Psyche
alle pijlers
Ik zit er helemaal doorheen
dinsdag 9 juni 2020 om 11:41
Goedemorgen,
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post, maar ik zit er echt helemaal doorheen.
Afgelopen januari kreeg ik weer ontzettend veel last van m'n ptss. Ik woonde toen nog in buitenland en kon daar geen psychische hulp krijgen. Vlak voor de coronacrisis ben ik weer terug naar Nederland gekomen. De eerste twee weken leek het weer wat beter te gaan, maar sinds de corona crisis gaat het echt slechter dan ooit en zit ik er helemaal doorheen.
Het is misschien een beetje naïef, maar ik dacht dat het bij terugkomst in Nederland vast wel weer wat beter met me zou gaan. Ik wilde weer verder gaan met m'n studie hier in Nederland, m'n sociale leven weer opbouwen en weer therapie volgen. Het is nu echter compleet het tegenovergestelde. Ik durfde niet meer naar school toe en imiddels gaat het zo slecht dat het me zelfs niet lukt om de online lessen te volgen. Ik voel me ook ontzettend eenzaam. Behalve mijn vriend heb ik niemand om mee te praten. De laatste keer dat ik echt met iemand heb afgesproken was eind februari met m'n vriend toen ik nog in het buitenland zat. Ik heb ook ontzettend veel last van m'n ptss. Veel flashbacks, ik ben ontzettig angstig en alert, ontzettend bang in het donker, durf soms niet eens naar buiten etc. Ik heb ook regelmatig zelfmoordgedachten. Gelukkig duurt dat meestal maar een paar uur en is het inmiddels al verminderd van een aantal keer per week naar maar zo'n 1x per week. Ik heb hierbij gelukkig wel heel veel steun van m'n vriend. Hij staat altijd klaar om me te helpen, ookal kan ik best koppig zijn en hou ik er niet van om hulp te vragen. Ook wil ik niet teveel van hem vragen.
Ik probeer wel structuur te houden door op een vaste tijd te gaan slapen en op te staan en door een avond en ochtend routine te hebben. Ik merk dat het sindsdien ook wat beter met me gaat. Ik heb een stuk minder vaak zelfmoordgedachten, ik ga weer bijna iedere dag naar buiten en ik eet weer bijna iedere dag minstens 3x. Maar het kost me zo ontzettend veel moeite allemaal. Op de dagen dat ik die structuur heb gaat het in de ochtend en avond redelijk, alleen het stuk daar tussen in is iedere keer weer een soort groot zwart gat voor me. Ik weet gewoon echt niet meer hoe ik mezelf kan bezighouden, want van op de bank zitten voel ik me alleen nog maar slechter. Ik zit nu op het punt dat ik gewoon echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet.
Bij terugkomst in Nederland ben ik trouwens gelijk al naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. De wachttijd duurt echter een stuk langer dan verwacht, dus ik weet ook niet wanneer de therapie gaat beginnen. Ik sta wel als nr. 3 op de wachtlijst, dus het zal niet lang meer duren denk ik
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post, maar ik zit er echt helemaal doorheen.
Afgelopen januari kreeg ik weer ontzettend veel last van m'n ptss. Ik woonde toen nog in buitenland en kon daar geen psychische hulp krijgen. Vlak voor de coronacrisis ben ik weer terug naar Nederland gekomen. De eerste twee weken leek het weer wat beter te gaan, maar sinds de corona crisis gaat het echt slechter dan ooit en zit ik er helemaal doorheen.
Het is misschien een beetje naïef, maar ik dacht dat het bij terugkomst in Nederland vast wel weer wat beter met me zou gaan. Ik wilde weer verder gaan met m'n studie hier in Nederland, m'n sociale leven weer opbouwen en weer therapie volgen. Het is nu echter compleet het tegenovergestelde. Ik durfde niet meer naar school toe en imiddels gaat het zo slecht dat het me zelfs niet lukt om de online lessen te volgen. Ik voel me ook ontzettend eenzaam. Behalve mijn vriend heb ik niemand om mee te praten. De laatste keer dat ik echt met iemand heb afgesproken was eind februari met m'n vriend toen ik nog in het buitenland zat. Ik heb ook ontzettend veel last van m'n ptss. Veel flashbacks, ik ben ontzettig angstig en alert, ontzettend bang in het donker, durf soms niet eens naar buiten etc. Ik heb ook regelmatig zelfmoordgedachten. Gelukkig duurt dat meestal maar een paar uur en is het inmiddels al verminderd van een aantal keer per week naar maar zo'n 1x per week. Ik heb hierbij gelukkig wel heel veel steun van m'n vriend. Hij staat altijd klaar om me te helpen, ookal kan ik best koppig zijn en hou ik er niet van om hulp te vragen. Ook wil ik niet teveel van hem vragen.
