Psyche
alle pijlers
In de knoop door diagnose vader
zaterdag 28 december 2019 om 07:32
We hebben gister te horen gekregen dat mijn vader uitgezaaide kanker heeft. Het is nog wel te behandelen, maar hij wordt niet meer beter en op een gegeven moment zal hij dus uitbehandeld zijn en doodgaan.
Een paar weken geleden toen we hoorden dat hij ziek was (we wisten toen nog niet of het uitgezaaid was) heb ik een paar dagen helemaal in de knoop gezeten. Hele dagen huilen, slecht slapen etc. Daarna ging het wel weer, omdat ik er maar gewoon vanuit ging dat het te genezen was. Nu hebben we dus te horen gekregen dat dit niet zo is en begint het weer opnieuw.
Misschien is dit ook wel logisch en zakt dit gevoel weer weg als we een beetje wennen aan de diagnose en als blijkt dat de behandeling aanslaat, maar ik ben zo bang dat het voor altijd zo blijft. En aangezien ik dan gewoon niet functioneer en ook geen leuke moeder of vrouw ben weet ik niet hoe ik dat moet doen.
Ik heb de neiging om alles onder controle te willen houden en deze onzekerheid vind ik heel erg lastig om mee om te gaan.
Heeft iemand misschien tips voor mij?
Een paar weken geleden toen we hoorden dat hij ziek was (we wisten toen nog niet of het uitgezaaid was) heb ik een paar dagen helemaal in de knoop gezeten. Hele dagen huilen, slecht slapen etc. Daarna ging het wel weer, omdat ik er maar gewoon vanuit ging dat het te genezen was. Nu hebben we dus te horen gekregen dat dit niet zo is en begint het weer opnieuw.
Misschien is dit ook wel logisch en zakt dit gevoel weer weg als we een beetje wennen aan de diagnose en als blijkt dat de behandeling aanslaat, maar ik ben zo bang dat het voor altijd zo blijft. En aangezien ik dan gewoon niet functioneer en ook geen leuke moeder of vrouw ben weet ik niet hoe ik dat moet doen.
Ik heb de neiging om alles onder controle te willen houden en deze onzekerheid vind ik heel erg lastig om mee om te gaan.
Heeft iemand misschien tips voor mij?
zaterdag 28 december 2019 om 07:43
Ach wat een vreselijk nieuws. Geen tips, alleen het op je af laten komen. Dat je het onder controle wilt houden, snap ik. Dat is je angst die probeert grip te krijgen, helaas is dat niet te controleren. Was het maar zo.
Lieverd, het enige wat je kan doen is je emotie ruimte geven. Als je daar controle op houdt dan word je er ook niet leuker op. Laat je man voor je zorgen en laat hem toe. En geniet van alle momenten met je vader. Sterkte.
Lieverd, het enige wat je kan doen is je emotie ruimte geven. Als je daar controle op houdt dan word je er ook niet leuker op. Laat je man voor je zorgen en laat hem toe. En geniet van alle momenten met je vader. Sterkte.
zaterdag 28 december 2019 om 07:52
Heel veel sterkte de komende tijd.
Verder ben ik het eens met Qiyara, geef je emoties de ruimte en tijd. Je mag hier vanalles over voelen. Als je het moeilijk vind je emoties te richten/te uiten is het misschien fijn om erover te schrijven. Met anderen praten helpt natuurlijk ook vaak.
Geef het even de tijd, alles wat je nu voelt is normaal en mag er zijn.
Verder ben ik het eens met Qiyara, geef je emoties de ruimte en tijd. Je mag hier vanalles over voelen. Als je het moeilijk vind je emoties te richten/te uiten is het misschien fijn om erover te schrijven. Met anderen praten helpt natuurlijk ook vaak.
Geef het even de tijd, alles wat je nu voelt is normaal en mag er zijn.
zaterdag 28 december 2019 om 07:57
Lieve MvM dat is erg heftig! 
