Psyche
alle pijlers
Je grootste teleurstelling...
zaterdag 14 november 2015 om 23:15
Ik zit alleen thuis, niks leuks op tv en dus open ik dit topic uit verveling.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
zaterdag 2 september 2017 om 17:35
Eigenlijk dingen die vaker in dit topic genoemd worden:
-Dat mijn leven heel anders is dan ik vroeger dacht of hoopte dat het zou zijn.
-Dat juist schreeuwers of nemers vaak de meeste steun krijgen.
-Het niet bestaan van Sinterklaas.
-Dat je al heel snel uit het hart van veel mensen bent, zodra je uit het oog bent.
Ik heb allang geleerd geen verwachtingen meer te hebben, en dat scheelt al een heleboel.
-Dat mijn leven heel anders is dan ik vroeger dacht of hoopte dat het zou zijn.
-Dat juist schreeuwers of nemers vaak de meeste steun krijgen.
-Het niet bestaan van Sinterklaas.
-Dat je al heel snel uit het hart van veel mensen bent, zodra je uit het oog bent.
Ik heb allang geleerd geen verwachtingen meer te hebben, en dat scheelt al een heleboel.
zaterdag 2 september 2017 om 17:48
Ik was er als kind echt van overtuigd dat ik alles kon, als ik het maar graag genoeg wilde en er er voor werkte.
Tot aan mijn 18e is voor mijn gevoel ook eigenlijk alles komen aanwaaien, pas toen ik ging studeren spatte die bubbel uiteen. Het grootste gevolg/teleurstelling hiervan is toch wel dat ik een diploma heb waarvan ik het idee heb dat ik het niet waard ben.
Wat ook een grote teleurstelling was, is dat mensen kunnen overlijden, voordat ze oud en bejaard zijn. Denk dat dat toch wel de grootste teleurstelling is geweest toen ik dat in de praktijk ervaren heb, al wist ik natuurlijk wel dat het kon, het was het laatste waar ik ooit rekening mee gehouden heb.
Tot aan mijn 18e is voor mijn gevoel ook eigenlijk alles komen aanwaaien, pas toen ik ging studeren spatte die bubbel uiteen. Het grootste gevolg/teleurstelling hiervan is toch wel dat ik een diploma heb waarvan ik het idee heb dat ik het niet waard ben.
Wat ook een grote teleurstelling was, is dat mensen kunnen overlijden, voordat ze oud en bejaard zijn. Denk dat dat toch wel de grootste teleurstelling is geweest toen ik dat in de praktijk ervaren heb, al wist ik natuurlijk wel dat het kon, het was het laatste waar ik ooit rekening mee gehouden heb.
zaterdag 2 september 2017 om 18:18
Een recente grote teleurstelling is een stukgelopen vriendschap met een collega. Ik was 2 jaar bevriend met haar. We hadden een aantal raakpunten qua interesses, hebben beiden ASS, een pestverleden en weinig vrienden. We deden soms ook uitjes wat altijd erg gezellig was. Tot we ruzie kregen via de mail. Ze verwachtte ineens dat ik een paar belangrijke dingen voor mij ging laten schieten voor haar. Dat deed ik niet en toen voelde ze zich diep gekwetst en afgewezen door mij. Ze ging hierover steeds boze mails sturen. Als ik een reactie gaf werd ze alleen maar bozer. Alles lag aan mij. Ze deed aannames die ik niet gezegd of gedaan had. Op den duur ging ze er ook collega's in betrekken. Zeggen dat die aan haar kant stonden en ze mij ook erg fout vonden. Zo ver gaan om je gelijk te krijgen. Dan ben je echt ziek in mijn ogen. Ik ben met de baas gaan praten, want ik zag het uit de hand lopen. Ze laat me nu met rust en we zoeken beiden geen contact. Dubbel gevoel. Aan de ene kant vind ik het jammer dat het zo gelopen is. Het was leuk tot dan. Maar nu ik haar ware aard ken ben ik blij dat het geen vriendin meer is. Ik kreeg de indruk dat ze nr. 1 wilde zijn voor me.
hondenmens wijzigde dit bericht op 02-09-2017 23:00
46.59% gewijzigd
zaterdag 2 september 2017 om 18:26
Mijn grootste teleurstelling is dat ik nooit herinneringen kan bespreken met mijn moeder. Ze is 10 jaar geleden overleden en daarvoor was ze zo verschrikkelijk ziek dat ze alleen kon praten via een spraakcomputer. Haar motoriek was ook aangetast dus de laatste jaren was het enkel ja of nee. Mijn schoonouders halen soms herinneringen op en ik vind het vreselijk jammer dat ik dat niet kan.
Ik heb het aan mijn vader gevraagd, maar zijn antwoord is steevast tja dat regelde je moeder dat weet ik niet hoor.
Ik heb het aan mijn vader gevraagd, maar zijn antwoord is steevast tja dat regelde je moeder dat weet ik niet hoor.
zaterdag 2 september 2017 om 19:58
Bijzonder om mijn eigen reactie van 15 november 2015 nu weer terug te lezen. Over de echo die we net gehad hadden. Had ik toen maar geweten wat we nu weten. Nog steeds hadden we natuurlijk liever niet gehad dat dochterlief nu al twee operaties achter de rug heeft. Maar had ik maar geweten dat ik vanaf de eerste seconde verliefd op haar koppie zou zijn, dat zij de mooiste is. Wat een verdriet zou dat hebben gescheeld!
Edit: en blij dat ze het überhaupt heel goed doet ondanks haar aandoening. Ze is sowieso een vrolijke bikkel, een heerlijk meisje.
Edit: en blij dat ze het überhaupt heel goed doet ondanks haar aandoening. Ze is sowieso een vrolijke bikkel, een heerlijk meisje.
