Psyche
alle pijlers
Huilen in de karwei
donderdag 24 december 2009 om 00:13
Vandaag had ik mijn dag even niet.. Ik ga het huis uit en er komt heel veel op me af. Ik voel me erg benauwd/gespannen omdat ik nog zoveel moet regelen e.d.
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
donderdag 31 december 2009 om 20:47
vrijdag 1 januari 2010 om 08:46
Jeetje, ik ben dus zeker niet de enige met die momenten!
Laatst was het weer zo ver.. ik heb 4 dagen achter elkaar 8 uur per dag zonder pauzes geklust en geverfd. Was dus echt moe en had overal spierpijn. Toen kwam het behang. Mijn zus hielp gelukkig en de eerste 3 stroken met patroon zaten er perfect op. Ik dacht is dit alles??
Maar nee, daarna werd het even een fiasco... de muur bleek niet helemaal recht en we hebben 4 stroken moeten weggooien. En toen was de lijm ook nog eens op! Dus ik voor de 4e keer weer naar die K*Tkarwei in Den Haag waarbij mijn tomtom ook nog eens de route niet juist aangaf.. ik kom daar aan en koop de lijm en extra verf. Ik kom thuis en wat zie ik, ik heb de verkeerde lijm gehaald en WEER dat bonnetje weg! (dus ik vervloekte mijzelf enorm) dus ik stap woedend in die auto om weer naar die K*Twinkel te gaan... start mijn auto niet!! Ik heb weer huilend mijn moeder gebeld en letterlijk gezegd '' er overkomen mij allerlei nare dingen!'' en barstte in tranen in uit in mijn auto.
Gelukkig is het allemaal goed gekomen en het behang is prachtig!
Laatst was het weer zo ver.. ik heb 4 dagen achter elkaar 8 uur per dag zonder pauzes geklust en geverfd. Was dus echt moe en had overal spierpijn. Toen kwam het behang. Mijn zus hielp gelukkig en de eerste 3 stroken met patroon zaten er perfect op. Ik dacht is dit alles??
Maar nee, daarna werd het even een fiasco... de muur bleek niet helemaal recht en we hebben 4 stroken moeten weggooien. En toen was de lijm ook nog eens op! Dus ik voor de 4e keer weer naar die K*Tkarwei in Den Haag waarbij mijn tomtom ook nog eens de route niet juist aangaf.. ik kom daar aan en koop de lijm en extra verf. Ik kom thuis en wat zie ik, ik heb de verkeerde lijm gehaald en WEER dat bonnetje weg! (dus ik vervloekte mijzelf enorm) dus ik stap woedend in die auto om weer naar die K*Twinkel te gaan... start mijn auto niet!! Ik heb weer huilend mijn moeder gebeld en letterlijk gezegd '' er overkomen mij allerlei nare dingen!'' en barstte in tranen in uit in mijn auto.
Gelukkig is het allemaal goed gekomen en het behang is prachtig!
vrijdag 1 januari 2010 om 09:26
ik had het laatst, ik zat bij mijn moeder om de kids weg te brengen want mijn moeder brengt ze naar school.
en toen ineens... werd het me allemaal teveel.
de zorg voor de kinderen (2ling van 7 met adhd en aut.stoornis),
een man met een winterdepressie, een moeder waar het niet goed mee gaat, een vader die alzheimer heeft en waarvan we weten dat het vijf of twintig jaar kan duren voor de euthanasie er komt, een collega die nogal verandert is sinds een andere collega weer terug is en gedoe binnen mijn sportclubbie.
ik heb zo enorm zitten janken niet leuk.
eenmaal op mijn werk heb ik het aangegeven bij mijn leidinggevende en die zei doodleuk, sorry ik kan je echt geen vrij geven :S
dus zo goed en zo kwaad als het ging toch maar doorgewerkt en nu in de vakantie wilde ik het uitpraten met mijn collega en word ik doodleuk genegeerd.
en zij bepaald dat we het na de vakantie uitpraten
dus toen ging ik weer
maar het lucht wel op
en toen ineens... werd het me allemaal teveel.
de zorg voor de kinderen (2ling van 7 met adhd en aut.stoornis),
een man met een winterdepressie, een moeder waar het niet goed mee gaat, een vader die alzheimer heeft en waarvan we weten dat het vijf of twintig jaar kan duren voor de euthanasie er komt, een collega die nogal verandert is sinds een andere collega weer terug is en gedoe binnen mijn sportclubbie.
ik heb zo enorm zitten janken niet leuk.
eenmaal op mijn werk heb ik het aangegeven bij mijn leidinggevende en die zei doodleuk, sorry ik kan je echt geen vrij geven :S
dus zo goed en zo kwaad als het ging toch maar doorgewerkt en nu in de vakantie wilde ik het uitpraten met mijn collega en word ik doodleuk genegeerd.
en zij bepaald dat we het na de vakantie uitpraten
dus toen ging ik weer maar het lucht wel op
vrijdag 1 januari 2010 om 10:30
Mijn schoonvader is oktober 2007 overleden, en hoewel verdrietig genoeg zitten we nu nog steeds met de nasleep van zijn erfenis.
