Psyche
alle pijlers
Hsp-ers anoniem
vrijdag 5 april 2019 om 14:10
Naar aanleiding van een ander topic bedacht ik mij ineens: hoeveel vrouwen hier herkennen zichzelf in het profiel van een hooggevoelig persoon?
Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.
Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.
Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.
Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.
vrijdag 12 april 2019 om 19:30
Ik check veel hsp boxes, dik. Behalve de taboe-box: die van de behoefte aan een handleiding, label, erkenning, geef het een naam.Luistervink schreef: ↑12-04-2019 12:55Ik vertel nooit aan mensen dat ik heel hoog scoor op de hsp-test en ik zie nu nog minder reden om dat te gaan doen. En het klopt ook wel hoor: je kan prima aangeven aan anderen waar je grenzen liggen zonder labeltje. Ik ben alleen wel blij dat ik een handleiding heb gevonden voor mezelf in de theorie van hsp's en ik had graag anderen geholpen in die zoektocht, maar het blijft een vet taboe dit.
Waarom is dat laatste zo’n taboe? Ik bedoel, ik snap je ergenis dat anderen stom reageren. Tegelijkertijd kun je je afvragen wat het je kan schelen dat anderen iets van je handleiding vinden.
Toen mijn moeder mij vroeger toebeet dat ik ‘gewoon overgevoelig was’ en daarom voor problemen zorgde, kon ik alleen maar denken ‘jij bent gewoon ongevoelig’. Het is maar net hoe je jezelf en je omgeving ziet.
vrijdag 12 april 2019 om 20:05
Ik had graag met anderen hierover gepraat. Net zoals ik doe in het kindvrij-forum.kindrebel schreef: ↑12-04-2019 19:30Ik check veel hsp boxes, dik. Behalve de taboe-box: die van de behoefte aan een handleiding, label, erkenning, geef het een naam.
Waarom is dat laatste zo’n taboe? Ik bedoel, ik snap je ergenis dat anderen stom reageren. Tegelijkertijd kun je je afvragen wat het je kan schelen dat anderen iets van je handleiding vinden.
Toen mijn moeder mij vroeger toebeet dat ik ‘gewoon overgevoelig was’ en daarom voor problemen zorgde, kon ik alleen maar denken ‘jij bent gewoon ongevoelig’. Het is maar net hoe je jezelf en je omgeving ziet.
Ook daar loop je vaak tegen onbegrip aan en het is fijn om onder gelijkgestemden te zijn, in het werkelijke leven ken ik die niet zoveel. En ook daar noem ik mij nooit 'kindvrij', maar dat is gewoon handig om anderen op te sporen.
Hetzelfde geldt voor hsp. Ik weet het van 1 collega, maar ik ga niet de hele dag tegen haar over hsp-zijn praten. Ik zat juist te denken om een forum hierover op te richten, maar daar zie ik maar weer vanaf.
vrijdag 12 april 2019 om 20:29
Euhhh, ik weet niet hoor, maar met dit soort uitspraken zoals die van jou hieronder denk ik niet: laat ik nog eens lekker een persoonlijk vraagstuk voorleggen... En de kritische mensen zijn hier in de meerderheid voor mijn gevoel.
kindrebel schreef: ↑11-04-2019 09:33Het opvallendste symptoom van HSP en HSS wordt steeds weer weggewuifd zie ik. De bovengemiddelde behoefte aan erkenning voor overgesnalyseerde normale gevoelens.
Dat doen de meeste mensen als ze 15 zijn. Als je ontdekt wie je bent en jezelf moet accepteren. Als je 30 bent weet je zo onderhand wel hoe je in elkaar steekt en wat je nodig hebt om lekker door het leven te gaan toch? Dan ben je toch niet meer bezig met dit?
vrijdag 12 april 2019 om 20:37
Bovendien herken ik mezelf niet in TO (ik was juist altijd veel te volwassen voor mijn leeftijd) en ben ik niet geïnteresseerd in de precieze definitie van HSP, want die ken ik na 20 jaar wel en aangezien het toch een zelfscore blijft en je niet een bloedtest kunt afnemen, weten we toch nooit precies wie er wel en niet bijhoren.
