Psyche
alle pijlers
Ik mis zo erg de warmte van vroeger
zondag 27 november 2016 om 02:31
Getwijfeld of dit onder relaties of psyche thuishoort. Gekozen voor het laatste.
Situatie: 34, single, kinderwens, heb een soort vriendje waarbij ik meer voel 'het moet maar en ach hij is best aardig en aantrekkelijk, heel goede Mr Good Enough' maar ik heb weinig behoefte om hem meer dan 1x / week te zien. Vind het gezellig om opzich vaker bij hem te slapen maar ben niet altijd bijster geïnteresseerd in zijn verhaal, kan niet vaker dan 1/week interesse opbrengen.
Ik zit al maanden in een verbouwing, mijn baan is een grote stressfactor, en ik kan hem er eigenlijk even niet bij hebben, mede omdat hij 'wel leuk' is. Ik voel me elke dag na mijn werk moe. Ik zit elk weekend te malen over die verbouwing.
De afgelopen jaren zijn mijn beide oma's overleden, en vooral de laatste tijd mis ik hen zo erg en het gezinsleven dat we vroeger hadden. De warmte. De gezelligheid. Alles. Toen het leven nog zo simpel leek. Dagenlange bezoekjes aan de provincie waar ze vandaan kwamen. Later in mijn eigen stad de gezelligheid van vrienden bij mijn vereniging,
In mijn huidige leven waarin ik voor niets tijd lijk te hebben (zie vrijwel nooit oude vrienden die ver weg wonen, hier in de buurt gaat het nu komen), zie ik mijn familie zo weinig. 1x/ 2 maanden ofzo. Vaker lijk ik niet op te kunnen brengen. Altijd moe. Altijd die baan die niks brengt behalve frustratie. Ik ga bijna weer het liefst in een winkel werken en mijn intellect uitdagen met mooie biebboeken.
Het is zo'n warrig verhaal, sorry, maar ik peobeer te zeggen dat ik mijn huidige werkende leven als tamelijk eenzame single in een stad die wellicht nooit de mijne zal worden verschrikkelijk vind. Echt verschrikkelijk. Ik wil zo graag het leven dat ik vroeger had toen ik nog in mijn oude stad woonde, en ook heel erg het leven als gezinnetje. Altijd gezelligheid om je heen. Op zaterdag lekker naar oma maar nu naar mijn moeder. Ik word telkens zo verdrietig als ik denk aan de fijne herinneringen van vroeger en dat vergelijk met de emotionele kou in het hier en nu. Er is geen uitizicht op verbetering, nou ja, wel, maar dat is een leven waarin ik me erbij neerleg dat ik suboptimaal gelukkig ben op zijn best met een geweldige man die ik zelf maar zo-zo vind qua gevoel.
Herkennen anderen dit en hoe ga je hiermee om? Accepteren dat vroeger nooit meer terugkomt, en dat ongelukkg zijn bij het leven hoort? Gewoon maar settelen?
Situatie: 34, single, kinderwens, heb een soort vriendje waarbij ik meer voel 'het moet maar en ach hij is best aardig en aantrekkelijk, heel goede Mr Good Enough' maar ik heb weinig behoefte om hem meer dan 1x / week te zien. Vind het gezellig om opzich vaker bij hem te slapen maar ben niet altijd bijster geïnteresseerd in zijn verhaal, kan niet vaker dan 1/week interesse opbrengen.
Ik zit al maanden in een verbouwing, mijn baan is een grote stressfactor, en ik kan hem er eigenlijk even niet bij hebben, mede omdat hij 'wel leuk' is. Ik voel me elke dag na mijn werk moe. Ik zit elk weekend te malen over die verbouwing.
De afgelopen jaren zijn mijn beide oma's overleden, en vooral de laatste tijd mis ik hen zo erg en het gezinsleven dat we vroeger hadden. De warmte. De gezelligheid. Alles. Toen het leven nog zo simpel leek. Dagenlange bezoekjes aan de provincie waar ze vandaan kwamen. Later in mijn eigen stad de gezelligheid van vrienden bij mijn vereniging,
In mijn huidige leven waarin ik voor niets tijd lijk te hebben (zie vrijwel nooit oude vrienden die ver weg wonen, hier in de buurt gaat het nu komen), zie ik mijn familie zo weinig. 1x/ 2 maanden ofzo. Vaker lijk ik niet op te kunnen brengen. Altijd moe. Altijd die baan die niks brengt behalve frustratie. Ik ga bijna weer het liefst in een winkel werken en mijn intellect uitdagen met mooie biebboeken.
