Psyche
alle pijlers
Je geluk even niet delen
dinsdag 30 maart 2021 om 23:27
Ik ben eind 20, al bijna 10 jaar uit huis en sinds 4 jaar fulltime werkzaam en samenwonende. Hier heb ik hard voor gewerkt, in deze tijd o.a. een grote schuld weggewerkt en ondanks dat veel dingen gedaan die op mijn 'bucketlist' stonden. Ik ben zeker trots op mijzelf hier over.
Mijn broertje is ongeveer 5 jaar jonger, met hem gaat het al jaren een beetje af en aan, loopt momenteel weer bij een psycholoog en slikt antidepressiva. Toch heeft ook hij een studie afgemaakt, een baan, woont samen in een leuk huis en heeft een lieve vriendin.
Zojuist was ik even bij mijn moeder en stelde ik voor om zodra het weer kan eens een weekendje weg te gaan met mijn haar, mijn broertje en aanhang ter ontspanning. Ik kreeg eigenlijk direct de reactie dat ze dit niet zag zitten omdat mijn broertje het als lastig ervaarde om met ons (mij en mijn vriend) om te gaan, o.a. doordat ik hem mijn broerTJE blijf noemen (denigrerend) en hij het gevoel heeft dat ik alles beter doe en voor elkaar heb. Ze gaf aan dat ze hem wat aanstellerig vond hier in, maar ook dat ze hier continu mee zat en ik het op kan lossen door mijn successen voorlopig maar niet meer te delen. De successen zijnde dat ik bijv. na jaren sparen een koophuis kan gaan kopen met mijn vriend en promotie op werk heb gemaakt. Hier naast gaf zij aan dat ik, ondanks dat mijn broertje 0,0 contact met mij zoekt of mij wel eens vraagt hoe het gaan, dit nog best wat meer kon doen. Want hij heeft het zwaar.
Ik app mijn broertje regelmatig (woon wel zo'n 120 km verderop), ga om de zoveel tijd langs, nodig hem ook regelmatig bij mij uit en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen en ga voorlopig mee in mijn moeders vraag. Toch knaagt het gesprek een beetje sinds ik de deur uit ben en voelt het niet 100% eerlijk..
Ik weet niet of ik op zoek ben naar tips, misschien meer mensen die dit soort situaties hebben ervaren en/of dit anders of beter is geworden? Bedankt alvast!
Mijn broertje is ongeveer 5 jaar jonger, met hem gaat het al jaren een beetje af en aan, loopt momenteel weer bij een psycholoog en slikt antidepressiva. Toch heeft ook hij een studie afgemaakt, een baan, woont samen in een leuk huis en heeft een lieve vriendin.
Zojuist was ik even bij mijn moeder en stelde ik voor om zodra het weer kan eens een weekendje weg te gaan met mijn haar, mijn broertje en aanhang ter ontspanning. Ik kreeg eigenlijk direct de reactie dat ze dit niet zag zitten omdat mijn broertje het als lastig ervaarde om met ons (mij en mijn vriend) om te gaan, o.a. doordat ik hem mijn broerTJE blijf noemen (denigrerend) en hij het gevoel heeft dat ik alles beter doe en voor elkaar heb. Ze gaf aan dat ze hem wat aanstellerig vond hier in, maar ook dat ze hier continu mee zat en ik het op kan lossen door mijn successen voorlopig maar niet meer te delen. De successen zijnde dat ik bijv. na jaren sparen een koophuis kan gaan kopen met mijn vriend en promotie op werk heb gemaakt. Hier naast gaf zij aan dat ik, ondanks dat mijn broertje 0,0 contact met mij zoekt of mij wel eens vraagt hoe het gaan, dit nog best wat meer kon doen. Want hij heeft het zwaar.
Ik app mijn broertje regelmatig (woon wel zo'n 120 km verderop), ga om de zoveel tijd langs, nodig hem ook regelmatig bij mij uit en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen en ga voorlopig mee in mijn moeders vraag. Toch knaagt het gesprek een beetje sinds ik de deur uit ben en voelt het niet 100% eerlijk..