Ik wil praten over dagelijkse beslommeringen. Wat doen mensen om tot rust te komen? Hoeveel downtime heeft iedereen nodig? Wat doe je met opdringerige schoonmoeders die niet begrijpen dat je personal space nodig hebt? Hoe overleef je de kantoortuin? Hoe stel je grenzen? Ben je een nieuwsmijder? Heb je een baan waarin je kan floreren? Als er meer mensen zijn die hierover willen praten, graag.
Ik wil praten over dagelijkse beslommeringen. Wat doen mensen om tot rust te komen? Hoeveel downtime heeft iedereen nodig? Wat doe je met opdringerige schoonmoeders die niet begrijpen dat je personal space nodig hebt? Hoe overleef je de kantoortuin? Hoe stel je grenzen? Ben je een nieuwsmijder? Heb je een baan waarin je kan floreren? Als er meer mensen zijn die hierover willen praten, graag.
vrijdag 12 april 2019 om 21:24
Daar heb je een punt.Luistervink schreef: ↑12-04-2019 20:29Euhhh, ik weet niet hoor, maar met dit soort uitspraken zoals die van jou hieronder denk ik niet: laat ik nog eens lekker een persoonlijk vraagstuk voorleggen... En de kritische mensen zijn hier in de meerderheid voor mijn gevoel.
vrijdag 12 april 2019 om 21:50
Ik werk 4 dagen pw in plaats van 5 zodat ik een dag extra heb om tot rust te komen. Soms werk ik een week wel 5 dagen en een enkele week/paar weken gaat dat wel, maar als het langer wordt merk ik dat mijn werk steeds meer energie gaat kosten.Luistervink schreef: ↑12-04-2019 20:37ik was juist altijd veel te volwassen voor mijn leeftijd, Dat herken ik ook
Ik wil praten over dagelijkse beslommeringen. Wat doen mensen om tot rust te komen? Hoeveel downtime heeft iedereen nodig? Wat doe je met opdringerige schoonmoeders die niet begrijpen dat je personal space nodig hebt? Hoe overleef je de kantoortuin? Hoe stel je grenzen? Ben je een nieuwsmijder? Heb je een baan waarin je kan floreren? Als er meer mensen zijn die hierover willen praten, graag.
Ik probeer steeds duidelijker mijn grenzen te stellen, door bijvoorbeeld niet elke dag afspraken te maken en soms ook gewoon 'nee' durven te zeggen. Je bent toch nooit perfect en iedereen vindt altijd wel wat van je, dus dan kun je maar beter gewoon voor jezelf kiezen
Vind het wel altijd lastig wanneer ik al moe ben en naar bijv. een feestje moet. Weet nooit zo goed hoe ik daarmee om moet gaan en ben als ik thuis kom daarna ook helemaal gesloopt.
vrijdag 12 april 2019 om 22:56
Om daarna van de wap te zijn, omdat de ander toch wel anders reageert dan verwacht? Of zijn HSP-ers helderzienden?Luistervink schreef: ↑05-04-2019 16:19Begrijpelijk, ook dan heb je veel last van alle prikkels. Ik begreep alleen dat het verschil tussen ASS en HSP was dat je met ASS moeite hebt om nonverbale communicatie en lichaamstaal te begrijpen, terwijl je met HSP feilloos aanvoelt wat er aan de hand is met iemand, zonder dat die persoon iets gezegd heeft.
Met aanvoelen kun je zo erg de plank misslaan.
Ik denk niet dat het overspoeld zijn is, waardoor het daarna misgaat, maar door de confrontatie van het teveel waarde toekennen aan gevoelens en prikkels die dus niet goed aangevoeld werden, maar gewoon aangenomen en alvast voor de ander ingevuld. Daar komt een onbegrepen-want-ik-bedoelde-het-zo-goed- gevoel uit voort, en dat is natuurlijk lastig om mee te dealen.
60% van de mensen die dit topic opende en stemden.Gele_Suikerspin schreef: ↑05-04-2019 16:12Bijzonder dat tot nu toe 60% hsp is of twijfelt het te zijn op dit forum. Meer als de helft! En er op dit forum toch steeds zo raar gedaan wordt over hsp.
Hsp is een verboden onderwerp op dit forum. Als het er over gaat word het 9 van de 10 keer meteen belachelijk gemaakt.
60% sta dus op. En wees er gewoon open over op dit forum. We zijn in de meerderheid.
