Psyche
alle pijlers
Hoe voorkom ik te snel huilen?
woensdag 5 september 2012 om 01:08
Ik ben een gevoelig mens, emotioneel ook. Heb niet heel makkelijk gehad in mijn jeugd, maar dat nu toch goed verwerkt vind ik zelf. Heb het goed voor elkaar, leuke baan, leuke collegas, vrienden om me heen en een lieve vriend.
Mijn vriend en ik zijn echt twee tegenpolen, ik ben flapuit, heel sociaal en druk, hij precies tegenover gesteld.
Nu is het zo dat ik best snel huil, als ik boos ben, onmacht voel of als ik gekwetst wordt. Kan zelfs zomaar gebeuren dat ik door kritiek al ga huilen. Moeilijk gesprek, en ik jank. Wordt er zelf simpel van, maar ook weet mijn vriend zich hier geen raad mee. Hij kan daar niet goed mee omgaan! Heeft zo ook geen tips voor mij.
Ik wil dolgraag dat dat huilen minder wordt, ofdat ik het kan tegen houden ofzo. Heeft iemand tips? Of ideeen?
Alvast bedankt!
Mijn vriend en ik zijn echt twee tegenpolen, ik ben flapuit, heel sociaal en druk, hij precies tegenover gesteld.
Nu is het zo dat ik best snel huil, als ik boos ben, onmacht voel of als ik gekwetst wordt. Kan zelfs zomaar gebeuren dat ik door kritiek al ga huilen. Moeilijk gesprek, en ik jank. Wordt er zelf simpel van, maar ook weet mijn vriend zich hier geen raad mee. Hij kan daar niet goed mee omgaan! Heeft zo ook geen tips voor mij.
Ik wil dolgraag dat dat huilen minder wordt, ofdat ik het kan tegen houden ofzo. Heeft iemand tips? Of ideeen?
Alvast bedankt!
woensdag 5 september 2012 om 01:13
Dit 'probleem' herken ik. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik vermoed dat het huilen bij jou ook voornamelijk komt doordat er een bepaalde spanning uit moet. Die spanning bouwt zich óók op doordat je je druk maakt over het huilen zelf.. Jezelf proberen tegen te houden werkt dus eigenlijk averechts. Probeer jezelf maar eens heel hard te vertellen dat je ergens niet aan mag denken, dan doe je het juist.
woensdag 5 september 2012 om 01:21
quote:naomiblossom schreef op 05 september 2012 @ 01:13:
Dit 'probleem' herken ik. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik vermoed dat het huilen bij jou ook voornamelijk komt doordat er een bepaalde spanning uit moet. Die spanning bouwt zich óók op doordat je je druk maakt over het huilen zelf.. Jezelf proberen tegen te houden werkt dus eigenlijk averechts. Probeer jezelf maar eens heel hard te vertellen dat je ergens niet aan mag denken, dan doe je het juist.Zit wel wat in, zeg tegen mezelf al " haal adem" ipv niet huilen, lukt soms wel soms niet. Is er nog een andere manier of tips die ik kan toepassen? Was al aan googlen maar echt ver kom ik niet.
Dit 'probleem' herken ik. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik vermoed dat het huilen bij jou ook voornamelijk komt doordat er een bepaalde spanning uit moet. Die spanning bouwt zich óók op doordat je je druk maakt over het huilen zelf.. Jezelf proberen tegen te houden werkt dus eigenlijk averechts. Probeer jezelf maar eens heel hard te vertellen dat je ergens niet aan mag denken, dan doe je het juist.Zit wel wat in, zeg tegen mezelf al " haal adem" ipv niet huilen, lukt soms wel soms niet. Is er nog een andere manier of tips die ik kan toepassen? Was al aan googlen maar echt ver kom ik niet.
woensdag 5 september 2012 om 01:35
Herkenbaar! Vroeger zat ik ook direct te janken bij moeilijke gesprekken, met wie dan ook, waarover dan ook, nu niet meer.
