Psyche
alle pijlers
Ik ben zo'n zeikwijf geworden
zondag 16 augustus 2009 om 16:14
En ook nog eens een stuk chagerijn. Dat alles te serieus neemt en niet meer kan lachen.
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
zondag 16 augustus 2009 om 22:15
ik herken je verhaal!
ik ben een aantal jaren geleden begonnen met loslaten en heb daar echt wel een jaar of drie over gedaan.
(o.a. dankzij het boek: "de kunst om niet perfect te zijn", grote aanrader, te bestellen bij bol.com)
maar nu ik een nieuwe baan heb, daardoor meer stress, de lat ligt hoger, verneem ik dat de zuurpruim terug is....
ik heb mezelf een aantal doelen gesteld in deze baan, bv. omzetcijfers, en als ik daar niet aan voldoe, heb ik een slechte dag.
heb ik een, in mijn ogen, goede omzet gedraaid, dan kom ik blij en tevreden en vol grapjes thuis.
(ik realiseer me dit terwijl ik het intik....)
rationeel weet ik dat mijn baas tevreden over me is.
bv.: ik draai een filiaal alleen. (klein zaakje)
als hij op vakantie is, ga ik het hoofdfiliaal leiden, omdat ik de enige ben die er geen soepzootje van maakt.( zijn woorden)
maw: ik leg mezelf dus die druk op.
dus vanmiddag ben ik hier in het gras gaan liggen in de zon, vlinders kijken.
ik ben een aantal jaren geleden begonnen met loslaten en heb daar echt wel een jaar of drie over gedaan.
(o.a. dankzij het boek: "de kunst om niet perfect te zijn", grote aanrader, te bestellen bij bol.com)
maar nu ik een nieuwe baan heb, daardoor meer stress, de lat ligt hoger, verneem ik dat de zuurpruim terug is....
ik heb mezelf een aantal doelen gesteld in deze baan, bv. omzetcijfers, en als ik daar niet aan voldoe, heb ik een slechte dag.
heb ik een, in mijn ogen, goede omzet gedraaid, dan kom ik blij en tevreden en vol grapjes thuis.
(ik realiseer me dit terwijl ik het intik....)
rationeel weet ik dat mijn baas tevreden over me is.
bv.: ik draai een filiaal alleen. (klein zaakje)
als hij op vakantie is, ga ik het hoofdfiliaal leiden, omdat ik de enige ben die er geen soepzootje van maakt.( zijn woorden)
maw: ik leg mezelf dus die druk op.
dus vanmiddag ben ik hier in het gras gaan liggen in de zon, vlinders kijken.
zondag 16 augustus 2009 om 22:43
Herkenbaar!
Heb alleen ff OP gelezen, de rest komt straks wel.
Heb een zoontje van bijna 11 maanden en alles MOET ook helemaal gaan zoals ik t in mn hoofd heb. Wordt lichtelijk gestressed als er van zn schema wordt afgeweken (door hem of ons) kan de boel dan niet meer overzien, zo raar. Ben ook sneller prikkelbaar, chagerijnig en ik kan niks hebben.
Vind alles minder leuk, kan niet goed genieten van de kleine dingen, die ik vroeger zo leuk vond.
Inderdaad, dan heb je even iets voor jezelf en dan zit je in gedachte bij thuis, dit en dat moet er nog gebeuren enz enz. Zo vermoeiend!
Ik herken t zo! Ik heb alles wat ik wil, en toch vind ik er niks aan en voel ik me doodongelukkig. Echt een zeikwijf vind ik mezelf dan. En ik ken t echt niet van mezelf! Heb t gevoel alsof ik tegen een enorme drempel aan t vechten ben, t leuke van t leven zie ik niet.
maar wat knap dat je het zo verwoord heb, goed hoor. Heb je het al aan je man laten lezen?
En inderdaad, kijk eens of je hier hulp in kunt krijgen, je hoeft dit namelijk niet alleen te doen! Je weet precies waar je probleem ligt en wat je zou willen.
Alvast heel veel plezier op Lowlands, goeie actie om ff lekker weg te gaan!!
Heb alleen ff OP gelezen, de rest komt straks wel.
Heb een zoontje van bijna 11 maanden en alles MOET ook helemaal gaan zoals ik t in mn hoofd heb. Wordt lichtelijk gestressed als er van zn schema wordt afgeweken (door hem of ons) kan de boel dan niet meer overzien, zo raar. Ben ook sneller prikkelbaar, chagerijnig en ik kan niks hebben.
