Psyche
alle pijlers
Ik moet het even kwijt...
donderdag 10 september 2009 om 20:50
Ik hou al 11 jaar een geheim voor me, en vandaag barstte er iets in me! Ik moet het even kwijt, dus alvast bedankt voor het luisterend oor/lezend oog...
Toen ik 12 en later 14 jaar was, heb ik 2 maal een poging tot zelfmoord gedaan. Het is klaarblijkelijk (gelukkig) niet gelukt, maar ik heb het nooit iemand verteld en niemand heeft ooit iets aan mij gemerkt! De laatste tijd merk ik dat het toch ergens aan me vreet, maar ik durf het mijn ouders niet te vertellen. Het is ook al zo lang geleden... Vandaag las ik op internet iets over het onderwerp zelfmoord en daar werd heel hard geroepen dat zelfmoord arrogant was en mensen die zelfmoordgedachtes hebben egoistisch en aanstellers zijn... Toen knapte er iets in mij... Ik heb al die jaren mijn mond gehouden om er maar niemand mee lastig te vallen en op deze website werd ik (en een heleboel andere mensen met mij dus) gewoon keihard uitgemaakt voor arrogante aanstellende aandachtsgeile egoist! Dat kwam gewoon even hard aan... Ik heb het nog steeds niemand verteld, maar ik speel met het idee om eens met een psycholoog te gaan praten. Het gaat nu gelukkig wel goed met mij, maar blijkbaar zitten er dingen die nog niet verwerkt zijn.
Ik wil niet proberen zielig te doen of iets, maar zoals al gezegd ik kon het echt even niet meer verkroppen!!
Toen ik 12 en later 14 jaar was, heb ik 2 maal een poging tot zelfmoord gedaan. Het is klaarblijkelijk (gelukkig) niet gelukt, maar ik heb het nooit iemand verteld en niemand heeft ooit iets aan mij gemerkt! De laatste tijd merk ik dat het toch ergens aan me vreet, maar ik durf het mijn ouders niet te vertellen. Het is ook al zo lang geleden... Vandaag las ik op internet iets over het onderwerp zelfmoord en daar werd heel hard geroepen dat zelfmoord arrogant was en mensen die zelfmoordgedachtes hebben egoistisch en aanstellers zijn... Toen knapte er iets in mij... Ik heb al die jaren mijn mond gehouden om er maar niemand mee lastig te vallen en op deze website werd ik (en een heleboel andere mensen met mij dus) gewoon keihard uitgemaakt voor arrogante aanstellende aandachtsgeile egoist! Dat kwam gewoon even hard aan... Ik heb het nog steeds niemand verteld, maar ik speel met het idee om eens met een psycholoog te gaan praten. Het gaat nu gelukkig wel goed met mij, maar blijkbaar zitten er dingen die nog niet verwerkt zijn.
Ik wil niet proberen zielig te doen of iets, maar zoals al gezegd ik kon het echt even niet meer verkroppen!!
donderdag 10 september 2009 om 22:00
Ten eerste, Heb je het wel goed geïnterpreteerd, wat er op die site stond?
Ten tweede, als je iets op internet leest, slik dat niet voor zoete koek ajb. Er zijn in dit land (wat zeg ik, deze wereld) wel honderdduizenden meningen over vanalles en nogwat. en het kan gewoon een slechte amateursite zijn. Zo nee, quote de tekst hier even dan kunnen mensen hier ook beoordelen.
In ieder geval is zo somber zijn dat je dood wil een serieus probleem (waar je gelukkig zelf weer vanaf bent gekomen, das ook heel knap), en geen enkele hulpverlener (of ervaringsdeskundige, of ieder ander mens met empathisch vermogen) zal zeggen dat je dan een aansteller bent.
Heel veel mensen in Nederland hebben wel eens een depressie gehad en daarbij horen ook wel zelfmoord(wens)gedachten.
Eigenlijk willen mensen niet dood, maar willen ze dat dit leven (het leven waar ze in zitten en dat hen niet bevalt) ophoudt.
En terzijde, in het leven moet je soms ego zijn. Liever niet met zelfmoordplannen natuurlijk, maar wat is er mis met voor jezelf kiezen? Van mij mag iemand pas een einde aan zn leven maken als ie alles, maar dan ook echt alles over een periode van jaaaaren heeft geprobeerd..
Als je echt wil praten erover kan dat toch gewoon met een psycholoog? Ik denk dat je er niet voor hoeft te schamen, en de psycholoog zal het niet doorvertellen. Zorg wel dat je een psycholoog hebt waar je een beetje een klik mee hebt.