Ik heb zelf een heel coachings en relatietherapietraject gehad en weet ik het hoeveel zelfhulpboeken gelezen, heb verschillende communicatiecursussen en conflicthanteringscursussen gedaan en daarna was ik ook hiervan verlost, maar wat het nou precies was dat me hiermee heeft geholpen.....? Het is niet echt in 1 tip te vatten zeg maar.
Maar er zijn wel een paar termen/ideeen die mij te binnen schieten:
Je bent niet the centre of the universe. Voor jouzelf ben jij het belangrijkste, maar voor een ander ben jij gewoon maar gewoon iemand anders. Net zoals jij iemand anders (niet) ziet.
Dat helpt mij bij het relativeren van persoonlijke opmerkingen bijvoorbeeld.
Leer kritiek te uiten en te ontvangen, google maar eens op 'geven en nemen van kritiek' dan vind je vanzelf veel tips en een soort van regels voor het geven en ontvangen van kritiek, ze werken geweldig.
En verder een paar cliche's die erg waar zijn: gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen, en wat je geeft is wat je krijgt.
Misschien schieten me later nog wel meer tips, of cliche's te binnen.
Ik heb zelf een heel coachings en relatietherapietraject gehad en weet ik het hoeveel zelfhulpboeken gelezen, heb verschillende communicatiecursussen en conflicthanteringscursussen gedaan en daarna was ik ook hiervan verlost, maar wat het nou precies was dat me hiermee heeft geholpen.....? Het is niet echt in 1 tip te vatten zeg maar.
Maar er zijn wel een paar termen/ideeen die mij te binnen schieten:
Je bent niet the centre of the universe. Voor jouzelf ben jij het belangrijkste, maar voor een ander ben jij gewoon maar gewoon iemand anders. Net zoals jij iemand anders (niet) ziet.
Dat helpt mij bij het relativeren van persoonlijke opmerkingen bijvoorbeeld.
Leer kritiek te uiten en te ontvangen, google maar eens op 'geven en nemen van kritiek' dan vind je vanzelf veel tips en een soort van regels voor het geven en ontvangen van kritiek, ze werken geweldig.
En verder een paar cliche's die erg waar zijn: gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen, en wat je geeft is wat je krijgt.
Misschien schieten me later nog wel meer tips, of cliche's te binnen.
woensdag 5 september 2012 om 06:21
woensdag 5 september 2012 om 07:18
Ooo... daar had ik vroeger ook last van. Gek werd ik er van! Bij mij is het vanzelf over gegaan nadat ik mijn vriend (ex) uit mijn leven heb gezet. Ik bleek gewoon doodongelukkig te zijn, en dat huilen mijn enige uitlaatklep.
De enige tip die ik je dus kan geven is proberen meer in balans te komen.
De enige tip die ik je dus kan geven is proberen meer in balans te komen.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
woensdag 5 september 2012 om 08:12
Stomme opmerking ladytruckster, dat huilen is niet iets wat TO in de hand heeft en dus bewust inzet.
Ik heb er zelf ook last van en zou dolgraag willen dat het niet zo was. Als het gebeurd moet ik de ander weer overtuigen dat ik er emotioneler uitzie dan ik me voel. Ik vind het vreselijk en probeer deze situaties te mijden omdat ik me er voor schaam.
Ik heb er zelf ook last van en zou dolgraag willen dat het niet zo was. Als het gebeurd moet ik de ander weer overtuigen dat ik er emotioneler uitzie dan ik me voel. Ik vind het vreselijk en probeer deze situaties te mijden omdat ik me er voor schaam.
woensdag 5 september 2012 om 08:13
Huilen heeft met hormonen te maken. In tranen schijnen allerlei hormonen te zitten die je er met huilen uithuilt en daarom voel je je soms ook zo opgelucht na een jankbui.
Wat je dus kunt proberen is preventief te huilen. Haal een of twee sentimentele films die je in je eentje bekijkt en laat je tranen de vrije loop. In de week daarna zou je dan theoretisch gezien gemakkelijker je tranen moeten kunnen bedwingen.
