Psyche
alle pijlers
Huilen in de karwei
donderdag 24 december 2009 om 00:13
Vandaag had ik mijn dag even niet.. Ik ga het huis uit en er komt heel veel op me af. Ik voel me erg benauwd/gespannen omdat ik nog zoveel moet regelen e.d.
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
donderdag 24 december 2009 om 16:52
[quote]Perel schreef op 24 december 2009 @ 08:01:
Het was weer eens crisis in mijn relatie.
Mijn eigenwaarde was praktisch nihil, en dat gevoel werd versterkt doordat ik clumsy was, liet vanalles uit mijn handen kletteren, zette mijn fiets ergens neer en kon hem niet meer vinden, en aan de kassa van AH wist ik ineens niet meer mijn pincode.
Een complete black-out. Ergens wist ik de afzonderlijke cijfers wel, maar de volgorde was ik kwijt...na de tweede poging raakte ik toch wel in paniek, een derde verkeerde code intoetsen zou echt een probleem veroorzaken, dan werd de boel geblokkeerd.
In mijn portemonnee zat nog wat los geld. Ik had wat boodschapjes totaal voor een (toen nog) gulden of vijftien.
De rij achter mij was lang.
De kassiere was vriendelijk als altijd.
Ik zag van het pinnen af en zei dat ik het contact zou betalen.
Ik telde echt heel veel klein geld, heel veel dubbeltjes en stuivers uit, en aan het einde van de rit had ik iets van 65 cent te kort...
Ik voelde me dom, klein, armoedig en nam aan dat iedereen achter mij ook vond.
Ik wist het even echt niet meer en was niet alert genoeg om een boodschap uit te kiezen die ik achter zou laten.
Achter mij stond een vrouw van middelbare leeftijd, en die handelde.
Ze vroeg de kassiere om hoeveel geld het ging, en gaf haar het geld. Mij keek ze meelevend aan en zei: asjeblief mèssie, we hebben allemaal wellis een klotedag.
Toen kwamen de tranen, niet meer tegen te houden.
(op dit moment rolt er ook weer eentje, ik haal mijn neus op en slik)[/quote]
OOH wat lief zeg! Ik moet er terstond bijna zelf van huilen hier achter de pc.
Het was weer eens crisis in mijn relatie.
Mijn eigenwaarde was praktisch nihil, en dat gevoel werd versterkt doordat ik clumsy was, liet vanalles uit mijn handen kletteren, zette mijn fiets ergens neer en kon hem niet meer vinden, en aan de kassa van AH wist ik ineens niet meer mijn pincode.
Een complete black-out. Ergens wist ik de afzonderlijke cijfers wel, maar de volgorde was ik kwijt...na de tweede poging raakte ik toch wel in paniek, een derde verkeerde code intoetsen zou echt een probleem veroorzaken, dan werd de boel geblokkeerd.
In mijn portemonnee zat nog wat los geld. Ik had wat boodschapjes totaal voor een (toen nog) gulden of vijftien.
De rij achter mij was lang.
De kassiere was vriendelijk als altijd.
Ik zag van het pinnen af en zei dat ik het contact zou betalen.
Ik telde echt heel veel klein geld, heel veel dubbeltjes en stuivers uit, en aan het einde van de rit had ik iets van 65 cent te kort...
Ik voelde me dom, klein, armoedig en nam aan dat iedereen achter mij ook vond.
Ik wist het even echt niet meer en was niet alert genoeg om een boodschap uit te kiezen die ik achter zou laten.
Achter mij stond een vrouw van middelbare leeftijd, en die handelde.
Ze vroeg de kassiere om hoeveel geld het ging, en gaf haar het geld. Mij keek ze meelevend aan en zei: asjeblief mèssie, we hebben allemaal wellis een klotedag.
Toen kwamen de tranen, niet meer tegen te houden.
