Psyche
alle pijlers
Je grootste teleurstelling...
zaterdag 14 november 2015 om 23:15
Ik zit alleen thuis, niks leuks op tv en dus open ik dit topic uit verveling.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
zaterdag 14 november 2015 om 23:55
quote:Krullevaer schreef op 14 november 2015 @ 23:44:
[...]
Dat is wel heel herkenbaar. Ik mis ook echt dat leven als kind. Het zorgeloze. Ik doe m'n best om er zoveel mogelijk van vast te houden. Ik ben dol op Jip & Janneke, ik spaar er alles van. En ik vind Sinterklaas nog steeds magisch en zelfs spannend als ik daar sta bij de intocht. Ik vergeet dan gewoon even dat ik volwassen ben. Ik hoop dat ik dat kinderlijke nooit verlies.
Erg hè
Ik lees mijn man voor uit Ziezo, tot zijn grote ergernis. En ik zit dan te schateren van het lachen en hij vindt het niks. Op vakantie en Zweden MOEST EN ZOU ik naar Junibacken, het Astrid Lindgrenmuseum, en ik vond het geweldig. De Efteling vind ik geweldig, en ik maak soms voor mezelf een 'paddestoel' of een 'toverappel'. Mijn ouders aten vroeger wel eens paddestoelen en dan kregen wij een hele bijzondere ik geloofde echt dat het een paddestoel was. Ze maakten een hardgekookt ei met een halve uitgeholde tomaat erop en dan mayonaise-stippen, terwijl zij aan de portobello's ofzo zaten En soms eet ik dat, omdat ik zo happy word van de 'champignon'. En een toverappel vond ik ook geweldig, dan haal je het klokhuis eruit met een appelboor en snij je er een zigzaglijntje door in het midden. En dan lijkt het of hij nog helemaal heel is, en als je hem open maakt heb je een super mooi patroon.
En daar kan ik dus oprecht zo van genieten Ik kan echt niet wachten tot ik kinderen krijg, dan geef ik ze elke dag een toverappel mee naar school.
Oh en ik heb nog steeds mijn knuffels en ik zou er serieus kapot van zijn als ze iets zou 'overkomen'.
En mijn vader vertelde altijd verhalen. Van broodkorstjes leerde je fluiten, in lampen zaten stukjes van de zon, vuurwerk was een doosje sterren dat opgesloten zaten, een vlammetje was een klein mannetje met haar van vuur, maar het mannetje was zooooo klein dat het een zwart streepje leek (de lont), dus je moest er heeeeeeeeel voorzichtig mee zijn en uit de buurt blijven, anders deed je hem pijn. Mijn vader praatte 'honds' en 'kats' en 'paards' en 'vis' en 'olifants' en stond dan uren te tetteren tegen zo'n olifant in de dierentuin en beweerde dan dat de olifant hem verteld had dat ie jaloers was op mijn strik in mijn haar.
Mijn vader was geweldig maar wat mís ik het dat je dat allemaal gewoon voor waar aan kon nemen.
[...]
Dat is wel heel herkenbaar. Ik mis ook echt dat leven als kind. Het zorgeloze. Ik doe m'n best om er zoveel mogelijk van vast te houden. Ik ben dol op Jip & Janneke, ik spaar er alles van. En ik vind Sinterklaas nog steeds magisch en zelfs spannend als ik daar sta bij de intocht. Ik vergeet dan gewoon even dat ik volwassen ben. Ik hoop dat ik dat kinderlijke nooit verlies.
Erg hè
Ik lees mijn man voor uit Ziezo, tot zijn grote ergernis. En ik zit dan te schateren van het lachen en hij vindt het niks. Op vakantie en Zweden MOEST EN ZOU ik naar Junibacken, het Astrid Lindgrenmuseum, en ik vond het geweldig. De Efteling vind ik geweldig, en ik maak soms voor mezelf een 'paddestoel' of een 'toverappel'. Mijn ouders aten vroeger wel eens paddestoelen en dan kregen wij een hele bijzondere ik geloofde echt dat het een paddestoel was. Ze maakten een hardgekookt ei met een halve uitgeholde tomaat erop en dan mayonaise-stippen, terwijl zij aan de portobello's ofzo zaten En soms eet ik dat, omdat ik zo happy word van de 'champignon'. En een toverappel vond ik ook geweldig, dan haal je het klokhuis eruit met een appelboor en snij je er een zigzaglijntje door in het midden. En dan lijkt het of hij nog helemaal heel is, en als je hem open maakt heb je een super mooi patroon.
