Psyche
alle pijlers
ik voel me zo eenzaam
donderdag 1 november 2007 om 22:12
Ik ben 30+, en ik voel me eenzaam,
Ik heb een gezin, een baan maar ik heb zoveel moeite met het leggen van contacten.Ik kan het gewoon niet.
Ik word vrijwel nooit uitgenodigd voor feestjes of gewoon voor een kopje koffie. Soms heb ik zelfs het gevoel of ik helemaal niet serieus genomen word, onbelangrijk. Of ik er niet toe doe.
Misschien doe ik iets gewoon helemaal fout.
Ik heb een rotjeugd gehad, daarom ben ik misschien iets geslotener dan een gemiddelde vrouw, maar ik wil zo graag contact, hoe pak ik dan aan ?
Ik heb een gezin, een baan maar ik heb zoveel moeite met het leggen van contacten.Ik kan het gewoon niet.
Ik word vrijwel nooit uitgenodigd voor feestjes of gewoon voor een kopje koffie. Soms heb ik zelfs het gevoel of ik helemaal niet serieus genomen word, onbelangrijk. Of ik er niet toe doe.
Misschien doe ik iets gewoon helemaal fout.
Ik heb een rotjeugd gehad, daarom ben ik misschien iets geslotener dan een gemiddelde vrouw, maar ik wil zo graag contact, hoe pak ik dan aan ?
donderdag 1 november 2007 om 22:19
Jeetje, wat naar...
Ikzelf herken me wel in wat je zegt maar van lang geleden. Incl de rotjeugd wat zich bij mij uitte in n soort mezelf 'onzichtbaar' maken. Als ik ervoor zorgde niet op te vallen kon me ook weinig gebeuren, zo voelde het ongeveer.
Ik heb me er tijdens mijn pubertijd van losgemaakt en ben langzaamaan weerbaarder en stoerder geworden.
Vind je jezelf wel een leuk mens? Want als jij in een hoekje stil gaat zitten zijn is het niet gek dat anderen weinig aandacht voor je hebben, je moet er wel zelf ook iets voor doen denk ik.
Ik weet niet of ik mezelf zo helemaal handig uitdruk maar het is wel goedbedoeld hoor.
Ikzelf herken me wel in wat je zegt maar van lang geleden. Incl de rotjeugd wat zich bij mij uitte in n soort mezelf 'onzichtbaar' maken. Als ik ervoor zorgde niet op te vallen kon me ook weinig gebeuren, zo voelde het ongeveer.
Ik heb me er tijdens mijn pubertijd van losgemaakt en ben langzaamaan weerbaarder en stoerder geworden.
Vind je jezelf wel een leuk mens? Want als jij in een hoekje stil gaat zitten zijn is het niet gek dat anderen weinig aandacht voor je hebben, je moet er wel zelf ook iets voor doen denk ik.
Ik weet niet of ik mezelf zo helemaal handig uitdruk maar het is wel goedbedoeld hoor.
donderdag 1 november 2007 om 22:31
Nee zo onderhand voel ik me zelf ook niet zo,n leuk mens meer. Omdat ik telkens het gevoel heb dat ik iets verkeerd doe, anders had ik toch wel vriendinnen gehad, denk ik dan.
Ik merk wel hoor dat je reactie goedbedoelt is, ik vind het al fijn dat je reageert.
Maar wat zou ik kunnen doen ?
Ik wil graag spontaan zijn maar ik heb helaas een ontzettende geremdheid gekregen. Als mensen dicht bij me komen staan doe ik automatisch een stapje achteruit, ook al vind ik dat heel irritant van mezelf.
Ik merk wel hoor dat je reactie goedbedoelt is, ik vind het al fijn dat je reageert.
Maar wat zou ik kunnen doen ?
Ik wil graag spontaan zijn maar ik heb helaas een ontzettende geremdheid gekregen. Als mensen dicht bij me komen staan doe ik automatisch een stapje achteruit, ook al vind ik dat heel irritant van mezelf.
donderdag 1 november 2007 om 22:38
ja dat ken ik, wat moet je doen... zorgen dat je jezelf op een andere manier gaat bekijken? Klinkt leuk he? Meer zelfvertrouwen verkrijgen waardoor je wel zelf die contacten aan durft te gaan.
