Psyche
alle pijlers
Je grootste teleurstelling...
zaterdag 14 november 2015 om 23:15
Ik zit alleen thuis, niks leuks op tv en dus open ik dit topic uit verveling.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
zaterdag 14 november 2015 om 23:31
Zo noemt mijn pa mij
Dan kom ik bij mijn ouders thuis en dan zeg ik "Hallo liefste vader die ik heb" en dan zegt hij "Hallo grootste teleurstelling van me"
En verder ik zou het niet weten. Ik ben weleens in vriendschappen teleurgesteld maar dat is niet echt heel erg blijven hangen bij me. En de rest tja vaak is t oorzaak en gevolg.
Dan kom ik bij mijn ouders thuis en dan zeg ik "Hallo liefste vader die ik heb" en dan zegt hij "Hallo grootste teleurstelling van me"
En verder ik zou het niet weten. Ik ben weleens in vriendschappen teleurgesteld maar dat is niet echt heel erg blijven hangen bij me. En de rest tja vaak is t oorzaak en gevolg.
zaterdag 14 november 2015 om 23:31
De grootste teleurstelling... Eigenlijk zijn het er twee.
De eerste is de teleurstelling in mezelf. Dat ik zo de weg kwijt geweest ben en het zelf amper door had. Hoe kon het zo ver komen? Ik was bijna dood. Ik ben het vertrouwen in mezelf daardoor echt verloren. Ik ben nog steeds bezig met opnieuw mijn leven op de rit krijgen, ik heb het zo verpest voor mezelf en het is ontzettend moeilijk om opnieuw een fijn leven op te bouwen en het doet me verdriet dat ik zoveel tijd heb verspild aan mezelf kapot maken en vechten tegen mezelf.
En de tweede teleurstelling is de teleurstelling in mensen. De onverdraagzaamheid. Ik walg er echt van. Het maakt me zo verdrietig dat het niet mogelijk is om in vrede met elkaar te leven en iedereen gewoon te accepteren.
De eerste is de teleurstelling in mezelf. Dat ik zo de weg kwijt geweest ben en het zelf amper door had. Hoe kon het zo ver komen? Ik was bijna dood. Ik ben het vertrouwen in mezelf daardoor echt verloren. Ik ben nog steeds bezig met opnieuw mijn leven op de rit krijgen, ik heb het zo verpest voor mezelf en het is ontzettend moeilijk om opnieuw een fijn leven op te bouwen en het doet me verdriet dat ik zoveel tijd heb verspild aan mezelf kapot maken en vechten tegen mezelf.
En de tweede teleurstelling is de teleurstelling in mensen. De onverdraagzaamheid. Ik walg er echt van. Het maakt me zo verdrietig dat het niet mogelijk is om in vrede met elkaar te leven en iedereen gewoon te accepteren.
zaterdag 14 november 2015 om 23:35
quote:matroesjka_ schreef op 14 november 2015 @ 23:22:
[...]
Nou ja ik meen het wel. Voor mijn gevoel gaat er in je jeugd telkens een stukje magie kapot.
Als je heel klein bent gooi je elke keer je speelgoed op de grond, en élke keer valt het weer. ÉLKE. KEER. Járen later leer je op school dat dat 'gewoon' de zwaartekracht is. Als je heel heel klein bent ben je bang als mama weggaat, want je snapt niet dat ze weer terugkomt. En toch komt ze steeds weer terug, op magische wijze. Totdat je je realiseert dat dat is hoe het hoort, dat jij thuis blijft en dat je moeder je komt halen, dat zij voor je zorgt en dus komt. Dan kom je erachter dat Sinterklaas niet bestaat, dat de pieten in de Bijenkorf gewoon op elektriciteit werken, dat er geen mannetjes in de tv zitten, dat het geen wonder is dat een bloemetje groeit, maar gewoon natuurwet, dat je nooit een brief van Zweinstein zult krijgen en dat de Dwergjes van Tuijl niet echt bestaan en dat vuurwerk geen sterren in een doosje zijn die terug de lucht in worden geschoten en dat je niet leert fluiten door je broodkorstjes te eten. Je leert dat lampen geen kleine gevangenisjes voor stukjes van de zon zijn (ja mijn vader maakte me vanalles wijs) en dat het niet helpt om het lampje kapot te maken om de zon vrij te laten ( ). Je leert dat je vader niet de sterkste man op de wereld is en dat hij ook niet het antwoord op álles weet en dat je jufs 'wonderpotje' gewoon een potje purol is.
