Psyche
alle pijlers
Hsp-ers anoniem
vrijdag 5 april 2019 om 14:10
Naar aanleiding van een ander topic bedacht ik mij ineens: hoeveel vrouwen hier herkennen zichzelf in het profiel van een hooggevoelig persoon?
Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.
Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.
Volgens de onderzoeken zou ongeveer 20 procent van de bevolking hsp zijn.
Aangezien de poll anoniem de stemmen telt hoef je niet bang te zijn dat iemand erachter komt wat jij gestemd hebt en kun je dus eerlijk en open je stem uitbrengen in de poll.
dinsdag 9 april 2019 om 18:11
Herkenbaar. Datzelfde heb ik ook bij bekenden die dood gaan. Hoewel ik het oprecht erg vind als iemand voor zijn/haar dood pijn moet lijden. Maar huilen daarom, nee nog nooit gedaan.
dinsdag 9 april 2019 om 18:14
Ik kom uit een ander universum voor mijn gevoel. Kinderlijk vind ik mijzelf in elk geval zeer zeker niet. Ik was mijn leeftijd eerder altijd een stukje vooruit waardoor ik ook meer aansluiting had met ouderen en leeftijdgenoten.tantejans schreef: ↑09-04-2019 14:30Wat het voor jou ook een opluchting dat je eindelijk wist wat er aan de hand was?
En had je zelf ook altijd het hevoel dat er iets "off" was?
Zelf heb ik al mijn hele leven het gevoel dat er iets "off" is bij mij, vandaar mijn nieuwsgierigheid.
Maar ik kan er telkens maar de vinger niet op leggen.
Ook de psychologen niet.
Het is nét alsof ik niet helemaal volwassen ben op een bepaalde manier, ik kan niet echt meekomen met de "normale" mensen terwijl ik toch wat intelligentie betreft best goed meekom.
Op een gegeven moment gaf ik het op om te proberen normaal te zijn en ben ik voornamelijk gaan omgaan met mensen die een beetje aan de zelfkant van de samenleving zaten, die ook niet helemaal meekwamen in deze maatschappij zodat ik mij tussen hen wel redelijk normaal en geaccepteerd kon voelen.
Ook heb ik een aantal jaren mijn anders-zijn juist omarmd.
Van die groep mensen zijn er nu behoorlijk veel depressief of zoiets.
En ik zelf merk ook dat het lastiger wordt om me goed te voelen naarmate ik ouder word, want goed voelen is hard werken en ik merk dat ik minder energie heb dan vroeger.
Ook valt het steeds meer op dat ik een soort van kinderlijk blijf op een bepaalde manier, maar dat klopt ook niet helemaal, ik gebruik het woord kinderlijk alleen maar bij gebrek aan een beter woord.
Wat prikkels betreft kan ik zowel over als ondergevoelig reageren, volgens mij hangt dat mede af van hoeveel energie ik heb.
dinsdag 9 april 2019 om 18:24
Ik was juist wel kinderlijk voor mijn leeftijd. Dat was ook de grootste reden dat ik groep 3 heb gedoubleerd. Hoewel ik de lesstof aankon (behalve het werktempo), wilde ik nog spelen zoals in de kleuterklas. In groep 8 maakte de meester zich zorgen omdat nog niet naar het nieuws keek, maar alleen tekenfilms. Hij zei dat als ik op de middelbare school mee wilde kunnen, ik nog veel moest veranderen. Helaas kreeg hij gelijk. Ik mocht op de middelbare niet zijn wie ik was.
dinsdag 9 april 2019 om 21:43
Het kan me ook ineens helemaal overvallen, de overprikkeling, dat ik van het ene op het andere moment helemaal vol zit.
We waren laatst met de kinderen in het zwembad en het eerste uur was alles prima en voor mijn gevoel was het van het ene op het andere moment ineens te veel.
Dan is het alsof alle energie uit mijn lijf trekt en de geluiden klinken dan anders, een beetje hol.
Ineens reageer ik dan bijvoorbeeld ongewild schichtig bij een paar waterspatten in mijn gezicht.
Ik heb het nog geprobeerd door even wat te drinken en te eten maar dat hielp niet en ik was blij toen we drie kwartier later naar huis gingen.
We waren laatst met de kinderen in het zwembad en het eerste uur was alles prima en voor mijn gevoel was het van het ene op het andere moment ineens te veel.
