Psyche
alle pijlers
Ik ben bang en voel me hulpeloos.
donderdag 17 augustus 2017 om 13:07
Beste viva forummers,
Ik zal even vanaf het begin af aan beginnen. Ik ben een 34 jarige moeder van een kindje van 3. Ik werk, man werkt komen vrijwel niets tekort. Ik zit alleen ontzettend in de knoop met mijzelf. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn man maar er knaagt iets aan mij waardoor ik helemaal angstig wordt.
Mijn zwangerschap was een HEL. Ik was depressief (uiteindelijk een PND) vast gesteld en ik was mezelf niet. Nee met het kindje ging het goed. Qua gezondheid ging het met mij op de herkenbare kwalen ook goed maar in mijn hoofd ging het verkeerd. Ja we wilden een kind maar ik hoorde vaak "als je stopt met de pil ben je pas na jaren zwanger" ik geloofde die praatjes allemaal maar en dacht nou dan moet ik wel opschieten. Na 5 maanden was het raak. Het ging mij te snel. Wil ik deze verantwoordelijkheid wel? Wil ik nu wel moeder zijn? En ga zo maar door. Of het erbij hoorde weet ik niet maar me partner was door het dolle heen. Na 2 maanden zwangerschap las ik verhalen op het internet als doodgeboorte, miskramen, kind van een ander, moeder en kind dood tijdens bevalling. Waarom lees je dat dan vraag je jezelf af.. Ik las het omdat ik zo bang was me eigen kind ook te verliezen. Miskramen komen bij ons veel voor en dacht stel je voor!
Gekke dwang gedachten kwamen op in mij.. zelfs de gedachten als stel dat dit kind niet van je man is?? Stel dat je dood gaat als je gaat bevallen?? Stel dat je je kind verliest?? En het allerergste van allemaal ik begon er nog in te geloven ook. Ik was dus psychisch helemaal niet ok. Ik durfde het mijn VK niet te vertellen. Bang dat ik uitgelachen werd of bang dat ik gek werd aangekeken. Hoe dan ook ik heb 0.0 genoten van mijn zwangerschap. Maar het kind moest eruit. Ik gaf mezelf hoop! Het moet eruit en dan komt alles goed.. Alleen niks kwam goed..
Ik had geen band met me kind. Ik heb een trauma tijd achter de rug. Ik haatte me kind en mezelf. Ja het klinkt hard maar ik type alles nu zo eerlijk mogelijk in. 1 ding wilde ik nooit meer en dat is een kind weer krijgen..
Ik kwam na een poosje weer op de rails. Begon met werken. Kleine naar de opvang en alles ging goed maar de psyche is gebleven. Ik kwam via de huisarts bij wat zij noemde een goede psychologe. Ik had er niets aan.. EMDR we hebben alles geprobeerd maar het gaat er niet in bij mij. Dus gestopt.
Weer een andere psycholoog. Er is een angststoornis, dwangneurose en PTSS. Ik voel me klote. Een klote moeder. Waarom heb ik dit nou. Waarom kan ik niet zoals al die andere moeders zijn die zo intens genieten van de kleine dingetjes zoals de geur van baby shampoo.. Ik heb dat niet. Ik hou zo ontzettend veel van me kindje. Maar ik zit op de automatische piloot. Het heeft zorg nodig dat is belangrijk.
Mijn man heeft het nooit over een 2de gehad maar hij is gek op kinderen. Ik wordt ook niet jonger en de tijd tikt door. Tijd geleden zei hij tegen de kleine. Wat zou je willen een broertje of zusje als mama weer zwanger is. Ik stond stokstijf. De kleine riep zusjee en me hart brak in 100000 stukjes. Gisteren dacht ik het is zover ik ben zwanger aangezien ik diaree heb gehad en de pil dan wat minder werkzaam is ondanks dat ik oplet. En heel even gaf mij verbeelding een streepje wat uiteindelijk wit werd. Negatief. Ik was zo bang dat het wel positief was. Ik raakte in paniek begon te trillen en dacht aan al die momenten met me dwanggedachten. Ik dacht zelfs aan weghalen mocht het zo zijn..
Mijn man weet dat ik niet lekker in me vel zit wat zwangerschappen enz betreft. Af en toe geef ik een seintje als ik mama's zie met 2 of meer kinderen zo van ik zou dat niet kunnen. Ik durf die weg niet meer te nemen.