Het is zo'n warrig verhaal, sorry, maar ik peobeer te zeggen dat ik mijn huidige werkende leven als tamelijk eenzame single in een stad die wellicht nooit de mijne zal worden verschrikkelijk vind. Echt verschrikkelijk. Ik wil zo graag het leven dat ik vroeger had toen ik nog in mijn oude stad woonde, en ook heel erg het leven als gezinnetje. Altijd gezelligheid om je heen. Op zaterdag lekker naar oma maar nu naar mijn moeder. Ik word telkens zo verdrietig als ik denk aan de fijne herinneringen van vroeger en dat vergelijk met de emotionele kou in het hier en nu. Er is geen uitizicht op verbetering, nou ja, wel, maar dat is een leven waarin ik me erbij neerleg dat ik suboptimaal gelukkig ben op zijn best met een geweldige man die ik zelf maar zo-zo vind qua gevoel.
Herkennen anderen dit en hoe ga je hiermee om? Accepteren dat vroeger nooit meer terugkomt, en dat ongelukkg zijn bij het leven hoort? Gewoon maar settelen?
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
zondag 27 november 2016 om 02:55
Kom er achter wat je wilt en maak keuzes.
Je bent een beetje aan het dobberen, maar je zwemt niet.
En inderdaad, mensen moeten altijd accepteren dat vroeger reeds voorbij is en gedane zeken nemen geen keer.
Ga mee met de tijd.
Je hoeft natuurlijk niet te settelen voor iets waarbij je je niet goed voelt.
Misschien een andere baan?
Kom er achter waarom je zo moe bent en doe daar wat aan.
Zo heeft niemand iets aan je...jij zelf het allerminst.
Misschien heb je niet de juiste partner, maar misschien ben je ongelukkig met iets anders in je leven en projecteer je dat op hem?
Wat vervelend dat je zo ongelukkig bent...probeer anders thuis wat van die ouderwetse huiselijkheid te creeren?
Dat is wat ik zelf altijd doe als ik de nagedachtenis van mijn warmhartige oma eer.
Dan nodig ik een paar goede vrienden uit en bereid ik een feestmaal.
En dan wordt het bijna vanzelf ouderwets gezellig.
Je bent een beetje aan het dobberen, maar je zwemt niet.
En inderdaad, mensen moeten altijd accepteren dat vroeger reeds voorbij is en gedane zeken nemen geen keer.
Ga mee met de tijd.
Je hoeft natuurlijk niet te settelen voor iets waarbij je je niet goed voelt.
Misschien een andere baan?
Kom er achter waarom je zo moe bent en doe daar wat aan.
Zo heeft niemand iets aan je...jij zelf het allerminst.
Misschien heb je niet de juiste partner, maar misschien ben je ongelukkig met iets anders in je leven en projecteer je dat op hem?
Wat vervelend dat je zo ongelukkig bent...probeer anders thuis wat van die ouderwetse huiselijkheid te creeren?
Dat is wat ik zelf altijd doe als ik de nagedachtenis van mijn warmhartige oma eer.
Dan nodig ik een paar goede vrienden uit en bereid ik een feestmaal.
En dan wordt het bijna vanzelf ouderwets gezellig.
zondag 27 november 2016 om 03:18
Accepteren? En dan de komende halve eeuw maar uitzitten? Welnee joh . Ongelukkig zijn hoort alleen maar bij vlagen bij het leven, zodat je kan fixen waar je ongelukkig van wordt.
En natuurlijk is er wel uitzicht op beter. Zomaar wat opties:
Stop met die baan. Ga met de bedrijfsarts praten om te kijken of je niet een burn-out hebt. Alternatief: ga met je werkgever om tafel om te bespreken hoe jullie onder gunstig voorwaarden van elkaar af kunnen. Radicaler: neem ontslag. Heb ik 1x gedaan was het beste besluit ooit.
