Ik kom maar niet los van mijn leegte gevoel

Hoi,

Ik was altijd enorm gelukkig, ijverig en gemotiveerd in het leven. Dit totdat het op een vervelende manier uit was gegaan met mijn eerste 'vriendin' (het was nogal ingewikkeld, vandaar de apostrofs).

Sindsdien heeft het al mijn onderliggende persoonlijke problemen getriggerd en mezelf ermee geconfronteerd. Hierdoor allemaal kwam ik in een diepe depressie. Ik heb er enorm veel aan gewerkt om me problemen in mezelf op te lossen en om rust in mezelf te vinden. Dit is me heel goed gelukt en ik ben enorm blij met de persoon die ik daardoor geworden ben. Ik ben een 100x betere versie van mezelf geworden en ik projecteer mezelf niet meer zo snel op andere mensen. Ik kan erdoor 100x beter relativeren en reflecteren en dat voelt geweldig en rust gevend. Ik vind dat mijn depressie een van de meest interessantste en leervolle ervaringen was die ik ooit had en bekijk het dus positief allemaal.

Maar dat ik dit niet met haar kan delen en of laten zien (er is geen contact met haar mogelijk namelijk) doet me soms nog wel enorm pijn. Echter denk ik dat als een persoon niet eens de moeite wilt nemen om naar je te luisteren en of te zien hoe je veranderd bent, dat je dat moet los laten en er geen wederzijdse liefde kan ontstaan tussen elkaar.

Maar ik voel me compleet leeg. Ik heb een jaar lang in een depressie gezeten en ik kom er al grotendeels uit, maar de leegte zit er al maanden lang. Dat leegte voelt zo verschrikkelijk aan. Ik heb alles dat ik al zou willen hebben. Goeie studie, goeie toekomst, stabiele financiën, goed met mensen omgaan etc. Ik had veel hobby's maar nu voel ik er nog weinig waarde in. Mijn filosofie is dat ik niks weet en ik vind een enorme rust in het niks weten, maar ik voel me in mijn filosofie wel eenzaam in me omgeving, omdat velen wel een of andere visie hebben dat ze wel iets met zekerheid weten en als ik erop op in ga met interesse over waarom dat zo in elkaar zit dan raak je uiteindelijk wel een punt waar irritatie bij ze ontstaat. Maar die irritatie kan ik wel begrijpen en dan laat ik het daarbij ook. Het enige dat ik steeds wil/wou was om met haar samen leuke dingen te doen (iets dat toen niet mogelijk was vanwege twee verschillende afkomsten en het verboden was om elkaar te zien in die tijd).

Ik heb al in enorm veel verschillende omgevingen gezeten, van achterstandswijken tot professoren en ik voel me maar overal eenzaam. Soms kun je je meer eenzaam voelen wanneer je je rond mensen bevind dan als je in je eentje op je kamer zit. Ik weet niet wat ik nog kan doen om mezelf op te vullen met een waarde gevoel om me niet leeg te voelen. Velen mensen adviseren mij om anti depresieva medicatie te nemen vanwege mijn enorme terugvallen die ik soms heb dat ik zelfmoord gedachtes krijg, maar ik wil dit zonder medicatie erdoor heen komen om er sterker uit te komen. Soms heb ik ook zelfmoord gedachtes wanneer ik me rustig voel. Dit vanwege dat consistente leegte gevoel. Ik voel me soms al 150 jaar oud van binnen en ben enorm verveeld met dit leven. Ik wil uitgedaagd worden op intellectueel en emotioneel gebied en ik heb mezelf er al enorm veel in uitgedaagd en dat ik die uitdaging niet in andere kan vinden is wat mij zo verveeld.

MwTheelepel schreef: ↑

16-09-2017 11:55

Je verhaal is wat warrig moet ik zeggen maar het is duidelijk dat je niet goed in je vel zit. Heb je professionele hulp (gehad)? Hulp hoeft geen medicatie te betekenen, daar ben je zelf bij als je dat niet wil geef je dat aan en niemand kan je dwingen (nou ja de rechter maar dan moet er wel heel wat aan de hand zijn). Medicijnen zijn vaak ook geen oplossing, ze werken ter ondersteuning maar met therapie werk je echt aan de oorzaak. Je kunt ook prima therapie krijgen zonder dat je medicijnen slikt. Ga naar de huisarts en vertel hem/haar je verhaal en laat je doorverwijzen. Sterkte.