(op dit moment rolt er ook weer eentje, ik haal mijn neus op en slik)[/quote]
OOH wat lief zeg! Ik moet er terstond bijna zelf van huilen hier achter de pc.
donderdag 24 december 2009 om 20:21
Ik krijg ook tranen in mijn ogen van het verhaal van Perel.
Vorige week moest ik nog huilen in de bus (niemand zag het). Ik las een zielig verhaal in de Sp!ts. Het ging over die nieuwe film over een hondje dat 9 jaar lang, elke dag op zijn baasje heeft gewacht bij het treinstation. Het baasje was al 9 jaar dood. Ik kon mijn tranen niet wegslikken.
Vorige week moest ik nog huilen in de bus (niemand zag het). Ik las een zielig verhaal in de Sp!ts. Het ging over die nieuwe film over een hondje dat 9 jaar lang, elke dag op zijn baasje heeft gewacht bij het treinstation. Het baasje was al 9 jaar dood. Ik kon mijn tranen niet wegslikken.
donderdag 24 december 2009 om 22:09
quote:Elmervrouw schreef op 24 december 2009 @ 18:00:
Ik wou dat ik zo eens ontzettend ongeremd kon janken om alles, dan ging het daarna misschien beter.Ik vind huilen vrijwel nooit opluchten, vooral niet als het om echt grote dingen gaat waar je niets of weinig aan kunt veranderen. Ik krijg er altijd alleen maar koppijn van. En EV, volgens mij is jouw verdriet vele malen te groot om er eens ongeremd over te janken.
Ik wou dat ik zo eens ontzettend ongeremd kon janken om alles, dan ging het daarna misschien beter.Ik vind huilen vrijwel nooit opluchten, vooral niet als het om echt grote dingen gaat waar je niets of weinig aan kunt veranderen. Ik krijg er altijd alleen maar koppijn van. En EV, volgens mij is jouw verdriet vele malen te groot om er eens ongeremd over te janken.
donderdag 24 december 2009 om 22:26
quote:Sunemom schreef op 24 december 2009 @ 15:55:
[...]
Was ook niet mijn idee, maar ex was niet zo inlevend. We hadden de huwelijksreis naar Parijs al geboekt voordat mijn mannetje overleed en na het huwelijk was het ook logisch dat we op huwelijksreis gingen. Het was niet zijn kindje trouwens, hij had er 'dus' ook 'geen' last van.
Voor de laatste opmerking:
(naar je ex, wel te verstaan)
[...]
Was ook niet mijn idee, maar ex was niet zo inlevend. We hadden de huwelijksreis naar Parijs al geboekt voordat mijn mannetje overleed en na het huwelijk was het ook logisch dat we op huwelijksreis gingen. Het was niet zijn kindje trouwens, hij had er 'dus' ook 'geen' last van.
Voor de laatste opmerking:
(naar je ex, wel te verstaan)
donderdag 24 december 2009 om 22:32
Weet je, vaak moet je dan ineens huilen om de stomste dingen. Oorlogen, geweld, ellende, ziekte, alle reden tot janken, en waar janken we om? Omdat we een postzegel ondersteboven plakken, zoiets stoms! Bijvoorbeeld. Dat van Perel herken ik, vooral als ik moe ben. Dan ben ik boodschap-smijtbehoeftig. Alles komt er dan soms uit om een heel klein dingetje, lekker alles opkroppen en dan ineens gaan de sluizen open.
Elmervrouw, ik herken het ook wel, de grote ellende binnenhouden, maar ja, zoals ik al zei, dan komt het met iets onbenulligs eruit.
Elmervrouw, ik herken het ook wel, de grote ellende binnenhouden, maar ja, zoals ik al zei, dan komt het met iets onbenulligs eruit.
donderdag 24 december 2009 om 22:44
Ik kan helaas niet thuis of op mezelf janken dus moet er altijd een aanleiding zijn.
Laatste was dat ik al behoorlijk van de leg was over mijn jongens en mijn ex belde dat ik beslist die dag niet zou komen zoals eerder afgesproken. In tegenstelling tot wat ik verwachtte begreep hij me in 1 keer en op de een of andere manier kwam echt alles, alles, en alles eruit.