En op het moment dat ik me echt losmaakte van mijn ouders (of van mijn moeder, mijn vader was al dood toen), toen begon ik in te zien dat mijn moeder (en vader) er net zo goed als ik een potje van maken, maar wat doen, het antwoord op de grote vragen des levens niet weten, fouten maken, je onbedoeld kwetsen, of zelfs soms misschien wel je bedoeld kwetsen.
En ik heb het echt als teleurstellend ervaren dat die magie om me heen kapot viel, maar ik vond het nog teleurstellender om dat 'laatste stukje' te verliezen; dat je ouders een soort superhumans waren die wel een oplossing voor dingen hadden. Dat je uiteindelijk op eigen benen leert staan en dus ziet dat als je niet meer op iemand anders hoeft te leunen, wat de gebreken van diegene zijn.
Daarom ben ik ook zo gek op kinderen. Als ik met kinderen speel dan voel ik die magie weer van nog niet alles weten. Echt, onderwijs was a complete waste on me. I was much happier when I still believed in everything
[...]
Nou ja ik meen het wel. Voor mijn gevoel gaat er in je jeugd telkens een stukje magie kapot.
Als je heel klein bent gooi je elke keer je speelgoed op de grond, en élke keer valt het weer. ÉLKE. KEER. Járen later leer je op school dat dat 'gewoon' de zwaartekracht is. Als je heel heel klein bent ben je bang als mama weggaat, want je snapt niet dat ze weer terugkomt. En toch komt ze steeds weer terug, op magische wijze. Totdat je je realiseert dat dat is hoe het hoort, dat jij thuis blijft en dat je moeder je komt halen, dat zij voor je zorgt en dus komt. Dan kom je erachter dat Sinterklaas niet bestaat, dat de pieten in de Bijenkorf gewoon op elektriciteit werken, dat er geen mannetjes in de tv zitten, dat het geen wonder is dat een bloemetje groeit, maar gewoon natuurwet, dat je nooit een brief van Zweinstein zult krijgen en dat de Dwergjes van Tuijl niet echt bestaan en dat vuurwerk geen sterren in een doosje zijn die terug de lucht in worden geschoten en dat je niet leert fluiten door je broodkorstjes te eten. Je leert dat lampen geen kleine gevangenisjes voor stukjes van de zon zijn (ja mijn vader maakte me vanalles wijs) en dat het niet helpt om het lampje kapot te maken om de zon vrij te laten ( ). Je leert dat je vader niet de sterkste man op de wereld is en dat hij ook niet het antwoord op álles weet en dat je jufs 'wonderpotje' gewoon een potje purol is.
En op het moment dat ik me echt losmaakte van mijn ouders (of van mijn moeder, mijn vader was al dood toen), toen begon ik in te zien dat mijn moeder (en vader) er net zo goed als ik een potje van maken, maar wat doen, het antwoord op de grote vragen des levens niet weten, fouten maken, je onbedoeld kwetsen, of zelfs soms misschien wel je bedoeld kwetsen.
En ik heb het echt als teleurstellend ervaren dat die magie om me heen kapot viel, maar ik vond het nog teleurstellender om dat 'laatste stukje' te verliezen; dat je ouders een soort superhumans waren die wel een oplossing voor dingen hadden. Dat je uiteindelijk op eigen benen leert staan en dus ziet dat als je niet meer op iemand anders hoeft te leunen, wat de gebreken van diegene zijn.
Daarom ben ik ook zo gek op kinderen. Als ik met kinderen speel dan voel ik die magie weer van nog niet alles weten. Echt, onderwijs was a complete waste on me. I was much happier when I still believed in everything
zaterdag 14 november 2015 om 23:40
Al mijn lievelingsboeken zijn ook kinderboeken
Mijn man snapt nooit waarom ik van Disneyfilms hou, van sprookjes, gedichtjes en versjes, nog steeds Het Sleutelkruid lees en nog stééds voor de zesziljoenste keer Harry Potter. Maar die magische fantasiewereld, ik vind het jammer dat ik daar geen onbeperkte toegang meer toe heb. Als ik met kinderen ben kunnen ze me er helemaal in meetrekken en een boek kan dat ook, maar zelf kan ik het niet meer.
