Psyche
alle pijlers
Ik ben zo'n zeikwijf geworden
zondag 16 augustus 2009 om 16:14
En ook nog eens een stuk chagerijn. Dat alles te serieus neemt en niet meer kan lachen.
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
Ik zit vanmorgen op mijn paard, voel de wind in mijn haren en zie om mij heen niks anders dan weiland, zo nu en dan een boerderijtje en het kronkelende riviertje. Appeltjes aan de bomen, ruikt lekker. En het enige waar ik aan kan denken is dat ik om 13u weer op stal moet zijn omdat man dan gaat werken en kind komt brengen. Geen blik op oneindig nog even verder wandelen, maar klein rondje en snel weer naar huis. En daar ben ik dan boos over. En zo gaat het de hele week, ik werk in de thuiszorg maar gun mijzelf geen kopje koffie bij de laatste cliënt want ik MOET naar huis om mijn eigen huis schoon te maken, honden uit te laten en het kind op te halen. Om daarna te koken, badderen, kindje in bed, afwassen en daarna even t.v. kijken en zelf naar bed. Vijf dagen per week, elke dag hetzelfde. Mijn hartkleppen gieren 's avonds nog na.
De lat leg ik vrij hoog voor mijzelf, ik word kriegel als mijn vloer vies is, dingen niet opgeruimd zijn of het kind niet op tijd in bed ligt. Wil mijn werk goed doen, de huishoudelijke administratie op orde hebben. Kwam ik vroeger gerust een kwartier te laat, nu ben ik overal te vroeg en erger ik mij aan laatkomers. Ik gun mijzelf niet veel tijd om eens een boek te lezen. Kan mij daarentegen uuuuuren vermaken met verhitte discussies op internet diep in de nacht.
Ik vind mijn korte lontje nog het meest verschrikkelijke. De grappen van mijn man waar ik vroeger dubbel om lach, daar reageer ik als een debiel op. Neem alles te serieus, wordt overal boos om en ben prikkelbaar. Voel me snel aangevallen en sta non stop op mijn achterste benen. Ik betrek alles op mijzelf, als mensen niet aardig zijn of ook even een off-day hebben, dan moet dat wel aan mij liggen. In plaats van dat ik eens geniet van helemaal niks doen, bedenk ik activiteiten voor het hele gezin,. Terwijl zij soms ook gewoon willen tuin- of bankhangen. Ik lees bijv. e-mails van mijzelf aan anderen waar ik mezelf helemaal niet meer in herken. Zo agressief en onredelijk soms. Overdreven emotioneel. Mijn honden zijn hier vrij gevoelig voor en weten het al als ik bijv. een discussie op het internet voer, dan kruipen ze weg. Ik vind dat vreselijk.
Daarnaast voel ik mijzelf vaak vreselijk lelijk. Was ik vroeger iemand die van het leven genoot, danste en vaak op pad ging, nu verstop ik me vaak op de bank. Ik voel me dik, bleek, onaantrekkelijk.
Maar het meest baal ik nog van die vreselijk chagerijnige rotkop als ik in de spiegel kijk.
Ik heb lange tijd anderen de schuld willen geven van dit probleem. Mijn man zou het wel allemaal verkeerd doen, ik zou het te druk hebben, mijn kind was lastig. Ik doe wel alles in mijn eentje, maar het bevalt me ook wel. Alleen heb ik het gevoel zo druk bezig te zijn met alle touwtjes in handen te hebben dat ik ben vergeten dat het leven ook leuk is. Dat je best eens mag lachen. Dat het huis niet altijd perfect gepoetst hoeft te zijn.
Maar als ik eerlijk ben, heb ik een leuke relatie, een lief kind en brave huisdieren. Ik ben ook blij met mijn werk. Het is geen vetpot, maar ik vind het fijn om anderen te helpen, al is het maar met de kleinste dingen.
Ik wil weer salsa-dansen, eens een keer aangeschoten zijn en weer kunnen dubbelliggen met manlief. Ik wil mijzelf mooi vinden en trots zijn. Ik zou weer eens een rit met mijn paard willen maken van 3 uur zonder bang te zijn voor treinen, blaffende honden en grote auto's. (ik heb een Gouden Knol, alleen waardeer ik hem niet maar zie beren op de weg) Ik wil het eens niet erg vinden dat mijn kind vies word aan de waterkant en misschien eens een ijsje teveel eet en zonder gepoetste tandjes naar bed gaat omdat ze te moe is.