Ik keek zelf ook alleen maar met de gedachte: "wat nu weer, zucht".. maar er zullen genoeg dames op het forum zitten die niet eens gaan kijken. Ik gok minstens 80%.
Pick your battles and bloom
vrijdag 12 april 2019 om 23:04
Ik denk dat de mensen die zich afvragen of het een naam nodig heeft niet hsp zijn. Net zoiets als dat mensen zeggen tegen mensen met een depressie: ach joh, iedereen heeft wel eens een dipje, moet je gewoon wat leuks gaan doen.Battlebloem schreef: ↑12-04-2019 22:58Ik denk trouwens wel dat het kan hoor, klachten van overprikkeld zijn. In deze maatschappij en 24 uurs economie waar we altijd 'aan' staan. Ik vraag me alleen oprecht af of dat echt een naam nodig heeft.
(Hiermee bedoel ik niet dat hsp een ziekte is, maar meer dat het wel herkenbaar is voor iedereen, maar je echt wel weet als het net wat anders is als wat iedereen wel eens meemaakt.)
zaterdag 13 april 2019 om 04:25
En dank voor je inhoudelijke antwoord Girafjes! Dit bedoelde ik.Girafjes schreef: ↑12-04-2019 21:50Ik werk 4 dagen pw in plaats van 5 zodat ik een dag extra heb om tot rust te komen. Soms werk ik een week wel 5 dagen en een enkele week/paar weken gaat dat wel, maar als het langer wordt merk ik dat mijn werk steeds meer energie gaat kosten.
Ik probeer steeds duidelijker mijn grenzen te stellen, door bijvoorbeeld niet elke dag afspraken te maken en soms ook gewoon 'nee' durven te zeggen. Je bent toch nooit perfect en iedereen vindt altijd wel wat van je, dus dan kun je maar beter gewoon voor jezelf kiezen
Vind het wel altijd lastig wanneer ik al moe ben en naar bijv. een feestje moet. Weet nooit zo goed hoe ik daarmee om moet gaan en ben als ik thuis kom daarna ook helemaal gesloopt.
Ik werk ook 4 dagen en mijn vriend ook en we plannen ook bewust zo dat we elk een dag alleen thuis hebben. Daar begrijpen sommige mensen niks van, vinden ze ongezellig. Ik verzet zelfs mijn vrije dag als blijkt dat hij toevallig op dezelfde dag vrij is.
Dat met feestjes: ik vind het vooral zonde als het een sociale verplichting is. Mijn vriend heeft erg veel familiebijeenkomsten en zijn moeder is van de schone schijn. Ze is dus enorm aan het redderen en blijft aan me plukken, en ik raak dan langzaam overprikkeld. En mijn schoonvader ergert zich ook, maar dat mag allemaal niet worden uitgesproken, dus je voelt dan de spanning opbouwen. Vreselijk. Ik steek dan liever mijn energie in mijn vrienden. Daarna ben ik ook moe, maar dat was het dan ook waard.
zaterdag 13 april 2019 om 08:20
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik ging niet op zoek naar 'n etiketje toen ik voor rouw/depressie/burnout naar de psych ging, maar toen ik dankzij hem en zijn team het etiketje ASS kreeg heeft dat mij wel rust gegeven. Ik heb inmiddels ondervonden dat men meer begrip heeft voor iemand die door z'n autisme overprikkeld is dan wanneer 'n random iemand dat zegt.Luistervink schreef: ↑12-04-2019 23:04Ik denk dat de mensen die zich afvragen of het een naam nodig heeft niet hsp zijn. Net zoiets als dat mensen zeggen tegen mensen met een depressie: ach joh, iedereen heeft wel eens een dipje, moet je gewoon wat leuks gaan doen.
(Hiermee bedoel ik niet dat hsp een ziekte is, maar meer dat het wel herkenbaar is voor iedereen, maar je echt wel weet als het net wat anders is als wat iedereen wel eens meemaakt.)
zaterdag 13 april 2019 om 11:41
Omdat ik heb gekozen voor de strategie om mee te bewegen in plaats van ertegenin te gaan zodat ik er zelf misschien iets van kon leren over mezelf.
En inderdaad, er stonden een paar drogredeneringen in:
"Het opvallendste symptoom van HSP en HSS wordt steeds weer weggewuifd zie ik. De bovengemiddelde behoefte aan erkenning voor overgesnalyseerde normale gevoelens.
