Psyche
alle pijlers
Ik durf niet naar een psycholoog
maandag 22 mei 2017 om 21:53
Het gaat geloof ik niet zo goed met mij. Volgens mijn vriend ben ik al maanden prikkelbaar. (Zelf vind ik meer dat ik erg moe ben en dat hij daar weleens wat meer rekening mee zou kunnen houden.)
Wat er nou precies is? Ik weet het niet. Allemaal kleine dingetjes die op zich de moeite niet zijn. Daar word ik óók kattig van, merk ik, van het feit dat ik ook wel weet dat elk dingetje op zich maar iets kleins en in theorie makkelijk oplosbaars is. Maar alles bij elkaar is het me te veel en raak ik steeds vaker het overzicht kwijt. Dan weet ik bijvoorbeeld niet meer waar ik moet beginnen om het huis aan kant te krijgen en hang ik uiteindelijk de hele dag doelloos op internet rond. 's Avonds voel ik me dan rot, terwijl als ik maar ergens begonnen was ik toch nog best een eind had kunnen komen. Maar af komt het sowieso nooit, lijkt het wel. En ik ben het zo zat allemaal.
Ik weet niet wat ik met mijn leven wil. Gevoelsmatig vind ik het maar stom, heb ik de balen van mijn saaie leventje. Maar als ik er rationeel over na ga denken vind ik dat ik tevreden moet zijn. Ik heb eigenlijk alles, er is geen reden om me te beklagen. (Arme kindertjes in Afrika zouden blij zijn met zo'n leven, hoor ik een stem in mijn achterhoofd zeggen.
)
Als ik iets wil veranderen, moet ik dat gewoon doen! Toch?
Nou, niet dus. Net als met dat huishouden eigenlijk. Als ik dat allemaal bedenk raak ik het overzicht kwijt, pak ik maar iets op als een kip zonder kop, maak het niet af, zak weg in zelfmedelijden. Ik weet gewoon niet wat wel en niet belangrijk is.
Zou een psycholoog daar iets mee kunnen? Ik heb geen echte hulpvraag, zou me schamen om met van die kleine non-problemen aan te komen. Voel me een aansteller maar zelfs dat zou ik niet durven zeggen omdat dat alweer als koketteren en overdreven aandacht trekken voelt.
Ik verzin gewoon steeds smoesjes om maar niet te gaan. Ben ook bang om te veranderen, of dat ik dan moet veranderen maar dat het dan niet lukt of dat ik er te lui voor ben.
Eigenlijk is het ook allemaal niet zo erg. Ik werk nog gewoon, hoef niet wegens vervuiling uit mijn huis gezet te worden, heb geen schulden... Maar waarom voel ik me dan vaak zo moe en huilerig? Ik ben bang dat als ik bij een psycholoog zit, ik alles weg zal lachen. Zo ben ik ook opgevoed: gewoon lachen, schouders eronder en niet miepen. Maar toch lijkt het wel of het niet meer overgaat. Ik wil niet zeuren maar dat lukt maar even en dan word ik weer boos op mezelf dat ik loop te zeuren en zo gaat het maar door.
Zou een psycholoog hier iets mee kunnen? Of is het allemaal veel te vaag en onbeduidend?
Wat er nou precies is? Ik weet het niet. Allemaal kleine dingetjes die op zich de moeite niet zijn. Daar word ik óók kattig van, merk ik, van het feit dat ik ook wel weet dat elk dingetje op zich maar iets kleins en in theorie makkelijk oplosbaars is. Maar alles bij elkaar is het me te veel en raak ik steeds vaker het overzicht kwijt. Dan weet ik bijvoorbeeld niet meer waar ik moet beginnen om het huis aan kant te krijgen en hang ik uiteindelijk de hele dag doelloos op internet rond. 's Avonds voel ik me dan rot, terwijl als ik maar ergens begonnen was ik toch nog best een eind had kunnen komen. Maar af komt het sowieso nooit, lijkt het wel. En ik ben het zo zat allemaal.
Ik weet niet wat ik met mijn leven wil. Gevoelsmatig vind ik het maar stom, heb ik de balen van mijn saaie leventje. Maar als ik er rationeel over na ga denken vind ik dat ik tevreden moet zijn. Ik heb eigenlijk alles, er is geen reden om me te beklagen. (Arme kindertjes in Afrika zouden blij zijn met zo'n leven, hoor ik een stem in mijn achterhoofd zeggen.
) Als ik iets wil veranderen, moet ik dat gewoon doen! Toch?
Nou, niet dus. Net als met dat huishouden eigenlijk. Als ik dat allemaal bedenk raak ik het overzicht kwijt, pak ik maar iets op als een kip zonder kop, maak het niet af, zak weg in zelfmedelijden. Ik weet gewoon niet wat wel en niet belangrijk is.
Zou een psycholoog daar iets mee kunnen? Ik heb geen echte hulpvraag, zou me schamen om met van die kleine non-problemen aan te komen. Voel me een aansteller maar zelfs dat zou ik niet durven zeggen omdat dat alweer als koketteren en overdreven aandacht trekken voelt.
Ik verzin gewoon steeds smoesjes om maar niet te gaan. Ben ook bang om te veranderen, of dat ik dan moet veranderen maar dat het dan niet lukt of dat ik er te lui voor ben.
