Psyche
alle pijlers
Ik ben zo'n zeikwijf geworden
zondag 16 augustus 2009 om 16:14
En ook nog eens een stuk chagerijn. Dat alles te serieus neemt en niet meer kan lachen.
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
zondag 16 augustus 2009 om 16:49
Bedankt alvast voor de lieve reacties allemaal!
Ik heb wel voor mijzelf Lowlands als een soort "derop of deronder" gesteld. Of ik ga gewoon eens los en ga plezier hebben en als dat niet lukt moet ik toch eens kijken of ik geen hulp nodig heb om dit probleem op te gaan lossen.
Wil echt mijn leven niet slijten als verbitterd, poetsende zeurkous. Bah.
Het is ook allemaal zwaar sjouwen, die gevoelens. Net of ik een zak met 100 kilo "bezwaar tegen alles" met me meezeul.
Ik heb wel voor mijzelf Lowlands als een soort "derop of deronder" gesteld. Of ik ga gewoon eens los en ga plezier hebben en als dat niet lukt moet ik toch eens kijken of ik geen hulp nodig heb om dit probleem op te gaan lossen.
Wil echt mijn leven niet slijten als verbitterd, poetsende zeurkous. Bah.
Het is ook allemaal zwaar sjouwen, die gevoelens. Net of ik een zak met 100 kilo "bezwaar tegen alles" met me meezeul.
zondag 16 augustus 2009 om 16:50
Je bent veels te streng voor jezelf en ook ontzettend perfectionistisch (denk ik dan he). Je gaat mogelijk hard op een Burnout af, of zoals hier al geopperd ben je misschien ook depressief of depressief aan het worden.
En moet je luisteren, je leven staat toch ook op zijn kop? Een kind verandert zoveel in je leven, in je relatie enz. Neem je jezelf wel serieus daarin of vind je dat je daar zelf voor heb gekozen en dus niet mag zeuren? Een kind krijgen is een mega levensveranderende gebeurtenis en dat roept veel stress op. Dat onderkennen wil nog niet zeggen dat je ondankbaar bent. Je bent moeder geworden dus je ziet opeens beren op de weg, natuurlijk zie je opeens meer beren op de weg, je moet voor je kindje zorgen.
Wees eens wat liever en geduldiger voor jezelf.
Trouwens petje af dat je niet alles op je omgeving afschuift maar je eigen gedrag onder de loep neemt. Dat kunnen niet zoveel mensen hoor.
En moet je luisteren, je leven staat toch ook op zijn kop? Een kind verandert zoveel in je leven, in je relatie enz. Neem je jezelf wel serieus daarin of vind je dat je daar zelf voor heb gekozen en dus niet mag zeuren? Een kind krijgen is een mega levensveranderende gebeurtenis en dat roept veel stress op. Dat onderkennen wil nog niet zeggen dat je ondankbaar bent. Je bent moeder geworden dus je ziet opeens beren op de weg, natuurlijk zie je opeens meer beren op de weg, je moet voor je kindje zorgen.
Wees eens wat liever en geduldiger voor jezelf.
Trouwens petje af dat je niet alles op je omgeving afschuift maar je eigen gedrag onder de loep neemt. Dat kunnen niet zoveel mensen hoor.
zondag 16 augustus 2009 om 16:52
quote:Liesl81 schreef op 16 augustus 2009 @ 16:48:
Laat de controle los, je hebt niet overal invloed op. En zeker dat huishouden (al sla ik soms wat door naar de andere kant... ) en de strikte planning omtrent je kind. Genieten van kleine dingen (klinkt lekker makkelijk, maar als je je maar lang genoeg bewust bent van je omgeving, leer je het steeds meer waarderen, eerst kijk je naar de appels aan de bomen met het idee: hier MOET ik van genieten, later gaat het steeds beter en vanzelf), kijk de film Amelie (daar word je echt blij van!) met een zak chips en een sixpack bier of een fles dure wijn, kruimel lekker op de grond, laat je man de afwas doen, verwen jezelf met een tompouce van de Hema, zeg iedereen die je tegenkomt gedag, hou een positief dagboek bij, stofzuig je huis al dansend met de radio op 300 en hou in je achterhoofd: gek doen moet. Koop een jurkje, ook al draag je die anders nooit, mooie lingerie eronder, ga naar de kapper, schouders recht (kont naar achter, borsten vooruit) en je voelt jezelf niet meer bleek en lelijk, wandel al zingend en dansend met je mp3-speler naar de supermarkt ipv met de auto, koop een bos bloemen voor jezelf (of laat je vent dat voor je doen, door af en toe te zeggen: goh, wist je dat bloemen van mensen houden?), kweek je eigen aardbeien en las elke week minstens een halve dag voor jezelf in (bad, masker, boek, kaarsen). Zou ik ook eens moeten doen.
Je hebt heel erg gelijk. Ik weet het ook wel. Maar het lijkt wel of er een soort rem opzit. Al die blije gevoelens. Ik hoor de muziek, maar dans niet. Zeg maar.
Laat de controle los, je hebt niet overal invloed op. En zeker dat huishouden (al sla ik soms wat door naar de andere kant... ) en de strikte planning omtrent je kind. Genieten van kleine dingen (klinkt lekker makkelijk, maar als je je maar lang genoeg bewust bent van je omgeving, leer je het steeds meer waarderen, eerst kijk je naar de appels aan de bomen met het idee: hier MOET ik van genieten, later gaat het steeds beter en vanzelf), kijk de film Amelie (daar word je echt blij van!) met een zak chips en een sixpack bier of een fles dure wijn, kruimel lekker op de grond, laat je man de afwas doen, verwen jezelf met een tompouce van de Hema, zeg iedereen die je tegenkomt gedag, hou een positief dagboek bij, stofzuig je huis al dansend met de radio op 300 en hou in je achterhoofd: gek doen moet. Koop een jurkje, ook al draag je die anders nooit, mooie lingerie eronder, ga naar de kapper, schouders recht (kont naar achter, borsten vooruit) en je voelt jezelf niet meer bleek en lelijk, wandel al zingend en dansend met je mp3-speler naar de supermarkt ipv met de auto, koop een bos bloemen voor jezelf (of laat je vent dat voor je doen, door af en toe te zeggen: goh, wist je dat bloemen van mensen houden?), kweek je eigen aardbeien en las elke week minstens een halve dag voor jezelf in (bad, masker, boek, kaarsen). Zou ik ook eens moeten doen.
