Hoe weer zin krijgen in het leven?

Het klinkt alsof somberheid je weerhoudt van plannen maken of doelen stellen. Niet dat je van alles moet bereiken, maar wel om te experimenteren met ander gedrag. Het zou fijn kunnen zijn om met hulp op een ander spoor proberen te komen. Verwerken, meer proberen te accepteren van wat je is overkomen kan daar een eerste stap in zijn.
Ik moet zeggen dat ondanks de confrontatie die mijn kinderen met zich meebrachten, het wel heel bevredigend is om hen meer keuzes te kunnen geven dan ik vroeger heb gehad. Laat dat in elk geval geen reden zijn om niet aan aan kinderen te beginnen, lijkt me

Je hoeft je nog er te schamen hoor. Het is erg herkenbaar. Nu ben ik inmiddels al 30+ (dus oude doos, grapje hoor)

Maar ik denk dat je nu gewoon in de fase zit van: is dit alles? Door corona word je natuurlijk enorm beperkt, anders zou ik zeggen, ga reizen. Je zegt dat je weinig vriendinnen hebt. Toen ik 26 was woonde ik ook samen met toen vriend (nu man) en we gingen naar verjaardagen, vakanties, met vrienden bij elkaar zitten. Elk weekend wel wat.

Hebben jullie geen gezamenlijke vrienden? Of heb je niet 1 vriendin waar je s'avonds naar toe kunt om te kleppen en gezellig bij te zitten? Avondklok is al iets verplaatst dus was dat betreft..

Misschien toch een andere uitdaging zoeken qua werk met misschien leuke collega's?

Anoniempje10012003 schreef: ↑

05-04-2021 22:57

Dit is inderdaad precies waar ik bang voor ben, mijn kinderen (als ik ze mag krijgen) gaan zeker een goede jeugd krijgen, daar zorg ik wel voor. Zij kunnen al die dingen dus wel, feestjes, logeerpartijen, sport/hobby's, die ik niet heb gehad. Die gedachte maakt me extra treurig, terwijl ik ze wel alles zou gunnen.
Ver vooruit gedacht natuurlijk, wie weet ervaar ik het tegen die tijd niet zo

Misschien wil je toekomstige kind dat juist niet. Ik hield niet van uitgaan, school en feestjes.
En ben je niet bang dat je nog niets voor jezelf te kunnen doen als je jezelf aan 'n kind vastlegd?

Anoniempje10012003 schreef: ↑

05-04-2021 22:54

Maar dat gevoel heb ik nu ook, dat de jaren aan me voorbij gaan. Ik kan nu (vooral ook door Corona natuurlijk) niets doen, maar heb de afgelopen jaren ook niets noemenswaardig gedaan, al is dat natuurlijk voor iedereen anders wat je noemenswaardig vindt.
Ik word alweer bijna 27 en weet nog steeds niet waar mijn leven naartoe gaat..

Ik herken je gevoel wel heel duidelijk, alhoewel ik een fijne jeugd heb gehad. Ik kan ook enorm vasthouden aan tijden die er niet meer zijn.
Wat bij mij voor een enorme omslag heeft gezorgd, is juist mijn kind. Ik doe met haar dingen die vroeger mijn ouders niet met me deden (vooral wegens financiële middelen, maar ook omdat ze niet zo avontuurlijk zijn ingesteld).
Merk dat ik sinds ik haar heb veel meer kan genieten en vooral ook geniet van haar zien opgroeien, plannen maken om met haar dingen te gaan doen na corona (musea om te gaan zien, plekken op de wereld etc)

Sinds ik een kind heb ben ik ook veel meer gaan doen met mn vriendinnen, waar ik eerst geen energie voor had. Zoals festivals bezoeken en andere feestjes.
Hopelijk kan dat ook gauw weer

Een kind is niet zaligmakend, en absoluut ook geen redding.. maar ik had deze positieve invloed niet verwacht

Anoniempje10012003 schreef: ↑

05-04-2021 22:54

Ik word alweer bijna 27 en weet nog steeds niet waar mijn leven naartoe gaat..