Ik schaam me nu al diep omdat ik weet dat sommige mama's mee lezen en denken wat kan die overdrijven zeg. Of vrouwen die een kinderwens hebben en dit lezen.. het spijt me zo dames. Maar ik moest dit even kwijt
Ik zal even vanaf het begin af aan beginnen. Ik ben een 34 jarige moeder van een kindje van 3. Ik werk, man werkt komen vrijwel niets tekort. Ik zit alleen ontzettend in de knoop met mijzelf. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn man maar er knaagt iets aan mij waardoor ik helemaal angstig wordt.
Mijn zwangerschap was een HEL. Ik was depressief (uiteindelijk een PND) vast gesteld en ik was mezelf niet. Nee met het kindje ging het goed. Qua gezondheid ging het met mij op de herkenbare kwalen ook goed maar in mijn hoofd ging het verkeerd. Ja we wilden een kind maar ik hoorde vaak "als je stopt met de pil ben je pas na jaren zwanger" ik geloofde die praatjes allemaal maar en dacht nou dan moet ik wel opschieten. Na 5 maanden was het raak. Het ging mij te snel. Wil ik deze verantwoordelijkheid wel? Wil ik nu wel moeder zijn? En ga zo maar door. Of het erbij hoorde weet ik niet maar me partner was door het dolle heen. Na 2 maanden zwangerschap las ik verhalen op het internet als doodgeboorte, miskramen, kind van een ander, moeder en kind dood tijdens bevalling. Waarom lees je dat dan vraag je jezelf af.. Ik las het omdat ik zo bang was me eigen kind ook te verliezen. Miskramen komen bij ons veel voor en dacht stel je voor!
Gekke dwang gedachten kwamen op in mij.. zelfs de gedachten als stel dat dit kind niet van je man is?? Stel dat je dood gaat als je gaat bevallen?? Stel dat je je kind verliest?? En het allerergste van allemaal ik begon er nog in te geloven ook. Ik was dus psychisch helemaal niet ok. Ik durfde het mijn VK niet te vertellen. Bang dat ik uitgelachen werd of bang dat ik gek werd aangekeken. Hoe dan ook ik heb 0.0 genoten van mijn zwangerschap. Maar het kind moest eruit. Ik gaf mezelf hoop! Het moet eruit en dan komt alles goed.. Alleen niks kwam goed..
Ik had geen band met me kind. Ik heb een trauma tijd achter de rug. Ik haatte me kind en mezelf. Ja het klinkt hard maar ik type alles nu zo eerlijk mogelijk in. 1 ding wilde ik nooit meer en dat is een kind weer krijgen..
Ik kwam na een poosje weer op de rails. Begon met werken. Kleine naar de opvang en alles ging goed maar de psyche is gebleven. Ik kwam via de huisarts bij wat zij noemde een goede psychologe. Ik had er niets aan.. EMDR we hebben alles geprobeerd maar het gaat er niet in bij mij. Dus gestopt.
Weer een andere psycholoog. Er is een angststoornis, dwangneurose en PTSS. Ik voel me klote. Een klote moeder. Waarom heb ik dit nou. Waarom kan ik niet zoals al die andere moeders zijn die zo intens genieten van de kleine dingetjes zoals de geur van baby shampoo.. Ik heb dat niet. Ik hou zo ontzettend veel van me kindje. Maar ik zit op de automatische piloot. Het heeft zorg nodig dat is belangrijk.
Mijn man heeft het nooit over een 2de gehad maar hij is gek op kinderen. Ik wordt ook niet jonger en de tijd tikt door. Tijd geleden zei hij tegen de kleine. Wat zou je willen een broertje of zusje als mama weer zwanger is. Ik stond stokstijf. De kleine riep zusjee en me hart brak in 100000 stukjes. Gisteren dacht ik het is zover ik ben zwanger aangezien ik diaree heb gehad en de pil dan wat minder werkzaam is ondanks dat ik oplet. En heel even gaf mij verbeelding een streepje wat uiteindelijk wit werd. Negatief. Ik was zo bang dat het wel positief was. Ik raakte in paniek begon te trillen en dacht aan al die momenten met me dwanggedachten. Ik dacht zelfs aan weghalen mocht het zo zijn..
Mijn man weet dat ik niet lekker in me vel zit wat zwangerschappen enz betreft. Af en toe geef ik een seintje als ik mama's zie met 2 of meer kinderen zo van ik zou dat niet kunnen. Ik durf die weg niet meer te nemen.
