Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang om geliefden te verliezen.....
woensdag 6 februari 2008 om 20:06
Al mijn hele leven ben ik eigenlijk bang om mensen van wie ik heel veel hou zoals bijv. mijn ouders of vriendinnen te verliezen in een ongeluk of iets dergelijks.
Als mijn ouders vroeger wel eens een avondje de deur uit gingen dacht ik vaak: "als ze maar niet in een auto ongeluk belanden"
Of als ze met vakantie gingen, was ik altijd bang dat het de laatste keer zou zijn dat ik ze gezie nheb.
Ik heb het nu ook met mijn vriend. Ik hou zoveel van hem en bij de gedachten dat ik m kwijtraak springen de tranen al in m'n ogen.
Maar ik heb die gedachtes dus ook als hij bijv. even een rondje gaat hardlopen in het donker. Ben ik bang dat hij niet meer terugkomt.....of als hij een avond gaat stappen...ben ik weer bang dat ie een ongeluk krijgt
Het zijn allemaal maar korte momenten dat ik dat denk hoor...het beheerst niet mijn dag of avond. Maar ik vind het nare gedachtes en soms ben ik ook bang dat ik DOORDAT ik het zo vaak denk ook over mezelf afroep.
Waardoor ik vervolgens nog krampachtiger probeer om het NIET te denken, maar ja....dat werkt natuurlijk alleen maar averechts
herkent iemand dit soort gedachtes en de angst om mensen van wie je houdt en waar je eigenlijk niet zonder kunt te verliezen als ze even de deur uit gaan?
ik vind het gewoon irritant dat ik daar vaak aan denk omdat ik het nare gedachtes vindt en bovendien dus ook bang ben dat ik het zo juist over mezelf afroep. Wat natuurlijk ook nergens op slaat, maar ja.......soms lees je wel eens over die selffulfilling prophecies...
Als mijn ouders vroeger wel eens een avondje de deur uit gingen dacht ik vaak: "als ze maar niet in een auto ongeluk belanden"
Of als ze met vakantie gingen, was ik altijd bang dat het de laatste keer zou zijn dat ik ze gezie nheb.
Ik heb het nu ook met mijn vriend. Ik hou zoveel van hem en bij de gedachten dat ik m kwijtraak springen de tranen al in m'n ogen.
Maar ik heb die gedachtes dus ook als hij bijv. even een rondje gaat hardlopen in het donker. Ben ik bang dat hij niet meer terugkomt.....of als hij een avond gaat stappen...ben ik weer bang dat ie een ongeluk krijgt
Het zijn allemaal maar korte momenten dat ik dat denk hoor...het beheerst niet mijn dag of avond. Maar ik vind het nare gedachtes en soms ben ik ook bang dat ik DOORDAT ik het zo vaak denk ook over mezelf afroep.
Waardoor ik vervolgens nog krampachtiger probeer om het NIET te denken, maar ja....dat werkt natuurlijk alleen maar averechts
herkent iemand dit soort gedachtes en de angst om mensen van wie je houdt en waar je eigenlijk niet zonder kunt te verliezen als ze even de deur uit gaan?
ik vind het gewoon irritant dat ik daar vaak aan denk omdat ik het nare gedachtes vindt en bovendien dus ook bang ben dat ik het zo juist over mezelf afroep. Wat natuurlijk ook nergens op slaat, maar ja.......soms lees je wel eens over die selffulfilling prophecies...
woensdag 6 februari 2008 om 20:14
Je hebt teveel "The secret"gelezen.
iedereen gaat eens een keer dood, dat is zeker. Maar als je daar constant bij moet stilstaan heb je geen leven meer. Uiteindelijk kun je best zonder al die mensen, niemand is ooit doodgegaan omdat zijn ouders gestorven waren.
In plaats van die angst kun je mss denken aan de fijne dingen en herinneringen. Zo van "als x morgen er niet mer zou zijn dan hebben we in ieder geval samen erg genoten en een mooie tijd gehad.
Mss helpt dat een beetje?
iedereen gaat eens een keer dood, dat is zeker. Maar als je daar constant bij moet stilstaan heb je geen leven meer. Uiteindelijk kun je best zonder al die mensen, niemand is ooit doodgegaan omdat zijn ouders gestorven waren.
In plaats van die angst kun je mss denken aan de fijne dingen en herinneringen. Zo van "als x morgen er niet mer zou zijn dan hebben we in ieder geval samen erg genoten en een mooie tijd gehad.
