Ik mis zo erg de warmte van vroeger

Kan je je huis niet een jaar verhuren aan iemand, en dan eens in het buitenland rondkijken? Daar werken en wonen, en als het daar niet bevalt, een ander land of plaats opzoeken. Een plek vinden waar je wel wilt zijn. Eens wat anders, avontuur!

Niet opgeven. Je bent jong en gezond, alles is nog mogelijk. Gun jezelf de kans om hier uit te komen.

Ik weet dat het niet makkelijk is.

Antidepressiva zijn mogelijk een oplossing idd. Misschien een afspraak maken bij een goede psychiater?

Ik voel met je mee en hoop dat je op dit forum steun blijft vinden.

Ik heb dit probleem ook , alleen ik heb alle tijd, ik werk niet , mijn familie zie ik eens in de 3-4 maanden, en dan komt het van mij uit , mijn vader komt nooit op bezoek , omdat hij het zo een eind vind rijden , 50 min.

En als ik dan bij mijn oma ben , dan is hij nog te lui om 8 minuten in zijn auto te stappen , mensen zeggen dan je kan toch wel even naar je vader toe gaan tis maar een klein stukje terwijl ik dan intotaal een uur in de auto heb gezeten , ik mis die tijd ook , ik heb nog een oma 86 , maar als zij er straks niet meer is ga ik ook niet meer opvistite , want ik doe dit alleen voor mijn oma, mn vader heeft ook alle tijd want hij is met pensioen , iedereen is zo met zichzelf bezig , ik word er zoooo moe van, dat zelfs ik (geen kinderwens ) afentoe snak naar een gezin , maarja als ik dan bij ex kom van vriend met haar zoontje van 3 dan ben ik blij dat ik ze niet heb , wat een terror kind

Hoe ik ermee omga,? Tja ik kan er niet echt mee omgaan,

Je voelt je heel erg eenzaam , maarja wat wil je , ik zie alleen mn oma en heel soms mijn pa , de rest van de familie zie ik niet



Niet dat ik daar zelf voor gekozen heb ,

Maar voor mijn emotionele gezondheid is het beter

Maar is het wel heel moelijk , want ja , je moeder hoor je nooit wat van ... En als je daar iets van hoort is het voor haar eigen ego, mn pa tja die vind alles maar best , mn zus , die staat aan de kant van mn moeder dus hoor ik ook bijna nooit wat van



Neven nichten , tantes , hoeft van mij allemaal niet meer , want dat zijn mensen die alleen iets laten horen zodra ze je nodig hebben, dus zo word mijn wereldje wel heel klein, gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder , die voor mij als een moeder voelt

Even een simpele oplossing voor alledag. Probeer elke dag iets te vinden waar je blij van wordt of blij mee bent. Hele simpele kleine dingen, die niet zoveel geld hoeven te kosten. Ga eens wandelen of pak een hobby op, zoiets. Dan doorbreek je misschien een beetje die lethargie waar je nu in verzeild bent geraakt.

Heb je nog iets gehad aan de adviezen die je vier maand geleden gekregen hebt?

Dag Macarinata





heb je al eens aan vrijwilligerswerk gedacht? Daar zijn zoveel mogelijkheden in. Het zou je veel kunnen opleveren denk ik (iets om te doen met je tijd, niet alleen zitten, je nuttig voelen, een nieuw sociaal netwerk opbouwen...)



Pak jezelf bij elkaar en zoek uit wat de mogelijkheden zijn.



Veel sterkte!

Waarom is aan de antidepressiva gaan hetzelfde als opgeven? Is dat niet juist verder durven kijken en leven zodat je jezelf wat minder zielig zult gaan vinden?

