Psyche
alle pijlers
Ik mis zo erg de warmte van vroeger
zondag 27 november 2016 om 02:31
Getwijfeld of dit onder relaties of psyche thuishoort. Gekozen voor het laatste.
Situatie: 34, single, kinderwens, heb een soort vriendje waarbij ik meer voel 'het moet maar en ach hij is best aardig en aantrekkelijk, heel goede Mr Good Enough' maar ik heb weinig behoefte om hem meer dan 1x / week te zien. Vind het gezellig om opzich vaker bij hem te slapen maar ben niet altijd bijster geïnteresseerd in zijn verhaal, kan niet vaker dan 1/week interesse opbrengen.
Ik zit al maanden in een verbouwing, mijn baan is een grote stressfactor, en ik kan hem er eigenlijk even niet bij hebben, mede omdat hij 'wel leuk' is. Ik voel me elke dag na mijn werk moe. Ik zit elk weekend te malen over die verbouwing.
De afgelopen jaren zijn mijn beide oma's overleden, en vooral de laatste tijd mis ik hen zo erg en het gezinsleven dat we vroeger hadden. De warmte. De gezelligheid. Alles. Toen het leven nog zo simpel leek. Dagenlange bezoekjes aan de provincie waar ze vandaan kwamen. Later in mijn eigen stad de gezelligheid van vrienden bij mijn vereniging,
In mijn huidige leven waarin ik voor niets tijd lijk te hebben (zie vrijwel nooit oude vrienden die ver weg wonen, hier in de buurt gaat het nu komen), zie ik mijn familie zo weinig. 1x/ 2 maanden ofzo. Vaker lijk ik niet op te kunnen brengen. Altijd moe. Altijd die baan die niks brengt behalve frustratie. Ik ga bijna weer het liefst in een winkel werken en mijn intellect uitdagen met mooie biebboeken.
Het is zo'n warrig verhaal, sorry, maar ik peobeer te zeggen dat ik mijn huidige werkende leven als tamelijk eenzame single in een stad die wellicht nooit de mijne zal worden verschrikkelijk vind. Echt verschrikkelijk. Ik wil zo graag het leven dat ik vroeger had toen ik nog in mijn oude stad woonde, en ook heel erg het leven als gezinnetje. Altijd gezelligheid om je heen. Op zaterdag lekker naar oma maar nu naar mijn moeder. Ik word telkens zo verdrietig als ik denk aan de fijne herinneringen van vroeger en dat vergelijk met de emotionele kou in het hier en nu. Er is geen uitizicht op verbetering, nou ja, wel, maar dat is een leven waarin ik me erbij neerleg dat ik suboptimaal gelukkig ben op zijn best met een geweldige man die ik zelf maar zo-zo vind qua gevoel.
Herkennen anderen dit en hoe ga je hiermee om? Accepteren dat vroeger nooit meer terugkomt, en dat ongelukkg zijn bij het leven hoort? Gewoon maar settelen?
Situatie: 34, single, kinderwens, heb een soort vriendje waarbij ik meer voel 'het moet maar en ach hij is best aardig en aantrekkelijk, heel goede Mr Good Enough' maar ik heb weinig behoefte om hem meer dan 1x / week te zien. Vind het gezellig om opzich vaker bij hem te slapen maar ben niet altijd bijster geïnteresseerd in zijn verhaal, kan niet vaker dan 1/week interesse opbrengen.
Ik zit al maanden in een verbouwing, mijn baan is een grote stressfactor, en ik kan hem er eigenlijk even niet bij hebben, mede omdat hij 'wel leuk' is. Ik voel me elke dag na mijn werk moe. Ik zit elk weekend te malen over die verbouwing.
De afgelopen jaren zijn mijn beide oma's overleden, en vooral de laatste tijd mis ik hen zo erg en het gezinsleven dat we vroeger hadden. De warmte. De gezelligheid. Alles. Toen het leven nog zo simpel leek. Dagenlange bezoekjes aan de provincie waar ze vandaan kwamen. Later in mijn eigen stad de gezelligheid van vrienden bij mijn vereniging,
In mijn huidige leven waarin ik voor niets tijd lijk te hebben (zie vrijwel nooit oude vrienden die ver weg wonen, hier in de buurt gaat het nu komen), zie ik mijn familie zo weinig. 1x/ 2 maanden ofzo. Vaker lijk ik niet op te kunnen brengen. Altijd moe. Altijd die baan die niks brengt behalve frustratie. Ik ga bijna weer het liefst in een winkel werken en mijn intellect uitdagen met mooie biebboeken.
Het is zo'n warrig verhaal, sorry, maar ik peobeer te zeggen dat ik mijn huidige werkende leven als tamelijk eenzame single in een stad die wellicht nooit de mijne zal worden verschrikkelijk vind. Echt verschrikkelijk. Ik wil zo graag het leven dat ik vroeger had toen ik nog in mijn oude stad woonde, en ook heel erg het leven als gezinnetje. Altijd gezelligheid om je heen. Op zaterdag lekker naar oma maar nu naar mijn moeder. Ik word telkens zo verdrietig als ik denk aan de fijne herinneringen van vroeger en dat vergelijk met de emotionele kou in het hier en nu. Er is geen uitizicht op verbetering, nou ja, wel, maar dat is een leven waarin ik me erbij neerleg dat ik suboptimaal gelukkig ben op zijn best met een geweldige man die ik zelf maar zo-zo vind qua gevoel.
