Psyche
alle pijlers
Ik ben anders.
dinsdag 14 oktober 2008 om 04:07
Ik begrijp heeeeel erg goed wat je schrijft, KIM! Heb niet het hele topic gelezen, want ben op (Zaken)reis en heb eigenlijk helemaal geen tijd om te forummen, maar heb jouw opening gelezen en ja, ik herken het.
Ik kan het echter niet omschrijven, wat is er nu zo anders aan mij? Ook ik ben " anders". Herken de mensen om me heen niet zoals ik dingen bij mezelf zie. Zoiets. Alsof ik in een glazen stulp leef. Kan goed functioneren, maar vraag me af of dit " hoort". Ik ben het liefst alleen, maar kom desondanks over als een heel extraverte vrouw. Tegenstrijdig aan alle kanten. Eigenlijk praat ik er niet over, het wordt niet snel begrepen en ik word gauw vermoeid van iets onder woorden proberen te brengen wat ik zelf niet snap. Als ik eraan begin, bedenk ik me bij het eerste woord al dat ik beter niet had kunnen beginnen. Het is zo prive, gaat me aan het hart. Hoe verwoord je iets wat je essentie is? Hoe verwoord je de wirwar aan gedachten terwijl je alleen maar de randen van deze wirwar kunt benoemen in termen die anderen nog begrijpen..........
Ik kan het echter niet omschrijven, wat is er nu zo anders aan mij? Ook ik ben " anders". Herken de mensen om me heen niet zoals ik dingen bij mezelf zie. Zoiets. Alsof ik in een glazen stulp leef. Kan goed functioneren, maar vraag me af of dit " hoort". Ik ben het liefst alleen, maar kom desondanks over als een heel extraverte vrouw. Tegenstrijdig aan alle kanten. Eigenlijk praat ik er niet over, het wordt niet snel begrepen en ik word gauw vermoeid van iets onder woorden proberen te brengen wat ik zelf niet snap. Als ik eraan begin, bedenk ik me bij het eerste woord al dat ik beter niet had kunnen beginnen. Het is zo prive, gaat me aan het hart. Hoe verwoord je iets wat je essentie is? Hoe verwoord je de wirwar aan gedachten terwijl je alleen maar de randen van deze wirwar kunt benoemen in termen die anderen nog begrijpen..........
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:08
Hoi Sha-la,
Herkenbaar inderdaad ook wat je schrijft hoor. Ook dat alleen zijn inderdaad; ik heb zelf veel veel vrienden en zie deze ook regelmatig. Mijn weekenden zijn vaak te vol gepland en ik kan dan echt totaal overprikkeld raken (of er van tevoren al tegenop zien). Ik heb mijn rust nodig en dat besef ik me steeds meer.
Ook wat jij noemt over communicatie, hoe je jezelf verwoordt, dat gedeelte is ook iets waar ik vaak erg last van heb. Ik heb de dingen in mijn hoofd altijd kraakhelder. Ik werk met een erg lastige doelgroep clienten en met name tijdens die momenten kan mijn frustratie om collegas zo hoog oplopen dat ik er thuis nog last van heb. Dit ken ik helemaal niet van mezelf.
Ik kan de dingen zoals ik ze ervaar of zie altijd slecht uitleggen aan anderen (collegas in dat geval), tenminste; dat gevoel heb ik dan sterk. Soms vallen dingen gewoon ook niet uit te leggen, omdat het ook heel erg met gevoel te maken heeft en ik helemáál niet iemand ben van de theorie uit de boekjes.
Kortom; lastig blijft het zeker ja!
Jij veel succes met je zakentrip. Lijkt me leuk je later weer eens te lezen hier om verder te kletsen.
Dag!
Herkenbaar inderdaad ook wat je schrijft hoor. Ook dat alleen zijn inderdaad; ik heb zelf veel veel vrienden en zie deze ook regelmatig. Mijn weekenden zijn vaak te vol gepland en ik kan dan echt totaal overprikkeld raken (of er van tevoren al tegenop zien). Ik heb mijn rust nodig en dat besef ik me steeds meer.
Ook wat jij noemt over communicatie, hoe je jezelf verwoordt, dat gedeelte is ook iets waar ik vaak erg last van heb. Ik heb de dingen in mijn hoofd altijd kraakhelder. Ik werk met een erg lastige doelgroep clienten en met name tijdens die momenten kan mijn frustratie om collegas zo hoog oplopen dat ik er thuis nog last van heb. Dit ken ik helemaal niet van mezelf.
Ik kan de dingen zoals ik ze ervaar of zie altijd slecht uitleggen aan anderen (collegas in dat geval), tenminste; dat gevoel heb ik dan sterk. Soms vallen dingen gewoon ook niet uit te leggen, omdat het ook heel erg met gevoel te maken heeft en ik helemáál niet iemand ben van de theorie uit de boekjes.
Kortom; lastig blijft het zeker ja!
Jij veel succes met je zakentrip. Lijkt me leuk je later weer eens te lezen hier om verder te kletsen.
Dag!
dinsdag 14 oktober 2008 om 17:58
Dat is goed. Ik duik nu het mandje in, heb de hele dag gewerkt en het is al 12 uur!!!! Zucht... over rust gesproken!!!!! Zit in China met 1000000 Chinezen om me heen. Ergens ook heel fijn, opgaan in de anonimiteit, in een cultuur waarvan je de essentie niet hoeft te begrijpen als je even geen zin hebt......
Ik kom snel terug op het forum!
Dag!
Ik kom snel terug op het forum!
Dag!
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:52
Pff, ik lijk weer een Off-periode in de gaan.
Het piekeren begint weer en ik plaats alles weer eens op de weegschaal: mijn werk, mijn buitenlandplan, mijn relatie.
Alles kan me gestolen worden.
Ik ben zó hard op zoek naar hoe ik me nu fijn kan voelen.
Ik zoek zelfs al op Funda naar wat de huizenmarkt in Friesland te bieden heeft.. (lees: ver van waar ik nu woon, maar wel zo heerlijk vrij). Ik twijfel zelfs of ik wel naar het buitenland moet gaan; wat lost het op? Ik zal hier mijn weg moeten vinden. Maar dat lukt niet.
