Psyche
alle pijlers
Ik word overal zenuwachtig van.
zondag 14 januari 2018 om 10:04
Ben altijd al een introvert persoon geweest. Het liefste breng ik mijn dagen door in mijn eigen 'belevingswereld'. Tijdens mijn studietijd vond ik de fijnste dagen die dagen dat ik 's ochtends om 9 uur in de universiteitsbibliotheek was en daar om 8 uur 's avonds weer vertrok. Lekker met mijn muziekje in in mijn eigen wereldje, tussendoor even een stuk wandelen, broodje halen en verder heerlijk met rust gelaten worden.
Inmiddels ben ik afgestudeerd en heb ik een fulltime baan. Op zich een fijne baan met fijne collega's, maar nog altijd ben ik elke ochtend als ik ernaar toe rijd, nerveus. En ik weet dan eigenlijk niet waarvoor ik nerveus ben. Die nervositeit verdwijnt pas als ik op mijn werkplek zit en mijn laptop etc. heb geïnstalleerd.
Mijn nervositeits'grens' ligt heel erg laag, wat het leven soms erg vermoeiend raakt. Ik ben zelfs nerveus als ik ga afspreken met mijn vrienden, die ik de laatste tijd nog maar eens in de ca. 2 maanden zie.
Als ik een dag vrij heb, maar 's avonds na het eten heb ik toch nog een verplichting (vergadering ofzo voor iets), dan kan ik dat maar niet loslaten. De hele dag zit ik dan toch te denken aan dat ik 's avonds nog iets moet doen. Daarom zorg ik er normaal gesproken voor dat ik echt niets maar dan ook niets gepland heb op mijn vrije dag, want ik heb die dagen echt nodig om tot rust te komen.
In het algemeen komt het er gewoon op neer dat ik bijna constant nerveuzig of zenuwachtig ben. Ik word er al nerveus van als mensen die ik niet goed ken, iets van mij moeten. Of als ik bijvoorbeeld een sms/whatsapp'je krijg van een oude kennis/vriend die vraagt hoe het met mij is of iets dergelijks. Ik moet dan wel antwoorden, maar begin me dan al helemaal druk te maken over wat ik ga antwoorden, en hoe.
Ik word er een beetje gek van. Op de een of andere manier ben ik constant zenuwachtig voor de nabije toekomst, maar altijd als ik terugkijk op de afgelopen weken, dan denk ik ; Dat waren weer fijne weken.
Kun je dit trainen ofzo dat je hier beter mee om kunt gaan?
Inmiddels ben ik afgestudeerd en heb ik een fulltime baan. Op zich een fijne baan met fijne collega's, maar nog altijd ben ik elke ochtend als ik ernaar toe rijd, nerveus. En ik weet dan eigenlijk niet waarvoor ik nerveus ben. Die nervositeit verdwijnt pas als ik op mijn werkplek zit en mijn laptop etc. heb geïnstalleerd.
Mijn nervositeits'grens' ligt heel erg laag, wat het leven soms erg vermoeiend raakt. Ik ben zelfs nerveus als ik ga afspreken met mijn vrienden, die ik de laatste tijd nog maar eens in de ca. 2 maanden zie.
Als ik een dag vrij heb, maar 's avonds na het eten heb ik toch nog een verplichting (vergadering ofzo voor iets), dan kan ik dat maar niet loslaten. De hele dag zit ik dan toch te denken aan dat ik 's avonds nog iets moet doen. Daarom zorg ik er normaal gesproken voor dat ik echt niets maar dan ook niets gepland heb op mijn vrije dag, want ik heb die dagen echt nodig om tot rust te komen.
In het algemeen komt het er gewoon op neer dat ik bijna constant nerveuzig of zenuwachtig ben. Ik word er al nerveus van als mensen die ik niet goed ken, iets van mij moeten. Of als ik bijvoorbeeld een sms/whatsapp'je krijg van een oude kennis/vriend die vraagt hoe het met mij is of iets dergelijks. Ik moet dan wel antwoorden, maar begin me dan al helemaal druk te maken over wat ik ga antwoorden, en hoe.
Ik word er een beetje gek van. Op de een of andere manier ben ik constant zenuwachtig voor de nabije toekomst, maar altijd als ik terugkijk op de afgelopen weken, dan denk ik ; Dat waren weer fijne weken.
Kun je dit trainen ofzo dat je hier beter mee om kunt gaan?
zondag 14 januari 2018 om 16:06
Dat besef kwam nadat ik het heb opgegeven omdat ik kapot was van vechten tegen alles, iedereen en mezelf.strikjemetstippels schreef: ↑14-01-2018 11:00Ik weet dat rationeel wel maar ja, ik had dat als klein kind al. Ik denk ook dat het voor een groot deel te maken heeft met a) niet al te veel van menselijke interactie begrijpen en b) altijd 'aan' staan en alles op merken. Ik zie letterlijk patronen, als of mijn CPU continu op hoog capaciteit draait.
Nou ja kan dat niet uit leggen op een goede manier haha, maar gecompliceerd is het wel. Hoe landde dat besef bij jou dan? En wat is er voor jou veranderd in je leven door dit besef?
Ik had gewoon geen idee meer wat ik aan het doen was, en voor wie.
Toen ik me kwetsbaar opstelde, kwam als vanzelf de fuck you/fuck it mentaliteit waar ik al die jaren naar op zoek was.