Ik denk dat je een beetje een geforceerd beeld hebt van waar die knusheid alleen maar vandaan kan komen in jouw ogen: het traditionele gezin. Ik snap het gevoel van overgeslagen ook niet zo heel goed in die zin. Dat je net pech hebt en nog niet tegen een leuke partner bent aangelopen is misschien wel balen, maar dat is toch maar één aspect van het leven? Hoe kan je nou overgeslagen worden als je zelf de belangrijkste speler in je eigen leven bent? Je kan toch niet lijdzaam afwachten wat het leven je komt brengen, je moet zelf keuzes maken.



Om maar wat zijsporen te noemen: er is toch niets op tegen als je over een jaar of 5 besluit om via een donor moeder te worden als je dat zou willen? Of kijk eens naar (weekend)pleegzorg. Lijkt me wel dat je voor dit tijd wat positiever in het leven moet leren staan, maar misschien dat het idee dat je echt wel keuzes hebt (ook voor een kind) je een beetje helpt. En wat hierboven gezegd werd: vrijwilligerswerk. Jij mist de knusheid van je oma? Er zijn stapels oma's die ook diezelfde knusheid missen. Kijk eens bij de Zonnebloem, of stuur een random oma eens een kaartje via omapost.nl

Waarom focus je je zo op dat wat je niet hebt? Misschien kun je je toch proberen te richten op wat je wèl hebt. Je maakt het jezelf heel moeilijk zo.

Ik heb ook mooie herinneringen aan weekends die we met het hele gezin bij mijn grootmoeder doorbrachten. Mijn grootmoeder verstond ook de kunst om het heel gezellig en knus te maken: altijd een gestreken tafelkleed, theepot onder de muts, bloemen, heel veel werk maken van het eten, zelfs de broodmaaltijd was altijd heel verzorgd en uitgebreid, spelletjes met wat lekkers erbij...



Als ik daar nu op terugkijk (uitgelokt door jouw topic) is dat met een beetje weemoed en nostalgie, maar ook in het besef dat die gevoelens van veiligheid en knusheid de gevoelens zijn van een kind (als je geluk hebt tenminste). De volwassenen in dat verleden hadden zo hun eigen besognes, mijn oma was al heel jong weduwe geworden bijvoorbeeld, er waren problemen tussen twee ooms...



Ik besef tegelijk ook dat ik dit soort knusheid zelf niet weet te creëren... ik doe mijn best, en onze kinderen vinden het thuis heel gezellig, zeggen ze zelf... misschien kijken zij (of eigenlijk hun kinderen) later toch ook naar onze thuis met zo'n blik.



Ik denk dat je sowieso dingen idealiseert. Ik snap dat je heel graag een partner en een gezin wil, dat was voor mij al op heel jonge leeftijd ook het liefste wat ik wou. Nu ben ik soms heel gelukkig, als mijn man me 's nachts liefdevol toedekt en een kusje op mijn rug geeft of als we met zijn vijven onder een dekentje naar een film liggen te kijken... Maar soms ook voel ik me mijlenver van mijn man en kinderen verwijderd, en kan ik me heel eenzaam voelen binnen dit gezin.



En als ik rond me heen kijk, hebben alle andere 'warme gezinnen' ook wel hun problemen hoor... tot de meest erge dingen toe (dochter met hersentumor, zaak failliet, ...



Probeer met jezelf af te spreken dat je een paar maanden niet zoekt naar een partner. In de toestand waarin je nu bent zal je toch geen mannen aantrekken, en al zeker niet de juiste. Ga naar een psychiater, vraag AD. Als je van dieren houdt, haal een verwaarloosde hond of kat uit het asiel. Instant-warmte, nuttig zijn en met een hond kom je ook nog buiten.

Schrijf je in voor een paar cursussen, een koor (van zingen word je gelukkig), ga elke dag wandelen, zwemmen of hardlopen (word je ook nog eens moois strak voor als je nr right ontmoet ). Nogmaals, doe vrijwilligerswerk, help kinderen van asielzoekers met hun huiswerk, kook in een opvangcentrum, help in een ziekenhuis... Plan je dagen vol.