Ga terug naar de plek waar je wel thuishoort als deze stad dat niet is. Bouw waar je nu zit af en verkoop het. Betrek een klein huurhuis, en ga dan maar eerst bij die winkel werken of bij de post tot je iets anders kan vinden. Ga dan elke zaterdag bij je moeder langs.
Het kan allemaal echt. Je moet het alleen wel zelf doen. Maar ik herken iig delen van je gevoel en leuk is het niet
En natuurlijk is er wel uitzicht op beter. Zomaar wat opties:
Stop met die baan. Ga met de bedrijfsarts praten om te kijken of je niet een burn-out hebt. Alternatief: ga met je werkgever om tafel om te bespreken hoe jullie onder gunstig voorwaarden van elkaar af kunnen. Radicaler: neem ontslag. Heb ik 1x gedaan was het beste besluit ooit.
Ga terug naar de plek waar je wel thuishoort als deze stad dat niet is. Bouw waar je nu zit af en verkoop het. Betrek een klein huurhuis, en ga dan maar eerst bij die winkel werken of bij de post tot je iets anders kan vinden. Ga dan elke zaterdag bij je moeder langs.
Het kan allemaal echt. Je moet het alleen wel zelf doen. Maar ik herken iig delen van je gevoel en leuk is het niet
zondag 27 november 2016 om 04:42
Melancholie, daar heb je last van in combinatie met een leven waarin zaken die er voor jou minder toe doen. En dat in deze periode.
Koester de herinneringen en streef naar wat belangrijk is voor je. Deze man gaat het niet worden, kap er dan mee zodat je ooit wel een man vindt die bij je past, al is het na 100 dates. Kijk naar waar je woont/werkt Je kunt niet alles omgooien, maar wel streven naar iets. Tegelijkertijd creeer je eigen warmte momentjes.
Koester de herinneringen en streef naar wat belangrijk is voor je. Deze man gaat het niet worden, kap er dan mee zodat je ooit wel een man vindt die bij je past, al is het na 100 dates. Kijk naar waar je woont/werkt Je kunt niet alles omgooien, maar wel streven naar iets. Tegelijkertijd creeer je eigen warmte momentjes.
zondag 27 november 2016 om 06:37
Het enige wat in mij opkomt: kijk waar je gelukkig van wordt en of je daar ergens iets kunt veranderen. Mijn idee zou zijn:
1) stoppen met vriend. Hij kost je energie ipv dat hij je energie geeft, zowel jij als hij verdienen beter.
2) bewust tijd plannen voor je familie, ondanks je vermoeidheid. Je lijkt hen juist zo nodig te hebben. Bijvoorbeeld streven naar elkaar om de week zien?
3) je verbouwing. Heb je in beeld hoe lang die nog gaat duren? Moet je veel zelf doen? Ik zou hiervan een soort planning op papier willen hebben zodat ik 'stappen' zou kunnen overzien zeg maar. En een 'einddatum' in beeld zou hebben om aan vast te houden. En als je er veel over piekert: dit mss bespreken met familie/vrienden
4) je werk. Ben je ongelukkig met je baan omdat je de baan zelf niet leuk vindt? Of omdat de baan ervoor zorgt dat je in een stad moet wonen ver weg van familie, en zorgt dat er ook voor dat je nu midden in een verbouwing zit waardoor je huis gewoon niet de plek is die als een thuis voelt nu?
Je hebt denk ik echt veel tegelijk nu, misschien kun je alles beter overzien als je het stap voor stap bekijkt, en ook stap voor stap 'aanpakt'. Heel veel sterkte!
1) stoppen met vriend. Hij kost je energie ipv dat hij je energie geeft, zowel jij als hij verdienen beter.
2) bewust tijd plannen voor je familie, ondanks je vermoeidheid. Je lijkt hen juist zo nodig te hebben. Bijvoorbeeld streven naar elkaar om de week zien?