En daar kan ik dus oprecht zo van genieten Ik kan echt niet wachten tot ik kinderen krijg, dan geef ik ze elke dag een toverappel mee naar school.
Oh en ik heb nog steeds mijn knuffels en ik zou er serieus kapot van zijn als ze iets zou 'overkomen'.
En mijn vader vertelde altijd verhalen. Van broodkorstjes leerde je fluiten, in lampen zaten stukjes van de zon, vuurwerk was een doosje sterren dat opgesloten zaten, een vlammetje was een klein mannetje met haar van vuur, maar het mannetje was zooooo klein dat het een zwart streepje leek (de lont), dus je moest er heeeeeeeeel voorzichtig mee zijn en uit de buurt blijven, anders deed je hem pijn. Mijn vader praatte 'honds' en 'kats' en 'paards' en 'vis' en 'olifants' en stond dan uren te tetteren tegen zo'n olifant in de dierentuin en beweerde dan dat de olifant hem verteld had dat ie jaloers was op mijn strik in mijn haar.
Mijn vader was geweldig maar wat mís ik het dat je dat allemaal gewoon voor waar aan kon nemen.
zaterdag 14 november 2015 om 23:57
zaterdag 14 november 2015 om 23:59
quote:matroesjka_ schreef op 14 november 2015 @ 23:56:
Oh ik zie dat eeuwige leven verhaal juist andersom. Door het eeuwige leven te hebben kun je juist ZO VEEL doen. Omdat je geen prioriteiten hoeft te stellen, en dus tijd hebt voor alles waar je van droomt.Ja maar wat heeft het allemaal voor zin. Morgen kan het ook nog wel. Of overmorgen. Tot in de eeuwigheid. Nogmaals: brrrrr.
Oh ik zie dat eeuwige leven verhaal juist andersom. Door het eeuwige leven te hebben kun je juist ZO VEEL doen. Omdat je geen prioriteiten hoeft te stellen, en dus tijd hebt voor alles waar je van droomt.Ja maar wat heeft het allemaal voor zin. Morgen kan het ook nog wel. Of overmorgen. Tot in de eeuwigheid. Nogmaals: brrrrr.
zondag 15 november 2015 om 00:01
De grootste teleurstelling tot nu toe is denk ik de echo van enkele weken geleden. Ons (eerste) kindje blijkt een lichamelijke afwijking te hebben waarvoor het met een paar maanden voor het eerst geopereerd zal moeten worden. En er gaan gedurende de jeugd meer operaties volgen. Niets levenbedreigends, maar dit hadden we niet voor ons kindje gehoopt.
zondag 15 november 2015 om 00:02
quote:despie schreef op 15 november 2015 @ 00:01:
De grootste teleurstelling tot nu toe is denk ik de echo van enkele weken geleden. Ons (eerste) kindje blijkt een lichamelijke afwijking te hebben waarvoor het met een paar maanden voor het eerst geopereerd zal moeten worden. En er gaan gedurende de jeugd meer operaties volgen. Niets levenbedreigends, maar dit hadden we niet voor ons kindje gehoopt.
De grootste teleurstelling tot nu toe is denk ik de echo van enkele weken geleden. Ons (eerste) kindje blijkt een lichamelijke afwijking te hebben waarvoor het met een paar maanden voor het eerst geopereerd zal moeten worden. En er gaan gedurende de jeugd meer operaties volgen. Niets levenbedreigends, maar dit hadden we niet voor ons kindje gehoopt.
zondag 15 november 2015 om 00:02
Ik herken het wel, Lux, wat die ouders betreft. Ooit keek je tegen hen op, die ouders.