Ik probeer wel structuur te houden door op een vaste tijd te gaan slapen en op te staan en door een avond en ochtend routine te hebben. Ik merk dat het sindsdien ook wat beter met me gaat. Ik heb een stuk minder vaak zelfmoordgedachten, ik ga weer bijna iedere dag naar buiten en ik eet weer bijna iedere dag minstens 3x. Maar het kost me zo ontzettend veel moeite allemaal. Op de dagen dat ik die structuur heb gaat het in de ochtend en avond redelijk, alleen het stuk daar tussen in is iedere keer weer een soort groot zwart gat voor me. Ik weet gewoon echt niet meer hoe ik mezelf kan bezighouden, want van op de bank zitten voel ik me alleen nog maar slechter. Ik zit nu op het punt dat ik gewoon echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet.
Bij terugkomst in Nederland ben ik trouwens gelijk al naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. De wachttijd duurt echter een stuk langer dan verwacht, dus ik weet ook niet wanneer de therapie gaat beginnen. Ik sta wel als nr. 3 op de wachtlijst, dus het zal niet lang meer duren denk ik
anoniem_390919 wijzigde dit bericht op 14-06-2020 17:47
1.28% gewijzigd
dinsdag 9 juni 2020 om 12:15
Daar zat ik eerst ook over na te denken, om een bijbaantje te nemen. Ik ben alleen ontzettend bang dat dat nu teveel gevraagd is. Als ik bijvoorbeeld een moment heb gehad dat het echt heel slecht gaat, dan duurt het meestal 1 á 2 dagen voordat ik er weer bovenop ben. Verder kan ik best snel getriggered worden waarna het heel snel bergafwaards gaat. Daarnaast heb ik vorig jaar wel een bijbaantje gehad. Toen liep ik heel erg tegen het probleem aan dat ik mijn werk niet goed kon uitvoeren door m'n ptss. Ik was constant ontzettend alert, schrok heel snel en ik zat constant ergens anders met m'n gedachten. Toen ik vorig jaar therapie kreeg ging dat wel een stuk beter. Dus het is in ieder geval wel m'n voornemen om zodra het iets beter gaat op zoek te gaan naar een bijbaantje of weer te beginnen met vrijwilligerswerkPindakaasjes schreef: ↑09-06-2020 12:03Je schrijft dat je hunkert naar structuur en regelmaat.
Is een klein baantje of vrijwilligerswerk dan niks voor jou??
dinsdag 9 juni 2020 om 12:28
Begin maart heeft m'n huisarts aangegeven dat als het slechter gaat ik terecht kon bij de praktijkondersteunder. M'n vriend heeft ook al meerdere keren aangegeven dat het toch echt beter is als ik naar de praktijkondersteuner ga, maar dat heb ik dus nog steeds niet gedaan.Quaintrelle schreef: ↑09-06-2020 12:10Wat vervelend en zo te horen doe je erg hard je best. Kan de praktijkondersteumer van de huisarts niet iets voor je betekenen?
Deels komt het doordat ik het lastig vind om om hulp te vragen, zelfs met zoiets simpels als een afspraak maken bij de huisarts. Maar het heeft er ook mee te maken dat ik liever niet m'n hele hart uitstort bij de praktijkondersteuner en 3 dagen later bij wijs van spreken al aan de de beurt ben voor therapie. Ik moet we zeggen dat dat de meest slechte reden ooit is, want dat zei ik begin april ook al.
