Psyche
alle pijlers
Je geluk even niet delen
dinsdag 30 maart 2021 om 23:27
Ik ben eind 20, al bijna 10 jaar uit huis en sinds 4 jaar fulltime werkzaam en samenwonende. Hier heb ik hard voor gewerkt, in deze tijd o.a. een grote schuld weggewerkt en ondanks dat veel dingen gedaan die op mijn 'bucketlist' stonden. Ik ben zeker trots op mijzelf hier over.
Mijn broertje is ongeveer 5 jaar jonger, met hem gaat het al jaren een beetje af en aan, loopt momenteel weer bij een psycholoog en slikt antidepressiva. Toch heeft ook hij een studie afgemaakt, een baan, woont samen in een leuk huis en heeft een lieve vriendin.
Zojuist was ik even bij mijn moeder en stelde ik voor om zodra het weer kan eens een weekendje weg te gaan met mijn haar, mijn broertje en aanhang ter ontspanning. Ik kreeg eigenlijk direct de reactie dat ze dit niet zag zitten omdat mijn broertje het als lastig ervaarde om met ons (mij en mijn vriend) om te gaan, o.a. doordat ik hem mijn broerTJE blijf noemen (denigrerend) en hij het gevoel heeft dat ik alles beter doe en voor elkaar heb. Ze gaf aan dat ze hem wat aanstellerig vond hier in, maar ook dat ze hier continu mee zat en ik het op kan lossen door mijn successen voorlopig maar niet meer te delen. De successen zijnde dat ik bijv. na jaren sparen een koophuis kan gaan kopen met mijn vriend en promotie op werk heb gemaakt. Hier naast gaf zij aan dat ik, ondanks dat mijn broertje 0,0 contact met mij zoekt of mij wel eens vraagt hoe het gaan, dit nog best wat meer kon doen. Want hij heeft het zwaar.
Ik app mijn broertje regelmatig (woon wel zo'n 120 km verderop), ga om de zoveel tijd langs, nodig hem ook regelmatig bij mij uit en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen en ga voorlopig mee in mijn moeders vraag. Toch knaagt het gesprek een beetje sinds ik de deur uit ben en voelt het niet 100% eerlijk..
Ik weet niet of ik op zoek ben naar tips, misschien meer mensen die dit soort situaties hebben ervaren en/of dit anders of beter is geworden? Bedankt alvast!
Mijn broertje is ongeveer 5 jaar jonger, met hem gaat het al jaren een beetje af en aan, loopt momenteel weer bij een psycholoog en slikt antidepressiva. Toch heeft ook hij een studie afgemaakt, een baan, woont samen in een leuk huis en heeft een lieve vriendin.
Zojuist was ik even bij mijn moeder en stelde ik voor om zodra het weer kan eens een weekendje weg te gaan met mijn haar, mijn broertje en aanhang ter ontspanning. Ik kreeg eigenlijk direct de reactie dat ze dit niet zag zitten omdat mijn broertje het als lastig ervaarde om met ons (mij en mijn vriend) om te gaan, o.a. doordat ik hem mijn broerTJE blijf noemen (denigrerend) en hij het gevoel heeft dat ik alles beter doe en voor elkaar heb. Ze gaf aan dat ze hem wat aanstellerig vond hier in, maar ook dat ze hier continu mee zat en ik het op kan lossen door mijn successen voorlopig maar niet meer te delen. De successen zijnde dat ik bijv. na jaren sparen een koophuis kan gaan kopen met mijn vriend en promotie op werk heb gemaakt. Hier naast gaf zij aan dat ik, ondanks dat mijn broertje 0,0 contact met mij zoekt of mij wel eens vraagt hoe het gaan, dit nog best wat meer kon doen. Want hij heeft het zwaar.
Ik app mijn broertje regelmatig (woon wel zo'n 120 km verderop), ga om de zoveel tijd langs, nodig hem ook regelmatig bij mij uit en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen en ga voorlopig mee in mijn moeders vraag. Toch knaagt het gesprek een beetje sinds ik de deur uit ben en voelt het niet 100% eerlijk..
