Psyche
alle pijlers
Hoe vertellen
donderdag 12 september 2019 om 22:12
Hallo allemaal,
In mijn eerdere topic in de pijler 'werk en en studie' gaf ik aan dat ik twijfelde over mijn studie. Dit is nog steeds het geval, maar heb nu voor mezelf besloten om te gaan stoppen en te kijken naar een andere studie dat lijkt mij het slimste omdat ik hier niet meer gelukkig van wordt en me hier ook niet meer in zie werken fulltime.
Maar nu is mijn probleem hoe ga ik dit aan mijn ouders vertellen dat ik het niet meer zie zitten met mijn studie.
Ik heb hier best veel moeite mee omdat ik met een andere studie 2 jaar geleden na 2 weken ben gestopt omdat ik het helemaal niks vond. Ik heb dat jaar toen als tussenjaar genomen en heb hierin de vooropleiding gevolgd voor mijn huidige opleiding. NU ben ik net een paar weken bezig in het 2de leerjaar. Maar ik weet dus niet goed hoe ik dit moet gaan zeggen, ik ben bang dat ik ze hierdoor erg teleurstel want ik laat ook niks merken.
Iemand hier ervaringen mee, hoe dit te zeggen?
In mijn eerdere topic in de pijler 'werk en en studie' gaf ik aan dat ik twijfelde over mijn studie. Dit is nog steeds het geval, maar heb nu voor mezelf besloten om te gaan stoppen en te kijken naar een andere studie dat lijkt mij het slimste omdat ik hier niet meer gelukkig van wordt en me hier ook niet meer in zie werken fulltime.
Maar nu is mijn probleem hoe ga ik dit aan mijn ouders vertellen dat ik het niet meer zie zitten met mijn studie.
Ik heb hier best veel moeite mee omdat ik met een andere studie 2 jaar geleden na 2 weken ben gestopt omdat ik het helemaal niks vond. Ik heb dat jaar toen als tussenjaar genomen en heb hierin de vooropleiding gevolgd voor mijn huidige opleiding. NU ben ik net een paar weken bezig in het 2de leerjaar. Maar ik weet dus niet goed hoe ik dit moet gaan zeggen, ik ben bang dat ik ze hierdoor erg teleurstel want ik laat ook niks merken.
Iemand hier ervaringen mee, hoe dit te zeggen?
donderdag 12 september 2019 om 22:42
En dat bedenk je nu na 2 weken ineens.
Maak een plan, dan kom je nog eens ergens.
donderdag 12 september 2019 om 22:44
Nou, maak je borst dan maar nat voor als je je eerste baan vindt. Het werkende leven valt soms ook tegen. Dan kun je natuurlijk ook stoppen. En dan krijg je een opvallend en apart CV...
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 12-09-2019 22:45
0.54% gewijzigd
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
donderdag 12 september 2019 om 22:45
Trouwens. Ik vond mijn studie stom, maar was nodig voor het werk dat ik wilde doen. 98% van de beroepen die ik met die studie kan doen vind ik absoluut niet leuk. 1% als er niets anders is, 0,5 % kwam ik door omstandigheden in terecht.
Mijn eerste beroepskeuze heb ik een jaar of 8 gedaan. Inmiddels al 13 jaar die waar ik door omstandigheden terecht kwam en nooit vooraf gekozen zou hebben. Zelfs volledig uitgesloten had.
En van dat beroep vind ik dan ook weer een deel oersaai, een deel stom en een deel erg vervelend. Gelukkig ook een deel heel erg leuk
Mijn eerste beroepskeuze heb ik een jaar of 8 gedaan. Inmiddels al 13 jaar die waar ik door omstandigheden terecht kwam en nooit vooraf gekozen zou hebben. Zelfs volledig uitgesloten had.
En van dat beroep vind ik dan ook weer een deel oersaai, een deel stom en een deel erg vervelend. Gelukkig ook een deel heel erg leuk
donderdag 12 september 2019 om 22:54
En zo zijn er ook massa's mensen die hun studie en de stages helemaal fantastisch vinden, en de beroepen die je ermee kunt gaan doen ook. Om vervolgens te ontdekken dat er maar weinig banen voor die massa's gegadigden zijn, zodat ze uiteindelijk alsnog in een heel andere sector terechtkomen.
Echt, van je studiekeuze hangt veel minder af dan je waarschijnlijk denkt.
Echt, van je studiekeuze hangt veel minder af dan je waarschijnlijk denkt.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
donderdag 12 september 2019 om 23:02
Als je mijn kind zou zijn en je om wat voor reden dan ook zou willen stoppen met je studie om er een andere studie voor in de plaats te doen dan zou ik je steunen.