Dan is het alsof alle energie uit mijn lijf trekt en de geluiden klinken dan anders, een beetje hol.
Ineens reageer ik dan bijvoorbeeld ongewild schichtig bij een paar waterspatten in mijn gezicht.
Ik heb het nog geprobeerd door even wat te drinken en te eten maar dat hielp niet en ik was blij toen we drie kwartier later naar huis gingen.
dinsdag 9 april 2019 om 22:24
Hier vond ik trouwens nog een mooie samenvattende zin over het verschil tussen hsp en autisme:
Concluderend beschrijven Acevedo en haar collega’s de verschillen tussen autisme en hoogsensitiviteit als volgt: “Mensen met autisme lijken te verschillen van hoogsensitieve mensen in de mate waarin zij sociale en emotionele prikkels belonend vinden. En met name in hoeverre ze in staat zijn zich fysiologisch/hormonaal en gedragsmatig aan te passen aan positieve en negatieve stimuli
https://hoogsensitief.nl/hsp-brein-versus-ass-brein/
Concluderend beschrijven Acevedo en haar collega’s de verschillen tussen autisme en hoogsensitiviteit als volgt: “Mensen met autisme lijken te verschillen van hoogsensitieve mensen in de mate waarin zij sociale en emotionele prikkels belonend vinden. En met name in hoeverre ze in staat zijn zich fysiologisch/hormonaal en gedragsmatig aan te passen aan positieve en negatieve stimuli
https://hoogsensitief.nl/hsp-brein-versus-ass-brein/
woensdag 10 april 2019 om 07:59
Nee hoor, helemaal niet warrig. Ik begrijp het prima. Ik denk er hetzelfde over. De prestatiedrang vind ik ook zeer problematisch. Mensen moeten zoveel. Kinderen moeten al zoveel. Men is nooit tevreden, het moet altijd meer of beter. Waarom dan?Kraaienpootje schreef: ↑09-04-2019 12:18Dat is eigenlijk precies wat ik bedoel. In de huidige maatschappij krijgen we zoveel prikkels te verwerken. Niet alleen telefoons (hoewel volgens mij wel een grote boosdoener), maar ook constant, tv, radio, verkeersdrukte en borden etc. Dat in combinatie met de prestratiedrang die er vaak is, maakt het in mijn ogen helemaal niet raar dat zoveel mensen 'overprikkeld' raken. Volgens mij zijn wij niet overprikkeld of raar, maar zit er een steekje los in de maatschappij waarin we leven.
Als kind wordt je al op de basisschool publiekelijk ingedeeld in verschillende klassen van slim tot niet slim (en de hele klas weet tot welk clubje je hoort), je bent net tiener en moet al een profiel kiezen wat invloed heeft op de rest van je leven (voor je gevoel in ieder geval), vervolgens krijg je als tiener de ene keuze na de andere terwijl je ook nog moet presteren en tegelijkertijd zie je op social media zoveel geluksplaatjes en succesverhalen voorbij komen, waardoor het lijkt alsof het hoogst haalbare doodnormaal is. En als volwassene wordt het er eigenlijk niet veel beter op.... En dat allemaal conform een mooi systeem waar onze maatschappij op draait en waar iedereen maar in moet passen en in mee moet gaan. En als dat allemaal niet lukt doordat je niet in 'het systeem' past, doordraait van alle prikkels, verwachtingen of keuze stress, krijg je een mooi etiketje of labeltje. Wat meestal eigenlijk niet meer zegt als: je past niet zo goed in 'het systeem'. Maar inmiddels zijn er volgens mij meer mensen met als zonder labeltje (al dan niet wetenschappellijk aangetoond). Dus eigenlijk passen er meer mensen niet is het systeem als wel in het systeem. Kloppen wij dan niet, of klopt ons systeem dan niet?
Hmm volgens mij is dit een warrig verhaal geworden.....
Ik ben wat dat betreft een groot voorstander van 'never change a winning team,'
Als iets werkt, waarom zou je dat dan nog per se moeten verbeteren. Waarom is MBO niveau niet goed genoeg voor sommige ouders?
Ik begrijp er niets van. Ik had HAVO advies als kind maar had concentratieproblemen en kon niet goed leren bij onderwerpen die me niet interesseerden. Dus heb ik een MAVO diploma.