Dat doen de meeste mensen als ze 15 zijn. Als je ontdekt wie je bent en jezelf moet accepteren. Als je 30 bent weet je zo onderhand wel hoe je in elkaar steekt en wat je nodig hebt om lekker door het leven te gaan toch? Dan ben je toch niet meer bezig met dit?"
1: Gaat het echt om normale gevoelens die worden overgeanalyseerd?
-Nee, want hsp is wetenschappelijk aangetoond.
En de volgende:
2:dat je vanaf een bepaalde leeftijd zou moeten weten hoe je in elkaar zit.
-Tja, dat zou natuurlijk wenselijk zijn, maar als dat niet zo is door omstandigheden, dan is dat dus niet zo.
Logisch dat je dan gaat analyseren om jezelf (opnieuw) te kunnen accepteren en te weten wat je nodig hebt.
En: hoe meer je afwijkt van het gemiddelde, hoe moeilijker je jezelf kunt spiegelen aan de mensen om je heen.
Jezelf kunnen spiegelen aan de mensen om je heen is zeer belangrijk voor de ontwikkeling van je eigen identiteit en als dat niet (goed) lukt omdat er maar wri ig mensen zijn zoals jijzelf dan kan de identiteitsontwikkeling niet goed op gang komen.
zaterdag 13 april 2019 om 12:03
Ik wil tóch graag nog even hierop reageren omdat ik het toen al niet eens was met mezelf over het woord: kinderlijk.Luistervink schreef: ↑12-04-2019 20:37Bovendien herken ik mezelf niet in TO (ik was juist altijd veel te volwassen voor mijn leeftijd) en ben ik niet geïnteresseerd in de precieze definitie van HSP,
Ik was namelijk ook op een bepaalde manier mijn leeftijd vooruit op de basisschool; ik dacht veel na over de zin van het leven, de dood, de hypocrisie van religie en ik voerde discussies over het bestaan van God.
Dat begon allemaal al toen ik 5 jaar oud was en op mijn tiende had ik al mijn eerste existentiële depressie.
Op mijn 12e gingen we op schoolreisje en tijdens de nacht in de jeugdherberg was ik de enige die in bed bleef liggen en probeerde te slapen terwijl de rest hyperactief en in mijn ogen totaal overbodig rondrende.
Ik zag er het nut niet van in en wilde gewoon uitrusten.
Soms was ik een periode behoorlijk zwaar op de hand als kind.
Maar aan de andere kant kon ik toch ook wel heel speels zijn, gelukkig.
Maar regelmatig voelde ik mij soort van minderwaardig en misschien dat die combinatie met tóch speelsheid en niet goed mijn eigen identiteit kunnen vinden en ook moeite hebben met mijn plekje in deze maatschappij mij soms het gevoel gaf nog een kind te zijn ver na mijn puberteit.
Maar dat vond ik dan altijd nog beter dan dat zware, diepe, depressieve, serieuze en vooral dat onzekere.
Laat mij maar speels zijn, als een kind, liever naïef, dan depressief...jammer genoeg heb ik daar dus moeite mee sinds die depressie en burn-out.
En het tweede deel: dat over interesse in de definitie van begrippen, tja, hoe kun je samen ergens serieus over praten als voor velen de definitie niet helemaal duidelijk is?
Maar dat gezegd hebbende begrijp ik heus wel dat niet iedereen daar graag mee bezig is en dat het ook weinig zin heeft om er al te lang in te blijven hangen.
zaterdag 13 april 2019 om 12:06
Goed idee!Luistervink schreef: ↑12-04-2019 20:37
Ik wil praten over dagelijkse beslommeringen. Wat doen mensen om tot rust te komen? Hoeveel downtime heeft iedereen nodig? Wat doe je met opdringerige schoonmoeders die niet begrijpen dat je personal space nodig hebt? Hoe overleef je de kantoortuin? Hoe stel je grenzen? Ben je een nieuwsmijder? Heb je een baan waarin je kan floreren? Als er meer mensen zijn die hierover willen praten, graag.
