Psyche
alle pijlers
Huilen in de karwei
donderdag 24 december 2009 om 00:13
Vandaag had ik mijn dag even niet.. Ik ga het huis uit en er komt heel veel op me af. Ik voel me erg benauwd/gespannen omdat ik nog zoveel moet regelen e.d.
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
Ik was eerst bij de gamma geweest voor behang.. helaas 1 rol te weinig met dezelfde nummers (één print behang heeft verschillende nummers omdat de print net even anders erop staat je hebt dus alles nodig van 18 of 21 bijvoorbeeld) Dus ik naar de karwei. Hadden ze daar verdorie alle nummers behalve 18! Deze ''tegenslag'' was nét even teveel voor de spanning die ik al had opgebouwd op dat moment en ik begin spontaan te huilen in de karwei!
Ik schaamde me natuurlijk dood haha. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Gewoon huilen om een heel klein ding omdat het je even teveel werd?
donderdag 24 december 2009 om 08:53
Ach, mannen gaan schelden, vrouwen gaan janken.
Ik ben emotioneel kreupel, dus ik doe geen van beiden.
Wel eens heel jaloers naar iemand op een begrafenis gekeken die zich echt helemaal liet gaan in het verdriet. Dat wilde ik ook, je hart er uit janken. Maar ik kan het niet.
Dus Livetti, Jank, and be proud!
Ik ben jaloers op je.
Ik ben emotioneel kreupel, dus ik doe geen van beiden.
Wel eens heel jaloers naar iemand op een begrafenis gekeken die zich echt helemaal liet gaan in het verdriet. Dat wilde ik ook, je hart er uit janken. Maar ik kan het niet.
Dus Livetti, Jank, and be proud!
Ik ben jaloers op je.
donderdag 24 december 2009 om 09:04
Keertje in het ziekenhuis na een rotdag vol onderzoeken bij mijn zoontje. De hele dag geen traan gelaten, en toen deed er iemand in het restaurant onwijs moeilijk tegen me omdat ik een bolletje met mijn handen pakte ipv met de tang (ik was er gewoon niet bij met mijn hoofd) nou, daar kwamen de waterlanders van de hele dag. Haha, die zal later ook wel spijt hebben gehad.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 24 december 2009 om 09:09
Eens had ik het al heel hoog zitten, was ook grieperig aan het worden. Ik fietste over een brug, had net een groep scholieren ingehaald met juf, kwam er zo'n amateur-wielrenner aan op behoorlijk tempo en ik zat op 'zijn' wegdeel. Hij schold mij voor alles en nog wat uit omdat hij daardoor moest vertragen.
En ik gelijk erop janken. De juf heeft mij nog vriendelijk opgevangen en sterkte toegewenst. En ik fietste/sukkelde naar mijn plaats van bestemming.
Sindsdien negeer ik alle wielrenners die er maar zijn
En ik gelijk erop janken. De juf heeft mij nog vriendelijk opgevangen en sterkte toegewenst. En ik fietste/sukkelde naar mijn plaats van bestemming.
Sindsdien negeer ik alle wielrenners die er maar zijn
donderdag 24 december 2009 om 09:09
Normaalgesproken weet ik het altijd uit te stellen tot ik thuis ben of in ieder geval op de fiets zit naar huis (hmm.. dat klinkt of ik vaak zit te huilen, maar dat valt ook nog wel mee)..
Maar één keer kon ik mijn tranen gewoon niet inhouden. Wij waren op vakantie in Las Vegas, mijn oma was net daarvoor overleden en gecremeerd. Op haar uitvaart werd het liedje Time to say Goodbye gedraaid.
In Las Vegas (waar ik toen voor het eerst was) heb je bij het Bellagio van die dansende fonteinen, op muziek. Volgens vriend móesten we daar écht naar toe...
Dus we staan daar, eerst een of ander Elvisdeuntje en vervolgens dus, jawel, Time to say goodbye. En daar kwam de andere fontein....
Maar één keer kon ik mijn tranen gewoon niet inhouden. Wij waren op vakantie in Las Vegas, mijn oma was net daarvoor overleden en gecremeerd. Op haar uitvaart werd het liedje Time to say Goodbye gedraaid.
In Las Vegas (waar ik toen voor het eerst was) heb je bij het Bellagio van die dansende fonteinen, op muziek. Volgens vriend móesten we daar écht naar toe...
Dus we staan daar, eerst een of ander Elvisdeuntje en vervolgens dus, jawel, Time to say goodbye. En daar kwam de andere fontein....
donderdag 24 december 2009 om 09:23
Mijn moeder heeft het ook eens gehad bedenk ik me nu.. haar borst was net afgezet (borstkanker) en ze had dus enorm veel emoties, angst, verdriet noem het maar op..
