Ik weet niet meer wat ik met mezelf aanmoet!

geen tips alleen

Is er geen spoedopname mogelijk bij de Paaz afdeling in het ziekenhuis? Dan ben je onder de mensen praatgroepen enz En als je zo down bent is die wachttijd veel te lang ga mogelijk nog terug naar de huisarts. Sterkte

Hallo TO,

Wat een ellende voor je, ik ken het maar al te goed.
Gebruik je medicatie voor je angst/paniek, depressie?

De wachttijd voor dat PO is erg lang. Ook al helpen de gesprekken bij de psycholoog je nu even niet verder, zorg wel dat je in gesprek blijft in de tijd dat je wacht op de volgende behandelmogelijkheid. Probeer of je in aanmerking komt voor emdr of pmt misschien?
Verder niet te negatief denken over dat je er lang over doet om te herstellen en je leven aan je voorbij trekt. Ik heb ook een lange burn out gehad en achteraf vallen die jaren thuis wel mee in vergelijking met je verdere leven. Enkele jaren thuis op een mensenleven is echt geen wereldramp. Waarschijnlijk heb je in de jaren voor je burn out levenservaring en geleefd voor 10. Nu heb je daar gewoon rust van nodig. Je herstel gaat sneller als je je daar bij neer kunt leggen. Ik hoop dat dit je helpt een beetje te relativeren. Sterkte en houd voor ogen dat het echt weer goed komt

Je maakt je echt véélste druk zie ik, wat ik uiteraard begrijp. Heb je dit dagelijks?

Nu op nl2 het stressdebat, nog heel veel meer mensen met een burn out.

Wat Vriendgedumpt zegt.
Verder, ga gewoon wat kleine dingetjes thuis doen zoals een sjaal voor jezelf breien ( simpele steek, lekker makkelijk), een legpuzzel maken ( in kleine stukjes, je mag daar lekker lang over doen)
Wat kleuren zoals inkleuren voor volwassenen
Luister eens naar geleide meditaties zoals Youtube

Je hoeft vast niet gelijk naar een paaz of aan de AD. Bij een burn out ben je zwaar overbelast, maar ik voelde me door mijn vermoeidheid depressief, maar vond niet dat ik dat was en heb dus ook geen AD gebruikt. Voor mij was dat een symptoombestrijder ipv het aanpakken van de oorzaak. Wel heb ik er zo doorheen gezeten dat ik AD gebruik overwoog dus kijk vooral naar wat jij denkt dat goed is voor je in combi met je behandelaars. De acceptatie is wel echt heel belangrijk. Zo gauw ik me erbij neer kon leggen en me niet meer schuldig voelde over het thuiszitten en het langzame herstel, kon ik mijn tijd en rust gebruiken om dingen te dien die goed voor me waren en waar ik beter van werd. Al is het maar een uurtje vrijwilligerswerk per week, probeer onder de mensen te blijven. Van dagenlang binnenzitten en niemand zien werd het niet beter, al had ik dat in het begin wel nodig en kon ik ook niet anders.

Burnedout1324 schreef: ↑

10-07-2019 10:21

Allereerst bedankt voor de lieve reacties!

Ik gebruik geen medicatie. Ik ben eerlijk gezegd een beetje huiverig voor het gebruik van AD. Ik lees regelmatig dat mensen er toch wel behoorlijk van aankomen. Ik ben nog steeds behoorlijk obsessief bezig met mijn gewicht en zou het echt niet kunnen hebben als ik nog verder aan kom. Ik geloof ook niet dat 'een pil er in stoppen' echt helpt om mijn problemen op te lossen.
Gebruik af en toe wel oxazepam bij spanningen en zopiclon om te kunnen slapen.

Opname op de Paaz oid. lijkt me wel heel heftig. Tot een jaar geleden werkte ik gewoon fulltime en leefde ik gewoon een normaal leven. Ik denk ook niet dat ik een dergelijke opname nodig heb. Ik hoopte eigenlijk dat de gesprekken met de psycholoog mij wel genoeg zouden helpen, maar ben er nu toch wel achter dat dat niet het geval is.

Ik maak me inderdaad behoorlijk druk. Dit wordt erger tijdens een terugval. Ben er veel mee bezig met hoe lang het al duurt en wat ik nog steeds allemaal niet kan. Niet echt bevorderlijk, daar ben ik me bewust van. Het blijft echter toch steeds door mijn hoofd spoken. Ik denk ook omdat ik gewoon zo weinig om handen heb, doordat ik bijna niks kan. Dan ga ik al snel malen. Ik kan mijn burn-out eigenlijk ook nog steeds niet accepteren.

