Psyche
alle pijlers
Huilen in de karwei
donderdag 24 december 2009 om 00:13
Vandaag had ik mijn dag even niet.. Ik ga het huis uit en er komt heel veel op me af. Ik voel me erg benauwd/gespannen omdat ik nog zoveel moet regelen e.d.
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
donderdag 24 december 2009 om 00:20
donderdag 24 december 2009 om 00:37
donderdag 24 december 2009 om 01:05
quote:Toby_or_not_Toby schreef op 24 december 2009 @ 00:37:
Vanmiddag nog bij de V&D, ik zocht lange dessert lepels en was al bij 3 winkels geweest maar niet gevonden. Was toch al gestressed, gespannen en angstig en toen kwamen de tranen (en paniek). Ben maar even naar de wc daar gevlucht om tot rust te komen. Het gebeurt me wel vaker.
Als ik jou was zou ik het de volgende keer relativeren. Het zijn slechts een paar lepels die je niet kunt vinden, er zijn ergere dingen in de wereld.
Maar toch, ik snap het wel. Dan is dat net de druppel
Vanmiddag nog bij de V&D, ik zocht lange dessert lepels en was al bij 3 winkels geweest maar niet gevonden. Was toch al gestressed, gespannen en angstig en toen kwamen de tranen (en paniek). Ben maar even naar de wc daar gevlucht om tot rust te komen. Het gebeurt me wel vaker.
Als ik jou was zou ik het de volgende keer relativeren. Het zijn slechts een paar lepels die je niet kunt vinden, er zijn ergere dingen in de wereld.
Maar toch, ik snap het wel. Dan is dat net de druppel
donderdag 24 december 2009 om 01:13
Pfff ja, vanochtend nog. Ik moest naar m'n werk (ik heb een eigen winkel, en dit zijn dus belangrijke dagen voor mij). Nou heb ik het al helemaal gehad met die sneeuw/gladheid: afgelopen weekend alle omzet misgelopen, en er rijdt nu al dagen geen tram, lopen = glibberen, maar ik dacht nu dat de sneeuw wel genoeg gesmolten was om te kunnen fietsen.
Niet dus.
Ik ging vol onderuit. Fiets kapot (hele frame ontzet). En oh ja, pijn aan enkel & rug (maar dat voelde ik later pas).
En ik was al zo gestresst, en nou moest ik nog lopen ook, en fiets kapot (waar haal ik in godesnaam het geld vandaan om die te laten maken, of misschien -help- moet ik wel een nieuwe) en dan zou ik te laat in de winkel zijn, en ik had ook nog gezeik met mijn ex, en nou moest ik dat hele takkeneind gaan lopen, met die zere enkel, en ik moest ook nog alle kerstboodschappen doen.
Janken dus. Wat zeg ik. Gieren.
Duurde echt wel tot halverwege de ochtend voordat ik weer een beetje tot bedaren was...
Niet dus.
Ik ging vol onderuit. Fiets kapot (hele frame ontzet). En oh ja, pijn aan enkel & rug (maar dat voelde ik later pas).
En ik was al zo gestresst, en nou moest ik nog lopen ook, en fiets kapot (waar haal ik in godesnaam het geld vandaan om die te laten maken, of misschien -help- moet ik wel een nieuwe) en dan zou ik te laat in de winkel zijn, en ik had ook nog gezeik met mijn ex, en nou moest ik dat hele takkeneind gaan lopen, met die zere enkel, en ik moest ook nog alle kerstboodschappen doen.
Janken dus. Wat zeg ik. Gieren.
Duurde echt wel tot halverwege de ochtend voordat ik weer een beetje tot bedaren was...
donderdag 24 december 2009 om 03:54
Komt er bij mij altijd uit bij de verkeerde..
Het vriendje dat vraagt of ik de kattenbak nou al heb verschoond, ouders die mopperen dat ze je nou al zó lang niet hebt gezien, terwijl je in je hoofd en om je heen met duizend en één dingen bezig bent!?! Zien ze dat dan niet!?! ZIE JE HET NOU ECHT NIET!?!?
En dan is het brullen..
zomaar..
Om niks..
Om alles..
en daarna je kapot schamen, en schoorvoetend zeggen dat het niet aan hun ligt..