Toen heeft mijn kat mijn muis door de tralies (!!!) getrokken en doodgemaakt, en kwam het als een cadeautje brengen naar mijn zieke moeder. Ze legt het op bed, en mijn moeder barst in tranen uit, ze had het niet meer. Echt enorm zielig, en eigenlijk ook wel weer lief van mijn kat.. heel dubbel!
Toen heeft mijn kat mijn muis door de tralies (!!!) getrokken en doodgemaakt, en kwam het als een cadeautje brengen naar mijn zieke moeder. Ze legt het op bed, en mijn moeder barst in tranen uit, ze had het niet meer. Echt enorm zielig, en eigenlijk ook wel weer lief van mijn kat.. heel dubbel!
donderdag 24 december 2009 om 09:37
donderdag 24 december 2009 om 10:07
Helaas wel meerdere voorbeelden van. Ik ben een meester in het verbergen van mijn gevoel, maar juist in het openbaar gaat dat nog weleens mis. Nu ben ik 99 van de 100 keer gewapend met een boek (in treinen, bussen enz) dus dan 'lees' ik verder en doe net of het verhaal heel emotioneel is. Maar soms is die situatie er niet.
Ooit in een of andere bouwmarkt staan huilen omdat ze de kleur blauw die ik perse voor de slaapkamer in mijn eerste huis wilde niet hadden. Ik had me er ontzettend op ingesteld dat ik voor het eerst zelf kon kiezen hoe mijn huis eruit zou zien en dat lukte niet doordat ze die kleur nergens (meer) hadden.
15 dagen na het overlijden van mijn zoontje liep ik in Eurodisney (reis was al geboekt daarvoor, ex wilde niet annuleren, was onze huwelijksreis). De hele dag en avond had ik alles weg lopen slikken om hem een leuke dag en leuke huwelijksreis te bezorgen. Tot we in de trein terug zaten van disney naar Parijs en er een klein jochie dat op de stoelen tegenover ons zat ons een snoepje aanbood. Ik kon niet meer stoppen, nog nooit zo schuldig gevoeld als toen. Vond het zo zielig voor dat jochie.
Ooit in een of andere bouwmarkt staan huilen omdat ze de kleur blauw die ik perse voor de slaapkamer in mijn eerste huis wilde niet hadden. Ik had me er ontzettend op ingesteld dat ik voor het eerst zelf kon kiezen hoe mijn huis eruit zou zien en dat lukte niet doordat ze die kleur nergens (meer) hadden.
15 dagen na het overlijden van mijn zoontje liep ik in Eurodisney (reis was al geboekt daarvoor, ex wilde niet annuleren, was onze huwelijksreis). De hele dag en avond had ik alles weg lopen slikken om hem een leuke dag en leuke huwelijksreis te bezorgen. Tot we in de trein terug zaten van disney naar Parijs en er een klein jochie dat op de stoelen tegenover ons zat ons een snoepje aanbood. Ik kon niet meer stoppen, nog nooit zo schuldig gevoeld als toen. Vond het zo zielig voor dat jochie.
donderdag 24 december 2009 om 12:01
donderdag 24 december 2009 om 15:55
quote:yayaatje schreef op 24 december 2009 @ 11:42:
Sunemom
(wat confronterend, zo vlak na het overlijden van je kindje naar Eurodisney te gaan..)Was ook niet mijn idee, maar ex was niet zo inlevend. We hadden de huwelijksreis naar Parijs al geboekt voordat mijn mannetje overleed en na het huwelijk was het ook logisch dat we op huwelijksreis gingen. Het was niet zijn kindje trouwens, hij had er 'dus' ook 'geen' last van.
Sunemom
(wat confronterend, zo vlak na het overlijden van je kindje naar Eurodisney te gaan..)Was ook niet mijn idee, maar ex was niet zo inlevend. We hadden de huwelijksreis naar Parijs al geboekt voordat mijn mannetje overleed en na het huwelijk was het ook logisch dat we op huwelijksreis gingen. Het was niet zijn kindje trouwens, hij had er 'dus' ook 'geen' last van.
donderdag 24 december 2009 om 15:58
quote:Bianca40 schreef op 24 december 2009 @ 12:35:
Sunemom.. ik weet je verhaal nog uit een ander topic, een behoorlijk tijdje geleden.... hoe is het met je?Op zich gaat het prima, ik leef mijn leven en ben heel gelukkig met huidige man en met onze twee lieve kinderen. En toch blijft deze periode, de feestdagen, heel confronterend en mis ik mijn oudste heel erg. Nog steeds is er die hele lege plek in mijn hart, die ieder jaar een stukje groter wordt voor mijn gevoel. Op dat punt is het soms vreselijk eenzaam.