Ik weet niet of ik op zoek ben naar tips, misschien meer mensen die dit soort situaties hebben ervaren en/of dit anders of beter is geworden? Bedankt alvast!
dinsdag 30 maart 2021 om 23:33
Misschien dan eens starten met hem broer te noemen?
Ik vind niet dat jij moet stoppen met je successen te delen, daar mag je terecht trots op zijn. Wel is het duidelijk dat hij onzeker is. Ten opzichte van u en mss ook ten opzichte van anderen. Met dat in gedachten kan je er mss wel op letten om meer interesse te tonen in hem en het positieve te benadrukken.
Je kan hem ook altijd eens uitnodigen om er rustig over te praten. Kans is groot dat dit gegroeid is doorheen jullie kindertijd. Mss doet het hem goed hier eens over te praten, maar misschien wil hij dat niet. Of wie weet wil hij wel dat je eens meegaat nr de psycholoog ?
Ik vind niet dat jij moet stoppen met je successen te delen, daar mag je terecht trots op zijn. Wel is het duidelijk dat hij onzeker is. Ten opzichte van u en mss ook ten opzichte van anderen. Met dat in gedachten kan je er mss wel op letten om meer interesse te tonen in hem en het positieve te benadrukken.
Je kan hem ook altijd eens uitnodigen om er rustig over te praten. Kans is groot dat dit gegroeid is doorheen jullie kindertijd. Mss doet het hem goed hier eens over te praten, maar misschien wil hij dat niet. Of wie weet wil hij wel dat je eens meegaat nr de psycholoog ?
dinsdag 30 maart 2021 om 23:41
Ik heb dit ervaren en ik hield me (uit mezelf) inderdaad altijd een beetje in qua van de daken schreeuwen hoe goed het met mij gaat bij mijn depressieve sibling die zich de mindere voelde. Inderdaad zou ik hem ook geen broertje meer noemen, ik kan me voorstellen dat dat hem gevoelsmatig klein houdt.
Een beetje sensitiviteit mag er best zijn als je sibling worstelt.
Ik denk ook dat het helpend kan zijn voor hem als je heel eerlijk kijkt naar hoe je hem ziet. Wil je hem vaak helpen? Zie je hem echt als gelijke volwassene? Of zit jullie nog een beetje in de dynamiek van hoe het vroeger thuis ook was?
Dat gezegd hebbende vind ik het wel apart dat deze boodschap van je moeder komt en zij dingen boor hem invult. Het klinkt alsof je moeder hem ook klein houdt door hem zo te beschermen.
Soms als een sibling worstelt kan dat aanleiding zijn om de gezinsdynamiek eens te bestuderen en elkaar meer als volwassenen te gaan benaderen.
Een beetje sensitiviteit mag er best zijn als je sibling worstelt.
Ik denk ook dat het helpend kan zijn voor hem als je heel eerlijk kijkt naar hoe je hem ziet. Wil je hem vaak helpen? Zie je hem echt als gelijke volwassene? Of zit jullie nog een beetje in de dynamiek van hoe het vroeger thuis ook was?
Dat gezegd hebbende vind ik het wel apart dat deze boodschap van je moeder komt en zij dingen boor hem invult. Het klinkt alsof je moeder hem ook klein houdt door hem zo te beschermen.
Soms als een sibling worstelt kan dat aanleiding zijn om de gezinsdynamiek eens te bestuderen en elkaar meer als volwassenen te gaan benaderen.
dinsdag 30 maart 2021 om 23:50
Mijn ervaring: naarmate jullie ouder worden maakt het allemaal niet meer zoveel uit in een doorsnee gezinssituatie. Ik heb echt een broerTJE (acht jaar jonger). Met mij en mijn ‘successen’ heeft hij nooit moeite gehad, wel met die van mijn 1 jaar jongere zus. Terwijl mijn zus eigenlijk gewoon hetzelfde deed: haar leven leiden. Op de een of andere manier heeft hij tot zijn 25e gedacht dat het haar kwam aanwaaien en dat ik heb moeten ‘knokken’. Nu hij ook zijn ‘ding’ in het leven heeft gevonden vergelijkt hij niet meer en kan hij goed door een deur met zus. Met zijn lange tenen werd maar deels rekening gehouden. Mijn vader zaliger heeft die ‘begrip voor lange tenen’ aanpak van mijn moeder nooit gesteund en mijn zus heeft nooit gehoor gegeven aan mijn moeders pleidooien om meer toenadering te zoeken tot broertje. Ze lijken meer op elkaar dan ze zelf willen toegeven 
. Allebei een harde kop.