Niemand die zegt dat je dit nu al moet hebben laten landen en een leuke vrouw moet zijn. Ik snap best dat je helemaal van de kaart bent.
Heb je nog contact met een eigen behandelaar / therapeut? Ik zou proberen om daar zelf weer regelmatig, zeker wekelijks, heen te gaan. Het is goed dat je aangeeft dat het je moeite kost om dit te accepteren en door te gaan met je dagelijkse leven, het is ook goed om daar de broodnodige (mentale) hulp bij te zoeken (en krijgen).
Niemand die zegt dat je dit nu al moet hebben laten landen en een leuke vrouw moet zijn. Ik snap best dat je helemaal van de kaart bent.
Heb je nog contact met een eigen behandelaar / therapeut? Ik zou proberen om daar zelf weer regelmatig, zeker wekelijks, heen te gaan. Het is goed dat je aangeeft dat het je moeite kost om dit te accepteren en door te gaan met je dagelijkse leven, het is ook goed om daar de broodnodige (mentale) hulp bij te zoeken (en krijgen).
zaterdag 28 december 2019 om 08:02
bedankt voor alle reacties trouwens, ik probeer inderdaad mijn emoties niet te onderdrukken, maar ik voel me er zo door overspoeld en dat vind ik wel heel eng eigenlijk.
Ik heb de neiging om mijn hele leven on hold te zetten nu. We hadden een leuk uitstapje gepland voor in februari bijvoorbeeld en ik ben echt geneigd om het af te zeggen omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat ik er plezier aan ga beleven bijvoorbeeld.
Ik heb de neiging om mijn hele leven on hold te zetten nu. We hadden een leuk uitstapje gepland voor in februari bijvoorbeeld en ik ben echt geneigd om het af te zeggen omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat ik er plezier aan ga beleven bijvoorbeeld.
zaterdag 28 december 2019 om 08:09
Het heeft geen zin om je leven on hold te zetten, je zult er vast wat minder van kunnen genieten omdat je nu eenmaal niet onbezorgd bent. Dat wil niet zeggen dat genieten helemaal niet kan. Wel anders, dat wel.
Overspoeld door emoties is ook heftig. Heb je het al met je vader er over gehad ? Of je moeder?
Is dat anders een idee ?
Overigens zou ik niet wachten met je eigen therapeut bellen tot het te lang duurt, maar gewoon wel nu al meteen. Waarom zelf worstelen als je hulp kunt krijgen? En ja het is normaal om emotioneel te zijn na zulk nieuws maar dat neemt niet weg dat daarmee jouw eigen klachten ook weer sterk toegenomen zijn. Je hoeft niet te wachten tot het weer echt tot problemen in je dagelijks leven leidt hoor.
Overspoeld door emoties is ook heftig. Heb je het al met je vader er over gehad ? Of je moeder?
Is dat anders een idee ?
Overigens zou ik niet wachten met je eigen therapeut bellen tot het te lang duurt, maar gewoon wel nu al meteen. Waarom zelf worstelen als je hulp kunt krijgen? En ja het is normaal om emotioneel te zijn na zulk nieuws maar dat neemt niet weg dat daarmee jouw eigen klachten ook weer sterk toegenomen zijn. Je hoeft niet te wachten tot het weer echt tot problemen in je dagelijks leven leidt hoor.
zaterdag 28 december 2019 om 08:16
Daar heb je gelijk in. 
Ik zal het ook zeker geen maanden gaan aankijken, maar wel even een weekje. Als het dan niet een klein beetje een plekje krijgt, ga ik wel even contact opnemen met de huisarts om te overleggen wat hij denkt.