Vind alles minder leuk, kan niet goed genieten van de kleine dingen, die ik vroeger zo leuk vond.
Inderdaad, dan heb je even iets voor jezelf en dan zit je in gedachte bij thuis, dit en dat moet er nog gebeuren enz enz. Zo vermoeiend!
Ik herken t zo! Ik heb alles wat ik wil, en toch vind ik er niks aan en voel ik me doodongelukkig. Echt een zeikwijf vind ik mezelf dan. En ik ken t echt niet van mezelf! Heb t gevoel alsof ik tegen een enorme drempel aan t vechten ben, t leuke van t leven zie ik niet.
maar wat knap dat je het zo verwoord heb, goed hoor. Heb je het al aan je man laten lezen?
En inderdaad, kijk eens of je hier hulp in kunt krijgen, je hoeft dit namelijk niet alleen te doen! Je weet precies waar je probleem ligt en wat je zou willen.
Alvast heel veel plezier op Lowlands, goeie actie om ff lekker weg te gaan!!
zondag 16 augustus 2009 om 23:29
ooooo zo herkenbaar!!! we moeten zoveel van ons zelf, een leuke vrouw zijn, aandacht voor man en kids, goede vriendin, huis schoon, goed presteren op werk en ga zo maar door! erg vermoeiend als je t zo bekijkt maar we doen er wel aan mee......
ben nu erg bezig met proberen te leven in t nu, niet denken aan het verleden en de toekomst, maar aan het nu, klinkt makkelijker dan dat het is!. als je dan lekker op je paard zit daar proberen van te genieten, de rest komt vanzelf! leef jezelf lekker uit op low lands en laat je eens lekker gaan
succes ermee!
ben nu erg bezig met proberen te leven in t nu, niet denken aan het verleden en de toekomst, maar aan het nu, klinkt makkelijker dan dat het is!. als je dan lekker op je paard zit daar proberen van te genieten, de rest komt vanzelf! leef jezelf lekker uit op low lands en laat je eens lekker gaan
succes ermee!
zondag 16 augustus 2009 om 23:31
Heel mooi verwoord Nastik. Veel zelfinzicht, mooi om te zien (al kan dat soms pijnlijk voor jezelf zijn he?). Ik herken het wel. Voel me ook zeer snel een zeikwijf. Maar je klinkt inderdaad als iemand die het even gehad heeft met dingen. Dat moeten. En je kunt op een gegeven moment behoorlijk doorschieten in het uitstellen, dus behoed je daar voor. Wat je natuurlijk wel kunt doen, is wat minder zaken aanpakken. Veel rustmomenten inbouwen. Kwaliteit ipv kwantiteit. Al klinkt het super, je eigen paard (ja sorry, oude meisjesdroom kwam even naarboven).
zondag 16 augustus 2009 om 23:49
Nastik, wat vervelend voor je. Wel onwijs goed dat je het je zo goed realiseert en dat je je situatie wilt veranderen.
Ik herken je verhaal totaal niet. Ik ben namelijk het tegenovergestelde van een perfectionist en ik kan kaai-goed relativeren. 90% van de dingen die je de hele dag doet zijn namelijk niet van levensbelang.
Loslaten is dus de oplossing. Met 1 klein stapje tegelijk. Maar hoe? En hoe ben je ineens zo geworden in the first place?
De anderen zeggen het ook al, maar dit klinkt als een depressie, of op zn minst een hormoon-dingetje (ik weet uit eigen ervaring dat je humeur en zelfs gedrag soms enorm van je hormonen afhangen).
Ik zou zeggen, maak gewoon even een afspraak met je huisarts. Doe je verhaal en kijk wat hij of zij ervan zegt.
Maar doe er iig iets mee. Anders misgun je jezelf een hoop levensgeluk en dat is doodzonde. Succes joh.
Ik herken je verhaal totaal niet. Ik ben namelijk het tegenovergestelde van een perfectionist en ik kan kaai-goed relativeren. 90% van de dingen die je de hele dag doet zijn namelijk niet van levensbelang.
Loslaten is dus de oplossing. Met 1 klein stapje tegelijk. Maar hoe? En hoe ben je ineens zo geworden in the first place?
