Psyche
alle pijlers
Ik kan niks loslaten en ben zo emotioneel
vrijdag 15 augustus 2008 om 17:35
Hallo allemaal
Ik zit met iets waar ik eigenlijk al mijn hele leven wel last van heb, maar wat de laatste jaren opeens erger lijkt te worden en ik weet niet waardoor dat komt zeg maar....
Loslaten is iets wat ik niet kan. Het is heel gek maar ik blijf heel vaak in het verleden hangen, heb heimwee naar gebeurtenissen die al voorbij zijn, of naar plaatsen waar ik geweest ben.
Wat ik bijvoorbeeld heel erg heb is dat ik na een vakantie heel erg sentimenteel wordt over die vakantie. Dan denk ik aan alle leuke dingen die we deden of hoe gezellig we elke avond uit eten gignen en dan word ik daar weemoedig van.
Op zich heeft iedereen dat wel een beetje natuurlijk maar bij mij blijft het soms echt nog maanden hangen.
Waar ik ook moeite mee heb is het afscheid nemen van huizen.
Ik ben vandaag precies 1 jaar geleden uit mijn eigen huis weggegaan om te gaan samenwonen bij met mijn vriend,. En nog steeeeeds heb ik het zo onwijs moeilijk als ik aan m'n oude huis denk of als ik er langs loop (het is hier niet heel ver vandaan). Ik vind dat onzinnig omdat ik heel blij ben met ons nieuwe huis en met het feit dat we samenwonen maar toch blijf ik maar sentimenteel doen over m'n oude huis. Ik word er soms gek van.....maar dan ga ik dus helemaal zitten denken aan dat ik nooit meer de brievenbus leeg zal halen daar, of nooit meer thuis zal komen daar. Ik vind dat ik 1 jaar later wel eens klaar mag zijn met afscheid nemen, maar dit soort dingen blijven dus maar in mijn koppie hangen en ronddraaien.
Verder vind ik mezelf echt raar emotionee lde laatste paar jaar.
Ik vermijd films die zielig zijn en tegen zielige muziek kan ik ook al niet meer. Bij alles wat ook maar enigszins een zweem van verdriet of iets naars heeft, kan ik er al niet meer tegen. En dan niet in de zin van: "ooh lekker een jankfilm" maar ik word er zelf gewoon echt depressief en verdrietig van. Van zielige muziek kan ik echt in een dalletje raken en zodra ik op een dvdhoesje in de videotheek lees dat er in de film iemand doodgaat hoef ik de film al niet meer te zien. Ik ga dan altijd denken aan hoe radeloos ik zou zijn als mijn eigen vriend er opeens niet meer is en daar word ik dan weer bang van, en dan raak ik verdrietig....
Ook huil ik heel snel....dat deed ik op zich altijd al maar als ik t bijv. met mijn vriend oneens ben over iets of ik wil iets tegen m zeggen waar ik een beetje boos over ben ofzo, ga ik standaard huilen. Ik vind dat heel irritant want het is net of ik dat express doe maar soms lijkt het wel of ik niks kan hebben. En de tranen houden soms ook gewoon niet op........
Ik richt mijn aandacht ook heel erg op mijn vriend......a;s hij niet blij is, ben ik automatisch ook in mineur....ik word daar gek van want het ligt vaak niet aan mij als hij chagerijnig is, maar ik betrek het wel op mezelf.
Ik weet niet of iemand dit herkent.......het is nogal ee nverhaal en ik weet niet of het 1 verband houdt met het ander maar ik moest het even van me afschrijven, omdat ik soms zo gek van mezelf en mijn emotionele hoofd wordt. Ik zou er zo graag iets aan veranderen maar ook al denk ik bijv,. : "nou kom op, je hebt nu een leuk huis, je woont samen...zit niet te kniezen over je eigen huis" dan lukt het me toch niet om die knop om te zetten.
Ik zit met iets waar ik eigenlijk al mijn hele leven wel last van heb, maar wat de laatste jaren opeens erger lijkt te worden en ik weet niet waardoor dat komt zeg maar....
Loslaten is iets wat ik niet kan. Het is heel gek maar ik blijf heel vaak in het verleden hangen, heb heimwee naar gebeurtenissen die al voorbij zijn, of naar plaatsen waar ik geweest ben.
Wat ik bijvoorbeeld heel erg heb is dat ik na een vakantie heel erg sentimenteel wordt over die vakantie. Dan denk ik aan alle leuke dingen die we deden of hoe gezellig we elke avond uit eten gignen en dan word ik daar weemoedig van.
Op zich heeft iedereen dat wel een beetje natuurlijk maar bij mij blijft het soms echt nog maanden hangen.
Waar ik ook moeite mee heb is het afscheid nemen van huizen.
Ik ben vandaag precies 1 jaar geleden uit mijn eigen huis weggegaan om te gaan samenwonen bij met mijn vriend,. En nog steeeeeds heb ik het zo onwijs moeilijk als ik aan m'n oude huis denk of als ik er langs loop (het is hier niet heel ver vandaan). Ik vind dat onzinnig omdat ik heel blij ben met ons nieuwe huis en met het feit dat we samenwonen maar toch blijf ik maar sentimenteel doen over m'n oude huis. Ik word er soms gek van.....maar dan ga ik dus helemaal zitten denken aan dat ik nooit meer de brievenbus leeg zal halen daar, of nooit meer thuis zal komen daar. Ik vind dat ik 1 jaar later wel eens klaar mag zijn met afscheid nemen, maar dit soort dingen blijven dus maar in mijn koppie hangen en ronddraaien.