Herkennen anderen dit en hoe ga je hiermee om? Accepteren dat vroeger nooit meer terugkomt, en dat ongelukkg zijn bij het leven hoort? Gewoon maar settelen?
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
zondag 27 november 2016 om 10:47
Ik weet niet of je social media hebt, maar daar minder op kijken kan ook heel veel helpen. Creëer een leven dat goed voelt aan de binnenkant, niet iets dat er alleen aan de buitenkant leuk uitziet. Ik dacht op een gegeven moment dat iedereen de meest fantastische volle weekenden had, de verste en spannendste reizen maakte, naar de coolste festivals etc. Nu zie je op sm alleen de leuke etalage versie, maar veel van die dingen passen eigenlijk ook niet bij mij. Ik ben meer van het relaxen met een boekje op vrijdagavond en een midweekje Texel zeg maar, en dat is net zo goed prima. Even wat praktische tips:
- Ik zou stoppen met de relatie, want het voelt van binnen niet goed. Zou je evt alleenstaand moeder willen worden?
- Schrijf elke dag een paar kleine dingen op waar je blij mee bent, al is het een lekkere kop thee met wat chocola.
- Maak foto's van wat je meemaakt en plak deze in. Het terugkijken is zo leuk en roept ook deze warme gevoelens op.
- Als het mogelijk is, maak een aftelkalender voor wanneer de verbouwing ongeveer af is en maak een Pinterestbord met ideeën hoe jij dat gevoel van gezelligheid in je huis kan brengen.
- Kijk uit naar nieuwe baanmogelijkheden of kijk of je, al is het een uur in de week, iets van vrijwilligerswerk kan doen. Geeft echt enorm veel voldoening is mijn ervaring.
- Neem een huisdier? Alleen als je de mogelijkheid en zin hebt ervoor te zorgen natuurlijk.
- Ik zou stoppen met de relatie, want het voelt van binnen niet goed. Zou je evt alleenstaand moeder willen worden?
- Schrijf elke dag een paar kleine dingen op waar je blij mee bent, al is het een lekkere kop thee met wat chocola.
- Maak foto's van wat je meemaakt en plak deze in. Het terugkijken is zo leuk en roept ook deze warme gevoelens op.
- Als het mogelijk is, maak een aftelkalender voor wanneer de verbouwing ongeveer af is en maak een Pinterestbord met ideeën hoe jij dat gevoel van gezelligheid in je huis kan brengen.
- Kijk uit naar nieuwe baanmogelijkheden of kijk of je, al is het een uur in de week, iets van vrijwilligerswerk kan doen. Geeft echt enorm veel voldoening is mijn ervaring.
- Neem een huisdier? Alleen als je de mogelijkheid en zin hebt ervoor te zorgen natuurlijk.
zondag 27 november 2016 om 11:02
quote:S-Meds schreef op 27 november 2016 @ 10:45:
vraag 1: als je drie dingen mocht veranderen welle zouden dat zijn?
vraag 2: waarom pas je het antw. op vraag 1 niet toe?
Ehm, ik probeer het me voor te stellen:
1. Oma 1 nog in leven
2. Oma 2 nog in leven
3. Per direct leuke baan in het Noorden des lands
Antwoord op vraag 2: hoe?
vraag 1: als je drie dingen mocht veranderen welle zouden dat zijn?
vraag 2: waarom pas je het antw. op vraag 1 niet toe?
Ehm, ik probeer het me voor te stellen:
1. Oma 1 nog in leven
2. Oma 2 nog in leven
3. Per direct leuke baan in het Noorden des lands
Antwoord op vraag 2: hoe?
zondag 27 november 2016 om 11:05
quote:orkenflow schreef op 27 november 2016 @ 11:02:
[...]
Ehm, ik probeer het me voor te stellen:
1. Oma 1 nog in leven
2. Oma 2 nog in leven
3. Per direct leuke baan in het Noorden des lands
Antwoord op vraag 2: hoe?Waarom wil je iets veranderen dat je niet kan veranderen? Dus zo'n antwoord lijkt me niet echt constructief. Maar het derde is natuurlijk gewoon te realiseren
[...]
Ehm, ik probeer het me voor te stellen:
1. Oma 1 nog in leven
2. Oma 2 nog in leven
3. Per direct leuke baan in het Noorden des lands
Antwoord op vraag 2: hoe?Waarom wil je iets veranderen dat je niet kan veranderen? Dus zo'n antwoord lijkt me niet echt constructief. Maar het derde is natuurlijk gewoon te realiseren
zondag 27 november 2016 om 11:10
quote:S-Meds schreef op 27 november 2016 @ 11:05:
[...]