Voel nu ook weer een buitje opkomen..
Het vriendje dat vraagt of ik de kattenbak nou al heb verschoond, ouders die mopperen dat ze je nou al zó lang niet hebt gezien, terwijl je in je hoofd en om je heen met duizend en één dingen bezig bent!?! Zien ze dat dan niet!?! ZIE JE HET NOU ECHT NIET!?!?
En dan is het brullen..
zomaar..
Om niks..
Om alles..
en daarna je kapot schamen, en schoorvoetend zeggen dat het niet aan hun ligt..
Voel nu ook weer een buitje opkomen..
donderdag 24 december 2009 om 05:53
Oh, die huilbuien zijn bij mij voornamelijk hormonaal! Zo heb ik een keer staan huilen in de Albert Heijn omdat ze geen chocoladetruffels verkochten... en ik moest en zou die dingen hebben. Daarna heb ik voor de zekerheid maar even een zwangerschapstest gedaan want ik realiseerde me dat ik wel heel vreemd gedrag vertoonde. Gelukkig lukt het me meestal om die huilbuien in te houden tot de auto of thuis...
Oh, en die test was trouwens negatief.
Oh, en die test was trouwens negatief.
donderdag 24 december 2009 om 06:39
donderdag 24 december 2009 om 08:01
Het was weer eens crisis in mijn relatie.
Mijn eigenwaarde was praktisch nihil, en dat gevoel werd versterkt doordat ik clumsy was, liet vanalles uit mijn handen kletteren, zette mijn fiets ergens neer en kon hem niet meer vinden, en aan de kassa van AH wist ik ineens niet meer mijn pincode.
Een complete black-out. Ergens wist ik de afzonderlijke cijfers wel, maar de volgorde was ik kwijt...na de tweede poging raakte ik toch wel in paniek, een derde verkeerde code intoetsen zou echt een probleem veroorzaken, dan werd de boel geblokkeerd.
In mijn portemonnee zat nog wat los geld. Ik had wat boodschapjes totaal voor een (toen nog) gulden of vijftien.
De rij achter mij was lang.
De kassiere was vriendelijk als altijd.
Ik zag van het pinnen af en zei dat ik het contact zou betalen.
Ik telde echt heel veel klein geld, heel veel dubbeltjes en stuivers uit, en aan het einde van de rit had ik iets van 65 cent te kort...
Ik voelde me dom, klein, armoedig en nam aan dat iedereen achter mij ook vond.
Ik wist het even echt niet meer en was niet alert genoeg om een boodschap uit te kiezen die ik achter zou laten.
Achter mij stond een vrouw van middelbare leeftijd, en die handelde.
Ze vroeg de kassiere om hoeveel geld het ging, en gaf haar het geld. Mij keek ze meelevend aan en zei: asjeblief mèssie, we hebben allemaal wellis een klotedag.
Toen kwamen de tranen, niet meer tegen te houden.
(op dit moment rolt er ook weer eentje, ik haal mijn neus op en slik)
Mijn eigenwaarde was praktisch nihil, en dat gevoel werd versterkt doordat ik clumsy was, liet vanalles uit mijn handen kletteren, zette mijn fiets ergens neer en kon hem niet meer vinden, en aan de kassa van AH wist ik ineens niet meer mijn pincode.
Een complete black-out. Ergens wist ik de afzonderlijke cijfers wel, maar de volgorde was ik kwijt...na de tweede poging raakte ik toch wel in paniek, een derde verkeerde code intoetsen zou echt een probleem veroorzaken, dan werd de boel geblokkeerd.
In mijn portemonnee zat nog wat los geld. Ik had wat boodschapjes totaal voor een (toen nog) gulden of vijftien.
De rij achter mij was lang.
De kassiere was vriendelijk als altijd.
Ik zag van het pinnen af en zei dat ik het contact zou betalen.
Ik telde echt heel veel klein geld, heel veel dubbeltjes en stuivers uit, en aan het einde van de rit had ik iets van 65 cent te kort...
Ik voelde me dom, klein, armoedig en nam aan dat iedereen achter mij ook vond.
Ik wist het even echt niet meer en was niet alert genoeg om een boodschap uit te kiezen die ik achter zou laten.