Ten tweede, als je iets op internet leest, slik dat niet voor zoete koek ajb. Er zijn in dit land (wat zeg ik, deze wereld) wel honderdduizenden meningen over vanalles en nogwat. en het kan gewoon een slechte amateursite zijn. Zo nee, quote de tekst hier even dan kunnen mensen hier ook beoordelen.
In ieder geval is zo somber zijn dat je dood wil een serieus probleem (waar je gelukkig zelf weer vanaf bent gekomen, das ook heel knap), en geen enkele hulpverlener (of ervaringsdeskundige, of ieder ander mens met empathisch vermogen) zal zeggen dat je dan een aansteller bent.
Heel veel mensen in Nederland hebben wel eens een depressie gehad en daarbij horen ook wel zelfmoord(wens)gedachten.
Eigenlijk willen mensen niet dood, maar willen ze dat dit leven (het leven waar ze in zitten en dat hen niet bevalt) ophoudt.
En terzijde, in het leven moet je soms ego zijn. Liever niet met zelfmoordplannen natuurlijk, maar wat is er mis met voor jezelf kiezen? Van mij mag iemand pas een einde aan zn leven maken als ie alles, maar dan ook echt alles over een periode van jaaaaren heeft geprobeerd..
Als je echt wil praten erover kan dat toch gewoon met een psycholoog? Ik denk dat je er niet voor hoeft te schamen, en de psycholoog zal het niet doorvertellen. Zorg wel dat je een psycholoog hebt waar je een beetje een klik mee hebt.
donderdag 10 september 2009 om 22:03
quote:DianV schreef op 10 september 2009 @ 21:48:
De reden dat ik het nog niet met mijn ouders wil delen, is omdat zij eigenlijk de reden zijn dat het gebeurde...
Kort door de bocht; ouders gingen scheiden, kregen allebei een nieuwe partner. Beide stieffamilies kon ik totaal niet mee overweg, maar mijn beide ouders waren zo blij dat ze nieuwe liefde hadden gevonden, dat ik compleet op het 2e plan stond. Klinkt wellicht als een doorsnee puber-met-gescheiden-ouders-probleem, maar een vader die je buiten de deur in de kou zet omdat je zogenaamd zijn stiefzoon uitlachte???
Hoe dan ook, ik hoop het in ieder geval snel uit mijn systeem te krijgen. Want ermee blijven tobben, zoveel jaar nadien schiet uiteraard ook niet op...
Wat doen mensen toch vreselijke dingen, en dan nog wel met hun eigen kinderen.
Ken je het nummer left outside alone?
Dian, ik denk dat je eerst heel goed zelf moet verwerken wat je gevoeld hebt en wat er gebeurd is (ja makkelijk gezegd) voordat je eventueel je ouders ermee confronteert.
Heeft het nog zin, zoveel jaar later, om ze dit te vertellen?
Je kunt wel vertellen (als je daar aan toe bent) dat je ongelukkig geweest bent in die tijd, en dat zij te weinig aandacht voor je gehad hebben.
Je zelfmoordpogingen benoemen... ik weet niet... ik zou het niet doen. Maar het is aan jou.
Neem je tijd, in ieder geval.
De reden dat ik het nog niet met mijn ouders wil delen, is omdat zij eigenlijk de reden zijn dat het gebeurde...
Kort door de bocht; ouders gingen scheiden, kregen allebei een nieuwe partner. Beide stieffamilies kon ik totaal niet mee overweg, maar mijn beide ouders waren zo blij dat ze nieuwe liefde hadden gevonden, dat ik compleet op het 2e plan stond. Klinkt wellicht als een doorsnee puber-met-gescheiden-ouders-probleem, maar een vader die je buiten de deur in de kou zet omdat je zogenaamd zijn stiefzoon uitlachte???
Hoe dan ook, ik hoop het in ieder geval snel uit mijn systeem te krijgen. Want ermee blijven tobben, zoveel jaar nadien schiet uiteraard ook niet op...
Wat doen mensen toch vreselijke dingen, en dan nog wel met hun eigen kinderen.
Ken je het nummer left outside alone?
Dian, ik denk dat je eerst heel goed zelf moet verwerken wat je gevoeld hebt en wat er gebeurd is (ja makkelijk gezegd) voordat je eventueel je ouders ermee confronteert.
Heeft het nog zin, zoveel jaar later, om ze dit te vertellen?
