Psyche
alle pijlers
Ik kan pester heel moeilijk achter me laten
vrijdag 16 juni 2017 om 18:32
Hoii! Wauw heel erg lang verhaal geworden, hartsikke bedankt als je hiervoor de moeite neemt!
Mij* in de titel, sorry!
Zoals de titel al zegt heb ik best wel moeite om mijn pester van vroeger achter me te laten. Ik ben namenlijk vanaf dat ik naar de middelbare (ik was 13 ongeveer) ging gepest door haar, zei was 'populair' en stookte al haar vrienden tegen mij op, dat was een hele grote groep. Ookal hadden ze nog nooit met mij gepraat, dat populaire meisje mocht mij niet dus zei mochten mij ook niet. Ik vond het al heel rot om naar school te gaan, dat meisje zat ook voor me in de klas en zat altijd nare opmerkingen te maken. Waardoor ik me nu niet meer gek door zou laten maken, maar als 13 jarig meisje sloeg ik dicht. Toen ik een keer boeken uit mijn locker pakte kwamen de populaire jongens naar mij toe en sloten mij op. Ik wou weg, ze werden agressief en ik werd vastgehouden. Nadat ik op de grond was gegooit, en nog wat heb geworsteld heb ik weg kunnen rennen. Ik heb mezelf opgesloten in de wc, ik kreeg daar een paniek aanval. En heb daar net zolang gezeten tot ik zeker wist dat ze weg waren. De jongens zijn daardoor een paar dagen geschorst geweest. Het verhaal ging natuurlijk rond dat zei niks hebben gedaan en ik alles heb verzonnen om ze te pakken, toen stond dat hele groepje nog meer tegen mij. Sinds toen durfde ik ook nooit meer mijn broodje op te eten in de pauze, gelijk als de bel ging sloot ik mezelf op in de wc. Ik zag hoeveel lol andere kinderen in mijn klas hadden met hun vrienden, lachten veel en deden leuke dingen na school. Ik was zo jaloers op hun.. Ik voelde me zo vreselijk eenzaam en anders dan de anderen. Ik wou weg. Echt lettelijk weg van alles. Ik was boos op mezelf, waarom is iedereen zo tegen mij? Ik haatte mezelf, ik verdiende het niet om te leven, om het leuk te hebben. Terwijl ik echt altijd vrolijk ben, voelde ik me toen erg depressief. Ik begon mezelf te snijden, ik begon met mezelf uit te hongeren en als ik had gegeten gooide ik het er gelijk weer uit. Als het getal op de weegschaal maar lager was dan die dag ervoor, had ik nog 1 ding dat ik wel goed kon. Ik ben van die school afgegaan maar die probemen had ik al zo ver ontwikkeld dat het niet vanzelf over ging. Op die andere school werd ik ook niet echt geaccepteerd, dit denk ook omdat ik veel terughoudender was. Nog steeds haatte ik mezelf, zelfmoord brieven inspireerde me nog steeds en ik wou ook nog altijd weg. Niet meer bestaan.