Wat je zegt over de tijd die het duurt op een mensenleven helpt inderdaad wel wat te relativeren Vriendgedumpt.

Ik heb gisteren nog een stukje gezien van het stressdebat. Ga vandaag het begin even terug kijken. Bedankt voor de tip!

Ik heb zelf erg goede ervaringen met medicatie. Eenmaal aan de goede ad voelde ik me binnen 3 weken beter dan de 3 jaar daarvoor (en in die 3 jaar heb ik alles qua behandeling van psychiater, diagnostische onderzoeken, rusten, regelmaat, sporten, mindfulness, lezen over de materie, dagboeken bijhouden, therapeutisch werk etc. aangepakt.

Vervolgens heeft het herstel van de extreme uitputting/vermoeidheid nog heel lang doorgezet. Ik kon na de goede medicatie al snel weer redelijk functioneren maar merkte nog 2 tot 3 jaar daarna dat ik toch weer fitter en meer ontspannen was. Ik wist gewoon niet wat het was om fit en ontspannen zijn.

Mijn tip is toch: probeer medicatie en geef het een eerlijke kans (4 tot 6 weken en eventueel meerdere soorten). Naast alle slechte verhalen zijn er ook heel veel goede verhalen van mensen die er veel baat bij hebben en weer goed functioneren.

Na ruim een jaar ziek zijn met nauwelijks verbetering is het niet meer dan redelijk om die optie te proberen. Lang niet iedereen komt er van aan en als je op je eten blijft letten kan dat heel erg meevallen. Bevalt het niet, dan stop je er weer mee en dan gaan eventuele negatieve bijwerkingen weer weg.

Vriendgedumpt schreef: ↑

10-07-2019 11:04

De acceptatie is wel echt heel belangrijk. Zo gauw ik me erbij neer kon leggen en me niet meer schuldig voeldeover het thuiszitten en het langzame herstel, kon ik mijn tijd en rust gebruiken om dingen te dien die goed voor me waren en waar ik beter van werd. Al is het maar een uurtje vrijwilligerswerk per week, probeer onder de mensen te blijven. Van dagenlang binnenzitten en niemand zien werd het niet beter

Dit dus, vooral acceptatie is heel erg belangrijk in het ziekteproces. Ik heb zelf nog nooit een burn-out gehad, maar herken mij wel deels in bovenstaande vanwege angstklachten die ik heb gehad. Ik ben ontzettend perfectionistisch aangelegd en wilde ook absoluut niet minder presteren dan dat ik altijd heb gedaan. De omschakeling bij mij kwam pas toen ik me besefte dat vechten tegen alleen maar meer energie kost en de klachten daarmee niet verdwijnen.

Wat mij opvalt is dat je veel stil staat bij wat niet lukt, logisch want de acceptatie is er nog niet. Wat ik nu ga zeggen klinkt heel suf en cliché maar probeer zo veel als mogelijk te kijken naar wat nog wél lukt. Dat is natuurlijk wel heel makkelijk gezegd als je kampt met symptomen van depressie maar het heeft mij (in combinatie met therapie) wel in de goede richting geholpen. Elke dag probeerde ik bewust drie positieve dingen te benoemen, waardoor ik meer stil stond in het hier en nu. Dat kunnen dan hele suffe dingen zijn, zoals de geur van gemaaid gras of de glimlach van een vreemde.

Daarnaast opperde Iemand hier PMT. Dat is echt een ontzettende aanrader als je cognitief sterk bent. Bij mensen die cognitief sterk zijn komt het gevoelsleven vaak op de achtergrond te staan. Je kunt namelijk niet denken en voelen tegelijkertijd. Hierdoor mis je allerlei belangrijke signalen die je lichaam afgeeft (bijv. pijn, verdriet en zelfs grenzen). Door bezig te zijn met oefeningen tijdens PMT leer je de signalen die het lichaam geeft, je gevoelens en gedrag dat daar uit voortvloeit te herkennen en begrijpen.

Sterkte TO!!

Oef, dat is pittig!
Heb je al met je zorgverzekering gebeld of zij een vrijgevestigde psychiater vergoeden? Deze hebben soms kortere wachttijden én de verzekeraar kan bemiddelen.
En zou een partij als het CSR-Centrum goed zijn om de tijd te overbruggen? Ik heb nooit met ze gewerkt, ik hoor wel goede verhalen over ze.
Succes TO!

Allereerst een

Wat een enorme wachttijd. Ik moest 3 maanden wachten en heb toen aangegeven dat ik het niet alleen kon en kreeg toen overbruggingsgesprekken. Misschien ook iets voor jou.

Er is op dit forum een angst paniek topic daar ben je welkom om van je af te praten.

Sterkte