Psyche
alle pijlers
Ik ben zo'n zeikwijf geworden
zondag 16 augustus 2009 om 16:14
En ook nog eens een stuk chagerijn. Dat alles te serieus neemt en niet meer kan lachen.
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
zondag 16 augustus 2009 om 16:20
Had je je moeten bedenken voor je 'n kind nam, dat 't gedaan is met spontane acties en dat je continu verantwoordelijkheid hebt en klaar moet staan.
Overigens vind ik 't raar dat 'n moeder het over 'het kind' heeft, al is het enigszins verfrissend tussen al dat geblaat over 'wondertje dit, wondertje dat'.
Overigens vind ik 't raar dat 'n moeder het over 'het kind' heeft, al is het enigszins verfrissend tussen al dat geblaat over 'wondertje dit, wondertje dat'.
zondag 16 augustus 2009 om 16:24
Het feit dat je ziet dat het even niet zo goed gaat met jezelf is al het begin van de verandering. Je geeft exact aan waar de schoen wringt: je legt de lat inderdaad te hoog, je bent niet aardig voor jezelf (en daardoor ook niet tegen anderen. Je zelfvertrouwen is even gedaald naar een stukje onder het vriespunt en je leeft op gespannen voet met jezelf en anderen.
Niks nieuws onder de zon. Iedereen (nou ja 90% van de vrouwen) zal dit herkennen. Tip: maak het jezelf gemakkelijk en wees een stuk toleranter en liever voor jezelf en zoek voor een paar keer een psycholoog op die je even op de rit helpt. Heb ik ook gedaan en die laat je even zien hoe je alles een stk makkelijker kan doen en vooral hoe je dinge kan relatieveren. Dan gaat zo'n proces veel sneller en kan je weer lachen om de grappen van je eigen vent.
Meis ik wens je veel succes (dit gaat jou lukken !) en sterkte.
Bij een psycholoog wordt je vaak een spiegel voorgehouden en dat is heel bevrijdend ( ook soms wel pijnlijk) maar je gaat jezelf echt zien en dan wordt er veel duidelijk en boven krijg je tips hoe je makkelijker kan leven.
Niks nieuws onder de zon. Iedereen (nou ja 90% van de vrouwen) zal dit herkennen. Tip: maak het jezelf gemakkelijk en wees een stuk toleranter en liever voor jezelf en zoek voor een paar keer een psycholoog op die je even op de rit helpt. Heb ik ook gedaan en die laat je even zien hoe je alles een stk makkelijker kan doen en vooral hoe je dinge kan relatieveren. Dan gaat zo'n proces veel sneller en kan je weer lachen om de grappen van je eigen vent.
Meis ik wens je veel succes (dit gaat jou lukken !) en sterkte.
Bij een psycholoog wordt je vaak een spiegel voorgehouden en dat is heel bevrijdend ( ook soms wel pijnlijk) maar je gaat jezelf echt zien en dan wordt er veel duidelijk en boven krijg je tips hoe je makkelijker kan leven.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zondag 16 augustus 2009 om 16:24
Herkenbaar zeg! Hier nog zo een die haar eigen gedrag meer dan zat is. Geen zin meer in gezelligheid, vrienden, terrasjes.Terwijl ik 'vroeger' onbevangen was, plezier maakte en urenlang kon kletsen met vriendinnen. Nu niet meer en daar baal ik van. Ik neem het mezelf vaak voor dat ik weer eens mensen moet bellen, maar doe het simpelweg niet. Als vriendinnen bellen om langs te komen, verzin ik zelfs smoesjes om maar niet gezellig te hoeven zijn! Terwijl het zo leuk is! Gewoon de boel de boel laten, al is het nog zo onaantrekkelijk, is mijn advies. Veel plezier op Lowlands, en erger je niet aan mieren, een rij voor de douches of luidruchtige buren, die zijn er toch wel. Laat alles los, loop expres door de modder en sluit je aan bij je luidruchtige buren, want als je ertussen zit, is het ineens wel leuk, in plaats van alleen maar irritant!