3) je verbouwing. Heb je in beeld hoe lang die nog gaat duren? Moet je veel zelf doen? Ik zou hiervan een soort planning op papier willen hebben zodat ik 'stappen' zou kunnen overzien zeg maar. En een 'einddatum' in beeld zou hebben om aan vast te houden. En als je er veel over piekert: dit mss bespreken met familie/vrienden
4) je werk. Ben je ongelukkig met je baan omdat je de baan zelf niet leuk vindt? Of omdat de baan ervoor zorgt dat je in een stad moet wonen ver weg van familie, en zorgt dat er ook voor dat je nu midden in een verbouwing zit waardoor je huis gewoon niet de plek is die als een thuis voelt nu?
Je hebt denk ik echt veel tegelijk nu, misschien kun je alles beter overzien als je het stap voor stap bekijkt, en ook stap voor stap 'aanpakt'. Heel veel sterkte!
zondag 27 november 2016 om 06:54
Stop in elk geval met je vriend, hij verdient beter. Wees eerlijk naar hem toe.
Ga eens naar de huisarts en laat je bloed eens nakijken. Sluit medische oorzaken uit.
En houd jezelf voor dat dit een vervelende periode is, maar dat het weer voorbij gaat. Die verbouwing zal een keer klaar zijn. Je zal vast op den duur iemand tegenkomen met wie het goed klikt. En als je een leuke baan hebt ziet je leven er straks weer een stuk leuker uit en zal vanzelf die hang naar het verleden minder worden.
Ga eens naar de huisarts en laat je bloed eens nakijken. Sluit medische oorzaken uit.
En houd jezelf voor dat dit een vervelende periode is, maar dat het weer voorbij gaat. Die verbouwing zal een keer klaar zijn. Je zal vast op den duur iemand tegenkomen met wie het goed klikt. En als je een leuke baan hebt ziet je leven er straks weer een stuk leuker uit en zal vanzelf die hang naar het verleden minder worden.
zondag 27 november 2016 om 07:51
Heimwee naar vroeger zeg ik altijd,naar de tijd dat het leven nog onbezorgd was.
Volwassen zijn is anders dan kind zijn.maar ik begrijp je wel.
Ik denk ook vaak aan mijn heerlijke onbezorgde jeugd. wees blij dat je zulke lieve
oma's gehad hebt .koester de herinnering.
Ik zou die vriend op de hoogte stellen van jou gevoelens momenteel .
Sterkte met alles.
Volwassen zijn is anders dan kind zijn.maar ik begrijp je wel.
Ik denk ook vaak aan mijn heerlijke onbezorgde jeugd. wees blij dat je zulke lieve
oma's gehad hebt .koester de herinnering.
Ik zou die vriend op de hoogte stellen van jou gevoelens momenteel .
Sterkte met alles.
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
zondag 27 november 2016 om 08:30
Wat me opvalt: je komt niet toe aan leuke dingen omdat je moe bent. Maar van leuke dingen krijg je juist energie. Je laat de batterij leeglopen en neemt geen tijd om hem weer op te laden. Laat die verbouwing een keer zitten en ga naar je familie.
Verder: de verbouwing. Is je huis groot genoeg om één kamer opgeruimd en schoon te houden? Als je een kamer hebt om te 'vluchten' voor de verbouwing, hou je het langer vol. Als het lukt om de keuken ook nog min of meer netjes te houden, zit je helemaal goed.
Waarom kost de verbouwing veel stress? Moet je lastige beslissingen nemen? Heb je genoeg hulp?
Die stad, waar je je nooit thuis gaat voelen, is dat toevallig onze hoofdstad?
Verder: de verbouwing. Is je huis groot genoeg om één kamer opgeruimd en schoon te houden? Als je een kamer hebt om te 'vluchten' voor de verbouwing, hou je het langer vol. Als het lukt om de keuken ook nog min of meer netjes te houden, zit je helemaal goed.
Waarom kost de verbouwing veel stress? Moet je lastige beslissingen nemen? Heb je genoeg hulp?
Die stad, waar je je nooit thuis gaat voelen, is dat toevallig onze hoofdstad?
zondag 27 november 2016 om 08:32
Sluit allereerst medische oorzaken uit en laat een bloedonderzoek doen. IJzer, folium, B12, D, enz.