Nu alleen nog een manier bedenken hoe je dat kunt doen.
Maar troost je, het kan absoluut, het is mij nml ook gelukt. Nu ben ik zo'n babbelkous die in de rij bij de toiletten een gesprek begint met een vreemde waardoor ik soms zomaar hele leuke gesprekken heb met totaal onbekenden!
Nu alleen nog een manier bedenken hoe je dat kunt doen.
Maar troost je, het kan absoluut, het is mij nml ook gelukt. Nu ben ik zo'n babbelkous die in de rij bij de toiletten een gesprek begint met een vreemde waardoor ik soms zomaar hele leuke gesprekken heb met totaal onbekenden!
donderdag 1 november 2007 om 22:41
Nu even kletsen dan?
Vertel, wat zijn de dingen waar je van geniet in het leven, waar wordt jij blij van? Of nog leuker om te horen, waar ben je goed in vind je zelf?
Ik ben dol op koken, lekker eten met een fijn wijntje erbij. Hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn, als mensen jou niet uitnodigen vraag jij toch iemand bij jou, een leuke collega ofzo?
Vertel, wat zijn de dingen waar je van geniet in het leven, waar wordt jij blij van? Of nog leuker om te horen, waar ben je goed in vind je zelf?
Ik ben dol op koken, lekker eten met een fijn wijntje erbij. Hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn, als mensen jou niet uitnodigen vraag jij toch iemand bij jou, een leuke collega ofzo?
donderdag 1 november 2007 om 22:48
Even denken, waar ben ik goed in. In gedichten, verhalen schrijven maar ja daar maak je geen vriendinnen mee.
Ik heb een collega waarvan ik denk die wil ik wel eens op de koffie vragen. Omdat het tussen ons goed klikt.
Op mijn werk probeer ik vaak grappig uit de hoek te komen, dat lukt ook vaak wel maar ik krijg er niet de waardering voor die ik graag wil.
Eigenlijk zoek ik gewoon een vriendin. Samen koffie drinken, en als je er s,avonds eens uit wil gewoon binnen kunnen waaien. Of bellen, en msn over niets.
Ik heb een collega waarvan ik denk die wil ik wel eens op de koffie vragen. Omdat het tussen ons goed klikt.
Op mijn werk probeer ik vaak grappig uit de hoek te komen, dat lukt ook vaak wel maar ik krijg er niet de waardering voor die ik graag wil.
Eigenlijk zoek ik gewoon een vriendin. Samen koffie drinken, en als je er s,avonds eens uit wil gewoon binnen kunnen waaien. Of bellen, en msn over niets.
donderdag 1 november 2007 om 22:54
donderdag 1 november 2007 om 23:05
waarom moet je zo nodig grappig uit de hoek komen?
(niet dat dat niet mag af en toe, maar het is niet de enige maanier om vrienden te krijgen/gewaardeerd te worden.
ja en als je niet uitgenodigd wordt, zul je zelf uit moeten nodigen.
Misschien wil je collega best n beschuit met muisjes komen eten of de nieuwe caaf.
misschien heb je dezelfde interesse en kun je haar vragen jou te helpen met iets, of aanbieden haar te helpen.
enne spontaan zijn kaan niet op commando, of misschien ben jij wel spontaner dan je zelf denkt als je eenmaal de drempel over bent
succes
(niet dat dat niet mag af en toe, maar het is niet de enige maanier om vrienden te krijgen/gewaardeerd te worden.
ja en als je niet uitgenodigd wordt, zul je zelf uit moeten nodigen.
Misschien wil je collega best n beschuit met muisjes komen eten of de nieuwe caaf.
misschien heb je dezelfde interesse en kun je haar vragen jou te helpen met iets, of aanbieden haar te helpen.
enne spontaan zijn kaan niet op commando, of misschien ben jij wel spontaner dan je zelf denkt als je eenmaal de drempel over bent
succes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 1 november 2007 om 23:07
Ja, raar he, op het ene topic zitten geinen over cavia,s en op het andere topic serieus zijn.
Ik weet niet zo goed waarom ik die collega niet vraag. Misschien toch bang om afgewezen te worden.