Men hecht teveel waarde aan status en ook daar komt de social media weer om de hoek kijken. Het lijkt wel een soort sociale controle. Mensen hechten echt waarde aan wat ze daar zien en lezen. Denken dat hun kennissen echt zo happy zijn, twee dure auto's voor de deur makkelijk kunnen betalen terwijl dat vaak niet zo is, en gaan daar vervolgens ook weer meer op kopen en verbeteren.
Ik heb laatst toevallig de docu The Minimalists op Netflix gezien. Dat is voor jou misschien ook wel een leuke. Over minimalistischer leven en hoe het komt dat mensen zoveel blijven kopen dat ze niet nodig hebben. Vaak om een leegte te vullen. Ik vond het echt een boeiende docu.
Zelf ben ik totaal niet materialistisch en geef ik niets om zoveel mogelijk shoppen, de nieuwste Iphone en dat soort onzin. Ik ken dat gevoel van kopen om het kopen ook helemaal niet. Gelukkig maar.
Voelde je je ook echt gelukkiger en rustiger dan in Afrika? Ik kan me voorstellen dat het leven daar op een heel ander tempo gaat dan hier en dat er daar hele andere normen en waarden gelden. Ik vond het leven al veel relaxter toen ik in Spanje woonde.
woensdag 10 april 2019 om 09:24
Ja dat lees ik ook vaak bij jou RB, dat je best materialistisch bent. Prima toch? Als jij daar blij van wordt. Ik probeer echt alleen dingen te kopen die ik echt nodig heb. Ik geef mijn geld vaak uit aan DVD's en dingen voor mijn kat. Ik koop twee keer per jaar nieuwe kleding en heb net 2 paar nieuwe pumps gekocht tijdens de Sale. Daar doe ik dan een lange tijd mee. Maar ja ik moet ook op mijn geld letten want ik leef op bijstandsniveau. Dus ik kan niet alles kopen of doen dat ik wil.
Reizen vind ik ook fijn maar doe ik nu minder graag omdat ik mijn kat niet wil achterlaten. Maar vroeger ging daar ook een groot deel van mijn geld naar toe ja.
Reizen vind ik ook fijn maar doe ik nu minder graag omdat ik mijn kat niet wil achterlaten. Maar vroeger ging daar ook een groot deel van mijn geld naar toe ja.
woensdag 10 april 2019 om 09:28
Veel materialisten besteden in mijn ogen veel geld aan dingen voor de buitenwereld, zoals dure kleding, dure sierraden, dure auto etc. Dat heb ik dan weer niet. Kleren boeien mij niets maar ik geef graag dingen uit voor in huis/tuin om het mooier en comfortabeler voor mij te maken. De buitenwereld ziet daar niets van.
woensdag 10 april 2019 om 09:41
Dat gevoel heb ik ook wel ja, dat ze het doen voor de buitenwereld. Voor de status.
Ik begrijp jouw redenaties dan ook helemaal, zeker gezien je depressie. Jezelf verwennen met dingen die je belangrijk vind is dan erg fijn.
Ik wil ook nog een mooi schilderij voor boven mijn TV, die is niet zo heel duur ( 50 euro ) maar ja met mijn onvoorziene kosten van afgelopen maand zal het nog een maandje moeten wachten. Dat vind ik dan ook prima, om het nog even uit te stellen. Ik moet echt bewust op mijn geld letten. Dat kan prima, maar niet als ik ook nog geld aan alle dingen zou uitgeven die de buitenwereld zo belangrijk vindt.
Ik koop ook graag boeken en leuke versierseltjes voor in mijn huis. Maar verder gaat het gros van mijn geld op aan boodschappen.
Ik begrijp jouw redenaties dan ook helemaal, zeker gezien je depressie. Jezelf verwennen met dingen die je belangrijk vind is dan erg fijn.
Ik wil ook nog een mooi schilderij voor boven mijn TV, die is niet zo heel duur ( 50 euro ) maar ja met mijn onvoorziene kosten van afgelopen maand zal het nog een maandje moeten wachten. Dat vind ik dan ook prima, om het nog even uit te stellen. Ik moet echt bewust op mijn geld letten. Dat kan prima, maar niet als ik ook nog geld aan alle dingen zou uitgeven die de buitenwereld zo belangrijk vindt.
Ik koop ook graag boeken en leuke versierseltjes voor in mijn huis. Maar verder gaat het gros van mijn geld op aan boodschappen.
woensdag 10 april 2019 om 09:43
Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe empatisch ik ben.