Ik schaam me nu al diep omdat ik weet dat sommige mama's mee lezen en denken wat kan die overdrijven zeg. Of vrouwen die een kinderwens hebben en dit lezen.. het spijt me zo dames. Maar ik moest dit even kwijt
anoniem_352960 wijzigde dit bericht op 17-08-2017 13:29
0.32% gewijzigd
donderdag 17 augustus 2017 om 13:11
donderdag 17 augustus 2017 om 17:06
Mijn man weet van mijn angststoornis en PTSS. Hij weet ook dat ik een moeilijke tijd heb doorgemaakt en nog steeds onder behandeling ben. Van mij hoeft een 2de niet maar ik weet ook diep in mijn hart dat mijn man echt wel een 2de wil. Ook vind ik dat hij er luchtig meegaat. Maw, zet je eroverheen en alles komt goed. Was het maar zo makkelijk..
@stoske, eigenlijk als ik heel eerlijk bent is alles nog hetzelfde. Ik probeer en doe zo mijn best om het achter me te laten maar door de dwangneurose gaat het niet goed. Ik heb altijd een groot gezin gewild hoor alleen die wens lijkt niet meer uit te komen om wat ik mee heb gemaakt en waar ik nu mee zit. En dat doet echt ontzettend pijn.. alleen niemand begrijpt dat. Als ik weleens familie of vriendinnen spreek dan hoor ik ze weleens zeggen JE BENT MAAR BEVALLEN GET OVER IT. het doet zo hartstikke pijn als ze dat zeggen.
@stoske, eigenlijk als ik heel eerlijk bent is alles nog hetzelfde. Ik probeer en doe zo mijn best om het achter me te laten maar door de dwangneurose gaat het niet goed. Ik heb altijd een groot gezin gewild hoor alleen die wens lijkt niet meer uit te komen om wat ik mee heb gemaakt en waar ik nu mee zit. En dat doet echt ontzettend pijn.. alleen niemand begrijpt dat. Als ik weleens familie of vriendinnen spreek dan hoor ik ze weleens zeggen JE BENT MAAR BEVALLEN GET OVER IT. het doet zo hartstikke pijn als ze dat zeggen.
donderdag 17 augustus 2017 om 17:18
Dat lijkt mij een heel eenzaam gevoel,het is voor anderen ook moeilijk te begrijpen. En sommige mensen snappen helemaal niks. Mijn schoonmoeder zegt bijvoorbeeld, kan je geen pilletje halen bijde dokter? Nou van een lijntje coke zalik vast vrolijker worden maar dat gaat hij vast niet voorschrijven. Alsof er een pil bestaat die je weer vrolijk en jezelf maakt.Uitgesproken schreef: ↑17-08-2017 17:06Mijn man weet van mijn angststoornis en PTSS. Hij weet ook dat ik een moeilijke tijd heb doorgemaakt en nog steeds onder behandeling ben. Van mij hoeft een 2de niet maar ik weet ook diep in mijn hart dat mijn man echt wel een 2de wil. Ook vind ik dat hij er luchtig meegaat. Maw, zet je eroverheen en alles komt goed. Was het maar zo makkelijk..
@stoske, eigenlijk als ik heel eerlijk bent is alles nog hetzelfde. Ik probeer en doe zo mijn best om het achter me te laten maar door de dwangneurose gaat het niet goed. Ik heb altijd een groot gezin gewild hoor alleen die wens lijkt niet meer uit te komen om wat ik mee heb gemaakt en waar ik nu mee zit. En dat doet echt ontzettend pijn.. alleen niemand begrijpt dat. Als ik weleens familie of vriendinnen spreek dan hoor ik ze weleens zeggen JE BENT MAAR BEVALLEN GET OVER IT. het doet zo hartstikke pijn als ze dat zeggen.
donderdag 17 augustus 2017 om 17:42
Hmm, heb jij een verleden onderdrukt waarin seksueel misbruik is voorgekomen?zelfs de gedachten als stel dat dit kind niet van je man is??
Want over het algemeen weten vrouwen nog wel welke mannen de kans hebben gehad in hun vruchtbare periode.
Hoe heeft jouw therapeut dit hele verhaal opgepakt? want je projecteert nu alle ingebeelde ellende die jij toen jezelf hebt aangepraat nu ook weer op een eventuele tweede zwangerschap. Dit terwijl je eigenlijk de koude harde feiten van wat er daadwerkelijk is gebeurd fysiek tijdens en na de bevalling met jullie kind even worden vergeten. Dus geen kraambed sterfte, miskramen etc. Maar een gezond kind.