De anderen zeggen het ook al, maar dit klinkt als een depressie, of op zn minst een hormoon-dingetje (ik weet uit eigen ervaring dat je humeur en zelfs gedrag soms enorm van je hormonen afhangen).
Ik zou zeggen, maak gewoon even een afspraak met je huisarts. Doe je verhaal en kijk wat hij of zij ervan zegt.
Maar doe er iig iets mee. Anders misgun je jezelf een hoop levensgeluk en dat is doodzonde. Succes joh.
maandag 17 augustus 2009 om 09:40
Nastik, ik lees dat zelfs Lowlands een "moeten" wordt voor je. Het moet leuk zijn, het moet oke gaan daar....
Als je nu gewoon eens probeert Lowlands lowlands te laten zijn. Met muziek, waar je gewoon op de heuvel naar luistert, zonder persé te moeten dansen. Of gewoon ergens zit en mensen kijkt. Zonder iets te moeten. Héél moeilijk, ik weet het.
Maar waarom ga je nu eigenlijk naar Lowlands? Om te genieten toch? Niet om dingen te moeten toch?
Niemand om je heen daar die ziet dat jij daar niet danst hoor. Niemand die merkt dat jij een uurtje langer slaapt. Niemand die ziet dat je haar niet goed zit ofzo. Dus dat maakt de druk al iets minder groot hoop ik.
Ik wens je een fijn Lowlands toe, waar je kunt ontspannen!
Als je nu gewoon eens probeert Lowlands lowlands te laten zijn. Met muziek, waar je gewoon op de heuvel naar luistert, zonder persé te moeten dansen. Of gewoon ergens zit en mensen kijkt. Zonder iets te moeten. Héél moeilijk, ik weet het.
Maar waarom ga je nu eigenlijk naar Lowlands? Om te genieten toch? Niet om dingen te moeten toch?
Niemand om je heen daar die ziet dat jij daar niet danst hoor. Niemand die merkt dat jij een uurtje langer slaapt. Niemand die ziet dat je haar niet goed zit ofzo. Dus dat maakt de druk al iets minder groot hoop ik.
Ik wens je een fijn Lowlands toe, waar je kunt ontspannen!
maandag 17 augustus 2009 om 09:54
Hi Nastik, hoewel mijn situatie heel anders is als de jouwe en ik ook niet bepaald een poetser ben herken ik heel veel in jouw verhaal.
Heb al een tijd echt geen idee meer hoe het voelt om echt van iets te genieten, zie overal als een berg tegenop, zelfs tegen leuke dingen. Zie overal de dingen die mis zouden kunnen gaan (hoewel mis vaak alleen maar anders is..). Ben ook vaak veeleisend tegen mijn vriend etc. Gisteren een hele dag met hoofdpijn en de pest in mijn lijf rondgelopen en langzaam kwam het besef dat ik mezelf echt geen leuk mens meer vind. Dat was even heel erg schrikken.. nu zoeken naar wat ik hiermee kan doen. Ik ga je topic nog eens even heel goed doorlezen en kijken naar de tips die je hebt gekregen, misschien heb ik er ook nog wat aan.
Wat mijn vriend gisteren zei wil ik tegen jou ook zeggen: het is misschien niet makkelijk voor je omgeving maar vergeet ook niet dat het vooral ook voor JOU heel erg sh*t is dat je je zo voelt!
Sterkte ermee, ik hoop dat je je snel beter voelt en dat je ongecompliceerd kunt genieten van Lowlands!
Liefs, Gelfling
Heb al een tijd echt geen idee meer hoe het voelt om echt van iets te genieten, zie overal als een berg tegenop, zelfs tegen leuke dingen. Zie overal de dingen die mis zouden kunnen gaan (hoewel mis vaak alleen maar anders is..). Ben ook vaak veeleisend tegen mijn vriend etc. Gisteren een hele dag met hoofdpijn en de pest in mijn lijf rondgelopen en langzaam kwam het besef dat ik mezelf echt geen leuk mens meer vind. Dat was even heel erg schrikken.. nu zoeken naar wat ik hiermee kan doen. Ik ga je topic nog eens even heel goed doorlezen en kijken naar de tips die je hebt gekregen, misschien heb ik er ook nog wat aan.
Wat mijn vriend gisteren zei wil ik tegen jou ook zeggen: het is misschien niet makkelijk voor je omgeving maar vergeet ook niet dat het vooral ook voor JOU heel erg sh*t is dat je je zo voelt!