Ik probeer meestal wel rekening te houden met de gevoelens van een ander.
Volgens mij kan ik er net zozeer in doorslaan als dat ik erin tekort kan schieten.
Vroeger als kind had ik heel veel medelijden met zielige dieren en zielige kinderen die bijvoorbeeld gepest werden of die zieke ouders hadden en arme kindjes in derde wereldlanden.
Een aantal keer werd een kind gepest en dan kreeg ik zelf helemaal kippenvel en raakte ik enorm van slag.
En ik raakte ook van slag door enge en spannende films en dat kan soms nu nog gebeuren.
Maar ik herinner me ook dat ik regelmatig echt de plank heb misgeslagen in hoe ik reageerde op dat iemand vertelde dat zij verdrietig was om een verloren vriendin en ik alleen maar irritatie voelde omdat ik vond dat ze erin bleef hangen.
En nog erger was die keer dat ik zo fout reageerde op die persoon die net een dierbare verloren was met: dat ik die persoon toch nooit zo in mijn hart gesloten had en ik zelf dus die persoon gelukkig niet zo erg ging missen...Ik schaam me nu, jaaaren later daar nog steeds voor...
Er schijnen 2 vormen van empathie te bestaan: cognitieve empathie en affectieve empathie.
Onderzoekers gingen er al langer van uit dat empathie niet één vaardigheid is, maar uiteenvalt in twee verschillende onderdelen: affectieve en cognitieve empathie.
Recent onderzoek heeft dat verschil nu ook aangetoond op breinniveau. Mensen die hoog scoren op affectieve empathie, hebben meer grijze stof in de emotieverwerkende insula. Hoogscoorders op cognitieve empathie hebben extra grijze stof in hun cingulaire cortex, waar leren, geheugen en emoties samenkomen.
Ik probeer meestal wel rekening te houden met de gevoelens van een ander.
Volgens mij kan ik er net zozeer in doorslaan als dat ik erin tekort kan schieten.
Vroeger als kind had ik heel veel medelijden met zielige dieren en zielige kinderen die bijvoorbeeld gepest werden of die zieke ouders hadden en arme kindjes in derde wereldlanden.
Een aantal keer werd een kind gepest en dan kreeg ik zelf helemaal kippenvel en raakte ik enorm van slag.
En ik raakte ook van slag door enge en spannende films en dat kan soms nu nog gebeuren.
Maar ik herinner me ook dat ik regelmatig echt de plank heb misgeslagen in hoe ik reageerde op dat iemand vertelde dat zij verdrietig was om een verloren vriendin en ik alleen maar irritatie voelde omdat ik vond dat ze erin bleef hangen.
En nog erger was die keer dat ik zo fout reageerde op die persoon die net een dierbare verloren was met: dat ik die persoon toch nooit zo in mijn hart gesloten had en ik zelf dus die persoon gelukkig niet zo erg ging missen...Ik schaam me nu, jaaaren later daar nog steeds voor...
Er schijnen 2 vormen van empathie te bestaan: cognitieve empathie en affectieve empathie.
Onderzoekers gingen er al langer van uit dat empathie niet één vaardigheid is, maar uiteenvalt in twee verschillende onderdelen: affectieve en cognitieve empathie.
Recent onderzoek heeft dat verschil nu ook aangetoond op breinniveau. Mensen die hoog scoren op affectieve empathie, hebben meer grijze stof in de emotieverwerkende insula. Hoogscoorders op cognitieve empathie hebben extra grijze stof in hun cingulaire cortex, waar leren, geheugen en emoties samenkomen.
woensdag 10 april 2019 om 09:58
Ik vind, nogmaals, dat je je wel erg vastbijt in al die labels en verschillende namen voor aandoeningen. Waarom is dat?
Ik ben in bepaalde situaties heel empathisch en in andere weer helemaal niet. Waarom moet dat nou weer een specifieke naam hebben? Iedereen is toch anders? Ook zonder labeltje. Waarom is het in hokjes zetten zo cruciaal voor je?