Ik was laatst met mijn (gehandicapte) dochtertje op visite bij een kennis. Ze was jarig, en ik vond het al erg rustig. Tot ze telefoon kreeg, en ik begreep dat de rest uitgenodigd was op hun 25 jarig huwelijksfeest.
Ik heb niets gezegd, ook niets laten merken. Maar het deed me ontzettend pijn, en ik begreep ook niet waarom ik niet mocht komen.
Al schrijvend vind ik mezelf ontzettend zielig klinken, maar zo ben ik dus niet in het dagelijks leven hoor. Ik ben dan meestal vrolijk en vriendelijk
Ik weet niet zo goed waarom ik die collega niet vraag. Misschien toch bang om afgewezen te worden.
Ik was laatst met mijn (gehandicapte) dochtertje op visite bij een kennis. Ze was jarig, en ik vond het al erg rustig. Tot ze telefoon kreeg, en ik begreep dat de rest uitgenodigd was op hun 25 jarig huwelijksfeest.
Ik heb niets gezegd, ook niets laten merken. Maar het deed me ontzettend pijn, en ik begreep ook niet waarom ik niet mocht komen.
Al schrijvend vind ik mezelf ontzettend zielig klinken, maar zo ben ik dus niet in het dagelijks leven hoor. Ik ben dan meestal vrolijk en vriendelijk
donderdag 1 november 2007 om 23:11
donderdag 1 november 2007 om 23:13
Neehoor, niet raar, serieuze gesprekken maar ook lekker lol maken, allebei prettig.
Ja, dat van die kennis, dat zou ik ook niet zo leuk vinden geloof ik... Alhoewel ik wel de conclusie zou trekken dat zoiets meer over haar zegt dan over mij. Ik betrek het dan niet op mezelf denk ik...
En van de andere kant, niet echt leuk maar ze kan ook niet iedereen die ze kent op haar huwelijksfeest uitnodigen toch? Wil niet zeggen dat ze jou niet aardig vind, dan zou je ook niet op haar bank aan de koffie zitten denk ik dan maar.
Hoe oud is je dochtertje en wat heeft ze dan? (als ik zo vrij mag zijn, ik werk met gehandicapte peuters sindskort)
Ja, dat van die kennis, dat zou ik ook niet zo leuk vinden geloof ik... Alhoewel ik wel de conclusie zou trekken dat zoiets meer over haar zegt dan over mij. Ik betrek het dan niet op mezelf denk ik...
En van de andere kant, niet echt leuk maar ze kan ook niet iedereen die ze kent op haar huwelijksfeest uitnodigen toch? Wil niet zeggen dat ze jou niet aardig vind, dan zou je ook niet op haar bank aan de koffie zitten denk ik dan maar.
Hoe oud is je dochtertje en wat heeft ze dan? (als ik zo vrij mag zijn, ik werk met gehandicapte peuters sindskort)
vrijdag 2 november 2007 om 00:54
och t is wel humor iig.(die caafs)
misschien ben je creatief met (kerst) kaarten maken of bloemstukjes, vertel dan tussen neus en lippen. Missschien heb je gelijk beet en zegt je collega dat ze dat wel zou willen leren, of ze doet t al en dan kun je voorstellen n avond samen te doen om van elkaar te leren. Of onder t mom, je kunt even goed maar in een huis rommel maken dan in 2
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 2 november 2007 om 10:26
Zuchtervan;
Ik moet eerst zeggen dat je zeker niet de enige bent; ik heb ongeveer hetzelfde probleem.
Heel simpel op mijn werk, vandaag nog. Iedereen kreeg een kado met een bedankt kaart van een stichting waarmee we dagelijk werken. Iedereen kreeg er een, behalve ik. Nou dat voelde echt super klote. Ik moest echt huilen en ben rennend naar de wc gegaan. Het deed dubbel pijn omdat ik de eerste aanspreekpunt ben voor die stichting en me altijd uitsloof voor die mensen. Waarom? Voor niets blijkt het nu. Niemand op mijn afdeling had het door.
Het is misschien iets heel kleins en hopelijk is het ook niets persoonlijks, maar het is zo tegenstrijdig. Ik wil altijd op de achtergrond blijven, ga nooit naar recepties, feesten, zeg nooit dat ik iets zelf heb gedaan ('het hoort toch tot mijn taken' denk ik dan) maar als ik zelf geen bedankt kaartje krijg, vind ik het zo rot.