Je hebt heel erg gelijk. Ik weet het ook wel. Maar het lijkt wel of er een soort rem opzit. Al die blije gevoelens. Ik hoor de muziek, maar dans niet. Zeg maar.
zondag 16 augustus 2009 om 16:53
Helemaal eens met de laatste alinea van Propje. Ik vind dat je het prachtig verwoordt en ook heel duidelijk de vinger op de zere plek hebt weten te leggen.
Ik ben trouwens wel benieuwd naar het waarom. Waarom moet je zo veel poetsen van jezelf? Waarom moet je kind altijd met gepoetste tanden naar bed? Waarom is dat belangrijker geworden dan dat ene moment waarop jij op je paard zit?
Ik ben trouwens wel benieuwd naar het waarom. Waarom moet je zo veel poetsen van jezelf? Waarom moet je kind altijd met gepoetste tanden naar bed? Waarom is dat belangrijker geworden dan dat ene moment waarop jij op je paard zit?
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zondag 16 augustus 2009 om 16:56
@Liesl81, wat een heerlijke post, een handleiding "genieten van het leven" Aanvullend: klep minimaal een uur met een vriendin aan de telefoon en dan liefst niet over de kinderen, slaap gruwelijk uit, neem een zonnebankje, vijl en lak je nagels in een hip kleurtje, probeer een nieuw recept uit en zing in de auto keihard mee met de muziek.
En als je denkt "daar heb ik allemaal geen tijd voor": plan het in, samen met andere activiteiten. Ik weet zeker dat je lijstjes hebt, al dan niet op papier, zet 'dingen-voor-jezelf' er gewoon tussen. Die hebben dezelfde prioriteit als andere dingen.
Kijk ook eens wat je kunt uitbesteden/verminderen/afschaffen. Al die 'Moet'-dingen, moeten die echt? En moet JIJ ze allemaal doen?
En als je denkt "daar heb ik allemaal geen tijd voor": plan het in, samen met andere activiteiten. Ik weet zeker dat je lijstjes hebt, al dan niet op papier, zet 'dingen-voor-jezelf' er gewoon tussen. Die hebben dezelfde prioriteit als andere dingen.
Kijk ook eens wat je kunt uitbesteden/verminderen/afschaffen. Al die 'Moet'-dingen, moeten die echt? En moet JIJ ze allemaal doen?
zondag 16 augustus 2009 om 17:03
Gewoon met frisse tegenzin beginnen, daarna krijg je er steeds meer plezier in! Kijk zo eens naar wat er allemaal op Lowlands staat, luister je alvast in en dansen maar! (2manydj's komen, the prodigy, lilly allen (vooral heel hard meezingen met F*uck you, lucht op), razorlight, kaiser chiefs)
En misschien een keer keihard janken? Ik sta dat mezelf nooit toe, slik m'n tranen altijd weg (huilen is niet stoer, ik ben wel stoer, dus ik huil niet), maar volgens mij stapelen de tranen zich intern op, en het moet er vroeg of laat toch uit. eventueel in bijzijn van je man? Kan die je meteen troosten en gedeelde smart is halve smart. Zet 'm op hoor, want het leven is te leuk om chagrijnig te zijn!
En misschien een keer keihard janken? Ik sta dat mezelf nooit toe, slik m'n tranen altijd weg (huilen is niet stoer, ik ben wel stoer, dus ik huil niet), maar volgens mij stapelen de tranen zich intern op, en het moet er vroeg of laat toch uit. eventueel in bijzijn van je man? Kan die je meteen troosten en gedeelde smart is halve smart. Zet 'm op hoor, want het leven is te leuk om chagrijnig te zijn!
zondag 16 augustus 2009 om 17:12
Nastik, als ik jouw verhaal lees dan zie ik mijn moeder voor me. Nu had zij 11 kids en jij hebt er maar 1 dus bij haar was een zekere strakke planning wel nodig
Maar goed, net als ik uit jouw verhaal lees; mijn ma (waar ik heel veel van hou!) was zo flexibel als een eikenhouten deur, alles oest op haar manier, op het moment dat zíj vond dat het moest gebeuren en o wee als het anders liep. Als er een kopje kapot viel, een kind vies thuis kwam, de aardappels overkookten etc. Nou, dan kookte ma over. En hoe.
Ik vond dat vreselijk als kind zijnde en ik ben van de weeromstuit precies het tegenovergestelde. (al herken die hysterische buien wel een heel klein beetje, ik heb ze heeeeeel soms)
Maar goed, jij hebt niks aan een verhaal over mijn moeder Vooral niet omdat ze nog steeds zo kan zijn. Niet meer zo super hysterisch (dat denk ik) maar alles moet nog precies zoals mams het wil.
Wat ik me bij haar altijd afvroeg: waarom vertrouw je je man en kids niet? Waarom doen we het nooit goed? Waarom laat je niet los? Ik werd ook vaak heel kwaad op haar.
En tegelijk dacht ik altijd; waarom ben je zo ongelukkig? En waarom dóe je er niks aan?
Begrijp me goed, ik heb geen ongelukkige jeugd gehad maar ik kan me voorstellen dat je niet wilt dat jouw kind zich dergelijke dingen afvraagt, dat ze zich jou straks niet herinnert als een ongelukig, sjaggerijnig mens.
Ben jij gelukkig? (da's wat anders dan een depressie, dat woord wordt zo misbruikt, in dit topic ook weer). Ik begrijp dat je niet gelukkig bent met de situatie nu, maar dat bedoel ik niet.