Ik ben in bepaalde situaties heel empathisch en in andere weer helemaal niet. Waarom moet dat nou weer een specifieke naam hebben? Iedereen is toch anders? Ook zonder labeltje. Waarom is het in hokjes zetten zo cruciaal voor je?
woensdag 10 april 2019 om 10:12
O, zo bekijk ik dat helemaal niet; ik zit dan gewoon lekker met een kop koffie en laat mijn gedachten er over gaan en dan lees ik wat en kom ik erachter dat er dus blijkbaar twee vormen van empathie zijn.Madrid87 schreef: ↑10-04-2019 09:58Ik vind, nogmaals, dat je je wel erg vastbijt in al die labels en verschillende namen voor aandoeningen. Waarom is dat?
Ik ben in bepaalde situaties heel empathisch en in andere weer helemaal niet. Waarom moet dat nou weer een specifieke naam hebben? Iedereen is toch anders? Ook zonder labeltje. Waarom is het in hokjes zetten zo cruciaal voor je?
Ik vind dat dus gewoon op dat moment oprecht interessant en misschien zijn er mensen die dat herkennen en die daar op willen inhaken.
woensdag 10 april 2019 om 10:31
Ja, ik vind dit dus wel interessant. Ik had nog nooit van dit onderscheid gehoord.
Voor mij verklaart dit wel het verschijnsel van het “zwelgen” in andermans leed.
Voorbeeld: Er gebeurt iets in de samenleving waardoor vrijwel iedereen geschokt is. Bijvoorbeeld de moord op Anne Faber. Mensen die geen enkele relatie met de overledene hebben, reageren alsof dat wel zo is: ze zijn van slag of overstuur, branden kaarsjes, laten berichten achter op de Facebookpagina van betrokkenen etc. Dingen die je in mijn wereldbeeld alleen doet als je de overledene daadwerkelijk kent.
Maar deze mensen worden dus mogelijk aangestuurd door spiegelneuronen, als ik het goed begrijp.
Zelf vind ik gebeurtenissen als de dood van Anne Faber ook heel erg schokkend. Maar ik ben dan met hele andere dingen bezig: hoe het kan dat zo’n man vrij rond kan lopen bijvoorbeeld. Dat haar dood voorkomen had kunnen worden. Dat dat voor de nabestaanden een vreselijk idee moet zijn et cetera.
Naar mijn idee ben ik gemiddeld empathisch. Maar dan wel vooral cognitief empathisch als dit onderscheid inderdaad bestaat
Voor mij verklaart dit wel het verschijnsel van het “zwelgen” in andermans leed.
Voorbeeld: Er gebeurt iets in de samenleving waardoor vrijwel iedereen geschokt is. Bijvoorbeeld de moord op Anne Faber. Mensen die geen enkele relatie met de overledene hebben, reageren alsof dat wel zo is: ze zijn van slag of overstuur, branden kaarsjes, laten berichten achter op de Facebookpagina van betrokkenen etc. Dingen die je in mijn wereldbeeld alleen doet als je de overledene daadwerkelijk kent.
Maar deze mensen worden dus mogelijk aangestuurd door spiegelneuronen, als ik het goed begrijp.
Zelf vind ik gebeurtenissen als de dood van Anne Faber ook heel erg schokkend. Maar ik ben dan met hele andere dingen bezig: hoe het kan dat zo’n man vrij rond kan lopen bijvoorbeeld. Dat haar dood voorkomen had kunnen worden. Dat dat voor de nabestaanden een vreselijk idee moet zijn et cetera.
Naar mijn idee ben ik gemiddeld empathisch. Maar dan wel vooral cognitief empathisch als dit onderscheid inderdaad bestaat
woensdag 10 april 2019 om 12:07
Ik heb vooral cognitieve empathie. Enige waar ik wél altijd zelf gevoel bij heb, zelfs toen ik nog onder de 10 jaar was, is als er iets ergs met iemands ouders gebeurt. Maar dan betrok ik het vooral op mezelf als in dat ik er enorm verdrietig van zou worden als mijn ouders ernstig ziek zouden worden of dood gaan.
Ik kan mij dan ook nog goed herinneren dat de vader van 'n klasgenootje verongelukte toen ik nog maar 9 jaar was. En iemands moeder die dood ging aan kanker terwijl we op schoolkamp waren. Dat had wel veel impact op mij. Terwijl ik niet zozeer met die klasgenootjes zelf bezig was, maar met mijn gevoel als mij dat zou overkomen.
Waar ik wel 'n pesthekel aan heb is dat je uit beleefdheid met iemands pech/verdriet whatever meeleeft, maar ze datzelfde fatsoen niet kunnen opbrengen als jou wat overkomt.
