Psyche
alle pijlers
Ik kom er niet meer uit (extreem wantrouweb)
dinsdag 9 juli 2019 om 21:26
Beste mensen,
Ik ben 37 jaar, alleenstaand en heb meerdere chronische ziekten onder de leden. In principe kan ik niet tot nauwelijks werken laat staan echt socialiseren. Ik doe in het dagelijks leven kleine dingen voornamelijk gericht op dieren. Verder heb ik een vader waar ik niet veel mee kan, geen verdere familie voor mijn gevoel en misschien 1 goede vriendin die ver weg woont en ik dus met moeite 3 x per jaar zie.
Ik heb nooit echt iemand kunnen vertrouwen, vooral na mijn 10e levensjaar. Ik heb het etiket emotioneel verwaarloosd. Vanaf mijn 13e kwamen er chronische ziekten in het spel, diagnoses kwamen pas vanaf mijn 25e. In de tussentijd heb ik psychotherapie gehad fulltime, wat mijn lichaam na een jaar ook niet meer aankon, dus een maand voor het einde werd ik bedlegerig en de instelling met psychologen heeft mij zwart gemaakt binnen de groep (men zegt dat de instelling niet betaald kreeg als een therapie niet werd afgerond, veel psychologen van die tijd zijn ontslagen)
De jaren erna was revalideren, een draai proberen te vinden binnen werk enz. Tot mijn lichaam dit ook niet meer kon. Helaas kon ik niks meer voor mijn baas betekenen dus ontslag volgde (op een nette manier)
Weer volgde een lange periode van herstellen.
De laatste paar jaren doe ik wat meer en dat gaat met ups en downs.
Simpel voorbeeld, vorig jaar zomer kon ik 2 maanden amper nog lopen maar ik heb ondertussen de kennis dat je hoe dan ook moet blijven bewegen want toegeven aan mijn lijf, betekend bedlegerig zijn.
In die periode van amper kunnen lopen, kwam ik erachter dat in feite bijna niemand echt te vertrouwen is. Ik ben een persoon die mensen graag helpt maar hulp terug is teveel gevraagd.
In die periode was ik psychisch wel erg sterk.
Ik heb toen veel mensen verloren of de rug toegekeerd uit zelfbescherming, toxische personen.
Toen werd het wel heel erg stil en ik begon me daadwerkelijk depressief te voelen en eenzaam, ik heb dit ook gedeeld met mensen maar kennelijk is dit verholpen met 1 lunch.
Ik heb direct de stoute schoenen aangetrokken en ben vrijwilliger geworden op een zorgboerderij, ik doe daar een uurtje wat ik kan doen. Ik doe mijn best socialiseren online want alle mensen in mijn telefoonlijst zijn al als niet betrouwbaar gecategoriseerd
helaas heb ik dat mogen bevestigen.
Ik ben in de weer geweest met mijn nieuwe huisarts maar die nieuwe vertrouw ik ook niet. Lifecoach erbij, zo'n praktijkondersteuner van de huisarts, antidepressiva, voor mij de hele mikmak.
Ik ben van een extravert naar een introvert gegaan. Ik vertrouw echt niemand meer. Psychologen vertrouw ik nog t minst van allemaal dus ik ben op t eind van mijn Latijn.
Met mijn chronische ziekten in combinatie met dat ik hier alleen de boel bezet houd, want als het erop aan komt heb ik geen meerwaarde voor anderen, zie ik niet in waarom ik nog zou strijden. En door wat ik heb meegemaakt de laatste jaren van mensen die anderen misbruiken, geloof ik niet dat iedereen iets waard is. Ik ben iets waard voor mijn dieren en daar houd het bij op.