En ja, iedereen praat jou aan dat je overal zo van zou genieten, geur van baby shampoo etc. Maar je betrekt dat veel te veel op jezelf. Jij bent helemaal niet verplicht om er "van te genieten". Dus, wanneer jij ergens iets niet bij voelt, hoef jij je daar echt niet schuldig bij te voelen, je bent echt niet de enige die op zo'n moment niets voelt. De propaganda machine spuit alleen maar alle positieve zaken, de realiteit verschilt echter van mens tot mens simpelweg omdat alle mensen anders zijn. Dus voel je niet schuldig wanneer jouw realiteit niet voldoet aan de jou voorgeschotelde verwachtingen, je wilt te graag dan en dat werk alleen maar averechts.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 22 augustus 2017 om 18:37
@stotske, het gaat.. je vroeg of er sexuele misbruik voor is gekomen. Ik heb een aanvaring met een familie lid gehad die het wel probeerde. Ik weet nog heel goed dat hij mij zogenaamd de maan wilde laten zien. Ik was piepjong denk rond de 8 a 9 jaar Maar ik herinner het me nog zo goed. Hij was wat ouder en ik tilde me op en liet me zogenaamd de maan zien. Er was helemaal geen maan en voor ik het wist zaten zijn handen op een plek waar hij helemaal niet aan mocht zitten. Ik vloog uit zijn armen maar voor ik het wist pakte hij me beet en dreigde me iets aan te doen als ik er met iemand over sprak. Ik heb het nooit tegen iemand gezegd. Ja behalve nu virtueel wat me veilig lijkt en de rest zit in mijn geheugen. Het gekke is niemand zou me toen of nu ook geloven. Mensen die weten dat je naar een psycholoog gaat denken al meteen "goh zal die gek Zijn?" Het is in ons cultuur ook een flinke taboe. Helaas.
@jaw, ik weet het. Ik hoef me niets te verplichten wat dat betreft. Toch deed ij mijn best maar telkens faalde ik. Ik dacht nog "was maar nooit aan een kind begonnen" dan had ik deze gezeik niet. De depressies. Hoefde ik niet constant naar een psycholoog. Was ik gewoon de normale ik die ik voor de zwangerschap was. Ja ik heb een gezond kind. Ja lichamelijk gaat t wat beter en daar ik ben echt gelukkig mee maar door de dwanggedachten kan ik mijzelf dit niet gunnen. Net of een piepklein stemmetje me angst inboezemt en me er elke dag aan herinnert hoe erg het allemaal was en hoe erg het allemaal kan zijn als ik weer zwanger wordt. Weer bevallen ben. Ik heb geprobeerd hierover van de week met mijn te praten. En hij vind dat ik me aanstel in de zin van "je moeder heeft ook 6 kinderen die hoor je toch ook niet klagen" weet je zulke dingen. Altijd maar die vergelijkingen die me neus uit komen. Daarom zal ik mij nooit begrepen voelen door mijn familie om me heen. Ik krijg continu te horen wanneer ga je nou voor een tweede. Terwijl iedereen wel weet hoe moeilijk ik het had. Ik vraag niet om hun medelijden ik vraag enkel om begrip en dat is iets wat ik helaas niet kan krijgen.
@jaw, ik weet het. Ik hoef me niets te verplichten wat dat betreft. Toch deed ij mijn best maar telkens faalde ik. Ik dacht nog "was maar nooit aan een kind begonnen" dan had ik deze gezeik niet. De depressies. Hoefde ik niet constant naar een psycholoog. Was ik gewoon de normale ik die ik voor de zwangerschap was. Ja ik heb een gezond kind. Ja lichamelijk gaat t wat beter en daar ik ben echt gelukkig mee maar door de dwanggedachten kan ik mijzelf dit niet gunnen. Net of een piepklein stemmetje me angst inboezemt en me er elke dag aan herinnert hoe erg het allemaal was en hoe erg het allemaal kan zijn als ik weer zwanger wordt. Weer bevallen ben. Ik heb geprobeerd hierover van de week met mijn te praten. En hij vind dat ik me aanstel in de zin van "je moeder heeft ook 6 kinderen die hoor je toch ook niet klagen" weet je zulke dingen. Altijd maar die vergelijkingen die me neus uit komen. Daarom zal ik mij nooit begrepen voelen door mijn familie om me heen. Ik krijg continu te horen wanneer ga je nou voor een tweede. Terwijl iedereen wel weet hoe moeilijk ik het had. Ik vraag niet om hun medelijden ik vraag enkel om begrip en dat is iets wat ik helaas niet kan krijgen.