Ik kan mij dan ook nog goed herinneren dat de vader van 'n klasgenootje verongelukte toen ik nog maar 9 jaar was. En iemands moeder die dood ging aan kanker terwijl we op schoolkamp waren. Dat had wel veel impact op mij. Terwijl ik niet zozeer met die klasgenootjes zelf bezig was, maar met mijn gevoel als mij dat zou overkomen.
Waar ik wel 'n pesthekel aan heb is dat je uit beleefdheid met iemands pech/verdriet whatever meeleeft, maar ze datzelfde fatsoen niet kunnen opbrengen als jou wat overkomt.
donderdag 11 april 2019 om 09:21
Gaandeweg dit topic ben ik erachter gekomen dat hoogsensitiviteit toch iets anders is denk ik dacht.
Ik heb hoogsensitiviteit toch een beetje te veel verward met hooggevoeligheid, wat een beetje een onduidelijk woord is: overgevoeligheid.
Dat woord zegt het beter.
Hoogsensitiviteit is voornamelijk positief: het is een gevoelig systeem waarmee ze zichzelf, andere mensen en hun emoties en sfeer goed aanvoelen én daar daarom ook adequaat op kunnen inspelen.
Overgevoeligheid is vooral: jezelf alles heel erg aantrekken.
Kan allebei zijn op basis van een gevoelig zenuwstelsel, maar dat hóeft dus niet, want overgevoeligheid kan ook ontstaan door een hormonale disbalans, te weinig slaap of een lage bloedsuikerspiegel door te lang niets eten en onzekerheid.
En zo zullen er nog wel meer lichamelijke én psychologische factoren zijn die invloed kunnen hebben.
Je kunt als mens denk ik wel allebei hebben en niet in balans zijn.
In die situatie zullen enkel de negatieve effecten zich laten gelden.
Bijvoorbeeld als je én hooggevoelig bent én heel erg onzeker, waardoor je geen rekening durft te houden met je gevoeligheid zodat het zich tegen je keert.
Empathie is nog zoiets.
Je kunt van nature heel empathisch zijn, maal als je depressief bent komt dat meestal totaal niet meer naar buiten.
De ene mens is gevoeliger dan de andere, de oorzaak is meestal niet bekend.
Dat komt omdat we niet iedereen helemaal doormeten, ook omdat medische wetenschap nog nét niet helemaal zo ver is.
En omdat er zo veel factoren meespelen.
Er hebben best veel mensen gestemd die zich herkennen in hsp, die zichzelf sensitief vinden.
En dat valt soms niet mee in een wereld met veel prikkels.
Zelf ben ik weleens wat zwaar op de hand in de zin dat ik over allerlei dingen blijf nadenken.
Waarom dat is?
Ik weet het ook niet zo goed.
Gedeeltelijk is het interesse, afleiding en gedeeltelijk is het een zoektocht naar mezelf.
Wie ben ik in deze wereld vol met prikkels, die soms zo overweldigend kan zijn, maar soms ook saai?
Het blijft lastig om de juiste prikkeling te krijgen.
Er is maar een kleine bandbreedte waarbij ik mezelf lekker voel.
Een smal pad, misschien zelfs een gevaarlijk smalle hangbrug.
Een beetje te veel en ik raak overspannen en een beetje te weinig en ik raak in een dip.
Een beetje misschien als zo'n hss, als ik er dan tóch weer een labeltje op moet plakken.
Ik heb hoogsensitiviteit toch een beetje te veel verward met hooggevoeligheid, wat een beetje een onduidelijk woord is: overgevoeligheid.
Dat woord zegt het beter.
Hoogsensitiviteit is voornamelijk positief: het is een gevoelig systeem waarmee ze zichzelf, andere mensen en hun emoties en sfeer goed aanvoelen én daar daarom ook adequaat op kunnen inspelen.
Overgevoeligheid is vooral: jezelf alles heel erg aantrekken.
Kan allebei zijn op basis van een gevoelig zenuwstelsel, maar dat hóeft dus niet, want overgevoeligheid kan ook ontstaan door een hormonale disbalans, te weinig slaap of een lage bloedsuikerspiegel door te lang niets eten en onzekerheid.
En zo zullen er nog wel meer lichamelijke én psychologische factoren zijn die invloed kunnen hebben.
Je kunt als mens denk ik wel allebei hebben en niet in balans zijn.
