Psyche
alle pijlers
Je grootste teleurstelling...
zaterdag 14 november 2015 om 23:15
Ik zit alleen thuis, niks leuks op tv en dus open ik dit topic uit verveling.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
Wat is jouw grootste teleurstelling tot nu toe geweest in het leven?
TO traps af: het besef dat ook mensen die het prima voor elkaar hebben diep ongelukkig kunnen zijn omdat ze psychisch niet in orde zijn. Gelukkig bij mij zelf niet aan de orde. Maar ik ben (en nu nog eigenlijk) altijd iemand geweest die rationeel naar dingen probeert te kijken en probeert te relativeren. En ik vind het dus lastig dat geliefden van mij in mijn ogen een mooi leven hebben, en daar totaal niet van kunnen genieten. En ergens de angst dat ik die rationaliteit van mezelf op een dag zou kunnen verliezen.
zondag 15 november 2015 om 10:30
quote:apiejapie schreef op 15 november 2015 @ 07:48:
[...]
Prachtig hoe jij in het leven staat en stond. Leuk wat je je nog herinnert over je vader, erg waardevol!
Wat lief dankje! Ik kan ook niet wachten om mijn kinderen vanalles wijs te gaan maken, haha!
Wat heftig dat jij als kind zo alles achter hebt moeten laten. Hoe kwam dat?
[...]
Prachtig hoe jij in het leven staat en stond. Leuk wat je je nog herinnert over je vader, erg waardevol!
Wat lief dankje! Ik kan ook niet wachten om mijn kinderen vanalles wijs te gaan maken, haha!
Wat heftig dat jij als kind zo alles achter hebt moeten laten. Hoe kwam dat?
zondag 15 november 2015 om 10:31
quote:BWitched schreef op 15 november 2015 @ 10:03:
Dat een goede en dierbare vriend mij, na meer dan 25 jaar bijzondere vriendschap, zonder enige aankondiging vooraf volledig uit zijn leven heeft gebannen. Ik vermoed omdat zijn nieuwe vriendin dat heeft geëist. Maar zeker weten doe ik het niet, hij heeft me overal geblokkeerd.
Dat hij kiest voor zijn grote liefde, en dat dat blijkbaar niet samen gaat met mij, kan ik wel begrijpen. Maar dat hij niet het fatsoen heeft om dat even te melden valt me zwaar tegen. Toch niet zo goed bevriend als ik dacht, denk ik.Oh wat erg
Dat een goede en dierbare vriend mij, na meer dan 25 jaar bijzondere vriendschap, zonder enige aankondiging vooraf volledig uit zijn leven heeft gebannen. Ik vermoed omdat zijn nieuwe vriendin dat heeft geëist. Maar zeker weten doe ik het niet, hij heeft me overal geblokkeerd.
Dat hij kiest voor zijn grote liefde, en dat dat blijkbaar niet samen gaat met mij, kan ik wel begrijpen. Maar dat hij niet het fatsoen heeft om dat even te melden valt me zwaar tegen. Toch niet zo goed bevriend als ik dacht, denk ik.Oh wat erg
zondag 15 november 2015 om 10:33
quote:Aztec schreef op 15 november 2015 @ 09:04:
Mijn grootste teleurstelling is mijn moeder. Een beetje zoals Lux op de eerste pagina beschrijft: Leunen op je ouders tot je volwassen genoeg bent enz. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik in mijn puberteit zat. Het was een goede beslissing, maar ongeveer vanaf 5 jaar na de scheiding veranderde mijn moeder van een sterke vrouw naar steeds meer een oude, zure vrouw.
In de tijd an de scheiding, kwam scheiden amper voor en daar was veel moed en kracht voor nodig. Ik vind het echt enorm knap hoe mijn moeder toen de dingen heeft aangepakt. Ze moest helemaal van 0 af beginnen.
En toch is ze in de jaren steeds vreemder geworden: ze neemt totaal geen initiatief meer, ze komt bijvoorbeeld niet meer op visite bij ons, zelfs fatsoen is soms ver te zoeken.