En ik kan mijn ouders ook niet meer als meer zien dan gewoon dezelfde sukkelige klungels als ieder ander.
Dus dat zijn de twee grootste teleurstellingen uit mijn leven
Mijn man snapt nooit waarom ik van Disneyfilms hou, van sprookjes, gedichtjes en versjes, nog steeds Het Sleutelkruid lees en nog stééds voor de zesziljoenste keer Harry Potter. Maar die magische fantasiewereld, ik vind het jammer dat ik daar geen onbeperkte toegang meer toe heb. Als ik met kinderen ben kunnen ze me er helemaal in meetrekken en een boek kan dat ook, maar zelf kan ik het niet meer.
En ik kan mijn ouders ook niet meer als meer zien dan gewoon dezelfde sukkelige klungels als ieder ander.
Dus dat zijn de twee grootste teleurstellingen uit mijn leven
zaterdag 14 november 2015 om 23:40
zaterdag 14 november 2015 om 23:40
zaterdag 14 november 2015 om 23:42
quote:Nostraflamoes schreef op 14 november 2015 @ 23:41:
De grootste teleurstelling is toch wel dat je uiteindelijk de pijp uit gaat.
Aan de andere kant kan het ook een opluchting zijn [we zitten immers in 'Psyche '
Maar toch..best teleurstellend.Grappig. Ik vind dat juist een van de grootste GERUSTstellingen uit het leven Het eeuwige leven lijkt me echt afschuwelijk.
De grootste teleurstelling is toch wel dat je uiteindelijk de pijp uit gaat.
Aan de andere kant kan het ook een opluchting zijn [we zitten immers in 'Psyche '
Maar toch..best teleurstellend.Grappig. Ik vind dat juist een van de grootste GERUSTstellingen uit het leven Het eeuwige leven lijkt me echt afschuwelijk.
zaterdag 14 november 2015 om 23:44
quote:lux. schreef op 14 november 2015 @ 23:40:
Al mijn lievelingsboeken zijn ook kinderboeken
Mijn man snapt nooit waarom ik van Disneyfilms hou, van sprookjes, gedichtjes en versjes, nog steeds Het Sleutelkruid lees en nog stééds voor de zesziljoenste keer Harry Potter. Maar die magische fantasiewereld, ik vind het jammer dat ik daar geen onbeperkte toegang meer toe heb. Als ik met kinderen ben kunnen ze me er helemaal in meetrekken en een boek kan dat ook, maar zelf kan ik het niet meer.
En ik kan mijn ouders ook niet meer als meer zien dan gewoon dezelfde sukkelige klungels als ieder ander.
Dus dat zijn de twee grootste teleurstellingen uit mijn leven Dat is wel heel herkenbaar. Ik mis ook echt dat leven als kind. Het zorgeloze. Ik doe m'n best om er zoveel mogelijk van vast te houden. Ik ben dol op Jip & Janneke, ik spaar er alles van. En ik vind Sinterklaas nog steeds magisch en zelfs spannend als ik daar sta bij de intocht. Ik vergeet dan gewoon even dat ik volwassen ben. Ik hoop dat ik dat kinderlijke nooit verlies.
Al mijn lievelingsboeken zijn ook kinderboeken
Mijn man snapt nooit waarom ik van Disneyfilms hou, van sprookjes, gedichtjes en versjes, nog steeds Het Sleutelkruid lees en nog stééds voor de zesziljoenste keer Harry Potter. Maar die magische fantasiewereld, ik vind het jammer dat ik daar geen onbeperkte toegang meer toe heb. Als ik met kinderen ben kunnen ze me er helemaal in meetrekken en een boek kan dat ook, maar zelf kan ik het niet meer.
En ik kan mijn ouders ook niet meer als meer zien dan gewoon dezelfde sukkelige klungels als ieder ander.