Ik voel me alleen .
Het piekeren begint weer en ik plaats alles weer eens op de weegschaal: mijn werk, mijn buitenlandplan, mijn relatie.
Alles kan me gestolen worden.
Ik ben zó hard op zoek naar hoe ik me nu fijn kan voelen.
Ik zoek zelfs al op Funda naar wat de huizenmarkt in Friesland te bieden heeft.. (lees: ver van waar ik nu woon, maar wel zo heerlijk vrij). Ik twijfel zelfs of ik wel naar het buitenland moet gaan; wat lost het op? Ik zal hier mijn weg moeten vinden. Maar dat lukt niet.
Ik voel me alleen .
zaterdag 18 oktober 2008 om 17:10
Hey
Rot dat je je zo voelt zeg. Misschien helpt het als je je probeert te herinneren wanneer je je wel fijn, goed, super, geweldig etc. voelde. Probeer die situatie zo helder mogelijk voor je te krijgen en ga dan na waarom je je op dat moment wél goed voelde. En dan niet 'ja dat was gewoon fijn', maar dat was fijn, omdat ....
Als je het zo concreet mogelijk maakt, kom je er misschien achter wat je mist, waardoor je je nu niet fijn voelt.
Ik ben bijvoorbeeld gisteravond om 22 uur nog even naar m'n paard gegaan. Hij loopt met een paar shetlanders het hele jaar door buiten. Dus ik liep het maanverlichte en met mistflarden bedekte (jaja) weiland in, onder een kraakheldere hemel. Daar stond m'n paard te wachten; een zacht hinnikje als begroeting. Op zo'n moment voel ik me zoooo gelukkig! Waarom? De vrijheid, het alleen zijn met m'n paardje, de puurheid, de stilte, de frisse lucht. Het gevoel van: ik doe lekker waar ik zelf zin in heb. Iederen kan eht gek vinden dat ik zoiets 's avonds doe, maar omdat ik het leuk vind, doe ik het. Als ik me rot voel, dan mis ik vaak een of meerdere van die dingen die ik net noemde: een gevoel van vrijheid of gewoon frisse lucht... Dan kun je bedenken hoe je die behoefte kunt invullen. Vooral die laatste is makkelijk te regelen.
Nou ja, ik herken het en het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt en ontdekt wat jij wil!
Rot dat je je zo voelt zeg. Misschien helpt het als je je probeert te herinneren wanneer je je wel fijn, goed, super, geweldig etc. voelde. Probeer die situatie zo helder mogelijk voor je te krijgen en ga dan na waarom je je op dat moment wél goed voelde. En dan niet 'ja dat was gewoon fijn', maar dat was fijn, omdat ....
Als je het zo concreet mogelijk maakt, kom je er misschien achter wat je mist, waardoor je je nu niet fijn voelt.
Ik ben bijvoorbeeld gisteravond om 22 uur nog even naar m'n paard gegaan. Hij loopt met een paar shetlanders het hele jaar door buiten. Dus ik liep het maanverlichte en met mistflarden bedekte (jaja) weiland in, onder een kraakheldere hemel. Daar stond m'n paard te wachten; een zacht hinnikje als begroeting. Op zo'n moment voel ik me zoooo gelukkig! Waarom? De vrijheid, het alleen zijn met m'n paardje, de puurheid, de stilte, de frisse lucht. Het gevoel van: ik doe lekker waar ik zelf zin in heb. Iederen kan eht gek vinden dat ik zoiets 's avonds doe, maar omdat ik het leuk vind, doe ik het. Als ik me rot voel, dan mis ik vaak een of meerdere van die dingen die ik net noemde: een gevoel van vrijheid of gewoon frisse lucht... Dan kun je bedenken hoe je die behoefte kunt invullen. Vooral die laatste is makkelijk te regelen.
Nou ja, ik herken het en het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt en ontdekt wat jij wil!
anoniem_7710 wijzigde dit bericht op 18-10-2008 17:14
Reden: toevoeginkje
Reden: toevoeginkje
% gewijzigd
zondag 19 oktober 2008 om 11:35
Hallo Kym,
"Toevallig" kwam ik deze discussie tegen. Moeilijk he die zoektochten..? Ik herken dit, en ik kom er steeds meer en meer achter dat ik met nadenken erover het antwoord niet vind (krijg er vooral hoofpijn van
Ik herken mezelf in jouw verhaal en je zoektocht naar wat je nu echt gelukig maakt en wat je echt wilt.
Loslaten is makkelijk gezegd, want dat lukt mij ook niet altijd, maar probeer het hardnekkige vinden van een anwtoord los te laten. Ik weet hoe moeilijk het is want je wilt uit de situatie waar je nu in zit...
Een andere tip omdat ik las dat je van paarden houdt. Neem eens contact op met de paardenmaat in arnhem. Hier gaan ze op een ontzettend liefdevolle manier mer paarden om, een wereld van verschil met het merendeel van maneges. Ook geven zij trainingen/workshops paarden spiegelen. Ik heb een workshop gevolgd en het is heel bijzonder, Zij geven ook traingen etc. Ik kan je wel gaan uitleggen wat dit precies is, maar kijk anders eens op internet bij "paarden spiegelen" en op "de paardenmaat" in arnhem.
Succes!
"Toevallig" kwam ik deze discussie tegen. Moeilijk he die zoektochten..? Ik herken dit, en ik kom er steeds meer en meer achter dat ik met nadenken erover het antwoord niet vind (krijg er vooral hoofpijn van
Ik herken mezelf in jouw verhaal en je zoektocht naar wat je nu echt gelukig maakt en wat je echt wilt.
Loslaten is makkelijk gezegd, want dat lukt mij ook niet altijd, maar probeer het hardnekkige vinden van een anwtoord los te laten. Ik weet hoe moeilijk het is want je wilt uit de situatie waar je nu in zit...
Een andere tip omdat ik las dat je van paarden houdt. Neem eens contact op met de paardenmaat in arnhem. Hier gaan ze op een ontzettend liefdevolle manier mer paarden om, een wereld van verschil met het merendeel van maneges. Ook geven zij trainingen/workshops paarden spiegelen. Ik heb een workshop gevolgd en het is heel bijzonder, Zij geven ook traingen etc. Ik kan je wel gaan uitleggen wat dit precies is, maar kijk anders eens op internet bij "paarden spiegelen" en op "de paardenmaat" in arnhem.