dinsdag 22 augustus 2017 om 23:08
Ik had je post in het andere topic ook gelezen, maar nu ik het hier lees, en vooral je aanvulling net in je laatste post, ga ik er hier op reageren. Zelf heb ik in mijn prille jeugd ook dingen meegemaakt en ik heb heel lang gezegd dat ik nooit kinderen wilde. Toch, op latere leeftijd (was halverwege de 30) durfde ik het aan met mijn toenmalige partner. Ik was ook vlot zwanger en oei, dat was eng, want toen was het ineens heel echt. Je weet vantevoren echt niet hoe je je zult voelen, al wil je nog zo graag een kind. Ik weet nog dat ik een echo kreeg, waarbij gewoon meteen (zonder dat ze wisten of ik dat wel vooraf wilde weten) gezegd werd dat het een meisje was. En de hele weg terug naar huis in de auto heb ik zitten huilen, want een meisje.. oh, als haar maar niet hetzelfde gaat overkomen als wat mij is overkomen..
Mijn 'fout' was dat ik me zo schaamde, dat ik ook nog zat te worstelen met mijn verleden en het ontkende voor mezelf, dat ik hier met niemand over praatte. De zwangerschap triggerde alles, en daarna, dat hulpeloze babietje triggerde ook alles. Al was dat allemaal nog lang niet zo duidelijk voor me als het me later werd (dankzij therapie). Ik kon nauwelijks genieten van mijn kinderen, de angst en het rotgevoel was veel te groot. Ik praatte met niemand en daardoor werd het alleen maar zwaarder en zwaarder.
Als ik je verhaal lees denk ik meteen aan de samenhang tussen het gebeurde van vroeger en je gevoel van nu. Zwangerschap en een kind doen heel wat met je, niet alleen hormonaal. Is in therapie ooit deze link gelegd? Je stelt je niet aan, er zijn redenen voor de gevoelens die je hebt en ik zou zeggen: ga daarmee aan de slag. Zoek net zolang totdat je een therapeut hebt die wel werkt met waar het om gaat hier. Het gaat niet vanzelf over en je stelt je zeker niet aan.
Ik wens je heel veel sterkte met verwerken, hoop dat je goede hulp krijgt en ik hoop ook dat je toch ook kunt genieten van je kindje. Je mag genieten van je kind, van je leven, van je moederschap. Jij hebt geen enkele schuld aan wat vroeger gebeurd is.
Mijn 'fout' was dat ik me zo schaamde, dat ik ook nog zat te worstelen met mijn verleden en het ontkende voor mezelf, dat ik hier met niemand over praatte. De zwangerschap triggerde alles, en daarna, dat hulpeloze babietje triggerde ook alles. Al was dat allemaal nog lang niet zo duidelijk voor me als het me later werd (dankzij therapie). Ik kon nauwelijks genieten van mijn kinderen, de angst en het rotgevoel was veel te groot. Ik praatte met niemand en daardoor werd het alleen maar zwaarder en zwaarder.
Als ik je verhaal lees denk ik meteen aan de samenhang tussen het gebeurde van vroeger en je gevoel van nu. Zwangerschap en een kind doen heel wat met je, niet alleen hormonaal. Is in therapie ooit deze link gelegd? Je stelt je niet aan, er zijn redenen voor de gevoelens die je hebt en ik zou zeggen: ga daarmee aan de slag. Zoek net zolang totdat je een therapeut hebt die wel werkt met waar het om gaat hier. Het gaat niet vanzelf over en je stelt je zeker niet aan.
Ik wens je heel veel sterkte met verwerken, hoop dat je goede hulp krijgt en ik hoop ook dat je toch ook kunt genieten van je kindje. Je mag genieten van je kind, van je leven, van je moederschap. Jij hebt geen enkele schuld aan wat vroeger gebeurd is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 augustus 2017 om 06:45
woensdag 23 augustus 2017 om 10:38
Jee meid wat heftig! Psychische dingen tijdens en na de zwangerschap komen veel meer voor dan algemeen bekend is...er heerst alleen nog zo'n taboe op! Ben er zelf ook bekend mee!
Durfde ook heel lang niet aan een 2e kindje te beginnen. Uiteindelijk wel gelukt, zwanger maar wel met antidepressiva omdat het na het afbouwen toch steeds weer misging.