Sterkte ermee, ik hoop dat je je snel beter voelt en dat je ongecompliceerd kunt genieten van Lowlands!
Liefs, Gelfling
maandag 17 augustus 2009 om 10:03
maandag 17 augustus 2009 om 10:36
Nastik, wat een goed verwoordde openingspost heb je geschreven. Het is al vaker gezegd, maar laat deze eens aan je man lezen.
Verder herken ik redelijk wat van de dingen die je schrijft uit de periode dat ons zoontje net zo oud was als jullie dochter nu is. Vooral dat je het gevoel hebt dat alles in het teken staat van zorgen, regelen, en er zo weinig ruimte overblijft voor spontaniteit dat de zin hierin en het 'voelen' hiervan als vanzelf verdwijnt. Bij mij ging dat langzaam over na de tweede verjaardag van ons zoontje, toen werd ik weer langzaam mezelf. Dat kwam als een verrassing want ik had verwacht nooit meer mezelf te worden. (doet me denken aan het motto van Djoels, die zichzelf ziet in de spiegel en realiseert dat het een tijd geleden is dat ze zichzelf zag, dat idee had ik dus echt - geweldig motto)
Ik vind wel dat je goed op jezelf moet passen waar het gaat over een depressie. Ik kan niet in je hoofd kijken en vind dat er nooit zomaar met termen als 'depressief' gesmeten mag worden, maar je OP vind ik bovengemiddeld somber.
Ga naar Lowlands, laat het los en probeer uit je dak te gaan en het festival te zien als een start van een stijgende lijn in jouw persoonlijke ontwikkeling. Een nieuw begin van de oude, vrolijke Nastik. Mocht je nu drie maanden na Lowlands weer in hetzelfde regime zitten, dan toch maar eens naar de huisarts. Zet 'm op!
Verder herken ik redelijk wat van de dingen die je schrijft uit de periode dat ons zoontje net zo oud was als jullie dochter nu is. Vooral dat je het gevoel hebt dat alles in het teken staat van zorgen, regelen, en er zo weinig ruimte overblijft voor spontaniteit dat de zin hierin en het 'voelen' hiervan als vanzelf verdwijnt. Bij mij ging dat langzaam over na de tweede verjaardag van ons zoontje, toen werd ik weer langzaam mezelf. Dat kwam als een verrassing want ik had verwacht nooit meer mezelf te worden. (doet me denken aan het motto van Djoels, die zichzelf ziet in de spiegel en realiseert dat het een tijd geleden is dat ze zichzelf zag, dat idee had ik dus echt - geweldig motto)
Ik vind wel dat je goed op jezelf moet passen waar het gaat over een depressie. Ik kan niet in je hoofd kijken en vind dat er nooit zomaar met termen als 'depressief' gesmeten mag worden, maar je OP vind ik bovengemiddeld somber.
Ga naar Lowlands, laat het los en probeer uit je dak te gaan en het festival te zien als een start van een stijgende lijn in jouw persoonlijke ontwikkeling. Een nieuw begin van de oude, vrolijke Nastik. Mocht je nu drie maanden na Lowlands weer in hetzelfde regime zitten, dan toch maar eens naar de huisarts. Zet 'm op!
maandag 17 augustus 2009 om 21:59
Ach ik ben ook een zeikwijf geworden, ik kan niet tegen ontevreden mensen, maar ineens na 8 jaar heb ik weer contact met mijn dochter die ik dus niet heb gezien, en mijn vriend heeft 3 jongens en die houden van nogal zaken waarvan ik denk mag het wat minder, en nu sta ik op exploderen, vanwege de ontevredenheid bleeeehh, dus ik snap het wel, het zit diep in je en nu wil je gevoel eruit simpel
maandag 17 augustus 2009 om 22:28
Weet je wat ik nu gezeik vind? Dat vrouwen zichzelf een zeikwijf noemen! Wat is dat voor lulkoek. Je zet een kind op de wereld (iets wat mannen niet kunnen) dat maakt je al vrij briljant. Vervolgens werk je en ondanks dat je moe bent doe je wel alles wat nodig is. Je doet waarschijnlijk te veel en bent overbelast. In plaats van te kijken waar door dat komt en je belasting wat naar beneden te schroeven ga je je zelf voor zeikwijf uitmaken.
Hou daar eens mee op, los het oorzakelijk probleem op of koop een giga voorraad Tena lady's.