Verder vind ik mezelf echt raar emotionee lde laatste paar jaar.
Ik vermijd films die zielig zijn en tegen zielige muziek kan ik ook al niet meer. Bij alles wat ook maar enigszins een zweem van verdriet of iets naars heeft, kan ik er al niet meer tegen. En dan niet in de zin van: "ooh lekker een jankfilm" maar ik word er zelf gewoon echt depressief en verdrietig van. Van zielige muziek kan ik echt in een dalletje raken en zodra ik op een dvdhoesje in de videotheek lees dat er in de film iemand doodgaat hoef ik de film al niet meer te zien. Ik ga dan altijd denken aan hoe radeloos ik zou zijn als mijn eigen vriend er opeens niet meer is en daar word ik dan weer bang van, en dan raak ik verdrietig....
Ook huil ik heel snel....dat deed ik op zich altijd al maar als ik t bijv. met mijn vriend oneens ben over iets of ik wil iets tegen m zeggen waar ik een beetje boos over ben ofzo, ga ik standaard huilen. Ik vind dat heel irritant want het is net of ik dat express doe maar soms lijkt het wel of ik niks kan hebben. En de tranen houden soms ook gewoon niet op........
Ik richt mijn aandacht ook heel erg op mijn vriend......a;s hij niet blij is, ben ik automatisch ook in mineur....ik word daar gek van want het ligt vaak niet aan mij als hij chagerijnig is, maar ik betrek het wel op mezelf.
Ik weet niet of iemand dit herkent.......het is nogal ee nverhaal en ik weet niet of het 1 verband houdt met het ander maar ik moest het even van me afschrijven, omdat ik soms zo gek van mezelf en mijn emotionele hoofd wordt. Ik zou er zo graag iets aan veranderen maar ook al denk ik bijv,. : "nou kom op, je hebt nu een leuk huis, je woont samen...zit niet te kniezen over je eigen huis" dan lukt het me toch niet om die knop om te zetten.
vrijdag 15 augustus 2008 om 18:26
Dit verhaal is voor mij erg herkenbaar.... 
Ben de laatste jaren steeds sentimenteler en emotioneler aan het worden. Het zat er altijd al wel in, maar de laatste jaren wordt het erger. Maar bij ligt het niet alleen in mijn aard, maar ook aan m'n leven op dit moment.
Ga richting de 30 en ben niet echt tevreden in m'n relatie en werk en ga het verleden dan al snel verheerlijken.
Maar heel herkenbaar...
Ben de laatste jaren steeds sentimenteler en emotioneler aan het worden. Het zat er altijd al wel in, maar de laatste jaren wordt het erger. Maar bij ligt het niet alleen in mijn aard, maar ook aan m'n leven op dit moment.
Ga richting de 30 en ben niet echt tevreden in m'n relatie en werk en ga het verleden dan al snel verheerlijken.
Maar heel herkenbaar...
zaterdag 16 augustus 2008 om 12:06
zaterdag 16 augustus 2008 om 12:45
Mss moet je eens googlen op Hypergevoeligheid/hypersensiviteit.
Anders kun je een keer reikisessie of magnetiseersessie laten doen. Om meer in balans te komen.
Het lijkt op een soort van verlatingsangst en het zou goed zijn om te leren relativeren.
Je hoeft niet meteen naar de psycholoog te gaan. Een maatschapelijk werker is ook goed om je verhaal te doen. Die kunt je eventueel nog doorverwijzen.
Ga even naar de huisarts voor een doorverwijzing..
Oh en dat huilen van boosheid herken ik ook. Dat had ik vroeger vooral. Ik kon niet op een normale manier zeggen wat ik niet leuk vond. Ik heb geleerd om meer assertief te worden. Dus op een goede en heldere manier verwoorden wat ik niet leuk vind. Zonder het bij de ander te leggen...
Sterkte
Anders kun je een keer reikisessie of magnetiseersessie laten doen. Om meer in balans te komen.
Het lijkt op een soort van verlatingsangst en het zou goed zijn om te leren relativeren.
Je hoeft niet meteen naar de psycholoog te gaan. Een maatschapelijk werker is ook goed om je verhaal te doen. Die kunt je eventueel nog doorverwijzen.
Ga even naar de huisarts voor een doorverwijzing..
Oh en dat huilen van boosheid herken ik ook. Dat had ik vroeger vooral. Ik kon niet op een normale manier zeggen wat ik niet leuk vond. Ik heb geleerd om meer assertief te worden. Dus op een goede en heldere manier verwoorden wat ik niet leuk vind. Zonder het bij de ander te leggen...
Sterkte
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:25
Haha, je lijkt wel een tweelingzus!
Ik heb het zelf ook. Het afgelopen jaar lijken mijn emoties wel compleet op hol geslagen. Ik maak me al boos als ik iets moet zeggen of vragen aan iemand. En als ik het dan zeg zit dat ei in mijn keel meteen in de weg! Om gek van te worden. Je hoort weleens zeggen: Hoe ouder des te sterker word je. Nou bij mij lijkt het wel net andersom!