Luchtte wel op. Wel jammer dat ik een ex heb die zich vervolgens zorgen gaat maken over of ik het nog wel allemaal aan kan thuis.
Laatste was dat ik al behoorlijk van de leg was over mijn jongens en mijn ex belde dat ik beslist die dag niet zou komen zoals eerder afgesproken. In tegenstelling tot wat ik verwachtte begreep hij me in 1 keer en op de een of andere manier kwam echt alles, alles, en alles eruit.
Luchtte wel op. Wel jammer dat ik een ex heb die zich vervolgens zorgen gaat maken over of ik het nog wel allemaal aan kan thuis.
donderdag 24 december 2009 om 22:48
De laatste keer dat ik hysterisch moest huilen, was toen mijn zoontje een maand of twee was, en verschrikkelijk veel huilde, dag en nacht. Ik was ZO verschrikkelijk moe, liep als een zombie door het huis.
Ik moest even op mijn slaapkamer zijn om iets te pakken ofzo, loop naar binnen en zie een gigantische zwarte spin op de spierwitte muur zitten. Ik schrok me wild!
Toen heb ik met mijn mond wijd open keihard gejankt, echt met geluid enzo, haha!
Natuurlijk ook nog even voor de spiegel gestaan om te kijken hoe het eruit zag. (als ik huil moet ik dat altijd even in de spiegel bekijken)
Ik moest even op mijn slaapkamer zijn om iets te pakken ofzo, loop naar binnen en zie een gigantische zwarte spin op de spierwitte muur zitten. Ik schrok me wild!
Toen heb ik met mijn mond wijd open keihard gejankt, echt met geluid enzo, haha!
Natuurlijk ook nog even voor de spiegel gestaan om te kijken hoe het eruit zag. (als ik huil moet ik dat altijd even in de spiegel bekijken)
het is hier binnen beter dan buiten
vrijdag 25 december 2009 om 11:06
Ik heb echt al overal staan huilen. Midden in de V&D, in de Albert Heijn, midden op straat, op de fiets, in de bus, in de trein, in het vliegtuig etc. Maar goed, ik zit ook niet helemaal normaal in elkaar, haha. Als iets me doet denken aan vroeger (nogal traumatische jeugd gehad) dan schiet ik in de emoties van toen. En dan voel ik al het verdriet van mijn hele leven en dan komen er dus tranen. Het vervelende is dat ik daar geen controle over heb. Ik schaam me echt rot als ik in het openbaar moet huilen. Mensen zeggen soms dat ze het knap vinden dat ik in het openbaar durf te huilen. Maar het is helemaal niet knap. Het heeft niks met durven te maken. Ik heb het niet in de hand. Ook al wil ik helemaal niet huilen het overkomt me gewoon en ik kan het echt niet tegen houden. Daar is het veel sterk voor. Ik heb ook geen nette 'televisie'-huil met een paar biggelende tranen. Nee als ik huil komen er enorm veel tranen en ook enorm veel snot uit mijn neus en het blijft maar lopen. Ik kan ook niet meer op houden met huilen. Ik moet echt heel veel moeite doen om er weer uit te komen. Als ik dan 15 minuten heb gehuild zie ik er echt niet uit. En iedereen ziet dan de halve dag nog aan mij dat ik heb lopen huilen. Het huilen lucht ook nog eens niet op omdat mijn verdriet er niet minder van wordt. Van troosten wordt het trouwens nog veel erger. Dus het advies is: als Ciara moet huilen, niet troosten, laat haar maar lekker met rust. Over een half uurtje gaat het dan vast beter....
Maar nu is er gelukkig niets aan de hand. Hopelijk houd ik het droog vandaag....
Maar nu is er gelukkig niets aan de hand. Hopelijk houd ik het droog vandaag....
vrijdag 25 december 2009 om 11:14
Om de dingen waar ik echt heel veel verdriet en \ of pijn van heb huil ik bijna niet.