Ik weet niet of ik op zoek ben naar tips, misschien meer mensen die dit soort situaties hebben ervaren en/of dit anders of beter is geworden? Bedankt alvast!
woensdag 31 maart 2021 om 08:18
Psychologie van de koude grond hoor, maar misschien voelen jouw pogingen tot toenadering (cadeau’s, weekendjes weg enz.) voor hem als nog eens een extra uitvergroting hoe goed jij het hebt en jij het uitstraalt dat hij geholpen moet worden. In je OP lees ik vooral dat je voor hem invult. En hij is eigenlijk heel duidelijk in wat hij echt wil: wat afstand.
Ik zou hem die een tijdje gunnen, zodat hij zich rustig op zijn depressie kan richten en op zijn eigen leven. Dat er ruimte moet kunnen zijn voor jou successen is begrijpelijk en dat mag ook, maar hij kan die jou nu niet geven nu. Dat is kwetsend misschien, maar waarom zou je je kwellen door te verlangen naar iets waarvan je weet dat je het niet gaat krijgen? Zoek anderen op bij wie je dit wel kan delen en die wel blij voor je zijn.
Ik heb een vader die altijd kritisch kan zijn, mijn broers en ik vertellen hem daarom niet alles meer, en zoeken we elkaar op. Soms is dat een gemis, ja, dat het niet anders gaat zijn, maar die man gaat niet meer veranderen. Het levert alleen maar pijn op.
Ik zou hem die een tijdje gunnen, zodat hij zich rustig op zijn depressie kan richten en op zijn eigen leven. Dat er ruimte moet kunnen zijn voor jou successen is begrijpelijk en dat mag ook, maar hij kan die jou nu niet geven nu. Dat is kwetsend misschien, maar waarom zou je je kwellen door te verlangen naar iets waarvan je weet dat je het niet gaat krijgen? Zoek anderen op bij wie je dit wel kan delen en die wel blij voor je zijn.
Ik heb een vader die altijd kritisch kan zijn, mijn broers en ik vertellen hem daarom niet alles meer, en zoeken we elkaar op. Soms is dat een gemis, ja, dat het niet anders gaat zijn, maar die man gaat niet meer veranderen. Het levert alleen maar pijn op.
woensdag 31 maart 2021 om 08:23
Als je depressieve gevoelens hebt, is een familieweekend gewoon hard werken. Je moet je de hele tijd groot houden en gezellig doen. En er zijn allerlei patronen van vroeger waar je uit moet (omdat je daar juist depressief van wordt), maar wat je niet lukt. Het is echt afzien. Heel goed voor te stellen dat hij daar niet op zit te wachten.
Vraag je broer eens of er een gezamenlijke activiteit is waar hij wèl zin in heeft. Een picknick, een etentje, samen de tuin van je moeder opknappen. En vraag het aan hem zèlf, niet aan je moeder.
Je zegt dat hij 0,0 contact met jou zoekt. Heb je enig idee wat een depressie inhoudt en hoe moeilijk het dan is om contact te zoeken?
Vraag je broer eens of er een gezamenlijke activiteit is waar hij wèl zin in heeft. Een picknick, een etentje, samen de tuin van je moeder opknappen. En vraag het aan hem zèlf, niet aan je moeder.
Je zegt dat hij 0,0 contact met jou zoekt. Heb je enig idee wat een depressie inhoudt en hoe moeilijk het dan is om contact te zoeken?
woensdag 31 maart 2021 om 08:28
Ik vind helemaal niet dat hij duidelijk is in wat hij wil. Als hij duidelijk was geweest, had hij wel iets tegen to zelf gezegd. Nu hoort ze een half verhaal via haar moeder. Ik vind dat broer dus juist helemaal niet duidelijk is. Of hij inderdaad afstand wil, zoals jij invult, is nog maar de vraag.Amy_Santiago schreef: ↑31-03-2021 08:18Psychologie van de koude grond hoor, maar misschien voelen jouw pogingen tot toenadering (cadeau’s, weekendjes weg enz.) voor hem als nog eens een extra uitvergroting hoe goed jij het hebt en jij het uitstraalt dat hij geholpen moet worden. In je OP lees ik vooral dat je voor hem invult. En hij is eigenlijk heel duidelijk in wat hij echt wil: wat afstand.