Waarom wil je iets veranderen dat je niet kan veranderen? Dus zo'n antwoord lijkt me niet echt constructief. Je zei dat ik iets mocht veranderen, niet dat ik constructief iets mocht veranderen.quote:Maar het derde is natuurlijk gewoon te realiserenHoe?
[...]
Waarom wil je iets veranderen dat je niet kan veranderen? Dus zo'n antwoord lijkt me niet echt constructief. Je zei dat ik iets mocht veranderen, niet dat ik constructief iets mocht veranderen.quote:Maar het derde is natuurlijk gewoon te realiserenHoe?
zondag 27 november 2016 om 11:15
quote:orkenflow schreef op 27 november 2016 @ 11:10:
[...]
Je zei dat ik iets mocht veranderen, niet dat ik constructief iets mocht veranderen.
[...]
Hoe?
tja als jij graag dingen wil veranderen die niet te veranderen zijn dan is dat natuurlijk een recept voor een lang en ongelukkig leven. het zou in ieder geval niet in mijn hoofd opkomen. Dat laatste is te realiseren door:
1. te solliciteren en in te schrijven voor een woning
2. bij het vinden van een nieuwe baan ontslag te nemen
3. verhuizen
[...]
Je zei dat ik iets mocht veranderen, niet dat ik constructief iets mocht veranderen.
[...]
Hoe?
tja als jij graag dingen wil veranderen die niet te veranderen zijn dan is dat natuurlijk een recept voor een lang en ongelukkig leven. het zou in ieder geval niet in mijn hoofd opkomen. Dat laatste is te realiseren door:
1. te solliciteren en in te schrijven voor een woning
2. bij het vinden van een nieuwe baan ontslag te nemen
3. verhuizen
zondag 27 november 2016 om 11:15
Het stappenplan wat als eerste in mij opkomt is als volgt:
- Laat die 'Mr. Good Enough' gaan, hij verdient beter dan een optie voor jou zijn en ik mag toch hopen dat jij naast hem jezelf ook meer gunt.
- Kap met je werk, zoek iets anders als je er zo ongelukkig van wordt!
- Verhuis terug naar de stad waar je vandaan kwam.
En ja, ik herken dat gevoel van settelen wel. Jarenlang gedaan totdat ik er op een dag genoeg van had en ik me daar toch we gekke henkie leek om mezelf (en de ander in dit geval) zo weinig te gunnen. Knoop doorgehakt, verder gegaan, man van m'n leven tegengekomen. Terug gegaan naar het dorp waar ik vandaan kwam, baan gestopt en gaan doen waar ik zelf zin in had.
- Laat die 'Mr. Good Enough' gaan, hij verdient beter dan een optie voor jou zijn en ik mag toch hopen dat jij naast hem jezelf ook meer gunt.
- Kap met je werk, zoek iets anders als je er zo ongelukkig van wordt!
- Verhuis terug naar de stad waar je vandaan kwam.
En ja, ik herken dat gevoel van settelen wel. Jarenlang gedaan totdat ik er op een dag genoeg van had en ik me daar toch we gekke henkie leek om mezelf (en de ander in dit geval) zo weinig te gunnen. Knoop doorgehakt, verder gegaan, man van m'n leven tegengekomen. Terug gegaan naar het dorp waar ik vandaan kwam, baan gestopt en gaan doen waar ik zelf zin in had.
zondag 27 november 2016 om 11:27
quote:S-Meds schreef op 27 november 2016 @ 11:15:
[...]
tja als jij graag dingen wil veranderen die niet te veranderen zijn dan is dat natuurlijk een recept voor een lang en ongelukkig leven.
Welnee, het is de eerste stap in het ontdekken wat je verlangen is.
Plus jouw vraagstelling suggereert dat het leven maakbaar is, wat natuurlijk niet zo is.
[...]
tja als jij graag dingen wil veranderen die niet te veranderen zijn dan is dat natuurlijk een recept voor een lang en ongelukkig leven.
Welnee, het is de eerste stap in het ontdekken wat je verlangen is.
Plus jouw vraagstelling suggereert dat het leven maakbaar is, wat natuurlijk niet zo is.
zondag 27 november 2016 om 11:30
quote:orkenflow schreef op 27 november 2016 @ 11:27:
[...]
Welnee, het is de eerste stap in het ontdekken wat je verlangen is.
Plus jouw vraagstelling suggereert dat het leven maakbaar is, wat natuurlijk niet zo is.
dat suggereer jij nu, ik niet
Maar in grote lijnen klopt het, geluk heb je voor een heel groot deel zelf in de hand. Je kan nu gaan lopen klagen dat je het allemaal niet zo leuk vind of je gaat dat aanpakken, meer smaken zijn er niet
[...]
Welnee, het is de eerste stap in het ontdekken wat je verlangen is.