Dan komt de vraag: wat houdt je tegen: mijn dieren, mijn kat is een geval zoals ik, ik ben de eerste die ze vertrouwd na 10 jaar mishandeling en verwaarlozing. Zonder mijn dieren was ik er allang niet meer geweest. Maar mijn idee is als het na de zomer nog niks veranderd is, dit mijn laatste zomer was. Mijn chronische ziekten icm geen mensen om op terug te vallen is geen doen. En sorry, echt ik geloof niet meer in psychologen, want al die jaren was ik psychisch redelijk stabiel maar chronisch ziek en toen kreeg ik de stempel depressief. Nu ben ik depressief en hopla er gaan geen nieuwe deuren voor mij open.
Het spijt me zeer dat dit verhaal zo lang is geworden maar ik ben graag duidelijk. Al word ik er vaak van beticht niet duidelijk te zijn dus nee het ligt niet aan jou
Ik weet ook niet goed wat mijn vraag is, misschien is er iemand die zich erin herkent (?)
Het enige waar ik wel duidelijk over kan zijn is please ik kan nu van niks in de shit komen dus ik hoor graag meningen verpakt in een mooie verpakking. Misschien is dat wat ik zoek, steun.
Als je mij niet begrijpt, heel logisch, ik begrijp al een half jaar ook niks van mezelf
Voor degene die dit helemaal gelezen hebben, heel veel dank!!!
Ik ben 37 jaar, alleenstaand en heb meerdere chronische ziekten onder de leden. In principe kan ik niet tot nauwelijks werken laat staan echt socialiseren. Ik doe in het dagelijks leven kleine dingen voornamelijk gericht op dieren. Verder heb ik een vader waar ik niet veel mee kan, geen verdere familie voor mijn gevoel en misschien 1 goede vriendin die ver weg woont en ik dus met moeite 3 x per jaar zie.
Ik heb nooit echt iemand kunnen vertrouwen, vooral na mijn 10e levensjaar. Ik heb het etiket emotioneel verwaarloosd. Vanaf mijn 13e kwamen er chronische ziekten in het spel, diagnoses kwamen pas vanaf mijn 25e. In de tussentijd heb ik psychotherapie gehad fulltime, wat mijn lichaam na een jaar ook niet meer aankon, dus een maand voor het einde werd ik bedlegerig en de instelling met psychologen heeft mij zwart gemaakt binnen de groep (men zegt dat de instelling niet betaald kreeg als een therapie niet werd afgerond, veel psychologen van die tijd zijn ontslagen)
De jaren erna was revalideren, een draai proberen te vinden binnen werk enz. Tot mijn lichaam dit ook niet meer kon. Helaas kon ik niks meer voor mijn baas betekenen dus ontslag volgde (op een nette manier)
Weer volgde een lange periode van herstellen.
De laatste paar jaren doe ik wat meer en dat gaat met ups en downs.
Simpel voorbeeld, vorig jaar zomer kon ik 2 maanden amper nog lopen maar ik heb ondertussen de kennis dat je hoe dan ook moet blijven bewegen want toegeven aan mijn lijf, betekend bedlegerig zijn.
In die periode van amper kunnen lopen, kwam ik erachter dat in feite bijna niemand echt te vertrouwen is. Ik ben een persoon die mensen graag helpt maar hulp terug is teveel gevraagd.
In die periode was ik psychisch wel erg sterk.
Ik heb toen veel mensen verloren of de rug toegekeerd uit zelfbescherming, toxische personen.
Toen werd het wel heel erg stil en ik begon me daadwerkelijk depressief te voelen en eenzaam, ik heb dit ook gedeeld met mensen maar kennelijk is dit verholpen met 1 lunch.
Ik heb direct de stoute schoenen aangetrokken en ben vrijwilliger geworden op een zorgboerderij, ik doe daar een uurtje wat ik kan doen. Ik doe mijn best socialiseren online want alle mensen in mijn telefoonlijst zijn al als niet betrouwbaar gecategoriseerd
helaas heb ik dat mogen bevestigen. Ik ben in de weer geweest met mijn nieuwe huisarts maar die nieuwe vertrouw ik ook niet. Lifecoach erbij, zo'n praktijkondersteuner van de huisarts, antidepressiva, voor mij de hele mikmak.