Eigenlijk is het ook allemaal niet zo erg. Ik werk nog gewoon, hoef niet wegens vervuiling uit mijn huis gezet te worden, heb geen schulden... Maar waarom voel ik me dan vaak zo moe en huilerig? Ik ben bang dat als ik bij een psycholoog zit, ik alles weg zal lachen. Zo ben ik ook opgevoed: gewoon lachen, schouders eronder en niet miepen. Maar toch lijkt het wel of het niet meer overgaat. Ik wil niet zeuren maar dat lukt maar even en dan word ik weer boos op mezelf dat ik loop te zeuren en zo gaat het maar door.
Zou een psycholoog hier iets mee kunnen? Of is het allemaal veel te vaag en onbeduidend?
hoenuverder75 wijzigde dit bericht op 22-05-2017 21:59
0.06% gewijzigd
maandag 22 mei 2017 om 23:56
Ik geloof niet zo in averechts uitpakkende beslissingen, tenzij wel overwogen genomen.Hoenuverder75 schreef: ↑22-05-2017 23:55Ik geloof niet dat je altijd kunt zeggen dat iets wordt zoals je wilt. Beslissingen kunnen ook averechts uitpakken.
Maar dat is haarkloverij. Bedankt voor je reacties, ik heb door hier te schrijven alweer iets meer inzicht in mijn eigen hulpvraag.
dinsdag 23 mei 2017 om 06:46
Hoi!!
Je bent heel erg aan het bagetalliseren.
En ik denk dat dat ten grondslag ligt aan de hinderingen die je ondervindt.
Jouw problemen die je ervaart zijn wel heel belangrijk en je moet ze zelf ook absoluut serieus gaan nemen.
Het is flut als je niet tot aktie kan komen. Geen duidelijkheid hebt hoe je je huis aan wil pakken met schoonmaken.
Dat is hartstikke vervelend en er komt weinig of niks uit je handen van hetgene je wilde gaan doen.
En uiteindelijk doe je iets anders waar je niet met je volle aandacht bij zit, het geeft je geen konstuktieve energie en je voelt je beroerd omdat dat andere niet uit je handen kwam.
Er zit dus iets in je wat tegenwerkt. Wat je saboteert om goed gefocust te werk te gaan.
En waarschijnlijk zijn dat de geloofsystemen over jezelf. Hoe je jezelf ziet. Hoe je jezelf ziet tov de andere mensen.
Wat je gelooft over je plek in de wereld. Verdien je geluk? Mag je uniek zijn?
Ik denk dat het een goeie is als je naar een psycholoog gaat om de dingen die je tegenwerken te ontdekken.
Je opvoeding (niet miepen, gewoon lachen, schouders eronder) heeft zeker een basis gelegd voor jouw blik op het leven nu.
Wees niet bang om naar de psycholoog te gaan. Het zal er beter door gaan worden.
Je zult meer inzicht in jezelf krijgen en dingen zullen op z'n plek gaan vallen.
Bedenk ook dat je het nu echt zat bent en het tijd is om verbetering te gaan ervaren. En het is ook belangrijk want als je er niks mee doet kan het alleen maar erger worden en hindert het je steeds meer in je normale funktioneren.
Als je samen met iemand je binnenwereld bekijkt, ontdekt wat je denkt over jezelf en als je eerlijk bent naar jezelf toe verander je eigenlijk op dat moment al. Veranderingen kunnen heel vloeiend verlopen.
Je bent heel erg aan het bagetalliseren.
En ik denk dat dat ten grondslag ligt aan de hinderingen die je ondervindt.
Jouw problemen die je ervaart zijn wel heel belangrijk en je moet ze zelf ook absoluut serieus gaan nemen.
Het is flut als je niet tot aktie kan komen. Geen duidelijkheid hebt hoe je je huis aan wil pakken met schoonmaken.
Dat is hartstikke vervelend en er komt weinig of niks uit je handen van hetgene je wilde gaan doen.
En uiteindelijk doe je iets anders waar je niet met je volle aandacht bij zit, het geeft je geen konstuktieve energie en je voelt je beroerd omdat dat andere niet uit je handen kwam.
Er zit dus iets in je wat tegenwerkt. Wat je saboteert om goed gefocust te werk te gaan.
En waarschijnlijk zijn dat de geloofsystemen over jezelf. Hoe je jezelf ziet. Hoe je jezelf ziet tov de andere mensen.
Wat je gelooft over je plek in de wereld. Verdien je geluk? Mag je uniek zijn?
Ik denk dat het een goeie is als je naar een psycholoog gaat om de dingen die je tegenwerken te ontdekken.
Je opvoeding (niet miepen, gewoon lachen, schouders eronder) heeft zeker een basis gelegd voor jouw blik op het leven nu.
Wees niet bang om naar de psycholoog te gaan. Het zal er beter door gaan worden.
Je zult meer inzicht in jezelf krijgen en dingen zullen op z'n plek gaan vallen.
Bedenk ook dat je het nu echt zat bent en het tijd is om verbetering te gaan ervaren. En het is ook belangrijk want als je er niks mee doet kan het alleen maar erger worden en hindert het je steeds meer in je normale funktioneren.