Je kunt wel vertellen (als je daar aan toe bent) dat je ongelukkig geweest bent in die tijd, en dat zij te weinig aandacht voor je gehad hebben.
Je zelfmoordpogingen benoemen... ik weet niet... ik zou het niet doen. Maar het is aan jou.
Neem je tijd, in ieder geval.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 10 september 2009 om 22:04
quote:Vana77 schreef op 10 september 2009 @ 22:00:
Ten eerste, Heb je het wel goed geïnterpreteerd, wat er op die site stond?
Ten tweede, als je iets op internet leest, slik dat niet voor zoete koek ajb. Er zijn in dit land (wat zeg ik, deze wereld) wel honderdduizenden meningen over vanalles en nogwat. en het kan gewoon een slechte amateursite zijn. Zo nee, quote de tekst hier even dan kunnen mensen hier ook beoordelen.
In ieder geval is zo somber zijn dat je dood wil een serieus probleem (waar je gelukkig zelf weer vanaf bent gekomen, das ook heel knap), en geen enkele hulpverlener (of ervaringsdeskundige, of ieder ander mens met empathisch vermogen) zal zeggen dat je dan een aansteller bent.
Heel veel mensen in Nederland hebben wel eens een depressie gehad en daarbij horen ook wel zelfmoord(wens)gedachten.
Eigenlijk willen mensen niet dood, maar willen ze dat dit leven (het leven waar ze in zitten en dat hen niet bevalt) ophoudt.
En terzijde, in het leven moet je soms ego zijn. Liever niet met zelfmoordplannen natuurlijk, maar wat is er mis met voor jezelf kiezen? Van mij mag iemand pas een einde aan zn leven maken als ie alles, maar dan ook echt alles over een periode van jaaaaren heeft geprobeerd..
Als je echt wil praten erover kan dat toch gewoon met een psycholoog? Ik denk dat je er niet voor hoeft te schamen, en de psycholoog zal het niet doorvertellen. Zorg wel dat je een psycholoog hebt waar je een beetje een klik mee hebt.ja dat vind jij maar daar kan iemand anders heel anders over denken
Ten eerste, Heb je het wel goed geïnterpreteerd, wat er op die site stond?
Ten tweede, als je iets op internet leest, slik dat niet voor zoete koek ajb. Er zijn in dit land (wat zeg ik, deze wereld) wel honderdduizenden meningen over vanalles en nogwat. en het kan gewoon een slechte amateursite zijn. Zo nee, quote de tekst hier even dan kunnen mensen hier ook beoordelen.
In ieder geval is zo somber zijn dat je dood wil een serieus probleem (waar je gelukkig zelf weer vanaf bent gekomen, das ook heel knap), en geen enkele hulpverlener (of ervaringsdeskundige, of ieder ander mens met empathisch vermogen) zal zeggen dat je dan een aansteller bent.
Heel veel mensen in Nederland hebben wel eens een depressie gehad en daarbij horen ook wel zelfmoord(wens)gedachten.
Eigenlijk willen mensen niet dood, maar willen ze dat dit leven (het leven waar ze in zitten en dat hen niet bevalt) ophoudt.
En terzijde, in het leven moet je soms ego zijn. Liever niet met zelfmoordplannen natuurlijk, maar wat is er mis met voor jezelf kiezen? Van mij mag iemand pas een einde aan zn leven maken als ie alles, maar dan ook echt alles over een periode van jaaaaren heeft geprobeerd..
Als je echt wil praten erover kan dat toch gewoon met een psycholoog? Ik denk dat je er niet voor hoeft te schamen, en de psycholoog zal het niet doorvertellen. Zorg wel dat je een psycholoog hebt waar je een beetje een klik mee hebt.ja dat vind jij maar daar kan iemand anders heel anders over denken
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 10 september 2009 om 22:06
En jouw mening is geen waarheid Diaantje. Ik vind het enkel sterk als iemand een onontkombaar lot (de dood) versnelt als diegene een rationele afweging maakt en besluit dat het niet meer beter wordt en dat de levenskwaliteit te laag is. Doormodderen is voor mij ook geen optie. Ik heb uiteindelijk voor 't leven gekozen, maar op mijn achtste had ik de rationele zelfmoordgedachte ("rendement geluk te laag") en die heb ik onlangs opgeschreven voor het geval dat (en NEE, da's geen zm-aankondiging). Iemand die in een psychose voor de trein springt had misschien gewoon geholpen kunnen worden met medicatie en dat vind ik sneu, maar iemand die rationeel voor iets kiest (wat het ook is) met voors -en tegens, daar heb ik enkel respect voor.