Wat je dus kunt proberen is preventief te huilen. Haal een of twee sentimentele films die je in je eentje bekijkt en laat je tranen de vrije loop. In de week daarna zou je dan theoretisch gezien gemakkelijker je tranen moeten kunnen bedwingen.
woensdag 5 september 2012 om 08:16
De kunst is niet het voorkomen te huilen, maar voorkomen waaróm je gaat huilen. En dat zit m dan meer in het leren omgaan met woede, onmacht en kritiek. Daarvoor vallen niet heel simpel even wat tips te geven. Vaak doet tijd - gewoon ouder en volwassener worden - al veel op dat gebied. Maar als je er echt mee aan de slag wilt ben je beter af met de adviezen die Vlinder geeft, zoals coaching, therapie of zelfhulpboeken.
Overigens snap ik het probleem van het huilen niet zo goed. Wat is er zo erg aan? Dit is hoe jij (nu) bent. Weet je vriend er geen raad mee? Nou, hij hóeft er toch ook niets mee? Gewoon laten gaan en niet zoveel aandacht aan besteden. Misschien ben jij emotioneler dan een ander. Is ook niks mis mee; accepteer jezelf.
Overigens snap ik het probleem van het huilen niet zo goed. Wat is er zo erg aan? Dit is hoe jij (nu) bent. Weet je vriend er geen raad mee? Nou, hij hóeft er toch ook niets mee? Gewoon laten gaan en niet zoveel aandacht aan besteden. Misschien ben jij emotioneler dan een ander. Is ook niks mis mee; accepteer jezelf.
woensdag 5 september 2012 om 08:51
vervelend probleem, ik herken het zelf niet maar een goede vriendin van me heeft dit wel. ik denk dat je de aandrang om te gaan huilen echt alleen kan minderen met coaching oid maar ik weet dat zij wel wat trucjes gebruikt om niet te gaan huilen als ze het aan voelt komen.
ze zucht heel diep of klakt met haar tong en ze duwt haar nagen in haar hand/knijpt in een velletje oid zodat het een beetje zeer doet. klinkt heel stom misschien, maar het werkt voor haar wel redelijk. wel wordt ze nog steeds heel rood.. maar het is al een tijdje geleden dat ze in huilen uitbarstte tijdens een belangrijke presentatie (tja die zenuwen) dus het is het proberen waard lijkt me.
ze zucht heel diep of klakt met haar tong en ze duwt haar nagen in haar hand/knijpt in een velletje oid zodat het een beetje zeer doet. klinkt heel stom misschien, maar het werkt voor haar wel redelijk. wel wordt ze nog steeds heel rood.. maar het is al een tijdje geleden dat ze in huilen uitbarstte tijdens een belangrijke presentatie (tja die zenuwen) dus het is het proberen waard lijkt me.
woensdag 5 september 2012 om 09:09
quote:ladytruckster schreef op 05 september 2012 @ 06:21:
Vreselijk zo'n jankerd,en dan ook nog een vriend die er niet mee om kan gaan,en waarschijnlijk dan maar toegeeft ook.
Dan heb je dus geen gelijk,maar geeft hij toe,dat is iets heel anders!
Verman je eigen,loop even de kamer uit,slik een paar keer,schop tegen de muur,maar laat je niet zo gaan.Beetje kort door de bocht je reactie, maar goed, bedankt voor je bijdrage.
Vreselijk zo'n jankerd,en dan ook nog een vriend die er niet mee om kan gaan,en waarschijnlijk dan maar toegeeft ook.
Dan heb je dus geen gelijk,maar geeft hij toe,dat is iets heel anders!
Verman je eigen,loop even de kamer uit,slik een paar keer,schop tegen de muur,maar laat je niet zo gaan.Beetje kort door de bocht je reactie, maar goed, bedankt voor je bijdrage.
woensdag 5 september 2012 om 09:15
@vl43inder, dank je voor je tips, ga zeker even rond kijken voor hulp en of hulpboeken. Fijn dat je er van af bent.
@s7rin, @mieomij, @aureel, @lemonlover, bedankt voor jullie reacties, en tips. Ik weet dat ik zo ben en in algemeen accpeteer ik dat ook. Maar als ik al volschiet bij een simpel gesprek vind ik dat heel storend, dus minder mag best. Mijn vriend weet er geen raad mee idd? Hij is zelf heel nuchter en zakelijk. Goeie tip van je!