Je hebt nog zoveel kansen om gelukkig te worden. Je bent het aan jezelf verplicht die te grijpen.



Sterkte!

quote:Vlaamsemeid schreef op 07 maart 2017 @ 17:50:

Ik heb ook mooie herinneringen aan weekends die we met het hele gezin bij mijn grootmoeder doorbrachten. Mijn grootmoeder verstond ook de kunst om het heel gezellig en knus te maken: altijd een gestreken tafelkleed, theepot onder de muts, bloemen, heel veel werk maken van het eten, zelfs de broodmaaltijd was altijd heel verzorgd en uitgebreid, spelletjes met wat lekkers erbij...



Als ik daar nu op terugkijk (uitgelokt door jouw topic) is dat met een beetje weemoed en nostalgie, maar ook in het besef dat die gevoelens van veiligheid en knusheid de gevoelens zijn van een kind (als je geluk hebt tenminste). De volwassenen in dat verleden hadden zo hun eigen besognes, mijn oma was al heel jong weduwe geworden bijvoorbeeld, er waren problemen tussen twee ooms...



Ik besef tegelijk ook dat ik dit soort knusheid zelf niet weet te creëren... ik doe mijn best, en onze kinderen vinden het thuis heel gezellig, zeggen ze zelf... misschien kijken zij (of eigenlijk hun kinderen) later toch ook naar onze thuis met zo'n blik.



Ik denk dat je sowieso dingen idealiseert. Ik snap dat je heel graag een partner en een gezin wil, dat was voor mij al op heel jonge leeftijd ook het liefste wat ik wou. Nu ben ik soms heel gelukkig, als mijn man me 's nachts liefdevol toedekt en een kusje op mijn rug geeft of als we met zijn vijven onder een dekentje naar een film liggen te kijken... Maar soms ook voel ik me mijlenver van mijn man en kinderen verwijderd, en kan ik me heel eenzaam voelen binnen dit gezin.



En als ik rond me heen kijk, hebben alle andere 'warme gezinnen' ook wel hun problemen hoor... tot de meest erge dingen toe (dochter met hersentumor, zaak failliet, ...



Probeer met jezelf af te spreken dat je een paar maanden niet zoekt naar een partner. In de toestand waarin je nu bent zal je toch geen mannen aantrekken, en al zeker niet de juiste. Ga naar een psychiater, vraag AD. Als je van dieren houdt, haal een verwaarloosde hond of kat uit het asiel. Instant-warmte, nuttig zijn en met een hond kom je ook nog buiten.

Schrijf je in voor een paar cursussen, een koor (van zingen word je gelukkig), ga elke dag wandelen, zwemmen of hardlopen (word je ook nog eens moois strak voor als je nr right ontmoet ). Nogmaals, doe vrijwilligerswerk, help kinderen van asielzoekers met hun huiswerk, kook in een opvangcentrum, help in een ziekenhuis... Plan je dagen vol.



Je hebt nog zoveel kansen om gelukkig te worden. Je bent het aan jezelf verplicht die te grijpen.



Sterkte!Wat een lieve post

Ook van dansen, bijvoorbeeld salsa kan je erg gelukkig worden. Je komt ook nog eens in contact. Benieuwd hoe het gaat?

Voor mij zou zo'n verbouwing ontspanning zijn. Als het dat niet is dan komt het omdat je teveel druk ervaart. Ik zou snel een kamer gezellig maken en vanuit deze comfortabele positie op je gemak de rest aanpakken, waarbij je eerst doet wat je het meest hindert.



Wat je werk betreft; dat is het belangrijkste dus dat zou ik goed doen, en intussen je ogen en oren openhouden voor iets anders wat je aanspreekt.



Uiteraard kan je ook aan je kinderwens beginnen, des te meer inspiratie je krijgt om een van je kamers in te richten. Je zou een donor kunnen nemen, of dat vriendje als hij goede erfelijke eigenschappen heeft en hij ermee instemt.