Je zegt dat je alles hebt wat je hart begeert, maar zo gedraag je je niet.
Vraag jezelf af: Wat mis je? Wat wil je? Is er een mogelijkheid om dat voor elkaar te krijgen? Ja? Ten koste van wat? Is dat het waard?
Maar goed, net als ik uit jouw verhaal lees; mijn ma (waar ik heel veel van hou!) was zo flexibel als een eikenhouten deur, alles oest op haar manier, op het moment dat zíj vond dat het moest gebeuren en o wee als het anders liep. Als er een kopje kapot viel, een kind vies thuis kwam, de aardappels overkookten etc. Nou, dan kookte ma over. En hoe.
Ik vond dat vreselijk als kind zijnde en ik ben van de weeromstuit precies het tegenovergestelde. (al herken die hysterische buien wel een heel klein beetje, ik heb ze heeeeeel soms)
Maar goed, jij hebt niks aan een verhaal over mijn moeder Vooral niet omdat ze nog steeds zo kan zijn. Niet meer zo super hysterisch (dat denk ik) maar alles moet nog precies zoals mams het wil.
Wat ik me bij haar altijd afvroeg: waarom vertrouw je je man en kids niet? Waarom doen we het nooit goed? Waarom laat je niet los? Ik werd ook vaak heel kwaad op haar.
En tegelijk dacht ik altijd; waarom ben je zo ongelukkig? En waarom dóe je er niks aan?
Begrijp me goed, ik heb geen ongelukkige jeugd gehad maar ik kan me voorstellen dat je niet wilt dat jouw kind zich dergelijke dingen afvraagt, dat ze zich jou straks niet herinnert als een ongelukig, sjaggerijnig mens.
Ben jij gelukkig? (da's wat anders dan een depressie, dat woord wordt zo misbruikt, in dit topic ook weer). Ik begrijp dat je niet gelukkig bent met de situatie nu, maar dat bedoel ik niet.
Je zegt dat je alles hebt wat je hart begeert, maar zo gedraag je je niet.
Vraag jezelf af: Wat mis je? Wat wil je? Is er een mogelijkheid om dat voor elkaar te krijgen? Ja? Ten koste van wat? Is dat het waard?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 16 augustus 2009 om 17:12
quote:Nastik schreef op 16 augustus 2009 @ 16:33:
Hi Lies;
weet je wat ook vreemd is? Ik leg de lat voor bijv. mijn man ook heel hoog. Hij legt kindje gisteren in bed na een lange fietstocht, ze was erg moe en wilde niks ander dan slapen. Ik was ondertussen nog even een flesje wijn halen die een vriendin had meegenomen uit Frankrijk.
Ik kom terug en vraag of kindje gebadderd en tandjes gepoetst heeft. Man heeft dit niet gedaan want ze was zo moe dat hij haar lekker met haar flesje en knuf in bed heeft gestopt.
En dan word ik zo boos dat hij dat niet gedaan heeft. Het is nooit goed. Ik vind dan dat kind tekort wordt gedaan en zorg ontzegd. Tandjes MOETEN gepoets en handjes gewassen.
Terwijl manlief zijn prioriteit lag bij het meisje lekker te slapen leggen omdat ze zo moe was had ik haar dus liever nog even wakker gehouden om de hele riedel af te handelen.
Owww, dit is zo'n herkenbare situatie. Alles volgens de regels (omdat je denkt dat het zo hoort), alles onder controle. Ik weet hoe het voelt maar ook dat ik, heel langzaam, heb kunnen leren het los te laten. Maar wat een moeite heeft dat gekost! Ik geniet weer, maak bewust tijd vrij voor mezelf (winkelen, lezen, internetten, alleen op vakantie) en maak me dan niet meer druk hoe het thuis gaat (Eten ze wel gezond? Waarschijnlijk niet. wassen ze zich wel? Neuh, vinden ze niet nodig. Poetsen ze hun tanden wel? Dat al helemaal niet. Krijgen ze er wat van?? Nee!).
Uit je verhaal komt wel naar voren dat je zelf heel goed in de gaten hebt hoe je in elkaar zit en dat is het begin van het zoeken naar een oplossing. Ik zou een afspraak maken bij je huisarts. Erover praten en het dus erkennen heeft er bij mij voor gezorgd dat de knop om ging.
Hi Lies;
weet je wat ook vreemd is? Ik leg de lat voor bijv. mijn man ook heel hoog. Hij legt kindje gisteren in bed na een lange fietstocht, ze was erg moe en wilde niks ander dan slapen. Ik was ondertussen nog even een flesje wijn halen die een vriendin had meegenomen uit Frankrijk.
Ik kom terug en vraag of kindje gebadderd en tandjes gepoetst heeft. Man heeft dit niet gedaan want ze was zo moe dat hij haar lekker met haar flesje en knuf in bed heeft gestopt.
En dan word ik zo boos dat hij dat niet gedaan heeft. Het is nooit goed. Ik vind dan dat kind tekort wordt gedaan en zorg ontzegd. Tandjes MOETEN gepoets en handjes gewassen.
Terwijl manlief zijn prioriteit lag bij het meisje lekker te slapen leggen omdat ze zo moe was had ik haar dus liever nog even wakker gehouden om de hele riedel af te handelen.
Owww, dit is zo'n herkenbare situatie. Alles volgens de regels (omdat je denkt dat het zo hoort), alles onder controle. Ik weet hoe het voelt maar ook dat ik, heel langzaam, heb kunnen leren het los te laten. Maar wat een moeite heeft dat gekost! Ik geniet weer, maak bewust tijd vrij voor mezelf (winkelen, lezen, internetten, alleen op vakantie) en maak me dan niet meer druk hoe het thuis gaat (Eten ze wel gezond? Waarschijnlijk niet. wassen ze zich wel? Neuh, vinden ze niet nodig. Poetsen ze hun tanden wel? Dat al helemaal niet. Krijgen ze er wat van?? Nee!).