Ik ben van een extravert naar een introvert gegaan. Ik vertrouw echt niemand meer. Psychologen vertrouw ik nog t minst van allemaal dus ik ben op t eind van mijn Latijn.
Met mijn chronische ziekten in combinatie met dat ik hier alleen de boel bezet houd, want als het erop aan komt heb ik geen meerwaarde voor anderen, zie ik niet in waarom ik nog zou strijden. En door wat ik heb meegemaakt de laatste jaren van mensen die anderen misbruiken, geloof ik niet dat iedereen iets waard is. Ik ben iets waard voor mijn dieren en daar houd het bij op.
Dan komt de vraag: wat houdt je tegen: mijn dieren, mijn kat is een geval zoals ik, ik ben de eerste die ze vertrouwd na 10 jaar mishandeling en verwaarlozing. Zonder mijn dieren was ik er allang niet meer geweest. Maar mijn idee is als het na de zomer nog niks veranderd is, dit mijn laatste zomer was. Mijn chronische ziekten icm geen mensen om op terug te vallen is geen doen. En sorry, echt ik geloof niet meer in psychologen, want al die jaren was ik psychisch redelijk stabiel maar chronisch ziek en toen kreeg ik de stempel depressief. Nu ben ik depressief en hopla er gaan geen nieuwe deuren voor mij open.
Het spijt me zeer dat dit verhaal zo lang is geworden maar ik ben graag duidelijk. Al word ik er vaak van beticht niet duidelijk te zijn dus nee het ligt niet aan jou
Ik weet ook niet goed wat mijn vraag is, misschien is er iemand die zich erin herkent (?)
Het enige waar ik wel duidelijk over kan zijn is please ik kan nu van niks in de shit komen dus ik hoor graag meningen verpakt in een mooie verpakking. Misschien is dat wat ik zoek, steun.
Als je mij niet begrijpt, heel logisch, ik begrijp al een half jaar ook niks van mezelf
Voor degene die dit helemaal gelezen hebben, heel veel dank!!!
woensdag 31 juli 2019 om 20:27
Dank je! Zal eens kijken!Sharing schreef: ↑29-07-2019 23:10Luwaya, wat voor mij echt een eye-opener was en heel vaak aan terug gedacht is het boek van Samuel Pisar "Bloed en Hoop". Als 12 jarig jongetje overleeft hij de nazi-kampen. Hoe kan het dat daarna de één getekend en wantrouwend door het leven gaat en de ander daar juist kracht uit put om door te gaan. Voor mij een raadsel. Misschien vind je er herkenning in. Ondanks alles vertrouwen in jezelf. Hoop ik.
zaterdag 10 augustus 2019 om 14:56
Dit topic raakt mij echt.
Momenteel moet ik ook schrijven dat ik, door persoonlijk omstandigheden, absoluut slecht in mijn vel zit.
Heb zeer heftige gedachten, ondermeer over zelfmoord.
Voel me een éénling en mis aansluiting in deze maatschappij.
Het is ook steeds meer 'ieder voor zich en God voor ons allen'.
Zo langzamerhand heb ik de hoop opgegeven.
Vind het vooral ook pijnlijk dat ik zelden een relatie heb gehad, nooit een fatsoenlijke baan heb gehad en sociale omgang zo moeilijk blijf vinden.
Ik raak steeds meer vervreemd van deze maatschappij en ik vind de mentaliteit vaak afstandelijk, zakelijk, kil en onpersoonlijk.
Als je je kwetsbaar opstelt en je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, wordt je geheid neergesabeld en afgemaakt.
Ik ben het beu om tegen windmolens te moeten vechten en om mij nooit begrepen te voelen.
Momenteel moet ik ook schrijven dat ik, door persoonlijk omstandigheden, absoluut slecht in mijn vel zit.
Heb zeer heftige gedachten, ondermeer over zelfmoord.
Voel me een éénling en mis aansluiting in deze maatschappij.
Het is ook steeds meer 'ieder voor zich en God voor ons allen'.
