Psyche
alle pijlers
Hsp-ers anoniem
vrijdag 5 april 2019 om 14:10
Naar aanleiding van een ander topic bedacht ik mij ineens: hoeveel vrouwen hier herkennen zichzelf in het profiel van een hooggevoelig persoon?
Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.
Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.
Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.
Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.
zondag 14 april 2019 om 12:38
Je hebt mij in elk geval wat geleerd, dus dat is alvast gelukt.Poppy_del_Rio schreef: ↑14-04-2019 12:02Toch hoop ik hier wat te mogen bijdragen en ook te leren van ervaringen van anderen.
zondag 14 april 2019 om 12:39
Not guilty.redbulletje schreef: ↑14-04-2019 12:04Wat ik dan weer niet kan rijmen is dat veel mensen die al levenslang overprikkeld zeggen te zijn, kinderen hebben genomen. Als er iets een contante stoorzender is dan is dat het wel.
zondag 14 april 2019 om 12:41
Ja, dat heb ik ook. Als ik al die energie die ik in aanpassen hebt gestopt toch eens had besteed aan grenzen stellen...Luistervink schreef: ↑14-04-2019 12:16Ik heb zoveel te horen gekregen dat ik me niet moet aanstellen en anderen niet tot last moet zijn, dat ik zelf ook vind dat ik mezelf niet moet aanstellen.
zondag 14 april 2019 om 12:42
zondag 14 april 2019 om 12:47
Ja, of dat is gewoon gezonde eigenwaarde. En voor de mensen die dat wat minder hebben: dat kan aan ander dingen liggen dan (alleen) hsp. Eerder in dit topic is al genoemd dat je ook heel gevoelig kunt worden door een onveilige thuissituatie.Poppy_del_Rio schreef: ↑14-04-2019 12:21Dat zal dan misschien net dat stukje zijn waardoor ik mij niet als HSP identificeer. Ik redeneer op zo’n moment vanuit mijzelf en ik zie dan wel of de ander daarin meegaat.
zondag 14 april 2019 om 13:06
Bij mij maakt het best veel uit of ik de prikkels zelf kan uitkiezen.
Bijvoorbeeld het volume van de muziek en welke muziek.
Want soms kan ik best goed met harde muziek omgaan eventjes, maar niet altijd en niet elk nummer en niet te lang achter elkaar.
Ik ben heel slecht in gesprekken voeren met harde muziek erbij, dus ik ging wel uit, maar dan praatte ik niet, ik danste alleen.
Of ik ging tussendoor maar een ruimte met minder lawaai om dan daar even een gesprekje te voeren.
Ook zorgde ik dat ik bijna altijd op eigen gelegenheid ging zodat ik weg kon zodra ik dat wilde.
Ik ging bijna altijd naar dezelfde bar-dancing, waar bijna altijd ongeveer dezelfde mensen kwamen en elke avond zelfs ongeveer dezelfde muziek gedraaid werd.
Heel erg voorspelbaar.
Als ik de prikkels kan zien aankomen scheelt dat enorm.
Soms nam ik een beetje drugs als ik het langer vol wilde houden en meestal hielp dat wel.
Een beetje alcohol om de scherpe randjes eraf te halen, maar niet te veel want dan werd het juist erger, of iets oppeppends om ook eens naar een wat groter feest te kunnen.
Dan moest ik dat later meestal wel bekopen met overspannenheid en een huilbui de volgende dag(en).
Bijvoorbeeld het volume van de muziek en welke muziek.
Want soms kan ik best goed met harde muziek omgaan eventjes, maar niet altijd en niet elk nummer en niet te lang achter elkaar.
Ik ben heel slecht in gesprekken voeren met harde muziek erbij, dus ik ging wel uit, maar dan praatte ik niet, ik danste alleen.
Of ik ging tussendoor maar een ruimte met minder lawaai om dan daar even een gesprekje te voeren.
Ook zorgde ik dat ik bijna altijd op eigen gelegenheid ging zodat ik weg kon zodra ik dat wilde.
Ik ging bijna altijd naar dezelfde bar-dancing, waar bijna altijd ongeveer dezelfde mensen kwamen en elke avond zelfs ongeveer dezelfde muziek gedraaid werd.
Heel erg voorspelbaar.
Als ik de prikkels kan zien aankomen scheelt dat enorm.
Soms nam ik een beetje drugs als ik het langer vol wilde houden en meestal hielp dat wel.
