycholoog zoeken is altijd een goed plan dus zou dat ook zeker doen! Heb je verder vriendinnen waar je goed mee kunt praten?
Je verhaal klinkt bekend in de oren.
Een vriendin van mij zat niet lekker in haar vel, ook door een lange relatie die stukliep en ze was ook niet happy in haar baan. Ze ging reizen en ze kwam 3 maanden later herboren en zelfverzekerd terug. Ze vond het de beste beslissing ooit waarin ze veel heeft geleerd over zichzelf. Echt backpacken waarop je op jezelf aangewezen bent aan de andere kant van de wereld weetjewel. Geen idee of dat een optie voor je is? En daarnaast is het natuurlijk ook niet de echte oplossing, maar toch wilde ik het even zeggen aangezien ik die vriendin dus echt zo heb zien opknappen na die reis.
Sterkte !
vrijdag 27 januari 2017 om 17:44
Ik zou toch vertellen aan je ouders hoe je je voelt. De keuze om te stoppen met een opleiding is moeilijk, ik weet er alles van. Heb ook zo'n periode gehad. Maar mijn ouders vonden het juist alleen maar dapper van mij dat ik de keuze durfde te maken. Nooit spijt van gehad, en nu volg ik eindelijk mijn passie
vrijdag 27 januari 2017 om 18:26
Misschien is de stap naar je ouders nog te groot, maar moet je eerst even wat dingen op een rijtje met iemand anders. Het klinkt namelijk alsof je een beetje overloopt van alle stress en dat bij die stress ook nog druk komt van de verwachtingen die je denkt dat anderen (je ouders) van je hebben. Ik zou dus ook aanraden om met een studentenpsycholoog, vertrouwenspersoon of iets van praktijkondersteuner bij de huisarts (heb je die daar?) te gaan praten. Ergens waar je gewoon je hart kan luchten, ik denk dat dat eerst moet gebeuren voordat je helder kan nadenken.
Veel sterkte het is echt niet het einde van de wereld, maar ik snap ook echt wel dat het nu zó zwaar op je drukt en misschien wel zo voelt alsof je slechte keuzes hebt gemaakt en het niet meer goed kan maken. Juist daarom is het nodig om het te delen, geef jezelf wat lucht. Dan kan je weer vooruit of een andere weg in. Je kan dan echt weer nieuwe keuzes voor jezelf maken. Maar alleen als je eerst wat lucht krijgt. En ik zou ook niet schromen om gewoon tegen je ouders te zeggen dat je je niet goed voelt en wat steun nodig hebt, iemand die voor je kookt, iemand die je een knuffel geeft. Iedereen heeft het soms nodig. Je hoeft niet alles alleen te doen.
Veel sterkte het is echt niet het einde van de wereld, maar ik snap ook echt wel dat het nu zó zwaar op je drukt en misschien wel zo voelt alsof je slechte keuzes hebt gemaakt en het niet meer goed kan maken. Juist daarom is het nodig om het te delen, geef jezelf wat lucht. Dan kan je weer vooruit of een andere weg in. Je kan dan echt weer nieuwe keuzes voor jezelf maken. Maar alleen als je eerst wat lucht krijgt. En ik zou ook niet schromen om gewoon tegen je ouders te zeggen dat je je niet goed voelt en wat steun nodig hebt, iemand die voor je kookt, iemand die je een knuffel geeft. Iedereen heeft het soms nodig. Je hoeft niet alles alleen te doen.
vrijdag 27 januari 2017 om 20:09
zaterdag 28 januari 2017 om 07:04
Vervelend meid, maar ik zou het echt vertellen. Jouw ouders willen ook graag dat je gelukkig bent.
Ik herken je verhaal wel, wel in andere omstandigheden maar het gevoel van uitzichtloosheid is hetzelfde. Het nergens naar uit kunnen kijken. Ik had dat twee/drie jaar geleden. Nu paar jaar later zit ik weer goed in mijn vel en ben gelukkig. Maar daar heb ik wel drastische veranderingen moeten doormaken. Ik heb mijn leven helemaal op de kop moeten gooien en ik heb mijn ouders verteld hoe ik me voelde, wat er speelde. En dat was het beste wat ik had kunnen doen! Blijf alsjeblieft niet zitten in deze situatie waar je zo ongelukkig bent, dat verdien je niet. Gooi het roer om! Vertel het je ouders! En dan komt het echt wel goed, echt waar!
En by the way ik krijg wel kriebels van die 'beste vriend' van jou, begrijpelijk dat het verdriet doet, maar jij verdiend zoveel meer dan een friend with benefits die je goed genoeg vind voor de seks, maar niet voor relatie en je dan aan de kant zet omdat hij met iemand anders een relatie krijgt. Je verdiend iemand die ook echt voor je gaat!
Ik herken je verhaal wel, wel in andere omstandigheden maar het gevoel van uitzichtloosheid is hetzelfde. Het nergens naar uit kunnen kijken. Ik had dat twee/drie jaar geleden. Nu paar jaar later zit ik weer goed in mijn vel en ben gelukkig. Maar daar heb ik wel drastische veranderingen moeten doormaken. Ik heb mijn leven helemaal op de kop moeten gooien en ik heb mijn ouders verteld hoe ik me voelde, wat er speelde. En dat was het beste wat ik had kunnen doen! Blijf alsjeblieft niet zitten in deze situatie waar je zo ongelukkig bent, dat verdien je niet. Gooi het roer om! Vertel het je ouders! En dan komt het echt wel goed, echt waar!
En by the way ik krijg wel kriebels van die 'beste vriend' van jou, begrijpelijk dat het verdriet doet, maar jij verdiend zoveel meer dan een friend with benefits die je goed genoeg vind voor de seks, maar niet voor relatie en je dan aan de kant zet omdat hij met iemand anders een relatie krijgt. Je verdiend iemand die ook echt voor je gaat!
zaterdag 28 januari 2017 om 07:26
Vertel het je ouders. Je hoeft niet gelijk je hele handel weer in te pakken en weer naar Nederland te gaan maar ik denk dat het al een boel scheelt als ze er in ieder geval van op de hoogte zijn hoe je je voelt en je kunnen steunen. En al zou je wel weer terug gaan naar Nederland dan is dat ook geen schande. Niks mis mee en al helemaal geen schanden om dingen geprobeerd te hebben om er vervolgens achter te komen dat het niet is wat je wilt. Dus gewoon vertellen, en als je het moeilijk vindt om het persoonlijk te doen dan kan het ook per email of brief, dan is de opening er in ieder geval en dan kan je er daarna in een persoonlijk gesprek op doorgaan.
Succes
Succes