Ik wil sociaal zijn en vrienden hebben, maar zeg altijd nee als mensen mij uitnodigen en ja, dan houdt het op. Na 3 nee's, gaan ze mij nooit meer vragen of ik ergens mee wil. Wat ik wil weten hoe ik van die angst en de tegenstrijdige gevoelens af kan komen? Ik wil wel, maar doe het niet.
Een ander probleem dat ik heb is het feit dat ik nooit weet wat ik moet zeggen.Ik wil heel graag mensen leren kennen, maar weet niet hoe ik het gesprek kan beginnen (en door kan gaan). Hoe leer je dat, iemand enig idee?
Het blijft moeilijk, maar ik weet zeker dat deze problemen op te lossen zijn.
Veel succes!
Ik moet eerst zeggen dat je zeker niet de enige bent; ik heb ongeveer hetzelfde probleem.
Heel simpel op mijn werk, vandaag nog. Iedereen kreeg een kado met een bedankt kaart van een stichting waarmee we dagelijk werken. Iedereen kreeg er een, behalve ik. Nou dat voelde echt super klote. Ik moest echt huilen en ben rennend naar de wc gegaan. Het deed dubbel pijn omdat ik de eerste aanspreekpunt ben voor die stichting en me altijd uitsloof voor die mensen. Waarom? Voor niets blijkt het nu. Niemand op mijn afdeling had het door.
Het is misschien iets heel kleins en hopelijk is het ook niets persoonlijks, maar het is zo tegenstrijdig. Ik wil altijd op de achtergrond blijven, ga nooit naar recepties, feesten, zeg nooit dat ik iets zelf heb gedaan ('het hoort toch tot mijn taken' denk ik dan) maar als ik zelf geen bedankt kaartje krijg, vind ik het zo rot.
Ik wil sociaal zijn en vrienden hebben, maar zeg altijd nee als mensen mij uitnodigen en ja, dan houdt het op. Na 3 nee's, gaan ze mij nooit meer vragen of ik ergens mee wil. Wat ik wil weten hoe ik van die angst en de tegenstrijdige gevoelens af kan komen? Ik wil wel, maar doe het niet.
Een ander probleem dat ik heb is het feit dat ik nooit weet wat ik moet zeggen.Ik wil heel graag mensen leren kennen, maar weet niet hoe ik het gesprek kan beginnen (en door kan gaan). Hoe leer je dat, iemand enig idee?
Het blijft moeilijk, maar ik weet zeker dat deze problemen op te lossen zijn.
Veel succes!
vrijdag 2 november 2007 om 13:11
Hoi,
Ik denk dat toch nog best wel veel mensen hier last van hebben.
Iemand hebben waar je mee samen leeft en toch eenzaam.
Ik weet niet zeker of het bij mij eenzaamheid is,ik heb wel vaak het gevoel dat ik iets mis(?).
Bij mij is het heel dubbel allemaal,ik houd mensen heel erg op afstand,ik houd eigenlijk ook niet zo van overal op de koffie gaan,maar toch lijkt het me wel leuk om gewoon 1 vriendin te hebben.
Ik kan in de regel vrij goed met iedereen omgaan maar ik laat ze niet te dichtbij komen.Ik denk een soort van zelfbescherming.
Maar ja,als je dat blijft doen zal je ook niet makkelijk een vriendin krijgen natuurlijk.
Ik ben zelf ook veel te kritisch wat mensen betreft.Dit is denk ik in de loop der jaren wat erger geworden.
Ik kan je eigenlijk geen advies geven omdat ik er zelf ook nog niet uit ben hoe ik dingen kan veranderen.Maar je bent in ieders geval niet de enige.Sterkte en groetjes....
Ik denk dat toch nog best wel veel mensen hier last van hebben.
Iemand hebben waar je mee samen leeft en toch eenzaam.
Ik weet niet zeker of het bij mij eenzaamheid is,ik heb wel vaak het gevoel dat ik iets mis(?).