Dus dat zijn de twee grootste teleurstellingen uit mijn leven Dat is wel heel herkenbaar. Ik mis ook echt dat leven als kind. Het zorgeloze. Ik doe m'n best om er zoveel mogelijk van vast te houden. Ik ben dol op Jip & Janneke, ik spaar er alles van. En ik vind Sinterklaas nog steeds magisch en zelfs spannend als ik daar sta bij de intocht. Ik vergeet dan gewoon even dat ik volwassen ben. Ik hoop dat ik dat kinderlijke nooit verlies.
zaterdag 14 november 2015 om 23:45
quote:matroesjka_ schreef op 14 november 2015 @ 23:41:
@lux wat jij beschrijft is niet zo herkenbaar voor mij. Ik had vrij vroeg door dat ouders ook fouten maken.
Nou ik wil niet zeggen dat ik tot mijn 21ste dacht dat mijn ouders complete flawless people waren Maar ergens leunde ik tot die tijd nog op ze, een soort vertrouwen in ze, in hun autoriteit ook misschien. En dat ze het konden overnemen als het nodig was, inspringen. En dat kunnen ook ouders niet altijd, heb ik geleerd. En sterker nog, nu wil ik dat niet eens meer. Maar dat vond ik wel teleurstellend. Dat op het moment dat ik mijn ouders het meest nodig had in mijn leven, ze allebei ongelooflijk tekort schoten. Mijn moeder door veel teveel met zichzelf bezig te zijn en mijn vader door dood te gaan.
Toen dacht ik oprecht voor het eerst: uiteindelijk ben je gewoon op jezelf aangewezen.
Ik beschouw het wel als een groot goed dat mijn ouders me tot die tijd wel altijd het gevoel hebben kunnen geven dat ze er altijd voor me zouden zijn, no matter what, en dat als het echt mis zou gaan, dat zij het dan zouden overnemen.
@lux wat jij beschrijft is niet zo herkenbaar voor mij. Ik had vrij vroeg door dat ouders ook fouten maken.
Nou ik wil niet zeggen dat ik tot mijn 21ste dacht dat mijn ouders complete flawless people waren Maar ergens leunde ik tot die tijd nog op ze, een soort vertrouwen in ze, in hun autoriteit ook misschien. En dat ze het konden overnemen als het nodig was, inspringen. En dat kunnen ook ouders niet altijd, heb ik geleerd. En sterker nog, nu wil ik dat niet eens meer. Maar dat vond ik wel teleurstellend. Dat op het moment dat ik mijn ouders het meest nodig had in mijn leven, ze allebei ongelooflijk tekort schoten. Mijn moeder door veel teveel met zichzelf bezig te zijn en mijn vader door dood te gaan.
Toen dacht ik oprecht voor het eerst: uiteindelijk ben je gewoon op jezelf aangewezen.
Ik beschouw het wel als een groot goed dat mijn ouders me tot die tijd wel altijd het gevoel hebben kunnen geven dat ze er altijd voor me zouden zijn, no matter what, en dat als het echt mis zou gaan, dat zij het dan zouden overnemen.
zaterdag 14 november 2015 om 23:47
quote:GateKeeper schreef op 14 november 2015 @ 23:43:
Nou Lux dat is wel een heel zware gedachtengang hoor.
Stel je voor dat je eeuwig zou leven. Het leven heeft geen enkele zin. Je kunt niet sterven van de honger of de dorst, dus je hoeft niet te werken om te overleven. Je kunt gaan studeren, maar waarom zou je? Volgend jaar kan ook nog wel. Of over 100, of 1000. OF een miljoen jaar. Maakt niets uit. Je kunt kinderen krijgen, maar het kan volgend jaar ook nog wel. Je hoeft niets te kiezen, je kunt ALLES doen wat er is. En op een dag, op een dag heb je alles gedaan. Ben je overal geweest, heb je alles gestudeerd, heb je alles geprobeerd... Maar de pijp uitgaan, ho maar.
Brrrrr ik moet er niet aan denken. Tijd maakt het leven de moeite waard. Of liever gezegd, het gebrek eraan.
Nou Lux dat is wel een heel zware gedachtengang hoor.