En dan ga je dus idd huilen om "onbenulligheden". Huilend op de bank zitten om dat bob de bouwer toch nog kerst mag vieren met zijn broer , dat soort dingen.
Of als ik iets wil vertellen over 1 van de kinderen.
Of zoals vorige week bij de school-kerstmis in de kerk. Al die kindjes die "lichtjes in de nacht" zingen met een kaarsje. En aan het einde het "Ere zij God" enkel begeleid door een zeer goede trompetist. Dan hou ik het dus niet meer. Heb echt staan brullen in de kerkbanken. ( Nou ja, brullen is wat overdreven, maar de tranen bleven over mijn wangen stromen ) En iedereen maar denken dat ik "geraakt door de Heere" was.
En dan ga je dus idd huilen om "onbenulligheden". Huilend op de bank zitten om dat bob de bouwer toch nog kerst mag vieren met zijn broer , dat soort dingen.
Of als ik iets wil vertellen over 1 van de kinderen.
Of zoals vorige week bij de school-kerstmis in de kerk. Al die kindjes die "lichtjes in de nacht" zingen met een kaarsje. En aan het einde het "Ere zij God" enkel begeleid door een zeer goede trompetist. Dan hou ik het dus niet meer. Heb echt staan brullen in de kerkbanken. ( Nou ja, brullen is wat overdreven, maar de tranen bleven over mijn wangen stromen ) En iedereen maar denken dat ik "geraakt door de Heere" was.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 25 december 2009 om 12:29
vrijdag 25 december 2009 om 12:58
Ik had het toevallig net nog even. Kerst ziet er voor mij dit jaar anders uit dan normaal, omdat mijn oma helaas op sterven ligt. Het kan eigenlijk elk moment over zijn.
En ik probeer het te rationaliseren. Ze is immers al 92 jaar, heeft een mooi leven gehad en ik heb geen superwarme band met haar, hoewel ik er wel af en toe heen ga en haar regelmatig even bel. En oma's zijn nu eenmaal niet bestemd om je hele leven bij je te blijven. Het is goed zo.
Maar toch, we waren er net nog even met mijn ouders, en dan kan ik het bijna niet aanzien. Tis niet meer dan een hoopje ellende, er is niets meer over van de oma die ik ooit kende. En ik had er opeens even ZOVEEL moeite mee om iemand uit de familie zo te zien aftakelen, dat ik in de auto alles ff flink heb laten lopen. Het hele proces van iemand zien doodgaan, ookal is het niet iemand die je super super super dierbaar is, greep me even flink naar de keel.
En ik probeer het te rationaliseren. Ze is immers al 92 jaar, heeft een mooi leven gehad en ik heb geen superwarme band met haar, hoewel ik er wel af en toe heen ga en haar regelmatig even bel. En oma's zijn nu eenmaal niet bestemd om je hele leven bij je te blijven. Het is goed zo.
Maar toch, we waren er net nog even met mijn ouders, en dan kan ik het bijna niet aanzien. Tis niet meer dan een hoopje ellende, er is niets meer over van de oma die ik ooit kende. En ik had er opeens even ZOVEEL moeite mee om iemand uit de familie zo te zien aftakelen, dat ik in de auto alles ff flink heb laten lopen. Het hele proces van iemand zien doodgaan, ookal is het niet iemand die je super super super dierbaar is, greep me even flink naar de keel.
vrijdag 25 december 2009 om 13:07
Dignity,
Mijn oma is 2,5 jaar geleden overleden, vlak voor haar 93ste verjaardag.
Wat mij heel veel pijn deed was dat allemaal mensen zeiden: "oh, wat een mooie leeftijd"
Ik snap de uitdrukking wel, maar het maakt het er niet makkelijker op. Ik heb mij oma 28 jaar gekend, 28 jaar is lang, en als je in het laatste jaar iemand letterlijk dood ziet gaan, dan doet dat pijn.
