Psyche
alle pijlers
Ik moet het even kwijt...
donderdag 10 september 2009 om 20:50
Ik hou al 11 jaar een geheim voor me, en vandaag barstte er iets in me! Ik moet het even kwijt, dus alvast bedankt voor het luisterend oor/lezend oog...
Toen ik 12 en later 14 jaar was, heb ik 2 maal een poging tot zelfmoord gedaan. Het is klaarblijkelijk (gelukkig) niet gelukt, maar ik heb het nooit iemand verteld en niemand heeft ooit iets aan mij gemerkt! De laatste tijd merk ik dat het toch ergens aan me vreet, maar ik durf het mijn ouders niet te vertellen. Het is ook al zo lang geleden... Vandaag las ik op internet iets over het onderwerp zelfmoord en daar werd heel hard geroepen dat zelfmoord arrogant was en mensen die zelfmoordgedachtes hebben egoistisch en aanstellers zijn... Toen knapte er iets in mij... Ik heb al die jaren mijn mond gehouden om er maar niemand mee lastig te vallen en op deze website werd ik (en een heleboel andere mensen met mij dus) gewoon keihard uitgemaakt voor arrogante aanstellende aandachtsgeile egoist! Dat kwam gewoon even hard aan... Ik heb het nog steeds niemand verteld, maar ik speel met het idee om eens met een psycholoog te gaan praten. Het gaat nu gelukkig wel goed met mij, maar blijkbaar zitten er dingen die nog niet verwerkt zijn.
Ik wil niet proberen zielig te doen of iets, maar zoals al gezegd ik kon het echt even niet meer verkroppen!!
Toen ik 12 en later 14 jaar was, heb ik 2 maal een poging tot zelfmoord gedaan. Het is klaarblijkelijk (gelukkig) niet gelukt, maar ik heb het nooit iemand verteld en niemand heeft ooit iets aan mij gemerkt! De laatste tijd merk ik dat het toch ergens aan me vreet, maar ik durf het mijn ouders niet te vertellen. Het is ook al zo lang geleden... Vandaag las ik op internet iets over het onderwerp zelfmoord en daar werd heel hard geroepen dat zelfmoord arrogant was en mensen die zelfmoordgedachtes hebben egoistisch en aanstellers zijn... Toen knapte er iets in mij... Ik heb al die jaren mijn mond gehouden om er maar niemand mee lastig te vallen en op deze website werd ik (en een heleboel andere mensen met mij dus) gewoon keihard uitgemaakt voor arrogante aanstellende aandachtsgeile egoist! Dat kwam gewoon even hard aan... Ik heb het nog steeds niemand verteld, maar ik speel met het idee om eens met een psycholoog te gaan praten. Het gaat nu gelukkig wel goed met mij, maar blijkbaar zitten er dingen die nog niet verwerkt zijn.
Ik wil niet proberen zielig te doen of iets, maar zoals al gezegd ik kon het echt even niet meer verkroppen!!
vrijdag 11 september 2009 om 23:18
quote:Lin67 schreef op 11 september 2009 @ 23:05:
Waarom zou je jou willen slaan, Haasje?
Ik begrijp je niet zo goed. Je bedoelt, waarom zou Diana me willen slaan??
Ik zei: als ik er helemaal naast zit mag je me virtueel slaan. Omdat ik bij Diaan haar zachte, menselijke kant wilde zien. Dat kan voor sommige mensen confronterend en afschuwelijk zijn. Vandaar. (een beetje om mezelf in te dekken zeg maar)
Waarom zou je jou willen slaan, Haasje?
Ik begrijp je niet zo goed. Je bedoelt, waarom zou Diana me willen slaan??
Ik zei: als ik er helemaal naast zit mag je me virtueel slaan. Omdat ik bij Diaan haar zachte, menselijke kant wilde zien. Dat kan voor sommige mensen confronterend en afschuwelijk zijn. Vandaar. (een beetje om mezelf in te dekken zeg maar)
vrijdag 11 september 2009 om 23:20
vrijdag 11 september 2009 om 23:22
quote:haaasje schreef op 11 september 2009 @ 23:20:
Of gewoon: Diaantjes topic, iedereen met een mening is welkom?
Offe, Heb je ook een muurtje? Dan ben je hier welkom?
Offe... moeder met zelfdodingsneigingen... kom er bij??
Offe moeder in het gekkenhuis, wie wil ook een kamertje huren.
sorry diaan, ik kan ook sarcastisch zijn.... hahahah, je mag best sarcastisch zijn hoor, ik vraag ook vaak aan mn moeder of er geen kamer over is daar
Of gewoon: Diaantjes topic, iedereen met een mening is welkom?
Offe, Heb je ook een muurtje? Dan ben je hier welkom?