Sunemom.. ik weet je verhaal nog uit een ander topic, een behoorlijk tijdje geleden.... hoe is het met je?Op zich gaat het prima, ik leef mijn leven en ben heel gelukkig met huidige man en met onze twee lieve kinderen. En toch blijft deze periode, de feestdagen, heel confronterend en mis ik mijn oudste heel erg. Nog steeds is er die hele lege plek in mijn hart, die ieder jaar een stukje groter wordt voor mijn gevoel. Op dat punt is het soms vreselijk eenzaam.
donderdag 24 december 2009 om 16:02
Antwoord op OP: laatst was ik heel moe maar dacht steeds: nog even dit en dat en dan ga ik rusten. Zodoende bleef ik bezig.
Uiteindelijk brandde ik mijn vinger toen ik iets wilde opwarmen (deed echt pijn) en heb de halve middag zitten huilen daarna.
s Avonds had ik een afspraak. Ik besloot wat later heen te gaan om nog even rust te hebben. Had iemand geSMSt en geschreven dat ik wat gedoe had die middag.
Toen ik aan kwam werd er gevraagd wat er was en begon ik weer te janken. Ik geloof niet dat het iemand duidelijk is geworden wat er nou eigenlijk aan de hand was...
Uiteindelijk brandde ik mijn vinger toen ik iets wilde opwarmen (deed echt pijn) en heb de halve middag zitten huilen daarna.
s Avonds had ik een afspraak. Ik besloot wat later heen te gaan om nog even rust te hebben. Had iemand geSMSt en geschreven dat ik wat gedoe had die middag.
Toen ik aan kwam werd er gevraagd wat er was en begon ik weer te janken. Ik geloof niet dat het iemand duidelijk is geworden wat er nou eigenlijk aan de hand was...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 24 december 2009 om 16:23
Ik had het ongeveer een jaar geleden voor het laatst. ( 22 weken zwanger)
Ik begon pas tegen de middag met werken maar doordat ik uitsliep en nog boodschappen moest halen en weer terug naar huis moest kwam ik net te laat. Onderweg naar mijn werk kwam ik er al achter dat ik de kaas was vergeten.
Op het werk was toevallig mijn baas ook bij ons aan wezig en maakte weer eens een van haar grapjes. Zoiets van je verlof begint pas over 8 weken hoor. Normaal heb ik er niet zoveel mee maar toen moest ik echt even slikken.
Later kwamen ze met het idee om broodjes te bestellen op het dorp. Bijna iedereen nam een broodje file american en ik kreeg een broodje kaas. Toen hield ik het niet meer. 'Jullie hebben allemaal een broodje file en ik wil ook maar het mag nu weer niet en nou ben ik ook nog met het boodschappen doen de kaas vergeten' Collega gelijk hormonen he. Ik nog harder snikken. Ik ben toen wel een uur eerder weg gegaan boodschappen doen
Ik begon pas tegen de middag met werken maar doordat ik uitsliep en nog boodschappen moest halen en weer terug naar huis moest kwam ik net te laat. Onderweg naar mijn werk kwam ik er al achter dat ik de kaas was vergeten.
Op het werk was toevallig mijn baas ook bij ons aan wezig en maakte weer eens een van haar grapjes. Zoiets van je verlof begint pas over 8 weken hoor. Normaal heb ik er niet zoveel mee maar toen moest ik echt even slikken.
Later kwamen ze met het idee om broodjes te bestellen op het dorp. Bijna iedereen nam een broodje file american en ik kreeg een broodje kaas. Toen hield ik het niet meer. 'Jullie hebben allemaal een broodje file en ik wil ook maar het mag nu weer niet en nou ben ik ook nog met het boodschappen doen de kaas vergeten' Collega gelijk hormonen he. Ik nog harder snikken. Ik ben toen wel een uur eerder weg gegaan boodschappen doen
donderdag 24 december 2009 om 16:41
Ja hoor, gelukkig overkomt het me dan meestal gewoon thuis of bij mijn ouders. Dan is een kleine opmerking voldoende om in brullen uit te barsten. Huilen in het openbaar vind ik (net als jij) niet echt prettig. Hopelijk word het een rustige kerst voor je en kom je weer een beetje bij. Fijne feestdagen in elk geval!
donderdag 24 december 2009 om 16:43
Ik had de spanning al hoog zitten maar het zelf niet in de gaten.
Ik ging paardrijden, springles. Het paard waar ik op reed was zenuwachtig en rillerig. Ik was bang en kon me er niet over heen zetten en daardoor boos op mezelf.