Als je samen met iemand je binnenwereld bekijkt, ontdekt wat je denkt over jezelf en als je eerlijk bent naar jezelf toe verander je eigenlijk op dat moment al. Veranderingen kunnen heel vloeiend verlopen.
dinsdag 23 mei 2017 om 07:56
Dit is eenvoudig te verhelpen: in plaats van perfectie te eisen en daardoor nul te bereiken ga je voor een halfuur per dag maximaal.Dan weet ik bijvoorbeeld niet meer waar ik moet beginnen om het huis aan kant te krijgen en hang ik uiteindelijk de hele dag doelloos op internet rond.
Je last twee keer per dag een opruim/schoonmaakkwartier in met stopwatch en doet daarin het maximale, bijvoorbeeld een kwartier met de plumeau rond, en 's avonds ren je een kwartier in de rondte, domweg opruimende wat je voor de voeten komt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 23 mei 2017 om 22:30
Hoenuverder75 schreef: ↑22-05-2017 23:26Fee, ik herken het maar ik doe het niet. Ik ben ontzettend geremd, kan me heel slecht uiten. Als ik van binnen woedend ben, klap ik juist dicht en ontsnapt er alleen gemopper. Als ik mezelf iets zou willen aandoen, denk ik: ach doe maar niet, het zou anderen zo'n verdriet doen, laat ik het leven maar uitzitten, het houdt vanzelf een keer op. Dit typen voelt al onvoorstelbaar aanstellerig, ik weet niet of ik zoiets ooit hardop zou durven zeggen tegen een huisarts of psycholoog.
Heeft zeker met je opvoeding te maken. Is moeilijk dan openen. Maar zie het zo beter nu om te leren , dan nog meer stress en wie weet nog erger stressen en chagi doen. Heeft ook invloed op je man...
Is er misschien iets , wat je ons ook niet vertelt. Waar je diep ongelukkig door bent? Misschien een verlangen of wens? Iets wat ooit is gebeurt ?
Ik wens je moed !
dinsdag 23 mei 2017 om 22:38
dinsdag 23 mei 2017 om 23:19
TO, ik hoop dat je hier nog terug komt om te lezen en reageren. Je bent absoluut geen aansteller, deze klachten moet je echt wel serieus nemen. Begin bij je huisarts. Hij zal als het goed is kijken naar zowel het fysieke als mentale. Voor het mentale stuk zal hij je in eerste instantie doorverwijzen naar de praktijkondersteuner. Een psycholoog kan dan een volgende stap zijn. Al deze mensen zijn erop gericht om samen met jou uit te zoeken wat er aan de hand is en wat eraan gedaan kan worden. Als je bij de huisarts vertelt wat je hier hebt verteld, heeft hij een heel goede basis om op door te vragen. Echt, concreter hoeft het niet te worden.
Een aantal dingen in jouw verhaal komen overeen met het mijne. Ik was ook ineens maandenlang moe, prikkelbaar en huilerig. Ik had geen idee waarom. Uiteindelijk bleek ik vastgelopen te zijn in gedragspatronen die ik in mijn jeugd ontwikkeld had en in mijn zeer negatieve zelfbeeld. Ik vond het ook doodeng en overdreven om naar een psycholoog te gaan. Daar ga je toch alleen heen met 'echte' problemen, dacht ik toen. In het begin vond ik het ook super moeilijk om me kwetsbaar op te stellen en ik heb me heel vaak een aansteller gevoeld. Gelukkig had ik een psycholoog die daar heel goed mee kon omgaan en waar ik me heel veilig bij voelde. Dat is heel belangrijk.
En nu ben ik nog altijd dankbaar dat ik toen die stap heb gezet. Mijn leven is enorm veranderd en daar pluk ik nog dagelijks de vruchten van.
Een aantal dingen in jouw verhaal komen overeen met het mijne. Ik was ook ineens maandenlang moe, prikkelbaar en huilerig. Ik had geen idee waarom. Uiteindelijk bleek ik vastgelopen te zijn in gedragspatronen die ik in mijn jeugd ontwikkeld had en in mijn zeer negatieve zelfbeeld. Ik vond het ook doodeng en overdreven om naar een psycholoog te gaan. Daar ga je toch alleen heen met 'echte' problemen, dacht ik toen. In het begin vond ik het ook super moeilijk om me kwetsbaar op te stellen en ik heb me heel vaak een aansteller gevoeld. Gelukkig had ik een psycholoog die daar heel goed mee kon omgaan en waar ik me heel veilig bij voelde. Dat is heel belangrijk.
En nu ben ik nog altijd dankbaar dat ik toen die stap heb gezet. Mijn leven is enorm veranderd en daar pluk ik nog dagelijks de vruchten van.
woensdag 24 mei 2017 om 23:45
[quote=Hoenuverder75 post_id=27110258 time=1495487996 user_id=107823]
Spikey, ik vond het helemaal niet vaag. Eigenlijk vind ik dat je het nu weg hebt gehaald ook herkenbaar. Zou ik ook doen. Terwijl het wél hout sneed wat je tikte. Voel jij je ook zo onbegrepen vaak? Alsof het maar niet lukt om begrijpelijk onder woorden te brengen waar je mee zit? En dat je dan denkt: ach laat ook maar?