Plus jouw vraagstelling suggereert dat het leven maakbaar is, wat natuurlijk niet zo is.
dat suggereer jij nu, ik niet
Maar in grote lijnen klopt het, geluk heb je voor een heel groot deel zelf in de hand. Je kan nu gaan lopen klagen dat je het allemaal niet zo leuk vind of je gaat dat aanpakken, meer smaken zijn er niet
zondag 27 november 2016 om 12:25
zondag 27 november 2016 om 12:32
Ik zou ten eerste heel erg je zegeningen tellen dat je zo'n gezellige, fijne, warme en veilige jeugd hebt gehad.
Dat kan niet iedereen zeggen.
Daarbij moet je het toch bij jezelf zoeken en niet bij vrienden, familie en een relatie. Je moet het je hele leven met jezelf doen, dus begin met jezelf te koesteren.
Dat kan niet iedereen zeggen.
Daarbij moet je het toch bij jezelf zoeken en niet bij vrienden, familie en een relatie. Je moet het je hele leven met jezelf doen, dus begin met jezelf te koesteren.
Ab imo pectore
zondag 27 november 2016 om 12:51
Ik heb ook vrij bewust afscheid genomen van die tijd (met opa's en oma's) door ook bewust afscheid te nemen van hun huizen. Ben er paar keer naartoe gegaan toen het leeg stond en nog niet verkocht was.
Geloof dat niemand anders van de neven en nichten dat deed, er af en toe heen gaan en er gewoon 'zijn' maar het hielp mij wel.
(Heb ook opgeruimd uiteraard maar ben ook paar keer er naartoe geweest zonder dat ik iets moest)
Dat kan misschien niet meer bij jou maar je kunt wel op een vrije dag even naar die buurt gaan, herinneringen ophalen en er even bij stilstaan.
Maar eigenlijk lopen in dit topic veel dingen door elkaar. Kinderwens, slechte relatie, ontevreden werk, gemis familie etc. Misschien moet je al die dingen even los opschrijven en kijken wat je ermee kunt doen.
Geloof dat niemand anders van de neven en nichten dat deed, er af en toe heen gaan en er gewoon 'zijn' maar het hielp mij wel.
(Heb ook opgeruimd uiteraard maar ben ook paar keer er naartoe geweest zonder dat ik iets moest)
Dat kan misschien niet meer bij jou maar je kunt wel op een vrije dag even naar die buurt gaan, herinneringen ophalen en er even bij stilstaan.
Maar eigenlijk lopen in dit topic veel dingen door elkaar. Kinderwens, slechte relatie, ontevreden werk, gemis familie etc. Misschien moet je al die dingen even los opschrijven en kijken wat je ermee kunt doen.
Je kunt méér.
zondag 27 november 2016 om 14:56
quote:orkenflow schreef op 27 november 2016 @ 08:30:
Wat me opvalt: je komt niet toe aan leuke dingen omdat je moe bent. Maar van leuke dingen krijg je juist energie. Je laat de batterij leeglopen en neemt geen tijd om hem weer op te laden. Laat die verbouwing een keer zitten en ga naar je familie.
Verder: de verbouwing. Is je huis groot genoeg om één kamer opgeruimd en schoon te houden? Als je een kamer hebt om te 'vluchten' voor de verbouwing, hou je het langer vol. Als het lukt om de keuken ook nog min of meer netjes te houden, zit je helemaal goed.
Waarom kost de verbouwing veel stress? Moet je lastige beslissingen nemen? Heb je genoeg hulp?
...?
Goede tip. Als heel je woonruimte overhoop ligt door een verbouwing werkt dit vreselijk deprimerend en zal dit doorwegen in de andere facetten van je leven. Als je een ruimte wat knus kunt houden zodat je jezelf even kunt afsluiten van werk en werf, wordt het geheel wat dragelijker.
En zorg ervoor dat je jezelf geen lastige deadlines oplegt, soms is het efficiënter om een avond in de kroeg te hangen dan een muurtje te betegelen.
Wat me opvalt: je komt niet toe aan leuke dingen omdat je moe bent. Maar van leuke dingen krijg je juist energie. Je laat de batterij leeglopen en neemt geen tijd om hem weer op te laden. Laat die verbouwing een keer zitten en ga naar je familie.
Verder: de verbouwing. Is je huis groot genoeg om één kamer opgeruimd en schoon te houden? Als je een kamer hebt om te 'vluchten' voor de verbouwing, hou je het langer vol. Als het lukt om de keuken ook nog min of meer netjes te houden, zit je helemaal goed.
Waarom kost de verbouwing veel stress? Moet je lastige beslissingen nemen? Heb je genoeg hulp?
...?
Goede tip. Als heel je woonruimte overhoop ligt door een verbouwing werkt dit vreselijk deprimerend en zal dit doorwegen in de andere facetten van je leven. Als je een ruimte wat knus kunt houden zodat je jezelf even kunt afsluiten van werk en werf, wordt het geheel wat dragelijker.