Ik ben gestopt met de havo en heb toen mijn vriend leren ontmoeten en ik ging naar het MBO, vanaf toen ging het beter met mij. Ik ben weer mezelf, altijd vrolijk! Heb weer plezier in het leven, vriendinnen en ik doe leuke dingen. Het eetprobleem en de zelfbeschadiging gingen niet zomaar over, ik heb mezelf sinds 2/3 jaar nooit meer gesneden. Maar het eetprobleem worstel ik nog elke dag mee. Ik heel heel erg last van mijn maag na al die jaren elke dag kotsen, en mijn tanden zijn ook niet meer mooi. Ik word zo erg boos als ik aan dat meisje denk die mij heeft gepest... Ik weet niet of het rechtvaardig is maar ik geef nog steeds aan haar de schuld, dat ik nog steeds moeite heb met nieuwe contacten maken, mijn eetprobleem, littekents, nog steeds paniek aanvallen en dat ik gestopt ben met havo. Waar ik heel veel spijt van heb. Ik heb haar bijna nooit meer gezien maar haar vriendinnen kom ik wel is tegen met uitgaan. Dan moet ik weer aan die tijd denken en voel ik me even rot.. Ik ben heel erg bang dat als ik haar dan tegenkom, ik haar zo aanvlieg. Helemaal met een drankje op. Ze heeft mij zo vreselijk veel pijn gedaan!! Ze weet het waarschijnlijk zelf niet eens. Alhoewel ik nu een heel leuk leven heb, kan ik het toch niet helemaal achter mij laten. Ik heb er nog nooit echt over gepraat, misschien is dat het? Ik wil ook een soortvan dat ze weet wat ze mij heeft aangedaan.. Maar ik denk dat ht nu nog weinig nut heeft, omdat ze nog dezelfde arrogante bitch is al vroeger. Zoals nu, ik moet een nieuwe MBO opleiding uitkiezen, terwijl ik het liest fysiotherapie op heb HBO deed, dankzei haar zal ikdat nooit kunnen doen! Weet iemand raad? Ik wil haar achter mij kunnen laten.
Mij* in de titel, sorry!
Zoals de titel al zegt heb ik best wel moeite om mijn pester van vroeger achter me te laten. Ik ben namenlijk vanaf dat ik naar de middelbare (ik was 13 ongeveer) ging gepest door haar, zei was 'populair' en stookte al haar vrienden tegen mij op, dat was een hele grote groep. Ookal hadden ze nog nooit met mij gepraat, dat populaire meisje mocht mij niet dus zei mochten mij ook niet. Ik vond het al heel rot om naar school te gaan, dat meisje zat ook voor me in de klas en zat altijd nare opmerkingen te maken. Waardoor ik me nu niet meer gek door zou laten maken, maar als 13 jarig meisje sloeg ik dicht. Toen ik een keer boeken uit mijn locker pakte kwamen de populaire jongens naar mij toe en sloten mij op. Ik wou weg, ze werden agressief en ik werd vastgehouden. Nadat ik op de grond was gegooit, en nog wat heb geworsteld heb ik weg kunnen rennen. Ik heb mezelf opgesloten in de wc, ik kreeg daar een paniek aanval. En heb daar net zolang gezeten tot ik zeker wist dat ze weg waren. De jongens zijn daardoor een paar dagen geschorst geweest. Het verhaal ging natuurlijk rond dat zei niks hebben gedaan en ik alles heb verzonnen om ze te pakken, toen stond dat hele groepje nog meer tegen mij. Sinds toen durfde ik ook nooit meer mijn broodje op te eten in de pauze, gelijk als de bel ging sloot ik mezelf op in de wc. Ik zag hoeveel lol andere kinderen in mijn klas hadden met hun vrienden, lachten veel en deden leuke dingen na school. Ik was zo jaloers op hun.. Ik voelde me zo vreselijk eenzaam en anders dan de anderen. Ik wou weg. Echt lettelijk weg van alles. Ik was boos op mezelf, waarom is iedereen zo tegen mij? Ik haatte mezelf, ik verdiende het niet om te leven, om het leuk te hebben. Terwijl ik echt altijd vrolijk ben, voelde ik me toen erg depressief. Ik begon mezelf te snijden, ik begon met mezelf uit te hongeren en als ik had gegeten gooide ik het er gelijk weer uit. Als het getal op de weegschaal maar lager was dan die dag ervoor, had ik nog 1 ding dat ik wel goed kon. Ik ben van die school afgegaan maar die probemen had ik al zo ver ontwikkeld dat het niet vanzelf over ging. Op die andere school werd ik ook niet echt geaccepteerd, dit denk ook omdat ik veel terughoudender was. Nog steeds haatte ik mezelf, zelfmoord brieven inspireerde me nog steeds en ik wou ook nog altijd weg. Niet meer bestaan.