Uit je verhaal komt wel naar voren dat je zelf heel goed in de gaten hebt hoe je in elkaar zit en dat is het begin van het zoeken naar een oplossing. Ik zou een afspraak maken bij je huisarts. Erover praten en het dus erkennen heeft er bij mij voor gezorgd dat de knop om ging.
zondag 16 augustus 2009 om 17:24
[quote]HoiPippiLangkous schreef op 16 augustus 2009 @ 17:12:
Nastik, als ik jouw verhaal lees dan zie ik mijn moeder voor me. Nu had zij 11 kids en jij hebt er maar 1 dus bij haar was een zekere strakke planning wel nodig
Maar goed, net als ik uit jouw verhaal lees; mijn ma (waar ik heel veel van hou!) was zo flexibel als een eikenhouten deur, alles oest op haar manier, op het moment dat zíj vond dat het moest gebeuren en o wee als het anders liep. Als er een kopje kapot viel, een kind vies thuis kwam, de aardappels overkookten etc. Nou, dan kookte ma over. En hoe.
quote]
Hi HPL!
Ik herken zeker wat van je moeder in mij. En weet je, ik vind het vreselijk. Alles moet zoals ik het wel, my way or the highway... Grr. Het stomme is dat ik vreselijk vind. Soms hoor ik mijzelf bulderen en dan heb ik het gevoel dat ik naar een ander kijk. Wááát. dat bén ik toch niet? Zó ben ik toch niet?
Ik moet wel zeggen dat ik voorheen een superchaotisch figuur was. Chaotisch is niet eens het juiste woord. En op een dag besloot ik mijn leven te 'beteren' en lijk ik wel volledig doorgedraaid in het nastreven van planning, tijden en orde.
Het voelt ook niet lekker, net alsof je continu rond de 50 kopjes espresso in je lijf heb denderen. Mijn agressieve gedrag voelt ook niet als iets wat bij me hoort. Eerder iets wat me nog woester en wanhopig maakt.
Net alsof ik het niet onder controle heb.
En dat het niet gezellig erop wordt, dat blijkt ook. Die overdreven structuur en het najagen van perfectie legt een enorme druk op mij als leuk persoon.
En ik weet simpelweg niet waarom ik het doe. Misschien omdat ik denk dat ik het op die manier goed doe.
Nastik, als ik jouw verhaal lees dan zie ik mijn moeder voor me. Nu had zij 11 kids en jij hebt er maar 1 dus bij haar was een zekere strakke planning wel nodig
Maar goed, net als ik uit jouw verhaal lees; mijn ma (waar ik heel veel van hou!) was zo flexibel als een eikenhouten deur, alles oest op haar manier, op het moment dat zíj vond dat het moest gebeuren en o wee als het anders liep. Als er een kopje kapot viel, een kind vies thuis kwam, de aardappels overkookten etc. Nou, dan kookte ma over. En hoe.
quote]
Hi HPL!
Ik herken zeker wat van je moeder in mij. En weet je, ik vind het vreselijk. Alles moet zoals ik het wel, my way or the highway... Grr. Het stomme is dat ik vreselijk vind. Soms hoor ik mijzelf bulderen en dan heb ik het gevoel dat ik naar een ander kijk. Wááát. dat bén ik toch niet? Zó ben ik toch niet?
Ik moet wel zeggen dat ik voorheen een superchaotisch figuur was. Chaotisch is niet eens het juiste woord. En op een dag besloot ik mijn leven te 'beteren' en lijk ik wel volledig doorgedraaid in het nastreven van planning, tijden en orde.
Het voelt ook niet lekker, net alsof je continu rond de 50 kopjes espresso in je lijf heb denderen. Mijn agressieve gedrag voelt ook niet als iets wat bij me hoort. Eerder iets wat me nog woester en wanhopig maakt.
Net alsof ik het niet onder controle heb.
En dat het niet gezellig erop wordt, dat blijkt ook. Die overdreven structuur en het najagen van perfectie legt een enorme druk op mij als leuk persoon.
En ik weet simpelweg niet waarom ik het doe. Misschien omdat ik denk dat ik het op die manier goed doe.
zondag 16 augustus 2009 om 17:27
Mirthe;
inderdaad, wat voor kwaad kan het nou als die raket eens in haar haren in plaats van haar mond zit?
En mijn man is helemaal niet zo strikt in het naleven van eettijden en ik zie hem al helemaal geen verse maaltijd bereiden, maar naar de frietjestent scheuren.
Het moet helemaal niet boeien eens in de zoveel tijd.
Maar het weten en doen................. het lijkt wel of er een deksel op mijn frivole gevoelens zit.
inderdaad, wat voor kwaad kan het nou als die raket eens in haar haren in plaats van haar mond zit?
En mijn man is helemaal niet zo strikt in het naleven van eettijden en ik zie hem al helemaal geen verse maaltijd bereiden, maar naar de frietjestent scheuren.
Het moet helemaal niet boeien eens in de zoveel tijd.
Maar het weten en doen................. het lijkt wel of er een deksel op mijn frivole gevoelens zit.
zondag 16 augustus 2009 om 17:31
Herkenbaar je verhaal. Niet meer van dingen kunnen genieten, omdat je obsessief bezig bent met hoe het hoort, wat moet, volgens welke regels etc. Voor mij ook nog steeds een dagelijkse struggle.
Wat helpt voor mij is te bedenken wat er gebeurt als ik iets NIET doe. Door die regel kan ik voor mezelf betere prioriteiten stellen. Dus... gebeurt er iets als ik nu niet stofzuig/dweil/afwas?? Nope, er gebeurt niets ernstigs en dus is het prima om even te genieten van een uurtje bankhangen. Dat lijkt misschien nutteloos, maar dat is het absoluut niet. Bankhangen/een bad nemen/een uurtje een boek lezen zijn net zo belangrijk als die afwas die er staat. Door die dingen af en toe voorrang te geven, kan ik beter functioneren.