donderdag 10 september 2009 om 22:09
quote:Digitalis schreef op 10 september 2009 @ 22:06:
En jouw mening is geen waarheid Diaantje. Ik vind het enkel sterk als iemand een onontkombaar lot (de dood) versnelt als diegene een rationele afweging maakt en besluit dat het niet meer beter wordt en dat de levenskwaliteit te laag is. Doormodderen is voor mij ook geen optie. Ik heb uiteindelijk voor 't leven gekozen, maar op mijn achtste had ik de rationele zelfmoordgedachte ("rendement geluk te laag") en die heb ik onlangs opgeschreven voor het geval dat (en NEE, da's geen zm-aankondiging). Iemand die in een psychose voor de trein springt had misschien gewoon geholpen kunnen worden met medicatie en dat vind ik sneu, maar iemand die rationeel voor iets kiest (wat het ook is) met voors -en tegens, daar heb ik enkel respect voor.
Mijn mening is zeker geen waarheid
Maar komt voort uit ervaring
Zoals de jouwe ook komt!
Fijn dat jij hebt gekozen voor het leven , en ik hoop dat je ervan kunt genieten!
En jouw mening is geen waarheid Diaantje. Ik vind het enkel sterk als iemand een onontkombaar lot (de dood) versnelt als diegene een rationele afweging maakt en besluit dat het niet meer beter wordt en dat de levenskwaliteit te laag is. Doormodderen is voor mij ook geen optie. Ik heb uiteindelijk voor 't leven gekozen, maar op mijn achtste had ik de rationele zelfmoordgedachte ("rendement geluk te laag") en die heb ik onlangs opgeschreven voor het geval dat (en NEE, da's geen zm-aankondiging). Iemand die in een psychose voor de trein springt had misschien gewoon geholpen kunnen worden met medicatie en dat vind ik sneu, maar iemand die rationeel voor iets kiest (wat het ook is) met voors -en tegens, daar heb ik enkel respect voor.
Mijn mening is zeker geen waarheid
Maar komt voort uit ervaring
Zoals de jouwe ook komt!
Fijn dat jij hebt gekozen voor het leven , en ik hoop dat je ervan kunt genieten!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 10 september 2009 om 22:10
quote:DianV schreef op 10 september 2009 @ 22:09:
Beste diaantje...
Ik voel me niet gekwetst door jouw opmerking, blijkbaar heb jij ook nogal wat voor je kiezen gehad. Ennuh, ik heb intussen aardig wat eelt op mijn ziel...
Gelukkig,
En ja zo krijgt elk mens zn portie in het leven
Beste diaantje...
Ik voel me niet gekwetst door jouw opmerking, blijkbaar heb jij ook nogal wat voor je kiezen gehad. Ennuh, ik heb intussen aardig wat eelt op mijn ziel...
Gelukkig,
En ja zo krijgt elk mens zn portie in het leven
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 10 september 2009 om 22:13
donderdag 10 september 2009 om 22:13
donderdag 10 september 2009 om 22:15
quote:bosaapje schreef op 10 september 2009 @ 21:51:.
Ninon, ik ben het helemaal met je eens. Het is maar zelden dat ik een gelijkgestemde in dit onderwerp tref maar dit hadden mijn woorden kunnen zijn.
voor jou.
Door mijn ervaringen hiermee houdt het me erg bezig. Ik kan alleen maar respect hebben voor de keuze die mensen maken en uiteindelijk blij zijn dat ze rust gevonden hebben. Natuurlijk gaat dat gepaard met veel onbegrip, boosheid, verdriet en gemis, maar wie ben ik om te willen dat iemand doodongelukkig met zichzelf, blijft leven om mijzelf dat verdriet te besparen? Dat zou ik egoistisch vinden.
Ninon, ik ben het helemaal met je eens. Het is maar zelden dat ik een gelijkgestemde in dit onderwerp tref maar dit hadden mijn woorden kunnen zijn.
voor jou.