Bij mij is het heel dubbel allemaal,ik houd mensen heel erg op afstand,ik houd eigenlijk ook niet zo van overal op de koffie gaan,maar toch lijkt het me wel leuk om gewoon 1 vriendin te hebben.
Ik kan in de regel vrij goed met iedereen omgaan maar ik laat ze niet te dichtbij komen.Ik denk een soort van zelfbescherming.
Maar ja,als je dat blijft doen zal je ook niet makkelijk een vriendin krijgen natuurlijk.
Ik ben zelf ook veel te kritisch wat mensen betreft.Dit is denk ik in de loop der jaren wat erger geworden.
Ik kan je eigenlijk geen advies geven omdat ik er zelf ook nog niet uit ben hoe ik dingen kan veranderen.Maar je bent in ieders geval niet de enige.Sterkte en groetjes....
vrijdag 2 november 2007 om 18:00
tsja victoriangirl, complimenten krijgen moet je leren, probeer de volgende keer eens gewoon dank je te zeggen bij n compliment.of dat nu gaat om werk "wat je toch moet doen" of iets wat je voor je hobby doet, of n nieuwe trui.
De gever blij dat zijn compliment goed ontvangen wordt, jij dat je hte gekregen hebt.
Zoals ik al tegen zuchtervan zei: probeer een gezamelijke hobby te vinden, als je aan t creatief zijn bent samen, hoef je niet steeds te praten, je kunt doen of dat wat je onderhanden hebt je volle aandacht nodig heeft, dat scheelt enge stiltes.
of stel een wandeling voor, dan praat je over wat je ziet, en doordat je niet zo statisch op de bank zit, praat je vrijer
succes
De gever blij dat zijn compliment goed ontvangen wordt, jij dat je hte gekregen hebt.
Zoals ik al tegen zuchtervan zei: probeer een gezamelijke hobby te vinden, als je aan t creatief zijn bent samen, hoef je niet steeds te praten, je kunt doen of dat wat je onderhanden hebt je volle aandacht nodig heeft, dat scheelt enge stiltes.
of stel een wandeling voor, dan praat je over wat je ziet, en doordat je niet zo statisch op de bank zit, praat je vrijer
succes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 2 november 2007 om 22:16
Soms zoek ik het alleen zijn ook op. Ook alleen winkelen vind ik niet zo,n probleem. Maar ik mis ontzettend een vriendin om gewoon even te kunnen bellen. Om koffie te drinken, om de slappe lach mee te krijgen.
Nlies over jou berichtjes heb ik ook nagedacht. En vooral het aanbieden van mijn hulp dat doe ik eigenlijk te weinig.
Vandaag op mijn werk, heb ik dus ook tegen een drukbezette collega gezegd "zal ik dat even doen"( een klusje), en ze nam het graag aan.
Nlies over jou berichtjes heb ik ook nagedacht. En vooral het aanbieden van mijn hulp dat doe ik eigenlijk te weinig.
Vandaag op mijn werk, heb ik dus ook tegen een drukbezette collega gezegd "zal ik dat even doen"( een klusje), en ze nam het graag aan.
vrijdag 2 november 2007 om 23:45
Hoi zuchtervan,
Het kon mijn verhaal zijn, ik zit hier ook mee. Ik ben ook door een rotjeugd heel erg op mezelf maar toch in het praten met anderen wel heel spontaan, maar vaak in gesprekken begin ik voor mijn gevoel door te ratelen en heb dan al snel het idee dat ik anderen sta te vervelen. Ik zal niet zo gauw zeggen, zullen we eens iets afspreken. Daarbij hebben veel mensen rond de 30 al zo hun eigen kringetje opgebouwd, het is ook vaak moeilijk nog echt contact te maken en nieuwe vriendschappen te vinden. Op het schoolplein heb ik aanspraak genoeg, maar verder dan dat gaat het eigenlijk niet. Dat op afstand houden heb ik precies hetzelfde, ik stap bijna een grote stap achteruit als mensen te dichtbij komen. Ik heb gewoon gauw het idee dat ik teveel ben. En je ´´moet´´ het ook altijd druk hebben en daar hou ik ook niet zo van. Maar gewoon een leuke vriendin (of een paar) zou ik toch ook wel erg leuk vinden. En waarin je ook gewoon jezelf kunt zijn en het niet zo heel veel energie kost om jezelf beter voor te moeten doen dan je bent, gewoon jezelf geaccepteerd voelen om wie je bent. Ik heb nu ook weer een ´´vriendschap´´ op een heel laag pitje gezet omdat deze vriendin mij wel weet te vinden voor oppas op haar kinderen, maar mij nooit eens zal vragen om wat leuks te doen terwijl ze dat wel met anderen doet. Daar pas ik voor, ik vind het niet leuk om gebruikt te worden dat voel ik meestal wel haarfijn aan, net als wat jij vertelt over die kennis die jou apart uitnodigt voor haar verjaardagsfeest. Daar zou ik snel klaar mee zijn.
