Psyche
alle pijlers
In de knoop door diagnose vader
zaterdag 28 december 2019 om 07:32
We hebben gister te horen gekregen dat mijn vader uitgezaaide kanker heeft. Het is nog wel te behandelen, maar hij wordt niet meer beter en op een gegeven moment zal hij dus uitbehandeld zijn en doodgaan.
Een paar weken geleden toen we hoorden dat hij ziek was (we wisten toen nog niet of het uitgezaaid was) heb ik een paar dagen helemaal in de knoop gezeten. Hele dagen huilen, slecht slapen etc. Daarna ging het wel weer, omdat ik er maar gewoon vanuit ging dat het te genezen was. Nu hebben we dus te horen gekregen dat dit niet zo is en begint het weer opnieuw.
Misschien is dit ook wel logisch en zakt dit gevoel weer weg als we een beetje wennen aan de diagnose en als blijkt dat de behandeling aanslaat, maar ik ben zo bang dat het voor altijd zo blijft. En aangezien ik dan gewoon niet functioneer en ook geen leuke moeder of vrouw ben weet ik niet hoe ik dat moet doen.
Ik heb de neiging om alles onder controle te willen houden en deze onzekerheid vind ik heel erg lastig om mee om te gaan.
Heeft iemand misschien tips voor mij?
Een paar weken geleden toen we hoorden dat hij ziek was (we wisten toen nog niet of het uitgezaaid was) heb ik een paar dagen helemaal in de knoop gezeten. Hele dagen huilen, slecht slapen etc. Daarna ging het wel weer, omdat ik er maar gewoon vanuit ging dat het te genezen was. Nu hebben we dus te horen gekregen dat dit niet zo is en begint het weer opnieuw.
Misschien is dit ook wel logisch en zakt dit gevoel weer weg als we een beetje wennen aan de diagnose en als blijkt dat de behandeling aanslaat, maar ik ben zo bang dat het voor altijd zo blijft. En aangezien ik dan gewoon niet functioneer en ook geen leuke moeder of vrouw ben weet ik niet hoe ik dat moet doen.
Ik heb de neiging om alles onder controle te willen houden en deze onzekerheid vind ik heel erg lastig om mee om te gaan.
Heeft iemand misschien tips voor mij?
zaterdag 28 december 2019 om 09:39
@LoveLcy: dat is ook wat mijn man elke keer zegt: neem gewoon elke keer de volgende stap, je hoeft niet precies de hele weg uitgestippeld te hebben. Doe gewoon elke keer wat goed is / goed voelt. Ik vind het heel lastig. Voel me ook schuldig als ik leuke dingen inplan, zeker als het wat verder in de toekomst is ben ik bang dat het op dat moment misschien niet goed gaat met mijn vader, maar tegelijk ook wel het besef dat ik mijn leven niet stil kan zetten hierom.
zaterdag 28 december 2019 om 09:41
Tja, dat de tijd maar zó kort zou zijn wisten we niet en ik was overdag de hele dag bij mijn vader (al weken). Het theater had ik en jaar voor gerepeteerd en het gaf mij ontspanning. En dat had ik heel hard nodig. En wat het ook gaf was rust, een omgeving waar iedereen wist hoe het zat, heel veel fijne lieve steunende mensen die er echt voor mij waren omdat ze mijn vader of familie niet (goed) kende.redbulletje schreef: ↑28-12-2019 09:14Maar die tijd had je nog met je vader kunnen doorbrengen, zeker als de periode tussen diagnose en overlijden maar zo kort was.