En zorg ervoor dat je jezelf geen lastige deadlines oplegt, soms is het efficiënter om een avond in de kroeg te hangen dan een muurtje te betegelen.
zondag 27 november 2016 om 18:27
Ik mis het verleden ook, maar word er niet verdrietig van. Kan het wel erg jammer vinden dat bepaalde dingen voorgoed voorbij zijn. Verlangen naar vroeger heb ik altijd wel al in me gehad. Als kind al naar voorgaande jaren. Gelukkig heb ik veel foto's. Mijn leven voelde als kind bijna perfect. We woonden aan een plantsoen waar altijd kinderen waren om te spelen. Een leuk huis met 2 vijvers. Een voor vissen en de andere voor kikkers. In de zomer 's avonds met mijn zaklicht kikkers zoeken. Een heerlijke plek om te vertoeven.
Mijn opa leefde toen nog. Mijn andere grootouders waren op mijn 8e al overleden, dus aan die opa heb ik de meeste herinneringen.
Ik was vaak bij hem op de camping, waar hij een stacaravan had.
Dat is nu allemaal weg. Mijn ouders zijn in 2006 gescheiden en het ouderlijk huis is verkocht. Ik was toen 21. Mijn opa stierf een paar maanden na de scheiding. Met mijn moeder heb ik goed contact, maar niet met mijn vader. Hij heeft ons op een botte manier aan de kant gezet. Vroeger waren we een gelukkig gezin. Ik ben na de scheiding bij mijn moeder gaan wonen voor 4 jaar. Daarna ging ik op mezelf en kreeg zij in dezelfde periode een nieuwe vriend. Dat was onze vroegere buurman. Was gelijk vertrouwd, ook voor mij. Ze gingen samenwonen in de polder.
Mijn leven is in bepaalde dingen positief veranderd. Het alleen wonen bevalt me prima. Ik heb 2 hondjes waar ik veel voldoening uit haal. Een paar nieuwe vriendschappen sinds jaren. Ik heb werk.
En toch mis ik dingen. Mijn ouderlijk huis. Daar kan ik nooit meer naartoe. Met het huis waar mijn moeder nu woont heb ik niks. Er is een grotere familie bijgekomen, waar ik ook weinig mee heb. Houd sowieso niet van grote gezelschappen. Vroeger hadden we ons kleine clubje. De feestdagen en verjaardagen vind ik niet meer zo bijzonder als vroeger. De vader van vroeger niet meer hebben. Vriendschappen die verwaterd zijn doordat onze levens te verschillend werden.
Ik ben trouwens ook single zonder kinderen. Maar dat is voor bij ook beter, ik word zenuwachtig als ik iemand constant om me heen heb.
Mijn opa leefde toen nog. Mijn andere grootouders waren op mijn 8e al overleden, dus aan die opa heb ik de meeste herinneringen.
Ik was vaak bij hem op de camping, waar hij een stacaravan had.
Dat is nu allemaal weg. Mijn ouders zijn in 2006 gescheiden en het ouderlijk huis is verkocht. Ik was toen 21. Mijn opa stierf een paar maanden na de scheiding. Met mijn moeder heb ik goed contact, maar niet met mijn vader. Hij heeft ons op een botte manier aan de kant gezet. Vroeger waren we een gelukkig gezin. Ik ben na de scheiding bij mijn moeder gaan wonen voor 4 jaar. Daarna ging ik op mezelf en kreeg zij in dezelfde periode een nieuwe vriend. Dat was onze vroegere buurman. Was gelijk vertrouwd, ook voor mij. Ze gingen samenwonen in de polder.
Mijn leven is in bepaalde dingen positief veranderd. Het alleen wonen bevalt me prima. Ik heb 2 hondjes waar ik veel voldoening uit haal. Een paar nieuwe vriendschappen sinds jaren. Ik heb werk.
En toch mis ik dingen. Mijn ouderlijk huis. Daar kan ik nooit meer naartoe. Met het huis waar mijn moeder nu woont heb ik niks. Er is een grotere familie bijgekomen, waar ik ook weinig mee heb. Houd sowieso niet van grote gezelschappen. Vroeger hadden we ons kleine clubje. De feestdagen en verjaardagen vind ik niet meer zo bijzonder als vroeger. De vader van vroeger niet meer hebben. Vriendschappen die verwaterd zijn doordat onze levens te verschillend werden.
Ik ben trouwens ook single zonder kinderen. Maar dat is voor bij ook beter, ik word zenuwachtig als ik iemand constant om me heen heb.
zondag 27 november 2016 om 19:09
Je hebt je mooie herinneringen.
Het is als de toverspiegel in de film Harry Potter, je kunt ze koesteren tot op het punt waar je jezelf erin kunt gaan verliezen.
Er van genieten is de kunst, zoals met alles in het leven, zonder te overdrijven.
Want je herinneringen zijn niet echt en ook zeker niet realistisch, ze zijn gekleurd en ingevuld door al je verlangens en gevoelens en denkpatronen van nu. Je kunt je alles op een mooie manier herdenken, of je herinnert je de rotte periode, juist alle nare dingen.
Als het goed is heb je je verleden geaccepteerd en geintergreerd met je leven in het hier en nu en ook met je dromen en plannen voor in de toekomst.