zaterdag 13 april 2019 om 12:12
Dat is toch eigenlijk jammer, dat mensen pas begrip kunnen hebben voor je grenzen als je een officiële diagnose hebt in plaats van dat ze sowieso je grenzen respecteren.redbulletje schreef: ↑13-04-2019 08:20Ik begrijp wat je bedoelt. Ik ging niet op zoek naar 'n etiketje toen ik voor rouw/depressie/burnout naar de psych ging, maar toen ik dankzij hem en zijn team het etiketje ASS kreeg heeft dat mij wel rust gegeven. Ik heb inmiddels ondervonden dat men meer begrip heeft voor iemand die door z'n autisme overprikkeld is dan wanneer 'n random iemand dat zegt.
zaterdag 13 april 2019 om 12:20
Dat herken ik wel van schoolkampen. Ik was altijd een van de weinigen die ook wel eens wilde slapen. Totaal onbegrip bij de andere kinderen. En dan had ik nog de onbegrijpelijke gewoonte om af en toe een boek te willen lezen. Asociaal!tantejans schreef: ↑13-04-2019 12:03Op mijn 12e gingen we op schoolreisje en tijdens de nacht in de jeugdherberg was ik de enige die in bed bleef liggen en probeerde te slapen terwijl de rest hyperactief en in mijn ogen totaal overbodig rondrende.
Ik zag er het nut niet van in en wilde gewoon uitrusten.
zaterdag 13 april 2019 om 12:22
Dat doen ze niet vanzelf, in mijn ervaring, omdat ze zich niet kunnen voorstellen dat het echte grenzen zijn en geen poging om anderen dwars te zitten. Dat je met iemand meerijdt en vraagt of de autoradio uit mag bijvoorbeeld, dat ervaart men als moeilijk doen om het moeilijk doen.
zaterdag 13 april 2019 om 12:34
Aja, dat herken ik wel, dat heel jong al over alles nadenken. Ik begrijp dat speels en kinderlijk dus niet is wat je bedoelt, maar wat je wel bedoelt kan ik nog steeds niet plaatsen. Dat je ook wel eens vrolijk was en niet zo zwaar op de hand? Bedoel je misschien dat je ook heel blij kan/kon worden van kleine dingen? Een vogeltje in de tuin of een leuk crea-project?tantejans schreef: ↑13-04-2019 12:03Ik wil tóch graag nog even hierop reageren omdat ik het toen al niet eens was met mezelf over het woord: kinderlijk.
Ik was namelijk ook op een bepaalde manier mijn leeftijd vooruit op de basisschool; ik dacht veel na over de zin van het leven, de dood, de hypocrisie van religie en ik voerde discussies over het bestaan van God.
Dat begon allemaal al toen ik 5 jaar oud was en op mijn tiende had ik al mijn eerste existentiële depressie.
Op mijn 12e gingen we op schoolreisje en tijdens de nacht in de jeugdherberg was ik de enige die in bed bleef liggen en probeerde te slapen terwijl de rest hyperactief en in mijn ogen totaal overbodig rondrende.
Ik zag er het nut niet van in en wilde gewoon uitrusten.
Soms was ik een periode behoorlijk zwaar op de hand als kind.
Maar aan de andere kant kon ik toch ook wel heel speels zijn, gelukkig.
Maar regelmatig voelde ik mij soort van minderwaardig en misschien dat die combinatie met tóch speelsheid en niet goed mijn eigen identiteit kunnen vinden en ook moeite hebben met mijn plekje in deze maatschappij mij soms het gevoel gaf nog een kind te zijn ver na mijn puberteit.
Maar dat vond ik dan altijd nog beter dan dat zware, diepe, depressieve, serieuze en vooral dat onzekere.
Laat mij maar speels zijn, als een kind, liever naïef, dan depressief...jammer genoeg heb ik daar dus moeite mee sinds die depressie en burn-out.
Voor mij is de term hsp duidelijk (genoeg). Ik snap jouw zoektocht en daar wil ik best in meedenken, maar ik heb niet zo'n zin om hier mensen die niet open staan voor het bestaan van hsp te overtuigen dat het wel iets is (maar ik doe het weltantejans schreef: ↑13-04-2019 12:03En het tweede deel: dat over interesse in de definitie van begrippen, tja, hoe kun je samen ergens serieus over praten als voor velen de definitie niet helemaal duidelijk is?
Maar dat gezegd hebbende begrijp ik heus wel dat niet iedereen daar graag mee bezig is en dat het ook weinig zin heeft om er al te lang in te blijven hangen.