De emoties van anderen vielen mij heel zwaar, iedereen die langs kwam, familie, vrienden van mij vader, allemaal met hun eigen emoties. Dat kostte mij veel energie. Omdat ik er al weken zo midden in dat (dag in dag uit, zorgen, koken, douchen, ziekenhuis bezoeken, etc.) had ik die eerste klappen al gehad. Met ieder bezoek dat langskwam moest ik weer terug naar die eerste klappen leek het wel.
zaterdag 28 december 2019 om 09:47
gsleutel schreef: ↑28-12-2019 09:41Tja, dat de tijd maar zó kort zou zijn wisten we niet en ik was overdag de hele dag bij mijn vader (al weken). Het theater had ik en jaar voor gerepeteerd en het gaf mij ontspanning. En dat had ik heel hard nodig. En wat het ook gaf was rust, een omgeving waar iedereen wist hoe het zat, heel veel fijne lieve steunende mensen die er echt voor mij waren omdat ze mijn vader of familie niet (goed) kende.
De emoties van anderen vielen mij heel zwaar, iedereen die langs kwam, familie, vrienden van mij vader, allemaal met hun eigen emoties. Dat kostte mij veel energie. Omdat ik er al weken zo midden in dat (dag in dag uit, zorgen, koken, douchen, ziekenhuis bezoeken, etc.) had ik die eerste klappen al gehad. Met ieder bezoek dat langskwam moest ik weer terug naar die eerste klappen leek het wel.
Rouw en afscheid nemen zijn ook niet in een "one size fits all" mal te stoppen. Ik vind het juist heel goed dat jij voor jezelf zo bewust was van waar JIJ behoefte aan had
zaterdag 28 december 2019 om 09:47
Heftig, ik wens jullie veel sterkte en geduld in deze moeilijke fase van jullie leven.
Je kan de controle niet over alles krijgen, en wij kunnen niet alles oplossen.
Probeer de situatie te accepteren zoals die is, want je kan er niks aan veranderen en het is leven van dag tot dag. Probeer wel veel tijd met je vader door te brengen, en ik denk dat je het langzamerhand vanzelf gaat accepteren.
Dit is allemaal zo vers, het moet nog bezinken.
Praat veel met je familie erover, dat zorgt ervoor dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden.
Niks is erger dan een dierbare verliezen. Dikke knuffel, misschien heb je die nodig.
Je kan de controle niet over alles krijgen, en wij kunnen niet alles oplossen.
Probeer de situatie te accepteren zoals die is, want je kan er niks aan veranderen en het is leven van dag tot dag. Probeer wel veel tijd met je vader door te brengen, en ik denk dat je het langzamerhand vanzelf gaat accepteren.
Dit is allemaal zo vers, het moet nog bezinken.
Praat veel met je familie erover, dat zorgt ervoor dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden.
Niks is erger dan een dierbare verliezen. Dikke knuffel, misschien heb je die nodig.
zaterdag 28 december 2019 om 09:53
Dat wens ik jouw en anderen die hiermee zitten ook toe.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 09:31Ik hoop dat het bij ons ook zo zal gaan en dat we nog veel van elkaar gaan genieten.
Hoewel ik bij vlagen verzucht dat het 'pats boem weg' overlijden van mijn eigen moeder een stuk 'simpeler' was. Naast 'genieten van elkaar' is het namelijk ook afzien. Het is een soort langgerekte omgekeerde zwangerschap ofzo, inclusief de hormonale buien.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
zaterdag 28 december 2019 om 09:57
Dit is heel erg waar. Je kunt niet meer dan 1 stapje tegelijk doen... En ondertussen mag je best verdrietig, boos, kinderachtig, gekwetst en teleurgesteld zijn.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 09:39@LoveLcy: dat is ook wat mijn man elke keer zegt: neem gewoon elke keer de volgende stap, je hoeft niet precies de hele weg uitgestippeld te hebben. Doe gewoon elke keer wat goed is / goed voelt. Ik vind het heel lastig. Voel me ook schuldig als ik leuke dingen inplan, zeker als het wat verder in de toekomst is ben ik bang dat het op dat moment misschien niet goed gaat met mijn vader, maar tegelijk ook wel het besef dat ik mijn leven niet stil kan zetten hierom.