Mijn man komt uit een niet-doorsnee gezinssituatie en daar voelt zich altijd wel iemand miskend of achtergesteld. Wat de anderen ook zeggen of doen. Dus je doet het sowieso altijd fout. Ik bemoei mij er niet mee, ze zoeken het zelf maar uit onderling.
Ik kan begrijpen dat het niet helemaal eerlijk voelt. Jouw broertje is geen puber meer dus enige volwassenheid zou je mogen verwachten. Misschien dat het helpt als je zijn successen van tijd tot tijd aanstipt. Mijn broertje glom toch altijd stiekem van trots als het hem ter oren kwam dat onze zus zijn zaak aanprees. Maar uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor het ‘goede gevoel’ van moeder òf broer. Ik zou het gewoon dicht bij jou houden: niet meer of minder contact zoeken dan waar jij je prettig bij voelt. Als je de deur openzet kan broer altijd aanschuiven. Het moet uiteindelijk toch van twee kanten komen, ongeacht wat jullie moeder hoopt en verwacht (niet dat ik dat mijn moeder kwalijk zou nemen maar ik zou het laten bij haar, die verwachtingen). Dat lijkt mij ook het meest oprechte om te doen. Niet er een liefdadigheidsproject van maken.
. Allebei een harde kop.Mijn man komt uit een niet-doorsnee gezinssituatie en daar voelt zich altijd wel iemand miskend of achtergesteld. Wat de anderen ook zeggen of doen. Dus je doet het sowieso altijd fout. Ik bemoei mij er niet mee, ze zoeken het zelf maar uit onderling.
Ik kan begrijpen dat het niet helemaal eerlijk voelt. Jouw broertje is geen puber meer dus enige volwassenheid zou je mogen verwachten. Misschien dat het helpt als je zijn successen van tijd tot tijd aanstipt. Mijn broertje glom toch altijd stiekem van trots als het hem ter oren kwam dat onze zus zijn zaak aanprees. Maar uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor het ‘goede gevoel’ van moeder òf broer. Ik zou het gewoon dicht bij jou houden: niet meer of minder contact zoeken dan waar jij je prettig bij voelt. Als je de deur openzet kan broer altijd aanschuiven. Het moet uiteindelijk toch van twee kanten komen, ongeacht wat jullie moeder hoopt en verwacht (niet dat ik dat mijn moeder kwalijk zou nemen maar ik zou het laten bij haar, die verwachtingen). Dat lijkt mij ook het meest oprechte om te doen. Niet er een liefdadigheidsproject van maken.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 31 maart 2021 om 00:09
ik vind deze 'successen' eigenlijk normale stappen in een volwassen mensenleven. Daarnaast vind ik het niet aan je moeder om jouw deze info te geven. Als hij er echt mee zit, moet hij dit zelf aankaarten.
Wat ik vooral bijzonder vind, waarom wil je een weekend weg met iemand die jou 0,0 contact met je zoekt? Dat lijkt me nou juist om problemen vragen, opeens meerdere dagen op elkaars lip te moeten zitten, er van uitgaande dat je broer uberhaupt ja zegt.
Wat ik vooral bijzonder vind, waarom wil je een weekend weg met iemand die jou 0,0 contact met je zoekt? Dat lijkt me nou juist om problemen vragen, opeens meerdere dagen op elkaars lip te moeten zitten, er van uitgaande dat je broer uberhaupt ja zegt.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
woensdag 31 maart 2021 om 00:49
Noem hem dan gewoon je broer, als je weet dat hij een hekel heeft aan broertje. Ik heb dat trouwens nooit begrepen waarom jongere broers altijd broertje genoemd moeten worden. Ik heb alleen maar zussen, ouder en jonger dan ik ben, maar ik zal de jongsten nooit zusje noemen. Nou ja alleen als plagerijtje als iemand vraagt als we met meerdere zussen zijn wie op wie volgt
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 31 maart 2021 om 01:41
Opscheppen over al je successen, er erg in blijven hangen of steeds maar herhalen hoe goed je het allemaal voor elkaar hebt, is natuurlijk niet netjes. Geen idee of jij dat doet.