Mss helpt dat een beetje?
woensdag 6 februari 2008 om 20:34
Hee Roomsoes. Ik herken je angsten wel hoor. Ik heb het niet zo sterk dat ik direct iedere keer in de stress schiet maar ik ben wel altijd erg opgelucht als manlief thuiskomt van een rondje toeren op de motor, of als mijn ouders terug zijn van een reis naar Indonesië ofzo...
Wat zo bizar is: twee weken geleden is heel plotseling mijn schoonvader overleden. Hij was van huis gegaan voor een etentje en is twee dagen later in een kist thuisgekomen. Heel je wereld staat op z'n kop als je dat meemaakt. En het heeft me des te meer doen inzien dat het leven vergankelijk is en dat een geliefd persoon zomaar ineens uit het leven kan worden weggegrepen. Het zet je met beide benen op de grond, maar je hebt er gewoon totaal geen vat op!
We proberen te accepteren dat schoonvader echt nooit meer terug zal komen en zijn daarnaast dankbaar voor wat hij ons heeft gegeven tijdens zijn leven. Het heeft geen zin om je druk te maken over dingen die misschien kunnen gebeuren of misschien wel nooit zullen gebeuren.
Blijf genieten en LEEF!
Wat zo bizar is: twee weken geleden is heel plotseling mijn schoonvader overleden. Hij was van huis gegaan voor een etentje en is twee dagen later in een kist thuisgekomen. Heel je wereld staat op z'n kop als je dat meemaakt. En het heeft me des te meer doen inzien dat het leven vergankelijk is en dat een geliefd persoon zomaar ineens uit het leven kan worden weggegrepen. Het zet je met beide benen op de grond, maar je hebt er gewoon totaal geen vat op!
We proberen te accepteren dat schoonvader echt nooit meer terug zal komen en zijn daarnaast dankbaar voor wat hij ons heeft gegeven tijdens zijn leven. Het heeft geen zin om je druk te maken over dingen die misschien kunnen gebeuren of misschien wel nooit zullen gebeuren.
Blijf genieten en LEEF!
woensdag 6 februari 2008 om 20:35
Waar jij bang voor bent is mij gebeurd, van de 5 mensen die het dichtst bij me stonden ben ik er 4 kwijt geraakt.
Er is er nog eentje over en dat is mijn vriend.
Ik heb ook een tijdje veel last gehad van die gedachten die jij hebt maar het helpt je geen steek verder, zorgt alleen maar dat je je rot gaat voelen.
En simpel gezegd maakt het geen barst uit of jij je er druk over maakt of niet, als iemand blijkbaar moet gaan dan gaat ie toch, of jij je nu wel of niet zorgen maakt. Je kunt het niet tegenhouden, dit is iets waar je geen enkele invloed op hebt.
De realiteit is dat je wrs mensen zult gaan verliezen maar mss duurt het nog wel tig jaar of ga jij eerder, who knows?
Of jij je er nu al zorgen om maakt maakt geen verschil in wat er staat te gebeuren, je hebt er alleen jezelf mee.
Toen bij mij die gedachte kwamen heb ik er in het begin aan toegegeven, wat niet erg makkelijk leefde moet ik je zeggen.
Op bepaald moment kon ik niet zo verder en gaf mezelf steeds een paar minuten toestemming om te piekeren en daarna afleiding zoeken, proberen zo min mogelijk aan de rotgedachten toe te geven.
Ging moeilijk in het begin maar uiteindelijk wel steeds beter, ik werd weer wat realistischer en zag hoe moeilijk ik het mezelf maakte.
Ik heb het redelijk los kunnen laten, gelukkig maar want het was voor mijn vriend ook niet makkelijk hoewel hij alle begrip had maar ik hing als een molensteen om zijn nek
Er is er nog eentje over en dat is mijn vriend.
Ik heb ook een tijdje veel last gehad van die gedachten die jij hebt maar het helpt je geen steek verder, zorgt alleen maar dat je je rot gaat voelen.
En simpel gezegd maakt het geen barst uit of jij je er druk over maakt of niet, als iemand blijkbaar moet gaan dan gaat ie toch, of jij je nu wel of niet zorgen maakt. Je kunt het niet tegenhouden, dit is iets waar je geen enkele invloed op hebt.
De realiteit is dat je wrs mensen zult gaan verliezen maar mss duurt het nog wel tig jaar of ga jij eerder, who knows?
Of jij je er nu al zorgen om maakt maakt geen verschil in wat er staat te gebeuren, je hebt er alleen jezelf mee.