Met mijn ouders praat ik er wel over, maar zij staan er heel anders in, die gaan van het positiefste scenario uit, ds ik wil ze er niet teveel mee belasten. Ik probeer dat ook te doen, maar soms overvalt het me heel erg dat het ook gewoon opeens over kan zijn. En ja, dat geldt eigenlijk voor iedereen; ik kan vanmiddag ook overreden worden... Maar het is opeens heel confronterend nu het om mijn vader gaat.
En het verdriet gaat niet eens alleen daarover maar ook dat ze de afgelopen jaren best veel problemen hebben gehad. Die zijn nu eindelijk opgelost en ze hadden weer wat meer ruimte om echt volop te gaan genieten, en nu dit weer.
Dat is natuurlijk het leven,maar ik word er zó verdrietig van
Ik zal het ook zeker geen maanden gaan aankijken, maar wel even een weekje. Als het dan niet een klein beetje een plekje krijgt, ga ik wel even contact opnemen met de huisarts om te overleggen wat hij denkt.
Met mijn ouders praat ik er wel over, maar zij staan er heel anders in, die gaan van het positiefste scenario uit, ds ik wil ze er niet teveel mee belasten. Ik probeer dat ook te doen, maar soms overvalt het me heel erg dat het ook gewoon opeens over kan zijn. En ja, dat geldt eigenlijk voor iedereen; ik kan vanmiddag ook overreden worden... Maar het is opeens heel confronterend nu het om mijn vader gaat.
En het verdriet gaat niet eens alleen daarover maar ook dat ze de afgelopen jaren best veel problemen hebben gehad. Die zijn nu eindelijk opgelost en ze hadden weer wat meer ruimte om echt volop te gaan genieten, en nu dit weer.
Dat is natuurlijk het leven,maar ik word er zó verdrietig van
zaterdag 28 december 2019 om 08:34
Dus je ouders staan er positief in, maar jij niet zo lijkt het wel. Je blijft hangen in verdriet? Ik snap het deels hoor, geen oordeel. Het is nog te vers, geef het even.
Maar, even iets wat je misschien nu niet wil horen:
Stel je vader overlijdt over een tijdje.
Wil je dan dat jullie laatste tijd samen een is geweest waarin je steeds in een negatieve spiraal hebt geleefd, of wil je er nog wat fijns van maken???
Ik gun je een fijne laatste periode met je vader (of dat nu nog een paar maanden is of jaren), en ik denk dat hij dat ook wil.
Je moet gewoon even sterk zijn, voor hem, voor jezelf, voor je moeder en je man en kinderen.
Maar, even iets wat je misschien nu niet wil horen:
Stel je vader overlijdt over een tijdje.
Wil je dan dat jullie laatste tijd samen een is geweest waarin je steeds in een negatieve spiraal hebt geleefd, of wil je er nog wat fijns van maken???
Ik gun je een fijne laatste periode met je vader (of dat nu nog een paar maanden is of jaren), en ik denk dat hij dat ook wil.
Je moet gewoon even sterk zijn, voor hem, voor jezelf, voor je moeder en je man en kinderen.
zaterdag 28 december 2019 om 08:37
Ja,klopt, ik heb daar echt moeite mee om van een positieve uitkomst uit te gaan. Als de behandeling aanslaat dan zal ik daar denk ik wel weer wat meer vertrouwen in gaan krijgen.
Ik probeer het niet teveel te laten merken aan mijn ouders en inderdaad ook gewoon te genieten van de tijd die we nog hebben. Dat wil ik zelf ook graag. En gek genoeg als ik bij ze ben dan huil ik eigenlijk heel weinig, het is meer op de momenten dat ik in mijn eigen huis ben.
Ik probeer het niet teveel te laten merken aan mijn ouders en inderdaad ook gewoon te genieten van de tijd die we nog hebben. Dat wil ik zelf ook graag. En gek genoeg als ik bij ze ben dan huil ik eigenlijk heel weinig, het is meer op de momenten dat ik in mijn eigen huis ben.
zaterdag 28 december 2019 om 08:42
mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 08:37Ja,klopt, ik heb daar echt moeite mee om van een positieve uitkomst uit te gaan. Als de behandeling aanslaat dan zal ik daar denk ik wel weer wat meer vertrouwen in gaan krijgen.