Ik heb afscheid genomen van mijn oma, de avond voor ze stierf. Ik heb haar hand vastgehouden - weet niet of ze nog iets merkte, ze kreunde alleen nog maar - en herinneringen opgehaald. Verteld hoe lief ze was, en hoe trots ik op haar ben.
Sterkte !
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 25 december 2009 om 13:24
Wat een zielige verhalen zitten erbij; geen wonder dat je dan in huilen uitbarst; ik zit hier al bijna te brullen! Sterkte aan iedereen die verdriet heeft
Ik ben ook echt een huilie. Wilde een tijdje geleden een vakantie boeken en dat moest vlugvlug omdat er nog maar en stoel vrij was. Ik zat te dubben omdat ik eigenlijk niet op zo korte termijn wegkon van mijn werk. Ik zat toen dus op mijn werk en een aantal collega's kwam met goedbedoelde adviezen, maar het werd even allemaal teveel. Brullen, niet om die suffe vakantie maar de hele stress eromheen.
Dat is vaker wel het geval, los van de echt nare situaties (ziekte, dood etc), jank ik vooral als het eigenlijk helemaal nergens overgaat, maar omdat ik mezelf dan al flink op heb zitten naaien de hele dag. Ben een beetje een stresskip en kan me om kleine dingen heel erg druk maken. Als er dan de zogeheten druppel bijkomt komen de waterlanders, al kan ik het gelukkig steeds beter inhouden. Hoewel ook voor mij geen Praxis, Appie of Hema veilig is
Ik ben ook echt een huilie. Wilde een tijdje geleden een vakantie boeken en dat moest vlugvlug omdat er nog maar en stoel vrij was. Ik zat te dubben omdat ik eigenlijk niet op zo korte termijn wegkon van mijn werk. Ik zat toen dus op mijn werk en een aantal collega's kwam met goedbedoelde adviezen, maar het werd even allemaal teveel. Brullen, niet om die suffe vakantie maar de hele stress eromheen.
Dat is vaker wel het geval, los van de echt nare situaties (ziekte, dood etc), jank ik vooral als het eigenlijk helemaal nergens overgaat, maar omdat ik mezelf dan al flink op heb zitten naaien de hele dag. Ben een beetje een stresskip en kan me om kleine dingen heel erg druk maken. Als er dan de zogeheten druppel bijkomt komen de waterlanders, al kan ik het gelukkig steeds beter inhouden. Hoewel ook voor mij geen Praxis, Appie of Hema veilig is
vrijdag 25 december 2009 om 13:33
Bij mij stroomde de tranen weer over mijn wangen bij het lezen van deze berichten (oooh Sunemom, ik vind het zo vreselijk voor je!).
Ik kan echt huilen om alles. Wanneer ik gezellig naar de bioscoop ga hebben ze me al helemaal te pakken met de voorfilmjes. Vooral als de muziek heftig wordt. Want ja hoor, daar zijn de waterlanders alweer. Haha, en dan nog even proberen kuipjes van je onderste oogleden te maken zodat de tranen niet over je wangen rollen om je make-up ernstig toe te takelen. Moet er vast heel dom uitzien hahaha.
Sterkte Dignity...
Ik kan echt huilen om alles. Wanneer ik gezellig naar de bioscoop ga hebben ze me al helemaal te pakken met de voorfilmjes. Vooral als de muziek heftig wordt. Want ja hoor, daar zijn de waterlanders alweer. Haha, en dan nog even proberen kuipjes van je onderste oogleden te maken zodat de tranen niet over je wangen rollen om je make-up ernstig toe te takelen. Moet er vast heel dom uitzien hahaha.
