Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Ik kom nergens toe. De pijn is zo verlammend. Pijnstilling doet wel iets, maar toch blijft het onwijs veel pijn doen. En ik kan de pijn heel slecht hebben. Mijn man was er uiteindelijk einde van de middag en heeft toen wel voor het eten gezorgd. Hij wilde ook wel blijven, maar dan wel gewoon samen slapend. Man slaapt nu dan ook en ik probeer afleiding te vinden. Slapen lukt niet, het doet teveel pijn en ik lig niet fijn met man naast me. Maar weer alleen blijven vannacht durfde ik helemaal niet.

Zetpillen lijken me eigenlijk nog enger . Ik heb gisteren de bruisversie vervangen door pillen. Het slikken vind ik heel moeilijk, maar lukt me net iets beter dan het opdrinken van dat bruisende drankje .

Dank je voor die opmerking cesium. Ik had die link eigenlijk nog niet gelegd dat het normaal is en af te lezen aan de pijnstilling die je meekrijgt. Dat helpt wel een stukje tegen mijn paniekgevoel dat het niet goed is.



Ik heb de morgenavond een afspraak met een vriendin die al weken staat en die ik heel graag door wil laten gaan. Ik hoop dus ontzettend dat het vandaag een morgen een beetje opknapt. Man is nu weer weg, bij sport altijd op zondagochtend en gaat daarna vaak naar een vriend. Ik ben zo blij dat de kinderen al waar ouder en zelfstandiger zijn, het lukt me gewoon niet in alles te doen nu.

Ze zijn echt superlief en helpen waar ze kunnen. Het zijn echt kanjers!

Het wordt wel iets beter te doen. Ik maak me een beetje zorgen omdat er een hele harde bobbel op m'n kaak zit. Die voel (en zie) ik zowel aan de buitenkant als in mijn mond. Die blijft enorm pijn doen. Ik ga morgenochtend de tandarts denk ik even bellen om te vragen of dat hoort.

Het slapen gaat totaal niet, maar verder gaat het gelukkig wel iets beter. De pijn is nu heel goed te doen, alleen nog pijnlijk als ik er iets harders mee kauw en verder nog druk op m'n kaak. Maar de heftige constante pijn is weg en dat maakt dat ik in elk geval weer kan functioneren.



Deze week nog vol m'n tijd proberen te steken in mijn scriptie in de hoop dat het me lukt die af te ronden. Ik ga het volgende blok vanuit thuis volgen en als ik denk dat ik een kans maak op het tentamen dan ga ik en anders laat ik het zitten. Ik kan de stress van de studie heel slecht aan op het moment



Mijn man is wel gebleven. En hij doet in verhouding wel iets meer z'n best, maar mijn gevoel is zo dubbel en het kost heel veel energie om steeds af te tasten hoe het met hem is. Het is voor mij net alsof ik weer thuiswoon. Ik moest vroeger ook aftasten of ik kon bewegen, of ik iets kon zeggen, of mijn vader aanspreekbaar was of meteen zou gaan slaan. Man is niet fysiek agressief, maar die angst die staat zo dichtbij elkaar. Ik vind het maar lastig.