Misschien moet ik toch maar m'n koppigheid aan de kant zetten en morgenochtend gelijk bellen.
dinsdag 9 juni 2020 om 13:44
Het kan echt zo per huisartsenpraktijk verschillen.Astronautje schreef: ↑09-06-2020 12:58M'n huisarts is maar bereikbaar van 08.00 tot 11.00 helaas. Misschien ook een goed plan om binnenkort gelijk maar van huisarts te veranderen haha
Ik heb wel eens de huisartsenpraktijk van mijn man geprobeerd te bereiken toen mijn man erg ziek was.
Steevast kreeg je zo'n ingesproken bandje te horen, toets 1 t/m20 en heel oneerbiedig kwam het erop neer dat dat je enkel na 10:00 uur nog mocht bellen als je bijna dood ging!
Hoe anders bij mijn huisartsenpraktijk.
Is er iets aan de hand dan kun je aan de lijn blijven en krijg je altijd een lieve assistente te spreken die jou serieus meent.
Dus van huisartsenpraktijk veranderen is zeker het overwegen waard!
dinsdag 9 juni 2020 om 15:48
Ik ben het helemaal met Doornroosje eens. Gewoon bellen morgen vroeg.
Het is niet leuk je verhaal opnieuw te moeten doen, maar dat is maar even niet anders. Je hebt het zo te horen echt zwaar en wat ondersteuning zou dan wel fijn zijn. Allren met dit soort klachten rond lopen is gewoon niet te doen op de lange termijn. Je kunt ook altijd hier van je af schrijven, maar kan ook begrijpen als je dat helemaal niet wil.
Het is niet leuk je verhaal opnieuw te moeten doen, maar dat is maar even niet anders. Je hebt het zo te horen echt zwaar en wat ondersteuning zou dan wel fijn zijn. Allren met dit soort klachten rond lopen is gewoon niet te doen op de lange termijn. Je kunt ook altijd hier van je af schrijven, maar kan ook begrijpen als je dat helemaal niet wil.
...
dinsdag 9 juni 2020 om 17:11
Hé wat rot astronautje, zo te lezen doe je al een hoop goede dingen. Wat heeft je eerder geholpen met de ptss klachten? Heb je een crisissignaleringsplan/stappenplan of iets dergelijks? Zo niet zou je een simpele versie kunnen maken samen met je vriend. Weet je hoe dat moet?
Goed dat je naar de POH-er gaat. Je hoeft niet alles te vertellen daar. De hulp kn gericht zijn op de dagelijkse praktijk in het hier en nu; hoe hou je je klachten en symptomen voldoende onder controle.
Je hebt baat bij routines en structuur schrijf je. Is het een idee om ook een routine in te lassen rond het middageten? Zou het je helpen on ‘s avonds met je vriend de planning voor de volgende dag te maken? Is je vriend ook thuis overdag, heb je overdag nog contactmomenten? Zijn er anderen die ook iets kunnen betekenen? Vaak vinden mensen het juist fijn als ze kunnen helpen en iets kunnen betekenen. Ook vinden mensen het vaak prettiger als je eerlijk bent over hoe het met je gaat dan wanneer je je groot houdt. Het kan veel betekenen voor een ander hoor dat je ze in vertrouwen neemt.
Sterkte, je bent echt al goed bezig. Vergeet dat niet doordat het nog zo moeilijk is!
Goed dat je naar de POH-er gaat. Je hoeft niet alles te vertellen daar. De hulp kn gericht zijn op de dagelijkse praktijk in het hier en nu; hoe hou je je klachten en symptomen voldoende onder controle.
Je hebt baat bij routines en structuur schrijf je. Is het een idee om ook een routine in te lassen rond het middageten? Zou het je helpen on ‘s avonds met je vriend de planning voor de volgende dag te maken? Is je vriend ook thuis overdag, heb je overdag nog contactmomenten? Zijn er anderen die ook iets kunnen betekenen? Vaak vinden mensen het juist fijn als ze kunnen helpen en iets kunnen betekenen. Ook vinden mensen het vaak prettiger als je eerlijk bent over hoe het met je gaat dan wanneer je je groot houdt. Het kan veel betekenen voor een ander hoor dat je ze in vertrouwen neemt.