En je mag ook nu best even je leven stil zetten. Want het is nogal heftig. Je gaat vanzelf merken dat je de gewone dingen toch weer zal moeten (en willen) gaan doen.
Daarom zeg ik: doe wat goed voelt, dan hoef je ook geen spijt te hebben. Voelt het nu even niet goed om plannen vooruit te maken, dan doe je dat nu even niet, wordt je ergens voor uitgenodigd dan hou je het even onder voorbehoud.
Ik weet nog dat ik in die tijd soms door de supermarkt liep en alleen maar kon denken: "mensen, hoezo leven jullie gewoon door? Hoe kun je nou boodschappen doen terwijl mijn vader dood gaat?!". Maar ook dat gaat weer over...
zaterdag 28 december 2019 om 10:02
Zo herkenbaar ditgsleutel schreef: ↑28-12-2019 09:57Dit is heel erg waar. Je kunt niet meer dan 1 stapje tegelijk doen... En ondertussen mag je best verdrietig, boos, kinderachtig, gekwetst en teleurgesteld zijn.
En je mag ook nu best even je leven stil zetten. Want het is nogal heftig. Je gaat vanzelf merken dat je de gewone dingen toch weer zal moeten (en willen) gaan doen.
Daarom zeg ik: doe wat goed voelt, dan hoef je ook geen spijt te hebben. Voelt het nu even niet goed om plannen vooruit te maken, dan doe je dat nu even niet, wordt je ergens voor uitgenodigd dan hou je het even onder voorbehoud.
Ik weet nog dat ik in die tijd soms door de supermarkt liep en alleen maar kon denken: "mensen, hoezo leven jullie gewoon door? Hoe kun je nou boodschappen doen terwijl mijn vader dood gaat?!". Maar ook dat gaat weer over...
zaterdag 28 december 2019 om 10:03
Zo herkenbaar! Ik ben zo blij dat mijn ouders niet zomaar 'pats boem' weg waren. Maar overlijden kan ook een lijdensweg zijn en hoewel ik mijn ouders graag nog veel langer bij me had willen houden, ben ik ook opgelucht dat heb dit bespaard is gebleven.Kleinezon schreef: ↑28-12-2019 09:53Dat wens ik jouw en anderen die hiermee zitten ook toe.
Hoewel ik bij vlagen verzucht dat het 'pats boem weg' overlijden van mijn eigen moeder een stuk 'simpeler' was. Naast 'genieten van elkaar' is het namelijk ook afzien. Het is een soort langgerekte omgekeerde zwangerschap ofzo, inclusief de hormonale buien.
zaterdag 28 december 2019 om 10:32
Heel herkenbaar wat jullie schrijven. Ik vind het ook heel lastig dat anderen gewoon doorgaan, maarja zelf doe je dat ook als een ander zo'n nare diagnose heeft gekregen. Het leven gaat gewoon door.
Mijn opa was wel pats boem weg, ergens wel verdrietig, maar aan de andere kant heeft hij geen pijn gehad, hij is gaan slapen en niet meer wakker geworden, zomaar opeens, en op een vrij hoge leeftijd.
Ik hoop dat mijn vader ook gewoon ondanks zijn diagnose nog heel oud mag worden, het ligt er heel erg aan hoe de medicatie aanslaat. We hopen er het beste van, maar mijn vrees voor het ergste neemt soms echt even mijn emoties over.
Mijn opa was wel pats boem weg, ergens wel verdrietig, maar aan de andere kant heeft hij geen pijn gehad, hij is gaan slapen en niet meer wakker geworden, zomaar opeens, en op een vrij hoge leeftijd.
Ik hoop dat mijn vader ook gewoon ondanks zijn diagnose nog heel oud mag worden, het ligt er heel erg aan hoe de medicatie aanslaat. We hopen er het beste van, maar mijn vrees voor het ergste neemt soms echt even mijn emoties over.
zaterdag 28 december 2019 om 10:39
zaterdag 28 december 2019 om 10:58
Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik een beetje hier mijn hart lucht, mijn man is niet zo'n prater namelijk.