zondag 16 augustus 2009 om 16:25
Alle verwachtingen loslaten. Dan kun je ten eerste niet teleurgesteld worden en ten tweede is het verspilde energie aan dingen invullen. Dat betekent niet dat je geen (levens)standaarden mag hebben, maar je kunt niet alles onder controle houden en al helemaal niet het gedrag van anderen. Neem je kind eens als voorbeeld. Zo puur en ongedwongen! Ga bij jezelf na hoe je je kind op wilt voeden zonder in zo'n "zeikwijf" te laten veranderen. Leer daarvan en pas het op jezelf toe! De wereld vergaat niet als je te laat komt en bijvoorbeeld voor zo'n rit met je paard, gooi de stand op 2.45 uur puur genieten en dan dat laatste kwartiertje hup terug naar de stal.
zondag 16 augustus 2009 om 16:26
quote:elninjoo schreef op 16 augustus 2009 @ 16:20:
Had je je moeten bedenken voor je 'n kind nam, dat 't gedaan is met spontane acties en dat je continu verantwoordelijkheid hebt en klaar moet staan.
Overigens vind ik 't raar dat 'n moeder het over 'het kind' heeft, al is het enigszins verfrissend tussen al dat geblaat over 'wondertje dit, wondertje dat'.
Nino; het gaat niet zozeer om het spontane wat eraf is. Het is er wel, maar ik 'voel' het niet meer. Ik voel de muziek niet als ik eens een avondje heb voorgenomen met een vriendin te gaan dansen.
Het impulsieve is niet hetgene wat ontbreekt.
Die lieve woorden van manlief of de ietwat onstuimige knuffelpartij, ik voel ze niet meer. Ik vind ze stom. Snap je?
En het kind, das gewoon het kind. Ik noem haar altijd 'het kind'. Niet omdat ik haar als ding beschouw ofzo. Ze is toch een kind?
Had je je moeten bedenken voor je 'n kind nam, dat 't gedaan is met spontane acties en dat je continu verantwoordelijkheid hebt en klaar moet staan.
Overigens vind ik 't raar dat 'n moeder het over 'het kind' heeft, al is het enigszins verfrissend tussen al dat geblaat over 'wondertje dit, wondertje dat'.
Nino; het gaat niet zozeer om het spontane wat eraf is. Het is er wel, maar ik 'voel' het niet meer. Ik voel de muziek niet als ik eens een avondje heb voorgenomen met een vriendin te gaan dansen.
Het impulsieve is niet hetgene wat ontbreekt.
Die lieve woorden van manlief of de ietwat onstuimige knuffelpartij, ik voel ze niet meer. Ik vind ze stom. Snap je?
En het kind, das gewoon het kind. Ik noem haar altijd 'het kind'. Niet omdat ik haar als ding beschouw ofzo. Ze is toch een kind?
zondag 16 augustus 2009 om 16:28
zondag 16 augustus 2009 om 16:33
Hi Lies;
weet je wat ook vreemd is? Ik leg de lat voor bijv. mijn man ook heel hoog. Hij legt kindje gisteren in bed na een lange fietstocht, ze was erg moe en wilde niks ander dan slapen. Ik was ondertussen nog even een flesje wijn halen die een vriendin had meegenomen uit Frankrijk.
Ik kom terug en vraag of kindje gebadderd en tandjes gepoetst heeft. Man heeft dit niet gedaan want ze was zo moe dat hij haar lekker met haar flesje en knuf in bed heeft gestopt.
En dan word ik zo boos dat hij dat niet gedaan heeft. Het is nooit goed. Ik vind dan dat kind tekort wordt gedaan en zorg ontzegd. Tandjes MOETEN gepoets en handjes gewassen.
Terwijl manlief zijn prioriteit lag bij het meisje lekker te slapen leggen omdat ze zo moe was had ik haar dus liever nog even wakker gehouden om de hele riedel af te handelen.
weet je wat ook vreemd is? Ik leg de lat voor bijv. mijn man ook heel hoog. Hij legt kindje gisteren in bed na een lange fietstocht, ze was erg moe en wilde niks ander dan slapen. Ik was ondertussen nog even een flesje wijn halen die een vriendin had meegenomen uit Frankrijk.