Maar blij zijn met wat je bereikt hebt en je successen vieren: daar hoor je juíst bij je familie alle ruimte voor te krijgen. Sterker nog, zij horen trots te zijn en het net zo hard met je mee te vieren. Als je familie daar niet toe in staat is, zou ik persoonlijk weinig tot geen zin hebben in contact.
Altijd maar rekening moeten houden met en jezelf wegcijferen voor depressieve mensen is in mijn ogen belachelijk. Zeker niet doen dus. Je helpt depressieve mensen er ook totaal niet mee.
Maar blij zijn met wat je bereikt hebt en je successen vieren: daar hoor je juíst bij je familie alle ruimte voor te krijgen. Sterker nog, zij horen trots te zijn en het net zo hard met je mee te vieren. Als je familie daar niet toe in staat is, zou ik persoonlijk weinig tot geen zin hebben in contact.
Altijd maar rekening moeten houden met en jezelf wegcijferen voor depressieve mensen is in mijn ogen belachelijk. Zeker niet doen dus. Je helpt depressieve mensen er ook totaal niet mee.
woensdag 31 maart 2021 om 01:44
Ik noem mijn jongere zusje altijd mijn zusje. Ik zie totaal niet wat het probleem is. Als ze er moeite mee zou hebben, zou ik ermee stoppen hoor. Maar ik zou het probleem niet begrijpen.nlies schreef: ↑31-03-2021 00:49Noem hem dan gewoon je broer, als je weet dat hij een hekel heeft aan broertje. Ik heb dat trouwens nooit begrepen waarom jongere broers altijd broertje genoemd moeten worden. Ik heb alleen maar zussen, ouder en jonger dan ik ben, maar ik zal de jongsten nooit zusje noemen. Nou ja alleen als plagerijtje als iemand vraagt als we met meerdere zussen zijn wie op wie volgt
woensdag 31 maart 2021 om 03:29
Ik vind het een beetje lastig. Enerzijds hoeft het probleem van je broer niet jouw probleem te zijn. Anderzijds... hij krijgt die antidepressiva vast niet voor zijn zweetvoeten. Hij moet vast erg hard werken voor wat jij “een beetje af en aan” noemt.
Het is natuurlijk fantastisch als jij je dromen waar ziet worden en je verdient het ervan te genieten. Maar ik kan me best voorstellen dat je broer het even lastig vindt, als hij het zwaar heeft.
Wat kost het jou om een toontje lager te zingen? Niet alles helemaal verzwijgen, maar gewoon nèt een (paar) tandjes terugschakelen? Je enthousiasme en trots kun je misschien ook bij andere mensen kwijt? Als het beter gaat met je broer, heeft hij er misschien weer meer ruimte voor. En ook om er een goed gesprek over te voeren.
Depressie is een ingewikkelde ziekte. Ook iets dat voor jou simpel is (even contact zoeken), kan voor hem een enorme berg zijn. Ken je het begrip the impossible task? https://www.google.nl/amp/s/www.huffpos ... 34f2e5/amp
Misschien leert hij op dit moment in therapie wel meer zijn grenzen aangeven en doet hij dat onhandig door je moeder erbij te betrekken.
Hoe dan ook sterkte! Kan me voorstellen dat deze boodschap je ook rauw op je dak valt en het klinkt als “niet gunnen”. Maar dat hoeft het niet te zijn. Geniet van alle mooie dingen!
Het is natuurlijk fantastisch als jij je dromen waar ziet worden en je verdient het ervan te genieten. Maar ik kan me best voorstellen dat je broer het even lastig vindt, als hij het zwaar heeft.