Succes!
zondag 19 oktober 2008 om 13:40
Hey Mo,
Dank je wel voor je reactie. Toch bijzonder te lezen dat er wel degelijk best een aantal mensen zijn die zich herkennen in mijn situatie.
De Paardenmaat ken ik ja, maar omdat ik al bezig ben op een ander adres, ben ik even voorzien. Maar wel een goede tip ja; ik weet hoe ze werken daar en dat is inderdaad ook erg goed.
Dank je wel voor je reactie. Toch bijzonder te lezen dat er wel degelijk best een aantal mensen zijn die zich herkennen in mijn situatie.
De Paardenmaat ken ik ja, maar omdat ik al bezig ben op een ander adres, ben ik even voorzien. Maar wel een goede tip ja; ik weet hoe ze werken daar en dat is inderdaad ook erg goed.
woensdag 22 oktober 2008 om 11:07
Ik heb gister toch zó'n prachtige film gezien!
"Danse avec lui" .Het sloot zó aan bij wat er hier allemaal geschreven wordt vind ik..Echt een aanrader. Natuurlijk staan paarden centraal, maar veel meer haalde ik uit de boodschap erachter. Mijn God, was weer janken natuurlijk
Hier de trailer.. (wel in het Frans, dus ik hoop dat jullie het kunnen verstaan!)
"Danse avec lui" .Het sloot zó aan bij wat er hier allemaal geschreven wordt vind ik..Echt een aanrader. Natuurlijk staan paarden centraal, maar veel meer haalde ik uit de boodschap erachter. Mijn God, was weer janken natuurlijk
Hier de trailer.. (wel in het Frans, dus ik hoop dat jullie het kunnen verstaan!)
zondag 26 oktober 2008 om 10:15
Hey Sha-la, weer in het buitenland of was het gewoon laat geworden zaterdagnacht?
Mijn stemming is echt tot een nulpunt gedaald. En ik baal ervan, want ik kreeg net het gevoel alles een beetje op de rit te krijgen, of me in élk geval wat rustiger te voelen. Heftig incident op mijn werk gehad en het lukt me slecht dit los te laten. Ik merk ook dat ik mijn draai (nog) nu ik weer werk. Ben het ook totaal niet eens met het beleid dat bepaald is n.a.v alles; komt een gevoel van ongeloof, maar vooral dat van onveiligheid en boosheid bij kijken.
En ik merk dat ik helemaal geen zin heb om daar discussies over aan te gaan. Het enige dat ik voel is weer die vluchtdrang. Bij mezelf denken "wat móet ik in hemelsnaam nog met zo'n baan?". Mijn gedachten schieten alle kanten op en het maakt misschien dat ik wat radicale besluiten/uitlatingen kan doen, maar zelfs dat interesseert me dan niet op zo'n moment.
Ik ben er even klaar mee.
Mijn stemming is echt tot een nulpunt gedaald. En ik baal ervan, want ik kreeg net het gevoel alles een beetje op de rit te krijgen, of me in élk geval wat rustiger te voelen. Heftig incident op mijn werk gehad en het lukt me slecht dit los te laten. Ik merk ook dat ik mijn draai (nog) nu ik weer werk. Ben het ook totaal niet eens met het beleid dat bepaald is n.a.v alles; komt een gevoel van ongeloof, maar vooral dat van onveiligheid en boosheid bij kijken.
En ik merk dat ik helemaal geen zin heb om daar discussies over aan te gaan. Het enige dat ik voel is weer die vluchtdrang. Bij mezelf denken "wat móet ik in hemelsnaam nog met zo'n baan?". Mijn gedachten schieten alle kanten op en het maakt misschien dat ik wat radicale besluiten/uitlatingen kan doen, maar zelfs dat interesseert me dan niet op zo'n moment.
Ik ben er even klaar mee.
zondag 26 oktober 2008 om 18:00
Terug uit het buitenland!
Kym, wat verscrhikkelijk dat je je off-pereiode moeilijk te boven komt. Hoe is het incident op je werk afgelopen? Heb je het er de afgelopen dagen nog met iemand over gehad? Het is vervelend te merken als je baan zoveel ongelukkigheid triggert. Ik vind het heel erg moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen, je werkt in de psychiatrie toch? dat is een wereld die ik niet ken, ik weet niet hoe het beleid daar gevormd wordt, wat typische zaken zijn waar je daar tegenaan loopt etc.
Neemt niet weg dat het heel vervelend is dat het zo'n stempel op je drukt. Rust nemen, is altijd een beetje een codewoord voor mij. Terug de natuur in, je sterk proberen te voelen met de punten die jou zo sieren als persoon, en vooral je niet gek laten maken door die hittepitten. ....
Kym, wat verscrhikkelijk dat je je off-pereiode moeilijk te boven komt. Hoe is het incident op je werk afgelopen? Heb je het er de afgelopen dagen nog met iemand over gehad? Het is vervelend te merken als je baan zoveel ongelukkigheid triggert. Ik vind het heel erg moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen, je werkt in de psychiatrie toch? dat is een wereld die ik niet ken, ik weet niet hoe het beleid daar gevormd wordt, wat typische zaken zijn waar je daar tegenaan loopt etc.
Neemt niet weg dat het heel vervelend is dat het zo'n stempel op je drukt. Rust nemen, is altijd een beetje een codewoord voor mij. Terug de natuur in, je sterk proberen te voelen met de punten die jou zo sieren als persoon, en vooral je niet gek laten maken door die hittepitten. ....
maandag 3 november 2008 om 00:08
Hoihoi,
Dank voor je interesse Sha-la! Het 'incident' op mijn werk is redelijk opgelost, maar het blijft onrustig. Ik heb er wel veel met mensen over kunnen praten (nazorg was ook prima) en ben er nu ook wel klaar mee geloof ik.
Maar helaas voel ik me buiten dat eigenlijk nog steeds hetzelfde als de laatste keer dat ik hier schreef. Het houdt niet op; dingen lijken zich weer meer en meer op te stapelen en ik voel me alleen nog maar doodongelukkig en huil veel. Vreselijk allemaal.