Misschien kun je ook inzichtelijk maken wat je allemaal moet doen nog voor het rustiger wordt. Ik zou in ieder geval de relatie verbreken. Want die lijkt je bakken met energie te kosten.
Heb je de overlijdens van je beide oma's goed kunnen verwerken? Anders kun je misschien ook nog wat met rouw verwerking. Het klinkt alsof je vastzit en een aantal gesprekken met een psycholoog oid kunnen misschien net dat geven dat je door kunt. Goede beslissingen te maken.
Sterkte
Misschien kun je ook inzichtelijk maken wat je allemaal moet doen nog voor het rustiger wordt. Ik zou in ieder geval de relatie verbreken. Want die lijkt je bakken met energie te kosten.
Heb je de overlijdens van je beide oma's goed kunnen verwerken? Anders kun je misschien ook nog wat met rouw verwerking. Het klinkt alsof je vastzit en een aantal gesprekken met een psycholoog oid kunnen misschien net dat geven dat je door kunt. Goede beslissingen te maken.
Sterkte
zondag 27 november 2016 om 08:54
In ieder geval niet settelen en met je huidige vriend aan kinderen beginnen, want dat overleeft jullie relatie niet, vrees ik. En als je nu al altijd moe bent dan wil ik niet weten hoe je je gaat voelen met kinderen. En die mooie warme herinneringen van je eigen kindertijd kunnen wel eens een schril contrast blijken te hebben met het dagelijks leven met een kind als je de ouder bent. Dat is vooral hard werken namelijk, een klein kind hebben en opvoeden. Ja, er zijn ook leuke momenten, maar ook minder leuke en het is nogmaals, vooral veel hard werken. Als je denkt dat een gezin instant blijheid oplevert zou je wel eens van een koude kermis kunnen thuiskomen.
zondag 27 november 2016 om 09:05
quote:Echt verschrikkelijk.
Terug naar je geboortestad dus en daar achter de kassa van je favoriete buurtsuper.
Wel is het leven ook daar doorgegaan er herken je het wellicht niet meer terug.
Serieus: je jeugdtijd is geweest en komt niet meer terug. Toen was alles nieuw dus elke dag was er iets moois te ontdekken, voorzichtig onder moeders vleugels. Iedereen hield van je omdat je een lief jong kind was dat tederheid opriep. Terwijl je nu gewoon op je merites wordt beoordeeld en in niemand beschermingsdrift meer opwekt.
Dat vriendje; brrr, weet hij dat je zo geringschattend over hem denkt?
Terug naar je geboortestad dus en daar achter de kassa van je favoriete buurtsuper.
Wel is het leven ook daar doorgegaan er herken je het wellicht niet meer terug.
Serieus: je jeugdtijd is geweest en komt niet meer terug. Toen was alles nieuw dus elke dag was er iets moois te ontdekken, voorzichtig onder moeders vleugels. Iedereen hield van je omdat je een lief jong kind was dat tederheid opriep. Terwijl je nu gewoon op je merites wordt beoordeeld en in niemand beschermingsdrift meer opwekt.
Dat vriendje; brrr, weet hij dat je zo geringschattend over hem denkt?
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 27 november 2016 om 09:10
Ik herken wel iets in de openingspost. Ik ben al enkele jaren single, geen kinderen, af en toe een date. Dus helemaal zelf verantwoordelijk om voor warmte te zorgen. Dat doe ik door mijn ouders regelmatig op te zoeken en uit te nodigen, mijn werk als basisschooljuf zo goed mogelijk te doen (als je warmte geeft aan kinderen krijg je ontzettend veel terug) en vriendschappen niet te laten verwateren. Dat laatste is soms moeilijk omdat ik verhuisd ben en een heel ander leven heb dan veel vriendinnen omdat ik geen kinderen en relatie heb.
zondag 27 november 2016 om 09:41
Ik zou de gedachte van me afzetten dat je moet blijven wonen waar je nu woont.
Je werkt er nu waarschijnlijk, bent bezig met een verbouwing, je vriend, verwachtingen van jezelf en anderen misschien, echter betekent dat allemaal niet dat je moet blijven waar je bent.