Ik zou hem die een tijdje gunnen, zodat hij zich rustig op zijn depressie kan richten en op zijn eigen leven. Dat er ruimte moet kunnen zijn voor jou successen is begrijpelijk en dat mag ook, maar hij kan die jou nu niet geven nu. Dat is kwetsend misschien, maar waarom zou je je kwellen door te verlangen naar iets waarvan je weet dat je het niet gaat krijgen? Zoek anderen op bij wie je dit wel kan delen en die wel blij voor je zijn.
Ik heb een vader die altijd kritisch kan zijn, mijn broers en ik vertellen hem daarom niet alles meer, en zoeken we elkaar op. Soms is dat een gemis, ja, dat het niet anders gaat zijn, maar die man gaat niet meer veranderen. Het levert alleen maar pijn op.
woensdag 31 maart 2021 om 08:33
Het is helemaal niet gezegd dat broer depressief is. Alleen dat hij antidepressiva slikt.xynix schreef: ↑31-03-2021 08:23Als je depressieve gevoelens hebt, is een familieweekend gewoon hard werken. Je moet je de hele tijd groot houden en gezellig doen. En er zijn allerlei patronen van vroeger waar je uit moet (omdat je daar juist depressief van wordt), maar wat je niet lukt. Het is echt afzien. Heel goed voor te stellen dat hij daar niet op zit te wachten.
Vraag je broer eens of er een gezamenlijke activiteit is waar hij wèl zin in heeft. Een picknick, een etentje, samen de tuin van je moeder opknappen. En vraag het aan hem zèlf, niet aan je moeder.
Je zegt dat hij 0,0 contact met jou zoekt. Heb je enig idee wat een depressie inhoudt en hoe moeilijk het dan is om contact te zoeken?
woensdag 31 maart 2021 om 08:40
Ik noem ze ook mijn broertje en zusje naar anderen maar niet om ze aan te spreken. Bij anderen geef je zo aan dat het om een jongere sibling gaat. Maar ik zeg wel gewoon: Hey Broer, of Hey Zus.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 31 maart 2021 om 08:42
Kan het zijn dat je vanaf jongs af aan over hem gemoederd hebt en dat je dat nog steeds doet? Je bent tenslotte een stukje ouder, ik kan me voorstellen dat je die rol hebt aangenomen. Je blijft hem broertje noemen, koop allerlei "toffe" cadeaus voor hem, je wil je inzetten om hem een goed gevoel te geven en wil nu weer een weekendje weg regelen. Je schrijft over hem alsof hij grote problemen heeft, terwijl hij gestudeerd heeft, werkt en samenwoont met zijn vriendin. Klinkt voor mij als een gewone man. Hij slikt antidepressiva. Nou en, we hebben allemaal wel wat.
Zie je hem als je kleine broertje of als volwassen man?
Zie je hem als je kleine broertje of als volwassen man?
woensdag 31 maart 2021 om 08:47
Ik zou er niet aan denken om mijn jongere maar volwassen broers ‘broertje’ te noemen.
Vind het denigrerend.
En in plaats van er direct werk van te maken staat je tekst hier nog vol met ‘broertje’. Voelt voor mij alsof je hem klein wil houden, onvolwassen.
Gelukkig is het in Vlaanderen sowieso niet de gewoonte.
Vind het denigrerend.
En in plaats van er direct werk van te maken staat je tekst hier nog vol met ‘broertje’. Voelt voor mij alsof je hem klein wil houden, onvolwassen.
Gelukkig is het in Vlaanderen sowieso niet de gewoonte.
woensdag 31 maart 2021 om 08:55
Wat naar. Ik vind dat ook niet eerlijk. Jij mag heus delen wat er speelt in je leven. Of dat nou een succes is of niet. Lijkt me niet prettig om op eieren te moeten lopen en je een groot deel van je leven moet achterhouden, omdat hij depressief is.
