Psyche
alle pijlers
In shock na een heftige 'biecht' kennis...
zaterdag 10 april 2010 om 16:13
Ik ben al 2 dagen in shock.... Ik was een oud klasgenootje tegengekomen in het zwembad en zij had mij uitgenodigd bij haar voor een kop thee. Ach ja, waarom niet, even na 15 jaar weer bijkletsen.
Ze vertelde me dat ze een postnatale depressie/psychose heeft gehad en dat ze flink onder de medicijnen heeft gezeten en deels nog zit. Ze heeft haar kindje bijna vermoord... Heel vaak door elkaar geschud, maar ook - en dit blijft me nog zo bij - heeft ze haar kindje proberen te verstikken met een handdoek. Ze vertelde het me op zo'n monotone - bijna emotieloze - toon, die me kippenvel gaf. Ze vertelde hoe fijn ze het vond dat haar huilbaby even stopte met huilen daardoor en dat ze genoot van de rust die de stilte en het slapper worden van haar kind haar gaf. Toen ze keek hoe het ging, was haar kindje grijs en ademde nog maar heel licht. Gelukkig kwam ze 'bij' en heeft ze de huisarts en haar man gebeld en daarna is het hele circus van opname, medicatie en behandeling begonnen. Gelukkig is het goed afgelopen met haar dochter en kunnen ze, dochter is nu 1 jaar en was ruim 3 maanden toen dit gebeurde, weer een beetje genieten.
Vreselijk natuurlijk als je zo ver heen bent dat je dit soort dingen doet... maar ik bleef dat beeld maar voor me zien van die arme, kleine baby en kon op dat moment geen sympathie voor haar opbrengen. Mijn maag draaide zich echt om en ik moest echt vechten tegen de misselijkheid. Ze beschreef het allemaal zo gelaten en emotieloos, maar dat komt waarschijnlijk door medicatie die ze nog slikt. Ik vind het fijn dat ze me zo in vertrouwen neemt, althans dat ze kennelijk het gevoel heeft dat ze dit aan mij kwijt kan, maar ik weet helemaal niet wat ik hiermee aan moet. Ik ben echt flink van mijn stuk en slaap er niet goed van. Ik droom al 2 nachten dat ik mijn jongste - 6 maanden oud - stikt in handdoeken, omdat ik hem in de wasmand leg in plaats van in bed.
Wat ik hiermee wil? Ik moest het gewoon even kwijt....
Ze vertelde me dat ze een postnatale depressie/psychose heeft gehad en dat ze flink onder de medicijnen heeft gezeten en deels nog zit. Ze heeft haar kindje bijna vermoord... Heel vaak door elkaar geschud, maar ook - en dit blijft me nog zo bij - heeft ze haar kindje proberen te verstikken met een handdoek. Ze vertelde het me op zo'n monotone - bijna emotieloze - toon, die me kippenvel gaf. Ze vertelde hoe fijn ze het vond dat haar huilbaby even stopte met huilen daardoor en dat ze genoot van de rust die de stilte en het slapper worden van haar kind haar gaf. Toen ze keek hoe het ging, was haar kindje grijs en ademde nog maar heel licht. Gelukkig kwam ze 'bij' en heeft ze de huisarts en haar man gebeld en daarna is het hele circus van opname, medicatie en behandeling begonnen. Gelukkig is het goed afgelopen met haar dochter en kunnen ze, dochter is nu 1 jaar en was ruim 3 maanden toen dit gebeurde, weer een beetje genieten.
Vreselijk natuurlijk als je zo ver heen bent dat je dit soort dingen doet... maar ik bleef dat beeld maar voor me zien van die arme, kleine baby en kon op dat moment geen sympathie voor haar opbrengen. Mijn maag draaide zich echt om en ik moest echt vechten tegen de misselijkheid. Ze beschreef het allemaal zo gelaten en emotieloos, maar dat komt waarschijnlijk door medicatie die ze nog slikt. Ik vind het fijn dat ze me zo in vertrouwen neemt, althans dat ze kennelijk het gevoel heeft dat ze dit aan mij kwijt kan, maar ik weet helemaal niet wat ik hiermee aan moet. Ik ben echt flink van mijn stuk en slaap er niet goed van. Ik droom al 2 nachten dat ik mijn jongste - 6 maanden oud - stikt in handdoeken, omdat ik hem in de wasmand leg in plaats van in bed.
Wat ik hiermee wil? Ik moest het gewoon even kwijt....
zaterdag 10 april 2010 om 19:48
zaterdag 10 april 2010 om 20:18
quote:domnaiefmutsje schreef op 10 april 2010 @ 16:26:
Ik ben misschien heel hard, maar depressie of niet, ik zou niet meer door 1 deur kunnen met desbetreffende mevrouw.
En nu maar hopen dat dit haar enige kindje blijft om herhaling te voorkomen.