Verder ben ik echt niet verlegen, vrolijk en humoristisch, niks mis mee denk ik zelf maar ik heb wel een heel laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen en een verleden wat me vaak in de weg zit, dat maakt het wel erg moeilijk om heel onbevangen in het leven te staan denk ik weleens. Meestal vermaak ik mezelf heel goed, ook met winkelen etc. maar als ik ochtend na ochtend thuiszit kan het weleens behoorlijk verrot voelen.
Liefs,
Risotje
Het kon mijn verhaal zijn, ik zit hier ook mee. Ik ben ook door een rotjeugd heel erg op mezelf maar toch in het praten met anderen wel heel spontaan, maar vaak in gesprekken begin ik voor mijn gevoel door te ratelen en heb dan al snel het idee dat ik anderen sta te vervelen. Ik zal niet zo gauw zeggen, zullen we eens iets afspreken. Daarbij hebben veel mensen rond de 30 al zo hun eigen kringetje opgebouwd, het is ook vaak moeilijk nog echt contact te maken en nieuwe vriendschappen te vinden. Op het schoolplein heb ik aanspraak genoeg, maar verder dan dat gaat het eigenlijk niet. Dat op afstand houden heb ik precies hetzelfde, ik stap bijna een grote stap achteruit als mensen te dichtbij komen. Ik heb gewoon gauw het idee dat ik teveel ben. En je ´´moet´´ het ook altijd druk hebben en daar hou ik ook niet zo van. Maar gewoon een leuke vriendin (of een paar) zou ik toch ook wel erg leuk vinden. En waarin je ook gewoon jezelf kunt zijn en het niet zo heel veel energie kost om jezelf beter voor te moeten doen dan je bent, gewoon jezelf geaccepteerd voelen om wie je bent. Ik heb nu ook weer een ´´vriendschap´´ op een heel laag pitje gezet omdat deze vriendin mij wel weet te vinden voor oppas op haar kinderen, maar mij nooit eens zal vragen om wat leuks te doen terwijl ze dat wel met anderen doet. Daar pas ik voor, ik vind het niet leuk om gebruikt te worden dat voel ik meestal wel haarfijn aan, net als wat jij vertelt over die kennis die jou apart uitnodigt voor haar verjaardagsfeest. Daar zou ik snel klaar mee zijn.
Verder ben ik echt niet verlegen, vrolijk en humoristisch, niks mis mee denk ik zelf maar ik heb wel een heel laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen en een verleden wat me vaak in de weg zit, dat maakt het wel erg moeilijk om heel onbevangen in het leven te staan denk ik weleens. Meestal vermaak ik mezelf heel goed, ook met winkelen etc. maar als ik ochtend na ochtend thuiszit kan het weleens behoorlijk verrot voelen.
Liefs,
Risotje
zaterdag 3 november 2007 om 21:34
Hoi risotje. Bedankt voor je verhaal, het komt me heel bekend voor.
Vooral het letterlijk afstand nemen van mensen. Ik heb dan ook moeite met iemand feliciteren, e.d.
Ik werk op onregelmatige tijden en ben dan vaak overdag alleen thuis, meestal vermaak ik me wel, maar soms heb ik er de pest in.
Dan drink ik koffie in mijn eentje en dat kan knap eenzaam voelen.
Vaak voel ik me minder dan andere mensen, of niet de moeite waard om een gesprek mee te voeren.
Vooral het letterlijk afstand nemen van mensen. Ik heb dan ook moeite met iemand feliciteren, e.d.