En eigenlijk lukt niks me dan meer. Motivatie voor werkelijk álles verdwijnt en het liefst ben ik de hele dag thuis en zie ik niemand. Maar dat doe ik niet, omdat ik weet dat ik er geen meter mee opschiet. Maar oh, wat zou ik soms (nee, vaak)graag willen verdwijnen. Vertrekken en een zorgeloos bestaan leiden. En oh, wat klinkt dit toch weer onrealistisch en wat besef ik me weer dat het echt nergens over gaat waar ik over nadenk.
Maar eigenlijk denk ik ook zo over mijn leven. Ik heb alles en toch ook weer niets en dat voelt verdomde klote.
En ik weet niet wat ik moet doen om me beter te gaan voelen; praten met iemand, me richten op de fijne dingen, verhuizen, vertrekken, me ziek melden.. Allemaal zinloos. Het zit in me, dit ben ik en ik zal er mee moeten dealen vrees ik.
Dank voor je interesse Sha-la! Het 'incident' op mijn werk is redelijk opgelost, maar het blijft onrustig. Ik heb er wel veel met mensen over kunnen praten (nazorg was ook prima) en ben er nu ook wel klaar mee geloof ik.
Maar helaas voel ik me buiten dat eigenlijk nog steeds hetzelfde als de laatste keer dat ik hier schreef. Het houdt niet op; dingen lijken zich weer meer en meer op te stapelen en ik voel me alleen nog maar doodongelukkig en huil veel. Vreselijk allemaal.
En eigenlijk lukt niks me dan meer. Motivatie voor werkelijk álles verdwijnt en het liefst ben ik de hele dag thuis en zie ik niemand. Maar dat doe ik niet, omdat ik weet dat ik er geen meter mee opschiet. Maar oh, wat zou ik soms (nee, vaak)graag willen verdwijnen. Vertrekken en een zorgeloos bestaan leiden. En oh, wat klinkt dit toch weer onrealistisch en wat besef ik me weer dat het echt nergens over gaat waar ik over nadenk.
Maar eigenlijk denk ik ook zo over mijn leven. Ik heb alles en toch ook weer niets en dat voelt verdomde klote.
En ik weet niet wat ik moet doen om me beter te gaan voelen; praten met iemand, me richten op de fijne dingen, verhuizen, vertrekken, me ziek melden.. Allemaal zinloos. Het zit in me, dit ben ik en ik zal er mee moeten dealen vrees ik.
zaterdag 22 november 2008 om 23:50
Hoi Kym,
ik herken veel in je verhaal. Wat voor mij in ieder geval een geruststelling is. Dat ik niet de enige ben, die zich zo voelt. Ik zit momenteel thuis met een burnout, na maanden (of, als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, jaren) mezelf te hebben weggestopt en aangepakt om maar zo 'gewoon' mogelijk te kunnen zijn. Hiervoor heb ik een aantal jaren gereisd en in het buitenland gewoond, maar ook dat gaf niet die voldoening, dat gevoel dat je leeft. (natuurlijk wel op sommige momenten, maar niet dat intense gevoel van belonging)
De burnout heeft me nu op zo'n manier gevloerd dat ik niet anders kan dan naar mijn lichaam luisteren en haar serieus te nemen. Ik wéét dat ik er iets mee moet doen, maar wat? tja...
Ik heb vanochtend onderstaand gedichtje geschreven. Misschien herken je dit gevoel?
Ik zit opgesloten,
Vastgeketend
Ben vleugellam gemaakt
Mijn adem stokt,
mijn hart schreeuwt
mijn ziel bonkt, keihard
op de binnenkant van mijn botten:
Laat me eruit!
Laat me los!
Laat me gaan!
Ik wil vliegen
Voelen, ruiken
Proeven
Ik wil leven
Ik wil leven!
Het klinkt misschien heel wanhopig, maar op sommige momenten voelt het precies zó. Wanhopig. Ik kan er gelukkig goed met mijn moeder over praten, die, al kent ze het gevoel zelf niet, wel naar me luistert en me wil begrijpen. Heb jij iemand in je omgeving waar je bij terecht kan?
liefs,
Tjitske
ik herken veel in je verhaal. Wat voor mij in ieder geval een geruststelling is. Dat ik niet de enige ben, die zich zo voelt. Ik zit momenteel thuis met een burnout, na maanden (of, als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, jaren) mezelf te hebben weggestopt en aangepakt om maar zo 'gewoon' mogelijk te kunnen zijn. Hiervoor heb ik een aantal jaren gereisd en in het buitenland gewoond, maar ook dat gaf niet die voldoening, dat gevoel dat je leeft. (natuurlijk wel op sommige momenten, maar niet dat intense gevoel van belonging)
De burnout heeft me nu op zo'n manier gevloerd dat ik niet anders kan dan naar mijn lichaam luisteren en haar serieus te nemen. Ik wéét dat ik er iets mee moet doen, maar wat? tja...
Ik heb vanochtend onderstaand gedichtje geschreven. Misschien herken je dit gevoel?
Ik zit opgesloten,
Vastgeketend
Ben vleugellam gemaakt
Mijn adem stokt,
mijn hart schreeuwt
mijn ziel bonkt, keihard
op de binnenkant van mijn botten:
Laat me eruit!
Laat me los!
Laat me gaan!
Ik wil vliegen
Voelen, ruiken
Proeven
Ik wil leven
Ik wil leven!
Het klinkt misschien heel wanhopig, maar op sommige momenten voelt het precies zó. Wanhopig. Ik kan er gelukkig goed met mijn moeder over praten, die, al kent ze het gevoel zelf niet, wel naar me luistert en me wil begrijpen. Heb jij iemand in je omgeving waar je bij terecht kan?
liefs,
Tjitske
vrijdag 28 november 2008 om 12:56
Hoi,
Sorry Tjitchat, voor de late reactie. Ik weet niet of ik me echt herken in wat je schrijft eigenlijk. Het klinkt namelijk wel heel melancholisch. En zo voel ik me ook wel vaak, maar vaak ook niet. Het wisselt sterk. In elk geval vind ik het lief dat je het wilt delen hier.