Ik probeer het niet teveel te laten merken aan mijn ouders en inderdaad ook gewoon te genieten van de tijd die we nog hebben. Dat wil ik zelf ook graag. En gek genoeg als ik bij ze ben dan huil ik eigenlijk heel weinig, het is meer op de momenten dat ik in mijn eigen huis ben.
Praat veel met je partner.
zaterdag 28 december 2019 om 08:47
Ga ik doen. Gelukkig is hij nu ook een paar dagen vrij.
Het is allemaal heel dubbel. De kanker is eigenlijk per toeval ontdekt, mijn vader had helemaal geen klachten. Dus het is echt geluk dat we het nu al weten en dat er nog behandeling mogelijk is. Als we het niet hadden geweten had het er ook gezeten en kunnen gaan doorwoekeren. Dus ik vind van mezelf dat ik juist een beetje moet relativeren, maargoed... Het lukt (nog) niet
Het is allemaal heel dubbel. De kanker is eigenlijk per toeval ontdekt, mijn vader had helemaal geen klachten. Dus het is echt geluk dat we het nu al weten en dat er nog behandeling mogelijk is. Als we het niet hadden geweten had het er ook gezeten en kunnen gaan doorwoekeren. Dus ik vind van mezelf dat ik juist een beetje moet relativeren, maargoed... Het lukt (nog) niet
zaterdag 28 december 2019 om 09:06
Ik zat 3 jaar geleden in dezelfde positie. Ik stortte ook heel erg in en ben toen in de ziektewet beland. Gelukkig kreeg ik niet lang daarna zelf borstkanker, dus kon ongestraft in de ziektewet blijven terwijl ik heel veel tijd met mijn vader/ouders doorbracht. We hebben gelukkig nog veel leuke en mooie dingen samen kunnen doen omdat hij het eerste half jaar goed opknapte van de behandelingen, maar 10 maanden na de diagnose was hij dood. Besteed dus heel veel tijd aan qualitytime samen, maak foto's, vraag alles wat je nog wilde weten, doe veel leuke dingen samen. Zet de rest van je leven gewoon op 'n laag pitje, dat komt later wel weer.
zaterdag 28 december 2019 om 09:09
Allereerst heel veel sterkte. Je leven staat op z'n kop, daar mag je best door van slag zijn.
Mijn tip: probeer je gevoel te volgen en te doen wat goed voelt, dan hoef je nooit ergens spijt van te hebben.
Ik heb een paar jaar geleden in een vergelijkbare situatie gezeten en ik ben blij dat ik gewoon alles heb gedaan wat goed voelde. Sommige dingen heb ik on hold gezet, andere dingen heb ik juist door laten gaan. Zo heb ik in de week dat mijn vader de diagnose kreeg (En overleed) elke avond in het theater gestaan. Iedereen verklaarde me voor gek, zei dat ik tijd voor mezelf moest nemen. Maar juist dat deed ik voor mezelf. Ik heb de knop om kunnen zetten en ik zeggen: "als het overlijden van mijn ouders met íets heeft geleerd, dan is het wel om de dingen te doen die breuk vindt en daar van te genieten. Want het kan dus zomaar afgelopen zijn...".
Geef jezelf de ruimte. Rouw is iets heel persoonlijks en je gaat nu al beginnen met rouwen.
Mijn tip: probeer je gevoel te volgen en te doen wat goed voelt, dan hoef je nooit ergens spijt van te hebben.