Als je erg veel mijmert over het verleden, de vergane glorie en je wordt er weemoedig van of melancholisch dan kan dat meerdere oorzaken hebben volgens mij.
Het kan zijn dat je leven nu niet de juiste ingredienten heeft om gelukkig te kunnen zijn en dan steekt je leven dus schril af bij het verleden, als je niets verandert wordt je uiteindelijk depressief omdat je te lang ontevreden bent en jezelf niet gelukkig hebt weten te maken.
Je moet weten wat je nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn en in balans.
Misschien is dat een andere baan, misschien een andere man, misschien zelfs een andere denkwijze/ andere denkpatronen?
Het zou kunnen dat je weemoedige gevoel je vertelt wat er allemaal mist in het hier en nu.
Misschien kun je iets verzinnen wat helpt om meer van die sfeer te creeren...verhuizen, een ander leven, of gewoon een eenvoudige kook-cursus waar je wekelijks naartoe gaat?
Dat is aan jou, om er achter te komen welke ingredienten er missen in jouw leven.
Ik zou adviseren om te beginnen met iets eenvoudigers dan direct een nieuw leven te beginnen, zoals een cursus, of uitstapje...maar misschien ook juist niet.
Dit is een tijd van bezinning en een zoektocht naar je ware zelf.
Heel veel succes, sowieso!
Het is als de toverspiegel in de film Harry Potter, je kunt ze koesteren tot op het punt waar je jezelf erin kunt gaan verliezen.
Er van genieten is de kunst, zoals met alles in het leven, zonder te overdrijven.
Want je herinneringen zijn niet echt en ook zeker niet realistisch, ze zijn gekleurd en ingevuld door al je verlangens en gevoelens en denkpatronen van nu. Je kunt je alles op een mooie manier herdenken, of je herinnert je de rotte periode, juist alle nare dingen.
Als het goed is heb je je verleden geaccepteerd en geintergreerd met je leven in het hier en nu en ook met je dromen en plannen voor in de toekomst.
Als je erg veel mijmert over het verleden, de vergane glorie en je wordt er weemoedig van of melancholisch dan kan dat meerdere oorzaken hebben volgens mij.
Het kan zijn dat je leven nu niet de juiste ingredienten heeft om gelukkig te kunnen zijn en dan steekt je leven dus schril af bij het verleden, als je niets verandert wordt je uiteindelijk depressief omdat je te lang ontevreden bent en jezelf niet gelukkig hebt weten te maken.
Je moet weten wat je nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn en in balans.
Misschien is dat een andere baan, misschien een andere man, misschien zelfs een andere denkwijze/ andere denkpatronen?
Het zou kunnen dat je weemoedige gevoel je vertelt wat er allemaal mist in het hier en nu.
Misschien kun je iets verzinnen wat helpt om meer van die sfeer te creeren...verhuizen, een ander leven, of gewoon een eenvoudige kook-cursus waar je wekelijks naartoe gaat?
Dat is aan jou, om er achter te komen welke ingredienten er missen in jouw leven.
Ik zou adviseren om te beginnen met iets eenvoudigers dan direct een nieuw leven te beginnen, zoals een cursus, of uitstapje...maar misschien ook juist niet.
Dit is een tijd van bezinning en een zoektocht naar je ware zelf.
Heel veel succes, sowieso!
dinsdag 6 december 2016 om 11:11
quote:S-Meds schreef op 27 november 2016 @ 10:45:
vraag 1: als je drie dingen mocht veranderen welle zouden dat zijn?
vraag 2: waarom pas je het antw. op vraag 1 niet toe?
Dit. Kijk eens van een afstand naar je eigen leven, en pak de dingen die je wilt en kunt veranderen aan.
Je hoeft niet fulltime te werken. Je hoeft niet te blijven hangen in een baan die je niets positiefs brengt. Je hoeft niet te blijven hangen in een relatie die je niets positiefs brengt. Je hoeft niet te wonen op een plek waar je niet gelukkig bent.
Niet alles in het leven is maakbaar. Maar jij boft, je hebt opties. Doe er wat mee.
vraag 1: als je drie dingen mocht veranderen welle zouden dat zijn?
vraag 2: waarom pas je het antw. op vraag 1 niet toe?
Dit. Kijk eens van een afstand naar je eigen leven, en pak de dingen die je wilt en kunt veranderen aan.
Je hoeft niet fulltime te werken. Je hoeft niet te blijven hangen in een baan die je niets positiefs brengt. Je hoeft niet te blijven hangen in een relatie die je niets positiefs brengt. Je hoeft niet te wonen op een plek waar je niet gelukkig bent.
Niet alles in het leven is maakbaar. Maar jij boft, je hebt opties. Doe er wat mee.
maandag 27 februari 2017 om 18:43
Update: Mr Good Enough definitief de deur gewezen (hij is zo mogelijk nog zwaarmoediger dan ik en ik word er zoooo moe van), baan godzijdank opgezegd met oprotpremie (heel blij dat ik bij die rotclub weg ben, alleen nog niets nieuws en de tijd gaat nu financieel dringen), verbouwing is min of meer klaar (is mooi geworden en blij met de keuken! ik heb nu écht een woonplek, alleen nog wat afwerking en dat doe ik deze zomer wel). Da's positief.