Nu ben ik ze al zo voorbij gegroeid. Moeder leeft niet meer maar mijn vader was heel intelligent en zeer belezen. Debatten over van alles waren vroeger tussen ons ontzettend leuk, daar leerde ik van en ik keek erg tegen hem op. Zo slim ben ik zelf niet namelijk. Hij gaf me boeken of leestips mee, nam me mee naar een debat of belde me als er toevallig een artikel/column over ons laatste discussie onderwerp in een krant stond. Hij leerde me schaken, leerde me literatuur liefhebben, leerde me verder kijken dan gebruikelijk/makkelijk is.
Al zeker 10 jaar merk ik dat hij hierin stil staat en ik hem voorbij ga. Zal zijn leeftijd zijn en vooral dát vind ik vooral teleurstellend.
Dat je zeker niet ouder en dus wijzer wordt. Eerder ouder en dommer. Tot het zorgbehoevende aan toe.
Nu ben ik ze al zo voorbij gegroeid. Moeder leeft niet meer maar mijn vader was heel intelligent en zeer belezen. Debatten over van alles waren vroeger tussen ons ontzettend leuk, daar leerde ik van en ik keek erg tegen hem op. Zo slim ben ik zelf niet namelijk. Hij gaf me boeken of leestips mee, nam me mee naar een debat of belde me als er toevallig een artikel/column over ons laatste discussie onderwerp in een krant stond. Hij leerde me schaken, leerde me literatuur liefhebben, leerde me verder kijken dan gebruikelijk/makkelijk is.
Al zeker 10 jaar merk ik dat hij hierin stil staat en ik hem voorbij ga. Zal zijn leeftijd zijn en vooral dát vind ik vooral teleurstellend.
Dat je zeker niet ouder en dus wijzer wordt. Eerder ouder en dommer. Tot het zorgbehoevende aan toe.
zondag 15 november 2015 om 00:03
quote:lux. schreef op 14 november 2015 @ 23:57:
[...]
Oh ik dacht dat je het zwaar vond dat ik het een geruststellend idee vond dat we dood gaan Maar wat vond je dan precies zwaar aan mijn gedachtengang?Nou ja dat je teleurgesteld bent dat je ouders ook maar mensen zijn en dat je t uiteindelijk op jezelf bent aangewezen. Heb je moeite met het volwassen zijn?
[...]
Oh ik dacht dat je het zwaar vond dat ik het een geruststellend idee vond dat we dood gaan Maar wat vond je dan precies zwaar aan mijn gedachtengang?Nou ja dat je teleurgesteld bent dat je ouders ook maar mensen zijn en dat je t uiteindelijk op jezelf bent aangewezen. Heb je moeite met het volwassen zijn?
zondag 15 november 2015 om 00:03
quote:matroesjka_ schreef op 15 november 2015 @ 00:00:
[...]
Moet het zin hebben dan? En ja, het kan dan morgen ook. Maar het kan ook vandaag!Nee niet zin hebben in de zin van 'zin aan het bestaan geven', maar je gaat je toch kapot vervelen op een gegeven moment. En op een dag is er niks meer te doen, dan moet je weer opnieuw beginnen. Een eindeloze cyclus van oneindige mogelijkheden. Yaikes.
[...]
Moet het zin hebben dan? En ja, het kan dan morgen ook. Maar het kan ook vandaag!Nee niet zin hebben in de zin van 'zin aan het bestaan geven', maar je gaat je toch kapot vervelen op een gegeven moment. En op een dag is er niks meer te doen, dan moet je weer opnieuw beginnen. Een eindeloze cyclus van oneindige mogelijkheden. Yaikes.
zondag 15 november 2015 om 00:07
quote:GateKeeper schreef op 15 november 2015 @ 00:03:
[...]
Nou ja dat je teleurgesteld bent dat je ouders ook maar mensen zijn en dat je t uiteindelijk op jezelf bent aangewezen. Heb je moeite met het volwassen zijn?