Ik heb het zelf ook. Het afgelopen jaar lijken mijn emoties wel compleet op hol geslagen. Ik maak me al boos als ik iets moet zeggen of vragen aan iemand. En als ik het dan zeg zit dat ei in mijn keel meteen in de weg! Om gek van te worden. Je hoort weleens zeggen: Hoe ouder des te sterker word je. Nou bij mij lijkt het wel net andersom!
zondag 17 augustus 2008 om 18:32
Ik ben dus niet de enige ....en ik dacht eigenlijk dat mijn verhaal niet goed te snappen zou zijn omdat ik het zelf nauwelijks snap.
Ik heb wel eens aan hooggevoeligheid gedacht (ik herken er ontzettend veel in) maar eigenlijk vind ik dat ook weer zo'n modetrend en wil ik ook geen label op mezelf plakken. Ik wil er gewoon vanaf!!
Wat ik nog het ergste vind is dat ik dus alleen maar chicklit kan lezen of komedies kan kijken.....zodra een film zielig wordt of het boek dramatisch heb ik er al geen zin meer in omdat ik er zo emotioneel van wordt en vervolgens loopt te huilen over van alles en nog wat behalve om die film.
Ook kan ik m'n vriend gewoon moeuilijk loslaten. Ik merk dat ik me soms verongelijkt voel als hij besluit om een avond weg te gaan..of dat ik mezelf moeilijk weet te vermaken als hij bijv. een hele zondag weg is. Terwijl ik ook wel weet dat het juist goed is om niet alles samen te doen en dat ik ook graag met een vriendin ga winkelen enzo. Maar meestal ben ik dan toch wel weer bezig met "ik wil niet te laat thuis zijn want dat vind ik zielig voor hem"
Terwijl ik ook wel weet dat het helemaal niet zielig is en dat hij het juist wel lekker vind om soms alleen thuis te zjin
Maar ik had dat vroeger al met mijn moeder..........als ik dan een avondje wegging en zij was alleen thuis vond ik dat zielig.
Als ik boven aan het spelen was en m'n moeder zat beneden, ging ik soms beneden spelen omdat ik het zielig vond dat m'n moeder alleen zat. Terwijl die het ook absoluut niet erg vond om alleen te zijn, maar toch kon ik dat gevoel niet loslaten.
Ik probeer dingen heel erg te relativeren en niet overal meer verdrietig om te worden, maar ik vind het zo moeilijk
Als iets me dwarszit ga ik het in mijn hoofd bijv. helemaal opblazen en er allemaal dingen bijhalen waardoor het nog groter wordt en ik weet dan ook gewoon dat ik overtrokken reageer of niet redelijk meer ben, maar het zijn die stomme emoties.
Ik slik de pil en soms zeggen ze wel eens dat je daar moodswings van kan krijgen. Ik slik het ding al sinds m'n 15e en ben nu 27 dus ik heb eigenlijk geen idee hoe ik zonder pil functioneer.......wie weet komt het wel daardoor.
Het lijkt ook wel erger te zijn nu ik een vriend heb. Ik ben eigenlijk heet zelfstandig en onafhankelijk en kan me prima zelf vermaken maar zodra ik een vriend heb, lijk ik wel te veranderen in een soort aandachtszoeker en richt ik me vooral op hem en minder op mezelf.
Ik heb wel eens aan hooggevoeligheid gedacht (ik herken er ontzettend veel in) maar eigenlijk vind ik dat ook weer zo'n modetrend en wil ik ook geen label op mezelf plakken. Ik wil er gewoon vanaf!!
Wat ik nog het ergste vind is dat ik dus alleen maar chicklit kan lezen of komedies kan kijken.....zodra een film zielig wordt of het boek dramatisch heb ik er al geen zin meer in omdat ik er zo emotioneel van wordt en vervolgens loopt te huilen over van alles en nog wat behalve om die film.
Ook kan ik m'n vriend gewoon moeuilijk loslaten. Ik merk dat ik me soms verongelijkt voel als hij besluit om een avond weg te gaan..of dat ik mezelf moeilijk weet te vermaken als hij bijv. een hele zondag weg is. Terwijl ik ook wel weet dat het juist goed is om niet alles samen te doen en dat ik ook graag met een vriendin ga winkelen enzo. Maar meestal ben ik dan toch wel weer bezig met "ik wil niet te laat thuis zijn want dat vind ik zielig voor hem"
Terwijl ik ook wel weet dat het helemaal niet zielig is en dat hij het juist wel lekker vind om soms alleen thuis te zjin
Maar ik had dat vroeger al met mijn moeder..........als ik dan een avondje wegging en zij was alleen thuis vond ik dat zielig.
Als ik boven aan het spelen was en m'n moeder zat beneden, ging ik soms beneden spelen omdat ik het zielig vond dat m'n moeder alleen zat. Terwijl die het ook absoluut niet erg vond om alleen te zijn, maar toch kon ik dat gevoel niet loslaten.