Bedankt voor je reactie. Ik had inderdaad geen zin in commentaar dus dan verwijder ik het maar weer. Maar inderdaad, ik voel me erg onbegrepen..
ben je inmiddels al bij de huisarts geweest? Je zou ook anoniem een mail kunnen sturen naar een psycholoog. Ik kan je eventueel een mailadres geven. Die mevrouw reageert gewoon op wat jij verteld en gezien zik hier jarenlange ervaringen mee heeft kan zij er ook het best op reageren. Niet opgeven lieverd
Spikey, ik vond het helemaal niet vaag. Eigenlijk vind ik dat je het nu weg hebt gehaald ook herkenbaar. Zou ik ook doen. Terwijl het wél hout sneed wat je tikte. Voel jij je ook zo onbegrepen vaak? Alsof het maar niet lukt om begrijpelijk onder woorden te brengen waar je mee zit? En dat je dan denkt: ach laat ook maar?
Bedankt voor je reactie. Ik had inderdaad geen zin in commentaar dus dan verwijder ik het maar weer. Maar inderdaad, ik voel me erg onbegrepen..
ben je inmiddels al bij de huisarts geweest? Je zou ook anoniem een mail kunnen sturen naar een psycholoog. Ik kan je eventueel een mailadres geven. Die mevrouw reageert gewoon op wat jij verteld en gezien zik hier jarenlange ervaringen mee heeft kan zij er ook het best op reageren. Niet opgeven lieverd
zaterdag 3 juni 2017 om 23:29
Ik vind het helemaal niet gek dat je niet durft. Het lijkt een heel grote stap, als je de stap nog nooit heb genomen. Maar als jij echt geholpen wilt worden, dan moet je die stap wel zetten. Ik durfde het eerst ook niet.. Uiteindelijk (ik was toen wel 19 ofzo) hebben mijn ouders veel voor mij kunnen regelen om naar de psycholoog te gaan. Dat iemand anders dit regelde, maakte de stap toch net iets kleiner. Ik houd ook een blog bij: http://lachendmeisje.blogspot.nl
zaterdag 3 juni 2017 om 23:51
Lijkt ook op mijn verhaal. Ik dacht dat ik al lang over mijn moeilijke jeugd heen was en legde de link met dat frustrerende lusteloze gevoel dus ook niet.stokst@@rtje schreef: ↑23-05-2017 23:19TO, ik hoop dat je hier nog terug komt om te lezen en reageren. Je bent absoluut geen aansteller, deze klachten moet je echt wel serieus nemen. Begin bij je huisarts. Hij zal als het goed is kijken naar zowel het fysieke als mentale. Voor het mentale stuk zal hij je in eerste instantie doorverwijzen naar de praktijkondersteuner. Een psycholoog kan dan een volgende stap zijn. Al deze mensen zijn erop gericht om samen met jou uit te zoeken wat er aan de hand is en wat eraan gedaan kan worden. Als je bij de huisarts vertelt wat je hier hebt verteld, heeft hij een heel goede basis om op door te vragen. Echt, concreter hoeft het niet te worden.
Een aantal dingen in jouw verhaal komen overeen met het mijne. Ik was ook ineens maandenlang moe, prikkelbaar en huilerig. Ik had geen idee waarom. Uiteindelijk bleek ik vastgelopen te zijn in gedragspatronen die ik in mijn jeugd ontwikkeld had en in mijn zeer negatieve zelfbeeld. Ik vond het ook doodeng en overdreven om naar een psycholoog te gaan. Daar ga je toch alleen heen met 'echte' problemen, dacht ik toen. In het begin vond ik het ook super moeilijk om me kwetsbaar op te stellen en ik heb me heel vaak een aansteller gevoeld. Gelukkig had ik een psycholoog die daar heel goed mee kon omgaan en waar ik me heel veilig bij voelde. Dat is heel belangrijk.
En nu ben ik nog altijd dankbaar dat ik toen die stap heb gezet. Mijn leven is enorm veranderd en daar pluk ik nog dagelijks de vruchten van.
Ik vond mezelf ook een aansteller. Ja ik ben aangerand, maar er zijn vrouwen die verkracht zijn. Ja ik werd geslagen door mijn ex, maar er zijn vrouwen die in het ziekenhuis belanden. Ik moest dus niet zeuren want DIE vrouwen hadden het pas écht zwaar.
Ik heb geleerd dat iedereen recht heeft op zijn verdriet. Iedereen mag zich down voelen. Iedereen heeft recht op zijn eigen "rock bottom". Wat die aanleiding dan ook mag zijn geweest. Je hebt recht op je eigen gevoelens en op hulp als je die nodig hebt.
Soms kan je het even niet alleen. Het is in dat geval alleen maar slim als je dan hulp vraagt.
Je post hier is al een heel goed begin.
maandag 5 juni 2017 om 21:13
He TO, ik denk dat het zeker nuttig kan zijn om eens naar de psycholoog te stappen. Die kan je goed helpen om je eigen gedachten wat te ontwarren door je de juiste vragen te stellen, en zo komt misschien zelfs wel een oorzaak/kern naar boven.