Een beetje alcohol om de scherpe randjes eraf te halen, maar niet te veel want dan werd het juist erger, of iets oppeppends om ook eens naar een wat groter feest te kunnen.
Dan moest ik dat later meestal wel bekopen met overspannenheid en een huilbui de volgende dag(en).
zondag 14 april 2019 om 13:21
Als kind had ik dus al wat autistische trekken, maar later in mijn tientertijd heb ik ook nog hersenletsel opgelopen.
Na een jaar waren de scans nog steeds niet goed en een neuroloog vertelde mij dat er een epileptische beeld te zien was in mijn hersenen en mij werd aangeraden om altijd heel rustig aan te doen.
Overigens heb ik zelf nooit verschil kunnen bemerken, dus misschien waren mijn hersenen altijd zo en misschien ook niet.
In elk geval was mijn intelligentie niet aangetast want ik slaagde voor mijn examen met hoge cijfers terwijl ik er amper voor geleerd had.
Ik kon het absoluut niet accepteren en ging juist extra veel uit daarna.
Ook ging ik een risicosport doen alsof ik wilde bewijzen aan mezelf dat het wél kon.
Maar dat is allemaal al zo lang geleden...nu ga ik eigenlijk nooit meer uit en ik drink meestal alcoholvrij bier, radler o.o bijvoorbeeld en heel soms een 2.5 of een glaasje wijn.
Tegenwoordig drink ik ook koffie, ondanks dat dat ook best een heftig effect geeft waarvan ik overprikkeld kan raken.
Vaak is het een optelsom waardoor het me te veel wordt, er gebeurt iets onverwachts, bijvoorbeeld een klein ongelukje op reis waarbij er schade is en ineens word ik dan doodmoe en heb zin om een potje te janken omdat ik soort van vastloop.
Of het geluid van de film staat te hard, waarvan ik dan ontzettend moe kan worden zodat ik maar naar bed ga.
Soms lukt het me om mij eroverheen te zetten en de film toch gezellig mee te kijken, maar soms ook niet.
De ander en vinden het volume trouwens wél prettig zo, maar ik dus niet.
Veel films hebben, netalsxreclame, tijdens de actiescènes zo'n hard volume dat als je dat terugdraait naar een goed te verdragen volume je daarna de gesproken tekst niet meer kunt verstaan...waarom?
Is iedereen halfdoof of zo?
Na een jaar waren de scans nog steeds niet goed en een neuroloog vertelde mij dat er een epileptische beeld te zien was in mijn hersenen en mij werd aangeraden om altijd heel rustig aan te doen.
Overigens heb ik zelf nooit verschil kunnen bemerken, dus misschien waren mijn hersenen altijd zo en misschien ook niet.
In elk geval was mijn intelligentie niet aangetast want ik slaagde voor mijn examen met hoge cijfers terwijl ik er amper voor geleerd had.
Ik kon het absoluut niet accepteren en ging juist extra veel uit daarna.
Ook ging ik een risicosport doen alsof ik wilde bewijzen aan mezelf dat het wél kon.
Maar dat is allemaal al zo lang geleden...nu ga ik eigenlijk nooit meer uit en ik drink meestal alcoholvrij bier, radler o.o bijvoorbeeld en heel soms een 2.5 of een glaasje wijn.
Tegenwoordig drink ik ook koffie, ondanks dat dat ook best een heftig effect geeft waarvan ik overprikkeld kan raken.
Vaak is het een optelsom waardoor het me te veel wordt, er gebeurt iets onverwachts, bijvoorbeeld een klein ongelukje op reis waarbij er schade is en ineens word ik dan doodmoe en heb zin om een potje te janken omdat ik soort van vastloop.
Of het geluid van de film staat te hard, waarvan ik dan ontzettend moe kan worden zodat ik maar naar bed ga.
Soms lukt het me om mij eroverheen te zetten en de film toch gezellig mee te kijken, maar soms ook niet.
De ander en vinden het volume trouwens wél prettig zo, maar ik dus niet.
Veel films hebben, netalsxreclame, tijdens de actiescènes zo'n hard volume dat als je dat terugdraait naar een goed te verdragen volume je daarna de gesproken tekst niet meer kunt verstaan...waarom?