Achter mij stond een vrouw van middelbare leeftijd, en die handelde.
Ze vroeg de kassiere om hoeveel geld het ging, en gaf haar het geld. Mij keek ze meelevend aan en zei: asjeblief mèssie, we hebben allemaal wellis een klotedag.
Toen kwamen de tranen, niet meer tegen te houden.
(op dit moment rolt er ook weer eentje, ik haal mijn neus op en slik)
donderdag 24 december 2009 om 08:12
donderdag 24 december 2009 om 08:25
Afgelopen maandag nog. Ik heb echt een rotjaar achter de rug. Ik heb zelf het hele jaar bij de dokter gelopen voor aanhoudende rugpijn, mijn vader kreeg een ernstige hersenbloeding, en op het werk was het veels te druk en kon ik het ook allemaal niet goed meer bijbenen door alle toestanden.
Maandag begon dan eindelijk mijn eerste vakantie voor dit jaar. Ik sta op de wachtlijst voor een operatie om die rugklachten te verhelpen. Met mijn vader gaat ook weer redelijk. Kortom, de toekomst leek weer wat zonniger.
Wordt ik maandag gebeld door het ziekenhuis. Ik dacht natuurlijk te horen te krijgen dat het over een paar weken dan echt zou gaan gebeuren. Maar nee, ze belden om te vertellen dat de vrouw van mijn dokter onverwachts is overleden en dat de dokter nu per direct met pensioen is gegaan.
Tranen met tuiten heb ik gehuild. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het bovenal heel verdrietig voor de dokter en ik begrijp zijn besluit helemaal. Maar ik weet nu niet meer hoe ik verder moet. Ik had na een lang traject eindelijk een goede dokter gevonden waar ik vertrouwen in heb en die mijn klachten serieus neemt en ze zelfs op wil lossen. Ik zie er echt even geen gat meer in (en daar gaan de tranen weer)
Maandag begon dan eindelijk mijn eerste vakantie voor dit jaar. Ik sta op de wachtlijst voor een operatie om die rugklachten te verhelpen. Met mijn vader gaat ook weer redelijk. Kortom, de toekomst leek weer wat zonniger.
Wordt ik maandag gebeld door het ziekenhuis. Ik dacht natuurlijk te horen te krijgen dat het over een paar weken dan echt zou gaan gebeuren. Maar nee, ze belden om te vertellen dat de vrouw van mijn dokter onverwachts is overleden en dat de dokter nu per direct met pensioen is gegaan.
Tranen met tuiten heb ik gehuild. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het bovenal heel verdrietig voor de dokter en ik begrijp zijn besluit helemaal. Maar ik weet nu niet meer hoe ik verder moet. Ik had na een lang traject eindelijk een goede dokter gevonden waar ik vertrouwen in heb en die mijn klachten serieus neemt en ze zelfs op wil lossen. Ik zie er echt even geen gat meer in (en daar gaan de tranen weer)
donderdag 24 december 2009 om 08:30
Oja, nog een andere keer. Nieuwjaarsdag: ik weet dat mijn zus het komende jaar zal overlijden, mijn paps is behoorlijk ziek geweest en Broer verteld en passant dat hij gaat scheiden.
Komen we bij mijn schoonouders (met wie de band tot dan toe een soort gewapende vrede was) zegt schoonma lief (echt lief) `joh wat is er an de hand, je ziet zo bleek`. Janken, janken, niet normaal.
Het heeft wel voor een doorbraak in onze relatie gezorgd, dat wel
Komen we bij mijn schoonouders (met wie de band tot dan toe een soort gewapende vrede was) zegt schoonma lief (echt lief) `joh wat is er an de hand, je ziet zo bleek`. Janken, janken, niet normaal.