Sterkte, je bent echt al goed bezig. Vergeet dat niet doordat het nog zo moeilijk is!
zaterdag 20 juni 2020 om 14:00
Even een update, ik zit nu weer op het punt dat ik gewoon echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet.
De afgelopen twee weken ging het redelijk. Er waren wat ups en downs maar over het algemeen ging het best okay. Ik heb vorige week ook een afspraak gehad met de POH. Helaas kan zij niet heel veel voor me betekenen, maar er staat in ieder geval weer een nieuwe afspraak voor volgende week.
Het gaat nu op dit moment zo ontzettend slecht dat ik echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Één van de dingen waar ik ontzettend bang van kan worden is als er iemand onverwachts aanbeld of voor de deur staat. Vanochtend stond dus een buurvrouw een aantal minuten aan te kloppen omdat ze een ladder wilde lenen. Normaal als er onverwachts wordt aangebeld ben ik meestal een kwartiertje ofzo bang en daarna gaat het wel weer. Maar nu duurt het dus al bijna 3 uur. Ik heb nogniets gedaan vandaag, nog niet gegeten gedouchet, taneen gepoetst etc. Ik kan me er gewoon niet toezetten omdat ik te bang ben.
Wat ik normaal gesproken doe op zo'n moment is met m'n vriend appen of bellen. Meestal gaat het dan snel wel weer wat beter. Maar nu op dit moment is hij een weekendje weg met vrienden en wat minder bereikbaar. Ik had hem wel geappt dat ik heel bang was, maar ook omdat hij dus met z'n vrienden weg is heeft hij even iets minder tijd en zin in m'n gedoe. Omdat ik z'n weekendje weg verder ook niet wil verpesten heb ik ook maar m'n whatsapp voor nu even verwijderd zodat ik later ook geen spijt zal krijgen van de dingen die ik heb gezegt. Want meestal als ik zo ontzettend bang ben gooi ik er van alles uit en mis ik ook een stukje logica in m'n gedachten.
Ik weet nu oprecht echt niet meer wat ik met mezelf aan moet nu. M'n vriend is de enigste persoondie ik heb in m'n leven. Ik heb verder door omstandigheden geen familie of vrienden verder.
De afgelopen twee weken ging het redelijk. Er waren wat ups en downs maar over het algemeen ging het best okay. Ik heb vorige week ook een afspraak gehad met de POH. Helaas kan zij niet heel veel voor me betekenen, maar er staat in ieder geval weer een nieuwe afspraak voor volgende week.
Het gaat nu op dit moment zo ontzettend slecht dat ik echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Één van de dingen waar ik ontzettend bang van kan worden is als er iemand onverwachts aanbeld of voor de deur staat. Vanochtend stond dus een buurvrouw een aantal minuten aan te kloppen omdat ze een ladder wilde lenen. Normaal als er onverwachts wordt aangebeld ben ik meestal een kwartiertje ofzo bang en daarna gaat het wel weer. Maar nu duurt het dus al bijna 3 uur. Ik heb nogniets gedaan vandaag, nog niet gegeten gedouchet, taneen gepoetst etc. Ik kan me er gewoon niet toezetten omdat ik te bang ben.
Wat ik normaal gesproken doe op zo'n moment is met m'n vriend appen of bellen. Meestal gaat het dan snel wel weer wat beter. Maar nu op dit moment is hij een weekendje weg met vrienden en wat minder bereikbaar. Ik had hem wel geappt dat ik heel bang was, maar ook omdat hij dus met z'n vrienden weg is heeft hij even iets minder tijd en zin in m'n gedoe. Omdat ik z'n weekendje weg verder ook niet wil verpesten heb ik ook maar m'n whatsapp voor nu even verwijderd zodat ik later ook geen spijt zal krijgen van de dingen die ik heb gezegt. Want meestal als ik zo ontzettend bang ben gooi ik er van alles uit en mis ik ook een stukje logica in m'n gedachten.
Ik weet nu oprecht echt niet meer wat ik met mezelf aan moet nu. M'n vriend is de enigste persoondie ik heb in m'n leven. Ik heb verder door omstandigheden geen familie of vrienden verder.