Ik werk op onregelmatige tijden en ben dan vaak overdag alleen thuis, meestal vermaak ik me wel, maar soms heb ik er de pest in.
Dan drink ik koffie in mijn eentje en dat kan knap eenzaam voelen.
Vaak voel ik me minder dan andere mensen, of niet de moeite waard om een gesprek mee te voeren.
zaterdag 3 november 2007 om 23:01
Hoi Zuchtervan,
Dat heb ik ook hoor, ik voel me heel snel minderwaardig en denk meestal dat andere mensen negatief over me denken en voel me daardoor erg snel onzeker. Ik heb ook weleens het gevoel dat je tegenwoordig alleen meetelt als je heel sociaal bent, veel vrienden moet hebben en altijd wat te doen en eerlijk gezegd heb ik daar de energie niet eens voor. Ik hou mezelf dus meestal maar voor dat het me niet zo interesseert allemaal, maar ik ben ook overdag veel alleen en dat voelt weleens erg eenzaam, zeker nu de winter er weer aankomt. Ik heb nog wel 1 kind thuis en vermaak me ook wel maar soms knaagt het zo, net zoals jij het hebt geschreven. Wel toevallig dat ik met dezelfde gedachten rondliep en er dan ineens een topic over tegenkom. We zijn in ieder geval zeker niet de enige die hiermee worstelen dat is wel zeker.
Groetjes,
Risotje
Dat heb ik ook hoor, ik voel me heel snel minderwaardig en denk meestal dat andere mensen negatief over me denken en voel me daardoor erg snel onzeker. Ik heb ook weleens het gevoel dat je tegenwoordig alleen meetelt als je heel sociaal bent, veel vrienden moet hebben en altijd wat te doen en eerlijk gezegd heb ik daar de energie niet eens voor. Ik hou mezelf dus meestal maar voor dat het me niet zo interesseert allemaal, maar ik ben ook overdag veel alleen en dat voelt weleens erg eenzaam, zeker nu de winter er weer aankomt. Ik heb nog wel 1 kind thuis en vermaak me ook wel maar soms knaagt het zo, net zoals jij het hebt geschreven. Wel toevallig dat ik met dezelfde gedachten rondliep en er dan ineens een topic over tegenkom. We zijn in ieder geval zeker niet de enige die hiermee worstelen dat is wel zeker.
Groetjes,
Risotje
zondag 4 november 2007 om 10:39
Ja! Ik heb een idee!
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Mensen die je een beetje kent, die kun je altijd een vraag stellen. Wat ze vonden van de vergadering, wat ze aan het doen zijn, of dat leuk is, dat soort dingen. Ikzelf vind vragen stellen een stuk makkelijker dan spontaan beginnen te vertellen wat ik meegemaakt heb.
Je kunt altijd vragen waarheen ze op vakantie gaan of juist waar ze geweest zijn en hoe dat was. Als je de krant leest, kun je beginnen over iets uit de krant (maar liever niet over politiek, dat gaat altijd mis).
Als je mensen helemaal niet kent, kun je jezelf de opdracht geven dat je tenminste drie dingen van ze te weten komt, bijvoorbeeld: hun naam, hun woonplaats en waar ze vroeger gewoond hebben. Dan heb je een standaardrijtje in je hoofd en sta je niet zo te hakkelen. (Je kunt ook naam, woonplaats, werk of een ander rijtje bedenken.)
Bij een bruiloft vraag je, hoe ze het bruidspaar kennen. (De eerste keer dat ik dit uitprobeerde, bleken de personen in kwestie het bruidspaar helemaal niet te kennen, maar ingehuurd te zijn voor de muziek.
Alle begin is moeilijk, zullen we maar zeggen.)Bij een lezing vraag je, wat ze van de lezing vonden.
Als iemand nog een leuke vraag weet voor op zo'n stomme verjaarsvisite, waar iedereen in een kring zit?
maandag 5 november 2007 om 09:44
Hoi Korenwolf,
Ik heb zelf niet zoveel problemen om een gesprek te voeren met mensen, sterker nog dan heb ik praatjes voor 10
Bij mij is het alleen meer dat er verder nooit wat uit voortkomt, de klik naar een vriendschap wordt gewoon niet zo snel gelegd, ook niet door mij doordat ik dus wel altijd dat gevoel van ´´afstandelijkheid´´ hou, niet het idee heb dat mensen het leuk zouden vinden om met mij een vriendschap te willen.