Ik heb zelf ook jarenlang geworsteld met depressies. En geen haar op mijn hoofd die het geluk niet gunde aan een ander. Was trouwens veel te druk bezig met mezelf boven water houden, dus had helemaal geen tijd en zin om na te denken over andermans geluk en successen. Dat wat je broertje doet, noemen we gewoon afgunst. En afgunst is jaloezie. En jaloezie komt voort uit diepe onzekerheid waar hij toch echt zelf wat aan moet gaan doen in plaats van hangen in een slachtofferrol en verwachten van anderen dat zij zich daaraan aanpassen. Zo werkt het gewoon niet. Hij is de enige die zichzelf kan helpen. En wellicht is hij nu nog te jong daarvoor, mentaal gezien. Maar zijn psycholoog zal daar toch echt wel wat mee moeten doen.
Het enige wat jij kunt doen is gewoon jezelf blijven en niet op eieren gaan lopen. Laten zien dat je er voor hem bent en misschien een keer mee naar therapie als hij dat fijn vindt.
Vind het echt een bizar verzoek van je moeder. Zij is blijkbaar al op eieren gaan lopen en dat geeft hem dus de gelegenheid om te blijven hangen in plaats van te werken aan zichzelf. Het houdt elkaar in stand. Het probleem ligt niet bij jou en je successen.
Ik heb zelf ook jarenlang geworsteld met depressies. En geen haar op mijn hoofd die het geluk niet gunde aan een ander. Was trouwens veel te druk bezig met mezelf boven water houden, dus had helemaal geen tijd en zin om na te denken over andermans geluk en successen. Dat wat je broertje doet, noemen we gewoon afgunst. En afgunst is jaloezie. En jaloezie komt voort uit diepe onzekerheid waar hij toch echt zelf wat aan moet gaan doen in plaats van hangen in een slachtofferrol en verwachten van anderen dat zij zich daaraan aanpassen. Zo werkt het gewoon niet. Hij is de enige die zichzelf kan helpen. En wellicht is hij nu nog te jong daarvoor, mentaal gezien. Maar zijn psycholoog zal daar toch echt wel wat mee moeten doen.
Het enige wat jij kunt doen is gewoon jezelf blijven en niet op eieren gaan lopen. Laten zien dat je er voor hem bent en misschien een keer mee naar therapie als hij dat fijn vindt.
Vind het echt een bizar verzoek van je moeder. Zij is blijkbaar al op eieren gaan lopen en dat geeft hem dus de gelegenheid om te blijven hangen in plaats van te werken aan zichzelf. Het houdt elkaar in stand. Het probleem ligt niet bij jou en je successen.
woensdag 31 maart 2021 om 09:05
To, spreek jij hem aan met broertje en heeft hij aangegeven dat niet fijn te vinden? Dan is het nogal raar dat je het bent blijven doen. Ik bedoel je noemt iemand ook geen Piet als hij gewoon Jan heet. Als je dat niet wist, dan spreek je hem vanaf nu aan met zijn voornaam. Ook als je het al wel wist.
Of heet hij Piet, noem je hem Piet en als hij in een geprek ter sprake komt noem je hem jouw broertje? Nou ja, als je maar een broer hebt, kun je proberen om het over je broer te hebben of alleen maar over Piet. Maar daar zie ik zelf mindere een probleem in.
Ik snap wel dat je niet opschept of jezelf op de borst wilt kloppen omdat je altijd leuke cadeau's probeert te geven en contact zoekt. Dat het gewoon is om aan te geven dat je graag contact wilt en wil laten zien dat hij belangrijk voor je is.
Dan is het al best jammer dat hij zelf nooit contact zoekt en jij moet vooral meer contact proberen te zoeken (volgens jouw moeder).
Extra zuur als je dan te horen krijgt dat je jouw succes niet mag delen, want dat is de confronterend. De meeste mensen zijn geen opscheppers, die het leuk vinden om een ander in te peperen hoe goed ze het hebben. De meeste mensen die leuke dingen meemaken zijn daar blij/enthousiast over een praten daar graag over. Als iemand een nieuw huis heeft of op zoek is, dan zal iemand daar vaak over praten. Of als iemand een leuke baan heeft (of zoals in jouw geval een promotie). Of als iemand kinderen heeft. Ik vind het gewoon raar dat jij niet over de dingen mag praten die jou blij maken.