Wel zou ik eerst eens langs de huisarts gaan, om daar je problematiek wat uit te leggen en te vragen of hij/zij een psycholoog kan aanraden. Want niet elke psycholoog is even goed en is even gekend met elke problematiek. De huisarts heeft vaak meer zicht op wie wel en wie niet, want bij een psycholoog moet je je vooral goed voelen.
Zeker doen! het kan je na een tijdje een heel stuk beter doen voelen!
Wel zou ik eerst eens langs de huisarts gaan, om daar je problematiek wat uit te leggen en te vragen of hij/zij een psycholoog kan aanraden. Want niet elke psycholoog is even goed en is even gekend met elke problematiek. De huisarts heeft vaak meer zicht op wie wel en wie niet, want bij een psycholoog moet je je vooral goed voelen.
Zeker doen! het kan je na een tijdje een heel stuk beter doen voelen!
dinsdag 6 juni 2017 om 15:56
Bedankt dat jullie nog steeds reageren. Ik lees alles en ik heb er veel aan. Had ook al eerder willen reageren, maar weet niet zo goed wat ik erop moet zeggen. Het helpt me om dit topic terug te lezen en de herkenning te zien. Want ik schaam me zo voor mijn gedachten en mijn onvrede.
Ik heb vorige week een gesprek gehad bij een psycholoog. Zelf uitgekozen en rechtstreeks benaderd, uit angst dat ik anders weer af zou haken. Dat voelde oké. De dagen erna was ik zo opgelucht dat ik de stap gezet had, dat ik me eigenlijk alweer af ging vragen of dit niet voldoende was. Ik had immers aan mezelf bewezen dat ik het kon en durfde. Voelde me daardoor een stuk beter, dus zo is het toch eigenlijk wel goed verder? Vanochtend had ik ook echt het gevoel dat ik alles in mijn hoofd wel op een rijtje had gezet en dus verder niet meer echt iets te vertellen of bespreken heb.
Maar dan komen ineens toch de tranen weer. En dan lees ik de bemoedigende reacties hier en denk: oké, dit keer moet ik toch doorzetten. Mezelf serieus nemen, of op zijn minst mijn twijfels over hoe serieus ik mezelf nou eigenlijk moet nemen, bespreekbaar maken. Ik hoop dat het me lukt.
Sorry dat ik niet op iedereen afzonderlijk reageer, maar heb alles gelezen en uit elke post wel iets waardevols gehaald.
Ik heb vorige week een gesprek gehad bij een psycholoog. Zelf uitgekozen en rechtstreeks benaderd, uit angst dat ik anders weer af zou haken. Dat voelde oké. De dagen erna was ik zo opgelucht dat ik de stap gezet had, dat ik me eigenlijk alweer af ging vragen of dit niet voldoende was. Ik had immers aan mezelf bewezen dat ik het kon en durfde. Voelde me daardoor een stuk beter, dus zo is het toch eigenlijk wel goed verder? Vanochtend had ik ook echt het gevoel dat ik alles in mijn hoofd wel op een rijtje had gezet en dus verder niet meer echt iets te vertellen of bespreken heb.
Maar dan komen ineens toch de tranen weer. En dan lees ik de bemoedigende reacties hier en denk: oké, dit keer moet ik toch doorzetten. Mezelf serieus nemen, of op zijn minst mijn twijfels over hoe serieus ik mezelf nou eigenlijk moet nemen, bespreekbaar maken. Ik hoop dat het me lukt.
Sorry dat ik niet op iedereen afzonderlijk reageer, maar heb alles gelezen en uit elke post wel iets waardevols gehaald.
dinsdag 6 juni 2017 om 16:05
dinsdag 6 juni 2017 om 16:29
Nee, nog geen huiswerk, sowieso nog geen idee wat me te wachten staat. Het was meer een kennismakingsgesprek.
dinsdag 6 juni 2017 om 16:32
Of eigenlijk wel een beetje huiswerk. Een doorverwijzing vragen aan de huisarts. Ik heb al een afspraak staan, maar nog geen idee wat ik tegen de ha moet zeggen. Wil het graag een beetje neutraal houden, maar ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat netjes kan doen. Ik wil er in ieder geval geen drama van maken.
dinsdag 6 juni 2017 om 16:57
Wees gewoon eerlijk. Het geeft niet dat je hulp nodig hebt. Niemand komt het leven door zonder hulp. Ik heb ook hulp gevraagd (en een drempel ervaren voordat ik die hulp durfde te vragen) en het heeft me enorm geholpen.Hoenuverder75 schreef: ↑06-06-2017 16:32Of eigenlijk wel een beetje huiswerk. Een doorverwijzing vragen aan de huisarts. Ik heb al een afspraak staan, maar nog geen idee wat ik tegen de ha moet zeggen. Wil het graag een beetje neutraal houden, maar ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat netjes kan doen. Ik wil er in ieder geval geen drama van maken.
dinsdag 6 juni 2017 om 16:58
Oh wat goed van jou!! Ik denk dat er nu vooral al een last van je af valt dat je het aangedurfd hebt. Nu nog aan het onderliggende probleem werken.
Die zit gewoon wat dieper. Dus die lijkt nu even niet zo aanwezig, maar het is er wel degelijk. Je voelt je namelijk nog steeds niet helemaal lekker in je vel. Laat nu maar eens goed naar jezelf kijken. Dat kan onwennig aanvoelen, al die aandacht helemaal alleen voor jou. Maar jij bent het dan ook gewoon waard!