).
zaterdag 13 april 2019 om 13:35
In mijn ervaring doen ze het wél als je duidelijk je grenzen aangeeft.stroman schreef: ↑13-04-2019 12:22Dat doen ze niet vanzelf, in mijn ervaring, omdat ze zich niet kunnen voorstellen dat het echte grenzen zijn en geen poging om anderen dwars te zitten. Dat je met iemand meerijdt en vraagt of de autoradio uit mag bijvoorbeeld, dat ervaart men als moeilijk doen om het moeilijk doen.
Dus niet zeggen: mag die autoradio misschien uit?
Maar: ik ben overgevoelig voor prikkels en merk dat het me erg veel energie kost dat de autoradio aanstaat. Zou je hem uit willen zetten?
Maar voor mij is dat misschien makkelijker dan voor jou. Mijn overgevoeligheid voor prikkels is ontstaan na ziekte en ik “identificeer” me er dus misschien minder mee dan mensen die het altijd al als karaktertrek hebben gehad.
Ik ben echt heel erg goed geworden in mijn grenzen aangeven. No way dat ik mijzelf verder ga uitputten door iets wat niet nodig is. Omdat ik een drukke baan heb én kinderen opvoed, zit ik eigenlijk altijd al aan mijn tax. Ik heb me daarbij neergelegd. Neem extreem veel rust, kader dingen heel streng af en verwacht weer meer aan andere dingen toe te komen zodra mijn kinderen op de middelbare school zitten.
Fulltime werken doe ik ook niet meer. Misschien weer als de kinderen de deur uit zijn. Op het werk heb ik een kamer voor mezelf. Ik probeer onnodige werkoverleggen eruit te filteren en over te slaan. Ik reis zo veel mogelijk buiten de spits.
zaterdag 13 april 2019 om 14:28
Ik denk dat ik doel op een bepaald soort onzekerheid, dat ik me soms niet volwaardig voel...alsof al die andere mensen wél zijn uitgegroeid tot mooie, sterke grote bomen en dat ik dan zo'n rare uitheemse boom ben die iedereen zo vreemd vindt.Luistervink schreef: ↑13-04-2019 12:34Aja, dat herken ik wel, dat heel jong al over alles nadenken. Ik begrijp dat speels en kinderlijk dus niet is wat je bedoelt, maar wat je wel bedoelt kan ik nog steeds niet plaatsen. Dat je ook wel eens vrolijk was en niet zo zwaar op de hand? Bedoel je misschien dat je ook heel blij kan/kon worden van kleine dingen? Een vogeltje in de tuin of een leuk crea-project?
Misschien is dat ontstaan omdat ik zo vaak heb gehoord dat ik raar was dat ik het zelf ben gaan geloven en op maatschappelijk gebied ben ik nooit erg succesvol geweest en meestal had ik ook erg weinig geld en dan ook nog die burn-out en depressie waardoor ik datgene wat ik had verloor en in een identiteitscrisis ben beland... daardoor voel ik mij soms alles bij elkaar genomen soms nog steeds een raar kind.
zaterdag 13 april 2019 om 18:23
Dat vraag ik me dan weer af. Volgens mij staat het willen van een label/naam/stempel totaal los van de klachten. Sommige mensen kunnen pas aan zichzelf werken als ze een verzamelnaam kunnen toekennen. Anderen kunnen aan zichzelf werken zonder label.Luistervink schreef: ↑12-04-2019 23:04Ik denk dat de mensen die zich afvragen of het een naam nodig heeft niet hsp zijn. Net zoiets als dat mensen zeggen tegen mensen met een depressie: ach joh, iedereen heeft wel eens een dipje, moet je gewoon wat leuks gaan doen.
(Hiermee bedoel ik niet dat hsp een ziekte is, maar meer dat het wel herkenbaar is voor iedereen, maar je echt wel weet als het net wat anders is als wat iedereen wel eens meemaakt.)
De symptomen zijn voor (bijna) iedereen herkenbaar, daarom lukt het mij vooralsnog niet om het label serieus te nemen. Iemand die aangeeft slecht tegen prikkels te kunnen en nog niet te weten hoe er beter mee om te gaan begrijp ik beter dan iemand die zegt : ik heb hsp dus... (ja dus??? leer er dan zo mee om te gaan dat je gewoon mee kunt draaien zonder dat iedereen zich aanpast).
Pick your battles and bloom