Het ergste vind ik dat ze op alle kleinkinderen heeft gepast, behalve op mijn dochter. Haar argument: Jullie hebben de opvang zo goed geregeld, dus dan hoef ik niet op te passen. Ik zou het prima vinden dat ze vindt dat ze er te oud voor is geworden, maar ondertussen past ze nog wel op op andere kleinkinderen.Hè wat naar, Aztec. Gemeen gewoon eigenlijk, van je moeder.
Mijn grootste teleurstelling is mijn moeder. Een beetje zoals Lux op de eerste pagina beschrijft: Leunen op je ouders tot je volwassen genoeg bent enz. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik in mijn puberteit zat. Het was een goede beslissing, maar ongeveer vanaf 5 jaar na de scheiding veranderde mijn moeder van een sterke vrouw naar steeds meer een oude, zure vrouw.
In de tijd an de scheiding, kwam scheiden amper voor en daar was veel moed en kracht voor nodig. Ik vind het echt enorm knap hoe mijn moeder toen de dingen heeft aangepakt. Ze moest helemaal van 0 af beginnen.
En toch is ze in de jaren steeds vreemder geworden: ze neemt totaal geen initiatief meer, ze komt bijvoorbeeld niet meer op visite bij ons, zelfs fatsoen is soms ver te zoeken.
Het ergste vind ik dat ze op alle kleinkinderen heeft gepast, behalve op mijn dochter. Haar argument: Jullie hebben de opvang zo goed geregeld, dus dan hoef ik niet op te passen. Ik zou het prima vinden dat ze vindt dat ze er te oud voor is geworden, maar ondertussen past ze nog wel op op andere kleinkinderen.Hè wat naar, Aztec. Gemeen gewoon eigenlijk, van je moeder.
zondag 15 november 2015 om 10:35
quote:alliehamilton schreef op 15 november 2015 @ 08:29:
Mijn grootste teleurstelling is dat houden van niet voor iedereen het zelfs is. Met als gevolg dat mensen die zeggen heel veel van je te houden, je compleet kapot maken.Hoewel ik het treurig vind dat jou dit is overkomen, vind ik het ook opvallend, want ik herken het helemaal niet. Ik heb juist het gevoel dat ik mensen het beste begrijp op het gebied van houden van, om dat we daarin allemaal hetzelfde zijn.
Mijn grootste teleurstelling is dat houden van niet voor iedereen het zelfs is. Met als gevolg dat mensen die zeggen heel veel van je te houden, je compleet kapot maken.Hoewel ik het treurig vind dat jou dit is overkomen, vind ik het ook opvallend, want ik herken het helemaal niet. Ik heb juist het gevoel dat ik mensen het beste begrijp op het gebied van houden van, om dat we daarin allemaal hetzelfde zijn.
zondag 15 november 2015 om 10:36
quote:lux. schreef op 15 november 2015 @ 00:07:
[...]
Huh? Nee hoor. Maar als ik moet bedenken wat een van de meest ontredderde momenten van mijn leven was, een van de momenten dat ik me echt in de steek gelaten heb gevoeld, dan was dat op het moment dat ik voor het eerst niks aan mijn ouders had.
Same here, maar dankzij jouw berichtjes kan ik er ineens wel anders naar kijken, namelijk dat ik van geluk mag spreken dat dat moment, in vergelijking tot veel andere mensen denk ik, pas op wat latere leeftijd heeft plaatsgevonden. Tenminste, enerzijds is het onhandig (en beetje genant ) om er vrij laat achter te komen dat je uiteindelijk echt op jezelf bent aangewezen (in die bewuste periode had ik overigens niet alleen voor het eerst niets aan mijn ouders, maar ook niets aan andere mensen in mijn omgeving), anderzijds een enorme luxe natuurlijk.
Mooi topic TO!
[...]
Huh? Nee hoor. Maar als ik moet bedenken wat een van de meest ontredderde momenten van mijn leven was, een van de momenten dat ik me echt in de steek gelaten heb gevoeld, dan was dat op het moment dat ik voor het eerst niks aan mijn ouders had.