Wat kost het jou om een toontje lager te zingen? Niet alles helemaal verzwijgen, maar gewoon nèt een (paar) tandjes terugschakelen? Je enthousiasme en trots kun je misschien ook bij andere mensen kwijt? Als het beter gaat met je broer, heeft hij er misschien weer meer ruimte voor. En ook om er een goed gesprek over te voeren.
Depressie is een ingewikkelde ziekte. Ook iets dat voor jou simpel is (even contact zoeken), kan voor hem een enorme berg zijn. Ken je het begrip the impossible task? https://www.google.nl/amp/s/www.huffpos ... 34f2e5/amp
Misschien leert hij op dit moment in therapie wel meer zijn grenzen aangeven en doet hij dat onhandig door je moeder erbij te betrekken.
Hoe dan ook sterkte! Kan me voorstellen dat deze boodschap je ook rauw op je dak valt en het klinkt als “niet gunnen”. Maar dat hoeft het niet te zijn. Geniet van alle mooie dingen!
woensdag 31 maart 2021 om 05:59
woensdag 31 maart 2021 om 07:06
Jouw moeder moet zich uit zichzelf niet bemoeien met de relatie tussen volwassen kinderen.
Allemaal heel vervelend voor je broer, maar hij is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Misschien een keer een broer-weekend plannen, tijd voor een goed gesprek. Spreek uit dat je hem ziet worstelen met zijn leven, dat je er graag voor hem bent. Vraag wat je voor hem kan doen. Dit hoeft allemaal niet heel lang en diepgravend te zijn, maar de erkenning dat hij het leven lastig vindt is een goede stap
Dat van broertje is herkenbaar. Ik ben ook de oudste, en heb het ook over broertje en zusje, ondanks dat we allemaal de 50 al gepasseerd zijn. Wordt niet altijd gewaardeerd, maar dat is er nu eenmaal zo ingeslopen. En meestal is het gewoon lief/aardig bedoelt. Je bent en blijft tenslotte gewoon de oudste
Allemaal heel vervelend voor je broer, maar hij is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Misschien een keer een broer-weekend plannen, tijd voor een goed gesprek. Spreek uit dat je hem ziet worstelen met zijn leven, dat je er graag voor hem bent. Vraag wat je voor hem kan doen. Dit hoeft allemaal niet heel lang en diepgravend te zijn, maar de erkenning dat hij het leven lastig vindt is een goede stap
Dat van broertje is herkenbaar. Ik ben ook de oudste, en heb het ook over broertje en zusje, ondanks dat we allemaal de 50 al gepasseerd zijn. Wordt niet altijd gewaardeerd, maar dat is er nu eenmaal zo ingeslopen. En meestal is het gewoon lief/aardig bedoelt. Je bent en blijft tenslotte gewoon de oudste
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 31 maart 2021 om 07:08
Je broer broer noemen als hij broertje vervelend vind en lekker weg gaan met je vriend.
Die het jezelf niet aan om geforceerd gezellig te moeten doen met familie waar blijkbaar van alles onderhuids speelt.
Ga wat leuks doen met je vriend als het weer kan om jullie successen te vieren
Die het jezelf niet aan om geforceerd gezellig te moeten doen met familie waar blijkbaar van alles onderhuids speelt.
Ga wat leuks doen met je vriend als het weer kan om jullie successen te vieren
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
woensdag 31 maart 2021 om 07:09
Dat hoef je ook niet te zien, je kunt (of TO dus in dit geval) het gewoon doen.
Het heeft voor ons geen enkele toegevoegde waarde dat TO consequent broertje typt in de OP. Ze had 1x kunnen schrijven ‘mijn jongere broer’ en daarna gewoon broer.