Ik probeer dingen heel erg te relativeren en niet overal meer verdrietig om te worden, maar ik vind het zo moeilijk
Als iets me dwarszit ga ik het in mijn hoofd bijv. helemaal opblazen en er allemaal dingen bijhalen waardoor het nog groter wordt en ik weet dan ook gewoon dat ik overtrokken reageer of niet redelijk meer ben, maar het zijn die stomme emoties.
Ik slik de pil en soms zeggen ze wel eens dat je daar moodswings van kan krijgen. Ik slik het ding al sinds m'n 15e en ben nu 27 dus ik heb eigenlijk geen idee hoe ik zonder pil functioneer.......wie weet komt het wel daardoor.
Het lijkt ook wel erger te zijn nu ik een vriend heb. Ik ben eigenlijk heet zelfstandig en onafhankelijk en kan me prima zelf vermaken maar zodra ik een vriend heb, lijk ik wel te veranderen in een soort aandachtszoeker en richt ik me vooral op hem en minder op mezelf.
zondag 24 augustus 2008 om 15:08
1 ding: Dat komt dus, denk ik, niet door de pil! Zonder pil, met pil.. Ik ben exact zoals jij. Heb van alles geprobeerd om eraf te komen maar volgens mij is het iets wat in je zit en waarmee je moet leren leven. Hoe meer je je erop focust, hoe erger het word. Bij mij helpt het wel dat ik mijn hoofd soms leegmaak door in een soort van dagboek te schrijven. Maar het komt allemaal zo weer terug.. Hm, heb ook wel nagedacht over een psycholoog, maar in mijn beleving is zo'n persoon niet echt menselijk, maar meer klinisch, staat zo ver van je af!
Volgens mij denk jij heel erg vanuit je eigen gevoel, dat merk ik tenminste wnnr ik lees dat je het moeilijk vind als je vriend een dagje weg is. Jij vind het moeilijk om tijd voor jezelf te nemen omdat je denkt dat hij het misschien vervelend vind dat je lang wegblijft, want andersom kun jij je alleen wat moeilijker vermaken. Eigenlijk is dat heel sociaal, maar het verpest natuurlijk wel een beetje wat leuk voor jou zou moeten zijn, bijvoorbeeld winkelen met je vriendin..
Ik begrijp je.. maar heb helaas geen oplossing. Mensen zeggen altijd zo makkelijk: je moet leren te leven in het nu en het verleden moet je loslaten.. Maarre, hoe doe je dat he?!
Volgens mij denk jij heel erg vanuit je eigen gevoel, dat merk ik tenminste wnnr ik lees dat je het moeilijk vind als je vriend een dagje weg is. Jij vind het moeilijk om tijd voor jezelf te nemen omdat je denkt dat hij het misschien vervelend vind dat je lang wegblijft, want andersom kun jij je alleen wat moeilijker vermaken. Eigenlijk is dat heel sociaal, maar het verpest natuurlijk wel een beetje wat leuk voor jou zou moeten zijn, bijvoorbeeld winkelen met je vriendin..
Ik begrijp je.. maar heb helaas geen oplossing. Mensen zeggen altijd zo makkelijk: je moet leren te leven in het nu en het verleden moet je loslaten.. Maarre, hoe doe je dat he?!
dinsdag 26 augustus 2008 om 13:38
Ik denk idd vanuit mijn gevoel......
Daarom vind ik het soms wel eens moeilijk om te realiseren dat iemand anders misschien anders denkt omdat ik vaak denk: "waarom stuurt hij nou niet ff een smsje terug? Ik zou zelf meteen teruggesmst hebben!"
Vaak interpreteer ik dat dan ook meteen een beetje als dat hij belangrijker voor mij is dan ik voor hem, Wat natuurlijk nergens op slaat. Twee weken terug was hij bijv. een week op zakenreis..... ik sms hem dan veeel vaker dan hij mij. Terwijl ik zelf, als ik een week van huis zou zijn, op elke smsje van hem zou reageren. Maar hij doet dat dus niet omgekeerd.....nou is dat volgens mij sowieso wel iets van mannen, maar toch....ik vind het moeilijk om me dan in hem te verplaatsen. Kan me niet voorstellen dat iemand op zo'n moment dan niet ff een lief berichtje terug kan/wil sturen.
Verleden loslaten is niet mijn sterkste kant. Ik probeer het wel, maar wat jij ook zegt: hoe doe je het??
Het is allemaal zo makkelijk gezegd, maar om het dan ook te doen is zoiets anders!! Ik lees vaak artikelen in tijdschriften waarin dan dingen staan als: "besef dat je gepieker je alleen maar tijd en energie kost,dat helpt om dingen los te laten"
Nou ik besef uiteraard dat het meeste gepieker compleet zinloos is maar dat helpt niet in het loslaten.....
Ook dingen als "las een piekeruurtje in" vind ik compleet nutteloze adviezen. Als ik mijn gepieker ZO makkelijk kon reguleren was het natuurlijk ook geen issue meer....... ...
Mijn emotionele gesteldheid is gewoon heel erg afhankelijk van dingen en mensen om mij heen. Als mijn vriend een avond chagerijnig is of niks zegt, KAN ik gewoon ook niet meer blij zijn. Ook al doe ik dan maar gewoon mijn eigen ding, in mijn hoofd blijft het maar rondspoken. Ik doe dan nog wel vrolijk tegen hem, probeer een praatje te maken......maar hij reageert daar dan nauwelijks op. Daar raak ik dan weer van in mineur....