Same here, maar dankzij jouw berichtjes kan ik er ineens wel anders naar kijken, namelijk dat ik van geluk mag spreken dat dat moment, in vergelijking tot veel andere mensen denk ik, pas op wat latere leeftijd heeft plaatsgevonden. Tenminste, enerzijds is het onhandig (en beetje genant ) om er vrij laat achter te komen dat je uiteindelijk echt op jezelf bent aangewezen (in die bewuste periode had ik overigens niet alleen voor het eerst niets aan mijn ouders, maar ook niets aan andere mensen in mijn omgeving), anderzijds een enorme luxe natuurlijk.
Mooi topic TO!
zondag 15 november 2015 om 10:48
quote:isa_isa_ schreef op 15 november 2015 @ 10:36:
[...]
Same here, maar dankzij jouw berichtjes kan ik er ineens wel anders naar kijken, namelijk dat ik van geluk mag spreken dat dat moment, in vergelijking tot veel andere mensen denk ik, pas op wat latere leeftijd heeft plaatsgevonden. Tenminste, enerzijds is het onhandig (en beetje genant ) om er vrij laat achter te komen dat je uiteindelijk echt op jezelf bent aangewezen (in die bewuste periode had ik overigens niet alleen voor het eerst niets aan mijn ouders, maar ook niets aan andere mensen in mijn omgeving), anderzijds een enorme luxe natuurlijk.
Mooi topic TO!
Hoezo genant? Heerlijk juist! Ik gun het je van harte
Ik had in die periode gelukkig heel veel aan mijn man. We waren toen net samen maar hij had zijn moeder verloren en begreep zo goed waar ik doorheen ging. Terwijl m'n pa en ma het druk hadden met zichzelf heeft hij me zo'n beetje volledig opgevangen, de lieverd . Helaas was dat ook teveel voor zo'n jonge jongen en heeft hij weer de nodige problematiek gehad daarna waarop zijn vader en vrienden niet thuis gaven, dus toen kon ik hem opvangen.
Wij hebben dus veel aan elkaar
[...]
Same here, maar dankzij jouw berichtjes kan ik er ineens wel anders naar kijken, namelijk dat ik van geluk mag spreken dat dat moment, in vergelijking tot veel andere mensen denk ik, pas op wat latere leeftijd heeft plaatsgevonden. Tenminste, enerzijds is het onhandig (en beetje genant ) om er vrij laat achter te komen dat je uiteindelijk echt op jezelf bent aangewezen (in die bewuste periode had ik overigens niet alleen voor het eerst niets aan mijn ouders, maar ook niets aan andere mensen in mijn omgeving), anderzijds een enorme luxe natuurlijk.
Mooi topic TO!
Hoezo genant? Heerlijk juist! Ik gun het je van harte
Ik had in die periode gelukkig heel veel aan mijn man. We waren toen net samen maar hij had zijn moeder verloren en begreep zo goed waar ik doorheen ging. Terwijl m'n pa en ma het druk hadden met zichzelf heeft hij me zo'n beetje volledig opgevangen, de lieverd . Helaas was dat ook teveel voor zo'n jonge jongen en heeft hij weer de nodige problematiek gehad daarna waarop zijn vader en vrienden niet thuis gaven, dus toen kon ik hem opvangen.
Wij hebben dus veel aan elkaar
zondag 15 november 2015 om 10:54
Ik heb nooit tegen mijn ouders opgekeken of gedacht dat ze alles konden of wisten. Apart om te merken dat zoveel mensen dat wel hebben gedaan. Ik heb altijd gedacht dat ik alles zelf kon en anders kon ik zelf wel uitvogelen hoe het moest. Ik dacht altijd dat alleen mijn broertje zo tegen ouders opkeek en er zo op leunde.
zondag 15 november 2015 om 11:07
quote:BWitched schreef op 15 november 2015 @ 10:03:
Dat een goede en dierbare vriend mij, na meer dan 25 jaar bijzondere vriendschap, zonder enige aankondiging vooraf volledig uit zijn leven heeft gebannen. Ik vermoed omdat zijn nieuwe vriendin dat heeft geëist. Maar zeker weten doe ik het niet, hij heeft me overal geblokkeerd.
Dat hij kiest voor zijn grote liefde, en dat dat blijkbaar niet samen gaat met mij, kan ik wel begrijpen. Maar dat hij niet het fatsoen heeft om dat even te melden valt me zwaar tegen. Toch niet zo goed bevriend als ik dacht, denk ik.