Offe... moeder met zelfdodingsneigingen... kom er bij??
Offe moeder in het gekkenhuis, wie wil ook een kamertje huren.
sorry diaan, ik kan ook sarcastisch zijn.... hahahah, je mag best sarcastisch zijn hoor, ik vraag ook vaak aan mn moeder of er geen kamer over is daar
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
vrijdag 11 september 2009 om 23:24
quote:Lin67 schreef op 11 september 2009 @ 00:36:
Nee, haasje. Ik heb geen broers of zussen. Mijn vader was een Engelsman (mijn vader zie ik al jarenlang niet meer) dus familie in het buitenland die ik verder niet ken. Mijn moeders familie is maar heel klein en mijn oma (is nu al een aantal jaren overleden) is daarna nooit meer dezelfde geweest. Het was 1 groot taboe.
Ik heb het jarenlang "geheim" gehouden omdat ik al vrij snel merkte dat het iets was, waar je niet over sprak.
Ik heb mijn leven door veel therapie gehad. Veel acting-out gedrag in mijn pubertijd, veel 'stoornissen' in de jaren erna. Nu voel ik me al een tijdje rustig en stabiel....maar weggaan? Nee weg gaat het nooit. In mijn familie hebben 3 mensen zelfmoord gepleegd, ben zelf ook erfelijk belast. Maar omdat ik weet hoeveel pijn mijn moeder's dood mij heeft gedaan, zal ik het mijn kinderen nooit aandoen. (en ook daar ben ik boos over geweest als ik zelf geen licht meer zag)
Daarom graag uit de taboesfeer. Dit soort geheimen wil je niet hoeven dragen.....
Lin,jij verteld het verhaal van mijn moeder,ook mijn oma dreigde haar leven lang met zm(ook gelukt uiteindelijk)
Het had ook impact op ons,een hysterische moeder die wegging om te kijken of haar moeder nog leefde(na dreigende telefoontjes etc) noem maar op...
Mijn moeder was ook woedend op haar moeder,we hadden een foto van mijn oma in de kamer,die is jaren weggestopt..Mijn moeder kon haar portret niet verdragen....
Kortom,mijn moeder heeft enorm geleden onder haar gedrag terwijl mijn oma eigenlijk gewoon enorm ''ziek'' was...
Maar begrijp je helemaal,dat wilde ik eigenlijk zeggen...
Nee, haasje. Ik heb geen broers of zussen. Mijn vader was een Engelsman (mijn vader zie ik al jarenlang niet meer) dus familie in het buitenland die ik verder niet ken. Mijn moeders familie is maar heel klein en mijn oma (is nu al een aantal jaren overleden) is daarna nooit meer dezelfde geweest. Het was 1 groot taboe.
Ik heb het jarenlang "geheim" gehouden omdat ik al vrij snel merkte dat het iets was, waar je niet over sprak.
Ik heb mijn leven door veel therapie gehad. Veel acting-out gedrag in mijn pubertijd, veel 'stoornissen' in de jaren erna. Nu voel ik me al een tijdje rustig en stabiel....maar weggaan? Nee weg gaat het nooit. In mijn familie hebben 3 mensen zelfmoord gepleegd, ben zelf ook erfelijk belast. Maar omdat ik weet hoeveel pijn mijn moeder's dood mij heeft gedaan, zal ik het mijn kinderen nooit aandoen. (en ook daar ben ik boos over geweest als ik zelf geen licht meer zag)
Daarom graag uit de taboesfeer. Dit soort geheimen wil je niet hoeven dragen.....
Lin,jij verteld het verhaal van mijn moeder,ook mijn oma dreigde haar leven lang met zm(ook gelukt uiteindelijk)
Het had ook impact op ons,een hysterische moeder die wegging om te kijken of haar moeder nog leefde(na dreigende telefoontjes etc) noem maar op...
Mijn moeder was ook woedend op haar moeder,we hadden een foto van mijn oma in de kamer,die is jaren weggestopt..Mijn moeder kon haar portret niet verdragen....
Kortom,mijn moeder heeft enorm geleden onder haar gedrag terwijl mijn oma eigenlijk gewoon enorm ''ziek'' was...
Maar begrijp je helemaal,dat wilde ik eigenlijk zeggen...
vrijdag 11 september 2009 om 23:33
quote:Lin67 schreef op 11 september 2009 @ 23:27:
Dank je mormeltje....het is ook niet iets waar je slechts 1 emotie over hebt; alle emoties passeren de reveu.
Kom naar het nieuwe topic, zodat er hier ruimte blijft voor Dian...!!O,sorry dian,had nog niet verder gelezen,wilde niet je topicvervuilen,hoop dat het met jou goed gaat
Dank je mormeltje....het is ook niet iets waar je slechts 1 emotie over hebt; alle emoties passeren de reveu.