Ik was voor de zoveelste keer aan het bellen met Nuon waarom de termijnbedragen naar beneden moeten (huis staat leeg) en waarom de termijnbedragen niet geincasseerd kunnen worden. Hoogzwanger en wel. Eindelijk een keer iemand aan de telefoon die niet moeilijk deed en handelde. Dus alle extra kosten afboekte, het termijnbedrag verlaagde en lief vroeg wat ze nog meer voor me kon doen.
Ik heb de ogen uit m'n kop gejankt met haar aan de telefoon. Arme meid ze wist niet wat haar overkwam.
Ik was voor de zoveelste keer aan het bellen met Nuon waarom de termijnbedragen naar beneden moeten (huis staat leeg) en waarom de termijnbedragen niet geincasseerd kunnen worden. Hoogzwanger en wel. Eindelijk een keer iemand aan de telefoon die niet moeilijk deed en handelde. Dus alle extra kosten afboekte, het termijnbedrag verlaagde en lief vroeg wat ze nog meer voor me kon doen.
Ik heb de ogen uit m'n kop gejankt met haar aan de telefoon. Arme meid ze wist niet wat haar overkwam.
zaterdag 2 januari 2010 om 22:39
quote:Hazzie schreef op 31 december 2009 @ 19:49:
[...]
Ciara: Heel herkenbaar, heb er ook flink last van. Probeer het weleens in te houden maar dan ga ik hyperventileren. En idd, troosten vind ik ook niet fijn. Ik raak ook echt een beetje 'weg' ofzo. Wat laatst wel heel goed hielp was toen een vriendin mijn handen pakte, mij vroeg haar aan te kijken en heel krachtig tegen mij zei: "Hazzie je bent nu heel verdrietig, dit is oud zeer, oud verdriet, het verdriet mag er zijn maar het is goed als je nu even hier bij mij blijft en mee gaat wat doen"
Dit hielp mij er direct weer uit te komen. Misschien heb je er wat aan? (is natuurlijk wel een 2e persoon voor nodig)
Hoi Hazzie,
Ben ik gelukkig toch niet de enige die hier last van heeft... Ik voel me af en toe behoorlijk opgelaten als ik weer eens in tranen uitbarst. En het is inderdaad oud verdriet. Het heeft weinig met het heden te maken maar dat weten anderen niet. Die denken o jee Ciara stort in, wat is er met haar aan de hand????
Ik heb wel therapie gelukkig en ik heb nu geleerd hoe ik mezelf weer uit dat kinddeel (hier zit het oude verdriet) krijg. Maar het erin schieten dat kan ik nog niet tegenhouden.
[...]
Ciara: Heel herkenbaar, heb er ook flink last van. Probeer het weleens in te houden maar dan ga ik hyperventileren. En idd, troosten vind ik ook niet fijn. Ik raak ook echt een beetje 'weg' ofzo. Wat laatst wel heel goed hielp was toen een vriendin mijn handen pakte, mij vroeg haar aan te kijken en heel krachtig tegen mij zei: "Hazzie je bent nu heel verdrietig, dit is oud zeer, oud verdriet, het verdriet mag er zijn maar het is goed als je nu even hier bij mij blijft en mee gaat wat doen"
Dit hielp mij er direct weer uit te komen. Misschien heb je er wat aan? (is natuurlijk wel een 2e persoon voor nodig)
Hoi Hazzie,
Ben ik gelukkig toch niet de enige die hier last van heeft... Ik voel me af en toe behoorlijk opgelaten als ik weer eens in tranen uitbarst. En het is inderdaad oud verdriet. Het heeft weinig met het heden te maken maar dat weten anderen niet. Die denken o jee Ciara stort in, wat is er met haar aan de hand????
Ik heb wel therapie gelukkig en ik heb nu geleerd hoe ik mezelf weer uit dat kinddeel (hier zit het oude verdriet) krijg. Maar het erin schieten dat kan ik nog niet tegenhouden.