Snapt iemand wat ik bedoel? Is dit een fase? Komt het omdat ik een kind heb gekregen? (ze is nu 16 maanden) Is dit sleur? Waarom ben ik niet gewoon gelukkig? Ik heb zoveel waarmee ik nog 1000 jaar gelukkig kan zijn. Gezonde familie, gezonde huisdieren en een redelijk gevulde beurs. Leuk huis, leuke dieren. Ruimte voor mijzelf.
Ik ga volgend weekend met manlief naar Lowlands, 3 dagen in een tentje en feesten. Ik verheug me op The Prodigy, dronken nachten en goede gesprekken met debiele situaties. En mijn andere kant denkt, als alles maar goed gaat, ik weer eens kan lachen, kan dansen (stond laatst in ons voormalige favo-strandtent en kreeg gewoon mijn voeten niet van de vloer) Ik wil niet de hele tijd negatief zijn. Word er doodziek van. Of me storen aan mieren in de tent of dat soort stomme dingen. Ik heb het idee dat dit weekend of heel leuk of één hele grote uitdaging voor dit chago-stuk-vreten kan worden. En ik ben bang dat mijn lief het ook eens zat is. Die wilt ook gewoon zijn leuke vrouw terug.
Ik wil geen zeikwijf meer zijn, iemand tips?
dinsdag 18 augustus 2009 om 11:24
Ja, de oplossing is zo eenvoudig, klein. Maar dat kleine probleem word zo groot in mijn hoofd. Dan baal ik weer dat ik dat nummer moet zoeken en dat hij dat niet zelf kan. En dan wordt een klein gebaar een enorm probleem.
En zo reageer ik dus op heel veel kleine, onbeduidende, makkelijk oplosbare problemen. Alles wordt groot en moeilijk.
Ik voel me zo....stom.
Man wel teruggebeld en het nummer gegeven hoor. Maar daarna kwam er weer een woede-uitbarsting, hysterische huilbui en stortvloed aan pogingen om uit te leggen hoe ik me voel en wat er is. Met als resultaat een gillende dochter, wegkruipende honden en bij mij dus een gigantisch schuldgevoel.
Man is lief, dat weer wel. Reageerd begripvol, troost en verheugd zich ontzettend op het weekend. Dat ik het los moet laten, hij regelt het wel en neemt mij lekker mee naar Biddinghuizen voor een te gek weekend, beloofd ie.
En zo reageer ik dus op heel veel kleine, onbeduidende, makkelijk oplosbare problemen. Alles wordt groot en moeilijk.
Ik voel me zo....stom.
Man wel teruggebeld en het nummer gegeven hoor. Maar daarna kwam er weer een woede-uitbarsting, hysterische huilbui en stortvloed aan pogingen om uit te leggen hoe ik me voel en wat er is. Met als resultaat een gillende dochter, wegkruipende honden en bij mij dus een gigantisch schuldgevoel.
Man is lief, dat weer wel. Reageerd begripvol, troost en verheugd zich ontzettend op het weekend. Dat ik het los moet laten, hij regelt het wel en neemt mij lekker mee naar Biddinghuizen voor een te gek weekend, beloofd ie.
dinsdag 18 augustus 2009 om 11:57
Niet doen... niet schamen... iedereen ontploft weleens, en dat is ook wel zo gezond en dat weten de buren ook vast wel.
Ik denk dat juist dat schamen een onderdeel is van je 'probleem'. Een zo sterk gevoel van wat moet en hoort dat het je uiteindelijk meer in de weg zit in plaats van dat het je 'de weg wijst in het leven'. (en misschien zit ik er naast maar dat is deel van de analyse die ik van mezelf gemaakt heb naar aanleiding van mijn heftige huilbui toen ik jouw OP las).
Ik denk dat juist dat schamen een onderdeel is van je 'probleem'. Een zo sterk gevoel van wat moet en hoort dat het je uiteindelijk meer in de weg zit in plaats van dat het je 'de weg wijst in het leven'. (en misschien zit ik er naast maar dat is deel van de analyse die ik van mezelf gemaakt heb naar aanleiding van mijn heftige huilbui toen ik jouw OP las).
dinsdag 18 augustus 2009 om 17:25
Nastik, niet in de stress schieten.. je bent je bewust geworden van iets, je probeert er iets aan te doen maar dat gaat niet van het ene op het andere moment. Het heeft ook een tijd geduurt voordat je slechter in je vel ging zitten, geef het ook tijd om je weer lekkerder te gaan voelen..