Niet te geloven dit.
Ik kan het overigens niet zo goed begrijpen dat een grote liefde en een grote vriendschap inderdaad klaarblijkelijk soms niet samengaan (ben er ook een bijzondere vriendschap door verloren). Dat het contact en/of de intensiteit anders/minder wordt begrijp ik, lijkt me logisch, maar dat een vriendschap dan helemaal verbroken wordt, snap ik slecht. Zelf haak ik iig vrij snel af als mijn (nieuwe) partner moeilijk gaat doen over goede vriendschappen. Je gunt je partner toch juist ook mooie/goede contacten met anderen/familie en vrienden?
Dat een goede en dierbare vriend mij, na meer dan 25 jaar bijzondere vriendschap, zonder enige aankondiging vooraf volledig uit zijn leven heeft gebannen. Ik vermoed omdat zijn nieuwe vriendin dat heeft geëist. Maar zeker weten doe ik het niet, hij heeft me overal geblokkeerd.
Dat hij kiest voor zijn grote liefde, en dat dat blijkbaar niet samen gaat met mij, kan ik wel begrijpen. Maar dat hij niet het fatsoen heeft om dat even te melden valt me zwaar tegen. Toch niet zo goed bevriend als ik dacht, denk ik.
Niet te geloven dit.
Ik kan het overigens niet zo goed begrijpen dat een grote liefde en een grote vriendschap inderdaad klaarblijkelijk soms niet samengaan (ben er ook een bijzondere vriendschap door verloren). Dat het contact en/of de intensiteit anders/minder wordt begrijp ik, lijkt me logisch, maar dat een vriendschap dan helemaal verbroken wordt, snap ik slecht. Zelf haak ik iig vrij snel af als mijn (nieuwe) partner moeilijk gaat doen over goede vriendschappen. Je gunt je partner toch juist ook mooie/goede contacten met anderen/familie en vrienden?
zondag 15 november 2015 om 11:12
quote:Annelaure schreef op 15 november 2015 @ 10:54:
Ik heb nooit tegen mijn ouders opgekeken of gedacht dat ze alles konden of wisten. Apart om te merken dat zoveel mensen dat wel hebben gedaan. Ik heb altijd gedacht dat ik alles zelf kon en anders kon ik zelf wel uitvogelen hoe het moest. Ik dacht altijd dat alleen mijn broertje zo tegen ouders opkeek en er zo op leunde.Dit had ik idd ook (muv het gedeelte van je broertje)
Ik heb nooit tegen mijn ouders opgekeken of gedacht dat ze alles konden of wisten. Apart om te merken dat zoveel mensen dat wel hebben gedaan. Ik heb altijd gedacht dat ik alles zelf kon en anders kon ik zelf wel uitvogelen hoe het moest. Ik dacht altijd dat alleen mijn broertje zo tegen ouders opkeek en er zo op leunde.Dit had ik idd ook (muv het gedeelte van je broertje)
zondag 15 november 2015 om 11:20
quote:lux. schreef op 15 november 2015 @ 10:48:
[...]
Hoezo genant? Heerlijk juist! Ik gun het je van harte
Ik had in die periode gelukkig heel veel aan mijn man. We waren toen net samen maar hij had zijn moeder verloren en begreep zo goed waar ik doorheen ging. Terwijl m'n pa en ma het druk hadden met zichzelf heeft hij me zo'n beetje volledig opgevangen, de lieverd . Helaas was dat ook teveel voor zo'n jonge jongen en heeft hij weer de nodige problematiek gehad daarna waarop zijn vader en vrienden niet thuis gaven, dus toen kon ik hem opvangen.
Wij hebben dus veel aan elkaar Oh heerlijk, wat fijn en een luxe is dat hè? Mooi hoor!
[...]
Hoezo genant? Heerlijk juist! Ik gun het je van harte
Ik had in die periode gelukkig heel veel aan mijn man. We waren toen net samen maar hij had zijn moeder verloren en begreep zo goed waar ik doorheen ging. Terwijl m'n pa en ma het druk hadden met zichzelf heeft hij me zo'n beetje volledig opgevangen, de lieverd . Helaas was dat ook teveel voor zo'n jonge jongen en heeft hij weer de nodige problematiek gehad daarna waarop zijn vader en vrienden niet thuis gaven, dus toen kon ik hem opvangen.