Verders goed dat ze onder behandeling is.Vaak is er bij een volgend kind helemaal geen sprake van een PND. Verder is het vreselijk om zulke gevoelens te hebben tov je kind en wil je dat ook helemaal niet maar als je zo ziek bent kun je het echt niet helpen. Ik voel mee met die arme vrouw.
Ik ben misschien heel hard, maar depressie of niet, ik zou niet meer door 1 deur kunnen met desbetreffende mevrouw.
En nu maar hopen dat dit haar enige kindje blijft om herhaling te voorkomen.
Verders goed dat ze onder behandeling is.Vaak is er bij een volgend kind helemaal geen sprake van een PND. Verder is het vreselijk om zulke gevoelens te hebben tov je kind en wil je dat ook helemaal niet maar als je zo ziek bent kun je het echt niet helpen. Ik voel mee met die arme vrouw.
zaterdag 10 april 2010 om 20:22
Sorry dat ik gelijk offtopic ga, maar ik heb een vraag.
Ik ben ontzettend bang voor een PND. Hoe krijg je zoiets? En hoe kan je ervoor zorgen dat je er van te voren alles aan doet om hulp om je heen te hebben of het misschien te kunnen voorkomen?
Klinkt misschien naief en dom, maar ik heb erg veel last gehad van zware depressies vandaar dat ik hier huiverig voor ben. Ik weet hoe ziek je in je hoofd kan zijn. Kan er nu zo niet meer bij hoe ik een aantal jaar geleden tot een paar maanden terug zulke (vreselijke) gedachtes en - voor mijn gevoel - waarheden had.
TO: Ontzettend heftig zo'n verhaal van een kennis. Vind het niet netjes dat ze jou ermee opgezadeld heeft. Maar vind het ook verschrikkelijk erg voor haar. Maar voel je alsjeblieft niet verplicht om contact met haar te onderhouden.
Waarschijnlijk en hopelijk heeft ze andere mensen die dicht bij haar staan om haar te steunen.
Ik ben ontzettend bang voor een PND. Hoe krijg je zoiets? En hoe kan je ervoor zorgen dat je er van te voren alles aan doet om hulp om je heen te hebben of het misschien te kunnen voorkomen?
Klinkt misschien naief en dom, maar ik heb erg veel last gehad van zware depressies vandaar dat ik hier huiverig voor ben. Ik weet hoe ziek je in je hoofd kan zijn. Kan er nu zo niet meer bij hoe ik een aantal jaar geleden tot een paar maanden terug zulke (vreselijke) gedachtes en - voor mijn gevoel - waarheden had.
TO: Ontzettend heftig zo'n verhaal van een kennis. Vind het niet netjes dat ze jou ermee opgezadeld heeft. Maar vind het ook verschrikkelijk erg voor haar. Maar voel je alsjeblieft niet verplicht om contact met haar te onderhouden.
Waarschijnlijk en hopelijk heeft ze andere mensen die dicht bij haar staan om haar te steunen.
zaterdag 10 april 2010 om 20:28
Sterretje, helemaal niet naief en dom, juist heel slim om alert te zijn. Sta je nog onder behandeling van deze of gene? Want dan is het handig om de contacten middels huisbezoek wat te verhogen, of met belafspraken etc. Anders kan je huisarts een grote rol spelen, bespreek met diegene voor de bevalling je gevoelens en gedachten.
zaterdag 10 april 2010 om 20:58
zaterdag 10 april 2010 om 23:02
Ik zou het helemaal niet fijn vinden dat ze mij in vertrouwen neemt, want ik zou (net als jij dus) er ook aan blijven denken en ermee blijven rondlopen. En dit, terwijl zij waarschijnlijk weer verder gaat. Tevens begrijp ik niet dat zij het vertelt aan iemand uit het verleden. Niets ten nadele van jou hoor.
zaterdag 10 april 2010 om 23:06
quote:qwertu schreef op 10 april 2010 @ 19:05:
[...]
Als je van diegene houdt en je weet dat het door een ziekte wordt veroorzaakt die samenhangt met een expliciete hormonale situatie, dan denk ik dat die zaak toch genuanceerder ligt. (Al zou ik dan nooit een nieuwe zwangerschap aangaan met diegene...)
Als het om een vage kennis of oud-klasgenoot gaat, ken je natuurlijk alleen de situatie en kan ik me voorstellen dat je je moeilijker kunt focussen op de mens áchter de ziekte en gebeurtenissen.Ziek of niet, diegene heeft dan mijn kind omgebracht. Om wat voor reden dan ook. Daar zou ik niet mee kunnen en willen leven, dat vragen zou ook echt teveel zijn.
[...]
Als je van diegene houdt en je weet dat het door een ziekte wordt veroorzaakt die samenhangt met een expliciete hormonale situatie, dan denk ik dat die zaak toch genuanceerder ligt. (Al zou ik dan nooit een nieuwe zwangerschap aangaan met diegene...)