Ik ben gestopt met de havo en heb toen mijn vriend leren ontmoeten en ik ging naar het MBO, vanaf toen ging het beter met mij. Ik ben weer mezelf, altijd vrolijk! Heb weer plezier in het leven, vriendinnen en ik doe leuke dingen. Het eetprobleem en de zelfbeschadiging gingen niet zomaar over, ik heb mezelf sinds 2/3 jaar nooit meer gesneden. Maar het eetprobleem worstel ik nog elke dag mee. Ik heel heel erg last van mijn maag na al die jaren elke dag kotsen, en mijn tanden zijn ook niet meer mooi. Ik word zo erg boos als ik aan dat meisje denk die mij heeft gepest... Ik weet niet of het rechtvaardig is maar ik geef nog steeds aan haar de schuld, dat ik nog steeds moeite heb met nieuwe contacten maken, mijn eetprobleem, littekents, nog steeds paniek aanvallen en dat ik gestopt ben met havo. Waar ik heel veel spijt van heb. Ik heb haar bijna nooit meer gezien maar haar vriendinnen kom ik wel is tegen met uitgaan. Dan moet ik weer aan die tijd denken en voel ik me even rot.. Ik ben heel erg bang dat als ik haar dan tegenkom, ik haar zo aanvlieg. Helemaal met een drankje op. Ze heeft mij zo vreselijk veel pijn gedaan!! Ze weet het waarschijnlijk zelf niet eens. Alhoewel ik nu een heel leuk leven heb, kan ik het toch niet helemaal achter mij laten. Ik heb er nog nooit echt over gepraat, misschien is dat het? Ik wil ook een soortvan dat ze weet wat ze mij heeft aangedaan.. Maar ik denk dat ht nu nog weinig nut heeft, omdat ze nog dezelfde arrogante bitch is al vroeger. Zoals nu, ik moet een nieuwe MBO opleiding uitkiezen, terwijl ik het liest fysiotherapie op heb HBO deed, dankzei haar zal ikdat nooit kunnen doen! Weet iemand raad? Ik wil haar achter mij kunnen laten.
anoniem_263167 wijzigde dit bericht op 16-06-2017 18:52
3.62% gewijzigd
zaterdag 17 juni 2017 om 11:11
Zoals ik eerder hier schreef ben ik ook jaren lang gepest. Ik kreeg ook een laag advies voor de middelbare school. Ik ben begonnen met vbo, later een niveau 2 opleiding gedaan, van daar uit doorgestroomd naar niveau 3 en ook 4. Nu heb ik vorig jaar ook nog een hbo opleiding gevolgd. Ik heb mede door het pesten geleerd door te zetten. Ik wilde mezelf en de rest wel even laten zien wat ik kon. En het lukte ook nog allemaak, ik was en ben daar nog altijd trots op. Ik ben ervan overtuigt dat jij ook een hbo opleiding kan doen, laat zien wat je kan 
zaterdag 17 juni 2017 om 11:32
Herkenbaar. Ik ben in mijn tienertijd ook veel gepest. In de brugklas zat een meisje M. waar ik ook mee op de basisschool zat. Ze had 2 gezichten en was erg wisselend. Een bazig type die nogal over anderen kon moederen. Het ene moment snauwde ze me af en de volgende dag weer poeslief. Ik zei wel eens tegen mijn ouders: Zij is net als het weer. Ze kon erg manipuleren en toneelspelen. Het verbaast me dat ze geen actrice geworden is. Vooral als ze iets van me nodig had zei ze dat ik haar beste vriendin was om het van me gedaan te krijgen. Dan was ze haar kluissleutel, pritt stift vergeten. Ook schreef ze minstens 1 keer per week mijn huiswerk over. Want ze had zogenaamd geen tijd gehad. Als ik niet toegaf vertelde ze haar vriendinnen en andere klasgenoten wat een grote egoïst ik was. Ze vond dat ik nooit rekening met haar hield. Maar andersom als ik iets van haar nodig had, had ik pech of moest ze er lang over nadenken. Alles had ze in de overtreffende trap. Mooist, zieligst, grootst, best. In 2 HAVO zat ze weer in mijn klas. Twee andere meiden van de basisschool