Het belangrijkste zit hem dus in dat in te zien. Dat tijd voor jezelf nemen net zo belangrijk is als die klussenlijst in je hoofd. Dat kost tijd en misschien ook wel wat extra professionele hulp. Schaam je daar niet voor als dat nodig is. Beter even een paar consulten bij een psycholoog om alles weer op de rit te krijgen, dan zelf maandenlang lopen aanklooien, want daar wordt ook niemand beter van.
Wat helpt voor mij is te bedenken wat er gebeurt als ik iets NIET doe. Door die regel kan ik voor mezelf betere prioriteiten stellen. Dus... gebeurt er iets als ik nu niet stofzuig/dweil/afwas?? Nope, er gebeurt niets ernstigs en dus is het prima om even te genieten van een uurtje bankhangen. Dat lijkt misschien nutteloos, maar dat is het absoluut niet. Bankhangen/een bad nemen/een uurtje een boek lezen zijn net zo belangrijk als die afwas die er staat. Door die dingen af en toe voorrang te geven, kan ik beter functioneren.
Het belangrijkste zit hem dus in dat in te zien. Dat tijd voor jezelf nemen net zo belangrijk is als die klussenlijst in je hoofd. Dat kost tijd en misschien ook wel wat extra professionele hulp. Schaam je daar niet voor als dat nodig is. Beter even een paar consulten bij een psycholoog om alles weer op de rit te krijgen, dan zelf maandenlang lopen aanklooien, want daar wordt ook niemand beter van.
zondag 16 augustus 2009 om 17:38
quote:rosanna08 schreef op 16 augustus 2009 @ 17:30:
dus als ik je goed begrijp, ben je eigenlijk van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan?
Voor mijn gevoel was ik eerst een plezierig chaotische levensgenieter die altijd lachte en met de dag leefde en nu een plezier- humor en sexloze zuurpruim die stampvoet als het niet gaat zoals ze wilt.
Tja.
Een middenweg zou mooi zijn. Als ik voor mijn gevoel eens van die enorme "verantwoordings-plicht- besef in combi met veel beren op de weg en ontbreken van relativeringsvermogen en een lach" rugzak af zou zijn. Hij weegt loodzwaar en is dodelijk vermoeiend.
Ik zie er ook niet meer uit, zit onder de puisten in mijn gezicht en loop volgens veel vrienden letterlijk krom. En dat maakt het ook weer niet leuker.
dus als ik je goed begrijp, ben je eigenlijk van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan?
Voor mijn gevoel was ik eerst een plezierig chaotische levensgenieter die altijd lachte en met de dag leefde en nu een plezier- humor en sexloze zuurpruim die stampvoet als het niet gaat zoals ze wilt.
Tja.
Een middenweg zou mooi zijn. Als ik voor mijn gevoel eens van die enorme "verantwoordings-plicht- besef in combi met veel beren op de weg en ontbreken van relativeringsvermogen en een lach" rugzak af zou zijn. Hij weegt loodzwaar en is dodelijk vermoeiend.
Ik zie er ook niet meer uit, zit onder de puisten in mijn gezicht en loop volgens veel vrienden letterlijk krom. En dat maakt het ook weer niet leuker.
zondag 16 augustus 2009 om 18:03
Nastik, mooi verwoord stukje!
Ik heb geen tijd gehad alles door te lezen, want ben intussen aan het werk (Ja.. op zondag, ik herken je perfectionisme dan ook van geen kant ) maar er schiet me een heel kort woordje wat voor mij een serieus ontzettend eenvoudige oplossing bleek: los-la-ten!
Zo had iemand het hier op het forum eens eerder geschreven, en het is duizendmaal moeilijker dan het lijkt, maar wel het enige dat werkt.
Los
la
ten.
Ik herken het ontzettend: niet kunnen genieten van wat nu is, maar denken aan wat was, komen gaat, nog moet, beter had gemoeten, vast weer niet goed gaat, niet gegaan is, hoe het beter had gekund, als dit, als dat...etc.. Werd strontziek van mezelf.
Ik heb geen tijd gehad alles door te lezen, want ben intussen aan het werk (Ja.. op zondag, ik herken je perfectionisme dan ook van geen kant ) maar er schiet me een heel kort woordje wat voor mij een serieus ontzettend eenvoudige oplossing bleek: los-la-ten!
Zo had iemand het hier op het forum eens eerder geschreven, en het is duizendmaal moeilijker dan het lijkt, maar wel het enige dat werkt.
Los
la
ten.
Ik herken het ontzettend: niet kunnen genieten van wat nu is, maar denken aan wat was, komen gaat, nog moet, beter had gemoeten, vast weer niet goed gaat, niet gegaan is, hoe het beter had gekund, als dit, als dat...etc.. Werd strontziek van mezelf.
Computer says nooooo
zondag 16 augustus 2009 om 18:48
Wanneer mensen opeens besluiten 'dat het anders moet en wel Nú!' dan veranderen ze vaak ook heel rigoureus. En dat is ook niet zo gek, want ander gedrag aanleren kost heel veel tijd, moeite en energie. Pas als je het nieuwe gedrag echt onder de knie hebt dan kun je weer wat meer loslaten.
Een chaoot die omslaat naar iemand met de flexibiliteit van een looien pijp is bijna cliché
Jouw geluk is dat je eerst een chaoot was, dat je ziet wat er gebeurt en dat je niet blij bent met hoe het nu gaat. Volgens mij is dat het opstapje om weer los te laten en balans te vinden tussen een strakke planning en chaos.
Laat maar stap voor stap wat dingen los, gewoon kleine dingetjes.
Een chaoot die omslaat naar iemand met de flexibiliteit van een looien pijp is bijna cliché
Jouw geluk is dat je eerst een chaoot was, dat je ziet wat er gebeurt en dat je niet blij bent met hoe het nu gaat. Volgens mij is dat het opstapje om weer los te laten en balans te vinden tussen een strakke planning en chaos.