Kom naar het nieuwe topic, zodat er hier ruimte blijft voor Dian...!!O,sorry dian,had nog niet verder gelezen,wilde niet je topicvervuilen,hoop dat het met jou goed gaat
vrijdag 25 september 2009 om 14:10
Even goede ( !) vrienden hoor, maar mijn deur en huis staan altijd voor je open, dat weet je best.
vrijdag 25 september 2009 om 23:04
Goed, en nu OnTopic.
Lieve Dian,
Allereerst ben ik heel blij en dankbaar ( om wel 1000 redenen ) dat jij er nog bent. Dat weet je.
Ik kan mij goed voorstellen dat jij als (pre)puber erg in de knoop hebt gezeten. Er gebeurde in hele korte tijd heel veel. Waarschijnlijk te veel om als jonge puber in 1x te kunnen verwerken. Als ik denk aan wat de scheiding van mijn ouders bij mij te weeg heeft gebracht, en ik was allang het huis uit.
Ook denk ik aan Tut bijv. Maar "gelukkig" weet zij niet beter, daar ben ik op een rare manier dankbaar voor. ( Voorzover ik dankbaar voor bepaalde mensen kan zijn )
Terug naar jou. Precies in de tijd dat je je als persoon als een sneltrein begint te ontwikkelen valt de basis weg. Alles waarvan je waarschijnlijk dacht dat het normaal was, was er niet meer. En in plaats daarvan kreeg je ineens te maken met 2 stiefouders en 4 stief broers-zussen. Waar jij zomaar in moest passen. Iedereen dacht dat jij ( als de jongste ) wel "zomaar" in het ritme mee zou hobbelen. Maar als je toen al was zoals ik je ken ( Voor de duidelijkheid overige forumsters, we kennen elkaar, behoorlijk goed had men kunnen weten dat het zo makkelijk niet zou gaan.
Echter... ik kan me ook van jouw ouders voorstellen dat ze je een soort van "oversloegen" ( Waarmee ik het Niet goedkeur, maar ik denk dat je me snapt ).
Wat ik je aan zou willen raden is de maatschappelijk werker bellen, en daar in eerste instantie eens gaan praten over jouw gevoelens. Mocht hij\zij het idee hebben dat je meer hulp nodig hebt kan je nog altijd doorgaan naar een psycholoog.
Ook zijn er altijd vrienden irl en op fora zoals deze die voor jou klaar willen staan. Echt waar. Omdat jij jij bent.
Zo ! En hier heb ik de hele avond al over na zitten denken, hoe ik het zou schrijven aan je
Liefs,
Bor.
Lieve Dian,
Allereerst ben ik heel blij en dankbaar ( om wel 1000 redenen ) dat jij er nog bent. Dat weet je.
Ik kan mij goed voorstellen dat jij als (pre)puber erg in de knoop hebt gezeten. Er gebeurde in hele korte tijd heel veel. Waarschijnlijk te veel om als jonge puber in 1x te kunnen verwerken. Als ik denk aan wat de scheiding van mijn ouders bij mij te weeg heeft gebracht, en ik was allang het huis uit.
Ook denk ik aan Tut bijv. Maar "gelukkig" weet zij niet beter, daar ben ik op een rare manier dankbaar voor. ( Voorzover ik dankbaar voor bepaalde mensen kan zijn )
Terug naar jou. Precies in de tijd dat je je als persoon als een sneltrein begint te ontwikkelen valt de basis weg. Alles waarvan je waarschijnlijk dacht dat het normaal was, was er niet meer. En in plaats daarvan kreeg je ineens te maken met 2 stiefouders en 4 stief broers-zussen. Waar jij zomaar in moest passen. Iedereen dacht dat jij ( als de jongste ) wel "zomaar" in het ritme mee zou hobbelen. Maar als je toen al was zoals ik je ken ( Voor de duidelijkheid overige forumsters, we kennen elkaar, behoorlijk goed had men kunnen weten dat het zo makkelijk niet zou gaan.
Echter... ik kan me ook van jouw ouders voorstellen dat ze je een soort van "oversloegen" ( Waarmee ik het Niet goedkeur, maar ik denk dat je me snapt ).
Wat ik je aan zou willen raden is de maatschappelijk werker bellen, en daar in eerste instantie eens gaan praten over jouw gevoelens. Mocht hij\zij het idee hebben dat je meer hulp nodig hebt kan je nog altijd doorgaan naar een psycholoog.
Ook zijn er altijd vrienden irl en op fora zoals deze die voor jou klaar willen staan. Echt waar. Omdat jij jij bent.
Zo ! En hier heb ik de hele avond al over na zitten denken, hoe ik het zou schrijven aan je
Liefs,
Bor.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