Kom op, you can do it!!
Kom op, you can do it!!
dinsdag 18 augustus 2009 om 17:40
Ik zat met tranen in mijn ogen je relaas te lezen. Ik herken er veel in (behalve het poetsen ), dat je wel ziet dat iets 'leuk' is, maar het niet meer voelt. Altijd maar vitten op anderen en nooit tevreden, ook niet over jezelf. Het 'dit gaat niet langer'-moment kwam bij mij toen mijn dochter 1 was. Ik praatte erover met man en die dacht dat ik misschien een soort verlate post partum depressie had. Mijn zin in seks was ook helemaal verdwenen, dus ik vermoedde dat het misschien door de pil kon komen. Ben naar de huisarts gegaan, die het een goed idee vond dat ik stopte met de pil. Alleen al mijn verhaal aan man, een vriendin en de huisarts doen hielp geweldig. Of het nou uiteindelijk door het erkennen van het probleem of het stoppen met de pil kwam, het ging bijna vanzelf weer beter en een half jaar later was ik weer stikgelukkig, zoals ik altijd was. Sprankelend, grappig, optimistisch.
Ik denk dat je wil om weer jezelf te worden al heel veel oplost, het feit dat je het onder ogen ziet. Maar als je blijft merken dat je levensplezier veel minder is dan vroeger, ga echt eens naar de huisarts (misschien heb je dat al wel gedaan, ik heb alleen de eerste twee pagina's gelezen). En: het is niet jouw schuld!
Ik denk dat je wil om weer jezelf te worden al heel veel oplost, het feit dat je het onder ogen ziet. Maar als je blijft merken dat je levensplezier veel minder is dan vroeger, ga echt eens naar de huisarts (misschien heb je dat al wel gedaan, ik heb alleen de eerste twee pagina's gelezen). En: het is niet jouw schuld!
donderdag 20 augustus 2009 om 11:24
Hoi Nastik,
Voor mij helaas ook heel herkenbaar....v.w.b. het poetsen, probeer je elke keer te bedenken:
* Kinderen herinneren zich later geen schoon huis, maar wel een leuke mama*.
Ooit ergens gelezen (zou maar heel goed hier op het forum kunnen zijn), maar ik probeer het wel in mijn achterhoofd te houden. Probeer bewust te genieten, van je kind, van je dieren, je paard (jaloers!!)...ik weet; het is makkelijker gezegd dan gedaan.
Sterkte!
Liefs,
Jackie
Voor mij helaas ook heel herkenbaar....v.w.b. het poetsen, probeer je elke keer te bedenken:
* Kinderen herinneren zich later geen schoon huis, maar wel een leuke mama*.
Ooit ergens gelezen (zou maar heel goed hier op het forum kunnen zijn), maar ik probeer het wel in mijn achterhoofd te houden. Probeer bewust te genieten, van je kind, van je dieren, je paard (jaloers!!)...ik weet; het is makkelijker gezegd dan gedaan.
Sterkte!
Liefs,
Jackie
donderdag 20 augustus 2009 om 18:28
beste Nastik
dikke knuffel!
En ja ik herken veel, muv je schoonmaakwoede, ik ben gelukkig niet zo'n poetser.
Het leven kan weer heel leuk worden, maar je moet er zelf wel wat aan doen. Niet zo ontzettend vinden dat alles perfect moet dus.
Een kind hoeft niet perfect opgevoed en af en toe zonder wasbeurt of tandenpoetsbeurt naar bed is niet erg, ze heeft meer aan leuke gezellige ouders.
Weer leuke dingen met je partner doen. Een keer in de week iets leuks met je man, oppas regelen en avondje de hort op al is het maar paar uur. Naar de kroeg, sauna, film, hapje eten. Het leven gaat zo allemachtig snel en juist doordat ik kinderen kreeg werd het allemaal zo saai. Vond ik. Drie kids later en 8 jaar verder was ik een ingezakte huismus. We hebben er wel aan moeten werken, samen. Lekker weer op pad, af en toe oppas regelen.
Ik ben nu een vrolijke moeder, werk, ga uit en heb nog steeds geen perfect huis. Vind ik wel eens jammer, dat het zo'n rommeltje is hier en dat ik met mijn leuke interieurplannen niet verder kom dan 10 jaar geleden.
sterkte!
dikke knuffel!