Hoe is het contact met hem verder? Gaat dat een beetje soepel? Stroef? Heb jij het idee dat hij het wel leuk vindt als jij contact zoekt? Sommige mensen zijn er zelf niet goed in, maar vinden het wel leuk als je het doet. Is hij zo iemand?
Dus: spreek jij jouw broertje aan met broertje? Spreek hem vanaf nu gewoon aan met zijn voornaam.
Meer contact zoeken, terwijl jij voor jouw gevoel al genoeg contact zoek en andersom niet, dat zou ik niet doen. Als hij meer contact wil, moet hij dat maar zelf
Je mag gewoon blij zijn over jouw succes en dit gewoon delen. Enige waar je op kunt letten is of in een gesprek met je broer de boel een beetje in balans is qua wie is er aan het woord.
Als laatste zeg tegen je moeder dat ze zich niet moet bemoeien met jullie relatie. Dat helpt niet.
Of heet hij Piet, noem je hem Piet en als hij in een geprek ter sprake komt noem je hem jouw broertje? Nou ja, als je maar een broer hebt, kun je proberen om het over je broer te hebben of alleen maar over Piet. Maar daar zie ik zelf mindere een probleem in.
Ik snap wel dat je niet opschept of jezelf op de borst wilt kloppen omdat je altijd leuke cadeau's probeert te geven en contact zoekt. Dat het gewoon is om aan te geven dat je graag contact wilt en wil laten zien dat hij belangrijk voor je is.
Dan is het al best jammer dat hij zelf nooit contact zoekt en jij moet vooral meer contact proberen te zoeken (volgens jouw moeder).
Extra zuur als je dan te horen krijgt dat je jouw succes niet mag delen, want dat is de confronterend. De meeste mensen zijn geen opscheppers, die het leuk vinden om een ander in te peperen hoe goed ze het hebben. De meeste mensen die leuke dingen meemaken zijn daar blij/enthousiast over een praten daar graag over. Als iemand een nieuw huis heeft of op zoek is, dan zal iemand daar vaak over praten. Of als iemand een leuke baan heeft (of zoals in jouw geval een promotie). Of als iemand kinderen heeft. Ik vind het gewoon raar dat jij niet over de dingen mag praten die jou blij maken.
Hoe is het contact met hem verder? Gaat dat een beetje soepel? Stroef? Heb jij het idee dat hij het wel leuk vindt als jij contact zoekt? Sommige mensen zijn er zelf niet goed in, maar vinden het wel leuk als je het doet. Is hij zo iemand?
Dus: spreek jij jouw broertje aan met broertje? Spreek hem vanaf nu gewoon aan met zijn voornaam.
Meer contact zoeken, terwijl jij voor jouw gevoel al genoeg contact zoek en andersom niet, dat zou ik niet doen. Als hij meer contact wil, moet hij dat maar zelf
Je mag gewoon blij zijn over jouw succes en dit gewoon delen. Enige waar je op kunt letten is of in een gesprek met je broer de boel een beetje in balans is qua wie is er aan het woord.
Als laatste zeg tegen je moeder dat ze zich niet moet bemoeien met jullie relatie. Dat helpt niet.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 maart 2021 om 09:12
Jij hebt gestudeerd neem ik aan, en bent gaan samenwonen, wat naast full time werken (wat niet heel bijzonder is als je geen ziekte of beperking hebt), ongetwijfeld heeft bijgedragen aan het gemak waarmee je je studieschuld hebt weggewerkt, toch leuke dingen hebt kunnen doen en nu een hypotheek kunt krijgen.
Ik zie niet zo goed hoe trots daaraan te pas komt. Ik zie het eigenlijk meer als enorme mazzel hebben.
De mazzel dat je kunt studeren, de mazzel dat je fit genoeg bent om full time te werken in een baan die leuk verdient en perspectief biedt, de mazzel dat je baan er nog is ondanks corona, de mazzel dat je iemand bent tegengekomen waarmee je nu je kosten kunt delen, de mazzel dat je in deze tijd een hypotheek hebt kunnen krijgen, enz.
Het klinkt alsof er een soort van norm ligt in jullie familie/bij jou waaraan je moet voldoen en succes vooral aan bezit wordt afgemeten.