En nu ... op tijd naar bed!
Hou daar eens mee op, los het oorzakelijk probleem op of koop een giga voorraad Tena lady's.
En nu ... op tijd naar bed!
maandag 17 augustus 2009 om 22:37
Dank voor alle berichtjes weer!
Heb er zeker wat aan, ik zal de post eens aan manlief laten lezen. Hij is woensdag uiterlijk thuis, dus kan het de wereld uit voor Lowlands. Wat indd ook als een soort "dit MOET nu echt leuk worden" voelt.
Ik werd gisteren uitgenodigt voor een etentje bij een vriendin. Ik merkte dat ik vanmiddag alweer excuses zat te bedenken om niet te hoeven. Lekker veilig in mijn eigen huis blijven. Ik besefte me wel gelijk dat dit geen "gezond" gevoel is. Niet voor mij. Het hoort niet bij me.
Ik heb mezelf een schop gegeven, ben gegaan en heb een leuke avond gehad. Ook een beetje mijn hart kunnen luchten. Het was, gewoon, leuk. Van vriendin hoefde ik ook niks, ze had zin om te koken en toen dochter moe werd heeft ze me naar huis gestuurd zodat kleine lekker kon gaan badderen en slapen. Waarover ik me wel schuldig voelde, die berg vaat die ik niet even meehielp afwassen.
Morgen een kinderboerderij en ijsje dag ingelast, hoop op mooi weer. Alle buiten en binneramen zijn gelapt, dus ik dwing mijzelf morgen tot een uurtje in de tuinstoel. Met een Bouquet-reeks-boekie.
Heb er zeker wat aan, ik zal de post eens aan manlief laten lezen. Hij is woensdag uiterlijk thuis, dus kan het de wereld uit voor Lowlands. Wat indd ook als een soort "dit MOET nu echt leuk worden" voelt.
Ik werd gisteren uitgenodigt voor een etentje bij een vriendin. Ik merkte dat ik vanmiddag alweer excuses zat te bedenken om niet te hoeven. Lekker veilig in mijn eigen huis blijven. Ik besefte me wel gelijk dat dit geen "gezond" gevoel is. Niet voor mij. Het hoort niet bij me.
Ik heb mezelf een schop gegeven, ben gegaan en heb een leuke avond gehad. Ook een beetje mijn hart kunnen luchten. Het was, gewoon, leuk. Van vriendin hoefde ik ook niks, ze had zin om te koken en toen dochter moe werd heeft ze me naar huis gestuurd zodat kleine lekker kon gaan badderen en slapen. Waarover ik me wel schuldig voelde, die berg vaat die ik niet even meehielp afwassen.
Morgen een kinderboerderij en ijsje dag ingelast, hoop op mooi weer. Alle buiten en binneramen zijn gelapt, dus ik dwing mijzelf morgen tot een uurtje in de tuinstoel. Met een Bouquet-reeks-boekie.
maandag 17 augustus 2009 om 23:38
Morgen een kinderboerderij en ijsje dag ingelast, hoop op mooi weer. Alle buiten en binneramen zijn gelapt, dus ik dwing mijzelf morgen tot een uurtje in de tuinstoel. Met een Bouquet-reeks-boekie.
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
Ik hoop echt dat je dat gaat doen Nastik. Geef jezelf die rust en probeer ervan te genieten.
Volgens mij woon je bij mij in de buurt en als het nodig is wil ik je best een keer komen helpen hoor.
Laat het maar weten!
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
Ik hoop echt dat je dat gaat doen Nastik. Geef jezelf die rust en probeer ervan te genieten.
Volgens mij woon je bij mij in de buurt en als het nodig is wil ik je best een keer komen helpen hoor.
Laat het maar weten!
dinsdag 18 augustus 2009 om 09:39
Hoi Nastik, wilde je nog even bedanken omdat je post voor mij eigenlijk best wel een eye-opener is geweest. Het gevoel dat er iets niet helemaal lekker zat was al wel aan het broeien maar jij zette een aantal dingen zo goed op een rij dat ik dacht.. Ja, dat is het! Ben er dus ook even flink over aan het nadenken geweest, gisteren ook nog even met een vriendin erover gekletst en zie wel wat mogelijkheden om hier zelf mee aan de slag te gaan. Wil er niet meteen een 'depressie' sticker op plakken maar eerst eens even kijken of ik mezelf niet op het goede spoor kan krijgen.