Het schoot me net te binnen dat ik vorig jaar met de verjaardag van mijn vader een beetje liep te mopperen omdat we het zo druk hadden rond die periode, en toen zei mijn moeder: je moet niet over zulke dingen mopperen, wees liever dankbaar dat we allemaal leven en dat we verjaardagen kunnen vieren....
Ik weet niet waarom dat nu in mijn hoofd komt,maar voel me opeens zo fucking schuldig dat ik erover liep te balen
Het schoot me net te binnen dat ik vorig jaar met de verjaardag van mijn vader een beetje liep te mopperen omdat we het zo druk hadden rond die periode, en toen zei mijn moeder: je moet niet over zulke dingen mopperen, wees liever dankbaar dat we allemaal leven en dat we verjaardagen kunnen vieren....
Ik weet niet waarom dat nu in mijn hoofd komt,maar voel me opeens zo fucking schuldig dat ik erover liep te balen
zaterdag 28 december 2019 om 11:33
Niet schuldig voelen over leuke dingen doen. Genieten van je leven is toch juist het hoogst haalbare! Schuldig over een losse opmerking voelen is ook niet nodig. Je bent toch gegaan ondanks de drukte. Het is toch gewoon onhandig soms. Dat mag best benoemd worden hoor. Dat je moeder ook een goed punt had neemt dat niet weg. Het was alle 2 waar!
zaterdag 28 december 2019 om 11:57
Klopt, ik ben toen gaan relativeren dat die mensen niet voelen hoe jij je voelt. Tot iemand het meemaakt, dan beseft diegene wat het met je doet. Wereld staat voor jou stil, maar iedereen gaat verder.justagirly schreef: ↑28-12-2019 10:39Echt wel... Ik ben ook erg boos geweest toen mijn moeder overleed op mijn 21e na 2 jaar ziek te zijn geweest. Maar ja, op wie moet je boos zijn. Heftig allemaal hoor.
Heel veel kracht en sterkte lieve TO.
zaterdag 28 december 2019 om 11:59
Als je het nooit hebt meegemaakt is het iets wat alleen ver weg gebeurt, tot je het zelf meemaakt, dan lijkt het alsof je ogen dan pas open gaan, alsof je wakker wordt geschud en de realiteit inziet, althans, heb ik.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 10:47Wat een boel mensen die al op heel jonge leeftijd hun ouder(s) verloren zijn. Daar heb ik nooit zo bij stilgestaan hiervoor
zaterdag 28 december 2019 om 12:04
Het is juist erg fijn dat je je hart hier lucht, fijn voor jou en ook andere die hun ei kwijt willen, want ik denk dat op dit moment vele in zo'n soortgelijke situatie zitten.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 10:58Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik een beetje hier mijn hart lucht, mijn man is niet zo'n prater namelijk.
Het schoot me net te binnen dat ik vorig jaar met de verjaardag van mijn vader een beetje liep te mopperen omdat we het zo druk hadden rond die periode, en toen zei mijn moeder: je moet niet over zulke dingen mopperen, wees liever dankbaar dat we allemaal leven en dat we verjaardagen kunnen vieren....
Ik weet niet waarom dat nu in mijn hoofd komt,maar voel me opeens zo fucking schuldig dat ik erover liep te balen
Nergens schuldig over voelen, het is belangrijk dat je nu, zodra je behoefte aan hebt, het hier kwijt kan.
zaterdag 28 december 2019 om 15:04
Ik zit in soortgelijke situatie,en ik herken je gevoel.
Toen we een jaar geleden te horen kregen dat mn lieve moeder ,beste oma ever voor onze kinderen, nog maar 1 a 2 jaar te leven had, zat ik ook helemaal stuk.