Sterkte Dignity...
vrijdag 25 december 2009 om 14:42
Net nog in de kerk. Muizelientje doet elk jaar mee aan de kerstmusical. We zijn niet erg gelovig, maar omdat een vriendinntje altijd meedoet, doet Muizelientje ook mee. Muizelientje is erg verlegen in grote gezelschappen, maar ging vandaag zo goed, stond vol vertrouwen op het toneel. (Achtergrond, Muizelientje heeft MCDD, een variant in het autistisch spectrum). Ze stond nu zo vol vertrouwen op toneel, ging zo goed, dat ze volgend jaar een 'grotere rol' gaat krijgen. Dan ben ik trots en moet ik toch even 'pinken' bij dit speciale sterretje...
zondag 27 december 2009 om 13:53
Gisteren! Op de luchthaven in Rome! Ik had nog minder dan een uur de tijd en ik kon die freakin' incheckbalie niet vinden! Bleek dat ze daar meerdere terminals hebben, dus mocht ik fijn op vreselijke hoge hakken 500 meter lopen. En toen wist ik nog niet dat de rest van de luchthaven ook nog een halve marathon bleek te zijn. Ik raak altijd een beetje in paniek als ik de boel niet ken en er zit tijdsdruk achter. Moest wel spontaan aan dit topic denken
dinsdag 29 december 2009 om 17:26
Livetti, ik vind het eigenlijk helemaal niet zo'n klein ding, vooral als het gepaard gaat met stress van een verhuizing of verbouwing. Heb het zelf ook al een keer meegemaakt met nummers van verfbaden van dozen tapijttegels. Ik stel vaak dingen tot het laatste moment uit dus had ook geen tijd om te wachten op een nieuwe bestelling zodat ik allemaal van hetzelfde nr kon kopen. Ik hoefde niet te janken omdat het niet om zo'n belangrijke kamer ging, maar was wel balen natuurlijk omdat ik ook helemaal niet aan verfbaden had gedacht.
Ik heb trouwens vorige week ook nog midden op straat in een buitenlandse stad staan huilen door de telefoon omdat ik zo boos was en ik mij niet kon uitspreken.
Ik heb trouwens vorige week ook nog midden op straat in een buitenlandse stad staan huilen door de telefoon omdat ik zo boos was en ik mij niet kon uitspreken.
dinsdag 29 december 2009 om 17:29
Behalve in de AH heb ik er nog een: (bijna) huilen bij de peutergym.
Peutergym was een halfuurtje apekooien of zoiets en tot slot een kwartiertje kringspelletjes met liedjes, en op een gegeven moment mochten de moeders ook meedoen.
En dan voelde ik steevast iedere keer, als ik tussen twee peuters in de grote kring stond, links en rechts een klef knuistje in mijn moederhand, iets van emotie opwellen. En dan gingen we zingen. En dan was er een liedje over een konijntje, en dat werd met een bandje meegezongen waarop ook een tweede stem klonk, en dan die peuterstemmetjes, ik kreeg dan echt een brok in mijn keel en kon zelf moeilijk meezingen.
Die tranen die dan achter mijn ogen prikten wilde ik koste wat het kost daar laten, want ik dacht dat ik echt voor gek verklaard zou worden, en de kinderen zou laten schrikken door te 'huilen'.
Ik keek dan om me heen of ik het bij meerdere moeders zag, maar er was er geeneen die zich zo aanstelde als ik.
Ik heb het trouwens ook als ik meerstemmig gezang hoor.
Bij korenslag kan ik ook ontroerd raken. Puur van het stemgeluid, vooral als het meerstemmig is.
Ik zou zelf best graag in een koor gaan zingen, sta nu ook sinds enkele weken weer in twijfel, maar wat gebeurt er als blijk dat ik halverwege het zingen moet stoppen en mijn ogen kan gaan droogdeppen? Of het went, dat kan natuurlijk ook.
Ken iemand dit rare verschijnsel trouwens?
Peutergym was een halfuurtje apekooien of zoiets en tot slot een kwartiertje kringspelletjes met liedjes, en op een gegeven moment mochten de moeders ook meedoen.
En dan voelde ik steevast iedere keer, als ik tussen twee peuters in de grote kring stond, links en rechts een klef knuistje in mijn moederhand, iets van emotie opwellen. En dan gingen we zingen. En dan was er een liedje over een konijntje, en dat werd met een bandje meegezongen waarop ook een tweede stem klonk, en dan die peuterstemmetjes, ik kreeg dan echt een brok in mijn keel en kon zelf moeilijk meezingen.