Huh? Nee hoor. Maar als ik moet bedenken wat een van de meest ontredderde momenten van mijn leven was, een van de momenten dat ik me echt in de steek gelaten heb gevoeld, dan was dat op het moment dat ik voor het eerst niks aan mijn ouders had.
Over al die sprookjesdingen en andere magische dingen maak ik een beetje een grapje, ik vind het gewoon jammer dat er zo weinig ruimte is voor fantasie in de meeste aardse, volwassen geesten. Fantasie geeft het leven sjeu, vind ik.
[...]
Nou ja dat je teleurgesteld bent dat je ouders ook maar mensen zijn en dat je t uiteindelijk op jezelf bent aangewezen. Heb je moeite met het volwassen zijn?
Huh? Nee hoor. Maar als ik moet bedenken wat een van de meest ontredderde momenten van mijn leven was, een van de momenten dat ik me echt in de steek gelaten heb gevoeld, dan was dat op het moment dat ik voor het eerst niks aan mijn ouders had.
Over al die sprookjesdingen en andere magische dingen maak ik een beetje een grapje, ik vind het gewoon jammer dat er zo weinig ruimte is voor fantasie in de meeste aardse, volwassen geesten. Fantasie geeft het leven sjeu, vind ik.
zondag 15 november 2015 om 00:08
quote:matroesjka_ schreef op 15 november 2015 @ 00:05:
Nouja, eeuwig is misschien wat overdreven. Maar ik denk dat ik me echt wel 300 jaar zou kunnen vermaken!Ja, 300. Dat is toch niet eeuwig? 300 jaar zou ik me ook nog kunnen vermaken. Mits ik het grootste deel van dat leven als 25-40-jarige mag doorbrengen, at the top of your energy
Nouja, eeuwig is misschien wat overdreven. Maar ik denk dat ik me echt wel 300 jaar zou kunnen vermaken!Ja, 300. Dat is toch niet eeuwig? 300 jaar zou ik me ook nog kunnen vermaken. Mits ik het grootste deel van dat leven als 25-40-jarige mag doorbrengen, at the top of your energy
zondag 15 november 2015 om 00:10
quote:lux. schreef op 15 november 2015 @ 00:07:
[...]
Huh? Nee hoor. Maar als ik moet bedenken wat een van de meest ontredderde momenten van mijn leven was, een van de momenten dat ik me echt in de steek gelaten heb gevoeld, dan was dat op het moment dat ik voor het eerst niks aan mijn ouders had. ja dat doet zeer, dat snap ik wel.
[...]
Huh? Nee hoor. Maar als ik moet bedenken wat een van de meest ontredderde momenten van mijn leven was, een van de momenten dat ik me echt in de steek gelaten heb gevoeld, dan was dat op het moment dat ik voor het eerst niks aan mijn ouders had. ja dat doet zeer, dat snap ik wel.
zondag 15 november 2015 om 00:10
quote:lux. schreef op 15 november 2015 @ 00:08:
[...]
Ja, 300. Dat is toch niet eeuwig? 300 jaar zou ik me ook nog kunnen vermaken. Mits ik het grootste deel van dat leven als 25-40-jarige mag doorbrengen, at the top of your energy 500 of 600 jaar ook nog wel. Ik kan gewoon ZO veel dingen bedenken die leuk, goed en interessant zijn om te doen. En dat dan gewoon kunnen doen omdat je niet met een soort van klok zit die je beperkt in je leven. Maar dus gewoon alle tijd nog hebben om die dingen op een ander moment te doen.
[...]
Ja, 300. Dat is toch niet eeuwig? 300 jaar zou ik me ook nog kunnen vermaken. Mits ik het grootste deel van dat leven als 25-40-jarige mag doorbrengen, at the top of your energy 500 of 600 jaar ook nog wel. Ik kan gewoon ZO veel dingen bedenken die leuk, goed en interessant zijn om te doen. En dat dan gewoon kunnen doen omdat je niet met een soort van klok zit die je beperkt in je leven. Maar dus gewoon alle tijd nog hebben om die dingen op een ander moment te doen.
zondag 15 november 2015 om 00:10
zondag 15 november 2015 om 00:12
Dat mijn leven exact zo is gelopen zoals ik het niet heb gewild. Had het allemaal zo anders voor me gezien toen ik jong was.