@starshine, bedankt voor je reactie!
@s7rin, @mieomij, @aureel, @lemonlover, bedankt voor jullie reacties, en tips. Ik weet dat ik zo ben en in algemeen accpeteer ik dat ook. Maar als ik al volschiet bij een simpel gesprek vind ik dat heel storend, dus minder mag best. Mijn vriend weet er geen raad mee idd? Hij is zelf heel nuchter en zakelijk. Goeie tip van je!
@starshine, bedankt voor je reactie!
woensdag 5 september 2012 om 09:17
woensdag 5 september 2012 om 09:18
quote:apatura schreef op 05 september 2012 @ 09:13:
RET therapie kan helpen bij t omgaan met gebeurtenissen zodat je eerst naar iets kan kijken zonder meteen emotioneel te worden.
Been there, done that, got the thsirt.
Allemaal heeeel leuk en aardig, maar op het moment dat je in een situatie zit, dat je maag samenknijpt, je het gevoel hebt dat je keel wordt dichtgeknepen en dat je neus begint te prikken, dan kan je alle therapieën van de wereld hebben gehad, maar dan kan je de tranen toch echt niet meer tegenhouden.
En nogmaals, daar is helemaal niks mis mee.
RET therapie kan helpen bij t omgaan met gebeurtenissen zodat je eerst naar iets kan kijken zonder meteen emotioneel te worden.
Been there, done that, got the thsirt.
Allemaal heeeel leuk en aardig, maar op het moment dat je in een situatie zit, dat je maag samenknijpt, je het gevoel hebt dat je keel wordt dichtgeknepen en dat je neus begint te prikken, dan kan je alle therapieën van de wereld hebben gehad, maar dan kan je de tranen toch echt niet meer tegenhouden.
En nogmaals, daar is helemaal niks mis mee.
woensdag 5 september 2012 om 09:20
quote:lemonlover schreef op 05 september 2012 @ 08:51:
En ze duwt haar nagen in haar hand/knijpt in een velletje oid zodat het een beetje zeer doet. Dit doe ik ook. Vroeger huilde ik veel meer en sneller, dat is er wel wat af, maar ik ben best wel emotioneel aangelegd. Als het echt even niet uitkomt, knijp ik mezelf heel venijnig in een velletje. Dat geeft net genoeg afleiding om de tranen binnen te houden
En ze duwt haar nagen in haar hand/knijpt in een velletje oid zodat het een beetje zeer doet. Dit doe ik ook. Vroeger huilde ik veel meer en sneller, dat is er wel wat af, maar ik ben best wel emotioneel aangelegd. Als het echt even niet uitkomt, knijp ik mezelf heel venijnig in een velletje. Dat geeft net genoeg afleiding om de tranen binnen te houden
Hallo?!
woensdag 5 september 2012 om 09:22
Is een gesprek met je vriend ook afgelopen als jij huilt of pakken jullie de draad van het gesprek na jouw huilbui weer op?
Het lijkt me voor jou wel fijn als jullie door kunnen gaan totdat het uit de lucht is. Na zo'n huilbui wordt het ook makkelijker denk ik, dan heb je ergste ontlading al gehad.
Het lijkt me voor jou wel fijn als jullie door kunnen gaan totdat het uit de lucht is. Na zo'n huilbui wordt het ook makkelijker denk ik, dan heb je ergste ontlading al gehad.
Hallo?!
woensdag 5 september 2012 om 09:27
Fijn om te lezen dat ik (natuurlijk) niet de enige ben.
Kan dat ook niet hebben met kritiek bijvoorbeeld.
Ik probeer me dan te bedenken dat het niet om mij als persoon gaat, maar dat de kritiek om een keertje handelen van mij gaat, wat ik dus kan veranderen! Ik probeer dan ook te denken, dat ik er vast wat van kan leren, en dat ik graag bevestiging krijg, of het nu goed gaat of niet goed gaat. En dat ik ook veel dingen goed doe.
Maar echt lukken doet het niet echt.
Ik knijp dan vaak in mezelf. Laatst zette ik mijn nagels in mijn arm. Ik had niet gehuild! Maar toen ik de kamer verliet, zag mijn arm er niet meer uit..