Ik WEET dat ik me niet zo moet laten leiden door zijn stemming maar ik kan het gewoon niet loslaten.....
Daarom vind ik het soms wel eens moeilijk om te realiseren dat iemand anders misschien anders denkt omdat ik vaak denk: "waarom stuurt hij nou niet ff een smsje terug? Ik zou zelf meteen teruggesmst hebben!"
Vaak interpreteer ik dat dan ook meteen een beetje als dat hij belangrijker voor mij is dan ik voor hem, Wat natuurlijk nergens op slaat. Twee weken terug was hij bijv. een week op zakenreis..... ik sms hem dan veeel vaker dan hij mij. Terwijl ik zelf, als ik een week van huis zou zijn, op elke smsje van hem zou reageren. Maar hij doet dat dus niet omgekeerd.....nou is dat volgens mij sowieso wel iets van mannen, maar toch....ik vind het moeilijk om me dan in hem te verplaatsen. Kan me niet voorstellen dat iemand op zo'n moment dan niet ff een lief berichtje terug kan/wil sturen.
Verleden loslaten is niet mijn sterkste kant. Ik probeer het wel, maar wat jij ook zegt: hoe doe je het??
Het is allemaal zo makkelijk gezegd, maar om het dan ook te doen is zoiets anders!! Ik lees vaak artikelen in tijdschriften waarin dan dingen staan als: "besef dat je gepieker je alleen maar tijd en energie kost,dat helpt om dingen los te laten"
Nou ik besef uiteraard dat het meeste gepieker compleet zinloos is maar dat helpt niet in het loslaten.....
Ook dingen als "las een piekeruurtje in" vind ik compleet nutteloze adviezen. Als ik mijn gepieker ZO makkelijk kon reguleren was het natuurlijk ook geen issue meer....... ...
Mijn emotionele gesteldheid is gewoon heel erg afhankelijk van dingen en mensen om mij heen. Als mijn vriend een avond chagerijnig is of niks zegt, KAN ik gewoon ook niet meer blij zijn. Ook al doe ik dan maar gewoon mijn eigen ding, in mijn hoofd blijft het maar rondspoken. Ik doe dan nog wel vrolijk tegen hem, probeer een praatje te maken......maar hij reageert daar dan nauwelijks op. Daar raak ik dan weer van in mineur....
Ik WEET dat ik me niet zo moet laten leiden door zijn stemming maar ik kan het gewoon niet loslaten.....
dinsdag 26 augustus 2008 om 14:06
Je lijkt je houvast te halen uit gebeurtenissen/dingen/plaatsen om je heen. Dit beinvloedt je eigen gemoedstoestand, zeg je. Waarom kan je niet in het moment leven en genieten van het nu? Op dít moment is alles toch goed? Je stelt je zo afhankelijk op naar de buitenwereld en krampachtig hou je je vast aan het verleden. Had je toen een leuker leven dan nu? Mis je iets in je leven, wat je toen wel had? Ontspannen en loslaten.. heb je weleens gemediteerd? Je mag best met weemoed terug denken aan "die goeie ouwe tijd", maar probeer het ook te zien als iets dat geweest is; waar je op dát moment erg van genoten hebt. Nu maak je weer andere mooie dingen/momenten mee; koester die mooie herinneringen en geniet van het hier- en- nu.
Liefs, B.
Liefs, B.
maandag 27 juni 2011 om 02:26
ik herken het allemaal ik was er af en toe zo mee aan dat ik wel eens heb gedacht ik wil zo niet meer verder leven, heb 10 jaar bij het mob gelopen en daarna 27 jaar bij de riagg gelopen,waarvan de laatste jaren het mentrum ben 6 keer naar een herstellingsoord geweest dan drie maanden dan 6 weken weer 6 weken noem maar op, ik voelde me ook zo ongelukkig, en ik ben ook niet gelukkig ik kan me ook nergens meer in vinden, ik vind niks meer leuk en soms vindt ik hele kleine dingetjes fantastisch daar kan ik zo blij van worden, maar het is nooit van lange duur,en alles wat je ook overkomt,het is echt misselijk makend dan denk ik heb ik altijd problemen een ander heeft nooit wat terwijl ik heel goed weet dat het niet zo is,ik heb dagen dat ik geen mens om me heen kan velen maar ik kan ook niet alleen zijn dat vindt ik ongezellig,het is teveel om op te noemen 8 van de 10 dingen vormt zich soms voor mij een probleem,ik ga de laatste jaren nergens meer ik heb er geen zin meer in ,altijd die vragen over van alles en nog wat, een klein beetje begrip dat zou me gelukkig maken.sterkte aan iedereen met dit lastige probleem want zo ervaar ik het, ik ben blij dat ik zie dat ik niet de enigste ben met dit gedoe, ik hoop dat er iemand is die eens met mij over dit probleem zou willen praten en haar of zijn ervaringen wil delen,en hoe los jij dit op?? groeten ria
maandag 27 juni 2011 om 07:59
@Cocktaildress:
Je hebt zelf het antwoord al gegeven, je bent te afhankelijk van je omgeving voor je gemoedstoestand. Laat die gevoelens zijn wat ze zijn. Je loopt toch ook niet door een bos heen om elke boom uit de grond te trekken en een tijdje mee te nemen? Je ziet de boom langskomen zonder er lang bij stil te staan.