Toen bij mij die gedachte kwamen heb ik er in het begin aan toegegeven, wat niet erg makkelijk leefde moet ik je zeggen.
Op bepaald moment kon ik niet zo verder en gaf mezelf steeds een paar minuten toestemming om te piekeren en daarna afleiding zoeken, proberen zo min mogelijk aan de rotgedachten toe te geven.
Ging moeilijk in het begin maar uiteindelijk wel steeds beter, ik werd weer wat realistischer en zag hoe moeilijk ik het mezelf maakte.
Ik heb het redelijk los kunnen laten, gelukkig maar want het was voor mijn vriend ook niet makkelijk hoewel hij alle begrip had maar ik hing als een molensteen om zijn nek
woensdag 6 februari 2008 om 20:38
Roomsoes, ik herken het zeker, maar ik heb mezelf er wel een klein beetje vanaf kunnen helpen.
Onder andere door realistisch te bedenken dat er altijd iets kán gebeuren (maar door het te denken niet 'laat' gebeuren). En, belangrijker: door me te realiseren dat door piekeren of angstig zijn ik geen voorschot neem op verdriet dat komt áls het gebeurt.
Tegen die tijd heb ik nog genoeg tijd om verdrietig te zijn, nu kan ik m'n tijd beter besteden. Dat helpt altijd wel om mijn gedachten te verzetten.
Sterkte ermee!
Onder andere door realistisch te bedenken dat er altijd iets kán gebeuren (maar door het te denken niet 'laat' gebeuren). En, belangrijker: door me te realiseren dat door piekeren of angstig zijn ik geen voorschot neem op verdriet dat komt áls het gebeurt.
Tegen die tijd heb ik nog genoeg tijd om verdrietig te zijn, nu kan ik m'n tijd beter besteden. Dat helpt altijd wel om mijn gedachten te verzetten.
Sterkte ermee!
woensdag 6 februari 2008 om 21:47
Voor mij ook herkenbaar, ik had dat vooral bij m'n moeder. Mijn angst was enorm groot haar kwijt te raken, had ik al van jongs af aan tot een paar jaar terug.
Als ze uitspraken deed in de trant van 'als ik er niet meer ben', kreeg ik het al spaansbenauwd. Ook de voorbeelden die jij omschreef had ik ook, als m'n ouders bijv. op vakantie gingen, ging ik ook aan dat soort scenario's denken.
Helaas is mijn grootste angst wel werkelijkheid geworden.
Het helpt je niks verder dat soort gedachten, bekijk het positief, je neemt je geliefden niet voor vanzelfsprekend blijkbaar en geniet zoveel mogelijk van hun nu.
Als ze uitspraken deed in de trant van 'als ik er niet meer ben', kreeg ik het al spaansbenauwd. Ook de voorbeelden die jij omschreef had ik ook, als m'n ouders bijv. op vakantie gingen, ging ik ook aan dat soort scenario's denken.
Helaas is mijn grootste angst wel werkelijkheid geworden.
Het helpt je niks verder dat soort gedachten, bekijk het positief, je neemt je geliefden niet voor vanzelfsprekend blijkbaar en geniet zoveel mogelijk van hun nu.
woensdag 6 februari 2008 om 21:49
Geniet van je leven en verpest het niet met iets waarvan je nog helemaal niet weet wanneer het gaat gebeuren. Mijn vader is zondag overleden, niet onverwacht maar toch schrik je als het gebeurt. Geniet elke dag van elkaar, dat is momenteel het enige wat ik je kan zeggen. We gaan allemaal een keer dood, onze geliefden ook. Maar dat kan ook nog jaren duren. Dan zou je al die jaren in angst voor het onvermijdelijke moeten doorbrengen? Dat is met recht doodzonde.
woensdag 6 februari 2008 om 22:44
Nou dit is voor mij ook heel herkenbaar hoor. Ik ben ook bang om de dierbaren om mij hene te verliezen. Bij de gedachte eraan kan ik ook hele verdrietig worden, maar ik probeer er niet te lang bij stil te staan. Dierbaren verlies je nu eenmaal een keer, alleen hoop ik dat het nog heeeeel lang duurt. Helaas ben ik mijn oma wel verloren, zij was mij ook heel dierbaar, maar natuurlijk al oud. Dan kan ik er meer vrede mee hebben en het een plekje geven.
Wel zorg ik er altijd voor dat ik niet met ruzie weg ga bij mijn dierbaren. Ik zorg dat het altijd uitgesproken wordt en ik met een gerust gevoel weg kan gaan. Verder probeer ik er niet te veel over na te denken. Als het moment daar is is er dan tijd genoeg voor.