Ik merk dat ik in jouw post een ondertoon proef van iets waar ik nogal allergisch voor ben: Een soort Amerikaans denken dat ervan uitgaat dat gelijke resultaten voor iedereen bereikbaar zijn en "succes" dus ook uitsluitend aan je eigen verdiensten te danken is. Waarbij succes dan vaak gelijk gesteld wordt aan geld.
Maar iedereen is anders, niet iedereen krijgt dezelfde kansen, en uiteindelijk zijn er in het leven zoveel dingen belangrijker dan geld en bezit.
Dus misschien kun je voor jezelf eens over een paar dingen nadenken: Wat zijn voor jou de criteria om mensen waarde toe te kennen? Wat vind jij leuke eigenschappen van je broer, waarom waardeer je hem? Het leven van jouw broer heeft ondanks zijn psychische klachten nog heel veel overeenkomsten met dat van jou. Veel van jouw mazzeltjes heeft hij ook. Maar als hij nu niet had kunnen studeren, in zijn eentje op een huurflatje zat met een minimumloon baan, of in een uitkering, zou hem dat dan een minder waardevol mens maken? En zou je dan op dezelfde manier denken en praten over je eigen "successen"?
Ik zie niet zo goed hoe trots daaraan te pas komt. Ik zie het eigenlijk meer als enorme mazzel hebben.
De mazzel dat je kunt studeren, de mazzel dat je fit genoeg bent om full time te werken in een baan die leuk verdient en perspectief biedt, de mazzel dat je baan er nog is ondanks corona, de mazzel dat je iemand bent tegengekomen waarmee je nu je kosten kunt delen, de mazzel dat je in deze tijd een hypotheek hebt kunnen krijgen, enz.
Het klinkt alsof er een soort van norm ligt in jullie familie/bij jou waaraan je moet voldoen en succes vooral aan bezit wordt afgemeten.
Ik merk dat ik in jouw post een ondertoon proef van iets waar ik nogal allergisch voor ben: Een soort Amerikaans denken dat ervan uitgaat dat gelijke resultaten voor iedereen bereikbaar zijn en "succes" dus ook uitsluitend aan je eigen verdiensten te danken is. Waarbij succes dan vaak gelijk gesteld wordt aan geld.
Maar iedereen is anders, niet iedereen krijgt dezelfde kansen, en uiteindelijk zijn er in het leven zoveel dingen belangrijker dan geld en bezit.
Dus misschien kun je voor jezelf eens over een paar dingen nadenken: Wat zijn voor jou de criteria om mensen waarde toe te kennen? Wat vind jij leuke eigenschappen van je broer, waarom waardeer je hem? Het leven van jouw broer heeft ondanks zijn psychische klachten nog heel veel overeenkomsten met dat van jou. Veel van jouw mazzeltjes heeft hij ook. Maar als hij nu niet had kunnen studeren, in zijn eentje op een huurflatje zat met een minimumloon baan, of in een uitkering, zou hem dat dan een minder waardevol mens maken? En zou je dan op dezelfde manier denken en praten over je eigen "successen"?
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
woensdag 31 maart 2021 om 09:17
"en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen"
Stop daarmee, je bent niet hun persoonlijke weldoener of verantwoordelijk voor hun geluk.
Dat je heb kunnen sparen en een huis kunt kopen is fijn maar verder niet zo specialal om het daarover te blijven hebben.
Noem hem je broer en behandel hem gewoon als je gelijke.
Stop daarmee, je bent niet hun persoonlijke weldoener of verantwoordelijk voor hun geluk.
Dat je heb kunnen sparen en een huis kunt kopen is fijn maar verder niet zo specialal om het daarover te blijven hebben.
Noem hem je broer en behandel hem gewoon als je gelijke.
woensdag 31 maart 2021 om 09:20
En hoe komen jouw verhalen bij hem terecht als hij je niet belt of opzoekt? Als jij belt? Heb je het dan over jouw leven of luister je ook naar hem?
Of brieft je moeder alles aan het door? Dan moet ze daarmee stoppen.
Kan zijn dan je moeder de wig drijft he?
Als hij haar wat leuks vertelt dat zij reageert met: ooooh ja maar je zus....
Of brieft je moeder alles aan het door? Dan moet ze daarmee stoppen.