Ik heb deze topic in augustus geopend en we zijn nu ruim 3 maanden verder. Ik merk dat er nog weinig veranderd is voor me en dat er veel schommeling heeft plaatsgevonden. Momenteel is weer echt een beetje een 'down-punt'.
Ik kan er wel met mensen over praten, maar eigenlijk ken ik maar erg weinig mensen die ook echt lijken te snappen wát er dan in me omgaat. Dat maakt het lastig.
Sorry Tjitchat, voor de late reactie. Ik weet niet of ik me echt herken in wat je schrijft eigenlijk. Het klinkt namelijk wel heel melancholisch. En zo voel ik me ook wel vaak, maar vaak ook niet. Het wisselt sterk. In elk geval vind ik het lief dat je het wilt delen hier.
Ik heb deze topic in augustus geopend en we zijn nu ruim 3 maanden verder. Ik merk dat er nog weinig veranderd is voor me en dat er veel schommeling heeft plaatsgevonden. Momenteel is weer echt een beetje een 'down-punt'.
Ik kan er wel met mensen over praten, maar eigenlijk ken ik maar erg weinig mensen die ook echt lijken te snappen wát er dan in me omgaat. Dat maakt het lastig.
vrijdag 28 november 2008 om 14:42
Hoi Kym,
Ik zit net jou topic door te lezen en ik herken er ook zoveel dingen in.
Ik heb al heel lang wisselende stemmingen. Ik denk al bijna 20 jaar. Niet weten wat je wilt, geen zin in contacten, liefst alleen zijn. Je eigen ding doen. Niemand anders nodig hebben. Weg illen enz. enz.
Ik heb ook die site over HSP doorgelezen. Ik kan me er goed in vinden. Zou ik dan HSP zijn? Eigenlijk heb ik het nooit zo bekeken.
Ik ben altijd een vrij stil en teruggetrokken meisje geweest. Mensen vonden mijn verlegen. Ik was ook altijd alleen bezig en zocht totaal geen contact met anderen.
Na schooltijd ging ik werken. Ambitie heb ik niet, heb er geen zin in. Ik wil wel dat wat ik doe, goed doen. Maar ben het liefst alleen aan het werk.
In die tijd ben ik ook heel intensief gaan sporten (wielrennen). Dit was voor mij een soort uitlaatklep. Lekker alleen de hele dag fietsen, buiten, gaan waar ik heen wilde. Maar het werd wel een verslaving. Als ik twee dagen niet kon fietsen, voelde ik me helemaal niet lekker. Ik zette dan ook alles opzij om maar te kunnen fietsen.
2 keer ben ik er voor langere tijd tussenuit geweest. Op reis voor een aantal maanden. Geweldig vond ik dat. Mijn eigen gang gaan, lekker vrij, buiten, niks geen verplichtingen. Ik moet toegeven dat het een soort vluchten was. Ik voelde me op die momenten namelijk zo "gevangen". Ik moest weg!
De laatste jaren gaat het wel ietsje beter. Het gaat goed op mijn werk. Ook sport ik nog wel heel veel. Ik vergeet dan even alles om me heen. Heerlijk is dat. Wel heb ik vaak stemmingswisselingen. Het ene moment ben ik supervrolijk. Maar ik kan zo 180 gr. omdraaien en supersaggo en teruggetrokken worden. Van een onschuldige opmerking of ergenis. Dit kan soms een paar dagen duren. En op zo'n moment heb ik echt een hekel aan mijn leven. Wil ik weer weg, mijn leven veranderen.
Ik heb het 'swinters trouwens vaker. Ik dacht zelf aan een winterdip ofzo maar zomers heb ik toch ook regelmatig dat rotgevoel. Ik ga me in ieder gevall nog iets meer verdiepen in HSP.
Ik kom trouwens erg afstandelijk en ijzig over. Ik heb als het ware een pantser om me heen gevormd waardoor ik me gevoel kan afsluiten. Veel dingen doen me eigenlijk weinig. Maarja, zo zit ik 'savonds weer te janken om iets onbenulligs op TV.
Ik zit net jou topic door te lezen en ik herken er ook zoveel dingen in.
Ik heb al heel lang wisselende stemmingen. Ik denk al bijna 20 jaar. Niet weten wat je wilt, geen zin in contacten, liefst alleen zijn. Je eigen ding doen. Niemand anders nodig hebben. Weg illen enz. enz.
Ik heb ook die site over HSP doorgelezen. Ik kan me er goed in vinden. Zou ik dan HSP zijn? Eigenlijk heb ik het nooit zo bekeken.
Ik ben altijd een vrij stil en teruggetrokken meisje geweest. Mensen vonden mijn verlegen. Ik was ook altijd alleen bezig en zocht totaal geen contact met anderen.
Na schooltijd ging ik werken. Ambitie heb ik niet, heb er geen zin in. Ik wil wel dat wat ik doe, goed doen. Maar ben het liefst alleen aan het werk.
In die tijd ben ik ook heel intensief gaan sporten (wielrennen). Dit was voor mij een soort uitlaatklep. Lekker alleen de hele dag fietsen, buiten, gaan waar ik heen wilde. Maar het werd wel een verslaving. Als ik twee dagen niet kon fietsen, voelde ik me helemaal niet lekker. Ik zette dan ook alles opzij om maar te kunnen fietsen.
2 keer ben ik er voor langere tijd tussenuit geweest. Op reis voor een aantal maanden. Geweldig vond ik dat. Mijn eigen gang gaan, lekker vrij, buiten, niks geen verplichtingen. Ik moet toegeven dat het een soort vluchten was. Ik voelde me op die momenten namelijk zo "gevangen". Ik moest weg!
De laatste jaren gaat het wel ietsje beter. Het gaat goed op mijn werk. Ook sport ik nog wel heel veel. Ik vergeet dan even alles om me heen. Heerlijk is dat. Wel heb ik vaak stemmingswisselingen. Het ene moment ben ik supervrolijk. Maar ik kan zo 180 gr. omdraaien en supersaggo en teruggetrokken worden. Van een onschuldige opmerking of ergenis. Dit kan soms een paar dagen duren. En op zo'n moment heb ik echt een hekel aan mijn leven. Wil ik weer weg, mijn leven veranderen.
