Psyche
alle pijlers
Hoe voorkom ik te snel huilen?
woensdag 5 september 2012 om 01:08
Ik ben een gevoelig mens, emotioneel ook. Heb niet heel makkelijk gehad in mijn jeugd, maar dat nu toch goed verwerkt vind ik zelf. Heb het goed voor elkaar, leuke baan, leuke collegas, vrienden om me heen en een lieve vriend.
Mijn vriend en ik zijn echt twee tegenpolen, ik ben flapuit, heel sociaal en druk, hij precies tegenover gesteld.
Nu is het zo dat ik best snel huil, als ik boos ben, onmacht voel of als ik gekwetst wordt. Kan zelfs zomaar gebeuren dat ik door kritiek al ga huilen. Moeilijk gesprek, en ik jank. Wordt er zelf simpel van, maar ook weet mijn vriend zich hier geen raad mee. Hij kan daar niet goed mee omgaan! Heeft zo ook geen tips voor mij.
Ik wil dolgraag dat dat huilen minder wordt, ofdat ik het kan tegen houden ofzo. Heeft iemand tips? Of ideeen?
Alvast bedankt!
Mijn vriend en ik zijn echt twee tegenpolen, ik ben flapuit, heel sociaal en druk, hij precies tegenover gesteld.
Nu is het zo dat ik best snel huil, als ik boos ben, onmacht voel of als ik gekwetst wordt. Kan zelfs zomaar gebeuren dat ik door kritiek al ga huilen. Moeilijk gesprek, en ik jank. Wordt er zelf simpel van, maar ook weet mijn vriend zich hier geen raad mee. Hij kan daar niet goed mee omgaan! Heeft zo ook geen tips voor mij.
Ik wil dolgraag dat dat huilen minder wordt, ofdat ik het kan tegen houden ofzo. Heeft iemand tips? Of ideeen?
Alvast bedankt!
woensdag 5 september 2012 om 09:48
quote:bijenrompje schreef op 05 september 2012 @ 09:41:
Ik heb dat ook met lachen, dat ik ga huilen van het harde lachen. Tranen biggelen over m'n wangen. Heel vervelend, want sinds ik zwanger ben gaat het echt over in huilen. Zo hysterisch voel ik me dan, gadver.
Ik ben ook een huilebalk, echt verschrikkelijk vind ik het. Maar ja dat is allemaal opgekropte emotie denk ik dan maar. Ik maak me constant zo druk om anderen, en heb echt moeten leren dat als ik verdriet voel ik dat ook zo mag ervaren. Dus niet opkroppen en vermannen.
Ja echt he,
Ik heb dat wel eens, dan moet ik kei hard huilen. En ineens gaat dat huilen om in lachen, en dan ook echt in een scheur liggen. En niet veel later ga ik weer heel hard huilen.
Ik voel me daarna wel opgelucht en leeg
Ik heb dat ook met lachen, dat ik ga huilen van het harde lachen. Tranen biggelen over m'n wangen. Heel vervelend, want sinds ik zwanger ben gaat het echt over in huilen. Zo hysterisch voel ik me dan, gadver.
Ik ben ook een huilebalk, echt verschrikkelijk vind ik het. Maar ja dat is allemaal opgekropte emotie denk ik dan maar. Ik maak me constant zo druk om anderen, en heb echt moeten leren dat als ik verdriet voel ik dat ook zo mag ervaren. Dus niet opkroppen en vermannen.
Ja echt he,
Ik heb dat wel eens, dan moet ik kei hard huilen. En ineens gaat dat huilen om in lachen, en dan ook echt in een scheur liggen. En niet veel later ga ik weer heel hard huilen.
Ik voel me daarna wel opgelucht en leeg
woensdag 5 september 2012 om 09:49
Ik heb het idee dat jij geen "muurtje" hebt. Er is dus niks waar kritiek af kan glijden. Als je stevig in je schoenen wilt staan, en niet snel wilt huilen, moet je een pantser hebben.