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier in deze regio hebben mensen vaak op jonge leeftijd al een hele vriendengroep opgebouwd en het is gewoon moeilijk daar tussen te komen, of het ligt aan mij dat ik er zo over denk hoor, maar het maakt het gewoon vaak moeilijk om ertussen te komen.
Ik moet gewoon nog heel veel aan mezelf werken maar zelfs daar ontbreekt me vaak de energie voor, grotendeels gevoed door het idee dat ik heb dat ik het niet waard ben. Ik heb alweer een verwijsbrief liggen van de huisarts maar de stap om een afspraak te maken bij een psych. vind ik weer erg moeilijk.
Groetjes,
Risotje
Ik heb zelf niet zoveel problemen om een gesprek te voeren met mensen, sterker nog dan heb ik praatjes voor 10
Bij mij is het alleen meer dat er verder nooit wat uit voortkomt, de klik naar een vriendschap wordt gewoon niet zo snel gelegd, ook niet door mij doordat ik dus wel altijd dat gevoel van ´´afstandelijkheid´´ hou, niet het idee heb dat mensen het leuk zouden vinden om met mij een vriendschap te willen. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier in deze regio hebben mensen vaak op jonge leeftijd al een hele vriendengroep opgebouwd en het is gewoon moeilijk daar tussen te komen, of het ligt aan mij dat ik er zo over denk hoor, maar het maakt het gewoon vaak moeilijk om ertussen te komen.
Ik moet gewoon nog heel veel aan mezelf werken maar zelfs daar ontbreekt me vaak de energie voor, grotendeels gevoed door het idee dat ik heb dat ik het niet waard ben. Ik heb alweer een verwijsbrief liggen van de huisarts maar de stap om een afspraak te maken bij een psych. vind ik weer erg moeilijk.
Groetjes,
Risotje
maandag 5 november 2007 om 13:08
Daar heb je wel gelijk in risotje,dat de meeste al vrij jong een groep vrienden hebben en dat je daar gewoon niet snel tussenkomt.
Maar ik moet eerlijk zeggen,daar zit ik toch eigenlijk ook niet op te wachten.
Dat zou ik nou weer te vermoeiend vinden om met een hele groep mensen bevriend te zijn.Bij mij blijven het meestal kennissen.
Krijg je weer zoveel verplichtingen.Ikzelf ben meer een 1 op 1 persoon.
Ik krijg b.v. als ik bij veel mensen ben,op een feestje ofzo,zoveel indrukken binnen,dat dit mij helemaal uitblust.Heb ik weer een paar dagen nodig om bij te komen.Dat heb ik er niet voor over.
Ik denk wel dat het voor veel mensen moeilijk is om de cirkel te doorbreken,iedereen heeft zo zijn eigen patroon ontwikkelt waar je niet snel zomaar vanaf komt.
Naar een psych. gaan zou een oplossing kunnen zijn,maar dat vind ik voor mezelf niks,uiteindelijk moet je het toch zelf doen.
Groetjes.
Maar ik moet eerlijk zeggen,daar zit ik toch eigenlijk ook niet op te wachten.
Dat zou ik nou weer te vermoeiend vinden om met een hele groep mensen bevriend te zijn.Bij mij blijven het meestal kennissen.
Krijg je weer zoveel verplichtingen.Ikzelf ben meer een 1 op 1 persoon.
Ik krijg b.v. als ik bij veel mensen ben,op een feestje ofzo,zoveel indrukken binnen,dat dit mij helemaal uitblust.Heb ik weer een paar dagen nodig om bij te komen.Dat heb ik er niet voor over.
Ik denk wel dat het voor veel mensen moeilijk is om de cirkel te doorbreken,iedereen heeft zo zijn eigen patroon ontwikkelt waar je niet snel zomaar vanaf komt.
Naar een psych. gaan zou een oplossing kunnen zijn,maar dat vind ik voor mezelf niks,uiteindelijk moet je het toch zelf doen.
Groetjes.
maandag 5 november 2007 om 14:04