Ik heb het 'swinters trouwens vaker. Ik dacht zelf aan een winterdip ofzo maar zomers heb ik toch ook regelmatig dat rotgevoel. Ik ga me in ieder gevall nog iets meer verdiepen in HSP.
Ik kom trouwens erg afstandelijk en ijzig over. Ik heb als het ware een pantser om me heen gevormd waardoor ik me gevoel kan afsluiten. Veel dingen doen me eigenlijk weinig. Maarja, zo zit ik 'savonds weer te janken om iets onbenulligs op TV.
zaterdag 20 december 2008 om 10:33
Hoi Jetnes,
Sorry voor deze late reactie, het topic was nogal weggezakt..
Het labeltje 'HSP' boeit me eerlijk gezegd niet ontzettend, hoor. Ik ben niet zo van de 'diagnoses', maar wel is het zo dat veel dingen die HSP beschrijft ik herken. En dat heb jij dus ook zeg je?
Me zo voelen zoals ik me nu voel is iets van de laatste 10 jaar denk ik, daarvoor was ik ook geen makkelijke, maar werkte het wel anders in me door. Jij had je wielrennen waar je je op focuste, ik heb altijd gehad dat ik graag buiten was en als ik me niet goed voelde dan zorgde dat direct voor veel ontspanning. Nu merk ik alleen maar meer en meer dat dat is wat ik nodig heb en dat geldt voor de winter-, maar ook de zomerperiode (ik link mijn stemmingen dus niet zozeer aan kou of warme ofzo).
Dat laatste wat je schrijft herken ik wel: ik kan vaak worden gezien als de "arrogante b*tch", behalve door de mensen die daar doorheen weten te prikken. Dan blijk ik eigenlijk gewoon het meest gevoelige meisje te zijn met ook haar onzekerheden. Lastig is dat.
Fijn in elk geval dat jij in een wat rustiger vaarwater lijkt te zitten momenteel, in elk geval op het gebied van je werk.
Heb je weleens wat met je gevoel/stemmingen gedaan trouwens?
Sorry voor deze late reactie, het topic was nogal weggezakt..
Het labeltje 'HSP' boeit me eerlijk gezegd niet ontzettend, hoor. Ik ben niet zo van de 'diagnoses', maar wel is het zo dat veel dingen die HSP beschrijft ik herken. En dat heb jij dus ook zeg je?
Me zo voelen zoals ik me nu voel is iets van de laatste 10 jaar denk ik, daarvoor was ik ook geen makkelijke, maar werkte het wel anders in me door. Jij had je wielrennen waar je je op focuste, ik heb altijd gehad dat ik graag buiten was en als ik me niet goed voelde dan zorgde dat direct voor veel ontspanning. Nu merk ik alleen maar meer en meer dat dat is wat ik nodig heb en dat geldt voor de winter-, maar ook de zomerperiode (ik link mijn stemmingen dus niet zozeer aan kou of warme ofzo).
Dat laatste wat je schrijft herken ik wel: ik kan vaak worden gezien als de "arrogante b*tch", behalve door de mensen die daar doorheen weten te prikken. Dan blijk ik eigenlijk gewoon het meest gevoelige meisje te zijn met ook haar onzekerheden. Lastig is dat.
Fijn in elk geval dat jij in een wat rustiger vaarwater lijkt te zitten momenteel, in elk geval op het gebied van je werk.
Heb je weleens wat met je gevoel/stemmingen gedaan trouwens?
dinsdag 6 januari 2009 om 19:00
Hallo,
Nog mensen hier? Ben er benieuwd naar
Raar idee dat ik deze topic bijna 5 maanden geleden schreef en inmiddels eigenlijk geen steek verder ben gekomen, haha!
Als ik het terug lees, dan merk ik dat er weinig is veranderd. Maar goed, het doel was natuurlijk dan ook niet dat er a la minute een oplossing zou komen voor hoe ik me voel.
Ik heb wat leuke contacten opgedaan via hier en dat is al erg fijn!
Ik merk dat er volop onrust in mijn lijf heerst. Het enige dat me nog een beetje houvast biedt zijn mijn werk (me richten op anderen) en mijn huis (haast obsessief herinrichten/opknappen en poetsen). Belachelijk toch eigenlijk, maar zo zij het.
Ik geniet van het landschap buiten momenteel. Elke dag weer die prachtige zonsopkomst over de weilanden en het zonnetje dat aanhoudt en voor mooie beelden zorgt.
Ik kan erin opgaan en het ontroert me tegelijkertijd ook. Zulke kleine dingen, zo puur. En dan bedenk ik me: what a life. Wáár ben ik mee bezig? Welke kant ga ik op? Wat wil ik nou en waarom bedenk ik elke dag weer nieuwe dingen om me op te richten om er vervolgens weinig meer mee te doen. Ik vind het niet normaal.
Mijn idee was een coach, maar dit voornemen is ook alweer naar de achtergrond geschoven (hoe voorspelbaar).
Drang naar vrijheid blijft steeds weer opspelen. Anderen noemen het een vlucht.
Nog mensen hier? Ben er benieuwd naar
Raar idee dat ik deze topic bijna 5 maanden geleden schreef en inmiddels eigenlijk geen steek verder ben gekomen, haha!
Als ik het terug lees, dan merk ik dat er weinig is veranderd. Maar goed, het doel was natuurlijk dan ook niet dat er a la minute een oplossing zou komen voor hoe ik me voel.
Ik heb wat leuke contacten opgedaan via hier en dat is al erg fijn!
Ik merk dat er volop onrust in mijn lijf heerst. Het enige dat me nog een beetje houvast biedt zijn mijn werk (me richten op anderen) en mijn huis (haast obsessief herinrichten/opknappen en poetsen). Belachelijk toch eigenlijk, maar zo zij het.
Ik geniet van het landschap buiten momenteel. Elke dag weer die prachtige zonsopkomst over de weilanden en het zonnetje dat aanhoudt en voor mooie beelden zorgt.