Laat maar stap voor stap wat dingen los, gewoon kleine dingetjes.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 16 augustus 2009 om 18:49
Dit herken ik helemaal niet en het lijkt me inderdaad echt vervelend voor je zelf en je omgeving... Je bent blijkbaar bang om de controle te verliezen. Waar ik me over verbaas is dat je dus eerst helemaal niet zo was. Ben je zo geworden sinds je moeder bent of was dat al eerder? Ben je bang voor wat andere mensen van je zullen denken dat je alles zo perfect wil doen?
En ben je misschien weer met een (andere?) pil begonnen? Die hormonen kunnen ook veel invloed hebben. Ik heb vroeger een pil geslikt waar ik erg somber van werd, de dokter heeft me toen een andere gegeven en ik voel me nu vele malen beter!
En ben je misschien weer met een (andere?) pil begonnen? Die hormonen kunnen ook veel invloed hebben. Ik heb vroeger een pil geslikt waar ik erg somber van werd, de dokter heeft me toen een andere gegeven en ik voel me nu vele malen beter!
Hoe erg het ook is, chocola helpt!
zondag 16 augustus 2009 om 18:56
Ben jij ook die klager over die roze balkon kast....hahaha..sorry...kon het niet laten..
Heel vervelng.Gewoon de boel de boel laten en genieten van je kind!Wat maakt het nou uit of haar tandjes/handjes schoon zijn,kan echt wel een dagje overslaan hoor.Net als dat kleine kinderen elke dag in bad moeten tegewoordig,waar halen ze het vandaan?Vroeger gingen wij op woensdag en zaterdag in bad,ben er ook gezond groot mee geworden hoor!
Tegenwoordig moeten mensen veel te veel.trek gewoon een dag de stekker uit je bel en telefoon,ga met je kind tutten op de bank.....of lekker fietsen ZONDER gsm mee te nemen.tis effe wennen,maar het bevalt mij steeds beter.Als ik bijv met mijn honden in het bos wandel,heb ik geen zin in een gesprek over niets vaak.....prioriteiten leren stellen...... en je huis blijft een huis om in te leven,niet om door geleefd te worden!Ook verjaardagen van vage kennissen en allerlei andere maatschappelijke "verplichtingen " kan je gewoon laten als je geen zin hebt,niemand die je ter verantwoording roept hoor,als je niet komt? En anders een leugentje om bestwil verzinnen......of gewoon...het kwam me niet uit sorry.....
Denk dat jij de lat veel te hoog legt,en er zelf aan onderdoor aan het gaan bent....
Heel vervelng.Gewoon de boel de boel laten en genieten van je kind!Wat maakt het nou uit of haar tandjes/handjes schoon zijn,kan echt wel een dagje overslaan hoor.Net als dat kleine kinderen elke dag in bad moeten tegewoordig,waar halen ze het vandaan?Vroeger gingen wij op woensdag en zaterdag in bad,ben er ook gezond groot mee geworden hoor!
Tegenwoordig moeten mensen veel te veel.trek gewoon een dag de stekker uit je bel en telefoon,ga met je kind tutten op de bank.....of lekker fietsen ZONDER gsm mee te nemen.tis effe wennen,maar het bevalt mij steeds beter.Als ik bijv met mijn honden in het bos wandel,heb ik geen zin in een gesprek over niets vaak.....prioriteiten leren stellen...... en je huis blijft een huis om in te leven,niet om door geleefd te worden!Ook verjaardagen van vage kennissen en allerlei andere maatschappelijke "verplichtingen " kan je gewoon laten als je geen zin hebt,niemand die je ter verantwoording roept hoor,als je niet komt? En anders een leugentje om bestwil verzinnen......of gewoon...het kwam me niet uit sorry.....
Denk dat jij de lat veel te hoog legt,en er zelf aan onderdoor aan het gaan bent....
zondag 16 augustus 2009 om 19:07
Geweldig dat je dit zo in je OP hebt kunnen verwoorden Nastik, je kunt een probleem niet aanpakken als je het probleem zelf niet ziet maar dat doe je gelukkig juist heel goed.
Denk zeker dat professionele hulp je een nog scherper inzicht kan geven en je kan ondersteunen met aanpassingen in je leven waardoor je dingen veel makkelijker kunt relativeren en loslaten.
Denk zeker dat professionele hulp je een nog scherper inzicht kan geven en je kan ondersteunen met aanpassingen in je leven waardoor je dingen veel makkelijker kunt relativeren en loslaten.
zondag 16 augustus 2009 om 19:19
quote:efa schreef op 16 augustus 2009 @ 16:24:
Elninjoo: ik vind jou zó raar soms -ook een understatement-
Ik vind de reactie van Elninjoo anders heel helder en helemaal mee eens!
TO, creer tijd voor jezelf, je ziet heel goed waar de schoen wringt, doe er wat aan, en het begin is er met je Lowlands trip.
Elninjoo: ik vind jou zó raar soms -ook een understatement-
Ik vind de reactie van Elninjoo anders heel helder en helemaal mee eens!
TO, creer tijd voor jezelf, je ziet heel goed waar de schoen wringt, doe er wat aan, en het begin is er met je Lowlands trip.
zondag 16 augustus 2009 om 19:24
Nastik, ik herken veel dingen in je post.
Sinds de bevalling ben ik ook nooit meer geworden wie ik was. Vooral dat 'niet meer blije gevoel' herken ik heel erg.
Wat je voelt (en juist niet-voelt) kan heel goed komen door je hormoonhuishouding. Je klinkt - sorry dat ik het zeg - depressief. Dit hoeft nl. niet direct na een bevalling tot uiting te komen, maar kan maanden daarna ook nog 'beginnen'.
Ga eens naar de huisarts en bespreek het.