Ik zou het niet allemaal financieel kunnen dragen voor je, maar ik zou je keuze respecteren.
Maar goed, ik zou als ouder hier ook niet met jou over willen overleggen. Het is namelijk jouw leven, jouw toekomst, jouw keuze. Als je mijn mening of advies zou willen horen of je eigen twijfels wilt bespreken zou ik met je praten, maar ik zou mezelf geen stem met invloed geven.
Ik zou het niet allemaal financieel kunnen dragen voor je, maar ik zou je keuze respecteren.
Maar goed, ik zou als ouder hier ook niet met jou over willen overleggen. Het is namelijk jouw leven, jouw toekomst, jouw keuze. Als je mijn mening of advies zou willen horen of je eigen twijfels wilt bespreken zou ik met je praten, maar ik zou mezelf geen stem met invloed geven.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 12 september 2019 om 23:10
Niet overleggen, Feow? Is dat dan iets anders dan elkaars mening, advies en twijfels bespreken?
Ik vind het vooral opmerkelijk dat er zo te lezen niet gepraat wordt; er wordt op een zeker moment een besluit patsboem voor de voeten van de ouders gegooid. Dat lijkt me voor beide kanten een vrij eenzaam proces. Voor het kind, dat in haar of zijn eentje worstelt met twijfels en dan helemaal alleen een knoop doorhakt. En voor de ouders, die geen idee hebben van wat er in hun kind omgaat en dan ineens worden geconfronteerd met een al genomen beslissing.
Ik vind het vooral opmerkelijk dat er zo te lezen niet gepraat wordt; er wordt op een zeker moment een besluit patsboem voor de voeten van de ouders gegooid. Dat lijkt me voor beide kanten een vrij eenzaam proces. Voor het kind, dat in haar of zijn eentje worstelt met twijfels en dan helemaal alleen een knoop doorhakt. En voor de ouders, die geen idee hebben van wat er in hun kind omgaat en dan ineens worden geconfronteerd met een al genomen beslissing.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
donderdag 12 september 2019 om 23:14
- Las je oude posts. Als ik het goed begrijp, vind je de studie tot docent muziek niet meer leuk, en is je passie voor het spelen van je instrument ook soms weg.
Lijkt me zwaar voor je, dat zo’n liefde voor muziek en zo’n passie in je leven kan verdwijnen.
- Je laat niets aan je ouders merken, want bent bang ze teleur te stellen. Wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? En als dat gebeuren zou, wat dan?
Belangrijker nog: in hoeverre stel jij jezelf teleur?
- Waarom zou je meteen weer een studie gaan dien?
Waarom niet eerst werken, laten zien aan jezelf en aan je ouders, dat je richting kunt geven aan je leven en dingen vol kunt houden. Zie het als een kans om jezelf op een andere manier te ontwikkelen, sterker te worden.
- Blijkbaar wil je ‘iets met kinderen’. Lijkt me goed, dat verder uit te zoeken. Wat zou jouw vervolgstappen daarin kunnen zijn?
- Het vertellen? Er is daarvoor geen goed optimaal antwoord van anderen, het moet bij jou en je ouders passen. Maar zou er niet te lang mee wachten en hen een volgende keer eerder betrekken in je twijfels.
- je bent nog maar 19 jaar. Hormonaal kun je ook uit balans zijn, wat maakt dat je soms je wat labiel kunt voelen. Maak geen snelle beslissingen.
Lijkt me zwaar voor je, dat zo’n liefde voor muziek en zo’n passie in je leven kan verdwijnen.
- Je laat niets aan je ouders merken, want bent bang ze teleur te stellen. Wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? En als dat gebeuren zou, wat dan?
Belangrijker nog: in hoeverre stel jij jezelf teleur?
- Waarom zou je meteen weer een studie gaan dien?
Waarom niet eerst werken, laten zien aan jezelf en aan je ouders, dat je richting kunt geven aan je leven en dingen vol kunt houden. Zie het als een kans om jezelf op een andere manier te ontwikkelen, sterker te worden.
- Blijkbaar wil je ‘iets met kinderen’. Lijkt me goed, dat verder uit te zoeken. Wat zou jouw vervolgstappen daarin kunnen zijn?
- Het vertellen? Er is daarvoor geen goed optimaal antwoord van anderen, het moet bij jou en je ouders passen. Maar zou er niet te lang mee wachten en hen een volgende keer eerder betrekken in je twijfels.