In die situatie zullen enkel de negatieve effecten zich laten gelden.
Bijvoorbeeld als je én hooggevoelig bent én heel erg onzeker, waardoor je geen rekening durft te houden met je gevoeligheid zodat het zich tegen je keert.
Empathie is nog zoiets.
Je kunt van nature heel empathisch zijn, maal als je depressief bent komt dat meestal totaal niet meer naar buiten.
De ene mens is gevoeliger dan de andere, de oorzaak is meestal niet bekend.
Dat komt omdat we niet iedereen helemaal doormeten, ook omdat medische wetenschap nog nét niet helemaal zo ver is.
En omdat er zo veel factoren meespelen.
Er hebben best veel mensen gestemd die zich herkennen in hsp, die zichzelf sensitief vinden.
En dat valt soms niet mee in een wereld met veel prikkels.
Zelf ben ik weleens wat zwaar op de hand in de zin dat ik over allerlei dingen blijf nadenken.
Waarom dat is?
Ik weet het ook niet zo goed.
Gedeeltelijk is het interesse, afleiding en gedeeltelijk is het een zoektocht naar mezelf.
Wie ben ik in deze wereld vol met prikkels, die soms zo overweldigend kan zijn, maar soms ook saai?
Het blijft lastig om de juiste prikkeling te krijgen.
Er is maar een kleine bandbreedte waarbij ik mezelf lekker voel.
Een smal pad, misschien zelfs een gevaarlijk smalle hangbrug.
Een beetje te veel en ik raak overspannen en een beetje te weinig en ik raak in een dip.
Een beetje misschien als zo'n hss, als ik er dan tóch weer een labeltje op moet plakken.
donderdag 11 april 2019 om 09:33
Het opvallendste symptoom van HSP en HSS wordt steeds weer weggewuifd zie ik. De bovengemiddelde behoefte aan erkenning voor overgesnalyseerde normale gevoelens.
Dat doen de meeste mensen als ze 15 zijn. Als je ontdekt wie je bent en jezelf moet accepteren. Als je 30 bent weet je zo onderhand wel hoe je in elkaar steekt en wat je nodig hebt om lekker door het leven te gaan toch? Dan ben je toch niet meer bezig met dit?
Dat doen de meeste mensen als ze 15 zijn. Als je ontdekt wie je bent en jezelf moet accepteren. Als je 30 bent weet je zo onderhand wel hoe je in elkaar steekt en wat je nodig hebt om lekker door het leven te gaan toch? Dan ben je toch niet meer bezig met dit?
anoniem_65537e7f5e90c wijzigde dit bericht op 11-04-2019 09:45
6.43% gewijzigd
donderdag 11 april 2019 om 09:38
Haha, ja je zult wel gelijk hebben.kindrebel schreef: ↑11-04-2019 09:33Het opvallendste symptoom van HSP en HSS wordt steeds weer weggewuifd zie ik. De bovengemiddelde behoefte aan erkenning voor overgesnalyseerde normale gevoelens.
Dat doen de meeste mensen als ze 15 zijn. Als je ontdekt wie je bent en jezelf moet accepteren. Als je 30 bent weet te zo onderhand wel hoe je in elkaar steekt en wat je nodig hebt om lekker door het leven te gaan? Tenzij je een HSP’er bent, kennelijk.
Maar ik betwijfel of ik hsp ben, dus je moet mij niet als voorbeeld nemen.
Maar inderdaad, ik ben nog steeds op zoek naar hoe ik in elkaar steek en wat ik nodig heb en ik ben geen 30, ik ben al in de 40!!!
Dus...
Het is zelfs nog veel erger geworden vanaf mijn 37e, tussen mijn 33e en 37e heb ik een tijdje gedacht dat ik het gevonden had, maar ja.
Het leven blijft een proces van vallen en opstaan voor mij.
donderdag 11 april 2019 om 09:45
Wat zoek je dan? Er is niet zoveel te vinden. Je bent wie je bent. Dat in combinatie met patronen die zijn ingesleten bepaalt voor een groot deel je dagelijks functioneren.tantejans schreef: ↑11-04-2019 09:38
Maar inderdaad, ik ben nog steeds op zoek naar hoe ik in elkaar steek en wat ik nodig heb en ik ben geen 30, ik ben al in de 40!!!
Dus...