Zo langzamerhand heb ik de hoop opgegeven.
Vind het vooral ook pijnlijk dat ik zelden een relatie heb gehad, nooit een fatsoenlijke baan heb gehad en sociale omgang zo moeilijk blijf vinden.
Ik raak steeds meer vervreemd van deze maatschappij en ik vind de mentaliteit vaak afstandelijk, zakelijk, kil en onpersoonlijk.
Als je je kwetsbaar opstelt en je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, wordt je geheid neergesabeld en afgemaakt.
Ik ben het beu om tegen windmolens te moeten vechten en om mij nooit begrepen te voelen.
zondag 11 augustus 2019 om 19:08
Dat raakt mij ook wat jij schrijftUpward_spiral schreef: ↑10-08-2019 14:56Dit topic raakt mij echt.
Momenteel moet ik ook schrijven dat ik, door persoonlijk omstandigheden, absoluut slecht in mijn vel zit.
Heb zeer heftige gedachten, ondermeer over zelfmoord.
Voel me een éénling en mis aansluiting in deze maatschappij.
Het is ook steeds meer 'ieder voor zich en God voor ons allen'.
Zo langzamerhand heb ik de hoop opgegeven.
Vind het vooral ook pijnlijk dat ik zelden een relatie heb gehad, nooit een fatsoenlijke baan heb gehad en sociale omgang zo moeilijk blijf vinden.
Ik raak steeds meer vervreemd van deze maatschappij en ik vind de mentaliteit vaak afstandelijk, zakelijk, kil en onpersoonlijk.
Als je je kwetsbaar opstelt en je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, wordt je geheid neergesabeld en afgemaakt.
Ik ben het beu om tegen windmolens te moeten vechten en om mij nooit begrepen te voelen.
Ik herken wat je zegt. Sterkte upward spiral
Ik vind het altijd erger voor een ander omdat er best veel mensen zich eenzaam voelen maar wel familie of vrienden hebben die ze in het echte leven zien. Als er bijvoorbeeld iemand dood is, vind ik het zo erg voor de omgeving en wilde ik dat ik de dode was want daar zou nagenoeg niemand iets van merken.
Dat vervreemden voel ik dit weekend ook weer intens, iedereen is leuke dingen doen maar ik moet tevreden zijn met een berichtje af en toe.
Inderdaad juist sinds ik me depressief maar vooral eenzaam voelt, en dit heb gezegd, laten mensen me al helemaal links liggen. Gevolg is ook dat ik juist daardoor naar een einddatum kijk.
zondag 11 augustus 2019 om 20:14
Heb je dit aan je vrienden verteld of aan iemand die je vertrouwd?Luwaya schreef: ↑11-08-2019 19:08Dat raakt mij ook wat jij schrijft
Ik herken wat je zegt. Sterkte upward spiral
Ik vind het altijd erger voor een ander omdat er best veel mensen zich eenzaam voelen maar wel familie of vrienden hebben die ze in het echte leven zien. Als er bijvoorbeeld iemand dood is, vind ik het zo erg voor de omgeving en wilde ik dat ik de dode was want daar zou nagenoeg niemand iets van merken.
Dat vervreemden voel ik dit weekend ook weer intens, iedereen is leuke dingen doen maar ik moet tevreden zijn met een berichtje af en toe.
Inderdaad juist sinds ik me depressief maar vooral eenzaam voelt, en dit heb gezegd, laten mensen me al helemaal links liggen. Gevolg is ook dat ik juist daardoor naar een einddatum kijk.
Heb je op dit moment hulp daarbij?
zondag 11 augustus 2019 om 20:44
Heel erg bedankt, Luwaya.Luwaya schreef: ↑11-08-2019 19:08Dat raakt mij ook wat jij schrijft
Ik herken wat je zegt. Sterkte upward spiral
Ik vind het altijd erger voor een ander omdat er best veel mensen zich eenzaam voelen maar wel familie of vrienden hebben die ze in het echte leven zien. Als er bijvoorbeeld iemand dood is, vind ik het zo erg voor de omgeving en wilde ik dat ik de dode was want daar zou nagenoeg niemand iets van merken.