- je bent nog maar 19 jaar. Hormonaal kun je ook uit balans zijn, wat maakt dat je soms je wat labiel kunt voelen. Maak geen snelle beslissingen.
donderdag 12 september 2019 om 23:22
Als mijn kind wil overleggen: prima, je weet waar mijn huis woont.Dana schreef: ↑12-09-2019 23:10Niet overleggen, Feow? Is dat dan iets anders dan elkaars mening, advies en twijfels bespreken?
Ik vind het vooral opmerkelijk dat er zo te lezen niet gepraat wordt; er wordt op een zeker moment een besluit patsboem voor de voeten van de ouders gegooid. Dat lijkt me voor beide kanten een vrij eenzaam proces. Voor het kind, dat in haar of zijn eentje worstelt met twijfels en dan helemaal alleen een knoop doorhakt. En voor de ouders, die geen idee hebben van wat er in hun kind omgaat en dan ineens worden geconfronteerd met een al genomen beslissing.
Als mijn kind dat niet wil en een besluit neerlegt: ook prima.
En het initiatief daarvoor ligt bij het kind. Mijn kind studeert elders, en ik zie het juist als goed en gezond dat ze steeds meer afstand neemt. Haar eigen beslissingen, haar eigen twijfels en haar eigen knopen doorhakken. Als ze wil ben ik hier, maar als ze iets voor zich wil houden is dat ook goed. Ik ga er (misschien helemaal ten onrechte hoor) van uit dat dat aan haar kant helemaal niet eenzaam is, maar dat ze ‘gewoon’ anderen dan haar moeder net zo goed kan verkiezen om mee te overleggen. Ik ben eigenlijk vaak erg verbaast met welke dingen ze allemaal bij mij komt. Als ik eerlijk ben dan wilde ik vroeger toch juist helemaal geen invloed van mijn ouders.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 12 september 2019 om 23:56
TO, ik zou niet zo snel zeggen 'ik weet welke opleiding ik nu wil doen'. Want het klinkt alsof je studies ook wel wat romantiseert. Misschien is het dan handiger studeren nog even uit te stellen en vooral veel snuffelstages en/of vrijwilligerswerk te gaan doen in sectoren die je aanspreken. En misschien ben je ook nog wel wat teveel in ontwikkeling om een vaste richting te kiezen nu? Het zou heel rot zijn als je in leerjaar 2 van studie 3 weer zou denken 'mwoah, nee', omdat je interesses zich nog erg ontwikkelen en evolueren.
Dat alles buiten het feit dat studeren voor een groot deel ook gewoon je er doorheen ploegen is, en werk vaak ook voor een groot deel moeten blijft.
Dat alles buiten het feit dat studeren voor een groot deel ook gewoon je er doorheen ploegen is, en werk vaak ook voor een groot deel moeten blijft.
anoniem_380709 wijzigde dit bericht op 12-09-2019 23:57
18.13% gewijzigd
donderdag 12 september 2019 om 23:57
Als je écht beseft dat een gekozen pad niet bij je past is het beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Hoewel een studie niet per definitie precies je uiteindelijke beroep bepaalt, doet het dat wel met een globaal beroepsveld. Ik ben nu midden 50 en zit door studiekeuze en eerdere daaruit volgende banen nu redelijk vast in een branche waar ik eigenlijk niet veel feeling voor heb. Ik kan niet meer een andere kant op, hooguit proberen bij te sturen. Jij bent nog jong. Kies nu een globale richting die echt bij je past en dan kom je uiteindelijke vanzelf wel in passende banen terecht. En maak je niet druk om je ouders, dat heb ik ook te veel gedaan. Had ik achteraf niet moeten doen. Het is jouw leven, maak je eigen keuze. Het is niet erg om te zoeken en dingen te proberen om erachter te komen waar je hart ligt.
vrijdag 13 september 2019 om 06:23
Even heel eerlijk naar jezelf zijn. Zie je niet op tegen de stage en de andere dingen omdat je het moeilijk vindt? Heb je faalangst? Ben je een perfectionist?
Als het antwoord 'ja' is gaat stoppen je niet verder helpen. Dan blijf je de rest van je leven hier tegenaan lopen. Vraag dan je ouders om hulp. Zijn kunnen je de juiste weg wijzen voor begeleiding hierin. Daarna kan je altijd nog stoppen.
Als het antwoord 'ja' is gaat stoppen je niet verder helpen. Dan blijf je de rest van je leven hier tegenaan lopen. Vraag dan je ouders om hulp. Zijn kunnen je de juiste weg wijzen voor begeleiding hierin. Daarna kan je altijd nog stoppen.
vrijdag 13 september 2019 om 06:25
Docent muziek IS toch iets met kinderen?! Althans... dat kan het wel zijn.Anoniempje2050 schreef: ↑12-09-2019 23:14- Las je oude posts. Als ik het goed begrijp, vind je de studie tot docent muziek niet meer leuk, en is je passie voor het spelen van je instrument ook soms weg.