Ben alleen naar de andere rijbaan gegaan en daar mezelf er toe gezet om nu gewoon te gaan rijden... Gemuts van de merrie negeren en een beetje doorpakken.
Eindelijk had ik haar lekker aan het lopen. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: hehe pfoepfoe, het gaat wel weer.
Het volgende moment lig ik op mijn rug in het zand. Een enorm rare draai en sprong die ik niet had zien aankomen en het vallen zelf had ik ook niet meegemaakt.
Ik had me geen pijn gedaan, maar ben jankend van woede overeind gekomen, het paard uitscheldend. Heb haar op stal gezet en ben op een strobaal gaan huilen. Gierende uithalen en het hield niet op, al mijn verdriet eruit.
Een uur later schokschouderde ik af en toe nog na.
Ik ging paardrijden, springles. Het paard waar ik op reed was zenuwachtig en rillerig. Ik was bang en kon me er niet over heen zetten en daardoor boos op mezelf.
Ben alleen naar de andere rijbaan gegaan en daar mezelf er toe gezet om nu gewoon te gaan rijden... Gemuts van de merrie negeren en een beetje doorpakken.
Eindelijk had ik haar lekker aan het lopen. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: hehe pfoepfoe, het gaat wel weer.
Het volgende moment lig ik op mijn rug in het zand. Een enorm rare draai en sprong die ik niet had zien aankomen en het vallen zelf had ik ook niet meegemaakt.
Ik had me geen pijn gedaan, maar ben jankend van woede overeind gekomen, het paard uitscheldend. Heb haar op stal gezet en ben op een strobaal gaan huilen. Gierende uithalen en het hield niet op, al mijn verdriet eruit.
Een uur later schokschouderde ik af en toe nog na.
donderdag 24 december 2009 om 16:50
quote:ilta schreef op 24 december 2009 @ 05:53:
Oh, die huilbuien zijn bij mij voornamelijk hormonaal! Zo heb ik een keer staan huilen in de Albert Heijn omdat ze geen chocoladetruffels verkochten... en ik moest en zou die dingen hebben. Daarna heb ik voor de zekerheid maar even een zwangerschapstest gedaan want ik realiseerde me dat ik wel heel vreemd gedrag vertoonde. Gelukkig lukt het me meestal om die huilbuien in te houden tot de auto of thuis...
Oh, en die test was trouwens negatief.
Hier ook, maar daarom niet minder vervelend. Ik ben gisteren nog flink buiten mijn boekje gegaan tegen die ****** van een kerel van me. 's Avonds in bed heb ik liggen huilen zonder dat hij iets hoorde. En vandaag doet meneer zijn kop niet open tegen me. Nou, dan rot ie maar lekker op. GRRRRRRRRRRRRRRR. Ik voel me zo onredelijk, en dat elke maand opnieuw. Nu is het extra erg door de kerststress. Ik zie namelijk ook nog eens op tegen de kerst die we "gezellig" bij familie moeten uitzitten.
Huilen in het openbaar is me nog nooit gebeurd. Ik kan me heel goed verbijten als het moet. Maar zodra ik dan thuis kom, laat ik me helemaal gaan. Dan is het zo heerlijk als er niemand thuis is. Meestal is er wel iemand en dan sluit ik me op in mijn enorme inloopkast en jank ik alle frustraties eruit.
Oh, die huilbuien zijn bij mij voornamelijk hormonaal! Zo heb ik een keer staan huilen in de Albert Heijn omdat ze geen chocoladetruffels verkochten... en ik moest en zou die dingen hebben. Daarna heb ik voor de zekerheid maar even een zwangerschapstest gedaan want ik realiseerde me dat ik wel heel vreemd gedrag vertoonde. Gelukkig lukt het me meestal om die huilbuien in te houden tot de auto of thuis...
Oh, en die test was trouwens negatief.
Hier ook, maar daarom niet minder vervelend. Ik ben gisteren nog flink buiten mijn boekje gegaan tegen die ****** van een kerel van me. 's Avonds in bed heb ik liggen huilen zonder dat hij iets hoorde. En vandaag doet meneer zijn kop niet open tegen me. Nou, dan rot ie maar lekker op. GRRRRRRRRRRRRRRR. Ik voel me zo onredelijk, en dat elke maand opnieuw. Nu is het extra erg door de kerststress. Ik zie namelijk ook nog eens op tegen de kerst die we "gezellig" bij familie moeten uitzitten.
Huilen in het openbaar is me nog nooit gebeurd. Ik kan me heel goed verbijten als het moet. Maar zodra ik dan thuis kom, laat ik me helemaal gaan. Dan is het zo heerlijk als er niemand thuis is. Meestal is er wel iemand en dan sluit ik me op in mijn enorme inloopkast en jank ik alle frustraties eruit.