Ik kan erin opgaan en het ontroert me tegelijkertijd ook. Zulke kleine dingen, zo puur. En dan bedenk ik me: what a life. Wáár ben ik mee bezig? Welke kant ga ik op? Wat wil ik nou en waarom bedenk ik elke dag weer nieuwe dingen om me op te richten om er vervolgens weinig meer mee te doen. Ik vind het niet normaal.
Mijn idee was een coach, maar dit voornemen is ook alweer naar de achtergrond geschoven (hoe voorspelbaar).
Drang naar vrijheid blijft steeds weer opspelen. Anderen noemen het een vlucht.
zaterdag 10 januari 2009 om 15:25
Hoi,
Ik vraag me de laatste tijd iets af en vandaag kwam ik op het idee om het forum te raadplegen of iemand het herkent.
Nu kwam ik op jouw topic terecht en herken ik wel bepaalde dingen.
Ik moet zeggen, lang niet alles hoor, maar wilde toch even reageren.
Wat ik het meest herken is het liefst alleen willen zijn.
Als ik onder vrienden ofzo ben dan is dat oke, maar zelf iets druks ondernemen zal ik niet snel doen. Ook vermaak ik me prima alleen.
Ook herken ik de onrust.
Vooral nadat ik ben gaan samenwonen merk ik.
Ik kon vroeger prima uuuuuuren tv kijken in alle rust of van mezelf even niks moeten.
Nu kan ik dat niet meer zo goed. Ik "moet" voor mijn gevoel nog van alles.
Ik heb nu een vrij groot huis en ben altijd wel bezig met het huishouden, misschien is dat deels wel mijn onrust, maar er is meer wat onrust geeft. Als ik nu bijv op de bank zit voel ik me al snel schuldig, of herinner ik me iets wat ik nog moest doen en dat geeft dan nog meer onrust.
Tientallen dingen bedacht ik me vandaag om te kunnen gaan doen, maar nee...... het echte actieve komt er niet van....ik doe wel kleine dingen die echt gedaan moeten worden maar voor de rust zoek ik zoveel mogelijk de rust op (internetten vooral).
Ik voel me daarbij best "lui" en denk dan: ik had ook dat en dat kunnen doen.
Ik heb een prima baan, werk lekker en (net als jij) moet ik me daarbij richten op anderen. Vind de verhalen/ervaringen van anderen heel interessant.
Miischien ook daarom dat ik op dit forum zit, soort vlucht in mijn vrije tijd om te lezen hoe anderen hun leven ervaren, plus onder de mensen te zijn maar evengoed thuis (alleen).
Ik woon in de polder en net als jij geniet ik van de mooie momenten en probeer zoveel mogelijk te genieten.
Heb een prima leven, maar toch.....heel soms.....denk ik: mens..geniet toch meer van wat je hebt! Als iets negatiefs in mijn leven komt dan overheerst dat snel en zie ik het positieve niet meer zo goed. Ik moet zeggen dat ik wel de goede kant op ga, leer steeds meer in het leven, ook dankzij mijn vriend die erg nuchter is en mij wel eens over mijn grenzen heen trekt (waar nodig).
Afijn...heel verhaal, maar wil dus even kwijt dat ik het een beetje herken. Wil niet eens dat het een naam heeft en ik weet niet eens of ik er wat aan wil doen. Hoewel....ik ben er eigenlijk al een beetje mee bezig, bijv: eerst huishouden en daarna pc aandoen (minder afleiding en onrust) en gisteravond heb ik sinds tijden in bed een boekje gelezen (ontspanning zonder schuldig te voelen of afgeleid).
Misschien is het ook een beetje accepteren hoe je bent, niet teveel willen in het leven, maar meer genieten van het hier en nu(?)
Sterkte met jezelf.
Ik vraag me de laatste tijd iets af en vandaag kwam ik op het idee om het forum te raadplegen of iemand het herkent.
Nu kwam ik op jouw topic terecht en herken ik wel bepaalde dingen.
Ik moet zeggen, lang niet alles hoor, maar wilde toch even reageren.
Wat ik het meest herken is het liefst alleen willen zijn.
Als ik onder vrienden ofzo ben dan is dat oke, maar zelf iets druks ondernemen zal ik niet snel doen. Ook vermaak ik me prima alleen.
Ook herken ik de onrust.
Vooral nadat ik ben gaan samenwonen merk ik.
Ik kon vroeger prima uuuuuuren tv kijken in alle rust of van mezelf even niks moeten.
Nu kan ik dat niet meer zo goed. Ik "moet" voor mijn gevoel nog van alles.
Ik heb nu een vrij groot huis en ben altijd wel bezig met het huishouden, misschien is dat deels wel mijn onrust, maar er is meer wat onrust geeft. Als ik nu bijv op de bank zit voel ik me al snel schuldig, of herinner ik me iets wat ik nog moest doen en dat geeft dan nog meer onrust.
Tientallen dingen bedacht ik me vandaag om te kunnen gaan doen, maar nee...... het echte actieve komt er niet van....ik doe wel kleine dingen die echt gedaan moeten worden maar voor de rust zoek ik zoveel mogelijk de rust op (internetten vooral).
Ik voel me daarbij best "lui" en denk dan: ik had ook dat en dat kunnen doen.
Ik heb een prima baan, werk lekker en (net als jij) moet ik me daarbij richten op anderen. Vind de verhalen/ervaringen van anderen heel interessant.
Miischien ook daarom dat ik op dit forum zit, soort vlucht in mijn vrije tijd om te lezen hoe anderen hun leven ervaren, plus onder de mensen te zijn maar evengoed thuis (alleen).
Ik woon in de polder en net als jij geniet ik van de mooie momenten en probeer zoveel mogelijk te genieten.
Heb een prima leven, maar toch.....heel soms.....denk ik: mens..geniet toch meer van wat je hebt! Als iets negatiefs in mijn leven komt dan overheerst dat snel en zie ik het positieve niet meer zo goed. Ik moet zeggen dat ik wel de goede kant op ga, leer steeds meer in het leven, ook dankzij mijn vriend die erg nuchter is en mij wel eens over mijn grenzen heen trekt (waar nodig).