Die tranen die dan achter mijn ogen prikten wilde ik koste wat het kost daar laten, want ik dacht dat ik echt voor gek verklaard zou worden, en de kinderen zou laten schrikken door te 'huilen'.
Ik keek dan om me heen of ik het bij meerdere moeders zag, maar er was er geeneen die zich zo aanstelde als ik.
Ik heb het trouwens ook als ik meerstemmig gezang hoor.
Bij korenslag kan ik ook ontroerd raken. Puur van het stemgeluid, vooral als het meerstemmig is.
Ik zou zelf best graag in een koor gaan zingen, sta nu ook sinds enkele weken weer in twijfel, maar wat gebeurt er als blijk dat ik halverwege het zingen moet stoppen en mijn ogen kan gaan droogdeppen? Of het went, dat kan natuurlijk ook.
Ken iemand dit rare verschijnsel trouwens?
donderdag 31 december 2009 om 19:49
quote:Ciara schreef op 25 december 2009 @ 11:06:
Ik heb echt al overal staan huilen. Midden in de V&D, in de Albert Heijn, midden op straat, op de fiets, in de bus, in de trein, in het vliegtuig etc. Maar goed, ik zit ook niet helemaal normaal in elkaar, haha. Als iets me doet denken aan vroeger (nogal traumatische jeugd gehad) dan schiet ik in de emoties van toen. En dan voel ik al het verdriet van mijn hele leven en dan komen er dus tranen. Het vervelende is dat ik daar geen controle over heb. Ik schaam me echt rot als ik in het openbaar moet huilen. Mensen zeggen soms dat ze het knap vinden dat ik in het openbaar durf te huilen. Maar het is helemaal niet knap. Het heeft niks met durven te maken. Ik heb het niet in de hand. Ook al wil ik helemaal niet huilen het overkomt me gewoon en ik kan het echt niet tegen houden. Daar is het veel sterk voor. Ik heb ook geen nette 'televisie'-huil met een paar biggelende tranen. Nee als ik huil komen er enorm veel tranen en ook enorm veel snot uit mijn neus en het blijft maar lopen. Ik kan ook niet meer op houden met huilen. Ik moet echt heel veel moeite doen om er weer uit te komen. Als ik dan 15 minuten heb gehuild zie ik er echt niet uit. En iedereen ziet dan de halve dag nog aan mij dat ik heb lopen huilen. Het huilen lucht ook nog eens niet op omdat mijn verdriet er niet minder van wordt. Van troosten wordt het trouwens nog veel erger. Dus het advies is: als Ciara moet huilen, niet troosten, laat haar maar lekker met rust. Over een half uurtje gaat het dan vast beter....
Maar nu is er gelukkig niets aan de hand. Hopelijk houd ik het droog vandaag....