Maar ik heb het ook vaak met lachen. Vooral als er spanning is, bijvoorbeeld met een sollicitatiegesprek, best genant.
Dan zit er bijvoorbeeld een beetje tandpasta nog op de kin of struikelt hij/zij over de woorden. Dan kan ik heel makkelijk in eens in de lach schieten.. Laat dan geen goede indruk achter.
Kan dat ook niet hebben met kritiek bijvoorbeeld.
Ik probeer me dan te bedenken dat het niet om mij als persoon gaat, maar dat de kritiek om een keertje handelen van mij gaat, wat ik dus kan veranderen! Ik probeer dan ook te denken, dat ik er vast wat van kan leren, en dat ik graag bevestiging krijg, of het nu goed gaat of niet goed gaat. En dat ik ook veel dingen goed doe.
Maar echt lukken doet het niet echt.
Ik knijp dan vaak in mezelf. Laatst zette ik mijn nagels in mijn arm. Ik had niet gehuild! Maar toen ik de kamer verliet, zag mijn arm er niet meer uit..
Maar ik heb het ook vaak met lachen. Vooral als er spanning is, bijvoorbeeld met een sollicitatiegesprek, best genant.
Dan zit er bijvoorbeeld een beetje tandpasta nog op de kin of struikelt hij/zij over de woorden. Dan kan ik heel makkelijk in eens in de lach schieten.. Laat dan geen goede indruk achter.
woensdag 5 september 2012 om 09:41
Ik heb dat ook met lachen, dat ik ga huilen van het harde lachen. Tranen biggelen over m'n wangen. Heel vervelend, want sinds ik zwanger ben gaat het echt over in huilen. Zo hysterisch voel ik me dan, gadver.
Ik ben ook een huilebalk, echt verschrikkelijk vind ik het. Maar ja dat is allemaal opgekropte emotie denk ik dan maar. Ik maak me constant zo druk om anderen, en heb echt moeten leren dat als ik verdriet voel ik dat ook zo mag ervaren. Dus niet opkroppen en vermannen.
Ik ben ook een huilebalk, echt verschrikkelijk vind ik het. Maar ja dat is allemaal opgekropte emotie denk ik dan maar. Ik maak me constant zo druk om anderen, en heb echt moeten leren dat als ik verdriet voel ik dat ook zo mag ervaren. Dus niet opkroppen en vermannen.
woensdag 5 september 2012 om 09:41
quote:_Doortje_ schreef op 05 september 2012 @ 09:22:
Is een gesprek met je vriend ook afgelopen als jij huilt of pakken jullie de draad van het gesprek na jouw huilbui weer op?
Het lijkt me voor jou wel fijn als jullie door kunnen gaan totdat het uit de lucht is. Na zo'n huilbui wordt het ook makkelijker denk ik, dan heb je ergste ontlading al gehad.Meestal pas erna weer oppakken, maar er moet vast een manier zijn om hier mee om te gaan, ga deze tips gewoon proberen wie weet
Is een gesprek met je vriend ook afgelopen als jij huilt of pakken jullie de draad van het gesprek na jouw huilbui weer op?
Het lijkt me voor jou wel fijn als jullie door kunnen gaan totdat het uit de lucht is. Na zo'n huilbui wordt het ook makkelijker denk ik, dan heb je ergste ontlading al gehad.Meestal pas erna weer oppakken, maar er moet vast een manier zijn om hier mee om te gaan, ga deze tips gewoon proberen wie weet
woensdag 5 september 2012 om 09:48
Bij mij hielp het om een keer keihard uitgelachen te worden, maar goed toen was ik 6. En dat is ook niet echt een oplossing.
Het probleem is misschien wel niet het huilen maar ansich, maar wat je er mee doet. Jij vind het irritant van jezelf en je vriend weet niet wat hij er mee moet. Tja. Waarom vind je het irritant? Vind je dat je je aanstelt? maakt het je te kwetsbaar? En waarom weet je vriend niet wat hij er mee moet? Vind hij het dwingend? (beetje wat ladytruckster zegt, alsof je gelijk moet krijgen als je huilt, wat natuurlijk niet zo is). Weet hij niet hoe hij met emoties om moet gaan? Kan hij niet gewoon inhoudelijk reageren?