Ook dit is allemaal herkenbaar. Je hebt zeer terecht een behandeling gestart. Daar moet je niet aan twijfelen.
Die zit gewoon wat dieper. Dus die lijkt nu even niet zo aanwezig, maar het is er wel degelijk. Je voelt je namelijk nog steeds niet helemaal lekker in je vel. Laat nu maar eens goed naar jezelf kijken. Dat kan onwennig aanvoelen, al die aandacht helemaal alleen voor jou. Maar jij bent het dan ook gewoon waard!
Ook dit is allemaal herkenbaar. Je hebt zeer terecht een behandeling gestart. Daar moet je niet aan twijfelen.
vrijdag 9 juni 2017 om 12:46
Het is heel onwennig inderdaad. Ik vecht vooral tegen m'n eigen gevoel dat ik maar beter weer kan afhaken omdat ik toch alleen maar over kleine pietluttige dingen zit te zeuren. Deze week ging het gesprek helemaal niet lekker. Ik had moeite om uit mijn woorden te komen en heb alleen wat onzinnige dingen gezegd over ergernissen om kleine dingen. En dacht: wtf doe ik hier, als ik van zulke kleine mugjes al een olifant maak, ben ik dan echt zo dom dat ik zelf niet kan bedenken hoe ik een mug moet doodmeppen? Daar hoef ik toch niet voor in therapie, kom op, wordt eens volwassen.
Vandaag realiseer ik me dat het ook helemaal niet om die kleine, makkelijk oplosbare ergernissen gaat. Ik moet vanmiddag op mijn werk een moeilijk gesprek met iemand voeren en ik zat toen ik naar de psycholoog moest nog tegen het gesprek met de huisarts aan te hikken. En dan geef ik, inwendig, allerlei kleine dingen de schuld van mijn rothumeur: 'Als die nou niet steeds voor mijn voeten zou lopen en die niet zoiets stoms had gezegd en ik gisteren mijn huis had opgeruimd dan had ik me veel beter kunnen voorbereiden en dan hoefde ik nu niet zo zenuwachtig te zijn.'
Kennelijk heb ik dat nodig, kleine ergernisjes als bliksemafleider van een grotere spanning. Want inmiddels zit ik met een knoop in mijn maag op de bank omdat ik zo de deur uit moet voor dat werkgesprek en in het gesprek met de huisarts kwam ik ook al niet uit mijn woorden en vergat ik belangrijke dingen.
Het is wel handig om het hier nu op te schrijven. Dat helpt om te voorkomen dat ik het bij een volgend gesprek weer allemaal vergeten ben of niet onder woorden gebracht krijg. Gek, als ik er nu over denk zie ik het redelijk helder, al begrijp ik niet waarom ik me zo zenuwachtig maak voor dit soort gesprekken.
Vandaag realiseer ik me dat het ook helemaal niet om die kleine, makkelijk oplosbare ergernissen gaat. Ik moet vanmiddag op mijn werk een moeilijk gesprek met iemand voeren en ik zat toen ik naar de psycholoog moest nog tegen het gesprek met de huisarts aan te hikken. En dan geef ik, inwendig, allerlei kleine dingen de schuld van mijn rothumeur: 'Als die nou niet steeds voor mijn voeten zou lopen en die niet zoiets stoms had gezegd en ik gisteren mijn huis had opgeruimd dan had ik me veel beter kunnen voorbereiden en dan hoefde ik nu niet zo zenuwachtig te zijn.'
Kennelijk heb ik dat nodig, kleine ergernisjes als bliksemafleider van een grotere spanning. Want inmiddels zit ik met een knoop in mijn maag op de bank omdat ik zo de deur uit moet voor dat werkgesprek en in het gesprek met de huisarts kwam ik ook al niet uit mijn woorden en vergat ik belangrijke dingen.
Het is wel handig om het hier nu op te schrijven. Dat helpt om te voorkomen dat ik het bij een volgend gesprek weer allemaal vergeten ben of niet onder woorden gebracht krijg. Gek, als ik er nu over denk zie ik het redelijk helder, al begrijp ik niet waarom ik me zo zenuwachtig maak voor dit soort gesprekken.
vrijdag 9 juni 2017 om 17:25
Nou, dat is ook gelijk een mooi iets om samen met de psycholoog uit te zoeken. Wat zorgt voor de zenuwen bij deze gesprekken, bij welke gesprekken komt dit voor en wat zou voor jou helpend kunnen zijn om deze gesprekken gemakkelijker in te gaan. Het belangrijkste bij de huisarts is overigens dat je de doorverwijzing hebt gekregen. Andere belangrijke dingen (tenzij je nog voor iets naar de huisarts ging) zijn niet heel relevant waarschijnlijk voor de huisarts. Kan hij eventueel meenemen in de doorverwijzing, maar aangezien je zelf al bij de psycholoog bent geweest is de inhoud van de verwijzing niet heel belangrijk.Hoenuverder75 schreef: ↑09-06-2017 12:46Het is heel onwennig inderdaad. Ik vecht vooral tegen m'n eigen gevoel dat ik maar beter weer kan afhaken omdat ik toch alleen maar over kleine pietluttige dingen zit te zeuren. Deze week ging het gesprek helemaal niet lekker. Ik had moeite om uit mijn woorden te komen en heb alleen wat onzinnige dingen gezegd over ergernissen om kleine dingen. En dacht: wtf doe ik hier, als ik van zulke kleine mugjes al een olifant maak, ben ik dan echt zo dom dat ik zelf niet kan bedenken hoe ik een mug moet doodmeppen? Daar hoef ik toch niet voor in therapie, kom op, wordt eens volwassen.