Ik rouwde en huilde alsof ze er al niet meer was en dacht dat dat gevoel altijd zo zou blijven. Ook veel angst voor de toekomst. Ik kon echt niet meer "genieten van de tijd die we nog samen hebben".
In november werd dat gevoel nog erger. Ik zag vreselijk tegen sint en kerst op. Ws de laatste keer met haar.
Tot 5 december. Het was erg gezellig die dag,en ook van de kerstdagen heb ik oprecht kunnen genieten. Het nare gevoel is ver weg,en ik leef weer.
Af en toe krijg ik het wel te kwaad bij de gedachte aan de toekomst. Maar ik kan het ook vrij snel weer loslaten en relativeren; het is nog niet zover.
Laat het gevoel er zijn en verwerk het nieuws op je eigen tempo. Na een tijdje draait het vast wel bij.
Veel sterkte en alle goeds voor je vader!!
Toen we een jaar geleden te horen kregen dat mn lieve moeder ,beste oma ever voor onze kinderen, nog maar 1 a 2 jaar te leven had, zat ik ook helemaal stuk.
Ik rouwde en huilde alsof ze er al niet meer was en dacht dat dat gevoel altijd zo zou blijven. Ook veel angst voor de toekomst. Ik kon echt niet meer "genieten van de tijd die we nog samen hebben".
In november werd dat gevoel nog erger. Ik zag vreselijk tegen sint en kerst op. Ws de laatste keer met haar.
Tot 5 december. Het was erg gezellig die dag,en ook van de kerstdagen heb ik oprecht kunnen genieten. Het nare gevoel is ver weg,en ik leef weer.
Af en toe krijg ik het wel te kwaad bij de gedachte aan de toekomst. Maar ik kan het ook vrij snel weer loslaten en relativeren; het is nog niet zover.
Laat het gevoel er zijn en verwerk het nieuws op je eigen tempo. Na een tijdje draait het vast wel bij.
Veel sterkte en alle goeds voor je vader!!
zaterdag 28 december 2019 om 16:11
Dat lijkt me helemaal zo lastig,als je al van tevoren weet dat alles de laatste keer is, dan is het zo beladen.
Ik ben net boodschappen gaan doen en ik had het echt een beetje moeilijk. Ik zag voor mijn gevoel allemaal stelletjes van mijn ouders leeftijd lopen en dan elke keer dacht ik: hoe lang lopen mijn ouders nog zo samen in de winkels? Slaat misschien nergens op, maar daar had ik het lastig mee.
Gelukkig merk ik vandaag ook wel wat meer dat de dingen ook gewoon doorgaan. En als ik het daar lastig mee heb, dan zorgt mijn zoon van 6 daar wel voor, die weet wel dat zijn opa ziek is, maar beseft zich niet echt dat het ernstig zou kunnen zijn.
Ik ben net boodschappen gaan doen en ik had het echt een beetje moeilijk. Ik zag voor mijn gevoel allemaal stelletjes van mijn ouders leeftijd lopen en dan elke keer dacht ik: hoe lang lopen mijn ouders nog zo samen in de winkels? Slaat misschien nergens op, maar daar had ik het lastig mee.
Gelukkig merk ik vandaag ook wel wat meer dat de dingen ook gewoon doorgaan. En als ik het daar lastig mee heb, dan zorgt mijn zoon van 6 daar wel voor, die weet wel dat zijn opa ziek is, maar beseft zich niet echt dat het ernstig zou kunnen zijn.
zaterdag 28 december 2019 om 16:17
Dat klinkt wel heel wrang.redbulletje schreef: ↑28-12-2019 09:06Ik zat 3 jaar geleden in dezelfde positie. Ik stortte ook heel erg in en ben toen in de ziektewet beland. Gelukkig kreeg ik niet lang daarna zelf borstkanker, dus kon ongestraft in de ziektewet blijven terwijl ik heel veel tijd met mijn vader/ouders doorbracht. We hebben gelukkig nog veel leuke en mooie dingen samen kunnen doen omdat hij het eerste half jaar goed opknapte van de behandelingen, maar 10 maanden na de diagnose was hij dood. Besteed dus heel veel tijd aan qualitytime samen, maak foto's, vraag alles wat je nog wilde weten, doe veel leuke dingen samen. Zet de rest van je leven gewoon op 'n laag pitje, dat komt later wel weer.