Door mijn ervaringen hiermee houdt het me erg bezig. Ik kan alleen maar respect hebben voor de keuze die mensen maken en uiteindelijk blij zijn dat ze rust gevonden hebben. Natuurlijk gaat dat gepaard met veel onbegrip, boosheid, verdriet en gemis, maar wie ben ik om te willen dat iemand doodongelukkig met zichzelf, blijft leven om mijzelf dat verdriet te besparen? Dat zou ik egoistisch vinden.
donderdag 10 september 2009 om 22:15
quote:suriparis schreef op 10 september 2009 @ 21:59:
Na de dood van mijn liefhebbende vader en het verlies van een kind stelde ik me vreselijk aan dat ik het leven totaal niet meer zag zitten. Ooh wat stelde ik me aan, volgens mijn psychotherapeut had ik geen aanstelleritis.precies
Na de dood van mijn liefhebbende vader en het verlies van een kind stelde ik me vreselijk aan dat ik het leven totaal niet meer zag zitten. Ooh wat stelde ik me aan, volgens mijn psychotherapeut had ik geen aanstelleritis.precies
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 10 september 2009 om 22:26
Lieve DianV,
Wat ik je wil schrijven, is eigenlijk geen toevoeging op alles wat door andere forummers al gezegd is. Toch ga ik dit even posten, mocht je er toch op een of andere manier iets aan hebben...
Ik heb op mijn 17e en 18e (zat een half jaar tussen) twee zelfmoordpogingen gedaan, ben beide keren op de intensive care beland aan de hartbewaking (overdosis geslikt). Na de laatste keer opgenomen geweest in de psychiatrie omdat ik geen spijt had van mijn daad, ik had juist spijt dat het niet gelukt was omdat ik mijn leven van dat moment gewoonweg niet meer kon leven. Reden voor mijn pogingen: eenzaamheid, puur het gevoel van "ik tegen de rest van de wereld", doordat ik jarenlang flink gepest werd. Lang verhaal. Wel heel veel steun van mijn ouders gehad, maar dat zag ik op dat moment niet.
Het heeft veel tijd gekost om alles te verwerken, maar het is met veel hulp en hard werken toch gelukt. Mijn leven ziet er nu, op mijn 30e, inmiddels heel anders uit: ben getrouwd en zwanger van mijn eerste kindje. Van eenzaamheid is geen sprake meer. Ondanks dat ik alles goed verwerkt heb, zijn er nog steeds momenten waarop de herinnering aan mijn zelfmoordpogingen me naar de keel grijpt, júist op de momenten waarop er iets leuks/moois/waardevols gebeurt. Dat zal ook altijd zo blijven. Eigenlijk is dat dan weer iets positiefs dat het hele gebeuren mij gebracht heeft: ik zie des te vaker in wat ik misschien wel had gemist als één van de pogingen wel gelukt was.
Ook niet onbelangrijk om te vermelden, voor degenen die "ons" aandachtstrekkers o.i.d. vinden: een zelfmoordpoging doe je meestal in een bepaalde gemoedstoestand, in een vlaag van verstandsverbijstering. Je denkt dat je niet meer te redden valt, dat men blij zal zijn als je dood bent, weer een zorg minder voor je omgeving... je wordt toch niet gemist. Ik heb het vóór ik de pogingen werkelijk deed ook vaker aangegeven (al vanaf mijn 10e) maar werd niet serieus genomen. Soms is een waarschuwing dus wel degelijk een noodkreet!
Lieve DianV, als je hulp nodig hebt, schroom niet om dat te zoeken. Het zal moeilijk en confronterend zijn, maar je komt er nóg sterker uit dan je al bent! Heel veel sterkte!
Wat ik je wil schrijven, is eigenlijk geen toevoeging op alles wat door andere forummers al gezegd is. Toch ga ik dit even posten, mocht je er toch op een of andere manier iets aan hebben...
Ik heb op mijn 17e en 18e (zat een half jaar tussen) twee zelfmoordpogingen gedaan, ben beide keren op de intensive care beland aan de hartbewaking (overdosis geslikt). Na de laatste keer opgenomen geweest in de psychiatrie omdat ik geen spijt had van mijn daad, ik had juist spijt dat het niet gelukt was omdat ik mijn leven van dat moment gewoonweg niet meer kon leven. Reden voor mijn pogingen: eenzaamheid, puur het gevoel van "ik tegen de rest van de wereld", doordat ik jarenlang flink gepest werd. Lang verhaal. Wel heel veel steun van mijn ouders gehad, maar dat zag ik op dat moment niet.
Het heeft veel tijd gekost om alles te verwerken, maar het is met veel hulp en hard werken toch gelukt. Mijn leven ziet er nu, op mijn 30e, inmiddels heel anders uit: ben getrouwd en zwanger van mijn eerste kindje. Van eenzaamheid is geen sprake meer. Ondanks dat ik alles goed verwerkt heb, zijn er nog steeds momenten waarop de herinnering aan mijn zelfmoordpogingen me naar de keel grijpt, júist op de momenten waarop er iets leuks/moois/waardevols gebeurt. Dat zal ook altijd zo blijven. Eigenlijk is dat dan weer iets positiefs dat het hele gebeuren mij gebracht heeft: ik zie des te vaker in wat ik misschien wel had gemist als één van de pogingen wel gelukt was.