Wij hebben dus veel aan elkaar Oh heerlijk, wat fijn en een luxe is dat hè? Mooi hoor!
zondag 15 november 2015 om 11:28
zondag 15 november 2015 om 11:34
zondag 15 november 2015 om 11:38
quote:Annelaure schreef op 15 november 2015 @ 10:54:
Ik heb nooit tegen mijn ouders opgekeken of gedacht dat ze alles konden of wisten. Apart om te merken dat zoveel mensen dat wel hebben gedaan. Ik heb altijd gedacht dat ik alles zelf kon en anders kon ik zelf wel uitvogelen hoe het moest. Ik dacht altijd dat alleen mijn broertje zo tegen ouders opkeek en er zo op leunde.
Misschien was jij gewoon al vroeg wijs
Ik ken veel mensen die tegen hun ouders opkijken/opkeken en ik vind dat ook wel iets heel moois eigenlijk, dat je ouders je dat hebben kunnen geven als kind. Een voorbeeld, een 'wijs figuur' in je leven die zo dichtbij was.
't Is alleen een beetje jammer als het miet waar blijkt maar dat gaat ook weer over.
Ik heb nooit tegen mijn ouders opgekeken of gedacht dat ze alles konden of wisten. Apart om te merken dat zoveel mensen dat wel hebben gedaan. Ik heb altijd gedacht dat ik alles zelf kon en anders kon ik zelf wel uitvogelen hoe het moest. Ik dacht altijd dat alleen mijn broertje zo tegen ouders opkeek en er zo op leunde.
Misschien was jij gewoon al vroeg wijs
Ik ken veel mensen die tegen hun ouders opkijken/opkeken en ik vind dat ook wel iets heel moois eigenlijk, dat je ouders je dat hebben kunnen geven als kind. Een voorbeeld, een 'wijs figuur' in je leven die zo dichtbij was.
't Is alleen een beetje jammer als het miet waar blijkt maar dat gaat ook weer over.
zondag 15 november 2015 om 11:39
quote:winters schreef op 15 november 2015 @ 11:34:
Ik heb nog niet alles helemaal gelezen maar mijn grootste teleurstelling was dat toen mijn broer anderhalf jaar geleden overleed, er maar 3 mensen waren wie de moeite namen om een kaartje te sturen.
Dat heeft me heel veel gedaan, en ben er best wel verdrietig om geweest.Ah wat sneu
Ik heb nog niet alles helemaal gelezen maar mijn grootste teleurstelling was dat toen mijn broer anderhalf jaar geleden overleed, er maar 3 mensen waren wie de moeite namen om een kaartje te sturen.
Dat heeft me heel veel gedaan, en ben er best wel verdrietig om geweest.Ah wat sneu
zondag 15 november 2015 om 11:40
quote:isa_isa_ schreef op 15 november 2015 @ 11:07:
[...]
Niet te geloven dit.
Ik kan het overigens niet zo goed begrijpen dat een grote liefde en een grote vriendschap inderdaad klaarblijkelijk soms niet samengaan (ben er ook een bijzondere vriendschap door verloren). Dat het contact en/of de intensiteit anders/minder wordt begrijp ik, lijkt me logisch, maar dat een vriendschap dan helemaal verbroken wordt, snap ik slecht.
Ik denk dat ze jaloers is, wat bij deze man niet helemaal ten onrechte is. Maar eeeh, ik woon met man en kinderen zo'n kleine 14.000 km verderop. Wat voor bedreiging ben ik nou helemaal?
Zelf haak ik iig vrij snel af als mijn (nieuwe) partner moeilijk gaat doen over goede vriendschappen. Je gunt je partner toch juist ook mooie/goede contacten met anderen/familie en vrienden?
Ach, ik weet het niet. Ik zou zoiets nooit vragen. Maar een andere reden /aanleiding kan ik echt niet bedenken. We hadden sinds ze samen zijn misschien een of twee keer per maand contact. Ik stuurde hem een berichtje op de verjaardag van zijn overleden dochter, om te zeggen dat ik aan hem dacht en ik zei dat ik blij was dat de dame in kwestie bij hem is.