Rosalita en Tinus heel veel sterkte!
Wel zorg ik er altijd voor dat ik niet met ruzie weg ga bij mijn dierbaren. Ik zorg dat het altijd uitgesproken wordt en ik met een gerust gevoel weg kan gaan. Verder probeer ik er niet te veel over na te denken. Als het moment daar is is er dan tijd genoeg voor.
Rosalita en Tinus heel veel sterkte!
woensdag 6 februari 2008 om 22:52
Je schrijft zelf gelukkig dat het niet je dag of avond beheerst. Begrijp ik het goed dat je vooral bang bent dat je het over je afroept?
Om het even cru te zeggen: als je vriend bijv. een ongeluk krijgt heeft dat niets te maken met waar jij bang voor was of over nadacht. Het enige dat je daarmee bereikt is dat je zelf verdrietig of bang bent, maar het beïnvloedt de rest van de wereld niet. Het is trouwens wel herkenbaar. Ik had er nooit last van totdat er inderdaad mensen overleden van wie ik hield. Daarna werd ik soms ook heel bang dat er iets met vrienden of familie zou gebeuren en kon ik mezelf echt even gek maken met allerlei scenario's in mijn hoofd. Voor mij hielp het om er heel rationeel naar te kijken en te bedenken dat de kans heel klein was dat er iets gebeurde. En dat als er toch iets zou gebeuren, ik er niets aan kon veranderen.
(f) voor Rosalita en Tinus
Om het even cru te zeggen: als je vriend bijv. een ongeluk krijgt heeft dat niets te maken met waar jij bang voor was of over nadacht. Het enige dat je daarmee bereikt is dat je zelf verdrietig of bang bent, maar het beïnvloedt de rest van de wereld niet. Het is trouwens wel herkenbaar. Ik had er nooit last van totdat er inderdaad mensen overleden van wie ik hield. Daarna werd ik soms ook heel bang dat er iets met vrienden of familie zou gebeuren en kon ik mezelf echt even gek maken met allerlei scenario's in mijn hoofd. Voor mij hielp het om er heel rationeel naar te kijken en te bedenken dat de kans heel klein was dat er iets gebeurde. En dat als er toch iets zou gebeuren, ik er niets aan kon veranderen.
(f) voor Rosalita en Tinus
Dat zeg ik....
donderdag 7 februari 2008 om 10:17
Bedankt voor alle reacties tot dusver!!
Ik begrijp dat iedereen een keer gaat, en als mijn vriend en ik straks 80 zijn is dat ook logisch.
Maar ik ben zo bang dat het bijv. nu gebeurd. Of volgend jaar of zo
En die gedachte maakt me zoo bang. Want ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder hem te moeten.
nu ik dit tik ben ik trouwens ook weer bang dat ik t over mezelf afroep door er zo bij stil te staan en er over na te denken.
Dat slaat natuurlijk nergens op, maar je hoort zo vaak dat als je iets maar vaak genoeg denkt of zegt, het op een gegeven moment ook zo wordt.
Maar misschien slaat dat meer op dingen als "ik ben lelijk" ...dat je jezelf na verloop van tijd dan ook echt als lelijk beschouwd omdat je het continu tegen jezelf zegt.
Je kan iemand natuurlijk (en gelukkig!!!) niet dood denken
jullie hebben wel gelijk dat het geen zin heeft om er bij stil te staan, dat weet ik ook wel. Maar toch schiet er vaak zo'n stemmetje in m'n hoofd als m'n vriend dan een avond gaat stappen of als ik m'n ouders uitzwaai op Schiphol.
Maar misschien is dat ook wel menselijk omdat je gewoon bang bent om iets kwijt te raken wat je dierbaar is.
Ik wilde ook gewoon ff weten of meerdere mensen dit hebben of dat ik 1 of andere rare afwijking heb door overal meteen het ergste te vrezen
Ik begrijp dat iedereen een keer gaat, en als mijn vriend en ik straks 80 zijn is dat ook logisch.
Maar ik ben zo bang dat het bijv. nu gebeurd. Of volgend jaar of zo
En die gedachte maakt me zoo bang. Want ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder hem te moeten.
nu ik dit tik ben ik trouwens ook weer bang dat ik t over mezelf afroep door er zo bij stil te staan en er over na te denken.
Dat slaat natuurlijk nergens op, maar je hoort zo vaak dat als je iets maar vaak genoeg denkt of zegt, het op een gegeven moment ook zo wordt.