Ik kom terug en vraag of kindje gebadderd en tandjes gepoetst heeft. Man heeft dit niet gedaan want ze was zo moe dat hij haar lekker met haar flesje en knuf in bed heeft gestopt.
En dan word ik zo boos dat hij dat niet gedaan heeft. Het is nooit goed. Ik vind dan dat kind tekort wordt gedaan en zorg ontzegd. Tandjes MOETEN gepoets en handjes gewassen.
Terwijl manlief zijn prioriteit lag bij het meisje lekker te slapen leggen omdat ze zo moe was had ik haar dus liever nog even wakker gehouden om de hele riedel af te handelen.
zondag 16 augustus 2009 om 16:36
quote:Liesl81 schreef op 16 augustus 2009 @ 16:24:
Herkenbaar zeg! Hier nog zo een die haar eigen gedrag meer dan zat is. Geen zin meer in gezelligheid, vrienden, terrasjes.Terwijl ik 'vroeger' onbevangen was, plezier maakte en urenlang kon kletsen met vriendinnen. Nu niet meer en daar baal ik van. Ik neem het mezelf vaak voor dat ik weer eens mensen moet bellen, maar doe het simpelweg niet. Als vriendinnen bellen om langs te komen, verzin ik zelfs smoesjes om maar niet gezellig te hoeven zijn! Terwijl het zo leuk is! Gewoon de boel de boel laten, al is het nog zo onaantrekkelijk, is mijn advies. Veel plezier op Lowlands, en erger je niet aan mieren, een rij voor de douches of luidruchtige buren, die zijn er toch wel. Laat alles los, loop expres door de modder en sluit je aan bij je luidruchtige buren, want als je ertussen zit, is het ineens wel leuk, in plaats van alleen maar irritant!
Herkenbaar. En er is niks wat mij écht in de weg ligt om het gewoon te doen. Mijn kind is zo lief en makkelijk, die gedraagt zicht prima met een ijsje op een terras en mijn vriendinnen gaan graag even met haar op de arm vogels kijken. Bij wijze van.
Mensen bellen is tegenwoordig ook een probleem en afspraken verzet ik graag. Want ik vind dat ik MOET poetsen, strijken, wassen, regelen, werken. Bleeegh.
Herkenbaar zeg! Hier nog zo een die haar eigen gedrag meer dan zat is. Geen zin meer in gezelligheid, vrienden, terrasjes.Terwijl ik 'vroeger' onbevangen was, plezier maakte en urenlang kon kletsen met vriendinnen. Nu niet meer en daar baal ik van. Ik neem het mezelf vaak voor dat ik weer eens mensen moet bellen, maar doe het simpelweg niet. Als vriendinnen bellen om langs te komen, verzin ik zelfs smoesjes om maar niet gezellig te hoeven zijn! Terwijl het zo leuk is! Gewoon de boel de boel laten, al is het nog zo onaantrekkelijk, is mijn advies. Veel plezier op Lowlands, en erger je niet aan mieren, een rij voor de douches of luidruchtige buren, die zijn er toch wel. Laat alles los, loop expres door de modder en sluit je aan bij je luidruchtige buren, want als je ertussen zit, is het ineens wel leuk, in plaats van alleen maar irritant!
Herkenbaar. En er is niks wat mij écht in de weg ligt om het gewoon te doen. Mijn kind is zo lief en makkelijk, die gedraagt zicht prima met een ijsje op een terras en mijn vriendinnen gaan graag even met haar op de arm vogels kijken. Bij wijze van.