Hij belde via WhatsApp maar ik miste de oproep. Dat was vreemd want hij belt eigenlijk nooit. Vroeg hem of hij had gebeld en of alles ok is. Alles ok, hij had niet gebeld (wie dan wel vanaf zijn telefoon?) en hij sloot af met ik app je over een dag of twee terug. Huh? Vervolgens blokkeerde hij me op Facebook en op de WhatsApp. En bedankt.
[...]
Niet te geloven dit.
Ik kan het overigens niet zo goed begrijpen dat een grote liefde en een grote vriendschap inderdaad klaarblijkelijk soms niet samengaan (ben er ook een bijzondere vriendschap door verloren). Dat het contact en/of de intensiteit anders/minder wordt begrijp ik, lijkt me logisch, maar dat een vriendschap dan helemaal verbroken wordt, snap ik slecht.
Ik denk dat ze jaloers is, wat bij deze man niet helemaal ten onrechte is. Maar eeeh, ik woon met man en kinderen zo'n kleine 14.000 km verderop. Wat voor bedreiging ben ik nou helemaal?
Zelf haak ik iig vrij snel af als mijn (nieuwe) partner moeilijk gaat doen over goede vriendschappen. Je gunt je partner toch juist ook mooie/goede contacten met anderen/familie en vrienden?
Ach, ik weet het niet. Ik zou zoiets nooit vragen. Maar een andere reden /aanleiding kan ik echt niet bedenken. We hadden sinds ze samen zijn misschien een of twee keer per maand contact. Ik stuurde hem een berichtje op de verjaardag van zijn overleden dochter, om te zeggen dat ik aan hem dacht en ik zei dat ik blij was dat de dame in kwestie bij hem is.
Hij belde via WhatsApp maar ik miste de oproep. Dat was vreemd want hij belt eigenlijk nooit. Vroeg hem of hij had gebeld en of alles ok is. Alles ok, hij had niet gebeld (wie dan wel vanaf zijn telefoon?) en hij sloot af met ik app je over een dag of twee terug. Huh? Vervolgens blokkeerde hij me op Facebook en op de WhatsApp. En bedankt.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 15 november 2015 om 11:40
quote:lux. schreef op 15 november 2015 @ 11:38:
[...]
Misschien was jij gewoon al vroeg wijs
Ik ken veel mensen die tegen hun ouders opkijken/opkeken en ik vind dat ook wel iets heel moois eigenlijk, dat je ouders je dat hebben kunnen geven als kind. Een voorbeeld, een 'wijs figuur' in je leven die zo dichtbij was.
't Is alleen een beetje jammer als het miet waar blijkt maar dat gaat ook weer over.Vroeg wijs, of in 'zelluf doen' fase blijven hangen
[...]
Misschien was jij gewoon al vroeg wijs
Ik ken veel mensen die tegen hun ouders opkijken/opkeken en ik vind dat ook wel iets heel moois eigenlijk, dat je ouders je dat hebben kunnen geven als kind. Een voorbeeld, een 'wijs figuur' in je leven die zo dichtbij was.
't Is alleen een beetje jammer als het miet waar blijkt maar dat gaat ook weer over.Vroeg wijs, of in 'zelluf doen' fase blijven hangen
zondag 15 november 2015 om 11:41
quote:winters schreef op 15 november 2015 @ 11:34:
Ik heb nog niet alles helemaal gelezen maar mijn grootste teleurstelling was dat toen mijn broer anderhalf jaar geleden overleed, er maar 3 mensen waren wie de moeite namen om een kaartje te sturen.
Dat heeft me heel veel gedaan, en ben er best wel verdrietig om geweest.Au.
Ik heb nog niet alles helemaal gelezen maar mijn grootste teleurstelling was dat toen mijn broer anderhalf jaar geleden overleed, er maar 3 mensen waren wie de moeite namen om een kaartje te sturen.
Dat heeft me heel veel gedaan, en ben er best wel verdrietig om geweest.Au.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 15 november 2015 om 12:15
Dat Sinterklaas niet bestaat.
Vond het zo erg dat wij altijd Sinterklaas bedankten terwijl mijn ouders alles hadden gedaan en gekocht.