Ik heb een paar jaar geleden in een vergelijkbare situatie gezeten en ik ben blij dat ik gewoon alles heb gedaan wat goed voelde. Sommige dingen heb ik on hold gezet, andere dingen heb ik juist door laten gaan. Zo heb ik in de week dat mijn vader de diagnose kreeg (En overleed) elke avond in het theater gestaan. Iedereen verklaarde me voor gek, zei dat ik tijd voor mezelf moest nemen. Maar juist dat deed ik voor mezelf. Ik heb de knop om kunnen zetten en ik zeggen: "als het overlijden van mijn ouders met íets heeft geleerd, dan is het wel om de dingen te doen die breuk vindt en daar van te genieten. Want het kan dus zomaar afgelopen zijn...".
Geef jezelf de ruimte. Rouw is iets heel persoonlijks en je gaat nu al beginnen met rouwen.
zaterdag 28 december 2019 om 09:10
Je hoeft kanker nooit te relativeren.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 08:47Ga ik doen. Gelukkig is hij nu ook een paar dagen vrij.
Het is allemaal heel dubbel. De kanker is eigenlijk per toeval ontdekt, mijn vader had helemaal geen klachten. Dus het is echt geluk dat we het nu al weten en dat er nog behandeling mogelijk is. Als we het niet hadden geweten had het er ook gezeten en kunnen gaan doorwoekeren. Dus ik vind van mezelf dat ik juist een beetje moet relativeren, maargoed... Het lukt (nog) niet
Ik heb vorige week gehoord dat het hoogst waarschijnlijk pa's laatste kerst is geweest, ik pieker over de praktische zaken, mn hele lijf doet zeer van de spanning,en ik heb een kort lontje. De sterfelijkheid van ouders is kei moeilijk om te bevatten juist als het concreter wordt en geen verre toekomst meer is.
Laat dat verdriet er maar zijn hoor, het hoort erbij
zaterdag 28 december 2019 om 09:14
Maar die tijd had je nog met je vader kunnen doorbrengen, zeker als de periode tussen diagnose en overlijden maar zo kort was.
zaterdag 28 december 2019 om 09:23
Je basis wordt onder je weggeslagen. Je veiligheid, je vertrouwen... Dat wat ouders hebben dat ze hun kind altijd als kind blijven zien, dat bleek ik ook te hebben bij mijn ouders. Ik heb tot het laatst voor hen gezorgd en vond dat fijn om te kunnen doen, maar ik vond hun kwetsbaarheid ook heel moeilijk. Ik werd er soms ook heel onredelijk van, want ik wilde helemaal niet voor hen moeten zorgen. Ik was dan wel 28, volwassen, met een eigen gezin, maar soms kwam echt het onredelijke kind in mij even boven.
Dit heb ik in het ziekenhuis ook aangegeven. Dat ik er voor hen wilde zijn als dóchter en niet als verzorger. Dus toen ze thuis kwamen uit het ziekenhuis kwam er ook (24 uurs) zorg in huis. Maar mijn ouders waren alleen.
Denk aan jezelf, volg je eigen gevoel maar sluit je niet af. Dat deed mijn broertje, hij kon op dat moment niet anders maar daar heeft hij achteraf wel spijt van gehad.
Dit heb ik in het ziekenhuis ook aangegeven. Dat ik er voor hen wilde zijn als dóchter en niet als verzorger. Dus toen ze thuis kwamen uit het ziekenhuis kwam er ook (24 uurs) zorg in huis. Maar mijn ouders waren alleen.
Denk aan jezelf, volg je eigen gevoel maar sluit je niet af. Dat deed mijn broertje, hij kon op dat moment niet anders maar daar heeft hij achteraf wel spijt van gehad.
zaterdag 28 december 2019 om 09:25
rosings schreef: ↑28-12-2019 09:10Je hoeft kanker nooit te relativeren.
Ik heb vorige week gehoord dat het hoogst waarschijnlijk pa's laatste kerst is geweest, ik pieker over de praktische zaken, mn hele lijf doet zeer van de spanning,en ik heb een kort lontje. De sterfelijkheid van ouders is kei moeilijk om te bevatten juist als het concreter wordt en geen verre toekomst meer is.