kwamen ook in die klas. Al vanaf het begin van dat jaar hebben die 3 meiden akelig tegen me gedaan en M. was de aanstichtster. Ze vertelde lelijke dingen over me die niet waar waren zodat ik bijna heel de klas tegen me kreeg. Ik had het pesten meerdere keren aangekaart en niemand deed er wat aan. Eerst bleef het bij opmerkingen, maar later werd het ook fysiek. Spullen afpakken en weggooien, kauwgom in mijn haar smeren, me tegenhouden als ik naar de bus wilde, anonieme telefoontjes met rare geluiden. Ik werd steeds angstiger en een paar weken voor de zomervakantie raakte ik overspannen. Ik ging naar een andere school, want ik stond ook op zittenblijven. Dat wilde ik niet, want ik had op de basisschool ook al een klas gedoubleerd. Toen heb ik M. 15 jaar niet gesproken. Soms kwam ik haar wel eens tegen en als ze "Hoi" zei, zei ik dat soms terug. Verder niks. Toen 2 jaar geleden de klassenreünie van de basisschool aangekondigd werd, had ik dubbele gevoelens. Naar de meeste mensen keek ik uit. Maar ik zat erg met die 3 meiden en dan vooral M. Ik wist dat zij immers zelf lerares was en een gezin. Ik heb niks van dat alles. Geen regulier werk (Sociale Werkplaats) door mijn Autisme. Nooit een serieuze relatie gehad en geen kinderwens. En was bang om geminacht te worden door haar. Zij vond zichzelf altijd beter dan mij en zij is inderdaad verder gekomen.
De reünie verliep zelf gezellig. Toen M. binnenkwam gaf ik haar een hand zonder haar aan te kijken. Ze kwam verder ook niet naar me toe. Het was haar duidelijk, denk ik. Wat mij erg opviel is dat bijna niemand uit zichzelf naar haar toe kwam. Ze moest zelf initiatief nemen en stond vooral met de leraren te praten. Net als vroeger. Bij de leraren in een goed blaadje willen komen. Niks veranderd. Ik had even een binnenpretje toen ze vertelde dat haar oudste een huilbaby was. Dat gun ik haar wel. Gelukkig ging ze na de rondleiding weer weg en niet meer mee naar de borrel. Naar eigen zeggen had ze een afspraak. Een half jaar daarna kwam ik haar tegen op straat. We liepen beiden achter een buggy. Bij haar zat er een kind in en bij mij een hondje (mijn hondje moest revalideren van een operatie). Ze vond de buggy leuk en vroeg of ik hem geleend had. Tot mijn verbazing ontstond er een kort gesprek. Ik vertelde wat mijn hondje mankeerde. Ze vroeg wat ik tegenwoordig deed en heb een beetje gelogen over mijn functie. Wel de naam van het bedrijf genoemd. Ik was te overdonderd om een goed verhaal te verzinnen. Het voelde echt raar. Altijd had ik gedacht haar nog eens te confronteren met haar gedrag van toen. Zeggen wat het me gedaan had. Maar ik kon het niet op dat moment. Omdat ze nu normaal deed. Vertrouwen deed ik haar echter niet. Ze woont sinds 2,5 jaar 1 straat van me vandaan.
Maar wat ik heb ik haar gehaat. Eigenlijk gun ik haar heel weinig geluk. Als ik haar met gezin zie denk ik: Jij verdient dat niet. Iemand die opzettelijk mensen pijn doet en zich omhoog werkt door te manipuleren. Ik heb ook gewenst (in gedachten) dat ze onvruchtbaar was of zelf een kind kreeg met een psychische stoornis. Niet voor dat kind, maar voor haar. Dat ze ook eens weet hoe het is. Blijkbaar mag je die gedachten niet hebben, maar ik heb ze wel. Alleen mijn moeder begrijpt dat. Zij heeft dat ook met haar vroegere pesters. Het is wel minder een issue geworden na dat gesprekje. Het contact blijft nog steeds bij groeten. Ik hoef ook geen vriendschap met haar, daarvoor is teveel gebeurd.