Kan zijn dan je moeder de wig drijft he?
Als hij haar wat leuks vertelt dat zij reageert met: ooooh ja maar je zus....
anoniem_360662 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 09:36
0.45% gewijzigd
woensdag 31 maart 2021 om 09:31
woensdag 31 maart 2021 om 09:39
Is dit waar hij behoefte aan heeft, of vul jij dat ook voor hem in?
Praat eens met hem, of zijn vriendin en biedt aan om te luisteren naar wat er speelt en bedenk vanaf daar hoe jij je schouders kan aanbieden. Even los van het wel of niet delen van je persoonlijke successen, maar gewoon als zusje die van hem houdt en wil weten wat er in hem omgaat. En ook zijn vriendin, want met iemand samenleven die depressief is, is ook niet makkelijk.
Het gaat dus goed met jou en niet goed met hem. Persoonlijk zou het wel of niet mogen delen van mijn persoonlijke successen niet boven aan mijn lijstje van zorgen staan als mijn broertje aan de antidepressiva zou zitten.
woensdag 31 maart 2021 om 09:44
Zelfs al heb je mazzel dat deze dingen gewoon hebt kunnen doen, je moet het nog wel zelf doen. Een beetje denigrerend om te zeggen dat het alleen mazzel is, alsof de inspanning TO (of andere mensen) er niet toe doen. Je mag best trots zijn op wat je bereikt hebt, want genoeg anderen met dezelfde kansen komen niet waar jij bent. Je zegt eigenlijk, TO, je mag niet trots zijn, want jouw omstandigheden zijn niet moeilijk genoeg. Sowieso weet je daar niets van. Ten tweede er is altijd wel iemand die het moeilijker heeft dan jij, die minder mazzel heeft. Waardoor elk succes of elk doel dat je bereikt, gelijk gedevalueerd wordt, want tja, je hebt alleen maar mazzel.merano schreef: ↑31-03-2021 09:12Jij hebt gestudeerd neem ik aan, en bent gaan samenwonen, wat naast full time werken (wat niet heel bijzonder is als je geen ziekte of beperking hebt), ongetwijfeld heeft bijgedragen aan het gemak waarmee je je studieschuld hebt weggewerkt, toch leuke dingen hebt kunnen doen en nu een hypotheek kunt krijgen.
Ik zie niet zo goed hoe trots daaraan te pas komt. Ik zie het eigenlijk meer als enorme mazzel hebben.
De mazzel dat je kunt studeren, de mazzel dat je fit genoeg bent om full time te werken in een baan die leuk verdient en perspectief biedt, de mazzel dat je baan er nog is ondanks corona, de mazzel dat je iemand bent tegengekomen waarmee je nu je kosten kunt delen, de mazzel dat je in deze tijd een hypotheek hebt kunnen krijgen, enz.
Het klinkt alsof er een soort van norm ligt in jullie familie/bij jou waaraan je moet voldoen en succes vooral aan bezit wordt afgemeten.
Ik merk dat ik in jouw post een ondertoon proef van iets waar ik nogal allergisch voor ben: Een soort Amerikaans denken dat ervan uitgaat dat gelijke resultaten voor iedereen bereikbaar zijn en "succes" dus ook uitsluitend aan je eigen verdiensten te danken is. Waarbij succes dan vaak gelijk gesteld wordt aan geld.
Maar iedereen is anders, niet iedereen krijgt dezelfde kansen, en uiteindelijk zijn er in het leven zoveel dingen belangrijker dan geld en bezit.
Dus misschien kun je voor jezelf eens over een paar dingen nadenken: Wat zijn voor jou de criteria om mensen waarde toe te kennen? Wat vind jij leuke eigenschappen van je broer, waarom waardeer je hem? Het leven van jouw broer heeft ondanks zijn psychische klachten nog heel veel overeenkomsten met dat van jou. Veel van jouw mazzeltjes heeft hij ook. Maar als hij nu niet had kunnen studeren, in zijn eentje op een huurflatje zat met een minimumloon baan, of in een uitkering, zou hem dat dan een minder waardevol mens maken? En zou je dan op dezelfde manier denken en praten over je eigen "successen"?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 maart 2021 om 09:50
Als je nou eens stopt met je verantwoordelijk te voelen voor het geluk/gevoel van je moeder en broertje dan voorkom je daar al een hoop gedoe mee. Jullie zijn volwassen. Jij hebt recht op je eigen leven en eigen geluk. Jij bent daar zelf verantwoordelijk voor. Net als dat je moeder en je broer dat voor hun eigen leven zijn. Het is niet jouw taak, want uiteindelijk kun je nooit iedereen gelukkig maken en je zult er zelf nog het meest last van hebben ook. Is dat het waard?
