Hsp-ers anoniem

Naar aanleiding van een ander topic bedacht ik mij ineens: hoeveel vrouwen hier herkennen zichzelf in het profiel van een hooggevoelig persoon?

Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.

Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.

Betty_Slocombe schreef: ↑

05-04-2019 17:52

Ik ben erg hard en kil en gevoelloos. Daar houdt helemaal niemand rekening mee.

Is dat echt waar of een grapje?

Als het geen grapje is: ben je zo geboren of is het ontstaan na trauma?

Houdt je zelf wel rekening met anderen of gedraag je je ook erg hard en kil?

chocolol schreef: ↑

05-04-2019 18:07

Zou het kunnen dat hsp-ers eigenlijk introverte mensen zijn die gewoon wat meer moeite hebben met 'prikkels waar zij zelf geen controle over hebben'?

Volgens onderstaand filmpje niet, je schijnt ook extraverte hsp-ers te hebben en het schijnt echt met een andere bedrading te maken te hebben waardoor allerlei prikkels anders binnenkomen.

Het is zelfs aangetoond met hersenscans.

https://youtu.be/6DezjkilrSY

Solomio schreef: ↑

05-04-2019 18:20

Sommige zaken zijn zo'n aperte onzin dat daar geen toelichting bij nodig is wat mij betreft.

Even dan toch de toelichting wat duidelijker:

Of er een relatie is tussen hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit, daarover zijn de meningen nog steeds verdeeld en hoogsensitiviteit was voor velen jarenlang gehuld in een zweem van zweverigheid. Dankzij wetenschappelijk onderzoek door Elke Van Hoof en eerder al Alice Braham, dankzij informatieverspreidende en kennisdelende publicaties van Annek Tol, Xandra Van Hooff, Ilse Van Den Daele en Karin Nauwelaerts en door de recente autobiografische publicatie van Fleur van Groningen, waarmee hoogsensitiviteit in Vlaanderen en Nederland onlangs ruime media-aandacht kreeg, werd het thema bekender, zelfs hip en dus veel meer maatschappelijk en wetenschappelijk aanvaard. Toch blijft het concept hoogsensitiviteit in relatie tot hoogbegaafdheid nog steeds omstreden. Wat weten we en vooral, wat niet?

Over hoogbegaafdheid vloeien al vele jaren langer liters inkt. De link tussen beiden werd ook in het verleden al wel, zij het niet altijd expliciet, aangehaald. Zo deed in Vlaanderen Alice Braham in 2005 aan de VUB onderzoek naar de Positieve Desintegratietheorie en de Overexcitabilities, zoals geformuleerd door Kaszimierz Dabrowski en de relatie met hoogbegaafdheid. In de VS benadrukken onder andere Linda Silverman en James Webb in verschillende publicaties en via het Gifted Development Center en de organisatie SENG (Serving the Emotional Needs of the Gifted) steeds weer de hoge gevoeligheid en intensiteit van hoogbegaafden als onlosmakelijk en wederzijds beïnvloedend samenhangend met de cognitieve aspecten. In Nederland kwamen in 2007 een groep hoogbegaafde professionals, die zich niet herkenden in de bestaande definities, tot het Delphi model van hoogbegaafden. Dit model stelt dat “Een hoogbegaafde is een snelle en slimme denker, die complexe zaken aankan. Autonoom, nieuwsgierig en gedreven van aard. Een sensitief en emotioneel mens. Intens levend. Hij of zij schept plezier in creëren” (Kooijman-Van Thiel, 2008).

Kijken we naar het model van Kieboom (2007) dat in Vlaanderen en Nederland veel weerklank vindt, dan zien we dat zij hoogbegaafdheid opdeelt in een cognitief en een zijnsluik. Dat laatste omvat kenmerken als een hoge lat, een uitermate kritische instelling, een groot rechtvaardigheidsgevoel en een hoge gevoeligheid en intensiteit. Bij Annek Tol (2014) lezen we dat hoogsensitiviteit wordt gekenmerkt door een hoge gevoeligheid, emotionele intensiteit, een hoger niveau van bewustzijn, een grote leerhonger, creatief en holistisch denken, met een snel overzicht over complexe zaken, een hoog rechtvaardigheidsgevoel… De overeenkomsten zijn duidelijk.

Elke Van Hoof gaat in “Hoogsensitief” (2016) in op het verband hoogbegaadheid – hoogsensitiviteit en met name de overexcitabilities van Dabrowski, maar geeft aan dat verder wetenschappelijk onderzoek nodig is.

In mijn praktijk ontmoet ik veel kinderen en volwassenen die zich sterk herkennen in de zijnskenmerken van hoogbegaafdheid en de kenmerken van hoogsensitiviteit. Annek Tol (2016) stelt dat hoogbegaafdheid zich vooral van hoogsensitiviteit onderscheidt door de (nog grotere) snelheid van denken, de (nog grotere) gedrevenheid en het (grotere) analytische vermogen.

Dat doet dus vermoeden dat hoogsensitiviteit in hoge mate, maar niet volledig, overeenkomt met hoogbegaafdheid. Met andere woorden: hoogbegaafden zijn wellicht vrijwel altijd hoogsensitief, maar hoogsensitieven zijn niet altijd hoogbegaafd. Zowel hoogsensitieve als hoogbegaafde mensen kunnen in de loop van hun leven tegen heel wat moeilijkheden aanlopen, die enerzijds en grotendeels door hun hooggevoelige aard, en anderzijds (bij hoogbegaafden) ook door hun snelheid van denken worden versterkt.

Uit bovenstaande mag duidelijk worden dat hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit wellicht een sterke onderlinge relatie hebben. Als metafoor gebruik ik zelf steeds een boom, waarbij de wortels en de stam worden gevormd door hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid als een tak van diezelfde boom.

Nemen we ook de theorie over groeimindset, het idee dat ook intelligentie kan groeien, het feit dat hoogbegaafden niet altijd gemakkelijk testbaar zijn met een IQ-test omdat ze moeilijker onder druk presteren (Van Hoof, 2016), het feit dat de grensscore IQ130 voor hoogbegaafdheid eerder willekeurig is bepaald (op andere plaatsen legt men de grens bij IQ120), dat onderwijs- en werkaanpassing vanaf IQ110 nodig is, dan krijgen we een bijgesteld beeld van zowel hoogbegaafdheid als hoogsensitiviteit en van de noden in het dagelijkse leven.

Zelf hoed ik me er zoveel mogelijk voor om labels te mee te geven aan cliënten, tenzij voor het gemak van het gesprek. Labels plakken immers, en werken een vaste mindset in de hand. Laten we ze dus omzichtig gebruiken, met een open geest en houding voor nieuwe inzichten, voor het idee dat er wellicht wel grenzen zijn aan groei, maar dat die op persoonlijkheids- en cognitief vlak (soms vele keren) verder liggen dan vaak gedacht en met een nederigheid vanuit de wetenschap dat we veel nog niet weten.

©De Talentenhaven (Véronique Minnebo)