Laat dat verdriet er maar zijn hoor, het hoort erbij
Wat vreselijk Rosings
Heel veel sterkte.
zaterdag 28 december 2019 om 09:26
Geef jezelf tijd. Als het met een week of 2 niet gaat even naar de huisarts.Alles is nog mogelijk nu. Mijn schoonmoeder kreeg 4 jaar geleden dit nieuws, ze heeft sindsdien nog 3 kleinkinderen gekregen en we hebben net nog 'gewoon' kerst gevierd.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
zaterdag 28 december 2019 om 09:27
Ook evenrosings schreef: ↑28-12-2019 09:10Je hoeft kanker nooit te relativeren.
Ik heb vorige week gehoord dat het hoogst waarschijnlijk pa's laatste kerst is geweest, ik pieker over de praktische zaken, mn hele lijf doet zeer van de spanning,en ik heb een kort lontje. De sterfelijkheid van ouders is kei moeilijk om te bevatten juist als het concreter wordt en geen verre toekomst meer is.
Laat dat verdriet er maar zijn hoor, het hoort erbij
voor jouw.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
zaterdag 28 december 2019 om 09:28
Je kan niet 24/7 bij hem zijn toch? Misschien was ze 2 uur op het podium en 22 uur bij pa. Als je oplaad heeft je vader ook meer plezier van jou en jij daar weer door van hem.redbulletje schreef: ↑28-12-2019 09:14Maar die tijd had je nog met je vader kunnen doorbrengen, zeker als de periode tussen diagnose en overlijden maar zo kort was.
zaterdag 28 december 2019 om 09:29
Het roept gewoon veel verdriet en zorgen op. Gek genoeg heb ik altijd gedacht dat mijn moeder eerder zou overlijden dan mijn vader. Mijn vader heeft echt nooit gezondheidsklachten gehad, mijn grootouders van zijn kant zijn beiden ook gezond en klachtloos oud geworden, dus ik had dit nooit verwacht.
Misschien denk ik ook al veel te ver door. Als de behandeling goed aanslaat kan hij nog wel een flinke poos mee, zei de arts. Maar toch ga ik van het ergste scenario uit en maak me dan zorgen over dingen zoals dat mijn moeder erg afhankelijk is van mijn vader, dat mijn zoon dan geen opa meer heeft enz, enz.
Misschien denk ik ook al veel te ver door. Als de behandeling goed aanslaat kan hij nog wel een flinke poos mee, zei de arts. Maar toch ga ik van het ergste scenario uit en maak me dan zorgen over dingen zoals dat mijn moeder erg afhankelijk is van mijn vader, dat mijn zoon dan geen opa meer heeft enz, enz.
zaterdag 28 december 2019 om 09:31
Ik hoop dat het bij ons ook zo zal gaan en dat we nog veel van elkaar gaan genieten.
zaterdag 28 december 2019 om 09:34
Lijkt mij ook lastig to. Mijn vader is al jaren ziek en het ene moment gaat het redelijk maar er zijn al een paar periodes geweest dat ik dacht hij gaat het niet redden. Ik sla dan ook op slot. Intens verdrietig en bang. Ik herpak mijzelf wel snel maar ik zie erg tegen zijn overlijden op. Hij heeft geen kanker trouwens. Maar ik snap je gevoelens dus wel. Ga gewoon alles doen wat je wil. Als je niet weet wat je wil ga je doen wat je normaal had gedaan. Ga vaker langs. Vraag wat je nog wilt weten en probeer jezelf soms even een uurtje te verliezen maar dan weer even een schop onder je hol te verkopen. Het is een vreemd proces maar ook wel leerzaam. Zo weet ik nu dingen over mijzelf die ik eerder niet wist en ben ik weer een betere vriend geworden voor andere. Sterkte