Afgezien van dat ik deze vraag gevoelsmatig heel goed begrijp (been there, t-shirt etc), zou ik je willen uitnodigen om over de volgende vraag na te denken: maar waarom moet je dat weten?

Je bent nu 27. Stel dat je op een derde van je leven zit nu, dan betekent dat dat je nog zo immens veel tijd hebt om dingen te gaan doen! Maak plannen! Kijk of ze uitvoerbaar zijn en zo niet, hoe kun je ze uitvoerbaar maken?

Of stel, je wordt helaas maar 35. Wat zou je vanaf nu tot die tijd graag willen doen?

Het leven is in die zin maakbaar, dat je je eigen slingers moet ophangen. Een ander doet het niet voor je en verder komen er altijd een boel niet te voorspellen verrassingen op je pad. Dus je kúnt niet weten waar je leven naartoe gaat. Je kunt het een keer linksaf sturen, dan weer een keer rechts of toch maar terug. Of soms heb je een doodlopende weg ovet het hoofd gezien. Nou, dan ga je terug, al dan niet met hulp van buitenaf.

Ga alsjeblieft praten met een professional TO, het is echt niks om je voor te schamen! Als je eens wist hoeveel mensen er wel eens bij een psycholoog hebben gezeten.. meer dan je denkt! Ik las de engelse uitdrukking ‘it’s ok to not be ok’, dat geldt ook voor jou. Maar zoek hulp.

(En ik weet niet of dit voor iedereen geldt, maar het leven wordt een stuk behapbaarder als je ouder wordt. Makkelijker vind ik niet het goede woord, maar ik zou niet graag terug willen naar mijn 23-jarige zelf.)

Wat vervelend dat je de zin van het leven momenteel niet kan vinden . Jouw verhaal is ook voor mij erg herkenbaar. Ook hier eenzame en zeer depressieve periode doorgemaakt in mijn pubertijd, doordat mijn school- en thuissituatie nogal onplezierig waren. En daar heb ik helaas lang last van gehad (nog steeds met vlagen).

Bij mij hebben de volgende dingen erg geholpen om los te breken en gemiste "schade" in te halen: veel sporten (zodat ik me letterlijk en figuurlijk steviger voelde), een leuke verenigingen zoeken om samen met anderen een hobby uit te voeren (wie weet doe je nieuwe sociale contacten op, waarmee je wat gemiste schade kan inhalen) en praten over de situatie met een specialist (retespannend, maar zeer effectief).

Wat voor jou werkt is natuurlijk afhankelijk van jouw situatie. Maar ik zou zeggen: experimenteer, probeer en onderzoek wat wel en niet helpt en waar je toch een beetje blij of enthousiast van wordt. Dit kan spannend zijn, maar je krijgt er veel voor terug.

En vergeet niet; hoewel die nare tijd jou veel heeft ontnomen, heeft het je waarschijnlijk ook mooie eigenschappen/ inzichten gebracht. Bij mij zijn dat bijvoorbeeld openheid, inlevingsvermogen en het met respect kunnen kijken naar de rare dingen in het leven. Bij jou zijn er ondanks je verlies/verdriet vast ook mooie, nuttige dingen ontwikkeld. Vergeet ze niet te vieren

Ik hoop oprecht dat het je lukt om uit de situatie te komen en wellicht om wat gemiste schade in te halen. Zoiets heeft tijd nodig, maar het zal je vast lukken!