Stel je voor dat je eeuwig zou leven. Het leven heeft geen enkele zin. Je kunt niet sterven van de honger of de dorst, dus je hoeft niet te werken om te overleven. Je kunt gaan studeren, maar waarom zou je? Volgend jaar kan ook nog wel. Of over 100, of 1000. OF een miljoen jaar. Maakt niets uit. Je kunt kinderen krijgen, maar het kan volgend jaar ook nog wel. Je hoeft niets te kiezen, je kunt ALLES doen wat er is. En op een dag, op een dag heb je alles gedaan. Ben je overal geweest, heb je alles gestudeerd, heb je alles geprobeerd... Maar de pijp uitgaan, ho maar.
Brrrrr ik moet er niet aan denken. Tijd maakt het leven de moeite waard. Of liever gezegd, het gebrek eraan.
zaterdag 14 november 2015 om 23:51
quote:lux. schreef op 14 november 2015 @ 23:47:
[...]
Stel je voor dat je eeuwig zou leven. Het leven heeft geen enkele zin. Je kunt niet sterven van de honger of de dorst, dus je hoeft niet te werken om te overleven. Je kunt gaan studeren, maar waarom zou je? Volgend jaar kan ook nog wel. Of over 100, of 1000. OF een miljoen jaar. Maakt niets uit. Je kunt kinderen krijgen, maar het kan volgend jaar ook nog wel. Je hoeft niets te kiezen, je kunt ALLES doen wat er is. En op een dag, op een dag heb je alles gedaan. Ben je overal geweest, heb je alles gestudeerd, heb je alles geprobeerd... Maar de pijp uitgaan, ho maar.
Brrrrr ik moet er niet aan denken. Tijd maakt het leven de moeite waard. Of liever gezegd, het gebrek eraan.wat heeft dat met de teleurstelling in je ouders te maken? Je bent me even kwijt hoor.
[...]
Stel je voor dat je eeuwig zou leven. Het leven heeft geen enkele zin. Je kunt niet sterven van de honger of de dorst, dus je hoeft niet te werken om te overleven. Je kunt gaan studeren, maar waarom zou je? Volgend jaar kan ook nog wel. Of over 100, of 1000. OF een miljoen jaar. Maakt niets uit. Je kunt kinderen krijgen, maar het kan volgend jaar ook nog wel. Je hoeft niets te kiezen, je kunt ALLES doen wat er is. En op een dag, op een dag heb je alles gedaan. Ben je overal geweest, heb je alles gestudeerd, heb je alles geprobeerd... Maar de pijp uitgaan, ho maar.
Brrrrr ik moet er niet aan denken. Tijd maakt het leven de moeite waard. Of liever gezegd, het gebrek eraan.wat heeft dat met de teleurstelling in je ouders te maken? Je bent me even kwijt hoor.
zaterdag 14 november 2015 om 23:54
quote:Nostraflamoes schreef op 14 november 2015 @ 23:41:
De grootste teleurstelling is toch wel dat je uiteindelijk de pijp uit gaat.
Aan de andere kant kan het ook een opluchting zijn [we zitten immers in 'Psyche '
Maar toch..best teleurstellend.
Helemaal mee eens. En net als Lux, dat je erachter komt dat je uiteindelijk toch op jezelf aangewezen bent. Ook de onverdraagzaamheid vind ik een goeie, dat mensen het hier zo verkloten op aarde. En dat mijn kinderen daar helaas ook ooit achter zullen komen...
Wat mijzelf betreft, de diagnose pdd-NOS bij mijn zoontje, was toch ook een behoorlijke domper. Het besef dat hij niet het leven zal kunnen leiden, wat wij voor hem in gedachten hadden.
De grootste teleurstelling is toch wel dat je uiteindelijk de pijp uit gaat.
Aan de andere kant kan het ook een opluchting zijn [we zitten immers in 'Psyche '
Maar toch..best teleurstellend.
Helemaal mee eens. En net als Lux, dat je erachter komt dat je uiteindelijk toch op jezelf aangewezen bent. Ook de onverdraagzaamheid vind ik een goeie, dat mensen het hier zo verkloten op aarde. En dat mijn kinderen daar helaas ook ooit achter zullen komen...
Wat mijzelf betreft, de diagnose pdd-NOS bij mijn zoontje, was toch ook een behoorlijke domper. Het besef dat hij niet het leven zal kunnen leiden, wat wij voor hem in gedachten hadden.
