Psyche
alle pijlers
Hoe vind je de balans terug..wat is aanstellen
zaterdag 8 juli 2017 om 17:21
Hoi Allemaal,
Een van mijn problemen, volgens de deskundige, is dat ik mezelf altijd ondergeschikt maak aan anderen..als een ander depressief is dan is dat zo, ben ik het dan valt het voor mij best nog wel mee en heeft die ander het erger. Als de ander moe is dan is dat zo, als ik moe ben, ach iemand moet het doen, ik trek het nog wel. Als een ander een burn-out heeft dan is dat erg en logisch dat die persoon ontlast wordt..heb ik het dan valt het mee zodra de accutte energievreters weer aan de kant zijn en moet ik mij niet aanstellen, niks aan de hand.
Kortom ik moet leren mezelf, mijn behoeften, mijn emoties serieuzer te nemen..maar hoe doe je dat. Mijn achtergrond is dat ik mezelf nogal snel een aansteller en overdrijver vindt..schop eronder en doorgaan..
Hoe vind ik de balans? wat moet ik vinden en serieus nemen van mezelf en wat is inderdaad aanstellen??
iemand ervaring ?
Oh ja..professionele hulp is er al, maar ook daarvan vind ik eigenlijk dat het niet nodig is natuurlijk..klinkt leuk maar is het niet een beetje aanstellerij van mij..zoiets.. ik denk dat ervaringsdeskundigen betere tips hebben
Oh ja..ik ben denk ik ook een beetje bang voor de beerput..doorgaans leer je niet voor niets om jezelf niet serieus te nemen..niemand kan het mij voorspellen..maar waar begin ik aan als ik ga roeren in mijn emotionele beerput
nou ja..hoop dat jullie steun, ervaringen, tips, wat dan ook kunnen geven
Een van mijn problemen, volgens de deskundige, is dat ik mezelf altijd ondergeschikt maak aan anderen..als een ander depressief is dan is dat zo, ben ik het dan valt het voor mij best nog wel mee en heeft die ander het erger. Als de ander moe is dan is dat zo, als ik moe ben, ach iemand moet het doen, ik trek het nog wel. Als een ander een burn-out heeft dan is dat erg en logisch dat die persoon ontlast wordt..heb ik het dan valt het mee zodra de accutte energievreters weer aan de kant zijn en moet ik mij niet aanstellen, niks aan de hand.
Kortom ik moet leren mezelf, mijn behoeften, mijn emoties serieuzer te nemen..maar hoe doe je dat. Mijn achtergrond is dat ik mezelf nogal snel een aansteller en overdrijver vindt..schop eronder en doorgaan..
Hoe vind ik de balans? wat moet ik vinden en serieus nemen van mezelf en wat is inderdaad aanstellen??
iemand ervaring ?
Oh ja..professionele hulp is er al, maar ook daarvan vind ik eigenlijk dat het niet nodig is natuurlijk..klinkt leuk maar is het niet een beetje aanstellerij van mij..zoiets.. ik denk dat ervaringsdeskundigen betere tips hebben
Oh ja..ik ben denk ik ook een beetje bang voor de beerput..doorgaans leer je niet voor niets om jezelf niet serieus te nemen..niemand kan het mij voorspellen..maar waar begin ik aan als ik ga roeren in mijn emotionele beerput
nou ja..hoop dat jullie steun, ervaringen, tips, wat dan ook kunnen geven
zaterdag 8 juli 2017 om 17:49
Hoi Uomo,
Ik ken het, serieus nemen, onderreageren. Nu is het juist de andere kant op gegaan, overreageren.
Je zou het kunnen beschouwen als een leerproces, een reis die je gaat beginnen en dat gaat in stappen.
Je zou eens wat beter op je eigen grenzen kunnen letten. De grens tussen jou en de ander lijkt weg te zijn? Een grens voel je aan je lichamelijke signalen (buik, transpireren, spieren spannen, allerlei signalen die je lichaam geven).
Door met grenzen bezig te zijn, zal je deze ook "moeten" aangeven, met als gevolg dat de ander ook reageert. Het zou mogelijk zijn dat je bang bent om je grens aan te geven en mogelijk nog banger voor een reactie?
Voor mij telt wat ik "nodig heb": aandacht, liefde, warmte, genegenheid. Daarvoor "vecht" ik, alleen eerst door altijd aardig te zijn, en nu door wat "over the hill" te zijn. Voor mij is wat ik nodig heb allemaal inter-persoonlijk, met alle positieve, maar ook negatieve dingen. Je zou mogelijk eens kunnen stilstaan bij iets wat gebeurd is waar je "meer van wilt hebben"; contact met een specifieke persoon, een bepaalde prestatie, een gelegenheid. Het zou beangstigend kunnen zijn, om daar meer van te vragen/te willen. Het is de moeite waard om daar toch voor te gaan en je in te zetten.