Ja, helemaal vergeten erbij te zetten. Ik loop al een jaar lang therapie bij de psycholoog en de psychiater. Ik heb ook al iets van 7 verschillende psychologen gehad in me leven. Al vanaf me 13, vanwege vermoedelijk asperger en OCD. Bij elke psychiater komen we op hetzelfde neer en dat is de methodologie van de psychologie, wetenschap en spiritualiteit.

Mijn verhaal is idd wat warrig. Ik ben nooit echt goed geweest in het schrijven er ontstaat een soort van kortsluiting in me hoofd telkens bij het schrijven. Dit heb ik niet met praten en ik ben daarnaast ook iemand die veel meer is van het wiskunde gedeelte en niet van de grammatica, zins opbouw etc.

Siofra schreef: ↑

16-09-2017 11:54

Net zo min dat alleen maar denken aan de moeilijke periode in je leven iets positiefs kan brengen. Waarom denk je niet aan de leuke tijden?

Ben ik ook mee eens. Ik denk ook aan de leuke tijden en dat het enorm veel positieven met zich mee heeft gebracht en ik er enorm veel van heb geleerd en door ben veranderd. Ik heb vroeger op gitaarles en pianoles gezeten, maar het is niet echt iets voor mij. Ik heb ook op 3 vechtsporten gezeten en enorm veel dingen uitgeprobeerd maar niks vult me meer op.

clueless17 schreef: ↑

16-09-2017 12:12

hoelang is het nu uit?
mijn ervaring is dat het toch wel 2 jaar duurt om los te komen van iemand.van het gevoel;dit had ik met hem/haar willen delen.
dat gevoel staat gewoon alles in de weg.
ervaar je helemaal geen verbetering?dat het slijt zeg maar?

Iets langer dan een jaar geleden is het uit gegaan. We hadden anderhalf jaar een 'relatie'. Ik voel verbetering in het rust vinden en het over me heen te laten komen en het te accepteren. Me gedachtes zitten ook niet meer 24/7 bij haar en focus ik me meer op mezelf. Maar ik zit dan in een complete witte kamer met wat ik wil in het leven en ik heb al zoveel gedaan, uitgeprobeerd en meegemaakt in het leven.

Siofra schreef: ↑

16-09-2017 12:20

Dat is ook een super vreemde ervaring, dat wanneer je denkt je doel bereikt te hebben, je dan tot het besef komt dat dat nooit je doel is geweest.

Zeker, maar blijkbaar was dat mijn doel niet en kan ik verder kijken en zie het als iets positiefs.

Verbinder schreef: ↑

16-09-2017 13:46

Denk je dat je jouw leegte op 1 of andere manier zou kunnen opvullen als je met jouw kennis, rust en innerlijke wijsheid juist iets kan doen voor anderen?
Waarschijnlijk zoek je nu meer inspiratie/verbinding.
En zoals je zegt heb je alles wat je al zou willen hebben in je leven.
Zou je beroepsmatig kunnen veranderen en een andere baan vinden waarbij je je kwaliteiten kunt aanspreken die je hebt en waarbij je anderen kunt helpen? Zodat je veel meer prettige uitdaging, zingeving, wisselwerking en jeugdigheid kan voelen?

Dat is het probleem juist. Ik doe al heel veel voor anderen en ik vind dat ook leuk om te doen en geeft me af en toe nog een waardegevoel. Maar dit waardegevoel wordt steeds minder. Dit komt tevens doordat ik erover na denk over wat is iets 'goed' of 'slecht' doen? Wat is nou eigenlijk 'iets' voor anderen doen. Stel ik splits het universum in twee exacte kopieën op dit exact moment. In een universum doe ik 'iets' voor iemand anders of help ik iemand ergens mee en in het andere universum doe ik het niet. Observeer beiden universum in een tijd van oneindig of tot het einde van de tijd of tot het einde van mijn of die persoon zijn leven en dan observeren in welk universum het 'beter' is. Dat is iets dat ik te onwetend voor ben om dat te weten of 'goed' en 'slecht' subjectieve gecreëerde woorden zijn als belangstelling om onze emoties in een abstracte vorm gemakkelijker te kunnen communiceren met elkaar. Ik hou ervan om er zo over te filosoferen en als ik het hierdoor niet weet dan volg ik mijn gevoel wat er in mijn hart zit en dat is iets voor anderen doen en elkaar te helpen. Maar heb al zoveel voor anderen gedaan en ik verwachter ook absoluut niks voor terug. Het is de eenzaamheid in mijn filosofie en gedachtes die mij een leegte gevoel creëren en ik dat graag met iemand dicht bij zou willen delen en over filosoferen die ik aantrekkelijk vind.