Lijkt me zwaar voor je, dat zo’n liefde voor muziek en zo’n passie in je leven kan verdwijnen.
- Je laat niets aan je ouders merken, want bent bang ze teleur te stellen. Wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? En als dat gebeuren zou, wat dan?
Belangrijker nog: in hoeverre stel jij jezelf teleur?
- Waarom zou je meteen weer een studie gaan dien?
Waarom niet eerst werken, laten zien aan jezelf en aan je ouders, dat je richting kunt geven aan je leven en dingen vol kunt houden. Zie het als een kans om jezelf op een andere manier te ontwikkelen, sterker te worden.
- Blijkbaar wil je ‘iets met kinderen’. Lijkt me goed, dat verder uit te zoeken. Wat zou jouw vervolgstappen daarin kunnen zijn?
- Het vertellen? Er is daarvoor geen goed optimaal antwoord van anderen, het moet bij jou en je ouders passen. Maar zou er niet te lang mee wachten en hen een volgende keer eerder betrekken in je twijfels.
- je bent nog maar 19 jaar. Hormonaal kun je ook uit balans zijn, wat maakt dat je soms je wat labiel kunt voelen. Maak geen snelle beslissingen.
vrijdag 13 september 2019 om 07:31
Als moeder kan ik je alleen maar op het hart drukken om nu het gesprek aan te gaan. Nu betekent terwijl je erover denkt, voor het een besluit is. Zodat ze met je mee kunnen denken ipv overvallen worden. En je slimme vragen kunnen stellen als waarom je je passie bent kwijt geraakt (faalangst, besef dat het ineens voor het echt is, is er iets gebeurd) en of je niet een te romantisch beeld hebt van ‘mensen hebben passie nodig in hun werk’.
Elke dag dat je wacht met bespreken geef je hen minder kans je te begrijpen en ontzeg je jezelf de mogelijkheid om een goed gesprek te hebben over je studie, anders dan hier op het forum en in je eigen hoofd. Een zin als ‘ik ga een afspraak maken met de slber want ik heb twijfels over mijn studie-inzet’ kan dan een mooie gespreksstart zijn.
Echt, grijp deze levensles aan door te stoppen met piekeren en te beginnen met praten. Wie weet wat je dat oplevert.
Elke dag dat je wacht met bespreken geef je hen minder kans je te begrijpen en ontzeg je jezelf de mogelijkheid om een goed gesprek te hebben over je studie, anders dan hier op het forum en in je eigen hoofd. Een zin als ‘ik ga een afspraak maken met de slber want ik heb twijfels over mijn studie-inzet’ kan dan een mooie gespreksstart zijn.
Echt, grijp deze levensles aan door te stoppen met piekeren en te beginnen met praten. Wie weet wat je dat oplevert.
vrijdag 13 september 2019 om 10:21
Wel heel herkenbaar dit, al was de eerste keer dat ik stopte met een opleiding na 2 jaar een medische oorzaak. Via school een beroepskeuzetest gedaan, maar mocht niet kiezen voor een opleiding wat ik heel graag wou, omdat het volgens school te zwaar zou zijn.
Op aandringen van school bedrijfsadministratie gedaan, maar daar na een half jaar mee gestopt. Veel te pittig. Jaar later alsnog de opleiding gedaan die volgens school te zwaar was, en in 2 jaar geslaagd.
Het is heel lastig om de keuze te maken om te stoppen, maar het hoeft echt niet verkeerd uit te pakken. Ik heb wel vanaf het begin met mijn ouders gesproken. Vooral te vertellen wat mij dwarszat en overleggen waar ik goed aan zou doen. Erg fijn, en altijd steun gehad. Ouders vinden het vaak erg fijn betrokken te zijn in keuzes die kinderen maken.
Veel succes en hopelijk vind je snel een opleiding die bij je past!
Op aandringen van school bedrijfsadministratie gedaan, maar daar na een half jaar mee gestopt. Veel te pittig. Jaar later alsnog de opleiding gedaan die volgens school te zwaar was, en in 2 jaar geslaagd.
Het is heel lastig om de keuze te maken om te stoppen, maar het hoeft echt niet verkeerd uit te pakken. Ik heb wel vanaf het begin met mijn ouders gesproken. Vooral te vertellen wat mij dwarszat en overleggen waar ik goed aan zou doen. Erg fijn, en altijd steun gehad. Ouders vinden het vaak erg fijn betrokken te zijn in keuzes die kinderen maken.
Veel succes en hopelijk vind je snel een opleiding die bij je past!