Het heeft wel voor een doorbraak in onze relatie gezorgd, dat wel
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 24 december 2009 om 08:37
Als excuus had ik dat ik zwanger was, maar twee keer een ongelooflijke huilbui in het openbaar gehad:
In de Albert Heijn (zou die tranen-opwekkend zijn?), was op zoek naar de afbakcroissants, aan een vakkenvuller gevraagd waar die waren, werd naar het brood verwezen, maar díe wilde ik niet, daar gevraagd, naar de koeling verwezen, maarja... iedereen weet hoe groot die koelingen zijn, hoe veel er in ligt. Drie keer er langs gelopen, begon langzaam te snikken. Iemand vroeg of ze kon helpen, en ik gier het in één keer uit. Aantal mensen om me heen, één vroeg of ik misschien weeen had (week 40, dus had heel goed gekund), en toen moest ik lachen én huilen tegelijk. En dat hield m'n blaas niet, natte broek dus. En paniek alom, want DE VLIEZEN WAREN GEBROKEN!!!! Heb me snel uit de voeten gemaakt, na stamelend, hikkend en snikkend duidelijk gemaakt te hebben dat ik NIET aan het bevallen was.
Man heeft daarna de croissants gehaald, die nog steeds op dezelfde plek lagen waar ze al jaren lagen daar in die AH.....
Op m'n werk nota bene... afdelingshoofd was boos, heel boos. Niet op mij, maar op iemand op een andere afdeling. Normaal handelt ze die telefoontjes in haar eigen kantoor af, maar dit keer was ze bij ons toen ze er achter kwam dat diegene iets WEER niet gedaan had. Dus ze pakt nijdig de telefoon, al vertellend wat ze hem allemaal gaat vertellen. Drukt de toetsen in, en onderwijl voel ik de brok in m'n keel al opkomen. Ze zegt haar naam als degene aan de andere kant opneemt, en ik begin toch te huilen!! Echt keihard, gierende snikken.... en ze had dus écht alleen nog maar haar naam gezegd. Maar ik VOELDE haar boosheid, en vond het zó sneu voor diegene aan de andere kant van de telefoon (hoe verdiend het ook was). Hoofd kijkt mij aan, begint onbedaarlijk te lachen (wist meteen dat het een hormonenhuilbui was), en zegt tegen degene aan de andere kant van de lijn dat ze later wel terugbelt omdat ze nu niet boos genoeg meer is om hem de waarheid te vertellen. KLIK. Geweldig vond ik dat!
In de Albert Heijn (zou die tranen-opwekkend zijn?), was op zoek naar de afbakcroissants, aan een vakkenvuller gevraagd waar die waren, werd naar het brood verwezen, maar díe wilde ik niet, daar gevraagd, naar de koeling verwezen, maarja... iedereen weet hoe groot die koelingen zijn, hoe veel er in ligt. Drie keer er langs gelopen, begon langzaam te snikken. Iemand vroeg of ze kon helpen, en ik gier het in één keer uit. Aantal mensen om me heen, één vroeg of ik misschien weeen had (week 40, dus had heel goed gekund), en toen moest ik lachen én huilen tegelijk. En dat hield m'n blaas niet, natte broek dus. En paniek alom, want DE VLIEZEN WAREN GEBROKEN!!!! Heb me snel uit de voeten gemaakt, na stamelend, hikkend en snikkend duidelijk gemaakt te hebben dat ik NIET aan het bevallen was.
Man heeft daarna de croissants gehaald, die nog steeds op dezelfde plek lagen waar ze al jaren lagen daar in die AH.....
Op m'n werk nota bene... afdelingshoofd was boos, heel boos. Niet op mij, maar op iemand op een andere afdeling. Normaal handelt ze die telefoontjes in haar eigen kantoor af, maar dit keer was ze bij ons toen ze er achter kwam dat diegene iets WEER niet gedaan had. Dus ze pakt nijdig de telefoon, al vertellend wat ze hem allemaal gaat vertellen. Drukt de toetsen in, en onderwijl voel ik de brok in m'n keel al opkomen. Ze zegt haar naam als degene aan de andere kant opneemt, en ik begin toch te huilen!! Echt keihard, gierende snikken.... en ze had dus écht alleen nog maar haar naam gezegd. Maar ik VOELDE haar boosheid, en vond het zó sneu voor diegene aan de andere kant van de telefoon (hoe verdiend het ook was). Hoofd kijkt mij aan, begint onbedaarlijk te lachen (wist meteen dat het een hormonenhuilbui was), en zegt tegen degene aan de andere kant van de lijn dat ze later wel terugbelt omdat ze nu niet boos genoeg meer is om hem de waarheid te vertellen. KLIK. Geweldig vond ik dat!
Om een kort verhaal lang te maken...