En heel raar, zit op fb eens te spieken en allemaal mensen die ik heb gekend zijn massaal getrouwd en hebben kinderen. Ook al ben ik bewust kindvrij, het voelt ergens alsof ik toch heb gefaald. Heel raar gevoel, kan het ook niet zo goed uitleggen.
En heel raar, zit op fb eens te spieken en allemaal mensen die ik heb gekend zijn massaal getrouwd en hebben kinderen. Ook al ben ik bewust kindvrij, het voelt ergens alsof ik toch heb gefaald. Heel raar gevoel, kan het ook niet zo goed uitleggen.
zondag 15 november 2015 om 00:15
quote:Bambi schreef op 15 november 2015 @ 00:02:
Ik herken het wel, Lux, wat die ouders betreft. Ooit keek je tegen hen op, die ouders.
Nu ben ik ze al zo voorbij gegroeid. Moeder leeft niet meer maar mijn vader was heel intelligent en zeer belezen. Debatten over van alles waren vroeger tussen ons ontzettend leuk, daar leerde ik van en ik keek erg tegen hem op. Zo slim ben ik zelf niet namelijk. Hij gaf me boeken of leestips mee, nam me mee naar een debat of belde me als er toevallig een artikel/column over ons laatste discussie onderwerp in een krant stond. Hij leerde me schaken, leerde me literatuur liefhebben, leerde me verder kijken dan gebruikelijk/makkelijk is.
Al zeker 10 jaar merk ik dat hij hierin stil staat en ik hem voorbij ga. Zal zijn leeftijd zijn en vooral dát vind ik vooral teleurstellend.
Dat je zeker niet ouder en dus wijzer wordt. Eerder ouder en dommer. Tot het zorgbehoevende aan toe.
Ja echt exáct dit dus. Mijn moeder weet het niet meer beter dan ik, ze snapt niet meer méér van het leven, zij is ook gevormd door het leven en door haar ervaringen, zij is ook maar gewoon... wie ze is.
En ze is een lief mens, ze bedoelt het allemaal hartstikke goed en na een periode waarin ik het daar heeeeeel moeilijk mee heb gehad kan ik zeggen: ze is misschien maar een mens, maar wel MIJN mens. Moeder. Je snapt wat ik bedoel.
Maar dat gevoel van tegen je ouders opkijken, dat krijg ik nooit meer terug vrees ik. En voor mij is dat echt het laatste stukje van mijn jeugd geweest, het laatste stukje onvolwassen zijn.
En hoewel ik het volwassen leven prima vind, werd de scheiding tussen jeugd en volwassenheid bij mij ook gekenmerkt door de dood van mijn vader, dus dat zal maken dat ik het wellicht wat zwaarder opneem dan de gemiddelde adolescent dat heeft gedaan toen hij/zij die drempel overging. Die zal zich er misschien wel minder bewust van zijn zelfs. En heel eerlijk gezegd denk ik ook dat er een heleboel mensen zijn die pas jaaaaaaaaaaaaaaaaaren verder dan ik, in hun 30s of 40s niet meer tegen hun ouders opkijken. Tenminste, een oudere vriendin van mij (halverwege de 40) vertelde me dat ze een aantal jaren geleden precies hetzelfde heeft doorgemaakt en dat ze het jammer vond dat ik daar al op zo'n jonge leeftijd was achtergekomen
Ik herken het wel, Lux, wat die ouders betreft. Ooit keek je tegen hen op, die ouders.
Nu ben ik ze al zo voorbij gegroeid. Moeder leeft niet meer maar mijn vader was heel intelligent en zeer belezen. Debatten over van alles waren vroeger tussen ons ontzettend leuk, daar leerde ik van en ik keek erg tegen hem op. Zo slim ben ik zelf niet namelijk. Hij gaf me boeken of leestips mee, nam me mee naar een debat of belde me als er toevallig een artikel/column over ons laatste discussie onderwerp in een krant stond. Hij leerde me schaken, leerde me literatuur liefhebben, leerde me verder kijken dan gebruikelijk/makkelijk is.