Ben je hormonaal ook gevoelig?
Durfde ook heel lang niet aan een 2e kindje te beginnen. Uiteindelijk wel gelukt, zwanger maar wel met antidepressiva omdat het na het afbouwen toch steeds weer misging.
Ben je hormonaal ook gevoelig?
maandag 28 augustus 2017 om 18:55
@stotske, ja precies en dat / heb ik niet momenteel.. laatst sprak ik een schoonzus die weet hoe erg ik in de put zat en weer eens begint met wanneer gaan jullie voor een tweede. Bij elke telefoon gesprek is het wel het eerste waar ze mee begint. Af en toe trek ik me zulke dingen erg aan en vraag ik me af. Al die medelijden en begrip in die periode was dat dan nep?
@matz, het is inderdaad een taboe. Veel moeders durven het niet toe te geven. Dat ik al hulp bij een psychologe heb gezocht zegt heel wat. Wanneer ben jij weer aan een kindje begonnen?
@matz, het is inderdaad een taboe. Veel moeders durven het niet toe te geven. Dat ik al hulp bij een psychologe heb gezocht zegt heel wat. Wanneer ben jij weer aan een kindje begonnen?
dinsdag 29 augustus 2017 om 09:53
Wat vervelend is dat toch altijd dat mensen altijd maar verwachten dat er een 2e kindje komt! Er zijn genoeg ouders met maar 1 kind, ik ben zelf ook enig kind niks mis mee!
Begin alleen aan een 2e kindje als je het zelf wilt..
En je bent nog best jong dus geen haast zou ik zeggen..
Bij ons zit er ruim 6 jaar tussen onze kinderen. Na mijn PND gestart met antidepressiva wat me erg goed deed. Paar jaar later afgebouwd maar steeds kwamen mijn angsten/dwangmatigheden terug. Uiteindelijk toch met ad zwanger geworden obv psychiater. Is heel goed gegaan, geen PND gehad!
Hormonaal ben ik ook erg gevoelig. Vlak voor en tijdens menstruatie komen mijn angsten weer even helemaal terug om daarna weer af te zakken en voel ik me weer meer 'mezelf'..
Begin alleen aan een 2e kindje als je het zelf wilt..
En je bent nog best jong dus geen haast zou ik zeggen..
Bij ons zit er ruim 6 jaar tussen onze kinderen. Na mijn PND gestart met antidepressiva wat me erg goed deed. Paar jaar later afgebouwd maar steeds kwamen mijn angsten/dwangmatigheden terug. Uiteindelijk toch met ad zwanger geworden obv psychiater. Is heel goed gegaan, geen PND gehad!
Hormonaal ben ik ook erg gevoelig. Vlak voor en tijdens menstruatie komen mijn angsten weer even helemaal terug om daarna weer af te zakken en voel ik me weer meer 'mezelf'..
woensdag 30 augustus 2017 om 08:41
Oei, wat naar TO al die gevoelens en gedachten over jezelf.
Ik denk dat het zeker goed is dat je in therapie bent en hoop dat je op de goede plek bent en hopelijk een goede psychothrapeut hebt. Schaamte is een heel erg belastend gevoel. Onwijs goed dat je je verhaal hier gedeeld hebt, je hoeft je volgens mij nergens voor te verontschuldigen. Deel ook dit alles met je behandelaar.
Wellicht zou wat hulp van een infant mental health specialist ook fijn zijn om wat beter zicht op je ouderschap te krijgen en je je daar ook beter over te kunnen voelen. Maar ook het verwerken van het moeder worden op de manier waarop dat bij jou is gegaan. Als het zo lang blijft hangen is het gewoon niet niks, wat anderen ook zeggen.
Ik denk dat het zeker goed is dat je in therapie bent en hoop dat je op de goede plek bent en hopelijk een goede psychothrapeut hebt. Schaamte is een heel erg belastend gevoel. Onwijs goed dat je je verhaal hier gedeeld hebt, je hoeft je volgens mij nergens voor te verontschuldigen. Deel ook dit alles met je behandelaar.
Wellicht zou wat hulp van een infant mental health specialist ook fijn zijn om wat beter zicht op je ouderschap te krijgen en je je daar ook beter over te kunnen voelen. Maar ook het verwerken van het moeder worden op de manier waarop dat bij jou is gegaan. Als het zo lang blijft hangen is het gewoon niet niks, wat anderen ook zeggen.