Als het om een vage kennis of oud-klasgenoot gaat, ken je natuurlijk alleen de situatie en kan ik me voorstellen dat je je moeilijker kunt focussen op de mens áchter de ziekte en gebeurtenissen.Ziek of niet, diegene heeft dan mijn kind omgebracht. Om wat voor reden dan ook. Daar zou ik niet mee kunnen en willen leven, dat vragen zou ook echt teveel zijn.
zondag 11 april 2010 om 11:04
Ik ben blij dat ik gisteren even mijn ervaring heb kunnen delen. Vannacht geen enge dromen meer gehad en er ook niet meer zo mee bezig geweest. Bedankt voor jullie luisterend oor.
En ook bedankt voor de openhartigheid van velen hier.
Ik ben niet verantwoordelijk voor haar gezondheid en die van haar dochter. Ze wordt goed begeleid door haar man, familie en de medici, dus ik neem die afstand gewoon, Als ze weer contact opneemt, dan zie ik wel weer..
En ook bedankt voor de openhartigheid van velen hier.
Ik ben niet verantwoordelijk voor haar gezondheid en die van haar dochter. Ze wordt goed begeleid door haar man, familie en de medici, dus ik neem die afstand gewoon, Als ze weer contact opneemt, dan zie ik wel weer..
zondag 11 april 2010 om 12:59
Hoi,
een viendin van mij heeft na de eerste een psygose gehad en na de 2e ook weer. Het herstel duurt nu al ruim anderhalf jaar.
Mensen die dit hebben kunnen hun emoties niet meer goed tonen door de medicijen en vertellen het liefst tegen iedereen wat ze doormaken (behalve tegen de mensen die dicht bij hun staan).
Jij was op dat moment voor haar een praatpaal en zij kan zelf nog niet goed overzien wat de gevolgen zijn. In haar gedachten gang is het heel normaal wat ze zegt.
Mijn viendin is ook erg argwanend en kan echt kwaadspreken over mensen die dicht bij haar staan.
Zij deed haar kindjes niets aan maar heeft ze alle kieren en kozijnen, stopcontacten etc met tape afgeplakt anders kwamen ze haar halen en haar moeder had vergif in het eten gedaan enz.
Het is echt heel erg wat haar overkomt en ik snap dat je er van bent geschrokken maar ze zal echt wel in goede handen zijn bij haar familie en doktoren. En op haar kindje zal ook heel goed gelet worden
een viendin van mij heeft na de eerste een psygose gehad en na de 2e ook weer. Het herstel duurt nu al ruim anderhalf jaar.
Mensen die dit hebben kunnen hun emoties niet meer goed tonen door de medicijen en vertellen het liefst tegen iedereen wat ze doormaken (behalve tegen de mensen die dicht bij hun staan).
Jij was op dat moment voor haar een praatpaal en zij kan zelf nog niet goed overzien wat de gevolgen zijn. In haar gedachten gang is het heel normaal wat ze zegt.
Mijn viendin is ook erg argwanend en kan echt kwaadspreken over mensen die dicht bij haar staan.
Zij deed haar kindjes niets aan maar heeft ze alle kieren en kozijnen, stopcontacten etc met tape afgeplakt anders kwamen ze haar halen en haar moeder had vergif in het eten gedaan enz.
Het is echt heel erg wat haar overkomt en ik snap dat je er van bent geschrokken maar ze zal echt wel in goede handen zijn bij haar familie en doktoren. En op haar kindje zal ook heel goed gelet worden
zondag 11 april 2010 om 19:35
Even voor TO,want ik heb alleen de OP gelezen.
Heel vreemd dat diegene bij een eerste weerzien na 15 jaar je dit soort dingen vertelt. Kan me voorstellen dat je je rot schrok.
Zelf heb ik ook een soort psychose gehad (lang zo erg niet als wat jij beschrijft) maar in de meeste gevallen houd ik dat voor mezelf. Vriendinnen die ik de afgelopen jaren ontmoet heb weten van niks.
Ik denk niet dat ik ooit iemand die ik 15 jaar niet gezien heb met zulke details zou opzadelen. Echt niet.
Sterkte voor jou.
Heel vreemd dat diegene bij een eerste weerzien na 15 jaar je dit soort dingen vertelt. Kan me voorstellen dat je je rot schrok.
Zelf heb ik ook een soort psychose gehad (lang zo erg niet als wat jij beschrijft) maar in de meeste gevallen houd ik dat voor mezelf. Vriendinnen die ik de afgelopen jaren ontmoet heb weten van niks.
Ik denk niet dat ik ooit iemand die ik 15 jaar niet gezien heb met zulke details zou opzadelen. Echt niet.
Sterkte voor jou.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