Ik heb de theorie dat je dat op twee manieren kan doen.
- Je maakt een pantser door wat extra ego te hebben
- Je relativeert de kritiek van die ander
Ten eerste dat extra ego. Dat bouw je op door je mindere kanten te accepteren, en door je goede kanten goed op weten te noemen. Kun je dat? Dan moet je het elke dag eventjes herhalen voor jezelf, en er ook elke dag eventjes blij mee zijn.
Kritiek relativeren doe je door het in een context te plaatsen. Dus je herhaalt de kritiek, maar je zet er tijd, plaats, gelegenheid en persoon bij. Bijv. je vriend zegt in een gesprek: "ik vind het jammer dat je niets geeft om carriere maken, je bent helemaal niet ambitieus". Dan kun je als antwoord geven: "dus zolang we geen kinderen hebben, vind jij het prettig om een stukje ambitie te zien in je partner?" Want kritiek gaat zelden over 1 persoon, gaat mijns inziens vrijwel altijd over de manier waarop mensen op een bepaald punt niet goed bij elkaar passen.
Ik heb de theorie dat je dat op twee manieren kan doen.
- Je maakt een pantser door wat extra ego te hebben
- Je relativeert de kritiek van die ander
Ten eerste dat extra ego. Dat bouw je op door je mindere kanten te accepteren, en door je goede kanten goed op weten te noemen. Kun je dat? Dan moet je het elke dag eventjes herhalen voor jezelf, en er ook elke dag eventjes blij mee zijn.
Kritiek relativeren doe je door het in een context te plaatsen. Dus je herhaalt de kritiek, maar je zet er tijd, plaats, gelegenheid en persoon bij. Bijv. je vriend zegt in een gesprek: "ik vind het jammer dat je niets geeft om carriere maken, je bent helemaal niet ambitieus". Dan kun je als antwoord geven: "dus zolang we geen kinderen hebben, vind jij het prettig om een stukje ambitie te zien in je partner?" Want kritiek gaat zelden over 1 persoon, gaat mijns inziens vrijwel altijd over de manier waarop mensen op een bepaald punt niet goed bij elkaar passen.
woensdag 5 september 2012 om 09:54
Ouder worden helpt! Het is niet over maar wordt met de jaren wel steeds minder. Gelukkig. Het komt bij mij nog zelden voor. Ben nu 30.
Ik vraag ook altijd om gewoon door te gaan met het gesprek en zo min mogelijk te letten op het huilen. Ik hoef geen aandacht en al helemaal geen zakdoekjes. Negeer maar gewoon. Mijn vriend snapt dat wel. Bij vreemden is het lastiger. Op de binnenkant van je wang bijten wil ook nog wel eens helpen. En rustig en diep vanuit je buik ademen. Maar dat zijn geen tovermiddelen.
Maar ik ben ook wel gesprekken uit de weg gegaan als ik wist dat de kans groot was dat ik zou gaan huilen. En dat voelt niet fijn.
Ik vraag ook altijd om gewoon door te gaan met het gesprek en zo min mogelijk te letten op het huilen. Ik hoef geen aandacht en al helemaal geen zakdoekjes. Negeer maar gewoon. Mijn vriend snapt dat wel. Bij vreemden is het lastiger. Op de binnenkant van je wang bijten wil ook nog wel eens helpen. En rustig en diep vanuit je buik ademen. Maar dat zijn geen tovermiddelen.
Maar ik ben ook wel gesprekken uit de weg gegaan als ik wist dat de kans groot was dat ik zou gaan huilen. En dat voelt niet fijn.
woensdag 5 september 2012 om 09:54
Herken ik wel ja. 't Is wel zo hoe meer ik vecht tegen de tranen, hoe erger het wordt. Heel erg vind ik het als de persoon die je gekwetst heeft, medelijden met je krijgt en je gaat troosten.