Nu is het me dus duidelijk dat je door je menselijkheid/kwetsbaarheid te tonen, anderen de kans geeft om te laten zien dat ze helemaal niet zo veroordelend of afwijzend naar jou zijn als dat je altijd hebt aangenomen.
Waardoor het beeld over jezelf ook verandert.
De kracht die ik eerst fakete, heb ik nu echt. En mijn zelfrespect is heel groot.
Welke patronen zie jij?
Sta jij altijd 'aan' om alles volledig onder controle te houden of gebeurt dit onbewust?
zondag 14 januari 2018 om 16:16
Ik hoor vaker dat mensen dit doen, maar ik ben altijd dezelfde.Mr__Blonde schreef: ↑14-01-2018 11:02Ik denk dat iedereen dit wel heeft in bepaalde mate toch? Als je bijvoorbeeld in een vergadering zit, wil je toch een actieve bijdrage leveren in plaats van zwijgend langs de zijlijn zitten.
Maar wat wel zo is, is dat ik me in veel gezelschappen niet op mijn gemak voel. Daardoor is het vermoeiend om in zo'n gezelschap te verkeren in plaats van dat het me iets leuks oplevert.
En in een vergadering lever ik actieve bijdragen, omdat ik dat wil.
Jij bent toch ook geïnteresseerd in de ontwikkelingen op je werk en de gevolgen daarvan voor jou en/of je team?
Zoek in gezelschappen gewoon de grappigste gast eruit, kun je de hele avond een beetje lachen ipv hypotheekgesprekken te voeren.
Zorg dat het je wat leuks oplevert.
zondag 14 januari 2018 om 16:25
Ja, gewoon niet meer weglopen of verstoppen voor 'spannende' sociale situaties.winterqueen schreef: ↑14-01-2018 16:11Wat bedoel je precies met kwetsbaar opstellen? Heb je voorbeelden van wat je gedaan hebt?
En ik had een hele lieve meid die zich niets aantrok van wat anderen vonden, daar heb ik veel aan gehad.
Zij heeft me veel laten zien wat ik eerst niet geloofde.
zondag 14 januari 2018 om 17:11
Heel fijn dat je dat zo is gelukt!DEATH schreef: ↑14-01-2018 16:06Dat besef kwam nadat ik het heb opgegeven omdat ik kapot was van vechten tegen alles, iedereen en mezelf.
Ik had gewoon geen idee meer wat ik aan het doen was, en voor wie.
Toen ik me kwetsbaar opstelde, kwam als vanzelf de fuck you/fuck it mentaliteit waar ik al die jaren naar op zoek was.
Nu is het me dus duidelijk dat je door je menselijkheid/kwetsbaarheid te tonen, anderen de kans geeft om te laten zien dat ze helemaal niet zo veroordelend of afwijzend naar jou zijn als dat je altijd hebt aangenomen.
Waardoor het beeld over jezelf ook verandert.
De kracht die ik eerst fakete, heb ik nu echt. En mijn zelfrespect is heel groot.
Welke patronen zie jij?
Sta jij altijd 'aan' om alles volledig onder controle te houden of gebeurt dit onbewust?
Nee, onbewust meer, zelfs als ik slaap (ik slaap ondanks medicatie ook nooit echt diep en herinner altijd mijn dromen, ook iets dat me frustreert). Maar je komt dan wel in een bepaalde cirkel natuurlijk, soort van self sustaining reaction of zo.
Ik word fysiek misselijk van kwetsbaar op stellen. Maar je hebt wel gelijk hoor in dat je anderen dan niet de kans geeft om te laten zien dat ze helemaal niet veroordelen.
zondag 14 januari 2018 om 17:24
zondag 14 januari 2018 om 17:46
Ik begrijp dat je misselijk wordt van je kwetsbaar opstellen. En als het zo slecht voelt, niet doen.strikjemetstippels schreef: ↑14-01-2018 17:11Heel fijn dat je dat zo is gelukt!
Nee, onbewust meer, zelfs als ik slaap (ik slaap ondanks medicatie ook nooit echt diep en herinner altijd mijn dromen, ook iets dat me frustreert). Maar je komt dan wel in een bepaalde cirkel natuurlijk, soort van self sustaining reaction of zo.
Ik word fysiek misselijk van kwetsbaar op stellen. Maar je hebt wel gelijk hoor in dat je anderen dan niet de kans geeft om te laten zien dat ze helemaal niet veroordelen.
Klote dat je het gevoel hebt altijd aan te staan. Ik hoop voor je dat je verandering mag ervaren.
zondag 14 januari 2018 om 17:48
Ik sta tegenwoordig heel vaak uitwinterqueen schreef: ↑14-01-2018 17:24Ik sta inderdaad altijd 'aan', ook in m'n slaap. Geen idee hoe ik mezelf 'uit' zou kunnen zetten. Zou ik wel fijn vinden.
Misschien omdat ik al die anderen niet meer belangrijker vind dan mezelf.
maandag 15 januari 2018 om 16:16
Oef angst voor kwetsbaar opstellen heb ik ook...ik wil ook graag altijd overal "controle' over hebben en dat zal bij mij zeker een rol spelen in mijn anticipatie spanning.
Ik werk daar overigens wel aan onder begeleiding van een therapeut, omdat het ergens uit voortkomt in ieder geval bij mij. Acceptatie is inieder geval heel erg belangrijk weet ik.
Ik werk daar overigens wel aan onder begeleiding van een therapeut, omdat het ergens uit voortkomt in ieder geval bij mij. Acceptatie is inieder geval heel erg belangrijk weet ik.