En ja ik herken veel, muv je schoonmaakwoede, ik ben gelukkig niet zo'n poetser.
Het leven kan weer heel leuk worden, maar je moet er zelf wel wat aan doen. Niet zo ontzettend vinden dat alles perfect moet dus.
Een kind hoeft niet perfect opgevoed en af en toe zonder wasbeurt of tandenpoetsbeurt naar bed is niet erg, ze heeft meer aan leuke gezellige ouders.
Weer leuke dingen met je partner doen. Een keer in de week iets leuks met je man, oppas regelen en avondje de hort op al is het maar paar uur. Naar de kroeg, sauna, film, hapje eten. Het leven gaat zo allemachtig snel en juist doordat ik kinderen kreeg werd het allemaal zo saai. Vond ik. Drie kids later en 8 jaar verder was ik een ingezakte huismus. We hebben er wel aan moeten werken, samen. Lekker weer op pad, af en toe oppas regelen.
Ik ben nu een vrolijke moeder, werk, ga uit en heb nog steeds geen perfect huis. Vind ik wel eens jammer, dat het zo'n rommeltje is hier en dat ik met mijn leuke interieurplannen niet verder kom dan 10 jaar geleden.
sterkte!
vrijdag 21 augustus 2009 om 14:01
oh jee
* Kinderen herinneren zich later geen schoon huis, maar wel een leuke mama*.
deze moet ik onthouden, bedankt jackie:
Allemaal herkenbaar dus. Te goed zelfs. Even een voorbeeld: woensdag kwam ik na een te lange dag doodmoe en hongerig van mijn werk terug. Helaas was het huis na een papadag in puinhoop veranderd, maar ik kon wel zo aan tafel schuiven. Was stikchagrijnig tot dat zoonlief veel te lief ging doen om mij weer vrolijk te krijgen. Ik voel me dan zo'n KRENG. Verdien zo'n lief kind niet.
Maar op vrije dagen kan ik wel van het leven genieten: niets doen, lekker lezen, even hardlopen. Maar op die werkdagen is er eigenlijk niets aan.
En het huis moet wel (niet overdreven) opgeruimd zijn. En dat had ik vroeger nooit. Toch?
En ja, hij mag wel een beetje vies naar bed, maar tanden moeten altijd gepoetst worden (heb zelf een erg slecht gebit).
Maar oke zal; voortaan aan Jackie haar spreuk denekn.
thans
Marion
* Kinderen herinneren zich later geen schoon huis, maar wel een leuke mama*.
deze moet ik onthouden, bedankt jackie:
Allemaal herkenbaar dus. Te goed zelfs. Even een voorbeeld: woensdag kwam ik na een te lange dag doodmoe en hongerig van mijn werk terug. Helaas was het huis na een papadag in puinhoop veranderd, maar ik kon wel zo aan tafel schuiven. Was stikchagrijnig tot dat zoonlief veel te lief ging doen om mij weer vrolijk te krijgen. Ik voel me dan zo'n KRENG. Verdien zo'n lief kind niet.
Maar op vrije dagen kan ik wel van het leven genieten: niets doen, lekker lezen, even hardlopen. Maar op die werkdagen is er eigenlijk niets aan.
En het huis moet wel (niet overdreven) opgeruimd zijn. En dat had ik vroeger nooit. Toch?
En ja, hij mag wel een beetje vies naar bed, maar tanden moeten altijd gepoetst worden (heb zelf een erg slecht gebit).
Maar oke zal; voortaan aan Jackie haar spreuk denekn.
thans
Marion
vrijdag 21 augustus 2009 om 18:51
Ben het eens met arrasje, leg je lat wat lager en geniet van de dingen die je doet.
Je begint met een prachtige beschrijving van de wind door je haar, de appeltjes aan de bomen, alleen weiland om je heen. Dat zie je dus wel! het enige dat je nu te doen staat is in het nu blijven en genieten van die dingen.
Je leven is veranderd toen je je kind kreeg, dat is een feit. Ik denk dat je nieuwe balans gaat vinden tussen het zijn van moeder, vrouw/vriendin van, dochter etc. Zeuren helpt hier niet bij want op den duur ben jij niet alleen zat van die zeurkop maar anderen ook.
Grijp in en kijk eens hoe jij je leven makkelijker kan maken.