Dus.. proberen dingen iets meer los te laten maar ook niet zo'n probleem te maken van de dingen die gewoon wel moeten.
Meer ff gewoon doen en er niet zo over zeiken. Ook als vriend iets doet.. het hem lekker op zijn manier laten doen en er niet omheen gaan lopen draaien met goedbedoelde (maar oooozo irritante adviezen en opmerkingen).
En verder.. een tijdje geleden was er een topic 'waar verheug jij je op?' ik heb gemerkt dat het mij heel veel goed doet om na te denken over dingen waar ik me op kan verheugen, het verandert mijn manier van naar de dingen kijken dus wie weet.. misschien kun jij daar ook iets mee?
De kinderboerderij en ijsje-actie lijkt me een hele goeie. Heel veel plezier vandaag!!
Dus.. proberen dingen iets meer los te laten maar ook niet zo'n probleem te maken van de dingen die gewoon wel moeten.
Meer ff gewoon doen en er niet zo over zeiken. Ook als vriend iets doet.. het hem lekker op zijn manier laten doen en er niet omheen gaan lopen draaien met goedbedoelde (maar oooozo irritante adviezen en opmerkingen).
En verder.. een tijdje geleden was er een topic 'waar verheug jij je op?' ik heb gemerkt dat het mij heel veel goed doet om na te denken over dingen waar ik me op kan verheugen, het verandert mijn manier van naar de dingen kijken dus wie weet.. misschien kun jij daar ook iets mee?
De kinderboerderij en ijsje-actie lijkt me een hele goeie. Heel veel plezier vandaag!!
dinsdag 18 augustus 2009 om 09:48
jaaaaaaaaaaa, ik ken het!
Ik ben zelfs naar een maatschappelijk werkster gestapt!! En de arts!
Ik geniet niet meer! Belachelijk! Vanavond ga ik aangeschoten worden!! Zo, dat is een belofte!
En gisteren heb ik gesport voor het eerst sinds tijden! met vriendinnen! Ik voelde me heerlijk....
Ik ga elke dag iets doen voor mezelf! En ik ga binnenkort een weekend met mijn broertje op stap in mijn oude stad...ff een weekendje weg, zonder man en kind! En ik ga me niet schuldig voelen ( ok, waarschijnlijk wel maar ik ga er niet aan toegeven!)
Ik ben zelfs naar een maatschappelijk werkster gestapt!! En de arts!
Ik geniet niet meer! Belachelijk! Vanavond ga ik aangeschoten worden!! Zo, dat is een belofte!
En gisteren heb ik gesport voor het eerst sinds tijden! met vriendinnen! Ik voelde me heerlijk....
Ik ga elke dag iets doen voor mezelf! En ik ga binnenkort een weekend met mijn broertje op stap in mijn oude stad...ff een weekendje weg, zonder man en kind! En ik ga me niet schuldig voelen ( ok, waarschijnlijk wel maar ik ga er niet aan toegeven!)
dinsdag 18 augustus 2009 om 10:45
Hm, vandaag toch weer een slechte start gemaakt. Man heeft het nummer van de garage nodig zodat hij kan bellen voor een afspraak. En zemelt al dagen dat ik dat nummer moet opzoeken. Om de één of andere reden heb ik hem vanochtend dus weggedrukt in het zemelgesprek. Waarom kan ie dat nummer niet zelf opzoeken en bellen?
Nu is het wéér mijn verantwoording, die reparatie. Want als ik het nummer niet zoek, dan kan hij niet bellen en kan de reparatie niet uitgevoerd worden.
En zo worden kleine dingen zo groot. En zoveel. Want ik MOET alles opzoeken, uitzoeken, afspreken en regelen. Zoiets kleins als dit zorgt bij mij voor zoveel hoofdpijn. En een soort van blokkade; dat ik dat nummer gewoon niet wil zoeken.
Stom, stom, stom.
Nu is het wéér mijn verantwoording, die reparatie. Want als ik het nummer niet zoek, dan kan hij niet bellen en kan de reparatie niet uitgevoerd worden.
En zo worden kleine dingen zo groot. En zoveel. Want ik MOET alles opzoeken, uitzoeken, afspreken en regelen. Zoiets kleins als dit zorgt bij mij voor zoveel hoofdpijn. En een soort van blokkade; dat ik dat nummer gewoon niet wil zoeken.
Stom, stom, stom.