Afijn...heel verhaal, maar wil dus even kwijt dat ik het een beetje herken. Wil niet eens dat het een naam heeft en ik weet niet eens of ik er wat aan wil doen. Hoewel....ik ben er eigenlijk al een beetje mee bezig, bijv: eerst huishouden en daarna pc aandoen (minder afleiding en onrust) en gisteravond heb ik sinds tijden in bed een boekje gelezen (ontspanning zonder schuldig te voelen of afgeleid).
Misschien is het ook een beetje accepteren hoe je bent, niet teveel willen in het leven, maar meer genieten van het hier en nu(?)
Sterkte met jezelf.
zaterdag 10 januari 2009 om 15:34
Ik zit net nog eens je openingspost te lezen en sommige latere postings en merk nu op dat het bij jou vooral op je werk gericht is.
Kan het zo zijn dat je hoofd helemaal vol zit met stress/verhalen van clienten/ergenissen collegae, etc. dat je thuis enkel nog behoefte hebt aan rust??? En in de natuur vind je die rust idd zeker, dus komen dan de emoties bij je los(?)
Is het voor jou dan niet gezonder dat je een baan zoekt die je eigen ik minder belast (emotioneel)?
Als je baan al zoveel energie van je vreet en je veranderd niks dan blijf je jarenlang in hetzelfde cirkeltje ben ik bang.
Overigens geldt bovenstaande niet voor mij ; )
(haal vaak ook energie uit mijn werk en kan het vaak loslaten o.a.)
Kan het zo zijn dat je hoofd helemaal vol zit met stress/verhalen van clienten/ergenissen collegae, etc. dat je thuis enkel nog behoefte hebt aan rust??? En in de natuur vind je die rust idd zeker, dus komen dan de emoties bij je los(?)
Is het voor jou dan niet gezonder dat je een baan zoekt die je eigen ik minder belast (emotioneel)?
Als je baan al zoveel energie van je vreet en je veranderd niks dan blijf je jarenlang in hetzelfde cirkeltje ben ik bang.
Overigens geldt bovenstaande niet voor mij ; )
(haal vaak ook energie uit mijn werk en kan het vaak loslaten o.a.)
zondag 11 januari 2009 om 15:14
Hoi Kymm,
Ik herken ook heel veel in jou verhaal. Ik probeer ook iedere dag weer iets te vinden om me op te richten, voel me ontevreden met wat ik nu heb terwijl het voor andere een droombeld zou zijn, een mooi huis, een lieve vriend, 2 lieve katten etc. Maar toch, iets in mijn lichaam verteld mij dat ik iets mis ....wat? Geen idee......
Ik herken ook heel veel in jou verhaal. Ik probeer ook iedere dag weer iets te vinden om me op te richten, voel me ontevreden met wat ik nu heb terwijl het voor andere een droombeld zou zijn, een mooi huis, een lieve vriend, 2 lieve katten etc. Maar toch, iets in mijn lichaam verteld mij dat ik iets mis ....wat? Geen idee......
zondag 11 januari 2009 om 17:35
quote:minameut schreef op 10 januari 2009 @ 15:34:
Ik zit net nog eens je openingspost te lezen en sommige latere postings en merk nu op dat het bij jou vooral op je werk gericht is.
Kan het zo zijn dat je hoofd helemaal vol zit met stress/verhalen van clienten/ergenissen collegae, etc. dat je thuis enkel nog behoefte hebt aan rust??? En in de natuur vind je die rust idd zeker, dus komen dan de emoties bij je los(?)
Is het voor jou dan niet gezonder dat je een baan zoekt die je eigen ik minder belast (emotioneel)?
Als je baan al zoveel energie van je vreet en je veranderd niks dan blijf je jarenlang in hetzelfde cirkeltje ben ik bang.
Hoi, bedankt nog voor je reactie!
Ik kan me alleen niet vinden in wat jij schrijft. Het is namelijk niet zo dat mijn werk me compleet leegzuigt. Wel kan ik er heel wisselend instaan: kan ik heel erg balen van hoe dingen soms lopen, maar kan ik er andere keren ook weer heel veel energie uithalen. Alhoewel ik niet denk dat dit dé baan van mijn leven is (ik wil me uiteindelijk echt wel meer ontwikkelen en misschien wel niet binnen een team als deze willen blijven werken) zit ik er voorlopig nog wel even goed.
Mijn niet zo blije gevoel beleef ik op alle vlakken. Niet enkel als ik aan het werk ben ofzo.
@Emoticon:Lastig hè dat je dat elke dag weer zoveel energie kost (tenminste, zo ervaar ik dat). Je kunt alles hebben, maar toch met zo'n naar gevoel blijven zitten.
Kun jij het erover hebben met anderen eigenlijk? En voel je je al lange tijd zo?
Ik zit net nog eens je openingspost te lezen en sommige latere postings en merk nu op dat het bij jou vooral op je werk gericht is.
Kan het zo zijn dat je hoofd helemaal vol zit met stress/verhalen van clienten/ergenissen collegae, etc. dat je thuis enkel nog behoefte hebt aan rust??? En in de natuur vind je die rust idd zeker, dus komen dan de emoties bij je los(?)
Is het voor jou dan niet gezonder dat je een baan zoekt die je eigen ik minder belast (emotioneel)?
Als je baan al zoveel energie van je vreet en je veranderd niks dan blijf je jarenlang in hetzelfde cirkeltje ben ik bang.
Hoi, bedankt nog voor je reactie!
Ik kan me alleen niet vinden in wat jij schrijft. Het is namelijk niet zo dat mijn werk me compleet leegzuigt. Wel kan ik er heel wisselend instaan: kan ik heel erg balen van hoe dingen soms lopen, maar kan ik er andere keren ook weer heel veel energie uithalen. Alhoewel ik niet denk dat dit dé baan van mijn leven is (ik wil me uiteindelijk echt wel meer ontwikkelen en misschien wel niet binnen een team als deze willen blijven werken) zit ik er voorlopig nog wel even goed.
Mijn niet zo blije gevoel beleef ik op alle vlakken. Niet enkel als ik aan het werk ben ofzo.
@Emoticon:Lastig hè dat je dat elke dag weer zoveel energie kost (tenminste, zo ervaar ik dat). Je kunt alles hebben, maar toch met zo'n naar gevoel blijven zitten.
Kun jij het erover hebben met anderen eigenlijk? En voel je je al lange tijd zo?