Wat gaat er nu mis als de vloer, de ramen of de boodschappen morgen worden gedaan en vandaag lekker het park in met je kind of in plaats van uuuuuuren achter de pc op andere zeikverhalen te reageren, wél de tijd maken voor een mooi boek of lekker tijd voor je man/vriend en vroeg onder de wol!
Maak eens een lijst van alles (groot en klein) wat je leuk vindt aan jezelf, je man, je kind, je huis, etc. en wat zou jij anders willen.
Doe eens gek en doe eens heel anders dan je van jezelf gewend bent. Lach om jezelf, ik moest dat wel om je stukje (ook al snap ik ook best dat het niet allemaal leuk is).
Groetjes en veel plezier met het zien en vinden van de leuke dingen in je leven.
Yvonne
Je begint met een prachtige beschrijving van de wind door je haar, de appeltjes aan de bomen, alleen weiland om je heen. Dat zie je dus wel! het enige dat je nu te doen staat is in het nu blijven en genieten van die dingen.
Je leven is veranderd toen je je kind kreeg, dat is een feit. Ik denk dat je nieuwe balans gaat vinden tussen het zijn van moeder, vrouw/vriendin van, dochter etc. Zeuren helpt hier niet bij want op den duur ben jij niet alleen zat van die zeurkop maar anderen ook.
Grijp in en kijk eens hoe jij je leven makkelijker kan maken.
Wat gaat er nu mis als de vloer, de ramen of de boodschappen morgen worden gedaan en vandaag lekker het park in met je kind of in plaats van uuuuuuren achter de pc op andere zeikverhalen te reageren, wél de tijd maken voor een mooi boek of lekker tijd voor je man/vriend en vroeg onder de wol!
Maak eens een lijst van alles (groot en klein) wat je leuk vindt aan jezelf, je man, je kind, je huis, etc. en wat zou jij anders willen.
Doe eens gek en doe eens heel anders dan je van jezelf gewend bent. Lach om jezelf, ik moest dat wel om je stukje (ook al snap ik ook best dat het niet allemaal leuk is).
Groetjes en veel plezier met het zien en vinden van de leuke dingen in je leven.
Yvonne
maandag 24 augustus 2009 om 00:44
Hey Meis
Ik denk dat je chronisch overstressed bent.
Ik ben dat ook. Momenteel gaat het iets beter met me maar als ik zo gestressed ben is mijn lontje echt HEEL erg kort.
Mijn relatie is een paar maanden terug ook daardoor uit gegaan. Hij vertelde me dat ik niets normaal tegen hem kon zeggen.
Anyways. Ik zou graag met je op msn willen praten hierover. Als je dat zou willen.
Ik ben hier op dit moment ook mee aan de slag dus wellicht kan ik je iets verder helpen.
Je kunt me toevoegen op kimmsallabimm at msn punt com
Dan zal ik je ook wat meer uitleg geven
Liefs, Kimm
Ik denk dat je chronisch overstressed bent.
Ik ben dat ook. Momenteel gaat het iets beter met me maar als ik zo gestressed ben is mijn lontje echt HEEL erg kort.
Mijn relatie is een paar maanden terug ook daardoor uit gegaan. Hij vertelde me dat ik niets normaal tegen hem kon zeggen.
Anyways. Ik zou graag met je op msn willen praten hierover. Als je dat zou willen.
Ik ben hier op dit moment ook mee aan de slag dus wellicht kan ik je iets verder helpen.
Je kunt me toevoegen op kimmsallabimm at msn punt com
Dan zal ik je ook wat meer uitleg geven
Liefs, Kimm
Happiness lies in your own hands
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:36
Nastik, hoe was Lowlands??
Ik hoop dat jullie het naar je zin gehad hebben!
Ben zelf de laatste weken erg aan het opletten hoe ik me gedraag op gebied van zeuren en zeiken.. valt nog niet mee moet ik zeggen. Maar ik heb wel het idee dat al een beetje zn vruchten begint af te werpen.
Ik hoop dat het met jou ook beter gaat!
Ik hoop dat jullie het naar je zin gehad hebben!
Ben zelf de laatste weken erg aan het opletten hoe ik me gedraag op gebied van zeuren en zeiken.. valt nog niet mee moet ik zeggen. Maar ik heb wel het idee dat al een beetje zn vruchten begint af te werpen.