Is iedereen halfdoof of zo?
zondag 14 april 2019 om 13:37
Bij mij kon zomaar ineens het licht uitgaan zeg maar. Ik deed dan vrolijk mee en voelde mij relatief prima, en van het ene op het andere moment kwam ik in een soort shutdown terecht of zo. Volledig overprikkeld en kon dan niets meer in me opnemen. Heel erg vreselijk. Als reactie daarop ben ik een tijdlang in de vermijdende modus gegaan, maar dat was ook niet echt een oplossing, zeker niet omdat er bij mij kinderen in het spel zijn.
Ik praat in de verleden tijd omdat dit bijna niet meer voorkomt, waarschijnlijk doordat ik mijn leven nu strakker manage en mijn grenzen goed ken.
zondag 14 april 2019 om 13:42
Ik zet t geluid altijd vrij zacht en lees de ondertiteling mee.tantejans schreef: ↑14-04-2019 13:21
Of het geluid van de film staat te hard, waarvan ik dan ontzettend moe kan worden zodat ik maar naar bed ga.
Soms lukt het me om mij eroverheen te zetten en de film toch gezellig mee te kijken, maar soms ook niet.
De ander en vinden het volume trouwens wél prettig zo, maar ik dus niet.
Veel films hebben, netalsxreclame, tijdens de actiescènes zo'n hard volume dat als je dat terugdraait naar een goed te verdragen volume je daarna de gesproken tekst niet meer kunt verstaan...waarom?
Is iedereen halfdoof of zo?
zondag 14 april 2019 om 13:47
Ik kijk zelfs helemaal geen tv meer. Ja, als er echt een calamiteit is kijk ik naar het nieuws. Maar mijn nieuwsgaring doe ik door te lezen. In films en series heb ik geen interesse (meer). Heel af en toe een docu op Netflix. Mijn kinderen gamen en kijken naar Netflix/YouTube met een koptelefoon op. Gezellig? Vast niet, maar ja. Een overprikkelde moeder in huis is nog vele malen ongezelligerredbulletje schreef: ↑14-04-2019 13:42Ik zet t geluid altijd vrij zacht en lees de ondertiteling mee.
zondag 14 april 2019 om 15:29
Als ik in mijn eentje ben dan doe ik dat ook, maar soms heeft een film geen ondertiteling en dan valt het op.redbulletje schreef: ↑14-04-2019 13:42Ik zet t geluid altijd vrij zacht en lees de ondertiteling mee.
Ook kijk ik soms Nederlandstalige films en ook dan kan ik het vaak niet zo goed verstaan, soms zet ik dan de ondertiteling voor doven en slechthorenden aan.
zondag 14 april 2019 om 15:54
Dank je, naar zo'n advies was ik op zoek.Dymphnatam schreef: ↑14-04-2019 11:02Wat mij heel erg geholpen heeft is de bewustwording dat er keuzes zijn en compomissen. Ik kan er zelf voor kiezen me in een bepaalde situatie te begeven die veel energie van me vergt. Ik kan het compromis sluiten dat ik wel naar een feestje ga, maar van tevoren aangeef dat ik dan na een uur weer wegga. Mensen accepteren dit soort compromissen vaak zonder problemen, omdat je laat zien dat je hiermee de verantwoording neemt voor je eigen "afwijking". Mensen die dit niet (kunnen/ willen) accepteren verdwijnen geruisloos uit mijn leven.
Wat ik wil zeggen: ik denk dat als je jouw kind iets wil meegeven op dit gebied, je hem het beste kunt leren dat je mág kiezen. Dat hij belangrijk genoeg is om voor zichzelf te mogen kiezen. Ook al raakt hij daarmee mensen kwijt. Er komen altijd anderen weer voor terug.
Je wil inderdaad niet altijd met tien nul achter beginnen 'sorry dat ik besta en zo'n probleem ben, maar...'.
Ik wil hem eigenwaarde meegeven en dat hij er mag zijn.
Zelf vind ik hem niet bijzonder ingewikkeld.
Ik vind dat sommige middelbare dames in mijn omgeving, die in de ,
'nu is het mijn tijd' types, een tig ingewikkelder gebruiksaanwijzing neerleggen.
En ook daar is het gewoon gezellig mee.
Dus wat je zegt klopt. Zelf duidelijk hebben wat je nodig hebt en keuzes maken.
Ik merk dat ik als moeder hem wel vaak door zaken heen duw.
Een tijd geleden deden we een stedentrip, veel rondlopen, bezienswaardigheden, uit eten, shoppen.