Mensen bellen is tegenwoordig ook een probleem en afspraken verzet ik graag. Want ik vind dat ik MOET poetsen, strijken, wassen, regelen, werken. Bleeegh.
zondag 16 augustus 2009 om 16:37
zondag 16 augustus 2009 om 16:37
En misschien moet je je afvragen waarom. Waarom vind je het erg als je kind vies wordt na spelen aan de waterkant? Waarom vind je het erg dat haar tandjes gisteren niet goed gepoetst zijn? Waarom ga je elke dag in huis zitten poetsen? Waarom is 1x per week je huis doen niet genoeg? Waarom moet jij al die dingen doen, koken, afwassen, kind in bed enz.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zondag 16 augustus 2009 om 16:38
quote:Supersmollie1 schreef op 16 augustus 2009 @ 16:34:
@ Nastik, zit je niet gewoon in een depressie?
Dan zou het een naam hebben, he? Ik zou zoiets zo erg vinden. Omdat dat helemaal niet bij de vrolijke, onafhankelijk, lieve, spontane en aantrekkelijk persoon past die ik eens was.
Verzet me hevig tegen zoiets. Stom he? Het idee dat er misschien wel iets mis met me zou zijn.
@ Nastik, zit je niet gewoon in een depressie?
Dan zou het een naam hebben, he? Ik zou zoiets zo erg vinden. Omdat dat helemaal niet bij de vrolijke, onafhankelijk, lieve, spontane en aantrekkelijk persoon past die ik eens was.
Verzet me hevig tegen zoiets. Stom he? Het idee dat er misschien wel iets mis met me zou zijn.
zondag 16 augustus 2009 om 16:39
zoals je al kunt lezen hebben velen dit zelfde gevoel. Je bent dus niet alleen.
Maar volgens mij heb je het heel aardig op een rijtje, lees je eigen stuk nog eens goed door. Je beschrijft zelf erg duidelijk wat je wel en niet meer wil. Dus neem die sprong en laar je dochter vies worden. Geef je zelf een schop onder je kont en dans als je eenmaal bent begonnen valt het best wel mee.
Dan kan je weer de positieve kant zien.
En laat je man ook wat in het huishouden doen zonder dat jij je ermee bemoeid of je je er aan ergert hoe het gedaan is. Scheelt ook weer.
Veel plezier bij lowlands
Maar volgens mij heb je het heel aardig op een rijtje, lees je eigen stuk nog eens goed door. Je beschrijft zelf erg duidelijk wat je wel en niet meer wil. Dus neem die sprong en laar je dochter vies worden. Geef je zelf een schop onder je kont en dans als je eenmaal bent begonnen valt het best wel mee.
Dan kan je weer de positieve kant zien.
En laat je man ook wat in het huishouden doen zonder dat jij je ermee bemoeid of je je er aan ergert hoe het gedaan is. Scheelt ook weer.
Veel plezier bij lowlands
zondag 16 augustus 2009 om 16:39
Laat je man zeker je openingspost lezen, ik weet zeker dat hij dolblij zal zijn dat je het zelf ook herkent. En ik weet zeker dat hij - nu hij weet dat je het zelf ook wilt - je gaat helpen om er in ieder geval een lekker Lowlandsweekend van te maken! Hij weet nu dat hij geen dekking hoeft te zoeken voor fronsende wenkbrauwen, zich niet schrap hoeft te zetten voor alles wat er nu weer mis is. Deze keer kan hij je daar juist uit trekken. PS Da's dan weer het voordeel dat mannen over het algemeen langer "tiener/twintiger" blijven dan vrouwen; die zul je zo'n post zelden zien schrijven
zondag 16 augustus 2009 om 16:40
quote:Nastik schreef op 16 augustus 2009 @ 16:38:
[...]
Dan zou het een naam hebben, he? Ik zou zoiets zo erg vinden. Omdat dat helemaal niet bij de vrolijke, onafhankelijk, lieve, spontane en aantrekkelijk persoon past die ik eens was.
Verzet me hevig tegen zoiets. Stom he? Het idee dat er misschien wel iets mis met me zou zijn.
Stom? Vind ik niet hoor... Heel begrijpelijk zelfs.
Ter relativering: ik geloof dat er tegenwoordig meer mensen mét depressie zijn dan zonder dus er is eigenlijk iets mis met je als je er geen hebt.