Ik hoop dat het met jou ook beter gaat!
dinsdag 25 augustus 2009 om 16:41
Zelf ben ik geen gedragsexpert, al herken ik wel veel vanmezelf in jouw verhaal. ( behalve dan het poetsen, maar misschien is dat door je werk in de thuiszorg een soort "beroepsmisvorming" geworden)
Met een kind beland je nou eenmaal in andere levensfase. Het onbekommmerde uit de jeugd maakt plaats voor verantwoordelijkheids gevoel, bij de een wat meer dan bij de ander. Aan de ene kant sta je misschien van jezelf te kijken wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen, aan de andere kant zie je trekjes in jezelf die je liever niet zou zien..
Toch vind ik het niet zo vreemd dat je interesses in de loop der ijd veranderen .Vroegah vond ik het ook bere gezellig de kroeg, nu vind ik het te lawaaierig en stinken de sigaretten me te hard. Ik moet er nu niet aandenken dat ik naar een popfestival moet , en dan nog wel een heel weekend lang. 15 jaar geleden had ik dat fantastisch gevonden. Backpacken hoeft van mij ook totaal niet meer, nee ik wil goed betaald worden om niet in mijn eigen bed te slapen. En nee ik zit niet in mijn eentje somber naar een beeldscherm te staren..
Misschien een beetje gas terug nemen zo nu en dan. Lief zijn voor jezelf. Iets minder internetten en wat vroeger naar bed. Met wat meer slaap kun je veel meer verdragen en schiet je niet zo snel uit je slof. Je hebt zoveel dingen in je leven waar veel mensen je wellicht om benijden. Een gezond kind, een leuke vent, een paard en volop ruimte om je heen.
Met een kind beland je nou eenmaal in andere levensfase. Het onbekommmerde uit de jeugd maakt plaats voor verantwoordelijkheids gevoel, bij de een wat meer dan bij de ander. Aan de ene kant sta je misschien van jezelf te kijken wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen, aan de andere kant zie je trekjes in jezelf die je liever niet zou zien..
Toch vind ik het niet zo vreemd dat je interesses in de loop der ijd veranderen .Vroegah vond ik het ook bere gezellig de kroeg, nu vind ik het te lawaaierig en stinken de sigaretten me te hard. Ik moet er nu niet aandenken dat ik naar een popfestival moet , en dan nog wel een heel weekend lang. 15 jaar geleden had ik dat fantastisch gevonden. Backpacken hoeft van mij ook totaal niet meer, nee ik wil goed betaald worden om niet in mijn eigen bed te slapen. En nee ik zit niet in mijn eentje somber naar een beeldscherm te staren..
Misschien een beetje gas terug nemen zo nu en dan. Lief zijn voor jezelf. Iets minder internetten en wat vroeger naar bed. Met wat meer slaap kun je veel meer verdragen en schiet je niet zo snel uit je slof. Je hebt zoveel dingen in je leven waar veel mensen je wellicht om benijden. Een gezond kind, een leuke vent, een paard en volop ruimte om je heen.
dinsdag 25 augustus 2009 om 20:58
Hallo weer,
Lowlands was te gek, nou ja... de vrijdag (ouderwets zuipen en ruig dansen) op Faith No More en Prodigy.
Uiteraard op de camping daarna geen oog dichtgedaan, want dat deed dus helemaal niemand. Op zaterdag nog halfgaar heerlijk genoten van een zonnetje en lekkere bands en theater, Kaiserchiefs waren te gek, en Moke ook. En uiteindelijk heel laat op zaterdagavond naar huis gegaan omdat ik eigenlijk geen nachtje slaap kan missen en knettergek werd van al die mensen die nog makkelijk nachten doorhalen in hun tent. En ervoor. En ernaast. En lopend.
Maar wel een superweekend, zonder gezanik met manlief en 2 leuke vrienden gehad. Niet teveel gezopen, overal met volle teugen van genoten, het weer was geweldig.
Kan er weer positief tegenaan, voor zolang het duurt. Maar als de stress en de rotgevoelens toeslaan ga ik een weekend weg of in ieder geval plannen maken. Ik heb ook besloten eens met een psycholoog te gaan praten. Ik heb dit weekend wel hele leuke, relaxte gesprekken met mijn man gehad. Hij was ook superblij dat het allemaal leuk is geweest. Zonder gemier, we waren het met elkaar eens en we vonden elkaar vooral weer erg leuk.