Maar ik blijf heel, heel boos op het leven. Ik voel me zo overgeslagen, zo intens verraden en voorgelogen. Ik val uit de toon bij mijn sportteam omdat ik niet goed genoeg ben en dit heeft sociaal effect, ze hebben geen zin in mij, ik zit bijna elke dag thuis omdat ik geen geld durf uit te geven aan vrijetijdsdingen, ik heb helemaal geen zin meer in het leven, datingsites zijn stom omdat ik geen leuke berichtjes (terug)krijg terwijl ik een, vind ik althans, echt leuk profiel heb en mooi ben, Tinder valt tegen want niet serieus en gesprekken vallen dood. Het leven heeft mij opgegeven, en ik het leven. Ik heb niets om door te geven. Het is nu overleven, niets meer. De tijd zo leuk mogelijk uitzitten met ergens geld verdienen en af en toe bekenden opzoeken en eens een concertje, maar dat is het dan. Zo totaal niet wat je altijd verteld word. Meestal denk ik: "Laat alles toch verdommen en mij wegrotten", maar ergens wil ik ook heeeeeel graag leven alleen is er absoluut geen uitzicht op het leven dat ik wil. MIsschien nog wel de betere baan, of überhaupt werk (advies/projectwerk in de IT), alhoewel ik afgewezen word voor de leuke functies... . Maar dan? Zo eenzaam voel ik me. Psycholoog krijgt geen vat op me. Dagstructuur is erg lastig vast te houden omdat ik 's nachts zo veel huil en wakker lig. Vrienden weten het niet meer en zeggen: 'Zit het verdriet uit.' Maar dat doe ik al zo lang, de afgelopen tien jaar eigenlijk al, en dan ineens was er tóch 5 jaar geleden een vaste man die me deed geloven in de liefde, alleen ook hij liep weg 1,5 jaar geleden (en maar goed ook, het is eigenlijk een onbetrouwbare flierefluiter, toch vond ik de humor en het plezier dat we beleefden heel erg fijn). Het is één groot verraad. Ik ben zo boos en verdrietig. Ik zit definitief in de put. Ik kom er niet meer uit. Mijn leven is op dit punt in mijn bestaan een groot falen en een mislukking gebleken. Álles alleen doen, álles alleen verwerken, álles alleen beslissen, elke avond in mijzelf praten en doen alsof er denkbeeldige mensen in huis zitten, praten tegen de muren. Geen werk, weinig mensen om me heen, nieuwe vriendschappen kosten veel moeite (verrijking, ja heus wel hoor, een paar leuke mensen maar het zal nooit zo zijn als bij mijn oude vrienden), ik voel me, over het algemeen dan, comfortabeler bij de mensen die ik al 10 jaar ken. Was ik maar in die verschrikkelijke baan gebleven en had ik de man maar niet de deur gewezen, dan was ik ook ongelukkig maar had ik nog wel status tegenover anderen. Nu ben ik een groot mislukkingsgeval. Ik denk wel eens over zelfmoord na, wat betekent mijn leven nou helemaal? In leven blijven omdat mijn moeder anders verdrietig wordt, ja, maar de rest kan mij wel missen, ze zoeken me toch vrijwel nooit op, broer en zus druk met zichzelf, vrienden vinden wel weer anderen om leuke dingen mee te doen, maar ben er toch te laf voor en ik geloof heel ergens in een hoekje van mijn hoofd toch nog in verbetering. Maar ik zie het pad er naar toe helemaal niet. Een onbereikbare bergtop met mooie sneeuw in het zonnetje. God wat zou ik daar graag mijn vlaggetje planten en sereen naar de wereld kijken samen met een leukerd, ons kampje daar opslaan en nooit meer weggaan.
Wat nu? Strijd opgeven en aan de antidepressiva?