TO waarom wil jij graag een weekendje weg? Hebben jullie dat vaker gedaan? Hoe waren die weekendjes?
woensdag 31 maart 2021 om 07:22
Het is een herkenbaar verhaal op een bepaalde manier. Mijn broer, zus en zusje hebben allen problemen op psychisch gebied. Ze zijn desondanks nog aardig terecht gekomen. Ze zijn echter jaloers op alles wat ik doe / bereik. Ze denken dat alles mij komt aanwaaien omdat ik geen beperking heb. Dus ik vertel ze nooit wat want dan is er afgunst. Ik deel mijn successen wel met vriendinnen die me kennen, me alles gunnen en die begrijpen dat ik ook overal hard voor moet werken. (Ik woon trouwens in een sociale huurwoning, flatje 7hoog-achter als alleenstaande moeder van 2 pubers en werk keihard om een HBO diploma te halen + werk in de zorg, dus zo enorm jaloersmakend is mijn leventje niet. )
hangmat wijzigde dit bericht op 31-03-2021 08:17
0.14% gewijzigd
woensdag 31 maart 2021 om 07:55
Zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder hebben dit wel eens, of vaker, gedaan. Ik vind het stom.
We hebben er ook niks mee gedaan. Maar het idee dat een volwassen zus over jou gaat klagen bij je moeder is gewoon irritant.
Bij mijn moeder heb ik de laatste keer stug hetzelfde geantwoord: ze heeft mijn nummer. Ging ook werkelijk helemaal nergens over. Iets van 'je zus weet al 3 weken niet of jij komt met kerst'. Echt, wat een onzin. Even goed lezen of desnoods mij een bericht sturen. Je gaat dan toch niet bij je moeder klagen?
woensdag 31 maart 2021 om 07:57
Poeh, het woord sibling mag wat mij betreft verboden worden!Parella schreef: ↑30-03-2021 23:41Ik heb dit ervaren en ik hield me (uit mezelf) inderdaad altijd een beetje in qua van de daken schreeuwen hoe goed het met mij gaat bij mijn depressieve sibling die zich de mindere voelde. Inderdaad zou ik hem ook geen broertje meer noemen, ik kan me voorstellen dat dat hem gevoelsmatig klein houdt.
Een beetje sensitiviteit mag er best zijn als je sibling worstelt.
Ik denk ook dat het helpend kan zijn voor hem als je heel eerlijk kijkt naar hoe je hem ziet. Wil je hem vaak helpen? Zie je hem echt als gelijke volwassene? Of zit jullie nog een beetje in de dynamiek van hoe het vroeger thuis ook was?
Dat gezegd hebbende vind ik het wel apart dat deze boodschap van je moeder komt en zij dingen boor hem invult. Het klinkt alsof je moeder hem ook klein houdt door hem zo te beschermen.
Soms als een sibling worstelt kan dat aanleiding zijn om de gezinsdynamiek eens te bestuderen en elkaar meer als volwassenen te gaan benaderen.
woensdag 31 maart 2021 om 08:04
Je zoekt contact met hem, maar heb je ook wel eens een echt gesprek met hem?
En luister je dan wel naar hem?
Je blijft hem nu stug broertje noemen, terwijl hij dat niet leuk blijkt te vinden.
Hij zoekt geen contact, maar jij wilt toch met iedereen een weekend weg én koopt blijkbaar altijd fantastische cadeau’s. Daar zit hij dan toch niet op te wachten?
Is het niet tijd om met z’n tweeën eens een goed gesprek te hebben en niet te blijven forceren wat hij duidelijk niet wil?
Daar heb je zelf toch ook veel meer aan?
En luister je dan wel naar hem?
Je blijft hem nu stug broertje noemen, terwijl hij dat niet leuk blijkt te vinden.
Hij zoekt geen contact, maar jij wilt toch met iedereen een weekend weg én koopt blijkbaar altijd fantastische cadeau’s. Daar zit hij dan toch niet op te wachten?
Is het niet tijd om met z’n tweeën eens een goed gesprek te hebben en niet te blijven forceren wat hij duidelijk niet wil?
Daar heb je zelf toch ook veel meer aan?
woensdag 31 maart 2021 om 08:06
Concurrentie tussen broers en zussen, kan de onderlinge band aardig vertroebelen. Je kan daar zelf inderdaad een beetje rekening mee houden door wat minder enthousiast te zijn over je eigen leven en wat meer aandacht te geven aan hoe het met de ander(en) gaat. Maar uiteindelijk blijft het natuurlijk een feit dat de een meer mazzel kan hebben dan de ander. Daar doe je niks aan.