jeetje wat herkenbaar. Ik durfde er geen topic over te openen, want was bang voor enorm heftige reacties. Mijn jeugd was voor een groot deel onveilig, de buitenwereld heeft het nooit gezien, maar ik voelde me een groot deel van die tijd onveilig en had veel stress. Ik voelde me ook alleen, ben in een keurslijf gaan zitten omdat ik dacht dat dit van me verwacht werd. Heb veel dingen niet gedaan die ik wel had willen doen. Ben nu 38 en heb een jaar groepstherapie gehad, ik liep zo vast en kon de vinger niet op de zeker plek leggen. In de therapie kwam veel van mn jeugd naar boven, heel heftig en ook helpend. Janken, dingen eruit gooien, naar boven halen, zwaar maar heeft heel erg geholpen.
Ik kan je dus zeker adviseren hulp te zoeken, ik vond het erg fijn juist om dit aan te pakken en het te bespreken met iemand die mij niet kende, een professional die mijn gedrag begreep.

Ik heb een dochter van 7 en zij is echt een verrijking, maar ook confronterend. Zij leeft namelijk het leven zoals ik dat ook had gewild. Zonder zorgen, vol energie, geen stress, doen wat je leuk vind en vooral een veilig gevoel. Ik weet door mijn jeugd hoe ik het voor haar niet wil. Ik kan jaloers worden als ik eraan denk wat zij allemaal nog kan doen in haar jonge jaren, allemaal dingen die ik niet heb kunnen/durven doen. Er is mij veel ontnomen, en tegelijkertijd wil ik niet in de slachtoffer rol blijven zitten. Maar dit is wat ik voel. Heb ook geregeld met haar gebotst, zij is zo'n spiegel voor mij. Daar heb ik het vaak heel moeilijk mee gehad, al had ik het niet zo door, maar door de therapie kon ik veel dingen verklaren en snapte ik mijn gedrag en mijn emoties.
Nog steeds vind ik het met vlagen moeilijk, ik zie in mijn dochter het meisje wat ook in mij zit, maar wat nooit echt de kans heeft gehad om naar buiten te komen. Dat vind ik heel verdrietig voor mijzelf en ik weet nog niet zo goed wat ik daarmee moet. Ik kan veel relativeren, maar het sombere gevoel wat jij beschrijft heb ik ook nog geregeld. Nu ga ik richting de 40 en grijpt die leeftijd me een beetje aan soms, alsof mijn jonge jaren echt voorbij zijn en veel kansen gemist zijn. Had zo graag dingen anders willen doen. Rationeel weet ik dat het leven nog volop mogelijkheden heeft voor me, maar zo voel ik het vaak niet.

voor jou, ik hoop dat je hulp gaat zoeken

Anoniempje10012003 schreef: ↑

05-04-2021 22:54

Maar dat gevoel heb ik nu ook, dat de jaren aan me voorbij gaan. Ik kan nu (vooral ook door Corona natuurlijk) niets doen, maar heb de afgelopen jaren ook niets noemenswaardig gedaan, al is dat natuurlijk voor iedereen anders wat je noemenswaardig vindt.
Ik word alweer bijna 27 en weet nog steeds niet waar mijn leven naartoe gaat..

Maar moet je dat nu al weten dan?

Ik ben nu 41, ben 2 jaar geleden een hbo opleiding gestart omdat ik wat anders wilde. Dus tot mijn 39ste wist ik ook niet waar mijn leven naartoe ging. (En nu eigenlijk nog steeds niet)

En over dat je leven aan je voorbij gaat. Ik had dezelfde gevoelens rond die leeftijd.
Alleen niet in de mate waarin jij het lijkt te hebben.
Voor mij hielp het om te kijken naar waar ik wel blij mee was, in plaats van te kijken wat ik misschien wel zou missen. Want het gras is echt niet groener aan de andere kant.

Ik zou echt eens gaan praten met je huisarts.

Dat zou dan ook een doel kunnen zijn om op je 30ste redelijk tevreden (want 100% gelukkig is niemand) door het leven te gaan.

Mijn streven is overigens altijd geweest dat ik mentaal goed in mijn vel zat. Niet een bepaalde carrière of een 5 jaren plan. Het leven laten komen zoals het komt kan ook heel fijn zijn.