Maar misschien slaat dat meer op dingen als "ik ben lelijk" ...dat je jezelf na verloop van tijd dan ook echt als lelijk beschouwd omdat je het continu tegen jezelf zegt.
Je kan iemand natuurlijk (en gelukkig!!!) niet dood denken
jullie hebben wel gelijk dat het geen zin heeft om er bij stil te staan, dat weet ik ook wel. Maar toch schiet er vaak zo'n stemmetje in m'n hoofd als m'n vriend dan een avond gaat stappen of als ik m'n ouders uitzwaai op Schiphol.
Maar misschien is dat ook wel menselijk omdat je gewoon bang bent om iets kwijt te raken wat je dierbaar is.
Ik wilde ook gewoon ff weten of meerdere mensen dit hebben of dat ik 1 of andere rare afwijking heb door overal meteen het ergste te vrezen
donderdag 7 februari 2008 om 10:59
Hey Roomsoes,
Ik herken je heel erg hoor. Ik had/heb het ook altijd al gehad. Zelfs zo erg dat ik na een mooi nummer op de radio, me voorstelde dat ik dat zou draaien op de begrafenis van mijn man. Huilend zat ik in de auto, omdat ik zo bang was dat hij dood zou gaan, en het werd steeds erger. Hij wist dit. Ik heb het toen uitgesproken en hij zei dat hij nog lang niet dood zou gaan. Maar ja.. Inmiddels ruim 4 jaar geleden is hij overleden aan een hartstilstand op 29 jarige leeftijd. Een dag na mijn 24ste verjaardag. Toen ik me voorstelde dat het zou gebeuren, waren de gevoelens zo heftig en intens.... Toen het echt gebeurde, raakte ik opslot. En maar goed ook, die pijn kan je niet in 1x aan. Inmiddels kan ik zeggen dat ik het wel goed verwerkt hebt. Heb een nieuwe fijne relatie en mijn 1e man een mooi plekje in mijn hart gegeven. Ik ben nog steeds bang dat bv mijn ouders verongelukken of wat dan ook, maar laat het niet meer mijn leven beheersen. Bij mijn huidige vriend, heb ik ook die angst, maar niet zo heftig. Als het gebeurd, dan gebeurd het. Ik heb het de 1e keer overleefd en een mens kan veel hebben. Maar als ik hoor dat er een ongeluk is gebeurd op de snelweg waar hij rijdt en neemt de telefoon niet op, dan heb ik het toch wel benauwd. Hij weet dat en laat altijd even weten dat er niets aan de hand is dm van een smsje of bellen.
Ik kan er mee leven nu.
@Rosalita: Gecondoleerd, en heel veel sterkte met het verwerken. Ookal zagen jullie het aankomen, het doet er niet minder pijn om.
Ik herken je heel erg hoor. Ik had/heb het ook altijd al gehad. Zelfs zo erg dat ik na een mooi nummer op de radio, me voorstelde dat ik dat zou draaien op de begrafenis van mijn man. Huilend zat ik in de auto, omdat ik zo bang was dat hij dood zou gaan, en het werd steeds erger. Hij wist dit. Ik heb het toen uitgesproken en hij zei dat hij nog lang niet dood zou gaan. Maar ja.. Inmiddels ruim 4 jaar geleden is hij overleden aan een hartstilstand op 29 jarige leeftijd. Een dag na mijn 24ste verjaardag. Toen ik me voorstelde dat het zou gebeuren, waren de gevoelens zo heftig en intens.... Toen het echt gebeurde, raakte ik opslot. En maar goed ook, die pijn kan je niet in 1x aan. Inmiddels kan ik zeggen dat ik het wel goed verwerkt hebt. Heb een nieuwe fijne relatie en mijn 1e man een mooi plekje in mijn hart gegeven. Ik ben nog steeds bang dat bv mijn ouders verongelukken of wat dan ook, maar laat het niet meer mijn leven beheersen. Bij mijn huidige vriend, heb ik ook die angst, maar niet zo heftig. Als het gebeurd, dan gebeurd het. Ik heb het de 1e keer overleefd en een mens kan veel hebben. Maar als ik hoor dat er een ongeluk is gebeurd op de snelweg waar hij rijdt en neemt de telefoon niet op, dan heb ik het toch wel benauwd. Hij weet dat en laat altijd even weten dat er niets aan de hand is dm van een smsje of bellen.
Ik kan er mee leven nu.
@Rosalita: Gecondoleerd, en heel veel sterkte met het verwerken. Ookal zagen jullie het aankomen, het doet er niet minder pijn om.