De reünie verliep zelf gezellig. Toen M. binnenkwam gaf ik haar een hand zonder haar aan te kijken. Ze kwam verder ook niet naar me toe. Het was haar duidelijk, denk ik. Wat mij erg opviel is dat bijna niemand uit zichzelf naar haar toe kwam. Ze moest zelf initiatief nemen en stond vooral met de leraren te praten. Net als vroeger. Bij de leraren in een goed blaadje willen komen. Niks veranderd. Ik had even een binnenpretje toen ze vertelde dat haar oudste een huilbaby was. Dat gun ik haar wel. Gelukkig ging ze na de rondleiding weer weg en niet meer mee naar de borrel. Naar eigen zeggen had ze een afspraak. Een half jaar daarna kwam ik haar tegen op straat. We liepen beiden achter een buggy. Bij haar zat er een kind in en bij mij een hondje (mijn hondje moest revalideren van een operatie). Ze vond de buggy leuk en vroeg of ik hem geleend had. Tot mijn verbazing ontstond er een kort gesprek. Ik vertelde wat mijn hondje mankeerde. Ze vroeg wat ik tegenwoordig deed en heb een beetje gelogen over mijn functie. Wel de naam van het bedrijf genoemd. Ik was te overdonderd om een goed verhaal te verzinnen. Het voelde echt raar. Altijd had ik gedacht haar nog eens te confronteren met haar gedrag van toen. Zeggen wat het me gedaan had. Maar ik kon het niet op dat moment. Omdat ze nu normaal deed. Vertrouwen deed ik haar echter niet. Ze woont sinds 2,5 jaar 1 straat van me vandaan.
Maar wat ik heb ik haar gehaat. Eigenlijk gun ik haar heel weinig geluk. Als ik haar met gezin zie denk ik: Jij verdient dat niet. Iemand die opzettelijk mensen pijn doet en zich omhoog werkt door te manipuleren. Ik heb ook gewenst (in gedachten) dat ze onvruchtbaar was of zelf een kind kreeg met een psychische stoornis. Niet voor dat kind, maar voor haar. Dat ze ook eens weet hoe het is. Blijkbaar mag je die gedachten niet hebben, maar ik heb ze wel. Alleen mijn moeder begrijpt dat. Zij heeft dat ook met haar vroegere pesters. Het is wel minder een issue geworden na dat gesprekje. Het contact blijft nog steeds bij groeten. Ik hoef ook geen vriendschap met haar, daarvoor is teveel gebeurd.
zaterdag 17 juni 2017 om 12:22
zaterdag 17 juni 2017 om 12:50
Ja @jufjoke, helemaal mee eens,
Laat je leven weer over jou gaan, wat er met hen gebeurt, heeft namelijk geen invloed op jouw leven, of ze nu gelukkig worden of niet, andersom is dat net zo,
Ik denk dat het mijn ex-pesters totaal niet kan boeien, hoe het nu met mij gaat, ik ben waarschijnlijk slechts een bekend gezicht van vroeger voor ze, en misschien herkennen sommige me niet eens meer.
Pas toen ik met mezelf aan de slag ging, en me op mezelf, en leuke mensen ging richten, kon ik die anderen achter me laten.
Dat geeft zoveel rust, ik koester ook geen wrok meer,
Wat zij van hun leven maken, maakt mij totaal niet uit.
Ik kwam jaren geleden ook nog wel eens een paar ex-pesters tegen, die deden ook heel normaal, ik had toen ook al geen behoefte meer om het erover te hebben, dus bleef ik gewoon beleefd, en dat was het dan, en lang hield het me ook niet meer bezig.