Nu ik zelf kinderen heb, is t zo mooi om die snoetjes te zien. En snap ik het.
Volwassenheid.
Dat je van de "1 op de andere dag" verantwoordelijkheden hebt.
Dat het leven zo makkelijk, mooi, vriendelijk was in je jeugd. Vrijheid blijheid, zorgen dat je je examens haalde, en dat was het.
Geen zorgen over, bijvoorbeeld, geld, kinderen, ouders, familie, ziekte, de wereld.
Nu moet je van alles.
En dat die "makkelijke tijd" maar een paar jaar is.
En dat ik het zo erg vind voor mijn kinderen dat zij daar ook ooit achter gaan komen.
Dat het leven niet alleen maar leuk, gezellig, moeiteloos is.
Klinkt zwaar, lees ik. (Wauw topzin)
Maar het leven is ook wel leuk hoor
Vond het zo erg dat wij altijd Sinterklaas bedankten terwijl mijn ouders alles hadden gedaan en gekocht.
Nu ik zelf kinderen heb, is t zo mooi om die snoetjes te zien. En snap ik het.
Volwassenheid.
Dat je van de "1 op de andere dag" verantwoordelijkheden hebt.
Dat het leven zo makkelijk, mooi, vriendelijk was in je jeugd. Vrijheid blijheid, zorgen dat je je examens haalde, en dat was het.
Geen zorgen over, bijvoorbeeld, geld, kinderen, ouders, familie, ziekte, de wereld.
Nu moet je van alles.
En dat die "makkelijke tijd" maar een paar jaar is.
En dat ik het zo erg vind voor mijn kinderen dat zij daar ook ooit achter gaan komen.
Dat het leven niet alleen maar leuk, gezellig, moeiteloos is.
Klinkt zwaar, lees ik. (Wauw topzin)
Maar het leven is ook wel leuk hoor
zondag 15 november 2015 om 14:10
quote:BWitched schreef op 15 november 2015 @ 11:40:
[...]
Ach, ik weet het niet. Ik zou zoiets nooit vragen. Maar een andere reden /aanleiding kan ik echt niet bedenken. We hadden sinds ze samen zijn misschien een of twee keer per maand contact. Ik stuurde hem een berichtje op de verjaardag van zijn overleden dochter, om te zeggen dat ik aan hem dacht en ik zei dat ik blij was dat de dame in kwestie bij hem is.
Hij belde via WhatsApp maar ik miste de oproep. Dat was vreemd want hij belt eigenlijk nooit. Vroeg hem of hij had gebeld en of alles ok is. Alles ok, hij had niet gebeld (wie dan wel vanaf zijn telefoon?) en hij sloot af met ik app je over een dag of twee terug. Huh? Vervolgens blokkeerde hij me op Facebook en op de WhatsApp. En bedankt.Heel vreemd en erg pijnlijk lijkt me, vooral als je zo lang bevriend bent. Heb je nog overwogen om te proberen er met hem over te praten (via de mail dan ivm afstand) of was je zo flabbergasted dat je het er bij hebt gelaten?
[...]
Ach, ik weet het niet. Ik zou zoiets nooit vragen. Maar een andere reden /aanleiding kan ik echt niet bedenken. We hadden sinds ze samen zijn misschien een of twee keer per maand contact. Ik stuurde hem een berichtje op de verjaardag van zijn overleden dochter, om te zeggen dat ik aan hem dacht en ik zei dat ik blij was dat de dame in kwestie bij hem is.
Hij belde via WhatsApp maar ik miste de oproep. Dat was vreemd want hij belt eigenlijk nooit. Vroeg hem of hij had gebeld en of alles ok is. Alles ok, hij had niet gebeld (wie dan wel vanaf zijn telefoon?) en hij sloot af met ik app je over een dag of twee terug. Huh? Vervolgens blokkeerde hij me op Facebook en op de WhatsApp. En bedankt.Heel vreemd en erg pijnlijk lijkt me, vooral als je zo lang bevriend bent. Heb je nog overwogen om te proberen er met hem over te praten (via de mail dan ivm afstand) of was je zo flabbergasted dat je het er bij hebt gelaten?