Sinds de bevalling ben ik ook nooit meer geworden wie ik was. Vooral dat 'niet meer blije gevoel' herken ik heel erg.
Wat je voelt (en juist niet-voelt) kan heel goed komen door je hormoonhuishouding. Je klinkt - sorry dat ik het zeg - depressief. Dit hoeft nl. niet direct na een bevalling tot uiting te komen, maar kan maanden daarna ook nog 'beginnen'.
Ga eens naar de huisarts en bespreek het.
zondag 16 augustus 2009 om 20:44
Nastik, met de manier van redeneren die je hier vaker gebruikt op de pijlert actueel, slaan discussies soms dood.
Sorry dat ik het zeg, maar als je het niet met anderen eens bent dan maakt je ze al snel uit voor `meningsloos`.
Ik lees in je verhaal dat je snel prikkelbaar bent en dan begrijp ik wel waar dat vandaankomt.
Ik weet dat werken in de thuiszorg heel zwaar is, ik heb er respect voor dat je dat 5 dagen per week doet.
Voor de rest: ik ga zo even verder lezen
Sorry dat ik het zeg, maar als je het niet met anderen eens bent dan maakt je ze al snel uit voor `meningsloos`.
Ik lees in je verhaal dat je snel prikkelbaar bent en dan begrijp ik wel waar dat vandaankomt.
Ik weet dat werken in de thuiszorg heel zwaar is, ik heb er respect voor dat je dat 5 dagen per week doet.
Voor de rest: ik ga zo even verder lezen
Viva naar de knoppen.
zondag 16 augustus 2009 om 20:58
Nastik, wat goed dat je dit hier allemaal schrijft, een mooie eerste stap!
Kan jouw stressen en alle touwtjes in handen hebben deels komen doordat jouw man veel weg is voor zijn werk? Dat je het dan alleen doet en vindt dat als hij er is, je ook alles moet doen omdat hij het anders of niet doet? En dat je dan boos wordt dat hij niet een deel overneemt, maar als hij het wel overneemt boos wordt omdat hij het niet volgens jouw normen doet? Dus het is een soort logisch dat jij je verantwoordelijk voelt als je alleen ervoor staat. Maar je moet leren als hij er is en de verantwoordelijkheid kan delen met jou, dat je dat dan ook toestaat. Praat anders eens met hem over hoe jij dingen ervaart en kijk wat jullie echt belangrijk vinden in de opvoeding, zorg dat je het daar over eens bent. Op de andere punten: laat de ander vrij.
Ik zou je ook willen aanraden eens met een psycholoog te gaan praten. Om te kijken waar dit perfectionistische gedrag vandaan komt en hoe je het kunt minderen (mij hebben gesprekken enorm geholpen en de lol in het leven is weer een stuk toegenomen. Zonder ad.)
En laat je man de openingspost lezen. Ook al kan hij er niets aan veranderen, het is goed voor hem om te weten hoe jij erin staat. En dat jij jezelf ook mist. Want waarschijnlijk mist hij jou ook.
Heel veel kracht gewenst!
Kan jouw stressen en alle touwtjes in handen hebben deels komen doordat jouw man veel weg is voor zijn werk? Dat je het dan alleen doet en vindt dat als hij er is, je ook alles moet doen omdat hij het anders of niet doet? En dat je dan boos wordt dat hij niet een deel overneemt, maar als hij het wel overneemt boos wordt omdat hij het niet volgens jouw normen doet? Dus het is een soort logisch dat jij je verantwoordelijk voelt als je alleen ervoor staat. Maar je moet leren als hij er is en de verantwoordelijkheid kan delen met jou, dat je dat dan ook toestaat. Praat anders eens met hem over hoe jij dingen ervaart en kijk wat jullie echt belangrijk vinden in de opvoeding, zorg dat je het daar over eens bent. Op de andere punten: laat de ander vrij.
Ik zou je ook willen aanraden eens met een psycholoog te gaan praten. Om te kijken waar dit perfectionistische gedrag vandaan komt en hoe je het kunt minderen (mij hebben gesprekken enorm geholpen en de lol in het leven is weer een stuk toegenomen. Zonder ad.)
En laat je man de openingspost lezen. Ook al kan hij er niets aan veranderen, het is goed voor hem om te weten hoe jij erin staat. En dat jij jezelf ook mist. Want waarschijnlijk mist hij jou ook.
Heel veel kracht gewenst!
zondag 16 augustus 2009 om 21:19
auw..zo herkenbaar..
Zo was/ben ik ook. Mijn grote struikelblok is dat alles moet zoals ik het wil of in gedachten heb. Op een andere manier is het niet goed. Ik kan ook moeilijk dingen aan anderen overlaten of het vertrouwen hebben dat het wel goed komt dan. Overal een vinger in de pap willen hebben
Inmiddels ben ik herstellende van een burn-out. Als ik je verhaal zo lees lijkt het erop dat jij ook hard op weg bent. Zorg een beetje goed voor jezelf, praat erover met je familie, vrienden of collega's. Ga desnoods eens praten met een psycholoog of ga naar je huisarts. Laat het niet te lang doorsudderen want de weg terug is lang.
Zelf leer ik nu langzaam dingen los te laten, meer voor mijzelf te kiezen en plezier te hebben in de dingen zoals ze zijn. Ik begin weer te leven en dat is zo fantastisch!
Enne...ik ben jaloers op je, naar Lowlands en naar de Prodigy...ik zou zo alles laten vallen en met je meegaan (want dat kan ik nu )
Zo was/ben ik ook. Mijn grote struikelblok is dat alles moet zoals ik het wil of in gedachten heb. Op een andere manier is het niet goed. Ik kan ook moeilijk dingen aan anderen overlaten of het vertrouwen hebben dat het wel goed komt dan. Overal een vinger in de pap willen hebben
Inmiddels ben ik herstellende van een burn-out. Als ik je verhaal zo lees lijkt het erop dat jij ook hard op weg bent. Zorg een beetje goed voor jezelf, praat erover met je familie, vrienden of collega's. Ga desnoods eens praten met een psycholoog of ga naar je huisarts. Laat het niet te lang doorsudderen want de weg terug is lang.