Je gevoelens zijn er voor een reden, maar je helpt jezelf niet door ze op te blazen als een stel ballonnen. Probeer onderscheid te maken tussen die dingen die een serieuze oorzaak hebben en dingen die voorkomen uit hormonale onbalans.
Wees eerlijk tegen jezelf over de oorzaak, blijf niet hangen in gedachten over het verleden als je weet dat je er alleen maar verdrietig van word. Probeer je wel af te vragen waarom je er verdrietig van word, dat kan de intensiteit van de gevoelens doen verminderen.
Je hebt zelf het antwoord al gegeven, je bent te afhankelijk van je omgeving voor je gemoedstoestand. Laat die gevoelens zijn wat ze zijn. Je loopt toch ook niet door een bos heen om elke boom uit de grond te trekken en een tijdje mee te nemen? Je ziet de boom langskomen zonder er lang bij stil te staan.
Je gevoelens zijn er voor een reden, maar je helpt jezelf niet door ze op te blazen als een stel ballonnen. Probeer onderscheid te maken tussen die dingen die een serieuze oorzaak hebben en dingen die voorkomen uit hormonale onbalans.
Wees eerlijk tegen jezelf over de oorzaak, blijf niet hangen in gedachten over het verleden als je weet dat je er alleen maar verdrietig van word. Probeer je wel af te vragen waarom je er verdrietig van word, dat kan de intensiteit van de gevoelens doen verminderen.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt 
maandag 27 juni 2011 om 17:53
ik herken ook heel goed. Ook wat betreft mijn moeder/vader, als zij een avondje alleen waren en ik ergens anders voelde ik wel af en toe een schuldgevoel. Terwijl ze het misschien best fijn vonden om een avondje alleen thuis te zijn..
Maar mijn relatie is er (onder andere hoor) wel kapot aan gegaan. Ik wilde het liefst niet dat hij andere dingen ging doen in het weekend, want het weekend was van 'ons'. Hij ging er ook in mee, daar niet van. Maar ik was zo verdrietig en kwaad als ie toch iets anders ging doen. het is nu al 2 maanden uit, en elke dag huil ik er nog om. Kan geen film over liefde zien, of iets anders want dat herinnert me weer aan hem. Ik ben ondertussen al een paar keer langs de psycholoog geweest, ook voor andere dingen trouwens, maar heb niet echt het idee dat het minder wordt. ik denk dat het beste is om afleiding te zoeken als je niet alleen wilt zijn. Nadenken waarom je verdrietig bent en misschien afvragen of het wel nodig is. Vaak, wat ik had dan, dat het eigenlijk nergens nodig voor was. Maar over loslaten etc weet ik verder ook niets
dus ik lees graag mee!
Maar mijn relatie is er (onder andere hoor) wel kapot aan gegaan. Ik wilde het liefst niet dat hij andere dingen ging doen in het weekend, want het weekend was van 'ons'. Hij ging er ook in mee, daar niet van. Maar ik was zo verdrietig en kwaad als ie toch iets anders ging doen. het is nu al 2 maanden uit, en elke dag huil ik er nog om. Kan geen film over liefde zien, of iets anders want dat herinnert me weer aan hem. Ik ben ondertussen al een paar keer langs de psycholoog geweest, ook voor andere dingen trouwens, maar heb niet echt het idee dat het minder wordt. ik denk dat het beste is om afleiding te zoeken als je niet alleen wilt zijn. Nadenken waarom je verdrietig bent en misschien afvragen of het wel nodig is. Vaak, wat ik had dan, dat het eigenlijk nergens nodig voor was. Maar over loslaten etc weet ik verder ook niets
dus ik lees graag mee!
maandag 26 juni 2017 om 13:44
Hey Cocktaildress,
Ook al zijn deze berichten al oud, toch wil ik nog even reageren.
En nu we zoveel jaar verder zijn ben ik benieuwd of het nu beter met je gaat.
Ook voor mij is het heel herkenbaar wat je schrijft.
Ik ben een heel stuk ouder dan jij, maar ondervind dezelfde problemen.
Ik heb al meerdere keren hulp gezocht bij o.a. een psycholoog en coach maar ben er niet veel mee opgeschoten.
Nu lees ik allerlei boeken om zo anders te kunnen denken.
Moet zeggen dat deze me meer helpen dan de dure psycholoog die ik had.
Maar dat zal persoonlijk zijn.
Het snel verdrietig zijn, altijd snel een schuld gevoel hebben, zo twijfelen en geen keuze kunnen maken, dus het niet los kunnen laten en gemis ervaren van dingen en herinneringen blijft denk ik altijd wel aanwezig.
En het blijft ook heel lang aanwezig.
Ik zit ook veel te veel in mijn hoofd.
Nu onderneem ik het een en ander dat ik leuk of interessant vind om zo beter in mijn vel te komen.
Het gevoel dat ik met mijn werk iets voor anderen kan doen helpt ook goed.