Als ik jou was dan zou ik een plan maken om terug te gaan naar je oude woonplaats, wat zijn de mogelijkheden, wat moet er allemaal gebeuren etc.
Je zet je nu in voor iets waar je niet gelukkig van wordt, gebruik die energie om terug te keren.
Weet niet hoe je financieel zit en of je er flink op achteruit zou gaan en of je in jouw branche voldoende werk is maar laat je hietdoor niet uit het veld slaan.
Je werkt er nu waarschijnlijk, bent bezig met een verbouwing, je vriend, verwachtingen van jezelf en anderen misschien, echter betekent dat allemaal niet dat je moet blijven waar je bent.
Als ik jou was dan zou ik een plan maken om terug te gaan naar je oude woonplaats, wat zijn de mogelijkheden, wat moet er allemaal gebeuren etc.
Je zet je nu in voor iets waar je niet gelukkig van wordt, gebruik die energie om terug te keren.
Weet niet hoe je financieel zit en of je er flink op achteruit zou gaan en of je in jouw branche voldoende werk is maar laat je hietdoor niet uit het veld slaan.
zondag 27 november 2016 om 09:43
In deze fase van mijn leven niet meer herkenbaar maar wel een beetje herkenbaar voor me geweest in de periode tussen mijn 20e en 27e ongeveer. Te lang blijven hangen in relaties die me niet gelukkig maakten (en dan was er niet eens mr. of ms. Good Enough maar gewoon veel gedoe, gezeik, gejank) en in werk dat op zich "wel leuk" was maar ook zwaar/belastend en niet intellectueel uitdagend). In de eerste twee jaar was het leuk je nieuwe studentenstad te ontdekken en in het weekend met allemaal studenten in de trein naar het ouderlijk dorp. En in het weekend kwam je nog veel leeftijdsgenoten tegen die allemaal ergens anders studeerden. Na een jaar of twee nam dat gigantisch af en ging iedereen minder vaak "naar huis". Na de studietijd is ook niemand teruggekeerd. Iedereen woont verspreid in Utrecht, Nijmegen, Amsterdam...
Tips voor jou:
Ik zou allereerst je relatie verbreken. Als je straks misschien wel een leuke, warme relatie hebt ken je het verschil, maar beter single en tijd voor jezelf en lezen/wandelen in je eentje dan dat een ander je teveel energie kost.
Is het een optie voor je om (opnieuw) een leuke studie te gaan doen? Ik ben daar heel erg van opgebeurd. En twee jaar later kreeg ik een nieuwe leuke relatie en nu ben ik getrouwd en heb ik een warm gezinsleven.
zondag 27 november 2016 om 10:01
zondag 27 november 2016 om 10:08
Wanneer is de verbouwing klaar? Als die achter de rug is dan zul je minder stress hebben.
Verder zou ik de relatie uitmaken. Als je doorgaat, zul je uiteindelijk jezelf tegenkomen en het is niet eerlijk tegenover hem.
Gun jezelf te tijd om uit te rusten van de verbouwing en het verlies van je oma's te verwerken.
Verder zou ik de relatie uitmaken. Als je doorgaat, zul je uiteindelijk jezelf tegenkomen en het is niet eerlijk tegenover hem.
Gun jezelf te tijd om uit te rusten van de verbouwing en het verlies van je oma's te verwerken.
zondag 27 november 2016 om 10:39
Ik denk dat je in dit soort situaties zelf ook een beetje het geluk moet afdwingen. Je hebt meer invloed op een gelukkig leven dan je denkt. Stop moet dingen die 'moeten' (vriendschappen waar je eigenlijk niks mee hebt, je 'vriendje', verbouwingen omdat je vind dat het voor de buitenwereld moet om te bewijzen dat het goed gaat). Ik weet natuurlijk niet wat wel /niet echt het geval is bij jou dus zijn maar suggesties. Bedenk wat je doet omdat dat (op jouw leeftijd of sociale kringen) van je verwacht wordt en wat je daadwerkelijk doet omdat je het wilt. Probeer eerste groep te beperken en tweede uit te breiden.