Meteen de diepte in door je beerput te openen lijkt me niet gewenst en niet effectief. Door eens wat te experimenteren met bovenstaande kun je al dingen veranderen/aanpakken en dan zal je merken dat die put open gaat. Het is dan wel handig daar enige controle op te houden door een therapeut. Ik heb ook veel gehad aan steun van anderen, die me weer "opvingen" als ik weer eens een keer op mijn snufferd was gegaan.
Mij is het vaak gebeurd, dat ik er achter kwam, dat mensen best willen "geven", maar dat ik het "gewoon" moest vragen of het niet zag.
Ik ken het, serieus nemen, onderreageren. Nu is het juist de andere kant op gegaan, overreageren.
Je zou het kunnen beschouwen als een leerproces, een reis die je gaat beginnen en dat gaat in stappen.
Je zou eens wat beter op je eigen grenzen kunnen letten. De grens tussen jou en de ander lijkt weg te zijn? Een grens voel je aan je lichamelijke signalen (buik, transpireren, spieren spannen, allerlei signalen die je lichaam geven).
Door met grenzen bezig te zijn, zal je deze ook "moeten" aangeven, met als gevolg dat de ander ook reageert. Het zou mogelijk zijn dat je bang bent om je grens aan te geven en mogelijk nog banger voor een reactie?
Voor mij telt wat ik "nodig heb": aandacht, liefde, warmte, genegenheid. Daarvoor "vecht" ik, alleen eerst door altijd aardig te zijn, en nu door wat "over the hill" te zijn. Voor mij is wat ik nodig heb allemaal inter-persoonlijk, met alle positieve, maar ook negatieve dingen. Je zou mogelijk eens kunnen stilstaan bij iets wat gebeurd is waar je "meer van wilt hebben"; contact met een specifieke persoon, een bepaalde prestatie, een gelegenheid. Het zou beangstigend kunnen zijn, om daar meer van te vragen/te willen. Het is de moeite waard om daar toch voor te gaan en je in te zetten.
Meteen de diepte in door je beerput te openen lijkt me niet gewenst en niet effectief. Door eens wat te experimenteren met bovenstaande kun je al dingen veranderen/aanpakken en dan zal je merken dat die put open gaat. Het is dan wel handig daar enige controle op te houden door een therapeut. Ik heb ook veel gehad aan steun van anderen, die me weer "opvingen" als ik weer eens een keer op mijn snufferd was gegaan.
Mij is het vaak gebeurd, dat ik er achter kwam, dat mensen best willen "geven", maar dat ik het "gewoon" moest vragen of het niet zag.
zaterdag 8 juli 2017 om 23:09
Wellicht zou je erop kunnen gaan vertrouwen dat je je nooit aanstelt. Dat je het goed genoeg doet. En dat jij prima daartoe in staat bent. Dus dat als je naar jezelf luistert en je eigen inschatting je nooit bang hoeft te zijn dat je je aanstelt. Probeer het eens uit, in plaats van jezelf pushen om iets te doen, het laten. Waarschijnlijk zullen er allemaal vervelende gevoelens bij je opkomen, maar dat is juist wat tot deze situatie heeft geleid. Ja, daar is de beerput die open zal gaan. Maar je kan niet allebei hebben, je kan niet vasthouden aan oude (schadelijke) patronen én je beter gaan voelen. Ik kan je nu al zeggen dat je geen aansteller bent. Nu jij nog. Zo lang jij ervoor kiest om nog te overwegen of je misschien een aansteller bent of niet ga je je niet beter voelen. Jezelf serieus nemen is niet jezelf (misschien) een aansteller vinden. Ervoor kiezen om jezelf te waarderen is jezelf serieus nemen.
dinsdag 11 juli 2017 om 23:12
Ik heb niet zoveel keuze..mijn partner heeft al 3 jaar een burnout, we hebben 3 kinderen onder de 9 die voor mij de hoogste prio krijgen, op mijn werk wordt gereorganiseerd en hoewel ik niet ontslagen zal worden is het wel onrust en zuur, een van mijn ouders is pas overleden, een van mijn kinderen had een heftige operatie, mijn partner wil nu ook nog in relatietherapie.. en intussen is bij mij onder die druk dus gebleken dat ik ook onder druk wat probleempjes blijk te hebben die ik niet had verwacht..beetje hektisch dus en niet bepaald iets waar ik veel keuze's in heb.. mijn leven kan in duigen vallen als ik nu niet juist handel..
woensdag 12 juli 2017 om 08:10
Ik denk dat dit thema goed is om te bespreken met je deskundige (een therapeut?)
Ik lees uit jouw berichten iemand die streng is voor zichzelf, veel op zich neemt en altijd veel op ratio heeft gedaan en doet en niet op haar gevoel durft te vertrouwen (als je die nog kan vinden).
En sterkte, zo te lezen heb je veel op je bordje momenteel.
woensdag 12 juli 2017 om 08:14
woensdag 12 juli 2017 om 08:18
Ik ben 'De herontdekking van het ware zelf' aan het lezen van dezelfde schrijfster. Nog niet heel ver in het boek maar erg interessant!