Soms lukt het je je te vermannen als je je aandacht verplaatst, door dus niet te denken aan niet-huilen maar aan de tekst die je wil zeggen. Maar als je twijfelt dan ga je wéér.
Over het algemeen zijn mensen zo onder de indruk van iemand die in tranen uitbarst, dat het eerder vóór je werkt dan tegen. Ze passen de volgende keer wel op om je vals te beschuldigen.
Soms lukt het je je te vermannen als je je aandacht verplaatst, door dus niet te denken aan niet-huilen maar aan de tekst die je wil zeggen. Maar als je twijfelt dan ga je wéér.
Over het algemeen zijn mensen zo onder de indruk van iemand die in tranen uitbarst, dat het eerder vóór je werkt dan tegen. Ze passen de volgende keer wel op om je vals te beschuldigen.
it's a big club and you ain't in it
woensdag 5 september 2012 om 09:57
Ik heb het als ik boos ben, dan ga ik huilen. Zo irritant! Ik zeg dan ook meestal 'negeer mijn tranen, ik ben niet verdrietig, ik ben boos!'. Maar goed, ik zou veel liever even stampvoeten dan gaan janken in zo'n situatie.
Bij moeilijke gesprekken voel ik ook nog wel eens tranen op komen. Laatst nog in een gesprek met een collega. Dan probeer ik heel rustig te ademen, goed naar de ander te luisteren ipv in mijn hoofd allerlei emotionele gedachten te vormen, en de tranen weg te knipperen. Gaat steeds beter tegenwoordig.
Bij moeilijke gesprekken voel ik ook nog wel eens tranen op komen. Laatst nog in een gesprek met een collega. Dan probeer ik heel rustig te ademen, goed naar de ander te luisteren ipv in mijn hoofd allerlei emotionele gedachten te vormen, en de tranen weg te knipperen. Gaat steeds beter tegenwoordig.
zaterdag 8 september 2012 om 12:04
Al eerder zag ik de opmerking over in balans komen met jezelf voorbij komen en hier zit zeker een kern van waarheid in. Ik stond bekend als een huilebalk, tijdens moeilijke gesprekken of als ik boos was, moest ik gewoon huilen en dit kon ik met geen mogelijkheid tegenhouden,
Nu is mijn leven 360 graden veranderd en ik heb hier helemaal geen last meer van. Dit wil niet zeggen dat je alles moet veranderen of dat je leven niet goed is, maar misschien is het wel fijn om naar de achterliggende gedachte van het huilen te kijken.
En wat bij mij inderdaad ook hielp, was als ze me gewoon lieten huilen en het verder niet meenamen in het gesprek. De ene wordt onredelijk, de andere huilt en de derde gaat schreeuwen bijvoorbeeld.
Nu is mijn leven 360 graden veranderd en ik heb hier helemaal geen last meer van. Dit wil niet zeggen dat je alles moet veranderen of dat je leven niet goed is, maar misschien is het wel fijn om naar de achterliggende gedachte van het huilen te kijken.
En wat bij mij inderdaad ook hielp, was als ze me gewoon lieten huilen en het verder niet meenamen in het gesprek. De ene wordt onredelijk, de andere huilt en de derde gaat schreeuwen bijvoorbeeld.
dinsdag 9 mei 2017 om 20:51
Ik ben nu 15 en ik heb er heel veel last van. Ik voel me altijd zo'n jankerd, iemand die heel veel aandacht naar zich toe wilt trekken. Ik kan er helaas niks aan doen!! Ik zou heel graag willen dat het stopt, omdat ik me er altijd heel erg voor schaam. Helaas weet ik niet hoe ik het moet stoppen... Knijpen in mijn hand lukt niet. Mensen zeggen dat je minder aan me zelf moet denken in de forum, maar het is niet dat ik alleen aan mijn zelf denk, Het gebeurd gewoon en als het begint kan het niet stoppen. Misschien komt het dat ik een puber ben en stuiter van de hormonen ik hoop toch wel dat het het zo snel mogelijk weggaat....
