Psyche
alle pijlers
Je geluk even niet delen
dinsdag 30 maart 2021 om 23:27
Ik ben eind 20, al bijna 10 jaar uit huis en sinds 4 jaar fulltime werkzaam en samenwonende. Hier heb ik hard voor gewerkt, in deze tijd o.a. een grote schuld weggewerkt en ondanks dat veel dingen gedaan die op mijn 'bucketlist' stonden. Ik ben zeker trots op mijzelf hier over.
Mijn broertje is ongeveer 5 jaar jonger, met hem gaat het al jaren een beetje af en aan, loopt momenteel weer bij een psycholoog en slikt antidepressiva. Toch heeft ook hij een studie afgemaakt, een baan, woont samen in een leuk huis en heeft een lieve vriendin.
Zojuist was ik even bij mijn moeder en stelde ik voor om zodra het weer kan eens een weekendje weg te gaan met mijn haar, mijn broertje en aanhang ter ontspanning. Ik kreeg eigenlijk direct de reactie dat ze dit niet zag zitten omdat mijn broertje het als lastig ervaarde om met ons (mij en mijn vriend) om te gaan, o.a. doordat ik hem mijn broerTJE blijf noemen (denigrerend) en hij het gevoel heeft dat ik alles beter doe en voor elkaar heb. Ze gaf aan dat ze hem wat aanstellerig vond hier in, maar ook dat ze hier continu mee zat en ik het op kan lossen door mijn successen voorlopig maar niet meer te delen. De successen zijnde dat ik bijv. na jaren sparen een koophuis kan gaan kopen met mijn vriend en promotie op werk heb gemaakt. Hier naast gaf zij aan dat ik, ondanks dat mijn broertje 0,0 contact met mij zoekt of mij wel eens vraagt hoe het gaan, dit nog best wat meer kon doen. Want hij heeft het zwaar.
Ik app mijn broertje regelmatig (woon wel zo'n 120 km verderop), ga om de zoveel tijd langs, nodig hem ook regelmatig bij mij uit en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen en ga voorlopig mee in mijn moeders vraag. Toch knaagt het gesprek een beetje sinds ik de deur uit ben en voelt het niet 100% eerlijk..
Ik weet niet of ik op zoek ben naar tips, misschien meer mensen die dit soort situaties hebben ervaren en/of dit anders of beter is geworden? Bedankt alvast!
Mijn broertje is ongeveer 5 jaar jonger, met hem gaat het al jaren een beetje af en aan, loopt momenteel weer bij een psycholoog en slikt antidepressiva. Toch heeft ook hij een studie afgemaakt, een baan, woont samen in een leuk huis en heeft een lieve vriendin.
Zojuist was ik even bij mijn moeder en stelde ik voor om zodra het weer kan eens een weekendje weg te gaan met mijn haar, mijn broertje en aanhang ter ontspanning. Ik kreeg eigenlijk direct de reactie dat ze dit niet zag zitten omdat mijn broertje het als lastig ervaarde om met ons (mij en mijn vriend) om te gaan, o.a. doordat ik hem mijn broerTJE blijf noemen (denigrerend) en hij het gevoel heeft dat ik alles beter doe en voor elkaar heb. Ze gaf aan dat ze hem wat aanstellerig vond hier in, maar ook dat ze hier continu mee zat en ik het op kan lossen door mijn successen voorlopig maar niet meer te delen. De successen zijnde dat ik bijv. na jaren sparen een koophuis kan gaan kopen met mijn vriend en promotie op werk heb gemaakt. Hier naast gaf zij aan dat ik, ondanks dat mijn broertje 0,0 contact met mij zoekt of mij wel eens vraagt hoe het gaan, dit nog best wat meer kon doen. Want hij heeft het zwaar.
Ik app mijn broertje regelmatig (woon wel zo'n 120 km verderop), ga om de zoveel tijd langs, nodig hem ook regelmatig bij mij uit en probeer hem altijd te verrassen met persoonlijke en toffe verjaardag en kerstcadeaus. Ik wil mij enorm graag inzetten om mijn moeder en broertje een goed gevoel te geven en zal er ook alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen en ga voorlopig mee in mijn moeders vraag. Toch knaagt het gesprek een beetje sinds ik de deur uit ben en voelt het niet 100% eerlijk..
Ik weet niet of ik op zoek ben naar tips, misschien meer mensen die dit soort situaties hebben ervaren en/of dit anders of beter is geworden? Bedankt alvast!
zaterdag 3 april 2021 om 22:18
Je kunt toch ook zeggen "dit is mijn jongere/ouder zus/broer", maar ik hou ook niet van verkleinwoorden. Ik vind het heel kinderlijk als ik mensen hoor over hun broertje of zusje.
TO, ik denk dat gewoon een open vraag erover stellen het beste is, dus goed dat je erover met hem in gesprek wil gaan. Ik zou echter niet al te veel nadruk leggen op het 'hem willen steunen', want afgaande op je info zou dat juist ook fout kunnen vallen. Dat hij dan daarna weer vindt dat hij klein gehouden wordt door je en dat je vindt dat hij jouw steun nodig heeft ofzo.
TO, ik denk dat gewoon een open vraag erover stellen het beste is, dus goed dat je erover met hem in gesprek wil gaan. Ik zou echter niet al te veel nadruk leggen op het 'hem willen steunen', want afgaande op je info zou dat juist ook fout kunnen vallen. Dat hij dan daarna weer vindt dat hij klein gehouden wordt door je en dat je vindt dat hij jouw steun nodig heeft ofzo.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