Al zeker 10 jaar merk ik dat hij hierin stil staat en ik hem voorbij ga. Zal zijn leeftijd zijn en vooral dát vind ik vooral teleurstellend.
Dat je zeker niet ouder en dus wijzer wordt. Eerder ouder en dommer. Tot het zorgbehoevende aan toe.
Ja echt exáct dit dus. Mijn moeder weet het niet meer beter dan ik, ze snapt niet meer méér van het leven, zij is ook gevormd door het leven en door haar ervaringen, zij is ook maar gewoon... wie ze is.
En ze is een lief mens, ze bedoelt het allemaal hartstikke goed en na een periode waarin ik het daar heeeeeel moeilijk mee heb gehad kan ik zeggen: ze is misschien maar een mens, maar wel MIJN mens. Moeder. Je snapt wat ik bedoel.
Maar dat gevoel van tegen je ouders opkijken, dat krijg ik nooit meer terug vrees ik. En voor mij is dat echt het laatste stukje van mijn jeugd geweest, het laatste stukje onvolwassen zijn.
En hoewel ik het volwassen leven prima vind, werd de scheiding tussen jeugd en volwassenheid bij mij ook gekenmerkt door de dood van mijn vader, dus dat zal maken dat ik het wellicht wat zwaarder opneem dan de gemiddelde adolescent dat heeft gedaan toen hij/zij die drempel overging. Die zal zich er misschien wel minder bewust van zijn zelfs. En heel eerlijk gezegd denk ik ook dat er een heleboel mensen zijn die pas jaaaaaaaaaaaaaaaaaren verder dan ik, in hun 30s of 40s niet meer tegen hun ouders opkijken. Tenminste, een oudere vriendin van mij (halverwege de 40) vertelde me dat ze een aantal jaren geleden precies hetzelfde heeft doorgemaakt en dat ze het jammer vond dat ik daar al op zo'n jonge leeftijd was achtergekomen
zondag 15 november 2015 om 00:15
quote:blue_lagoon schreef op 15 november 2015 @ 00:12:
Dat mijn leven exact zo is gelopen zoals ik het niet heb gewild. Had het allemaal zo anders voor me gezien toen ik jong was.
En heel raar, zit op fb eens te spieken en allemaal mensen die ik heb gekend zijn massaal getrouwd en hebben kinderen. Ook al ben ik bewust kindvrij, het voelt ergens alsof ik toch heb gefaald. Heel raar gevoel, kan het ook niet zo goed uitleggen.Heel stom: maar je kunt niet alles hebben (tenzij je het eeuwige leven hebt ). Andersom ben ik wel getrouwd, met een hele leuke man, op zoek naar een koophuis, kinderwens etc. En soms kijk ik juist weer naar vrienden die spannende levens over de hele wereld hebben. Gewoon hun spullen pakken en 4000 km verderop gaan wonen. En dan voel ik me ook een beetje gefaald Maar like i said, je kunt niet alles hebben.
Dat mijn leven exact zo is gelopen zoals ik het niet heb gewild. Had het allemaal zo anders voor me gezien toen ik jong was.
En heel raar, zit op fb eens te spieken en allemaal mensen die ik heb gekend zijn massaal getrouwd en hebben kinderen. Ook al ben ik bewust kindvrij, het voelt ergens alsof ik toch heb gefaald. Heel raar gevoel, kan het ook niet zo goed uitleggen.Heel stom: maar je kunt niet alles hebben (tenzij je het eeuwige leven hebt ). Andersom ben ik wel getrouwd, met een hele leuke man, op zoek naar een koophuis, kinderwens etc. En soms kijk ik juist weer naar vrienden die spannende levens over de hele wereld hebben. Gewoon hun spullen pakken en 4000 km verderop gaan wonen. En dan voel ik me ook een beetje gefaald Maar like i said, je kunt niet alles hebben.