Vandaag realiseer ik me dat het ook helemaal niet om die kleine, makkelijk oplosbare ergernissen gaat. Ik moet vanmiddag op mijn werk een moeilijk gesprek met iemand voeren en ik zat toen ik naar de psycholoog moest nog tegen het gesprek met de huisarts aan te hikken. En dan geef ik, inwendig, allerlei kleine dingen de schuld van mijn rothumeur: 'Als die nou niet steeds voor mijn voeten zou lopen en die niet zoiets stoms had gezegd en ik gisteren mijn huis had opgeruimd dan had ik me veel beter kunnen voorbereiden en dan hoefde ik nu niet zo zenuwachtig te zijn.'
Kennelijk heb ik dat nodig, kleine ergernisjes als bliksemafleider van een grotere spanning. Want inmiddels zit ik met een knoop in mijn maag op de bank omdat ik zo de deur uit moet voor dat werkgesprek en in het gesprek met de huisarts kwam ik ook al niet uit mijn woorden en vergat ik belangrijke dingen.
Het is wel handig om het hier nu op te schrijven. Dat helpt om te voorkomen dat ik het bij een volgend gesprek weer allemaal vergeten ben of niet onder woorden gebracht krijg. Gek, als ik er nu over denk zie ik het redelijk helder, al begrijp ik niet waarom ik me zo zenuwachtig maak voor dit soort gesprekken.
En over die muggen... Iets zorgt er waarschijnlijk voor dat je van die muggen een olifant maakt. En ook daarin is het belangrijk dat je gaat ontdekken wat ervoor zorgt dat iets kleins voor jou leidt tot iets groots. Als dat minder gebeurt dan ga je je waarschijnlijk over het algemeen een stuk beter voelen. Want dan is het achterliggende waarschijnlijk aangepakt. En dat het jou niet zelf lukt om die mug dood te slaan zegt helemaal niets. Zoveel mensen die naar een psycholoog gaan. En ook genoeg psychologen zelf die wel eens een bezoekje brengen aan een andere psycholoog. Bij jezelf is alles zo geautomatiseerd dat het ook gewoon lastig is om patronen te ontdekken of nog te snappen waar de kern van het probleem ligt.
vrijdag 9 juni 2017 om 21:39
Herkenbaar, hoenuverder! Supergoed dat je de stap hebt genomen naar de psycholoog te gaan! Goed bezig! Je hebt niks te verliezen, je kunt er alleen maar iets mee winnen!
Ik zit een beetje in zelfde situatie.. dat ik ook op de drempel sta om naar de huisarts te gaan. Ik zit nu al een tijd niet lekker in mijn vel en dat sukkelt maar voort.. met ook weer heel veel toffe momenten tussendoor, maar soms ook weer van de shitte dips.. dat je alleen maar ziet wat je niet hebt..
Ik ga maar moed halen uit dit topic.. omdat ik weet wat het beste is..
Ik zit een beetje in zelfde situatie.. dat ik ook op de drempel sta om naar de huisarts te gaan. Ik zit nu al een tijd niet lekker in mijn vel en dat sukkelt maar voort.. met ook weer heel veel toffe momenten tussendoor, maar soms ook weer van de shitte dips.. dat je alleen maar ziet wat je niet hebt..
Ik ga maar moed halen uit dit topic.. omdat ik weet wat het beste is..
vrijdag 9 juni 2017 om 22:47
Je bent goed bezig! Je hebt een aantal moeilijke hobbels genomen en bent doorgegaan ook al was het moeilijk. En kijk eens wat voor goede inzichten je nu al hebt verkregen.
Wat betreft het niet uit je woorden kunnen komen: dat had ik ook mega vaak, heel frustrerend. Een tip daarvoor: schrijf van tevoren op wat je wilt bespreken (met je psych, met de huisarts, zelfs voor een belangrijk werkgesprek). En lees dat dan voor het gesprek nog even door. Bij de psych kun je die aantekeningen er ook gewoon bij pakken, volgens mijn psycholoog doen heel veel mensen dat. Ik deed dat ook steeds.
Wat betreft het niet uit je woorden kunnen komen: dat had ik ook mega vaak, heel frustrerend. Een tip daarvoor: schrijf van tevoren op wat je wilt bespreken (met je psych, met de huisarts, zelfs voor een belangrijk werkgesprek). En lees dat dan voor het gesprek nog even door. Bij de psych kun je die aantekeningen er ook gewoon bij pakken, volgens mijn psycholoog doen heel veel mensen dat. Ik deed dat ook steeds.
zaterdag 10 juni 2017 om 00:29
Het hielp mij om andere mensen om hulp te vragen.