Tijdens de trip alleen maar klagen. Het was ook echt sneu te zien dag 1: letterlijk ieder ding kwam binnen, dus 2 sec dansen want leuk muziekje, schrikken van een ambulance, onwillekeurig naar een hondje lopen, ijs zien en gillen, alvast huilen want mag vast niet, mogen, niet kunnen kiezen, etc etc.
En dat dan een uur en daarna in een soort zombiestaat meewandelen.
Daarna tempo aangepast maar wat een getrek en geduw om hem een beetje mee te krijgen.
Nu heeft hij het erover dat het de mooiste tijd van zijn leven was. Ook de dingen die hij in zombiestaat of huilend heeft gedaan kan hij zich herrinneren en ook de grappige dingen.
Niet dat wij hem negeren en gierend van het lachen met een overstuur kind doorlopen,
maar er waren meer mensen mee en dan gebeuren er ook andere dingen.
dag 3 zat hij er lekker in en de terugreis vond hij ook prachtig.
Dus dat grenzen aangeven, wij zijn in de familie allemaal wat eigenaardig en hebben geleerd die eigenaardigheden opzij te zetten en dat levert je dan wat op.
Ik vind het dus lastig.
zondag 14 april 2019 om 21:44
Ik zit vooral mezelf in de weg. Ik wil zelf heel graag meedoen, drukke agenda's, overal bij zijn, maar het gaat gewoon niet altijd. Ik had 5 jaar geleden een burn-out (achteraf gezien was dat misschien wel de zesde burn-out, maar al die andere heb ik gewoon genegeerd en doorheen geduwd). Nu zei mijn lichaam echt HO en moest ik dingen echt rigoureus anders gaan doen.
Voor mij is het dus niet (alleen) leren om voor mezelf op te komen, maar ook echt leren hoe ik goed voor mezelf moet zorgen en dat dat niet altijd overeenkomt met wat ik wil. En stoppen met mijn behoeftes te ontkennen.
Voor mij is het dus niet (alleen) leren om voor mezelf op te komen, maar ook echt leren hoe ik goed voor mezelf moet zorgen en dat dat niet altijd overeenkomt met wat ik wil. En stoppen met mijn behoeftes te ontkennen.
zondag 14 april 2019 om 23:21
Heel beeldend beschrevenHet-groepje schreef: ↑14-04-2019 15:54
Dus dat grenzen aangeven, wij zijn in de familie allemaal wat eigenaardig en hebben geleerd die eigenaardigheden opzij te zetten en dat levert je dan wat op.
Ik vind het dus lastig.
En natuurlijk is het lastig. Juist in een gezin. Daar weet ik echt alles van, want ik ben de prikkelgevoelige in mijn eigen gezin. Omdat ik de ouderrol vervul, cijfer ik mezelf sowieso regelmatig weg voor mijn kinderen. En beland ik dus regelmatig in situaties met best veel prikkels. Ik denk ook dat het voor mijzelf goed is dat ik dat doe, want ik ben er wel van overtuigd dat als je je te veel afsluit, je op een gegeven moment steeds minder kunt hebben en in een negatieve spiraal terechtkomt. Maar ik heb daarna (liefst ook ervoor) wel rust nodig en het gaat ook beter als ik er niet overprikkeld aan begin. Op vakantie te veel doen op een dag werkt bij mij bijvoorbeeld niet goed. Dit terwijl ik wel een goede reiziger ben en ook drukke gebieden niet schuw. Maar wel echt alles met mate en met een goede balans tussen rust en activiteit.
‘Rust’ is dan trouwens niet per se met oogcompressen op in een verduisterde kamer, maar wel rust aan mijn hoofd en iets voor mezelf kunnen doen.
dinsdag 16 april 2019 om 09:22
Ik geloof dat tante jans al eerder iets zei over juist ongevoelig reageren uit zelfbescherming. Ik had dat gisteren met de Notre Dame en een paar weken terug ook met Utrecht. Ik ga dat dan helemaal kapot redeneren, zodat ik er niet te veel bij hoef te voelen. Ik mijd nieuws ook, omdat ik er helemaal van slag door raak en dat heeft zo weinig zin. Ik kan er niks aan doen en ik hoef niet al het leed van de wereld te kennen. Meestal volg ik het een beetje op hoofdlijnen, met zo min mogelijk details.