Al die reuni-uitnodigingen, heb ik overigens genegeerd, ik zie dat soort gelegenheden vaak als een soort : "kijk-mij-toch-eens-succesvol-zijn feestje", of slap lullen over vroeger..
Het is niet dat ik daar naartoe hoef te gaan, omdat ik die mensen graag terugzie, want die zitten er niet tussen, ik heb daar dus gewoon niks te zoeken, dat boek is helemaal dicht.
Maak wat moois van je leven, en gooi die onnodige ballast van je af, gun jezelf dat, want dat ben je waard.
Laat je leven weer over jou gaan, wat er met hen gebeurt, heeft namelijk geen invloed op jouw leven, of ze nu gelukkig worden of niet, andersom is dat net zo,
Ik denk dat het mijn ex-pesters totaal niet kan boeien, hoe het nu met mij gaat, ik ben waarschijnlijk slechts een bekend gezicht van vroeger voor ze, en misschien herkennen sommige me niet eens meer.
Pas toen ik met mezelf aan de slag ging, en me op mezelf, en leuke mensen ging richten, kon ik die anderen achter me laten.
Dat geeft zoveel rust, ik koester ook geen wrok meer,
Wat zij van hun leven maken, maakt mij totaal niet uit.
Ik kwam jaren geleden ook nog wel eens een paar ex-pesters tegen, die deden ook heel normaal, ik had toen ook al geen behoefte meer om het erover te hebben, dus bleef ik gewoon beleefd, en dat was het dan, en lang hield het me ook niet meer bezig.
Al die reuni-uitnodigingen, heb ik overigens genegeerd, ik zie dat soort gelegenheden vaak als een soort : "kijk-mij-toch-eens-succesvol-zijn feestje", of slap lullen over vroeger..
Het is niet dat ik daar naartoe hoef te gaan, omdat ik die mensen graag terugzie, want die zitten er niet tussen, ik heb daar dus gewoon niks te zoeken, dat boek is helemaal dicht.
Maak wat moois van je leven, en gooi die onnodige ballast van je af, gun jezelf dat, want dat ben je waard.
zaterdag 17 juni 2017 om 12:58
Nou bij dezekonijntje123 schreef: ↑17-06-2017 10:03Pfoe herkenbaar. Ik ben ook lang en heftig gepest, net zoals veel anderen in dit topic. Ik ga later even uitgebreid reageren!
Ik denk niet dat de pester je zo hoort te blijven achtervolgen. Ik ben heftig gepest geweest en ben lang boos geweest op de daders, maar nu doet het me nagenoeg niks meer als ik ze tegenkom. Leuk is anders, maar ik word niet emotioneel en ik raak ook niet per sé van slag. Het was nu eenmaal zo, en die periode ligt in het verleden. Ik geloof ook dat mensen ook moeten leren van hun fouten en dat dat onderdeel is van het leven. Iedereen krijgt zo een hoop shit mee waar hij of zij mee moet leren leven - ik en zij dus ook. Ik heb daarom geen behoefte aan wraak of wat dan ook, al heeft dat lang geduurd voordat ik dat kon zeggen.Ik heb wel aan automutilatie gedaan en last gehad van depressies, vrij lang zelfs. Dat reken ik mijn pesters niet aan, dat zijn mijn issues, waar alleen ik zelf iets aan kan doen. Het gaat met de juiste hulp ook steeds beter. Mijn uitdaging is omgaan met flinke angsten en onzekerheden die ik nu heb, en in het verleden blijven hangen werkt averechts heb ik geleerd.
Probeer hulp te zoeken om los te laten wat er is gebeurd en ook om om te leren gaan met de effecten die het nú op je heeft. Met de pesters of wie dan ook van vroeger heb je niks meer van doen. Koester de fijne mensen die er nu zijn en focus je op de juiste hulp!