Ook niet onbelangrijk om te vermelden, voor degenen die "ons" aandachtstrekkers o.i.d. vinden: een zelfmoordpoging doe je meestal in een bepaalde gemoedstoestand, in een vlaag van verstandsverbijstering. Je denkt dat je niet meer te redden valt, dat men blij zal zijn als je dood bent, weer een zorg minder voor je omgeving... je wordt toch niet gemist. Ik heb het vóór ik de pogingen werkelijk deed ook vaker aangegeven (al vanaf mijn 10e) maar werd niet serieus genomen. Soms is een waarschuwing dus wel degelijk een noodkreet!
Lieve DianV, als je hulp nodig hebt, schroom niet om dat te zoeken. Het zal moeilijk en confronterend zijn, maar je komt er nóg sterker uit dan je al bent! Heel veel sterkte!
donderdag 10 september 2009 om 22:54
Ik heb nooit een poging gedaan, aleen met de gedachte 'gespeeld'. Toen besefte ik ook hoe diep je moest zitten om zelfmoord te plegen, want gvd wat is dat eng. En ik zat al zoo verschrikkelijk diep. Net als wat Snoopy schrijft was het niet de wereld waardeloos vinden,maar jezelf te slecht om hier te mogen zijn.
Afijn, lang verhaal. Wat ik nog tegen TO wilde zeggen: het heeft bij mij lang geduurd voor ik die 'achterdeur' achter me kon laten. Snap je wat ik bedoel? Nog jaren lang kon ik denken: dan maar dood, bij wijze van ontsnappen aan dat verschrikkelijke gevoel van wanhoop en angst. Op een gegeven moment heb ik mezelf echt moeten schoppen om die gedachte niet meer als 'mogelijkheid' toe te laten.
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Maar ik probeer je wat herkenning te geven.
Afijn, lang verhaal. Wat ik nog tegen TO wilde zeggen: het heeft bij mij lang geduurd voor ik die 'achterdeur' achter me kon laten. Snap je wat ik bedoel? Nog jaren lang kon ik denken: dan maar dood, bij wijze van ontsnappen aan dat verschrikkelijke gevoel van wanhoop en angst. Op een gegeven moment heb ik mezelf echt moeten schoppen om die gedachte niet meer als 'mogelijkheid' toe te laten.
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Maar ik probeer je wat herkenning te geven.
donderdag 10 september 2009 om 22:58
quote:mika65 schreef op 10 september 2009 @ 22:12:
Goh dat hier nog geen slotje op zit. Er mag op het viva forum toch niet meer over zelfmoord gepraat worden?
Zeker wel!!
Je mag alleen niet zeggen: ik zit erover te denken om....
Of dreigen met, ach ik spring toch wel voor een.....
Maar vertellen dat je als puber zelfdodings pogingen hebt gedaan en dat dat je nu opbreekt mag zeker wel!
Digi, jammer van die zin.
Ik zit er ook over te peinzen wat je hier nu mee bedoelt maar misschien wil ik het wel niet weten.
Goh dat hier nog geen slotje op zit. Er mag op het viva forum toch niet meer over zelfmoord gepraat worden?
Zeker wel!!
Je mag alleen niet zeggen: ik zit erover te denken om....
Of dreigen met, ach ik spring toch wel voor een.....
Maar vertellen dat je als puber zelfdodings pogingen hebt gedaan en dat dat je nu opbreekt mag zeker wel!
Digi, jammer van die zin.
Ik zit er ook over te peinzen wat je hier nu mee bedoelt maar misschien wil ik het wel niet weten.
donderdag 10 september 2009 om 23:02
Ik snap wel wat je bedoelt Paddestoel ( )
Als je de optie eenmaal 'bedacht' hebt is het moeilijk om daarna weer te gaan leven met het idee dat je je shit moet oplossen, in plaats van erin te gaan zwelgen. Tenminste, zo heb ik dat gevoeld.
Als je de optie eenmaal 'bedacht' hebt is het moeilijk om daarna weer te gaan leven met het idee dat je je shit moet oplossen, in plaats van erin te gaan zwelgen. Tenminste, zo heb ik dat gevoeld.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
