Psyche
alle pijlers
Ik denk niet aan mezelf...
zondag 25 december 2016 om 12:38
Hallo,
Ik zit met een serieus probleem. Ik weet niet goed of ik dit moet plaatsen bij 'Psyche' of bij 'Relaties'.
Ik cijfer mijzelf compleet (en dan ook echt compleet) weg voor mijn vriendin. Ik ben bereid om alles voor haar te doen.
Echt alles. Ik word er claimend/onzeker en zelfs depressief door. Ik zie het nut van 'andere dingen doen' vrijwel
niet meer in, en ik DURF geeneens iets af te spreken - omdat ik dan bang ben om een afspraak met mijn vriendin mis
te lopen. Dat is natuurlijk ongezond.
Voor mij lijkt het heel slecht te gaan tussen mij en mijn vriendin. Ja, je leest het goed; VOOR MIJ / LIJKT.
Er is eigenlijk helemaal niets aan de hand. Voor haar in ieder geval niet. Zij houdt gewoon van mij, en vind dit ook genoeg.
Ze is goed bezig voor school, en denkt af en toe aan haarzelf. Voor haar is er dus niets aan de hand - al kan ze
natuurlijk wel merken dat er iets met mij aan de hand is. Anyway, als ik dus dènk dat het 'slecht' gaat, wil ik graag
naar haar toe. Ik wil er alles voor weggooien. (Stel ze zou me NU een berichtje sturen om te komen, ben ik in staat om in mijn
pyjama regelrecht naar haar toe te rijden). Voor mij is dan naar haar toegaan 'de oplossing'. Terwijl ik dondersgoed weet
dat dat het NIET is. Ik weet dat ik dan alleen maar ga zeuren, en haar van haar schoolwerk afhoudt. En dat ik het zo alleen
maar erger maak voor mijzelf. Ik moet op dat soort momenten juist aan mezelf denken. Juist denken, dat er daadwerkelijk niets is.
Want er is immers ook niets aan de hand.
Ik neem het mijzelf echter wel kwalijk dat ik gewoon de oplossing weet, maar er vrijwel niets mee doe.
Voor mij is het meer dan alleen 'de knop omdraaien'. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Soms lukt het me een weekje,
misschien twee weekjes. Maar daarna begint het gewoon weer van voren af aan. Ik wil het zo graag; aan mezelf denken.
Maar het lukt me soms gewoon echt niet.
Heeft iemand tips over hoe ik dit daadwerkelijk in mijn kop kan stampen?
Ik zit met een serieus probleem. Ik weet niet goed of ik dit moet plaatsen bij 'Psyche' of bij 'Relaties'.
Ik cijfer mijzelf compleet (en dan ook echt compleet) weg voor mijn vriendin. Ik ben bereid om alles voor haar te doen.
Echt alles. Ik word er claimend/onzeker en zelfs depressief door. Ik zie het nut van 'andere dingen doen' vrijwel
niet meer in, en ik DURF geeneens iets af te spreken - omdat ik dan bang ben om een afspraak met mijn vriendin mis
te lopen. Dat is natuurlijk ongezond.
Voor mij lijkt het heel slecht te gaan tussen mij en mijn vriendin. Ja, je leest het goed; VOOR MIJ / LIJKT.
Er is eigenlijk helemaal niets aan de hand. Voor haar in ieder geval niet. Zij houdt gewoon van mij, en vind dit ook genoeg.
Ze is goed bezig voor school, en denkt af en toe aan haarzelf. Voor haar is er dus niets aan de hand - al kan ze
natuurlijk wel merken dat er iets met mij aan de hand is. Anyway, als ik dus dènk dat het 'slecht' gaat, wil ik graag
naar haar toe. Ik wil er alles voor weggooien. (Stel ze zou me NU een berichtje sturen om te komen, ben ik in staat om in mijn
pyjama regelrecht naar haar toe te rijden). Voor mij is dan naar haar toegaan 'de oplossing'. Terwijl ik dondersgoed weet
dat dat het NIET is. Ik weet dat ik dan alleen maar ga zeuren, en haar van haar schoolwerk afhoudt. En dat ik het zo alleen
maar erger maak voor mijzelf. Ik moet op dat soort momenten juist aan mezelf denken. Juist denken, dat er daadwerkelijk niets is.
Want er is immers ook niets aan de hand.
Ik neem het mijzelf echter wel kwalijk dat ik gewoon de oplossing weet, maar er vrijwel niets mee doe.
Voor mij is het meer dan alleen 'de knop omdraaien'. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Soms lukt het me een weekje,
misschien twee weekjes. Maar daarna begint het gewoon weer van voren af aan. Ik wil het zo graag; aan mezelf denken.
Maar het lukt me soms gewoon echt niet.
Heeft iemand tips over hoe ik dit daadwerkelijk in mijn kop kan stampen?