Samen één keer het huis schoonmaken. Zodat je fris kan beginnen.
Daarvoor al een lijstje maken met taakjes die je elke dag gaat doen om het bij te houden. Een dagschema met het hoogst noodzakelijke puntje voor puntje; waar ook leuke dingen of totaal niks doen ingepland zijn. Niet te hoog beginnen; 1x per week stofzuigen, 1x dweilen op een andere dag per week, 1x de plee schoonmaken per week, 1x per twee weken beddengoed verschonen; daar gaat niemand dood van en het blijft qua aanzien nog redelijk schoon en leefbaar. (voor het geval je iemand bent die gewend is elke dag te stofzuigen). Zo heb je elke dag max 3 taakjes waarna je zoveel mogelijk mag niksen.
Je daar aan proberen te houden.
Niet perfect lukken.
Weer om hulp vragen voor een grote schoonmaakbeurt.
Niet perfect lukken.
i.p.v. boos op jezelf worden focussen op wat je wél meer hebt gedaan dan eerder niet en niet wat je niét hebt gedaan.
Falen mag.
Weer om hulp vragen voor een grote schoonmaakbeurt.
Gaan inzien dat tussen elke vraag om hulp een steeds langere periode gaat zitten op den duur.
Dit riedeltje continu herhalen tot je merkt dat het niet meer nodig is omdat het je steeds meer lukt om het zelf bij te houden.
Nu beginnen aan hobby's en passies die je altijd al wou doen.
Want als dit iets is waar een psycholoog bij nodig is; zal dat niet genoeg zijn.
Die psycholoog komt je huis niet opruimen waardoor je even je vicieuze cirkel kan doorbreken en weer op de baan kan geraken.
Als het iets psychologisch is kan de psycholoog hier zeker bij helpen; maar vraag ook om hulp voor de praktische kant, dat maakt het nu eenmaal makkelijker, kun je je ook beter concentreren bij de psycholoog.
P.s; Jij betaald de psycholoog. Het is een dienst die je kunt kopen... je móet er niet heen omdat er iets mis met je is, je kán er heen omdat jij helemaal klaar bent met hoe je leven nu is. Zoals mensen een schoonmaker inhuren voor een vies huis of een masseur voor gespannen schouders of een loodgieter voor een verstopte plee. U bent de klant en koning.
Samen één keer het huis schoonmaken. Zodat je fris kan beginnen.
Daarvoor al een lijstje maken met taakjes die je elke dag gaat doen om het bij te houden. Een dagschema met het hoogst noodzakelijke puntje voor puntje; waar ook leuke dingen of totaal niks doen ingepland zijn. Niet te hoog beginnen; 1x per week stofzuigen, 1x dweilen op een andere dag per week, 1x de plee schoonmaken per week, 1x per twee weken beddengoed verschonen; daar gaat niemand dood van en het blijft qua aanzien nog redelijk schoon en leefbaar. (voor het geval je iemand bent die gewend is elke dag te stofzuigen). Zo heb je elke dag max 3 taakjes waarna je zoveel mogelijk mag niksen.
Je daar aan proberen te houden.
Niet perfect lukken.
Weer om hulp vragen voor een grote schoonmaakbeurt.
Niet perfect lukken.
i.p.v. boos op jezelf worden focussen op wat je wél meer hebt gedaan dan eerder niet en niet wat je niét hebt gedaan.
Falen mag.
Weer om hulp vragen voor een grote schoonmaakbeurt.
Gaan inzien dat tussen elke vraag om hulp een steeds langere periode gaat zitten op den duur.
Dit riedeltje continu herhalen tot je merkt dat het niet meer nodig is omdat het je steeds meer lukt om het zelf bij te houden.
Nu beginnen aan hobby's en passies die je altijd al wou doen.
Want als dit iets is waar een psycholoog bij nodig is; zal dat niet genoeg zijn.
Die psycholoog komt je huis niet opruimen waardoor je even je vicieuze cirkel kan doorbreken en weer op de baan kan geraken.
Als het iets psychologisch is kan de psycholoog hier zeker bij helpen; maar vraag ook om hulp voor de praktische kant, dat maakt het nu eenmaal makkelijker, kun je je ook beter concentreren bij de psycholoog.
P.s; Jij betaald de psycholoog. Het is een dienst die je kunt kopen... je móet er niet heen omdat er iets mis met je is, je kán er heen omdat jij helemaal klaar bent met hoe je leven nu is. Zoals mensen een schoonmaker inhuren voor een vies huis of een masseur voor gespannen schouders of een loodgieter voor een verstopte plee. U bent de klant en koning.
zaterdag 10 juni 2017 om 00:44
Wat herkenbaar, die drempel om hulp te zoeken, dat denken dat je je aanstelt, omdat je niks te kort komt. En toch is het zo goed om die drempel over te gaan en te zorgen dat je hulp krijgt om alles weer op de rit te krijgen, want soms lukt dat alleen niet, en dat kan lichamelijke of geestelijke oorzaken hebben. Dus wél naar de psycholoog, en wél naar de huisarts. Dan zeg je maar dat je zelf niet weet waarom je er zit omdat je alles hebt. Maar het wil soms gewoon niet, en dan heb je hulp nodig. Dat ben je ook waard.