Maar je schrijft het zelf al, de persoon die je eens was. Die ben je nu dus niet meer...
[...]
Dan zou het een naam hebben, he? Ik zou zoiets zo erg vinden. Omdat dat helemaal niet bij de vrolijke, onafhankelijk, lieve, spontane en aantrekkelijk persoon past die ik eens was.
Verzet me hevig tegen zoiets. Stom he? Het idee dat er misschien wel iets mis met me zou zijn.
Stom? Vind ik niet hoor... Heel begrijpelijk zelfs.
Ter relativering: ik geloof dat er tegenwoordig meer mensen mét depressie zijn dan zonder dus er is eigenlijk iets mis met je als je er geen hebt.
Maar je schrijft het zelf al, de persoon die je eens was. Die ben je nu dus niet meer...
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zondag 16 augustus 2009 om 16:40
quote:Nastik schreef op 16 augustus 2009 @ 16:38:
[...]
Dan zou het een naam hebben, he? Ik zou zoiets zo erg vinden. Omdat dat helemaal niet bij de vrolijke, onafhankelijk, lieve, spontane en aantrekkelijk persoon past die ik eens was.
Verzet me hevig tegen zoiets. Stom he? Het idee dat er misschien wel iets mis met me zou zijn.lieverd, niet tegen vechten, het is echt echt echt geen schande. Je moet op een of andere manier je rust zien te vinden om de boel de boel te laten. Ga idd eens met je huisarts praten
[...]
Dan zou het een naam hebben, he? Ik zou zoiets zo erg vinden. Omdat dat helemaal niet bij de vrolijke, onafhankelijk, lieve, spontane en aantrekkelijk persoon past die ik eens was.
Verzet me hevig tegen zoiets. Stom he? Het idee dat er misschien wel iets mis met me zou zijn.lieverd, niet tegen vechten, het is echt echt echt geen schande. Je moet op een of andere manier je rust zien te vinden om de boel de boel te laten. Ga idd eens met je huisarts praten
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 16 augustus 2009 om 16:46
Hey Nastik, heftig verhaal. Ik kan je alleen niet echt helpen. Maar als ik in een dip zit dan bedenk ik me vaak dat het leven is wat je er zelf van maakt. Dat helpt mij enorm. Ik kan chagerijnig zitten zijn, maar je hebt er zo weinig aan. Ik probeer zoveel mogelijk dingen positief te benaderen en daar krijg je dan weer positieve feedback op. Succes in ieder geval en probeer wat makkelijker te worden in het leven. Je hebt er allemaal niets aan.
zondag 16 augustus 2009 om 16:48
Laat de controle los, je hebt niet overal invloed op. En zeker dat huishouden (al sla ik soms wat door naar de andere kant... ) en de strikte planning omtrent je kind. Genieten van kleine dingen (klinkt lekker makkelijk, maar als je je maar lang genoeg bewust bent van je omgeving, leer je het steeds meer waarderen, eerst kijk je naar de appels aan de bomen met het idee: hier MOET ik van genieten, later gaat het steeds beter en vanzelf), kijk de film Amelie (daar word je echt blij van!) met een zak chips en een sixpack bier of een fles dure wijn, kruimel lekker op de grond, laat je man de afwas doen, verwen jezelf met een tompouce van de Hema, zeg iedereen die je tegenkomt gedag, hou een positief dagboek bij, stofzuig je huis al dansend met de radio op 300 en hou in je achterhoofd: gek doen moet. Koop een jurkje, ook al draag je die anders nooit, mooie lingerie eronder, ga naar de kapper, schouders recht (kont naar achter, borsten vooruit) en je voelt jezelf niet meer bleek en lelijk, wandel al zingend en dansend met je mp3-speler naar de supermarkt ipv met de auto, koop een bos bloemen voor jezelf (of laat je vent dat voor je doen, door af en toe te zeggen: goh, wist je dat bloemen van mensen houden?), kweek je eigen aardbeien en las elke week minstens een halve dag voor jezelf in (bad, masker, boek, kaarsen). Zou ik ook eens moeten doen.