Zelf leer ik nu langzaam dingen los te laten, meer voor mijzelf te kiezen en plezier te hebben in de dingen zoals ze zijn. Ik begin weer te leven en dat is zo fantastisch!
Enne...ik ben jaloers op je, naar Lowlands en naar de Prodigy...ik zou zo alles laten vallen en met je meegaan (want dat kan ik nu )
zondag 16 augustus 2009 om 21:31
Ik herken erg veel in je verhaal.
Ik werk in de zorg, ben erg perfectionistisch, alles MOET goed. Ook voor thuis geldt: een goede moeder zijn, het huishouden goed voor elkaar hebben en een leuke partner zijn.
En waar/wie ben IK dan eigenlijk?
Anderhalf jaar na de geboorte van onze dochter ging het dan ook echt fout: burnout met depressieve kenmerken. Terwijl ik aan het werk was, was het ineens op. Ik kon niet meer, kreeg een paniekaanval en ben van ellende naar huis gegaan.
Vrij snel daarna ben ik naar een (arbeids)psycholoog gegaan, zij heeft er voor gezorgd dat ik na 6 weken weer voorzichtig begon met werken. Weinig uren, geen verantwoordelijkheden. Loodzwaar. Nadat ik mijn werk weer wat op de rit had, ben ik nog een tijdje in psychotherapie gegaan, omdat er dingen die niet arbeidsgerelateerd waren, bleven liggen. Ik wilde hier voorgoed uit. Mijn lijf is zo ziek geweest van psychische klachten....dat wil ik echt nooit weer.
Het is een enorm lange weg. Je bent niet in één nacht zo geworden, dus gaat het ook niet in één nacht weer weg.
Inmiddels ben ik nu een half jaartje gestopt met therapie. En het gaat aardig goed. Maar ik ben me nog dagelijks erg bewust van mijn grenzen. Ik ga lang zo vaak niet meer over mijn grenzen heen als eerder. Ik 'voel' mijn grenzen nu ook beter.
Ik eigen mijzelf meer tijd toe, dan ik eerst deed. Ben een webwinkel begonnen naast mijn werk, dat is helemaal mijn ding. Ontspanning voor mij.
Huishouden? Morgen komt er iemand kennis maken, die ons wil helpen in de huishouding. Minder druk voor mij. En meer tijd om andere dingen te doen. Ik ben over die drempel heen.
Ik ervaar nog regelmatig spanningen, maar heb er door de therapie beter mee leren om gaan. Ik heb mezelf leren toestaan, dat ik me soms zo mag voelen en dat dat helemaal niet erg is.
Als ik jouw verhaal lees, herken ik er zo veel in, dat ik je net als anders lezers zou adviseren om hulp te zoeken. Je stevent straks zo op een burnout af, of misschien ben je al wel zo ver. Probeer het proces nu te keren, voor het alleen nog maar erger wordt. Ook het gevoel dat alles maar moet, is geen goed teken.
Mocht je er behoefte aan hebben, dan wil ik ook wel privé met je mailen, als je je verhaal kwijt wilt(ik weet alleen niet hoe het werkt, met emailadressen en zo )
Josje
Ik werk in de zorg, ben erg perfectionistisch, alles MOET goed. Ook voor thuis geldt: een goede moeder zijn, het huishouden goed voor elkaar hebben en een leuke partner zijn.
En waar/wie ben IK dan eigenlijk?
Anderhalf jaar na de geboorte van onze dochter ging het dan ook echt fout: burnout met depressieve kenmerken. Terwijl ik aan het werk was, was het ineens op. Ik kon niet meer, kreeg een paniekaanval en ben van ellende naar huis gegaan.
Vrij snel daarna ben ik naar een (arbeids)psycholoog gegaan, zij heeft er voor gezorgd dat ik na 6 weken weer voorzichtig begon met werken. Weinig uren, geen verantwoordelijkheden. Loodzwaar. Nadat ik mijn werk weer wat op de rit had, ben ik nog een tijdje in psychotherapie gegaan, omdat er dingen die niet arbeidsgerelateerd waren, bleven liggen. Ik wilde hier voorgoed uit. Mijn lijf is zo ziek geweest van psychische klachten....dat wil ik echt nooit weer.
Het is een enorm lange weg. Je bent niet in één nacht zo geworden, dus gaat het ook niet in één nacht weer weg.
Inmiddels ben ik nu een half jaartje gestopt met therapie. En het gaat aardig goed. Maar ik ben me nog dagelijks erg bewust van mijn grenzen. Ik ga lang zo vaak niet meer over mijn grenzen heen als eerder. Ik 'voel' mijn grenzen nu ook beter.
Ik eigen mijzelf meer tijd toe, dan ik eerst deed. Ben een webwinkel begonnen naast mijn werk, dat is helemaal mijn ding. Ontspanning voor mij.
Huishouden? Morgen komt er iemand kennis maken, die ons wil helpen in de huishouding. Minder druk voor mij. En meer tijd om andere dingen te doen. Ik ben over die drempel heen.
Ik ervaar nog regelmatig spanningen, maar heb er door de therapie beter mee leren om gaan. Ik heb mezelf leren toestaan, dat ik me soms zo mag voelen en dat dat helemaal niet erg is.
Als ik jouw verhaal lees, herken ik er zo veel in, dat ik je net als anders lezers zou adviseren om hulp te zoeken. Je stevent straks zo op een burnout af, of misschien ben je al wel zo ver. Probeer het proces nu te keren, voor het alleen nog maar erger wordt. Ook het gevoel dat alles maar moet, is geen goed teken.
Mocht je er behoefte aan hebben, dan wil ik ook wel privé met je mailen, als je je verhaal kwijt wilt(ik weet alleen niet hoe het werkt, met emailadressen en zo )
Josje