Ik weet dat ik zelf 'jankerds' soms irritant vind omdat ze zo de aandacht naar zich toetrekken en de emotie boven het inhoudelijke zetten voor mijn gevoel ('ik ben zielig, dus jij bent gemeen, ook al heb je gelijk). Dat wordt vaak helemaal niet bedoelt maar zo kan het vaak voelen. Iemand die heel nuchter lijkt en nooit huilt heeft ook allerlei emoties. Om het maar even ingewikkeld te maken. Misschien dat zoiets bij je vriend speelt?
En heel hard proberen niet te huilen werkt niet. Afleiden wel. Ik dacht dan vaak aan iets compleet anders, hoofdrekenen, een onregelmatig frans werkwoord vervoegen, dat soort dingen.
Het probleem is misschien wel niet het huilen maar ansich, maar wat je er mee doet. Jij vind het irritant van jezelf en je vriend weet niet wat hij er mee moet. Tja. Waarom vind je het irritant? Vind je dat je je aanstelt? maakt het je te kwetsbaar? En waarom weet je vriend niet wat hij er mee moet? Vind hij het dwingend? (beetje wat ladytruckster zegt, alsof je gelijk moet krijgen als je huilt, wat natuurlijk niet zo is). Weet hij niet hoe hij met emoties om moet gaan? Kan hij niet gewoon inhoudelijk reageren?
Ik weet dat ik zelf 'jankerds' soms irritant vind omdat ze zo de aandacht naar zich toetrekken en de emotie boven het inhoudelijke zetten voor mijn gevoel ('ik ben zielig, dus jij bent gemeen, ook al heb je gelijk). Dat wordt vaak helemaal niet bedoelt maar zo kan het vaak voelen. Iemand die heel nuchter lijkt en nooit huilt heeft ook allerlei emoties. Om het maar even ingewikkeld te maken. Misschien dat zoiets bij je vriend speelt?
En heel hard proberen niet te huilen werkt niet. Afleiden wel. Ik dacht dan vaak aan iets compleet anders, hoofdrekenen, een onregelmatig frans werkwoord vervoegen, dat soort dingen.
woensdag 5 september 2012 om 09:48
quote:bijenrompje schreef op 05 september 2012 @ 09:41:
Ik heb dat ook met lachen, dat ik ga huilen van het harde lachen. Tranen biggelen over m'n wangen. Heel vervelend, want sinds ik zwanger ben gaat het echt over in huilen. Zo hysterisch voel ik me dan, gadver.
Ik ben ook een huilebalk, echt verschrikkelijk vind ik het. Maar ja dat is allemaal opgekropte emotie denk ik dan maar. Ik maak me constant zo druk om anderen, en heb echt moeten leren dat als ik verdriet voel ik dat ook zo mag ervaren. Dus niet opkroppen en vermannen.
Ja echt he,
Ik heb dat wel eens, dan moet ik kei hard huilen. En ineens gaat dat huilen om in lachen, en dan ook echt in een scheur liggen. En niet veel later ga ik weer heel hard huilen.
Ik voel me daarna wel opgelucht en leeg
Ik heb dat ook met lachen, dat ik ga huilen van het harde lachen. Tranen biggelen over m'n wangen. Heel vervelend, want sinds ik zwanger ben gaat het echt over in huilen. Zo hysterisch voel ik me dan, gadver.
Ik ben ook een huilebalk, echt verschrikkelijk vind ik het. Maar ja dat is allemaal opgekropte emotie denk ik dan maar. Ik maak me constant zo druk om anderen, en heb echt moeten leren dat als ik verdriet voel ik dat ook zo mag ervaren. Dus niet opkroppen en vermannen.
Ja echt he,
Ik heb dat wel eens, dan moet ik kei hard huilen. En ineens gaat dat huilen om in lachen, en dan ook echt in een scheur liggen. En niet veel later ga ik weer heel hard huilen.
Ik voel me daarna wel opgelucht en leeg