TO, heel veel sterkte
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
zaterdag 28 december 2019 om 16:41
Dank je.
Ik snap wel hoe RB het bedoelt, en volgens mij is zij ook niet bang om dood te gaan (tegendeel zelfs meen ik me te herinneren), dus dan komt zo'n diagnose wellicht ook heel anders binnen dan gemiddeld. Ik zou me rotschrikken.
zaterdag 28 december 2019 om 16:44
Ik zelf kreeg al vier jaar geleden de diagnose en ik weet dat ik niet zal genezen. Net als RB heb ik me min of meer verzoend met het feit dat het leven tijdelijk is en dat er voor en na het leven niets is. Toch hoop ik nog een poosje mee te gaan. En dat hoop ik ook voor jouw vader en voor Redbulletje.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 16:41Dank je.
Ik snap wel hoe RB het bedoelt, en volgens mij is zij ook niet bang om dood te gaan (tegendeel zelfs meen ik me te herinneren), dus dan komt zo'n diagnose wellicht ook heel anders binnen dan gemiddeld. Ik zou me rotschrikken.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
zaterdag 28 december 2019 om 16:50
oudebaas schreef: ↑28-12-2019 16:44Ik zelf kreeg al vier jaar geleden de diagnose en ik weet dat ik niet zal genezen. Net als RB heb ik me min of meer verzoend met het feit dat het leven tijdelijk is en dat er voor en na het leven niets is. Toch hoop ik nog een poosje mee te gaan. En dat hoop ik ook voor jouw vader en voor Redbulletje.
Ik hoop het voor iedereen in dit topic, op zoveel mogelijk tijd met de mensen van wie je houdt en die van jou houden.
zaterdag 28 december 2019 om 17:00
Ik zit in dezelfde situatie. Ik weet het al iets langer en herken je gevoel, maar inmiddels ben ik er rustiger onder.
Ik probeer het ook te relativeren; dood hoort bij het leven, er zijn zoveel mensen die hun ouders nog veel eerder zijn verloren. Natuurlijk heb ik ook slechte momenten of dagen, maar ik ben inmiddels wel zo ver dat het me lukt om wel van andere dingen te genieten. Ik herken ook je neiging om niets meer te plannen, maar ik kan moeilijk mijn hele leven on hold zetten. Daar gaat ook niemand zich beter van voelen.
Ik probeer het te nemen zoals het komt. Het is zoals het is.
Ik probeer het ook te relativeren; dood hoort bij het leven, er zijn zoveel mensen die hun ouders nog veel eerder zijn verloren. Natuurlijk heb ik ook slechte momenten of dagen, maar ik ben inmiddels wel zo ver dat het me lukt om wel van andere dingen te genieten. Ik herken ook je neiging om niets meer te plannen, maar ik kan moeilijk mijn hele leven on hold zetten. Daar gaat ook niemand zich beter van voelen.
Ik probeer het te nemen zoals het komt. Het is zoals het is.
zaterdag 28 december 2019 om 17:32
Ja zeker. De eerste dagen kon ik alleen maar janken, totale paniek. En ik schiet nog wel eens vol, maar de paniek is weg.mindervanmij schreef: ↑28-12-2019 17:07Dankjewel Prinses30. Wat rot dat je ook in die situatie zit. Het geeft mij wel hoop als je zo zegt dat je er rustiger onder bent. Heb je het in het begin ook zo moeilijk gehad?