Dat vervreemden voel ik dit weekend ook weer intens, iedereen is leuke dingen doen maar ik moet tevreden zijn met een berichtje af en toe.
Inderdaad juist sinds ik me depressief maar vooral eenzaam voelt, en dit heb gezegd, laten mensen me al helemaal links liggen. Gevolg is ook dat ik juist daardoor naar een einddatum kijk.
Het gaat momenteel wel iets beter met me.
Heb een aantal beroerde dagen gehad.
Ook na een aanvaring in de familie.
Gelukkig heb ik de draad wel weer een beetje kunnen oppakken.
Maar makkelijk was het zeker niet.
zondag 11 augustus 2019 om 21:20
Lief dat jullie reageren!
Miss maran
De mensen "naast " me weten al jaren dat ik niet meer wil "leven" omdat ik niet leef. Mijn chronische ziekte icm geld is niet leefbaar. Daar bovenop dat ik niet de moeite waard ben om in het echt mee af te spreken, ik ben goed genoeg voor sms contact, na ja je weet hoeveel mensen dat nog doen, erg weinig dus.
Hulp heb ik de afgelopen maanden proberen te vinden maar niet gevonden. Heb te lang bij psychologen en in therapie gezeten om te weten wat ze iedereen vertellen. Maar ik ben niet iedereen en de moeite waard. Mijn ouders plat gezegd hebben seks gehad, ik nu 37 jaar een probleem.
Upward spiral: fijn dat het nu beter gaat.!
Miss maran
De mensen "naast " me weten al jaren dat ik niet meer wil "leven" omdat ik niet leef. Mijn chronische ziekte icm geld is niet leefbaar. Daar bovenop dat ik niet de moeite waard ben om in het echt mee af te spreken, ik ben goed genoeg voor sms contact, na ja je weet hoeveel mensen dat nog doen, erg weinig dus.
Hulp heb ik de afgelopen maanden proberen te vinden maar niet gevonden. Heb te lang bij psychologen en in therapie gezeten om te weten wat ze iedereen vertellen. Maar ik ben niet iedereen en de moeite waard. Mijn ouders plat gezegd hebben seks gehad, ik nu 37 jaar een probleem.
Upward spiral: fijn dat het nu beter gaat.!
zondag 11 augustus 2019 om 22:22
Lief dat jullie reageren!
Miss maran
De mensen "naast " me weten al jaren dat ik niet meer wil "leven" omdat ik niet leef. Mijn chronische ziekte icm geld is niet leefbaar. Daar bovenop dat ik niet de moeite waard ben om in het echt mee af te spreken, ik ben goed genoeg voor sms contact, na ja je weet hoeveel mensen dat nog doen, erg weinig dus.
Hulp heb ik de afgelopen maanden proberen te vinden maar niet gevonden. Heb te lang bij psychologen en in therapie gezeten om te weten wat ze iedereen vertellen. Maar ik ben niet iedereen en de moeite waard. Mijn ouders plat gezegd hebben seks gehad, ik nu 37 jaar een probleem.
Upward spiral: fijn dat het nu beter gaat.!
Miss maran
De mensen "naast " me weten al jaren dat ik niet meer wil "leven" omdat ik niet leef. Mijn chronische ziekte icm geld is niet leefbaar. Daar bovenop dat ik niet de moeite waard ben om in het echt mee af te spreken, ik ben goed genoeg voor sms contact, na ja je weet hoeveel mensen dat nog doen, erg weinig dus.
Hulp heb ik de afgelopen maanden proberen te vinden maar niet gevonden. Heb te lang bij psychologen en in therapie gezeten om te weten wat ze iedereen vertellen. Maar ik ben niet iedereen en de moeite waard. Mijn ouders plat gezegd hebben seks gehad, ik nu 37 jaar een probleem.
Upward spiral: fijn dat het nu beter gaat.!