Het is zelfs nog veel erger geworden vanaf mijn 37e, tussen mijn 33e en 37e heb ik een tijdje gedacht dat ik het gevonden had, maar ja.
donderdag 11 april 2019 om 09:53
Ongeveer 5 jaar geleden kreeg ik een hele ernstige burn-out en meteen daarna een hele diepe depressie.
Een aantal dingen die ik over mezelf dacht, die ik vond van de wereld en waar ik in geloofde zijn toen een soort van verdwenen.
Een stukje identiteit is toen verloren gegaan.
Het is alsof ik mezelf opnieuw moet opbouwen vanaf de bodem.
donderdag 11 april 2019 om 09:59
Ik heb nooit eerder bedacht dat ik autist zou kunnen zijn tot ik mijn diagnose een paar jaar terug kreeg. Sindsdien ben ik er ook meer mee bezig omdat ik mijn leven aan 't herevalueren ben vanuit dat nieuwe gezichtspunt.kindrebel schreef: ↑11-04-2019 09:33Het opvallendste symptoom van HSP en HSS wordt steeds weer weggewuifd zie ik. De bovengemiddelde behoefte aan erkenning voor overgesnalyseerde normale gevoelens.
Dat doen de meeste mensen als ze 15 zijn. Als je ontdekt wie je bent en jezelf moet accepteren. Als je 30 bent weet je zo onderhand wel hoe je in elkaar steekt en wat je nodig hebt om lekker door het leven te gaan toch? Dan ben je toch niet meer bezig met dit?
donderdag 11 april 2019 om 10:03
Och wat naar!tantejans schreef: ↑11-04-2019 09:53Ongeveer 5 jaar geleden kreeg ik een hele ernstige burn-out en meteen daarna een hele diepe depressie.
Een aantal dingen die ik over mezelf dacht, die ik vond van de wereld en waar ik in geloofde zijn toen een soort van verdwenen.
Een stukje identiteit is toen verloren gegaan.
Het is alsof ik mezelf opnieuw moet opbouwen vanaf de bodem.
Dan snap ik dat je zoekende bent. Misschien is het dan wel gewoon puberfase all over again. Maar dan zonder de puisten. Dat gezegdhebbende, dan moet je het zoeken misschien ook als een puber aanpakken.
vrijdag 12 april 2019 om 12:55
Wat met name duidelijk wordt in dit topic is dat je het vooral voor je moet houden als je denkt dat je hsp bent. Want de vooroordelen vliegen je om de oren:
- Je hebt blijkbaar behoefte aan een labeltje, maar hsp bestaat niet, want geen bewijs
- Je hebt eigenlijk ass of adhd, maar wil dat niet erkennen of zien
- Je hebt eigenlijk een jeugdtrauma
- Je bent zo'n vervelend type dat altijd maar wil dat iedereen zich aan hen aanpast, maar zelf een ongevoelig sujet is
- Je zit met issues die je had moeten oplossen toen je puber was
- je bent gewoon normaal, dus waar zeur je over
Right.
Nou.
Ik vertel nooit aan mensen dat ik heel hoog scoor op de hsp-test en ik zie nu nog minder reden om dat te gaan doen. En het klopt ook wel hoor: je kan prima aangeven aan anderen waar je grenzen liggen zonder labeltje. Ik ben alleen wel blij dat ik een handleiding heb gevonden voor mezelf in de theorie van hsp's en ik had graag anderen geholpen in die zoektocht, maar het blijft een vet taboe dit.
- Je hebt blijkbaar behoefte aan een labeltje, maar hsp bestaat niet, want geen bewijs
- Je hebt eigenlijk ass of adhd, maar wil dat niet erkennen of zien
- Je hebt eigenlijk een jeugdtrauma
- Je bent zo'n vervelend type dat altijd maar wil dat iedereen zich aan hen aanpast, maar zelf een ongevoelig sujet is
- Je zit met issues die je had moeten oplossen toen je puber was
- je bent gewoon normaal, dus waar zeur je over
Right.
Nou.
Ik vertel nooit aan mensen dat ik heel hoog scoor op de hsp-test en ik zie nu nog minder reden om dat te gaan doen. En het klopt ook wel hoor: je kan prima aangeven aan anderen waar je grenzen liggen zonder labeltje. Ik ben alleen wel blij dat ik een handleiding heb gevonden voor mezelf in de theorie van hsp's en ik had graag anderen geholpen in die zoektocht, maar het blijft een vet taboe dit.