Maar het betere gevoel is moeilijk vast te houden, dat is natuurlijk voor veel mensen wel zo,
maar ik ervaar het dat het voor mij moeilijker is.
Ik kan moeilijk over dingen heen stappen waar anderen dat weer wel kunnen.
Ik doe nu een cursus over HSP , gevoelige mensen en kom veel herkenbare dingen tegen.
Toch moet ik er op letten dat ik niet terug val in een depressieve toestand.
Zo te lezen zijn er veel mensen die ongeveer hetzelfde ervaren als jij, en het is zoeken naar verbetering.
Wat voor de een helpt is voor de ander weer niet voldoende.
Ik hoop dat het met jou nu veel beter gaat.
Wens je het allerbeste.
Ook al zijn deze berichten al oud, toch wil ik nog even reageren.
En nu we zoveel jaar verder zijn ben ik benieuwd of het nu beter met je gaat.
Ook voor mij is het heel herkenbaar wat je schrijft.
Ik ben een heel stuk ouder dan jij, maar ondervind dezelfde problemen.
Ik heb al meerdere keren hulp gezocht bij o.a. een psycholoog en coach maar ben er niet veel mee opgeschoten.
Nu lees ik allerlei boeken om zo anders te kunnen denken.
Moet zeggen dat deze me meer helpen dan de dure psycholoog die ik had.
Maar dat zal persoonlijk zijn.
Het snel verdrietig zijn, altijd snel een schuld gevoel hebben, zo twijfelen en geen keuze kunnen maken, dus het niet los kunnen laten en gemis ervaren van dingen en herinneringen blijft denk ik altijd wel aanwezig.
En het blijft ook heel lang aanwezig.
Ik zit ook veel te veel in mijn hoofd.
Nu onderneem ik het een en ander dat ik leuk of interessant vind om zo beter in mijn vel te komen.
Het gevoel dat ik met mijn werk iets voor anderen kan doen helpt ook goed.
Maar het betere gevoel is moeilijk vast te houden, dat is natuurlijk voor veel mensen wel zo,
maar ik ervaar het dat het voor mij moeilijker is.
Ik kan moeilijk over dingen heen stappen waar anderen dat weer wel kunnen.
Ik doe nu een cursus over HSP , gevoelige mensen en kom veel herkenbare dingen tegen.
Toch moet ik er op letten dat ik niet terug val in een depressieve toestand.
Zo te lezen zijn er veel mensen die ongeveer hetzelfde ervaren als jij, en het is zoeken naar verbetering.
Wat voor de een helpt is voor de ander weer niet voldoende.
Ik hoop dat het met jou nu veel beter gaat.
Wens je het allerbeste.
maandag 26 juni 2017 om 13:51
Dit is inderdaad al een heel oud topic zie ik nu, maar wat herkenbaar. Ik ben er sinds een paar weken vanaf, dankzij medicijnen. Hiervoor een lange zoektocht gehad naar wat er mis is met mij, daar ben ik wel een jaar of drie mee bezig geweest. Wat heel belangrijk is, is de stap naar de huisarts. ik vond dat een grote drempel omdat ik bang was een aansteller te zijn, zeker omdat ik eigenlijk een heel fijn leven heb. Maar wat ben ik blij dat ik het heb gedaan, ik had het zelf nooit op kunnen lossen. Dus voor iedereen die in deze situatie zit, ga echt naar de huisarts toe. En ik ben wel benieuwd hoe het ondertussen met to is.
maandag 26 juni 2017 om 14:05
@Joni_de_tweede,
Mag ik zo brutaal zijn te vragen welke medicijnen je neemt? Ik neem zelf ook medicijnen nu, maar ik ben ook nog steeds vaak (te) emotioneel en sommige opmerkingen, die anderen smalend naast zich neer leggen, raken mij enorm.
Fijn overigens dat je baat hebt bij de medicijnen.
Moedige OP, trouwens.
Mag ik zo brutaal zijn te vragen welke medicijnen je neemt? Ik neem zelf ook medicijnen nu, maar ik ben ook nog steeds vaak (te) emotioneel en sommige opmerkingen, die anderen smalend naast zich neer leggen, raken mij enorm.
Fijn overigens dat je baat hebt bij de medicijnen.
Moedige OP, trouwens.
maandag 26 juni 2017 om 16:08
Joni, ik slik sertraline 50 mg. Het gaat met mij wel beter dan ooit, maar dat heeft ook veranderende levensomstandigheden te maken. Fijne partner, fijne vrienden waar ik me eindelijk goed bij voel. Wel heb ik nog last van wisselende stemmingen.
Dank je ook voor je reactie en nogmaals super dat je je er beter bij voelt.
Dank je ook voor je reactie en nogmaals super dat je je er beter bij voelt.
maandag 26 juni 2017 om 20:48
Ik herken het ook.
Is het toch niet gewoon de leeftijd?