Maar ik blijf heel, heel boos op het leven. Ik voel me zo overgeslagen, zo intens verraden en voorgelogen. Ik val uit de toon bij mijn sportteam omdat ik niet goed genoeg ben en dit heeft sociaal effect, ze hebben geen zin in mij, ik zit bijna elke dag thuis omdat ik geen geld durf uit te geven aan vrijetijdsdingen, ik heb helemaal geen zin meer in het leven, datingsites zijn stom omdat ik geen leuke berichtjes (terug)krijg terwijl ik een, vind ik althans, echt leuk profiel heb en mooi ben, Tinder valt tegen want niet serieus en gesprekken vallen dood. Het leven heeft mij opgegeven, en ik het leven. Ik heb niets om door te geven. Het is nu overleven, niets meer. De tijd zo leuk mogelijk uitzitten met ergens geld verdienen en af en toe bekenden opzoeken en eens een concertje, maar dat is het dan. Zo totaal niet wat je altijd verteld word. Meestal denk ik: "Laat alles toch verdommen en mij wegrotten", maar ergens wil ik ook heeeeeel graag leven alleen is er absoluut geen uitzicht op het leven dat ik wil. MIsschien nog wel de betere baan, of überhaupt werk (advies/projectwerk in de IT), alhoewel ik afgewezen word voor de leuke functies... . Maar dan? Zo eenzaam voel ik me. Psycholoog krijgt geen vat op me. Dagstructuur is erg lastig vast te houden omdat ik 's nachts zo veel huil en wakker lig. Vrienden weten het niet meer en zeggen: 'Zit het verdriet uit.' Maar dat doe ik al zo lang, de afgelopen tien jaar eigenlijk al, en dan ineens was er tóch 5 jaar geleden een vaste man die me deed geloven in de liefde, alleen ook hij liep weg 1,5 jaar geleden (en maar goed ook, het is eigenlijk een onbetrouwbare flierefluiter, toch vond ik de humor en het plezier dat we beleefden heel erg fijn). Het is één groot verraad. Ik ben zo boos en verdrietig. Ik zit definitief in de put. Ik kom er niet meer uit. Mijn leven is op dit punt in mijn bestaan een groot falen en een mislukking gebleken. Álles alleen doen, álles alleen verwerken, álles alleen beslissen, elke avond in mijzelf praten en doen alsof er denkbeeldige mensen in huis zitten, praten tegen de muren. Geen werk, weinig mensen om me heen, nieuwe vriendschappen kosten veel moeite (verrijking, ja heus wel hoor, een paar leuke mensen maar het zal nooit zo zijn als bij mijn oude vrienden), ik voel me, over het algemeen dan, comfortabeler bij de mensen die ik al 10 jaar ken. Was ik maar in die verschrikkelijke baan gebleven en had ik de man maar niet de deur gewezen, dan was ik ook ongelukkig maar had ik nog wel status tegenover anderen. Nu ben ik een groot mislukkingsgeval. Ik denk wel eens over zelfmoord na, wat betekent mijn leven nou helemaal? In leven blijven omdat mijn moeder anders verdrietig wordt, ja, maar de rest kan mij wel missen, ze zoeken me toch vrijwel nooit op, broer en zus druk met zichzelf, vrienden vinden wel weer anderen om leuke dingen mee te doen, maar ben er toch te laf voor en ik geloof heel ergens in een hoekje van mijn hoofd toch nog in verbetering. Maar ik zie het pad er naar toe helemaal niet. Een onbereikbare bergtop met mooie sneeuw in het zonnetje. God wat zou ik daar graag mijn vlaggetje planten en sereen naar de wereld kijken samen met een leukerd, ons kampje daar opslaan en nooit meer weggaan.
Wat nu? Strijd opgeven en aan de antidepressiva?
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
maandag 27 februari 2017 om 19:18
quote:dino2011 schreef op 27 november 2016 @ 08:27:
Dump die gozer, het is triest voor hem en voor jou; wil je echt energie steken in mr. Good enough?
Het leven is te kort en je verdient beter.
En hij ook. Ik vind het prettiger als je spreekt over de relatie stoppen ipv dumpen, dat klinkt zo naar.
Ik vond de opmerking van Shisha ook een hele goede: je bent aan het dobberen, maar je zwemt niet. Zo waar.
Ik denk ook dat je ten eerste die relatie moet stoppen, daar ga je die gezelligheid en dat gezinsleven niet mee krijgen. En om er nog maar een cliche in te gooien: laat dit los, dan heb je je handen vrij voor wat nieuws.
Kijk vooruit, stel een doel. Wat wil je in je leven? Misschien is eens met een coach praten ook een idee, om wat gedachten en wensen of verlangens te ordenen. Of te komen bij jezelf wat je nu écht wilt.
Overigens wel herkenbaar, ik herken dat dobberen ook. Blijven hangen (tegen beter weten in in relaties die het eigenlijk niet zijn, moeilijk knopen durven doorhakken of keuzes maken) maar weten dat dit het pad niet is.
Dump die gozer, het is triest voor hem en voor jou; wil je echt energie steken in mr. Good enough?
Het leven is te kort en je verdient beter.
En hij ook. Ik vind het prettiger als je spreekt over de relatie stoppen ipv dumpen, dat klinkt zo naar.
Ik vond de opmerking van Shisha ook een hele goede: je bent aan het dobberen, maar je zwemt niet. Zo waar.
Ik denk ook dat je ten eerste die relatie moet stoppen, daar ga je die gezelligheid en dat gezinsleven niet mee krijgen. En om er nog maar een cliche in te gooien: laat dit los, dan heb je je handen vrij voor wat nieuws.
Kijk vooruit, stel een doel. Wat wil je in je leven? Misschien is eens met een coach praten ook een idee, om wat gedachten en wensen of verlangens te ordenen. Of te komen bij jezelf wat je nu écht wilt.
Overigens wel herkenbaar, ik herken dat dobberen ook. Blijven hangen (tegen beter weten in in relaties die het eigenlijk niet zijn, moeilijk knopen durven doorhakken of keuzes maken) maar weten dat dit het pad niet is.