Ik hoop dat jullie hier overheen groeien en op een gegeven moment kunnen kijken naar elkaar als persoon in plaats van als concurrent. Je moeder kan daarbij helpen door niet zo betuttelend te doen. Ik zou dus zelf eens met je broer praten over òf hij het echt moeilijk heeft met dat het bij jou allemaal wat makkelijker lijkt te gaan. Dat soort dingen moet niet via je moeder worden besproken. Datzelfde geldt voor je plan om samen iets leuks te gaan doen. Je broer is volwassen en kan prima zelf besluiten of hij een weekendje met zijn allen weg wil.
Ik hoop dat jullie hier overheen groeien en op een gegeven moment kunnen kijken naar elkaar als persoon in plaats van als concurrent. Je moeder kan daarbij helpen door niet zo betuttelend te doen. Ik zou dus zelf eens met je broer praten over òf hij het echt moeilijk heeft met dat het bij jou allemaal wat makkelijker lijkt te gaan. Dat soort dingen moet niet via je moeder worden besproken. Datzelfde geldt voor je plan om samen iets leuks te gaan doen. Je broer is volwassen en kan prima zelf besluiten of hij een weekendje met zijn allen weg wil.
woensdag 31 maart 2021 om 08:07
Eens, maar ik ga er maar even vanuit dat to niet wist dat haar broer dit zo vervelend vindt. Nu weet ze dat wel, dus gewoon broer. Of voornaam, dat is nog beter.nlies schreef: ↑31-03-2021 00:49Noem hem dan gewoon je broer, als je weet dat hij een hekel heeft aan broertje. Ik heb dat trouwens nooit begrepen waarom jongere broers altijd broertje genoemd moeten worden. Ik heb alleen maar zussen, ouder en jonger dan ik ben, maar ik zal de jongsten nooit zusje noemen. Nou ja alleen als plagerijtje als iemand vraagt als we met meerdere zussen zijn wie op wie volgt
To, ik vind je moeder onredelijk. Ze mengt zich teveel in de issues van je broer door jou een soort gedragscode mee te geven. JIJ hoeft niet je normale levensstappen voor je broer te verbergen omdat HIJ die stappen niet kan nemen. Wat is dat nou voor een rare gedachte?
Als je moeder zich dan toch in de kwestie wil mengen, kan ze beter inzetten op je broer op de rit krijgen en weerbaarder maken.
Omgekeerde wereld, zeg, jij moet je kleiner maken omdat je broer ook klein is!
woensdag 31 maart 2021 om 08:17
Ik zou ten eerste inderdaad stoppen met 'broertje' zeggen. Kleine moeite, zo gedaan.
Dan zou ik een tijdje energie steken in hem een beter gevoel te geven. Hij zit in een moeilijke leeftijd: hiervoor kon hij wereldkundig maken wat hij allemaal van plan was, nu moet hij het doen en bewijzen (en dat tijdens een pandemie) en hij weet natuurlijk niet of hem dat lukt. Dus voelt hij zich minderwaardig ten opzichte van jou: hem is het nog niet gelukt en jij bent er al.
Dus waarom zou je de focus niet een beetje meer leggen op dat het voor jou destijds ook moeilijk was en dat hij verzwarende factoren heeft die puur te maken hebben met de tijd waarin hij nu leeft?
Vanuit een positief gevoel bereik je meer dan van uit een depressief pessimisme.
Dan zou ik een tijdje energie steken in hem een beter gevoel te geven. Hij zit in een moeilijke leeftijd: hiervoor kon hij wereldkundig maken wat hij allemaal van plan was, nu moet hij het doen en bewijzen (en dat tijdens een pandemie) en hij weet natuurlijk niet of hem dat lukt. Dus voelt hij zich minderwaardig ten opzichte van jou: hem is het nog niet gelukt en jij bent er al.
Dus waarom zou je de focus niet een beetje meer leggen op dat het voor jou destijds ook moeilijk was en dat hij verzwarende factoren heeft die puur te maken hebben met de tijd waarin hij nu leeft?
Vanuit een positief gevoel bereik je meer dan van uit een depressief pessimisme.
