Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Ik heb een vrouwelijke tandarts . En ik ben nog steeds ontzettend bang. Ik kan om 13.00 vanmiddag terecht. En ik loop een soort rondjes door de kamer, ik weet echt even niet wat ik met mezelf aan moet.

Tanteslankie ik vind je een held. Dat uitstrijkje zou ook absoluut moeten, maar dat is me nog nooit gelukt..



Thee check, ademhalingsoefeningen check en toch gewoon zo bang en heel erg veel moeite aan het doen om niet helemaal in paniek te raken

Het is inderdaad in die zin en controle-issue. De ander (in dit geval de tandarts) bepaald wat er gebeurd en of ik het 'wil', aankan, of het pijn doet. Het doet er allemaal niks toe want het gebeurd 'gewoon'. In die zin zijn dat soort situaties net als vroeger en ik ben inderdaad ook heel bang voor mijn eigen reactie. Bevriezen/dissocieren/herbeleven, dat is bij een verloskundige/gynaecoloog al heel lastig, de tandarts snapt er meestal helemaal niks van. En ik ben niet meer in staat om iets aan te geven.



Ik ga inderdaad maar even huishouden, naar de klok staren maakt het alleen maar erger

Hiet nog een sterk gebit (normaal). Gelukkig want ik vind het vreselijk. De kapper is inderdaad ook een ramp. Alles waar mensen te dichtbij komen en ik de controle niet heb.

Dank je wel

Ik heb net opgeschreven dat ik echt heel erg bang ben en of ze daar alsjeblieft rekening mee kan houden. Vertellen durf ik niet, maar als ik er niets mee die durf ik er niet eens naartoe.

Dank je wel

Net klaar,nu naar de apotheek voor antibiotica en pijnstilling. Zat een fikse ontsteking en ze heeft meteen een wortelkanaalbehandeling gedaan. Ik vond en vind het zo doodeng allemaal