Ciara: Heel herkenbaar, heb er ook flink last van. Probeer het weleens in te houden maar dan ga ik hyperventileren. En idd, troosten vind ik ook niet fijn. Ik raak ook echt een beetje 'weg' ofzo. Wat laatst wel heel goed hielp was toen een vriendin mijn handen pakte, mij vroeg haar aan te kijken en heel krachtig tegen mij zei: "Hazzie je bent nu heel verdrietig, dit is oud zeer, oud verdriet, het verdriet mag er zijn maar het is goed als je nu even hier bij mij blijft en mee gaat wat doen"
Dit hielp mij er direct weer uit te komen. Misschien heb je er wat aan? (is natuurlijk wel een 2e persoon voor nodig)
En verder erg grappige verhalen om te lezen.. zo herkenbaar ook, hihi, oh nu ook weer bij die jaaroverzichten...Marco, het koningshuis, nijlpaard Tanjaaahahahahawhoehoe
Ik heb echt al overal staan huilen. Midden in de V&D, in de Albert Heijn, midden op straat, op de fiets, in de bus, in de trein, in het vliegtuig etc. Maar goed, ik zit ook niet helemaal normaal in elkaar, haha. Als iets me doet denken aan vroeger (nogal traumatische jeugd gehad) dan schiet ik in de emoties van toen. En dan voel ik al het verdriet van mijn hele leven en dan komen er dus tranen. Het vervelende is dat ik daar geen controle over heb. Ik schaam me echt rot als ik in het openbaar moet huilen. Mensen zeggen soms dat ze het knap vinden dat ik in het openbaar durf te huilen. Maar het is helemaal niet knap. Het heeft niks met durven te maken. Ik heb het niet in de hand. Ook al wil ik helemaal niet huilen het overkomt me gewoon en ik kan het echt niet tegen houden. Daar is het veel sterk voor. Ik heb ook geen nette 'televisie'-huil met een paar biggelende tranen. Nee als ik huil komen er enorm veel tranen en ook enorm veel snot uit mijn neus en het blijft maar lopen. Ik kan ook niet meer op houden met huilen. Ik moet echt heel veel moeite doen om er weer uit te komen. Als ik dan 15 minuten heb gehuild zie ik er echt niet uit. En iedereen ziet dan de halve dag nog aan mij dat ik heb lopen huilen. Het huilen lucht ook nog eens niet op omdat mijn verdriet er niet minder van wordt. Van troosten wordt het trouwens nog veel erger. Dus het advies is: als Ciara moet huilen, niet troosten, laat haar maar lekker met rust. Over een half uurtje gaat het dan vast beter....
Maar nu is er gelukkig niets aan de hand. Hopelijk houd ik het droog vandaag....
Ciara: Heel herkenbaar, heb er ook flink last van. Probeer het weleens in te houden maar dan ga ik hyperventileren. En idd, troosten vind ik ook niet fijn. Ik raak ook echt een beetje 'weg' ofzo. Wat laatst wel heel goed hielp was toen een vriendin mijn handen pakte, mij vroeg haar aan te kijken en heel krachtig tegen mij zei: "Hazzie je bent nu heel verdrietig, dit is oud zeer, oud verdriet, het verdriet mag er zijn maar het is goed als je nu even hier bij mij blijft en mee gaat wat doen"
Dit hielp mij er direct weer uit te komen. Misschien heb je er wat aan? (is natuurlijk wel een 2e persoon voor nodig)
En verder erg grappige verhalen om te lezen.. zo herkenbaar ook, hihi, oh nu ook weer bij die jaaroverzichten...Marco, het koningshuis, nijlpaard Tanjaaahahahahawhoehoe
donderdag 31 december 2009 om 20:14
quote:Hazzie schreef op 31 december 2009 @ 19:49:
Wat laatst wel heel goed hielp was toen een vriendin mijn handen pakte, mij vroeg haar aan te kijken en heel krachtig tegen mij zei: "Hazzie je bent nu heel verdrietig, dit is oud zeer, oud verdriet, het verdriet mag er zijn maar het is goed als je nu even hier bij mij blijft en mee gaat wat doen"
Dit hielp mij er direct weer uit te komen. Misschien heb je er wat aan? (is natuurlijk wel een 2e persoon voor nodig)Dat is goed zeg. Ik wou dat ik ook zo'n helder persoon bij me had als ik 'weg raak'.
Wat laatst wel heel goed hielp was toen een vriendin mijn handen pakte, mij vroeg haar aan te kijken en heel krachtig tegen mij zei: "Hazzie je bent nu heel verdrietig, dit is oud zeer, oud verdriet, het verdriet mag er zijn maar het is goed als je nu even hier bij mij blijft en mee gaat wat doen"
Dit hielp mij er direct weer uit te komen. Misschien heb je er wat aan? (is natuurlijk wel een 2e persoon voor nodig)Dat is goed zeg. Ik wou dat ik ook zo'n helder persoon bij me had als ik 'weg raak'.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