Tijd om je los te maken..
Tijd om je los te maken..
woensdag 31 maart 2021 om 09:58
Stoppen met hem broertje te noemen lijkt mij een makkelijke eerste stap, al helemaal als je weet dat je broer dit niet waardeert.
Broertje en zusje vind ik meer passen bij kinderen, ik zou het echt heel raar vinden mijn 2 jaar jongere zus mijn zusje te noemen. In de familie van man doen ze dat ook: man is de jongste en wordt dus altijd broertje genoemd. Heel apart vind ik dat (maar ik houd sowieso niet zo van verkleinwoorden).
Verder klinkt dit een beetje alsof er langer wat dingen spelen.
Broertje en zusje vind ik meer passen bij kinderen, ik zou het echt heel raar vinden mijn 2 jaar jongere zus mijn zusje te noemen. In de familie van man doen ze dat ook: man is de jongste en wordt dus altijd broertje genoemd. Heel apart vind ik dat (maar ik houd sowieso niet zo van verkleinwoorden).
Verder klinkt dit een beetje alsof er langer wat dingen spelen.
woensdag 31 maart 2021 om 09:59
Eens. Sneu.Jufjoke schreef: ↑31-03-2021 08:07Eens, maar ik ga er maar even vanuit dat to niet wist dat haar broer dit zo vervelend vindt. Nu weet ze dat wel, dus gewoon broer. Of voornaam, dat is nog beter.
To, ik vind je moeder onredelijk. Ze mengt zich teveel in de issues van je broer door jou een soort gedragscode mee te geven. JIJ hoeft niet je normale levensstappen voor je broer te verbergen omdat HIJ die stappen niet kan nemen. Wat is dat nou voor een rare gedachte?
Als je moeder zich dan toch in de kwestie wil mengen, kan ze beter inzetten op je broer op de rit krijgen en weerbaarder maken.
Omgekeerde wereld, zeg, jij moet je kleiner maken omdat je broer ook klein is!
woensdag 31 maart 2021 om 10:01
Ik ook niet, maar ieder zijn ding. Mijn neefje heeft 2 tantes met dezelfde naam. De een is tante voornaam en de ander is zusje van papa. Vind het wel schattig klinken, maar anderen zullen er misschien aanstoot aan nemen dat ze zijn gedegradeerd tot zusje of zo.
dianaf wijzigde dit bericht op 31-03-2021 10:03
14.73% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 maart 2021 om 10:02
Goed verwoord!Jufjoke schreef: ↑31-03-2021 08:07Eens, maar ik ga er maar even vanuit dat to niet wist dat haar broer dit zo vervelend vindt. Nu weet ze dat wel, dus gewoon broer. Of voornaam, dat is nog beter.
To, ik vind je moeder onredelijk. Ze mengt zich teveel in de issues van je broer door jou een soort gedragscode mee te geven. JIJ hoeft niet je normale levensstappen voor je broer te verbergen omdat HIJ die stappen niet kan nemen. Wat is dat nou voor een rare gedachte?
Als je moeder zich dan toch in de kwestie wil mengen, kan ze beter inzetten op je broer op de rit krijgen en weerbaarder maken.
Omgekeerde wereld, zeg, jij moet je kleiner maken omdat je broer ook klein is!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 31 maart 2021 om 10:08
Dat broertje zeg je toch niet rechtstreeks tegen hem maar tegen een nieuw persoon die je wil voorstellen? Ik kan me dan goed voorstellen dat je broertje zegt. Als broer(tje) moet je daar een leuke grap over maken en daarmee is het onderwerp gelijk afgesloten. Als hij daar al depressief van wordt is wel meer aan de hand.