Je hersenen zijn nu uitgegroeid, je bent al een flink stuk 'uitontdekt', het 'is dit alles' ontbreekt aan. Het is niet zoals je je het vroeger had voorgesteld, en je moet nog wel een flink aantal jaren. Tot voor die leeftijd was nog veel 'nieuw en spannend'. Ik ben er nu allemaal wel een beetje op uitgekeken. Voor mijn gevoel zou ik nu écht eens moeten gaan leren wat ik leuk vind en mij vrolijk maakt. Vroeger was een avondje stappen, boswandeling, potje seks, weekendje weg, eigenlijk álles wel leuk genoeg want veel nieuwer.. nu is dat dan nog wel gezellig... maar ik mis een drijfveer nu de makkelijke 'het is nieuw' weg is.. het kinderlijke enthousiasme is gewoon écht weg en komt nooit meer terug. Ik moet nu langdurige hobby's e.d. gaan zoeken die me op lange termijn blij maken.
Is het toch niet gewoon de leeftijd?
Je hersenen zijn nu uitgegroeid, je bent al een flink stuk 'uitontdekt', het 'is dit alles' ontbreekt aan. Het is niet zoals je je het vroeger had voorgesteld, en je moet nog wel een flink aantal jaren. Tot voor die leeftijd was nog veel 'nieuw en spannend'. Ik ben er nu allemaal wel een beetje op uitgekeken. Voor mijn gevoel zou ik nu écht eens moeten gaan leren wat ik leuk vind en mij vrolijk maakt. Vroeger was een avondje stappen, boswandeling, potje seks, weekendje weg, eigenlijk álles wel leuk genoeg want veel nieuwer.. nu is dat dan nog wel gezellig... maar ik mis een drijfveer nu de makkelijke 'het is nieuw' weg is.. het kinderlijke enthousiasme is gewoon écht weg en komt nooit meer terug. Ik moet nu langdurige hobby's e.d. gaan zoeken die me op lange termijn blij maken.
woensdag 28 juni 2017 om 18:29
Dat heimwee naar het verleden herken ik sterk. Ik wordt er niet emotioneel van, maar vind het verre van leuk dat sommige dingen nooit meer terugkomen. Of dat ik ze niet meer kan beleven als toen. Onze gezellige, ruime 2 onder 1 kap woning die aan een plantsoen lag. In de zomer bij de vijvers zitten. Het kletterende water. De vissen die uit mijn hand aten. Kikkers kijken. Een heerlijke plek om te zijn. De mooie gerenoveerde badkamer waar we maar 9 maanden plezier van hadden. Toen gingen we verhuizen. De feestdagen in dat huis doorbrengen. Ik vond dat gewoon DE plek ervoor. Dat huis is in 2006 verkocht toen mijn ouders scheidden. Oké het ging niet langer meer tussen hen. De sfeer was vaak gespannen en we vonden dat dorp geen goede plek meer om te wonen. Veel voorzieningen verdwenen, contacten die verwaterd waren. Het dorp waar ik met mijn moeder naartoe verhuisde lag 10 km verderop. Met mijn vader heb ik geen echt contact meer sinds de scheiding. Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder en woon ik op mezelf. Mijn moeder woont bij haar nieuwe vriend in de polder. Een relaxte man. Mijn leven is een stuk rustiger dan toen we mijn ouderlijk dorp verlieten. En toch mis ik het. De feestdagen zijn nog wel gezellig, maar het voelt veel minder warm dan vroeger. Ook al is het eten nog zo lekker en is het gezelschap goed. Dat huis uit mijn jeugd maakte het compleet. Ik kan er nooit meer zijn. Er wonen andere mensen in. Ik had er graag nog af en toe een bakkie komen doen. Ik heb eens gevraagd of zij dat gevoel ook hebben. Nee, dat hebben zij totaal niet. Al vind mijn moeder het soms ook erg stil in de polder.
Heimwee naar oude contacten heb ik ook lang gehad. Ik had jaren lang geen vriendinnen meer en dacht vaak terug aan de tijd dat ik ze nog wel had. De heimwee zakte meer naar de achtergrond na de klassenreünie. Een gezellige middag. Maar toen ik merkte dat die tijd voor hen verder weg stond dacht ik: Mijn gemis is voor niks geweest. Ze herinnerden zich veel minder dan ik en waren verbaasd wat ik nog wist. Een oude vriendin zei: "Vraag maar aan Hondenmens, die weet alles nog." Gaf wel een leuk gevoel. Want verder heb ik heel weinig bereikt in het leven en dat heeft me doen twijfelen om naar die reünie te gaan. Het gevoel dat ik nog IETS kon.
Ik herken ook veel in HSP.
Heimwee naar oude contacten heb ik ook lang gehad. Ik had jaren lang geen vriendinnen meer en dacht vaak terug aan de tijd dat ik ze nog wel had. De heimwee zakte meer naar de achtergrond na de klassenreünie. Een gezellige middag. Maar toen ik merkte dat die tijd voor hen verder weg stond dacht ik: Mijn gemis is voor niks geweest. Ze herinnerden zich veel minder dan ik en waren verbaasd wat ik nog wist. Een oude vriendin zei: "Vraag maar aan Hondenmens, die weet alles nog." Gaf wel een leuk gevoel. Want verder heb ik heel weinig bereikt in het leven en dat heeft me doen twijfelen om naar die reünie te gaan. Het gevoel dat ik nog IETS kon.
Ik herken ook veel in HSP.
hondenmens wijzigde dit bericht op 28-06-2017 23:33
17.90% gewijzigd