Het heeft wel geholpen om er even uit te zijn. Volgend jaar zeker Lowlands, maar dan in een hotel in Biddinghuizen en decadent taxirijden heen en weer. We hebben ook plannen voor een rondreis door Thailand, met kind.
Morgen weer aan de noeste arbeid, hoop de relaxte gevoelens vast te kunnen houden in het dagelijkse leven.
Lowlands was te gek, nou ja... de vrijdag (ouderwets zuipen en ruig dansen) op Faith No More en Prodigy.
Uiteraard op de camping daarna geen oog dichtgedaan, want dat deed dus helemaal niemand. Op zaterdag nog halfgaar heerlijk genoten van een zonnetje en lekkere bands en theater, Kaiserchiefs waren te gek, en Moke ook. En uiteindelijk heel laat op zaterdagavond naar huis gegaan omdat ik eigenlijk geen nachtje slaap kan missen en knettergek werd van al die mensen die nog makkelijk nachten doorhalen in hun tent. En ervoor. En ernaast. En lopend.
Maar wel een superweekend, zonder gezanik met manlief en 2 leuke vrienden gehad. Niet teveel gezopen, overal met volle teugen van genoten, het weer was geweldig.
Kan er weer positief tegenaan, voor zolang het duurt. Maar als de stress en de rotgevoelens toeslaan ga ik een weekend weg of in ieder geval plannen maken. Ik heb ook besloten eens met een psycholoog te gaan praten. Ik heb dit weekend wel hele leuke, relaxte gesprekken met mijn man gehad. Hij was ook superblij dat het allemaal leuk is geweest. Zonder gemier, we waren het met elkaar eens en we vonden elkaar vooral weer erg leuk.
Het heeft wel geholpen om er even uit te zijn. Volgend jaar zeker Lowlands, maar dan in een hotel in Biddinghuizen en decadent taxirijden heen en weer. We hebben ook plannen voor een rondreis door Thailand, met kind.
Morgen weer aan de noeste arbeid, hoop de relaxte gevoelens vast te kunnen houden in het dagelijkse leven.
zaterdag 29 augustus 2009 om 14:10
zaterdag 29 augustus 2009 om 22:29
Nastik, ik heb niet heel je topic gelezen, maar herken me wel in je openingspost. Ik zag toevallig je topic voorbijkomen en ben gaan lezen, wat een herkenning. Vanmiddag ben ik tegen mijn man uitgevallen, heb gehuild & geschreeuwd dat ik geen 'zeur'wil zijn, dat ik een leuke moeder wil zijn voor mijn kindjes en dat ik zo niet door wil gaan, maar ik weet niet hoe ik het moet veranderen.
zaterdag 29 augustus 2009 om 22:36
Layla, heel herkenbaar! Ik heb het ook vaak tegen mijn vriend gezegd (nadat ik weer eens tegen hem of zoonlief was uitgevallen om eigenlijk niks) dat ik een leuke en lieve vriendin/moeder wil zijn en niet zo'n zeikwijf als ik nu ben. Ik denk dat je al een begin hebt gemaakt door je bewust te zijn van het feit dat je 'zeurt'. Volgens mij ben jij de enige die dit kan veranderen, probeer tot 10 te tellen voordat je 'ontploft' of weer gaat 'zeuren' om iets. Probeer het te relativeren, probeer de humor er van in te zien, probeer in te zien dat het zo erg allemaal niet is en dat er belangrijker dingen zijn om je druk over te maken.
zaterdag 29 augustus 2009 om 23:04
Jackie, bedankt voor je berichtje, ik geloof dat het relativeren op het moment niet echt mijn sterkste kant is. Er spelen zoveel factoren mee op het moment. Ik ben van nature iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, momenteel zitten we financieel wat krap, baan is onzeker omdat het slecht gaat bij ons bedrijf, mijn jongste dochter van 9 maanden is net geopereerd etc. Het is me gewoon allemaal een beetje te veel op het moment.
zondag 30 augustus 2009 om 00:05
Wat vervelend allemaal zeg! Relativeren is ook makkelijker gezegd dan gedaan, af en toe wordt het je gewoon allemaal teveel en je bent ook maar een mens....ik probeerde je even op te beuren, maar ben niet zo goed in de juiste dingen zeggen . Er zit zoveel in mijn hoofd, maar om het goed te verwoorden...Anyway; sterkte met alles!
