Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Dat is inderdaad wel een punt. Hij kan overal maar nee op zeggen. Ik wordt daar soms echt niet goed van. Ik voel me zo onzichtbaar daarin, het is niet in ons belang, maar man vind het wel best, want hij doet wat nu goed voor hem voelt. En als iemand er iets van zegt, of als ik een keer zeg dat hij egoïstisch reageert, dan moet ik (/moeten we) niet zo gemeen reageren want hij is ziek.

Ik ga het proberen, ik ben gewoon duizelig van vermoeidheid.

Ik vertrouw hem eigenlijk niet als hij ergens echt alleen gaat zitten zijn Snoesje. Dat moet ik los zien te laten, maar ik weet niet hoe ik dat voor elkaar krijg. Ik voel me verantwoordelijk.



Die barstensde bom ben ik wel bang voor. Ik wil geen ruzie.



Ik droomde daarnet over mijn kleine meisje. Liep mijn meisje te zoeken in ons lege huis. Ik werd helemaal naar wakker dat ik haar nergens kon vinden. Bleek dat het buurmeisje van een paar weekjes oud huilde. Het besef dat het huiltje bij de buren was en dat ons meisje er niet met is denderde weer even keihard binnen en ik heb er zelf zo van moeten huilen.



Ik ben de dag maar begonnen, slapen lukte niet meer en in bed bleven de tranen in alles komen

Ik voel me wel heel verantwoordelijk. Door mijn problemen en mijn lijf zijn we in deze situatie terechtgekomen en is hij (opnieuw) depressief geworden. En ik voel me ook verantwoordelijk om te zorgen voor de vader van mijn kinderen.

Het is zo moeilijk om iemand niet te kunnen helpen, om hem alles en iedereen weg te zien duwen, om te zien dat hij afstand neemt een houdt. Het raakt me zo enorm. Maar het raakt ook gewoon aan mijn angst om nog meer te verliezen.



Pa wil niet dat hij meegaat. Dat kan pa niet hebben. Hier heeft hij zijn eigen leven nog, daar zit hij alleen en dan zijn ze volledig op elkaar aangewezen, pa geeft aan die zorg niet te kunnen dragen. Ook omdat het een land is waarvan ze de taal niet genoeg spreken om zorg te vragen, en man daar dan geen ondersteuning vanuit een psycholoog of psychiater zou kunnen krijgen. Dat is teveel voor pa alleen.



De droom blijft inderdaad hangen estrellas, dan doet het weer even zoveel pijn

Zo voelt het wel nut. Toen we een derde kindje wilden lukte het maar niet. Uiteindelijk geaccepteerd dat het met twee kids samen ook helemaal prima was en dan geheel onverwacht (een aantal jaar later) toch zwanger. Ik had het niet opgemerkt en wat man (of ik al was dat niet aan de orde) er ook mee had gewild ik was te ver om andere beslissingen te nemen. Ziek geworden en de signalen niet ernstig genoeg geïnterpreteerd waardoor we ons prachtige meisje verloren hebben. En de pijn van haar verliezen, bracht mijn pijn over mijn zoon naar boven en uiteindelijk ook alle pijn van de mishandelingen en het misbruik in mijn jeugd. Vanaf de zwangerschapstest nam man afstand en hij heeft ook toegegeven dat hij het gewoon niet wilde en dat hij het mij kwalijk neemt dat ik het niet gemerkt had (en dat hij weet dat ik anders ook geen abortus had gewild neemt hij me ook kwalijk). Nadat ze overleden is werd hij steeds afstandelijke, stiller, teruggetrokken en uiteindelijk komt dat hij depressief is. De psychiater heeft daarover (volgens man) gezegd dat als je erg onder druk komt te staan emotioneel en je bent al eerder depressief geweest dat het logisch is als je terugvalt. Man neemt me dat ook kwalijk dat hij terug is gevallen. Dat alles bij elkaar mijn problemen de druk veel te hoog hebben gemaakt voor hem, dat hij daarom niet meer wil.



En het lukt me maar niet om het op te lossen

Ik probeerde gisteren het gesprek aan te gaan. Dat ik echt m'n best doe om de kinderen zo min mogelijk last te laten hebben van alles en dat dat volgens de mensen om ons heen ook heel aardig lukt. Dat ik het daarom des te nader vindt dat ze onzeker zijn over hun papa en of en wanneer papa er dan wel of niet is. Toen kreeg ik deze uitleg en dat ik dus nog zou m'n best kan doen, maar dat als hij niet die depressie had gekregen door alles ik nu niet zo m'n best hoefde te doen dus dat ik het ook zelf moet oplossen. En ik voel me dat zo onzeker en naar onder



Thx voor de en voor het lezen en meedenken allemaal