Ga op je werk in gesprek om te kijken of er iets aan de stress gedaan kan worden. Of misschien nog beter (wel enger) zoek werk dat wel bij je past.
Hoe is het contact met je oude vrienden.. Wonen die in de buurt van je familie en zou je die vaker zien als je dichterbij woont of is dat inmiddels zover doodgebloed dat dat er niet meer in zit? Als je dan toch gaat solliciteren, zoek dan iets dichterbij familie / echte vrienden. Mocht je werk hebben maar nog geen woonruimte dan kun je wellicht tijdelijk bij je moeder terecht?
En wees eerlijk over je gevoelens naar mensen die dichtbij staan. Erover praten helpt vaak.
Succes met het vinden van geluk, ga niet zomaar accepteren hoe het nu is want dan krijg je spijt over 20 jaar
Ga op je werk in gesprek om te kijken of er iets aan de stress gedaan kan worden. Of misschien nog beter (wel enger) zoek werk dat wel bij je past.
Hoe is het contact met je oude vrienden.. Wonen die in de buurt van je familie en zou je die vaker zien als je dichterbij woont of is dat inmiddels zover doodgebloed dat dat er niet meer in zit? Als je dan toch gaat solliciteren, zoek dan iets dichterbij familie / echte vrienden. Mocht je werk hebben maar nog geen woonruimte dan kun je wellicht tijdelijk bij je moeder terecht?
En wees eerlijk over je gevoelens naar mensen die dichtbij staan. Erover praten helpt vaak.
Succes met het vinden van geluk, ga niet zomaar accepteren hoe het nu is want dan krijg je spijt over 20 jaar
zondag 27 november 2016 om 10:47
Kinderen krijgen met 'een soort van vriendje' lijkt me niet zo handig. Als je nu uitmaakt kun je hopelijk nog op tijd iemand tegenkomen voor wie je echt kunt gaan. (zelf 34 en single dus ik kan me wel beetje voorstellen hoe je je voelt)
Ook ik mis soms de warmte die we bij de opa's en oma's hadden en in het eigen gezin. Laatste oma zit dement in een tehuis en thuis is anders nu vader ziek is. Dat je soms wel die warmte voelt maar soms ook een soort triestheid.
Wel troost het me dat het aan de andere kant verder gaat. Broer die is gaan samenwonen en ons uitnodigt met kerst. En de meeste ooms en tantes leven nog, ik ga daar eigenlijk nooit op bezoek maar het zou wel kunnen. Ze zouden het best eens leuk vinden als ik zomaar langs ga.
Herinner me wel een periode dat ik me heel eenzaam voelde, op straat liep te enqueteren op een donkere dag in december (moest voor studie) en ik keek naar binnen in een huis met kerstboom en open haard en ik wilde zó graag die warmte weer voelen.
Maar dat kwam eigenlijk vooral doordat ik mezelf zo eenzaam en een beetje depressief voelde. Nu loop ik ook weleens langs gezellige huizen maar heb niet meer dat gevoel van ernaar te snakken.
Ook ik mis soms de warmte die we bij de opa's en oma's hadden en in het eigen gezin. Laatste oma zit dement in een tehuis en thuis is anders nu vader ziek is. Dat je soms wel die warmte voelt maar soms ook een soort triestheid.
Wel troost het me dat het aan de andere kant verder gaat. Broer die is gaan samenwonen en ons uitnodigt met kerst. En de meeste ooms en tantes leven nog, ik ga daar eigenlijk nooit op bezoek maar het zou wel kunnen. Ze zouden het best eens leuk vinden als ik zomaar langs ga.
Herinner me wel een periode dat ik me heel eenzaam voelde, op straat liep te enqueteren op een donkere dag in december (moest voor studie) en ik keek naar binnen in een huis met kerstboom en open haard en ik wilde zó graag die warmte weer voelen.
Maar dat kwam eigenlijk vooral doordat ik mezelf zo eenzaam en een beetje depressief voelde. Nu loop ik ook weleens langs gezellige huizen maar heb niet meer dat gevoel van ernaar te snakken.
Je kunt méér.
